Ολη η Αλήθεια για τις Θρησκείες

«Τίποτα δεν είναι πιό ενάντιο στην θρησκεία και στο ιερατείο από την κρίση και την κοινή λογική. Η θρησκεία είναι η αιτία κάθε ανοησίας και διαταραχής που μπορεί να σκεφτεί κανείς· είναι η μητέρα του φανατισμού και της διχόνοιας, είναι ο εχθρός της ανθρωπότητας» Voltaire

«Αν δεν ήμουν άθεος, θα πίστευα σε έναν θεό που επιλέγει να σώζει ανθρώπους με βάση τις ζωές τους συνολικά και όχι δείγματα από τα λόγια τους. Νομίζω πως θα προτιμούσε έναν ειλικρινή και δίκαιο άθεο από έναν τηλε-ευαγγελιστή του οποίου η κάθε λέξη είναι Θεός, Θεός, Θεός, και κάθε πράξη είναι ατιμία, ατιμία, ατιμία» Isaac Asimov

«Είναι πράξη αρετής να εξαπατάς και να ψεύδεσαι, όταν με τέτοια μέσα μπορεί να προωθηθεί το συμφέρον της Εκκλησίας». Ευσέβιος, Επίσκοπος Καισαρείας (265-340), ο λεγόμενος και ‘πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας’, είναι ο πρώτος που, με εντολή και για λογαριασμό του Μονοκράτορα Κωνσταντίνου, συναρμολόγησε σε ‘ενιαία ιστορία’ όλους τους σκόρπιους ιουδαιο-μεσσιανικούς χριστιανικούς μύθους, κάποιες από τις ανατολίτικες φιλοσοφίες, τις νεοπλατωνικές θεωρίες και πολλές από τις αρχαίες παγανιστικές δοξασίες και κατασκεύασε τον χριστιανισμό, ως νέα ενιαία ιδεολογία της κοσμοκράτειρας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ο Μονοκράτορας Κωνσταντίνος, όπως είναι γνωστό, έγινε αυτοκράτορας με στρατιωτικό πραξικόπημα του πατέρα του, δολοφόνησε όσους υποπτευόταν ως πιθανούς διεκδικητές του θρόνου, με φρικτούς τρόπους, τον πεθερό του, τον κουνιάδο του, την γυναίκα του, τον γιο του, τον γαμπρό του, τον ανεψιό του. Ο ίδιος βαπτίστηκε χριστιανός λίγες ημέρες πριν τον θάνατό του το 337.

Μόλις έγινε επίσημη θρησκεία του κράτους ο χριστιανισμός, εξαφάνισε όλα τα βιβλία των ‘αιρετικών’, πλαστογράφησε τα δικά του αρχικά κείμενα που ήταν ολοφάνερα κακοκατασκευασμένα και «έπνιξε την φωνή κάθε ελεύθερου στοχαστή που δεν συμφωνούσε με το δόγμα της Εκκλησίας και αντιγνωμούσε με τις επίσημες πια χριστιανικές παραδόσεις. Το ίδιο έγινε και στον Μεσαίωνα. Και τότε πνίγηκε στο αίμα κάθε απόπειρα να ερευνηθούν οι γραφές με το φως της λογικής και της επιστήμης, και η φωτιά και το σίδηρο ήταν η τιμωρία για εκείνους που τολμούσαν να κηρύξουν το ‘ερευνάτε τις Γραφές’». Κορδάτος Γιάνης, Ιησούς Χριστός…, ό.π., τόμ. 1ος, σ. 9.

«Αποκεφαλισμός. Κάψιμο στην πυρά. Απαγχονισμός. Στραγγαλισμός. Καταποντισμός (ράψιμο των καταδικασμένων σε σάκους γεμάτους φίδια και ρίξιμό τους σε ποταμό ή θάλασσα. Λιθοβολισμός. Ψήσιμο στη θράκα. Εκδορά. Θανάτωση σε βραστό νερό, λάδι ή πίσσα. Ανάποδη σταύρωση. Παλούκωμα. Κάψιμο με πυρωμένα σίδερα. Φαρμάκωμα. Ευνουχισμός. Τύφλωση. Ακρωτηριασμός. Ρινοτομή. Δουλεία. Ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία και για τους τυχερούς ισόβιος εγκλεισμός σε μοναστήρι». Διεξοδικά για την σχέση της εξουσίας με τα βασανιστήρια στην ιστορία και ιδιαίτερα κατά τον Μεσαίωνα, βλ. Σιμόπουλος Κυριάκος, Βασανιστήρια και εξουσία, Στάχυ, Αθήνα 2003.

Ο πάπας Γελάσιος Α’ (από το 492 μέχρι το 496) έθεσε θέμα σχέσεων Εκκλησίας-κράτους, δηλαδή σχέσεις μεταξύ του Πάπα και του Αυτοκράτορα, και ποιος πρέπει να έχει τα πρωτεία. Κατά τον Γελάσιο, ο χριστιανισμός δεν περιορίζεται στην κάλυψη των θρησκευτικών αναγκών και μόνον, αλλά κατευθύνει τα βήματα του ανθρώπου και στον ηθικό και στον πολιτικό βίο. Ο χριστιανισμός αφορά στο σύνολο του βίου, κι όχι σ’ ένα τμήμα του. Τίθεται, συνεπώς, το ερώτημα: ποιος κυβερνά το πλήρωμα της Εκκλησίας, ο Αυτοκράτορας ή ο Πάπας; Ποιος αποφαίνεται για τα δόγματα της πίστεως; Ποιος μεριμνά για τον τρόπο ζωής του χριστιανικού κοινωνικού σώματος, καθώς και για τις αξίες που δι’ αυτού του τρόπου θα ενσαρκώσει και θα υπηρετήσει; Έτσι άρχισε ο Μεσαίωνας και ο σκοτεινός θρίαμβος του Παπισμού και της λεγόμενης ορθοδοξίας στο όνομα ενός σκοτεινού μύθου και του ανύπαρκτου ιδρυτή του χριστιανισμού.

ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ καὶ ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ

«Η πίστη είναι για τον άνθρωπο ό,τι και η άμμος για την στρουθοκάμηλο»

Ἡ θρησκεία εἶναι κάτι ποὺ φαίνεται νὰ ἔχουν ἀνάγκη τὰ λεγόμενα ἔλογα ἀνθρώπινα ὄντα. Μπορεῖ ἀκόμη νὰ ἔχῃ συνεισφέρει στὴν σημερινὴ μορφή τῶν ὄντων, ἀλλὰ σὲ κάθε περίπτωση φαίνεται νὰ ἔπαιξε ἕναν πολὺ σημαντικὸ ῥόλο στὴν ἐξέλιξή τους ἢ στὸ ἀποτέλεσμα τὸ ὁποῖο ἔχουν νὰ παρουσιάσουν σήμερα. Ἕνα εἶναι βέβαιο: ὁ,τιδήποτε ἔκαναν, φαίνεται νὰ τὸ ἐκαναν λάθος κι αὐτὸ πάλι φαινομενικὰ γύρισε ἐναντίον τους. Δὲν χρειάζεται ἰδιαίτερες γνώσεις γιὰ νὰ ὑποθέσῃ ἢ νὰ διαπιστώσῃ κάποιος ἐὰν εἶναι σωστὸ ἢ λάθος (ἡ δημιουργία θρησκειῶν), διότι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ εἶναι κατασκευασμένες ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι καὶ σκέφτονται ἐξ ὁρισμοῦ λάθος, δὲν θὰ μποροῦσαν ποτὲ νὰ παράξουν κάτι ποὺ νὰ μὴν εἶναι λάθος ἢ νὰ μὴν κατέληγε τελικὰ ἔχοντας καταστροφικὰ ἀποτελέσματα. Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι μόνο ἡ μία ὄψη.

Ἐπειδὴ ἡ διαπίστωση τῆς λανθασμένης δομήσεως ἔγινε πολὺ ἐνωρίς, αὐτοὶ ποὺ κατασκεύασαν τὶς θρησκεῖες, θέλησαν νὰ ἀπαλείψουν αὐτὸν τὸν παράγοντα ἀπὸ τὴν ἐξίσωση, (δηλαδὴ τὸ ὅτι ἀφοῦ εἶναι κατασκεύασμα ἀνθρώπινο, τότε ἀναμφισβήτητα εἶναι λανθασμένο), ὁπότε ἄρχισαν νὰ μιλᾶνε γιὰ μεταφυσική, δηλαδὴ κάτι ποὺ νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἀποδείξουν καὶ τεκμηριώσουν ὅλοι ὅσοι θὰ ἐξασκοῦσαν τὴν θρησκεία καὶ ἐπιπλέον γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἰσχυροποιήσουν τὴν θέση τους, στηρίχτηκαν σὲ αὐτὰ ποὺ γνώριζαν γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, δηλαδὴ τὴν ῥοπή τους νὰ θέλουν νὰ αἰσθάνονται καλὰ καὶ νὰ ἀποφεύγουν τὸν πόνο, ὁπότε «ἔχτισαν» τὶς θρησκεῖες βασιζόμενοι σὲ αὐτὰ τὰ συστατικά.

Ἡ ὀργάνωση τὴν ὁποία ἐπέβαλε ἡ θρησκευτικὴ ἐξάσκηση προέκυψε ἀπὸ ἕνα συνδυασμὸ ἀνάγκης καὶ συντηρήσεως ἐν ᾧ εἶχε σὰν κύριο σκοπό της, τὴν παγιοποίηση κάποιων κανόνων ποὺ ἐξασφάλιζαν τὴν διαχρονικότητα τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους. Ἐπρόκειντο δηλαδὴ γιὰ πρακτικὲς συντηρήσεως τῆς ζωῆς. Τέτοιες εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ὁ γάμος ἡ ἄσκοπη καὶ ἄνευ λόγου θανάτωση ὁμοίων γιὰ ἀσήμαντους λόγους, ἡ ζωὴ σὲ κοινότητα-κοινωνία κ.λ.π.

Ὑπῆρξαν καὶ ὑπάρχουν πολλὲς θρησκεῖες, γεγονὸς ποὺ φανερώνει ὅτι αὐτὰ τὰ ὁποῖα πρεσβεύει ἡ κάθε μία τους εἶναι μὲν κάποιοι κανόνες ποὺ εἶναι διαμορφωμένοι ὥστε νὰ κάνουν καλὸ γιὰ τὴν συντήρηση τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἀφ᾽ ἑτέρου ἀποδεικνύουν ὅτι προσπαθοῦν νὰ ἔχουν διαφορετικότητες μεταξύ τους ὅπως εἶναι διαφορετικοὶ καὶ οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους, ἐν ᾧ θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν κοινές στὶς ἀρχές τους καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους παγκοσμίως ὅπως πιστεύεται ὅτι αὐτὸ τὸ στάδιο εἶχε πλησιάσει πολὺ κοντὰ στὴν ἐπίτευξή του, στοὺς προκατακλυσμιαίους πολιτισμούς οἱ ὁποῖοι μοιράζονταν κοινὲς ἀρχές, δοξασίες καὶ σύμβολα, ἕνα τῶν ὁποίων εἶναι καὶ ἡ πολυσυζητημένη σβάστικα τὴν ὁποία προσπαθοῦν νὰ ἐνοχοποιήσουν καὶ ἀπαλείψουν οἱ σύγχρονοι τύραννοι τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ εἶναι καὶ οἱ σημερινοὶ κάτοχοι τῶν ἡνίων τῶν θρησκειῶν.

Ἡ Σβάστικα μπορεῖ νὰ εἶναι δεξιοστροφη ἢ ἀριστερόστροφη συνήθως ἀριστερόστροφη καὶ συμβολίζει τὸν ῥυθμὸ καὶ τὴν τάξη τοῦ κόσμου. Ἡ Σβάστικα συμβολίζει τὴν ἀριστερόστροφη ἀξονικὴ κίνηση τῆς γῆς καὶ τῶν ἀστερισμῶν, παρομοίως οἱ παραδοσιακοὶ χοροὶ μιμοῦνται τὴν κίνηση τῆς γῆς καὶ τῶν πλανητῶν καὶ εἶναι ἀριστερόστροφοι.

Οἰ διαχειριστὲς τῶν θρησκειῶν εἶναι ἄνθρωποι ποὺ ἐμφανίζονται σὰν ἐκπρόσωποι θεῶν κατάσχοντας τὸ δικαίωμα τῆς αὐθεντίας ἢ τῆς ἐπικοινωνίας μὲ μεταφυσικὸ τρόπο μὲ ἀνώτερες δυνάμεις καὶ ἐπαναλαμβάνουν αὐτὰ ποὺ ἔγιναν καὶ στὸ παρελθόν, σὰν μία ἀνανέωση τῆς ἐξουσίας γιὰ μεγάλη ἀριθμητικῶς ἐπιβολὴ τῆς ἰδέας, μέσῳ τῆς ὁποίας θὰ ὠφεληθοῦν μὲ ὑλικὲς ἀπολαβὲς ἀπὸ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερους ἀνθρώπους.

Ἡ ἱστορία τὴν ὁποία προσπαθουῦν νὰ διαστρευλώσουν γιὰ νὰ μὴν ἀποκαλυφθῇ ἡ ἀλήθεια ἡ ὁποία προκύπτει ἀπὸ τὴν γνώση τῆς κυκλικότητος τῶν γεγονότων, διδάσκει ὅτι χρειάζονται περίπου 2.000 χρόνια ἔως ὅτου ἡ ἀναμενόμενη ἀνθρώπινη ἐξέλιξη καὶ ἀνάπτυξη τῆς διανοίας νὰ φθάσῃ σὲ ἕνα σημεῖο, ὥστε νὰ ἀρχίσῃ νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀπάτη ποὺ ἔχει συνδυαστεῖ μὲ τὴν κατὰ τὰ ἄλλα σωστὴ περιγραφὴ συντηρήσεως τῆς ζωῆς ἀπὸ τοὺς θρησκευτικοὺς κανόνες.

Τώρα βρισκόμαστε σὲ μία τέτοια περίπτωση ὅπου ἐπειδὴ λόγῳ τῆς ἀναπτύξεως τῆς πληροφορήσεως μεγάλο ποσοστὸ ἀνθρώπων παγκοσμίως ἔχουν ἀντιληφθεῖ τὴν ἀπάτη καὶ ἀγανακτισμένοι θέλουν νὰ τιμωρήσουν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐξαπάτησε, ἐν ᾧ αὐτοὶ ποὺ διαχειρίζονται τὶς θρησκεῖες προσπαθοῦν νὰ κατευθύνουν τὸ «τσουνάμι» τῆς ἀπορρίψεως τῶν θρησκειῶν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μεταβιβάζοντας τὸ κέντρο βάρους σὲ μία μεταγενέστερη θρησκεία, ἡ ὁποία μπορεῖ καὶ νὰ σχεδιάστηκε γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο, δηλαδὴ νὰ δημιουργήθηκε καὶ καλλιεργήθηκε γιὰ νὰ «δουλέψῃ» μέσα στὸν χρόνο καὶ νὰ φθάσῃ σὲ κάποιο σημεῖο νὰ συγκρουσθῇ μὲ τὴν κυρίως ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἐκείνων τῶν χρόνων, μιᾶς καὶ ἡ διαχείρηση τῶν θρησκειῶν λογικὰ ἀπαιτεῖ μεγάλη ἀνθρωπογνωσία καὶ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ εἰδικοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὴν δημιουργία καὶ λειτουργία τους.

Μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικὸ καὶ μὲ σχέδιο τὴν διατήρηση τῶν ἰδίων διαχειριστῶν, παρατήρησαν ὅτι ἡ δημιουργία μίας θρησκείας δυσκολα μὲν ἀλλὰ τελικὰ παρήγαγε πολιτισμό, ἐν ᾧ μία ἄλλη ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς κατασκευῆς της δὲν παρήγαγε πολιτισμὸ ἀλλὰ ὰπεναντίας κατασκεύαζε ἐπιδρομεῖς καὶ μάλιστα μὲ χαμηλὴ διανοητικὴ ἱκανότητα.

Σκέφτηκαν ὅτι ὁ χρόνος εἶναι δόκιμος νὰ ἐπιδιώξουν τὴν σύγκρουση μεταξὺ αὐτῶν ποὺ δὲν μποροῦν νὰ παράξουν πολιτισμό ἀλλὰ εἶναι κατακτητές, μὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι εἶναι πιὸ μαλθακοὶ ἄλλὰ δημιουγοῦν πολιτισμό, ἔτσι ὥστε νὰ ἐπέλθῃ μία μερικὴ ἐξίσωση ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ μπορέσῃ νὰ ὑφαρπαγῇ ἡ διαχείρηση αὐτοῦ τοῦ πλούτου.

Αὐτὸ εἶναι ποὺ βλέπουμε νὰ διαδραματίζεται στὶς ἡμέρες μας ὅπου οἱ δῆθεν σοφοὶ διαχειριστὲς καὶ κυβερνῆτες τῶν κρατῶν φαίνεται νὰ ἐξοντώνουν τὸν λεγόμενο δυτικὸ πολιτισμὸ μέσα στὸν ὁποίο ζοῦν καὶ τὴν θρησκέια του τὸν Χριστιανισμό, μὲ τὴν βίαια ἐπιβολὴ τῆς θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ, καταστρέφοντας φαινομενικὰ ὅτι ἔχει ἐπιτύχει ὁ χριστιανικὸς πολιτιμός, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μὲ αὐτὴν τὴν παγκοσμίων διαστάσεων κίνηση, προσπαθοῦν νὰ θέσουν ὑπὸ τὸν δικό τους ἔλεγχο τὴν διαχείρηση τοῦ παγκόσμιου πλούτου.

Γι᾽ αὐτὸ χρησιμοποιοῦν τὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τῆς μίας θρησκευτικῆς ὁμάδας ποὺ εἶναι τὸ νὰ εἶναι πολεμιστὲς, ἅγριοι καὶ μὲ χαμηλὴ νοημοσύνη, ἐναντίον τῆς ἄλλης ποὺ εἶναι ἔξυπνοι, ἀποδοτικοί, παράγουν πολιτισμὸ ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχουν ῥίξει τὸ βάρος τῆς ὑπάρξεώς τους στὴν δημιουργία τοῦ πολιτισμοῦ, δὲν εἶναι καὶ τόσο καλοὶ μαχητές.

Στὴ φύση οἱ ὀργανισμοὶ ἐπιβιώνουν μὲ τὸ κυνήγι. Φαίνεται ὅτι ἡ συντήρηση καὶ ἐξέλιξη τῆς ζωῆς κατὰ τὸ μεγαλύτερό της μέρος βασίζεται στὴν ὕπαρξη κάποιας ὀργανωμένης ζωῆς τὴν ὁποία χρησιμοποιεῖ μία ἄλλη ζωὴ γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ ἢ ἀλλιῶς ἡ ὕπαρξη μίας κάποιας ζωῆς δημιουργησε τὴν ἀνάγκη κάποιας ἄλλης ἡ ὁποία νὰ τρέφεται ἀπὸ αὐτὴν ἡ ὁποία προέκυψε σὰν ἀναγκαιότητα γιὰ τὴν ἐξέλιξη τῆς πρώτης, ἀφοῦ ἡ κατανάλωσή της ἀπὸ κάποια ἀνώτερή της τὴν ἀναγκάζει νὰ τροποποιηθῇ, νὰ ἐξελιχθῇ, νὰ προστατευθῇ, ἀλλιῶς νὰ ἐξαφανισθῇ.

Μὲ αὐτὴν τὴν θεώρηση δυσκολευόμαστε ἀκόμη καὶ νὰ διακρίνουμε τὸ ἐὰν κάποιο ἁρπακτικὸ κάνει καλὸ ἢ κακό. Στὴν μια περίπτωση θεωρεῖται σὰν τὸν καταστροφέα τοῦ εἴδους ποὺ συνεχῶς τείνει νὰ ἐξαφανίσῃ τὸ ἀπειλούμενο εἶδος, ἐν ᾧ στὴν ἄλλη περίπτωση ἡ ἐπιθετικότητά του σὲ ἕνα ἄλλο εἶδος, ἀναγκάζει τὸ θῦμα νὰ βελτιωθῇ προκειμένου νὰ ἀντέξῃ τὶς ἐπιθέσεις, ἐπειδὴ ἀπειλεῖται ἡ ὕπαρξή του.

Μὲ ἕναν ἁπλὸ παραλληλισμὸ μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἀναλογικὰ συμβαίνει τὸ ἴδιο πρᾶγμα καὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ εἶναι λογικὸ ἀφοῦ κι αὐτοὶ ζοῦν καὶ ἐξελίσσονται μέσα στὴν φύση κατὰ συνέπειαν ὑπόκεινται στοὺς ἴδιους κανόνες. Ἡ ὕπαρξη τῶν ζώων ὀφείλεται στὴν ὕπαρξη τῶν φυτῶν καὶ ὁ ἄνθρωπος στὴν ὕπαρξη τῶν δύο προηγουμένων γενικὰ ὅπως περίπου περιγράφεται καὶ ἡ διαδοχὴ τῆς δημιουργίας στὸ βιβλίο τῆς Γεννέσεως Τὸ νὰ βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος στὴν κορυφὴ τῆς διατροφικῆς ἀλυσίδος, δὲν τὸν ἀποκλείει καθόλου ἀπὸ τὸ νὰ ἀποτελῇ τροφὴ γιὰ ἕνα ἄλλο εἶδος ποὺ εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ αὐτόν.

Ἐὰν ἐξετάζουμε τὴν διατήρηση ἀνοικτῶν συστημάτων τότε συζητᾶμε γιὰ τὴν ἀλληλεπίδραση ἐνεργείας ἡ ὁποία φροντίζει ὥστε τὸ σύστημα νὰ κατορθώνῃ νὰ μειώνῃ τὴν ἐντροπία του. Ἡ φύση εἶναι ἕνα ἀνοικτὸ σύστημα, Ἀνοικτὸ εἶναι κάθε σύστημα ποὺ ἀλληλεπιδρᾶ μὲ τὸ περιβάλλον του. Ἀλλὰ ἀνοικτὸ σύστημα εἶναι καὶ ἡ κοινωνία καὶ ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀπορροφᾶ, καταναλώνει καὶ ἀποδίδει ἐνέργεια μὲ σκοπὸ νὰ μειώσῃ τὴν ἐντροπία του, σὲ ἀντίθεση μὲ ἕνα κλειστὸ σύστημα.

Κλειστὸ εἶναι ἕνα σύστημα ποὺ ἀποτελεῖται ὰπὸ σώματα ποὺ δὲν ἀλληλοεπιδροῦν μὲ ἄλλα σώματα ἐκτὸς τοῦ συστήματος. Πιὸ ἁπλᾶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἕνα κλειστὸ σύστημα εἶναι ἕνα ἀπομονωμένο σύστημα. Τὰ ἀνοικτὸ σύστημα ποὺ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, διαχειρίζεται ἐνέργεια ποὺ ἀποτελεῖ τὴν καύσιμο ὕλη του, ἀλλὰ προσφέρει καὶ στὸ περιβάλλον του. Ἡ ἐνέργεια μπορεῖ νὰ προσλαμβάνεται μὲ φυσικὴ διεργασία ὅπως εἶναι τῆς θρέψεως, καὶ νὰ ἀποδίδεται ὑπὸ μορφὴν κινητικῆς, θερμικῆς ἢ νοητικῆς ἐνεργείας. Αὐτὰ ἀποτελοῦν τὴν κατανάλωσή της ἢ ἀλλιῶς τὴν συνεισφορά της στὸ περιβάλλον, ὥστε νὰ διατηρεῖται ἡ ἰδιότητα τοῦ ἀνοικτοῦ συστήματος ἔναντι τοῦ θνησιγενοῦς κλειστοῦ συστήματος.

Ὅπως γίνεται πλέον ἀντιληπτό, δὲν ἀποτελεῖ παράδοξο ἡ ὕπαρξη ἢ ἐμφάνιση ἑνὸς εἴδους τὸ ὁποῖο νὰ τρέφεται ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ποὺ ἀποδίδει ὁ ἄνθρωπος ἢ πιὸ ἁπλᾶ ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου νὰ εἶναι ἡ πηγὴ τῆς τροφῆς του. Μπορεῖ νὰ μὴν τρέφεται ἀπὸ τὶς ἀποθῆκες ἐνεργείας ποὺ εἶναι οἱ ἱστοί του, ἀλλὰ ἀπὸ μία πιὸ ἐκλεπτυσμένη μορφὴ ἐνεργείας, ἡ ὁποία παράγεται ἀπὸ τὰ ἀποθέματα ἐνεργείας ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος στὴ διάθεσή του, ὁ ὁποῖος καὶ λειτουργεῖ σὰν ἐργοστάσιο παραγωγῆς αὐτῆς τὴς λεπτοφυοῦς ἐνεργείας ποὺ εἶναι ἡ νοητική.

Ἐὰν τώρα ὑποθέσουμε ὅτι κάποιος ὀργανισμὸς δημιουργήθηκε ἐξ ἀνάγκης ἢ ὑπῆρχε ἀνέκαθεν ἐπειδὴ ἔχει βρεῖ τὸν τρόπο νὰ ἀποκτᾶ ὀντότητα καὶ νὰ ἐπιβιώνῃ κι αὐτὸς σὰν ἀνοικτὸ σύστημα καταναλώνοντας τὴν νοητικὴ ἐνέργεια τῶν ἀνθρώπων, τότε μποροῦμε ἴσως μὲ δυσκολία νὰ ἀρχίσουμε νὰ φανταζόμαστε ἕναν ὑπερ-οργανισμὸ ὁ ὁποῖος γίνεται ἀντιληπτὸς μόνο ἐκ τοῦ ἀποτελέσματός του. Αὑτὸς ὁ ὑπερ-οργανισμὸς συντηρεῖται μὲ τὴ συνεισφορά, βοήθεια καὶ χειρισμὸ ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἐπωφελοῦνται στιγμιαῖα ἀπὸ τὴν ὑπηρεσία ποὺ προσφέρουν στὸν ὑπερ-οργανισμό, δηλαδὴ νὰ τὸν βοηθοῦν, νὰ τὸν ταΐζουν καὶ νὰ τὸν συντηροῦν στὴν ὕπαρξη.

Φανταζόμαστε λοιπὸν μία τεράστια ὀντότητα ἡ ὁποία τρέφεται μὲ νοητικὴ ἐνέργεια ἀπὸ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι προσανατολίζουν τὴν νοητική τους ἐνέργεια μὲ ἕναν τέτοιο συγκεκριμένο τρόπο ὥστε νὰ γίνεται «βρώσιμη» ἀπὸ τὴν ὀντότητα. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἔχουμε μία εἰκόνα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ βλέπουμε καθημερινὰ ὅλο καὶ περισσότεροι ἄνθρωποι νὰ τυποποιοῦνται στοὺς τρόπους τους, στὶς συμπεριφρορές τους, στὶς συνήθειές τους σὲ μία ἀέναη προσπάθεια νὰ ὁμογενοποιηθοῦν γιὰ μία καλὴ μεγάλη «μπουκιά» τῆς ὑπερ-οντότητος. Σὲ αὐτὴν τὴν ὁμογενοποίηση καὶ τυποποίηση δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ βρῇ καλύτερο ὑποκατάστατο ἀπὸ τὶς θρησκεῖες.

Κὰτι ποὺ δὲν πρέπει νὰ μᾶς διαφεύγῃ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μεταβολὲς ποὺ συμβαίνουν στὰ συστήματα δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἀναιρεθοῦν παρὰ μόνο νὰ συνεχίζουν νὰ μεταβάλλονται τροποποιῶντας μὲ μόνιμες μεταβολὲς τὸ σύστημα, δηλαδὴ μὲ μὴ ἀντιστρεπτὲς μεταβολές. Ἀντιστρεπτὴ μεταβολὴ σὲ ἕνα σύστημα ἔχουμε, ὅταν σὲ ὁποιαδήποτε χρονικὴ στιγμὴ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς μεταβολῆς ἀντιστραφεῖ ἡ φυσική του πορεία μὲ δυνατότητα τὸ σύστημα νὰ ἐπανέλθῃ στὴν ἀρχική του κατάσταση διερχόμενο ἀπό τὶς ἴδιες ἐνδιάμεσες καταστάσεις μὲ ἀντιστροφὴ τῆς σειρᾶς τους. Βέβαια, ἀντιστρεπτές μεταβολές δὲν ὑπάρχουν στὴ φύση καὶ κατὰ συνέπειαν σὲ αὐτὲς ποὺ ὑφίστανται οἱ ἄνθρωποι.

Μὲ συνέπεια σὲ αὐτὸν τὸν συλλογισμὸ βλέπουμε ὅτι ὁλόκληρη ἡ ζωὴ εἶναι μία ἀλληλεπίδραση ἐνεργείας καὶ ὅλες οἱ ἐνεργειακὲς μορφὲς ἢ ἀνοικτὰ συστήματα εἶναι ἁρπακτικὰ γιὰ τὴν κατώτερη διατροφικὴ κατηγορία καὶ θύματα γιὰ τὴν ἀνώτερη, ἀνεξαρτήτως τῆς μορφῆς της ἢ τοῦ ποιόντος τῆς ἐνεργειακῆς μορφῆς ποὺ καταναλώνεται. Ἡ φύση γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ἀποτελοῦσε πάντοτε τὴν καλύτερη, οὐσιαστικὰ μοναδικὴ πηγὴ πληροφοριῶν, προκειμένου νὰ ἐξάγουμε τὶς ἀντιστοιχίες μας καὶ νὰ καταλάβουμε τὴ θέση μας στὴ ζωή.

Γνωρίζουμε ὅτι τὰ ἁρπακτικά, προκειμένου νὰ βροῦν τὴν τροφή τους μηχανεύονται κάποιους τρόπους ποὺ ἔχουν παγιοποιηθεῖ μέσα στὴν συμπεριφορὰ καὶ τοὺς τρόπους τους διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν συντήρησή τους· ἔτσι γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουν, βλέπουμε νὰ χρησιμοποιοῦν παραπλανητικοὺς τρόπους καὶ τεχνάσματα ὅπως νὰ διαμορφώνουν τὸ τρίχωμα ἢ πτέρωμα, νὰ ἀλλάζουν ἢ προσαρμόζουν τὸ χρῶμα καὶ νὰ στήνουν ἐνέδρες ὅπου γνωρίζουν ὅτι συχνάζει ἡ τροφή τους. Θὰ ἦταν ἀδύνατον νὰ μὴν ὑποψιαστοῦμε ὅτι μία ἀπὸ τὶς πλέον ἀποδοτικὲς μεθόδους θὰ ἦταν ὅταν τὰ θηράματα τῶν ἁρπακτικῶν θὰ πήγαιναν ἐκεῖ ὅπου εἶχαν ἀνάγκη γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν καλά, – ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἄφθονη τροφή – νὰ ἱκανοποιήσουν ἀπαιτήσεις τῆς ζωῆς τους – λίμνες, ποτάμια, νερόλακκοι- ἢ νὰ νοιώσουν ἀσφαλῆ σὲ πυκνὴ βλάστηση – μέρη ποὺ θὰ ἀποτελοῦσαν τὶς πρῶτες ἐπιλογὲς τῶν ἁρπακτικῶν στὴν ἀναζήτηση τῆς τροφῆς τους.

Κάνοντας τὴν ἀντιστοιχία καὶ ἐφ᾽ ὅσων πραγματευόμαστε τὴν ἐπεξεργασμένη ποιότητα ἐνέργειας ποὺ ὠνομάσαμε νοητικὴ ἐνέργεια, τότε ἀναπόφευκτα θὰ ἐξετάσουμε σὲ τί ἀντιστοιχοῦν οἱ «τοποθεσίες» ποὺ ἐπιλέγουν τὰ ἁρπακτικὰ τὰ δικά μας γιὰ νὰ τραφοῦν ἀπὸ τὴν νοητική μας ἐνέργεια. Ὅπου ὑπάρχει ἄφθονη τροφὴ εἶναι ἕνα μέρος ὅπου ὑπάρχει πολιτισμός, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει εὐημερία, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει κοινωνία, δηλαδὴ σχετικὰ μεγάλη συγκέντρωση ἀνθρώπων, δηλαδὴ χωριά, κομωπόλεις, πόλεις· κανεὶς δὲν θὰ πήγαινε νὰ κυνηγήσῃ σὲ ἀραιᾶ διεσπαρμένες νομάδες, δὲν θὰ ἦταν ἀποδοτικὸ ἐκτὸς κι ἂν ἦταν ἀναγκαῖο· ὅπως ἀποτελεῖ ἀνάγκη καὶ ἀπαίτηση τῆς ζωῆς τὸ νερὸ ἔτσι κι ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει τὸ ἀντίστοιχό του γιὰ τὴν νοητικὴ ἐνέργεια εἶναι ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ γνώση καὶ ἡ δίψα γιὰ μάθηση, ποὺ εἶναι τὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια ποὺ βρίσκονται στὶς πόλεις, ποὺ ἔχουν γίνει ἀπὸ ὀργανωμένες κοινωνίες· καὶ ποῦ θὰ αἰσθάνονται ἀσφαλεῖς καὶ προστατευμένοι; φυσικὰ ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν πολλοὶ ὅμοιοί τους, μποροῦν νὰ χαθοῦν μέσα στὸ πλῆθος καὶ νὰ μειώσουν τὴν πιθανότητα νὰ εἶναι τὰ μοναδικὰ θύματα καὶ νὰ κρυφτοῦν στὴν ἀνωνυμία σὰν νὰ βρίσκονται σὲ πυκνὴ βλάστηση.

Ἡ ἁρπακτικὴ ὀντότητα γιὰ τὴν νοητικὴ ἐνέργεια δὲν εἶχε καλύτερη ἐπιλογὴ ἀπὸ τὸ νὰ πηγαίνῃ σὲ αὐτὰ τὰ μέρη γιὰ νὰ δημιουργήσῃ τὶς προϋποθέσεις της, νὰ μελετήσῃ τὶς συμπεριφορές, νὰ στήσῃ τὶς ἐνέδρες καὶ νὰ μηχανευτῇ τὰ τεχνάσματά ποὺ θὰ χρησιμοποιήσῃ. Ἔτσι ὅπου ὑπῆρχε μεγαλύτερη συνάθρηση ἦταν τὸ κατάλληλο μέρος καὶ βέβαια ἡ ἐξάπλωση κάποιας θρησκείας μποροῦσε νὰ ἀναπτυχθῇ ἀφ᾽ ὅτου σπάσει τὶς πρῶτες χλιαρὲς φυσικὲς ἀντιστάσεις, νὰ ἐξαπλωθῇ μὲ ἰογενῆ μορφὴ καὶ νὰ ἀποτελέσῃ μία προσοδοφόριο πηγὴ ἐνεργείας μὲ τεράστια ἀποθέματα.

Φαίνεται νὰ πρόκειται γιὰ ἀνθρώπινη ἀνάγκη ἡ ἐπιρρέπεια στὶς θρησκεῖες γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅλες οἱ ἀπάτες ποὺ στοχεύουν στὴν νοητικὴ ἐνέργεια κατασκευάζονται καὶ ἀντιγράφουν τὶς γνωστὲς καὶ παραδοσιακὲς θρησκεῖες διότι γνωρίζουν ὅτι οἱ ἐγκέφαλοι τῶν ἀνθρώπων εἶναι κατάλληλα διαμορφωμένοι μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔχουν ὑπαγορεύσει οἱ θρησκεῖες καὶ ὅπως εἶναι ἐπιτυχὲς στὴ φύση τὸ τέχνασμα τῆς ἀποκρύψεως (camouflage), ἡ προσποίηση καὶ ἡ ἐνέδρα, ἔτσι καὶ κάτι ποὺ ὑποδύεται τὴν θρησκεία ἢ ποὺ τὸ ἀφήγημά του εἶναι παρόμοιο ἔχει τὴν τάση νὰ γίνεται πιστευτὸ καὶ νὰ ὑποτάσσῃ τὰ θύματα γιὰ νὰ τοὺς ἀπομυζήσῃ τὴν νοητική τους ἐνέργεια.

Ὁταν ἐξετάζουμε τὴν περίπτωση ἑνὸς ἁρπακτικοῦ ποὺ ἐπιτίθεται σὲ ἔνα θήραμά του καταλαβαίνουμε περίπου τὴν διαδικασία ἀποκτήσεως καὶ ἀποδόσεως τῆς ἐνεργείας, ὑπάρχει ὁ ἥλιος ὁ ὁποῖος στέλενει τὴν ἐνέργεια μέσῳ τῶν φωτονίων, οἱ δέκτες στὴ γῆ παραλαμβάνουν τὰ φωτόνια μὲ τὰ κατάλληλα διαμορφωμένα ὄργανά τους ὅπως εἶναι γιὰ τὰ φυτὰ τὰ φύλλα καὶ ἔτσι ἀναπτύσσονται διατηρῶντας καὶ ἀποθέματα. Τὰ ζῶα τώρα παραλαμβάνουν κι αὐτὰ φωτόνια στὸ σῶμα τους μὲ τὴν ἔκθεσή τους στὸν ἥλιο, ἀλλὰ τρώγοντας τὰ φυτά, παραλαμβάνουν μεγαλύτερες ποσότητες φωτονίων ποὺ εἶναι ἀποθηκευμένες στὰ φυτὰ κι ἔτσι ἀναπτύσσονται σὰν ἐνεργειακὰ ὄντα πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὰ φυτά.

Ἀναμφισβήτητα ἡ ὕπαρξή τους ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ὕπαρξη τῶν φυτῶν, ἀπώλεια τῶν ὁποίων θὰ σηματοδοτήσῃ καὶ τὴν ἐξαφάνιση τῶν ζώων ποὺ τρέφονται ἀπὸ αὐτά. Στὴν συνέχεια τὰ ἁρπακτικὰ ποὺ τρέφονται ἀπὸ τὰ ζῶα παραλαμβάνουν κάθε φορὰ πολὺ μεγαλύτερες ποσότητες φωτονίων οἱ ὁποῖες ἔχουν ληφθεῖ ἀπὸ τὰ φυτὰ καὶ χρησιμοποιηθεῖ ἀπὸ τὰ ζῶα θύματα γιὰ νὰ κατασκευάσουν τοὺς ἱστοὺς του σώματός τους. Οἱ ἄνθρωποι παραλαμβάνουν τὶς μερίδες τῶν φωτονίων καὶ ἀπὸ τὰ φυτὰ καὶ ἀπὸ τὰ ζῶα καὶ φυσικὰ τὸ ἀνθρώπινο πεπτικὸ σύστημα εἶναι ἱκανὸ γιὰ τὴν κατεργασία αὐτῶν τῶν τροφῶν. Μὲ βάση αὐτὴν τὴν διαδικασία γίνεται εὔκολα ἀντιληπτὸ τὸ πῶς καὶ γιατὶ γίνεται αὐτὴ ἡ διαδικασία καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ ὄργανα ποὺ παίζουν πρωτεύοντα ῥόλο γιὰ τὴν ὁλοκλήρωσή της.

Ἐκεῖ ποὺ ἀλλάζουν λίγο τὰ πράγματα εἶναι ὅταν δὲν ἔχουμε χειροπιαστὰ παραδείγματα καὶ φυσικὰ ὄργανα ποὺ τὰ βλέπουμε καὶ καταλαβαίνουμε, δίοτι ἀντιλαμβανόμαστε μὲν τὴν πρόσληψη, κατανάλωση, κατεργασία καὶ ἀποτέλεσμα, ἀλλὰ ἐὰν πρόκειται γιὰ τὴν διάθεση τῆς νοητικῆς ἐνεργείας δὲν εἶναι τόσο εὔολη ἡ ἀντιστοιχία. Ἐὰν ἀκολουθήσουμε ὅμως τὸ ἴδιο σκεπτικό, θὰ ἀνακαλύψουμε ὄχι μόνο τὸ ὅτι ὑπάρχει ἀντιστοιχία, ἀλλὰ θὰ ἔχουμε καὶ μία ἀποκάλυψη· νὰ ὑλοποιήσουμε κατὰ κάποιον τρόπο προσεγγιστικὰ στὸ μυαλό μας, τὴν μορφὴ τῆς ὀντότητος ἡ ὁποία τρέφεται ἀπὸ τὴν ἐκλεπτυσμένη μας νοητικὴ ἐνέργεια. Παραδεχόμαστε ὅτι ἡ ἐνέργεια ὑπάρχει καὶ εἶναι ἀποθηκευμένη στὶς ὁλότητες τῶν ἀνθρώπων, μὲ κέντρο διαχειρίσεως τὸν ἐγκέφαλο.

Γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ ἀποτελῇ ποσοστὸ τὸ ὁποῖο νὰ ἀξίζῃ νὰ τραβήξῃ τὴν προσοχὴ θὰ πρέπῃ νὰ εἶναι σὲ ἱκανὲς ποσότητες ποὺ παράγονται ἀπὸ πολλοὺς ἀνθρώπους μαζί· αὐτὸ καθιστᾶ τὶς τοποθεσίες τῶν συγκεντρώσεων ἑστίες σιτίσεως ποὺ εἶναι οἱ ναοὶ παντὸς εἴδους καὶ ἔτσι ἔχουμε τὶς πρῶτες τοποθεσίες προσλήψεως τῆς ἐνεργείας. Ἐὰν ἡ ἐνέργεια κατευθυνθεῖ καταλλήλως καὶ προσανατολισθεῖ, ἀποτελεῖ τέχνασμα συγκεντρώσεως τῆς ἐνεργείας καὶ τὰ ὄργανά του μποροῦν νὰ εἶναι ὅλα τὰ μέσα τὰ ὁποῖα εύθυγραμίζουν αὐτὲς τὶς ἐνέργειες. Αὐτὸ γίνεται μὲ τὰ ῥαδιόφωνα καὶ κατὰ κόρον μὲ τὶς τηλεοράσεις ποὺ ἔχει γίνει κατορθωτὸ νὰ βρίσκονται σὲ κάθε τόπο διαμονῆς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἀντὶ νὰ πραγματοποιεῖται ἡ σίτιση μία φορὰ τὴν ἑβδομάδα στοὺς ναούς, γίνεται καθημερινὰ καὶ ὅλες τὶς ὧρες τῆς ἡμέρας ἀπὸ αὐτὰ τὰ μέσα ποὺ ἔχουν ἀποκαλέσει κατ᾽ εὐφημισμὸν μέσα ἐνημερώσεως.

Ἔχουμε λοιπὸν μία ὀντότητα ἡ ὁποία ἔχει μηχανισμὸ συλλογῆς ἐνεργείας, χρησιμοποιεῖ τεχνάσματα, διαθέτει χώρους ὅπου ἔχει ἐγκαταστήσει τὰ ἀπαραίτητα ὄργανα γιὰ τὴν πρόσληψη τροφῆς, συντηρεῖται καὶ ὁλοένα μεγαλώνει καὶ γίνεται ἰσχυρότερη. Εἶναι λογικὸ νὰ ἰσχύῃ καὶ γι᾽ αὐτὴν τὴν ὀντότητα ὅτι ὅσο μεγαλώνει τόσο θὰ πρέπῃ νὰ καταναλώνῃ περισσότερο, ἀλλὰ καὶ νὰ περιορίζεται ἀπὸ τὴν ποσότητα τῆς τροφῆς της καὶ μάλιστα μιᾶς καὶ ἐξαρτᾶται ἀπόλυτα ἀπὸ αὐτὴν ἡ τύχη της εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη μὲ τὴν τύχη τῆς τροφῆς της.

Βάσει τοῦ φυσικοῦ νόμου θὰ πρέπῃ κάποια στιγμὴ κάπως νὰ περιοριστῇ ἢ νὰ φθάσῃ νὰ γίνῃ τόσο μεγάλη ποὺ νὰ περιπέσῃ σὲ ἀσιτία ἀπὸ τὴν ἔλλειψη τῆς τροφῆς ποὺ θὰ χρειάζεται γιὰ νὰ συντηρήσῃ τὴν δυσανάλογη ὕπαρξή της.

Αὐτὴν τὴν ὀντότητα ἡ ὁποία ὑποστηρίζεται καὶ συντηρεῖται ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ πλάσματα ποὺ ἀποτελοῦν τὴν διατροφή της, τῆς ἔχουν προσδώσει πολλὰ καὶ διαφορετικὰ ὀνόματα σὲ μία μάταιη προσπάθεια νὰ τὴν ἐκφράσουν καὶ τὴν ἀποκαλοῦν κόλαση, ὰπληστία, καπιταλισμό, παγκοσμιοποίηση, θεία δίκη κατάρα, ἀνάγκη, ἔννοιες ἄϋλες ἀλλὰ μὲ οὐσιαστικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ τέτοια ποὺ νὰ γίνονται ἀντιληπτὰ μόνο ἐὰν κάποιος μπορέσει νὰ τὰ θεωρήσῃ προσθέτοντας καὶ τὴν διάσταση τοῦ χρόνου ποὺ ὅμως ξεφεύγει ἀπὸ τὰ ὅρια τῶν τρισδιάστατων δυνατοτήτων μας νὰ τὴν φανταστοῦμε. Ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν αὐτὴν τὴν ὀντότητα πλέον εἶναι εὔκολο νὰ καταλάβουμε διότι εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ὀργανώνουν τὰ γεύματά της.

Εἶναι οἱ ἰδρυτὲς καὶ κατόπιν διαχειριστὲς τῶν θρησκειῶν εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μὲ τὸν τρόπο τους ἐπιβεβαιώνουν ὅλες τὶς ἄϋλες ὀνομασίες ποὺ τοὺς δώσαμε προηγουμένως, εἶναι αὐτοὶ ποὺ διαχειρίζονται τοὺς τόπους σιτίσεως καὶ διευθύνουν τὰ ὄργανα τῆς ὀντότητος μὲ τὰ μέσα ἐνημερώσεως καὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὰ κάνουν ὅλα δυνατὰ μὲ τὴν διαχείρηση τῶν χρημάτων σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο ποὺ εἶναι ὅπως ἀρέσκονται νὰ αὐτοαποκαλοῦνται ἡ ἐκλεκτὴ φυλὴ τοῦ θεοῦ.

Τὰ ἁρπακτικὰ ὅπως λέγαμε χρησιμοποιοῦν τὰ τεχνάσματα τῆς ἐξαπάτησης, ἀποκρύψεως, τῆς ἐνέδρας, τοῦ αἰφνιδιασμοῦ καὶ ἡ τακτική τους εἶναι νὰ ἀκινητοποιοῦν τὸ θῦμα τους πρὶν τὸ καταβροχθήσουν, ἔτσι μπορεῖ νὰ τὸ κυνηγήσουν νὰ τὸ ὑπνωτίσουν, νὰ τὸ δηλητηριάσουν γιὰ νὰ τὸ ἐξαντλήσουν καὶ νὰ τὸ ἀκινητοποιήσουν. Ὅσο κι ἂν ἀκούγεται περίεργο, ἡ φύση καὶ πάλι σὲ μία ἀπόλυτη ἀντιστοιχία μᾶς δίνη τὴν ἀπάντηση στὸ ὅτι ἡ ἄϋλη αύτὴ ὀντότητα χρησιμοποιεῖ τὸν ἴδιο τρόπο στὴν ἐπίθεσή της στὰ θύματά της.

Τὰ ναρκώνει, τὰ ἐξαντλεῖ, τὰ ἀκινητοποιεῖ καὶ μετὰ τὰ καταναλώνει μὲ τὴν ἡσυχία της. Αὑτὸ ἐπιτεύχθηκε μὲ τὴν παγκόσμια ἐπέλαση τοῦ πολιτισμικοῦ μαρξισμοῦ ὁ ὁποῖος ἀναστάτωσε ὁλόκληρο τὸν πλανήτη, κατέστρεψε καὶ συνεχίζει νὰ καταστρέφῃ ὅλες τὶς κοινωνικὲς δομὲς καὶ ἰσορροπίες ποὺ χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια γιὰ νὰ ἑδραιωθοῦν φέρνοντας τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἀπόγνωση, ἀδιέξοδο καὶ καθιστῶντας τους ἀνίκανους νὰ ἀντιδράσουν ἀκριβῶς σὰν νὰ εἶχαν ὑπνωτιστῇ ἢ δηλητηριαστῇ ἀπὸ τὸν κυνηγό τους ὅπως τὸ φίδι ποὺ δηλητηριάζει τὸ θῦμα του καὶ χάνει τῆς αἰσθήσεις του ἢ τὴν ἀράχνη ποὺ κάνει τὸ ἴδιο στὰ ἄτυχα ἔντομα ποὺ πέφτουν στὸν ἱστο της ἢ τὰ μεγαλύτερα ποὺ πιάνουν τὸ θύμα τους ἀπὸ τὸ λαιμό καὶ τὸ στραγγαλίζουν μέχρι νὰ λιποθυμίσῃ ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ὀξυγόνου.

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ πέφτουν θύματα στὶς ἐπιθέσεις τοῦ πολιτισμικοῦ μαρξισμοῦ ὑποκύπτουν στὶς ἀνάλογες μεθόδους καὶ γίνονται τροφὴ γιὰ τὴν μεγάλη ὀντότητα. Χῶρες ὁλόκληρες θυσιάζονται ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς κυβερνήσεις τους ποὺ ἀνήκουν σὲ αὐτοὺς ποὺ ὑποστηρίζουν καὶ συντηροῦν τὴν ὀντότητα, μὲ τὸν σύγχρονο ὅρο «Δόγμα τοῦ Σόκ».

Εἶναι ἀπόλυτα λογικὸ ὅτι ὅλοι ὅσοι ἔχουν ταχθεῖ γιὰ τὴν ὑποστήριξη καὶ συντήρηση τῆς ὀντότητος θὰ διαφωνήσουν ἔντονα μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικό, ἀλλὰ ὅπως καταλαβαίνετε δὲν ἔχει καμμία σημασία ἐὰν κάποιος διαφωνεῖ ἢ συμφωνεῖ, διότι ἡ φύση μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει ἤδη τὴν ἀλήθεια μὲ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο εἶναι ἡ ἴδια φιαγμένη καὶ τὸ μόνο ποὺ ἀπέμενε γιὰ ἐμᾶς ἦταν νὰ κάνουμε τὴν ἀνάλογη σύγκριση.

Ἐὰν τώρα, ἀφοῦ καταλάβαμε περίπου τὶς ἀντιστοιχίες μὲ τοὺς κανόνες καὶ τὰ φαινόμενα τῆς ζωῆς καὶ εἴδαμε τὴν ἀλληλοεξάρτηση τῶν εἰδῶν. Εἴδαμε ἀκόμη καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ὑπάρξεως κάποιων εἶδῶν προκειμένου νὰ εἶναι ἐφικτὴ ἡ ὕπαρξη τῶν μεταγενεστέρων τους. Ἐπιπλέον μπορέσαμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν ἰσχυροποίηση ἑνὸς εἴδους τὸ ὁποῖο δέχεται ἐπίθεση ἀπὸ ἕνα ἄλλο, τὸ ὁποῖο μὲ τὴ σειρά του μπορεῖ νὰ δημιουργήθηκε ἐπειδὴ τὸ ἀπαίτησε κάποιος φυσικὸς νόμος γιὰ τὴν ἀπαγόρευση τῆς ἐξελίξεώς του ἢ ἀντίθετα γιὰ τὴν βελτίωσή του ἢ τὴν τελικὴ ἐξαφάνισή του. Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος τῆς φύσεως καὶ ἐδῶ εἶναι ποὺ περιπλέκονται τὰ πράγματα ἐξαρτώμενα ἀπὸ ποιά ὁπτικὴ γωνία θὰ παρατηρηθοῦν καὶ ἐξεταστοῦν.

Πρόκειται λοιπὸν ἡ δυσκολία τὴν ὁποία ἀντιμετωπίζει ἕνα εἶδος ἐξ αἰτίας τῆς ἐπιθέσεως ἑνὸς ἁρπακτικοῦ γιὰ κατάρα καὶ τιμωρία ἢ πρόκειται γιὰ μία ἀναγκαιότητα γιὰ ἐνδυνάμωση καὶ ἐξέλιξη τοῦ εἴδους; Εἶναι τὸ ἁρπακτικὸ ποὺ προέκυψε, ἡ Νέμεσις γι᾽ αὐτὸ τὸ εἶδος ἢ εἶναι ὁ αύστηρὸς καὶ δίκαιος κριτὴς ποὺ θὰ ὁδηγήσῃ τὸ εἶδος σὲ μεγάλη δόξα φυσικῆς ἀνελίξεως καὶ νὰ τὸ κάνῃ ἄτρωτο γιὰ κάποιο μεγάλο χρονικὸ διάστημα μέχρι νὰ νὰ ἀντιμετωπίσῃ νέες προκλήσεις;

Εἶναι ὁ διάβολος αὐτὸς ποὺ τελικὰ φέρνει τὴν καταστροφὴ ἢ εἶναι αὐτὸς ποὺ φέρνει τὴν γνώση, τὴν Αὐγή, ὁ Ἑωσφόρος; Ποιός εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ποιός ὁ διάβολος ποὺ περιγράφονται στὶς θρησκεῖες τελικά; Ποιός εἶναι ὁ καλός καὶ ποιός ὁ κακός; Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγαπάει τοὺς ἀνθρώπους, αὐτὸς ποὺ τοὺς κοιμίζει ὁδηγῶντας τους στὴν ἀπόλυτη ἡρεμία τοῦ θανάτου ἢ αὐτὸς ποὺ τοὺς δίνει τὸν λόγο νὰ πολεμήσουν γιὰ τὴν συνέχιση τῆς ὑπάρξεως τῆς ζωῆς;

Βλέπουμε πολὺ καθαρὰ πλέον ὅτι ἔτσι ὅπως εἶναι φιαγμένα τὰ πράγματα καὶ ἔτσι ὅπως ἰσχύουν οἱ κανόνες τὶς ζωῆς, εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ δομηθῇ ἕνας τρόπος ἀπὸ τὴν μία ἢ τὴν ἄλλη θεώρηση καὶ νὰ εἶναι καὶ οἱ δύο σωστές. Τὸ ζητούμενο εἶναι πῶς νὰ συνεχίσῃ νὰ ὑπάρχῃ ἡ «κίνηση» ποὺ θὰ κρατήσῃ τὸ ἀνοιτὸ σύστημα τῆς ζωῆς σὲ ἀλληλεπίδραση μὲ τὸ περιβάλλον του καὶ αὐτὸ φαίνεται σὰν νὰ ἔχῃ μπῇ σὲ αὐτόματο πιλότο καὶ οἱ καταστάσεις νὰ ἀλληλοδιαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη ὥστε νὰ ἐπιτυγχάνεται ἡ μείωση τῆς ἐντροπίας, δηλαδὴ νὰ ἐπιτυγχάνεται ἡ ζωή.

Οἱ θρησκεῖες προκειμένου νὰ ἐπιτύχουν αὐτὸ ποὺ θέλουν, εἶναι ὑποχρεωμένες νὰ λένε τὴ μισὴ ἀλήθεια καὶ νὰ υἱοθετοῦν δόγματα σὰν ἀσφαλιστικὲς δικλεῖδες γιὰ τὴν διατήρησή τους, ἐπίσης νὰ ἔχουν τὴν ἐναλλακτικὴ λύση γιὰ τὴν ἀποκαθήλωση τῆς θεωρίας τους μὲ τὸ νὰ ἀποκαλύψουν τὴν ἀλήθεια τὴν ὁποία σκοπίμως ἀπέκρυπταν γιὰ τὴν ὥρα ποὺ ὁ κόσμος θὰ ἔφθανε στὸ σημεῖο νὰ ἀντιληφθῇ ὅτι εἶχε παραπλανηθεῖ καὶ δὲν τοῦ εἶχε ἀποκαλυφθεῖ ὅλη ἡ ἀλήθεια. Αὑτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ κάθε θρησκεία προκειμένου νὰ ἑδραιωθῇ χρειάζεται ἁγνούς, ἀπονήρευτους καὶ ἀμόρφωτους ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς διαμορφώσῃ ἔτσι ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς ἀγαθοὺς ψαράδες τοῦ Χριστοῦ, μὲ τοὺς ληστὲς τοῦ Μωάμεθ καὶ μὲ τοὺς ἀμόρφωτους τοῦ Μάρξ.

Ἐπίσης γίνεται κατανοητὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ παραμέινουν σὲ ἄγνοια ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο καὶ νὰ αὐξηθῇ ὁ ἀριθμός τους γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ παίζουν τὸν ῥόλο τῶν ὑποστηρικτῶν τῶν θρησκειῶν ποὺ πρέπει νὰ βρίσκονται μόνιμα σὲ ἐγρήγορση καὶ νὰ ἐνεργοῦν σὰν ἕνα σῶμα ὅταν κάποιος ξεφύγει καὶ προσπαθεῖ νὰ ἀπορρίψῃ τὰ δογματα καὶ πιστεύω τους. Αὐτὴ εἶναι ἀκριβῶς ἡ περίπτωση τῶν πιθήκων στὸ κλουβὶ ὅπου δὲν ἀφήνουν τὸὺς νεοεισερχομένους νὰ φθάσουν στὶς «μπανάνες», ποὺ εἶναι ἡ «ἀλήθεια» γιὰ τὴν ὁποία ὑπάρχει ἡ φυσικὴ τάση τῶν ἀνθρώπων νὰ ἐπιθυμοῦν μὲ τόσο φυσικὸ τρόπο ὅσο θὰ ἐπιθυμοῦσε ἕνας πίθηκος τὴν ἀγαπημένη του τροφή, τὶς μπανάνες.

Οἱ τοποτηρητὲς πίθηκοι, ἂν καὶ ὅπως ξέρουμε δὲν ἔχουν ὑποστεῖ οἱ ἴδιοι τὶς ἀρνητικὲς ἐπιδράσεις ἐὰν ἀφήσουν κάποιον νεοεισερχόμενο νὰ πλησιάσῃ τὶς μπανάνες, ἔχουν πεισθεῖ ὅτι εἶναι ασφαλεῖς μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ προσφέρουν αὐτὴν τὴν μικρὴ ὑπηρεσία στοὺς διαχειριστές καὶ ἀπολαμβάνοντας αὐτὴν τὴν ἰσορροπία θεωροῦν ὅτι εἶναι εὐτυχισμένοι καὶ πλήρεις. Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ ὥρα γιὰ τὴν ἀλλαγὴ ὅλοι αὐτοὶ βρίσκονται σὲ πανικὸ καὶ σύγχιση καὶ γίνονται εὔκολη τροφὴ στὰ ἁρπακτικά.

Ὅταν λοιπὸν ἡ κατάσταση μοιραῖα ξεφύγει ἀπὸ τὸν ἔλεγχο καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι ἀρχίζουν νὰ ἀντιλαμβάνονται τὴν ἀπάτη τῆς ἀποκρύψεως τῆς ἀλήθειας, φθάνει καὶ ἡ ὥρα τῆς ἀνατροπῆς καὶ τῆς ἐπιβολῆς μίας νέας καταστάσεως. Στὴν παροῦσα φάση ἔχει ἐπιλεγεῖ ἀρχικά, τοὐλάχιστον ὅπως φαίνεται, ὁ τρόπος τῆς ἀποκαθηλώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ἡ ἄνοδος τοῦ Μουσουλμανισμοῦ μὲ κύριο σκοπὸ τὴν ἀντικατάσταση τῶν τοποτηρητῶν πιθήκων μὲ ἄλλους λιγώτερο προβληματικοὺς ποὺ γίνονται κατάλληλοι ἐξ αἰτίας τοῦ χαμηλοῦ διανοητικοῦ τους ἐπιπέδου.

Ἀργότερα καὶ ἀφοῦ χρησιμοποιήσουν τοὺς Μουσουλμάνους γιὰ τὴν μεγάλη ἀλλαγή, καὶ παρατείνουν γιὰ λίγο χρόνο τὴν κυριαρχία τῶν θρησκειῶν, μποροῦν νὰ εἰσάγουν τὴν θεότητα τῆς φύσεως καὶ τὴν ἀναβίωση τοῦ Ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Τὸν Ἑωσφόρο, τὸν Προμηθέα, τὸν ὄφι, τὸν Σατανᾶ, τὸν κυρίαρχο καὶ μοναδικὸ ἄρχοντα τοῦ κόσμου ἀφοῦ ἀπὸ αὐτὸν ἐξαρτᾶται ἡ ἐξέλιξη καὶ διατήρηση τῆς ζωῆς ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι λίγο σκληρὸς ἀλλὰ χωρὶς αὐτὸν ζωὴ δὲν θὰ ὑπῆρχε. Αὐτὴν τὴν δρομολόγηση μποροῦμε νὰ τὴν παρατηρήσουμε διὰ γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ στὸ Βατικανὸ ὅπου ὁ μοναδικὸς ἐν ζωῇ ἄνθρωπος ποὺ ὑποτίθεται συνομιλεῖ μὲ τὸν Θεό, βρίσκεται σὲ ἕνα μέρος ὅπου βρίθει ἀπὸ διαβολικὲς μορφὲς καὶ σύμβολα καὶ συνεδριάζει σὲ κτίρια ποὺ εἶναι κατασκευασμένα γιὰ νὰ παραπέμπουν σὲ ἑρπετικὲς μορφές. [αναζητησε το άρθρο: Λατρεύοντας τα Ερπετά]

Κατόπιν μποροῦν εὔκολα νὰ ἐξουδετερώσουν τοὺς διαχειρίσιμους Μουσουλμάνους καὶ νὰ ἐφαρμόσουν μία «καινούρια, ὅλα σὲ ἕνα» θρησκεία, ἀφ᾽οὗ θὰ καθορίζουν τὴν διατροφὴ τῆς ὀντότητος ἐπειδὴ θὰ τὴν ἔχουν θέσει ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους.

Μὲ αὐτὴν τὴν μικρὴ ἀναδρομὴ ποὺ κάναμε εἴδαμε ἐν ὀλίγοις τὸν σκοπὸ καὶ τὸν χαρακτῆρα τῶν θρησκειῶν, εἴδαμε τὴν λογικὴ συνέπεια τῆς πορείας τῆς ζωὴς καὶ τῆς ὑποχρεωτικῆς δοκιμασίας ποὺ καλεῖται νὰ ἀνταπεξέλθῃ, βρισκόμενη ἀντιμέτωπη μὲ τὴν συνέχιση τῆς ὑπάρξεώς της ἢ τὴν ἐξαφάνισή της, εἴδαμε τὶς συνέπειες τῆς δημιουργίας τῶν θρησκειῶν οἱ ὁποῖες ὅπως οἱ κυματισμοὶ ποὺ προκαλοῦνται σὲ μία λίμνη ἐὰν πετάξουμε ἕνα βότσαλο μέσα ἐξαπλώνονται σὲ ὁλόκληρη τὴ λίμνη, ἔτσι καὶ ἡ ἀναπαραγωγὴ μοντέλων ὑποθρησκεῶν φαίνεται σὰν λογικὴ συνέπεια τῆς δημιουργίας τῶν θρησκειῶν. Εἰδαμε ἐπίσης πὼς ὁ,τιδήποτε μείνει ἀδρανὲς γιὰ κάποιο σχετικὸ χρονικὸ διάστημα, θὰ ἀποτελέσῃ τὴν αἰτία δημιουργίας κάποιας προκλήσεως ποὺ θὰ ἐχῃ σὰν σκοπὸ τὴν κινητοποίησή του διότι ἀλλιῶς θὰ σημάνῃ τὴν αὔξηση τῆς ἐντροπίας του καὶ θὰ προκαλέσῃ τὸν θάνατό του.

Ἡ δημιουργία καὶ ἡ ὕπαρξη ἀνωτέρων ὀντοτήτων ποὺ ἀπειλοῦν τὴν ὕπαρξή μας εἶναι ἀναπόφευκτοι παράγοντες στὴν διάρθρωση τῆς ζωῆς καὶ γι᾽ αὐτὸ οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν πάντοτε ἐνεργὸ τὸν θεὸ τοῦ πολέμου, τὸν Ἄρη, ποὺ σήμαινε ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα βρίσκεται μονίμως σὲ ἕναν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐπιβίωσή της. Προκειμένου νὰ μπορέσῃ νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ συνέχιση τῆς ζωῆς, εἶναι ἀναγκαῖα ἡ ὕπαρξη ἀνθρώπων ποὺ θὰ ἀποτελέσουν τὴν στήριξη τῆς δημιουργίας ὀντοτήτων ποὺ θὰ ἀναγκάζουν τὴν ἀνθρωπότητα νὰ ἀνασκουμπωθῇ καὶ νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὴν ἀπειλή. Τέλος εἰπαμε ὅτι ἡ ἀντιστροφὴ καταστάσεων στὴν φύση δὲν εἶναι δυνατὴ, παρὰ μόνον ἡ μεταβολὴ σὲ κάτι νέο ποὺ θὰ περιέχῃ σὰν γνώση ὅλες τὶς προσπάθειες ἐπιβιώσεώς της καταχωρημένες στὶς μνῆμες τοῦ DNA της.

Ἔτσι λοιπὸν τὴν ἑπόμενη φορὰ ποὺ θὰ πρέπῃ νὰ συλλογιστοῦμε γιὰ τὶς θρησκεῖες, τοὺς διαχειριστές τους, τὶς ἔννοιες τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ διαβόλου, τὴν ταυτόχρονη ὕπαρξη τῶν κατὰ συνθήκην καλῶν καὶ κακῶν ἀνθρώπων, θὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε μία καλύτερη κατανόηση ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψῃ νὰ εἴμαστε λιγώτερο δογματικοὶ καὶ περισσότερο ἀνοικτόμυαλοι καὶ διαλλακτικοὶ προκειμένου νὰ ἀποκομίσουμε τὸ μεγαλύτερο ὄφελος ἀπὸ τὶς σκέψεις μας. Θὰ μπορέσουμε νὰ θεωρήσουμε τὰ δόγματα καὶ τὶς δογματικὲς ἀπόψεις μὲ περισσότερη συμπάθεια καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ θέση μας δὲν θὰ εἶναι ἐπιθυμητὴ σὰν προσάρτηση σὲ κάποια ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς ἀλλὰ σὰν μία ὕπαρξη ποὺ ἐπιβιώνει σὲ ἕνα Σύμπαν ἀντιθέσεων ποὺ μέσα ἀπὸ αὐτὲς συντηρεῖται ἡ ἐκδήλωση τῆς ζωῆς.

Ὁ σκοπὸς μας παρ᾽ὅ,τι δὲν διαφέρει κατὰ πολὺ ἀπὸ αὐτὴν τὴν παρότρυνση τῶν θρησκειῶν θὰ πρέπῃ νὰ εἶναι ἀνεπηρέαστος ἀπὸ τὰ καμώματα ποὺ υἱοθετοῦν οἱ θρησκεῖες γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν καὶ οἱ διαχειριστές τους γιὰ νὰ ἀπολαύσουν πρόσκαιρα ὀφέλη, καὶ τοῦτο διότι θέλουμε νὰ ἔχουμε διαθέσιμη ὅση περισσότερη ἐνέργεια μποροῦμε νὰ ἀποθκεύσουμε στὴν ὕπαρξή μας προκειμένου νὰ διατηρήσουμε τὴν ἀκεραιότητά μας ἐρχόμενοι ἀντιμέτωποι μὲ τὶς θηριώδεις δυνάμεις τῆς δικαιοσύνης τοῦ Σύμπαντος.

Κάθε ἐμπλοκὴ καὶ ἐνασχόληση μὲ τοὺς σκοποὺς τῶν θρησκειῶν καὶ τῶν τελετουργιῶν τους ποὺ ἔχουν ἐπινοειθεῖ γιὰ νὰ ὑποτάσσουν τὴν προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων, θὰ εἶναι μία σημαντικὴ ἀπώλεια ἐνεργείας ποὺ θὰ καταναλωθῇ ἀπὸ ἐφήμερες ἄϋλες ὀντότητες χωρὶς νὰ προκαλεῖ ἰδιαίτερες μεταβολὲς ἢ σηματικὲς ἀνελίξεις καὶ σὰν βεβαιότητα δὲν εἶναι καθόλου ὠφέλιμες γιὰ τὴν ὕπαρξή μας.

Οἱ διαχειριστὲς τῶν θρησκειῶν εἶναι ἐπίσης αὐτοὶ ποὺ στὴν περιγραφὴ τοῦ Σπηλαίου τοῦ Πλάτωνος περνοῦν τὰ διάφορα ἀντικείμενα πίσω ἀπὸ τὴν φωτιὰ γιὰ νὰ ἐμφανίζεται ἡ σκιά τους στὸν τοῖχο, εἶναι αὐτοὶ ποὺ προσπαθοῦν νὰ σὲ κρατήσουν μέσα στὸ σπήλαιο ὅταν σὲ δοῦν ὅτι ἐλευθερώθηκες, εἶναι αὐτοὶ ποὺ πάιζουν τὸν ῥόλο τοῦ σκουληκιοῦ, τοῦ πολιτικοῦ, τοῦ δημοσιογράφου, τοῦ παπὰ ποὺ λέει ψέμματα γιατὶ οὔτε ὁ ἴδιος πιστεύει αὐτὰ ποὺ λέει, εἶναι οἱ ἄποτυχημένοι ἄνθρωποι ποὺ κατάλαβαν ὅτι ἔχουν χάσει τὴ ζωή τους ἀπὸ δειλία καὶ παρασύρουν τὸν κόσμο νὰ πέσῃ στὴν ἴδια κατάσταση μὲ αὐτούς, εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ χαρακτηρίζαμε χωρὶς ψυχή, εἶναι τὰ φαρμακερὰ φἴδια τῆς ἀπάτης, τὰ ὑποκατάστατα τῶν θρησκειῶν, εἶναι οἱ προσυλητιστὲς τοῦ κομμουνισμοῦ, εἶναι οἱ μαρξιστὲς ποὺ μισοῦν τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη καὶ αὐτοὶ ποὺ προσπαθοῦν νὰ καταστρέψουν ὅ,τι ὑπάρχει θεωρῶντας ὅτι μποροῦν νὰ πᾶνε ἐνάντια στὴν φύση. Αὑτοὶ πρέπει νὰ παίξουν αὐτὸν τὸν ῥόλο γιατὶ προέρχονται ἀπὸ συγχωνεύσεις κακῶν ὑλικῶν γι᾽ αὐτὸ καὶ βρίσκονται σὲ αὐτὲς τὶς θέσεις.

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ διάγουν ὑγειῶς τὶς ζωές τους καὶ ἐξελίσσουν τὶς ψυχές τους ἔχουν ἀνώτερους προορισμοὺς καὶ καλοῦνται νᾶ διαχειριστοῦν δυνάμεις ποὺ ἀπαιτοῦν ὁλόκληρο τὸ διαθέσιμο δυναμικὸ τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος καὶ κατὰ συνέπειαν δὲν μποροῦν νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ παιχνίδια τῶν θρησκειῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἡ «θρησκεία» ἡ δική τους εἶναι ἡ ὕπαρξή τους μέσα στὸ Σύμπαν μὲ σκοπὸ ἐπιβιώσεως, ὄχι γιὰ ἀπόκτηση ὀφέλους ἀλλὰ γιατὶ βρέθηκαν ἐκεῖ καὶ πρέπει νὰ συνεχίσουν νὰ ὑπάρχουν παλεύοντας μὲ τὶς συνεχεῖς προκλήσεις ποὺ τοὺς παρουσιάζονται χωρὶς μεμψιμοιρία ἢ λιποψυχία κι αὐτὸ γιατὶ ἁπλᾶ βρέθηκαν ἐκεῖ καὶ δὲν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο νὰ κάνουν παρὰ νὰ πολεμήσουν ὅσο καλύτερα μποροῦν, ἄλλωστε κανένα ἄλλο ὄφελος δὲν εἶναι διαχρονικό.

@ Tasos Paterakis /2018 terrapapers