Ό,τι πιο πολύτιμο έχετε είναι ο “Χρόνος” σας

Σχόλια Αναγνωστών (5)

1. Vas Xen 05/01/2017 @ 2:48 ΠΜ

   Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι, μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…

   Αισθάνομαι όπως εκείνο το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

   Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

   Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

   Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

   Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

   Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί ο φθόνος και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

   Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

   Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

   Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

   Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

   Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

   Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…

   Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω ήδη φάει.

   Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου…

   Mario de Andrade

   Απάντηση
2. Χρηστος(Χ)«Εάν ο Υιός σάς ελευθερώσει θα είστε πραγματικά ελεύθεροι» 05/01/2017 @ 7:41 ΠΜ

   Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, είπε στους μαθητές του: “Αν σας είπα τα επίγεια και δεν πιστεύετε, πώς θα πιστέψετε τα επουράνια αν σας τα πω;” (Ιωάννης 3/γ΄ 12). Έτσι η Χριστιανική θεολογία, προτιμάει να λέει όχι τι είναι ο Θεός, αλλά τι ΔΕΝ είναι!

   Ο Θεός λοιπόν, δεν περιορίζεται στο χώρο και στο χρόνο. Είναι παντού, και υπάρχει πάντα! Δεν έχει κανενός είδους σώμα, το οποίο θα χρειαζόταν χώρο. Δε σκέφτεται, γιατί τα ξέρει όλα. Δε μοιάζει με τίποτα απ’ όσα ξέρουμε. Είναι ο Δημιουργός τού χώρου, τού χρόνου, και κάθε άλλου υπαρκτού. Είναι ο μόνος αληθινός Θεός, στον οποίο μόνο ανήκει η λατρεία μας.
   Η κακότητα τών αιρετικών και τών βλασφήμων, μας αναγκάζει να κάνουμε πράγματα μη επιτρεπτά, να ανεβαίνουμε κορυφές άφθαστες, να μιλάμε για πράγματα άρρητα, να επιχειρούμε εξηγήσεις απαγορευμένες.

   Θα έπρεπε να αρκεί να εκπληρώνουμε με μόνη την πίστη ό,τι ορίζεται, να λατρεύουμε δηλαδή τον Πατέρα, να τιμούμε τον Υιό και να είμαστε γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά νά που είμαστε αναγκασμένοι να ταιριάζουμε τον ταπεινό μας λόγο στο πιο άρρητο μυστήριο. Το λάθος τού άλλου μας ρίχνει κι εμάς τους ίδιους στο λάθος να εκθέτουμε στην τύχη με γλώσσα ανθρώπινη τα μυστήρια που έπρεπε να τα περικλείουμε μέσα στη θρησκεία τής ψυχής μας. (Άγιος Ιλάριος).+++ H πανταχού παρουσία του Θεού

   Φυσικοί “θεοί” και Υπερφυσικός Θεός

   “Θεός” μέσα στο χωροχρόνο, ΔΕΝ είναι Θεός!

   Πολλές παρανοήσεις σχετικά με το Θεό έχουν δημιουργηθεί από διαφόρους ανθρώπους, που θέλησαν να ερμηνεύσουν λογικά την ύπαρξή Του. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν εμπιστεύτηκαν την αποκάλυψη που ο ίδιος ο Θεός έδωσε, και θέλησαν να ερμηνεύσουν ιερά κείμενα, ή να φιλοσοφήσουν για έννοιες, τών οποίων δεν είχαν προσωπική εμπειρία. Σαν αποτέλεσμα, οδηγήθηκαν σε παραλογισμούς και αιρέσεις.

   Με μερικούς τέτοιους παραλογισμούς θα ασχοληθούμε εδώ, όχι ως έχοντες την εμπειρία, αλλά επαναλαμβάνοντας τις θεόδοτες αποκαλύψεις τών Ορθοδόξων Πατέρων.

   1. Φυσικοί θεοί

   Οι θεοί που ανά την ιστορία λάτρευαν τα έθνη, ήταν συνήθως “φυσικοί” θεοί. Ζούσαν και ενεργούσαν μόνο μέσα στο κτιστό (για εμάς τους Χριστιανούς) σύμπαν. Οι θεοί αυτοί, εξαρτώντο από το χώρο και το χρόνο. Δεν ήταν άπειροι, αλλά πεπερασμένοι. Για παράδειγμα, η Αφροδίτη, θεά τών αρχαίων Ελλήνων, πίστευαν ότι ήταν όμορφη, συνεπώς είχε σχήμα, και μάλιστα ανθρώπινο. Δεν ήταν παντογνώστες όλοι οι θεοί τους, παρά μόνο ο Δίας, ο οποίος όμως είχε αρχή, και είχε γεννηθεί εν χρόνω από τον Κρόνο. Έπρεπε όλοι τους να τρώνε αμβροσία, και να πίνουν νέκταρ. Είχαν λοιπόν φυσικές ανάγκες. Ένα άλλο παράδειγμα φυσικού θεού, σε έναν κατ’ απομίμησιν “χριστιανικό” χώρο, είναι ο θεός τής οργάνωσης που αυτοαποκαλείται: “Μάρτυρες τού Ιεχωβά”. Αυτός, αν και υποστηρίζεται ότι έχει το όνομα και τις ιδιότητες τού Θεού τών Χριστιανών, ουσιαστικά είναι ένας θεός με εντελώς διαφορετικές ιδιότητες.

   Για παράδειγμα, διαβάζουμε τα εξής στο βιβλίο αυτής τής οργάνωσης: “Μπορείτε να ζείτε για πάντα στον παράδεισο στη γη” σελ. 36,37: “Όπως καταλαβαίνουμε, εκεί που υπάρχει νοημοσύνη, υπάρχει και διάνοια. Και ξέρουμε, ότι εκεί που υπάρχει διάνοια, υπάρχει εγκέφαλος σ’ ένα σώμα συγκεκριμένου σχήματος… Επειδή ο θεός είναι ένα πρόσωπο με πνευματικό σώμα, κάπου πρέπει να μένει… ζει σε ορισμένο τόπο στον ουρανό… Για να δημιουργήσει αυτά τα πράγματα, ο θεός δεν χρειάστηκε να είναι σωματικά παρών. Μπορεί να εξαποστείλει το πνεύμα του, την ενεργό δύναμή του, και να κάνει ό,τι θέλει, ακόμη κι όταν βρίσκεται πολύ μακριά”.

   Για κάποιον που δεν ξέρει, ίσως αυτά τα παραπάνω φανούν με μια πρώτη ανάγνωση λογικά. Και αυτό, επειδή προσεγγίζουν το Θεό “από κάτω προς τα πάνω”, με βάση την ανθρώπινη υλιστική εμπειρία. Με λίγη σκέψη όμως, φαίνεται καθαρά η ανοησία αυτών τών σκέψεων. Παρατηρούμε ότι ο θεός αυτής τής αίρεσης, εξαρτάται από το χώρο και το χρόνο για να υπάρξει. Ο θεός αυτός, τής εταιρίας Σκοπιά, περιορίζεται από το χώρο, επειδή “κάπου πρέπει να μένει” (!!!), σε συγκεκριμένο τόπο, όπως τα υλικά πλάσματα. Χρειάζεται το χώρο για την ύπαρξή του, επειδή το σώμα του δεν είναι άπειρο, αλλά πεπερασμένου σχήματος. Είναι ένας θεός περιορισμένος σε συγκεκριμένο όγκο. Ο ίδιος αυτός φανταστικός θεός, περιορίζεται και στο χρόνο, επειδή σκέφτεται με έναν εγκέφαλο, όπως ο ανθρώπινος. Η σκέψη όπως την ξέρουμε από τα υλικά όντα, (τα οποία επικαλείται ως παράδειγμα η Σκοπιά), απαιτεί την ύπαρξη τού χρόνου. Κάθε σκέψη, αρχίζει με κάποια δεδομένα στο παρελθόν, τα επεξεργάζεται, και τελειώνει σε κάποια μετέπειτα χρονική στιγμή με κάποιο συμπέρασμα. Είναι σαφές, ότι ένας θεός που η σκέψη του εξαρτάται από τη λειτουργία ενός εγκεφάλου στο χρόνο, έχει ανάγκη από το χρόνο για να υπάρξει. Ζει μέσα στο χρόνο, και με τη βοήθεια τού χρόνου σκέπτεται. Αν πάλι ο θεός τους χρειάζεται να σκέφτεται, δεν είναι παντογνώστης! Αν ο Θεός είναι παντογνώστης, δεν χρειάζεται να σκεφτεί τίποτα, γιατί όλα τα ξέρει!

   Κατόπιν τών παρακάτω, εξάγεται ότι ο θεός τής Σκοπιάς, δεν είναι η πρώτη ύπαρξη, αλλά υπήρχε πάντα μέσα στο χρόνο και το χώρο, μαζί με το χρόνο και το χώρο, άρα δεν μπορεί να είναι ο δημιουργός τού χρόνου και τού χώρου.

   2. Ο υπερφυσικός Θεός τών Χριστιανών

   Αντιθέτως, οι Χριστιανοί δεν επιχειρούν να ερμηνεύσουν το Θεό με βάση τις υλικές τους εμπειρίες, για εγκεφάλους και σώματα. Ξεκινούν “από πάνω προς τα κάτω”, δηλαδή με βάση τη δική Του αποκάλυψη, ως ένα ον ελεύθερο να αποκαλύπτεται σε όποιον Αυτός θέλει, και στο βαθμό που Αυτός θέλει. Δεν είναι δηλαδή ο Θεός ένα αντικείμενο μελέτης, που μπορούμε να το εξετάσουμε. Γνωρίζουμε γι’ Αυτόν, μόνο ό,τι Αυτός μας απεκάλυψε, και στο βαθμό που το απεκάλυψε, όσο μπορούμε να το κατανοήσουμε με τις φτωχές μας εμπειρίες, που είναι εντελώς ξένες προς τη δική Του υπέρλογη ύπαρξη.

   Σε αντιπαράθεση λοιπόν με τα παραπάνω παραδείγματα τών εξωχριστιανικών θεών, θα τολμήσουμε τώρα μια περιληπτική προσέγγιση, ώστε να δούμε την ανωτερότητα τής δικής Του αποκάλυψης. Οι Χριστιανοί, γνωρίζουμε καλά από τη θεία αποκάλυψη τού Θεού προς την Εκκλησία, ότι ο Θεός δημιούργησε “τα πάντα”. (Ψαλμός 33/λγ΄ 6 – 9. Α΄ Κορινθίους 8/η΄ 6). Μέσα στα “πάντα” όμως, συμπεριλαμβάνεται ο χώρος και ο χρόνος. Αν ο Θεός ζούσε μέσα στο χώρο και στο χρόνο, όχι μόνο δε θα ήταν η πρώτη αιτία τών πάντων, αλλά στην πραγματικότητα, θα ήταν αποτέλεσμα τής ύπαρξης τού χώρου και τού χρόνου.

   Ο Αυγουστίνος, (354 – 430 μ.Χ.), ακολουθώντας στο σημείο αυτό την προ αυτού παράδοση τής Εκκλησίας, απέρριπτε την ιδέα ότι ο Θεός υπήρχε μέσα σε άπειρο χρόνο και κάποτε σκέφτηκε ή αποφάσισε να δημιουργήσει το σύμπαν. Έγραφε, ότι “ο κόσμος και ο χρόνος, δημιουργήθηκαν την ίδια στιγμή. Ο κόσμος έγινε όχι σε κάποια στιγμή τού χρόνου, αλλά ταυτόχρονα με το χρόνο”.
   Μόλις στον 20ό αιώνα οι επιστήμονες μπόρεσαν να βρουν στοιχεία για την ταυτόχρονη δημιουργία τού χρόνου, τού χώρου και τής ύλης.

   Ίσως κάποιος εδώ να ρωτήσει: “Μα αν ο χρόνος είχε κάποτε μία αρχή, τι υπήρχε πριν από το χρόνο;”

   Η ερώτηση αυτή όμως, δεν έχει κανένα νόημα. ΠΡΙΝ από το χρόνο, δεν υπήρχε “πριν”. Αυτή η ερώτηση, μοιάζει με το ερώτημα πολλών αθεϊστών, που ρωτούν: “Αν ο Θεός έφτιαξε τα πάντα, το Θεό ποιος τον έφτιαξε;”

   Τα παραπάνω ερωτήματα, έχουν αξία μόνο όταν ασχολούνται με ένα φυσικό θεό, που “ζει” στο χρόνο. Όταν όμως πρόκειται για τον Θεό τών Χριστιανών, που δεν είναι στο χώρο και στο χρόνο, είναι εντελώς άτοπα. Ο Θεός που έφτιαξε το χρόνο, δεν είναι δυνατόν να έχει αρχή. Για να δημιούργησε κάποιος το Θεό, πρέπει να είχε νόημα η λέξη: “αρχή”, χωρίς την ύπαρξη τού χρόνου. Όμως λέξεις όπως “αρχή”, “τέλος”, “πριν”, “διάρκεια”, κλπ, καθώς και όλα τα ρήματα που αναφέρονται σε χρόνους, δεν έχουν κανένα νόημα στην άχρονη κατάσταση τού Θεού.

   Η Αγία Γραφή, ως μέρος τής αποκάλυψης τού Θεού σ’ εμάς, πολύ κατάλληλα ονομάζει τον ίδιο το Θεό: “αρχή”, εφ’ όσον απ’ αυτόν απέκτησε έννοια η λέξη: “αρχή”, και ο χρόνος ύπαρξη. (Αποκάλυψις 22/κβ΄ 13). Με το να ρωτάει κάποιος: “Ποιος έφτιαξε το Θεό (φυσικά πριν φτιάξει Αυτός το χρόνο)”, είναι σαν να ρωτάει: “Ποιος έγραψε κάτι, πριν ανακαλυφθεί το γράψιμο;”

   “Μα αν ο Θεός έφτιαξε το χώρο και το χρόνο, τότε πού βρισκόταν, και πού βρίσκεται τώρα;”

   Σε τέτοια ερωτήματα εντελώς άγνωστα και ακατανόητα για τις υλικές εμπειρίες μας, η καλύτερη απάντηση είναι: “δεν γνωρίζουμε”. Ό,τι κι αν λέγαμε, θα μοιάζαμε με έναν εκ γεννετής τυφλό, που προσπαθεί να περιγράψει το κόκκινο χρώμα σε κάποιον όμοιό του, χωρίς να το έχει δει ο ίδιος ποτέ. Αν τολμήσουμε να δώσουμε μια απάντηση με βάση την περιορισμένη ανθρώπινη εμπειρία μας, πιθανότατα θα καταντήσουμε σε κάποια βλάσφημη και υποβιβαστική για το Θεό περιγραφή, σαν αυτή τής εταιρίας Σκοπιά που αναφέραμε πριν. Η Αγία Γραφή, απαντάει απλά: “Ο Θεός είναι στους ουρανούς”, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. (Α΄ Βασιλέων 8/η΄ 43). (Δες επίσης τη μελέτη τής ιδίας σειράς, με θέμα: “Όυρανός και γη στην Αγία Γραφή”). Ένα είναι βέβαιο: Πως ακόμα κι αν είχαμε την άμεση αποκάλυψη τού Θεού, ακόμα κι αν βλέπαμε “τους ουρανούς” όπως ο απόστολος Παύλος, πάλι δεν θα υπήρχε τρόπος να περιγράψουμε αυτά που είδαμε και θα λέγαμε απλά όπως ο απόστολος Παύλος: “Είναι πράγματα ανέκφραστα”. (Β΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 2 – 4).

   Η “από πάνω προς τα κάτω” ερμηνεία τών Χριστιανών, δέχεται τη θεία αποκάλυψη σε ανθρώπινο κατανοητό λόγο, και δεν τον ερμηνεύει με βάση την ανθρώπινη εμπειρία, αλλά εξετάζει πρώτα “τι αρμόζει” στο Θεό, για να αποφανθεί τι σημαίνουν τα αποκαλυμένα λόγια. Όταν για παράδειγμα η Αγία Γραφή μας λέει πως ο Θεός “κάθεται σ’ έναν ψηλό θρόνο”, (Ησαϊας 6/ς΄ 1), ή ότι έχει “άσπρα μαλλιά”, (Δανιήλ 7/ζ΄ 9), ή ότι εκπέμπει φως, (Αποκάλυψις 22/κβ΄ 5), ή ότι μοιάζει με πολύτιμο λίθο, (Αποκάλυψις 4/δ΄ 2), δε σημαίνει ότι κουράζεται και χρειάζεται να καθήσει, ούτε ότι έχει ένα κεφάλι και φοράει κορώνα, ούτε ότι είναι γέρος, ούτε ότι φωσφορίζει, ούτε ότι μοιάζει με κάτι υλικό. Αντίστοιχα, όταν παρουσιάζεται ως “αγάπη”, (Α΄ Ιωάννου 4/δ΄ 16), ο Χριστιανός ερμηνευτής καταλαβαίνει πως αυτός είναι ο καταλληλότερος τρόπος για να παρουσιαστεί η ανωτερότητα τής καλοσύνης και τής αγάπης Του.

   Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι καν ύλη. Ολόκληρος ο υλικός κόσμος, είναι δικό Του δημιούργημα. Μαθαίνουμε στην Αγία Γραφή, πως κανείς και τίποτα και δεν τού μοιάζει. (Ησαϊας 46/μς΄ 4,5,9,10. 45/με΄ 6,7). Επειδή λοιπόν είναι αδύνατον να περιγράψουμε κάποιον που δεν είδαμε, και πολύ περισσότερο κάποιον που δεν μοιάζει με τίποτα απ’ όσα ξέρουμε, είναι σωστότερο να μιλάμε γι’ αυτόν με προσοχή.

   Συνήθως, για το Θεό έχουμε την αποκάλυψη τού “Τι είναι” και “Ποιος είναι”, αλλά όχι τού “Πώς είναι”.

   Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, είπε στους μαθητές του: “Αν σας είπα τα επίγεια και δεν πιστεύετε, πώς θα πιστέψετε τα επουράνια αν σας τα πω;” (Ιωάννης 3/γ΄ 12). Έτσι η Χριστιανική θεολογία, προτιμάει να λέει όχι τι είναι ο Θεός, αλλά τι ΔΕΝ είναι!

   Ο Θεός λοιπόν, δεν περιορίζεται στο χώρο και στο χρόνο. Είναι παντού, και υπάρχει πάντα! Δεν έχει κανενός είδους σώμα, το οποίο θα χρειαζόταν χώρο. Δε σκέφτεται, γιατί τα ξέρει όλα. Δε μοιάζει με τίποτα απ’ όσα ξέρουμε. Είναι ο Δημιουργός τού χώρου, τού χρόνου, και κάθε άλλου υπαρκτού. Είναι ο μόνος αληθινός Θεός, στον οποίο μόνο ανήκει η λατρεία μας.
   Η κακότητα τών αιρετικών και τών βλασφήμων, μας αναγκάζει να κάνουμε πράγματα μη επιτρεπτά, να ανεβαίνουμε κορυφές άφθαστες, να μιλάμε για πράγματα άρρητα, να επιχειρούμε εξηγήσεις απαγορευμένες.

   Θα έπρεπε να αρκεί να εκπληρώνουμε με μόνη την πίστη ό,τι ορίζεται, να λατρεύουμε δηλαδή τον Πατέρα, να τιμούμε τον Υιό και να είμαστε γεμάτοι από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά νά που είμαστε αναγκασμένοι να ταιριάζουμε τον ταπεινό μας λόγο στο πιο άρρητο μυστήριο. Το λάθος τού άλλου μας ρίχνει κι εμάς τους ίδιους στο λάθος να εκθέτουμε στην τύχη με γλώσσα ανθρώπινη τα μυστήρια που έπρεπε να τα περικλείουμε μέσα στη θρησκεία τής ψυχής μας. (Άγιος Ιλάριος).

   Απάντηση
3. Χρηστος(Χ)«Εάν ο Υιός σάς ελευθερώσει θα είστε πραγματικά ελεύθεροι» 05/01/2017 @ 7:52 ΠΜ

   Η αναφορά του Ιωάννη στη Θεοπτεία του Θεού Λόγου από τον Ησαϊα

   Ας έρθουμε τώρα στην περίοδο της Καινής Διαθήκης και ας δούμε το Ιωάν.12,37κ.ε. Τα όσα αναφέρονται εδώ έχουν άμεση σχέση με τα όσα είδαμε να αναφέρονται στο βιβλίο του Ησαΐα. Η περικοπή μας μεταφέρει στο χρονικό διάστημα προ της Σταυρώσεως του Κυρίου και βλέπουμε τον ευαγγελιστή Ιωάννη γεμάτο παράπονο, να μας περιγράφει τα εξής για το λαό Ισραήλ:

   «τοσαύτα δε αυτού σημεία πεποιηκότος έμπροσθεν αυτών ουκ επίστευον εις αυτόν [ενώ έκανε τόσα θαύματα μπροστά στα μάτια τους δεν πίστευαν σ’ Αυτόν], ίνα ο λόγος Ησαΐου του προφήτου πληρωθή ον είπεν [τον οποίο είπε] Κύριε τις επίστευσεν τη ακοή ημών και ο βραχίων Κυρίου τινι απεκαλύφθη· δια τούτο ουκ ηδύναντο πιστεύειν ότι πάλιν είπεν Ησαΐας [γι’ αυτό λέει δεν μπορούσαν να πιστεύσουν διότι πάλι είπε ο Ησαΐας σε άλλο σημείο]: τετύφλωκεν αυτών τους οφθαλμούς και πεπώρωκεν αυτών την καρδίαν ίνα μη ίδωσιν τοις οφθαλμοίς και νοήσωσιν τη καρδία και στραφώσιν και ιάσομαι αυτούς».

   Είναι ακριβώς το χωρίο που είδαμε στο έκτο κεφάλαιο του προφήτου! Ωστόσο, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης σχολιάζει για αυτό ακριβώς το σημείο τα εξής:

   «ταύτα είπεν Ησαΐας ότε είδεν την δόξαν αυτού και ελάλησεν περί αυτού».

   Ποιού «αυτού»; Σαφώς, προηγουμένως, ο μόνος που αναφέρεται είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

   Συνοψίζοντας, ο Ησαΐας μας λέγει ότι είδε τον Κύριο, τον Γιαχβέ και τη Δόξα του Γιαχβέ να γεμίζει το ναό. Ταυτόχρονα, ο Απόστολος Ιωάννης, εφαρμόζοντας ακριβώς τα ίδια λόγια μας λέγει ότι, ο Ησαΐας είδε τη Δόξα του Υιού, τη Δόξα του Λόγου του Θεού. Συνεπώς, ο Ιησούς Χριστός και ο Γιαχβέ Σαβαώθ του οράματος του Ησαΐα ταυτίζονται. Και η Δόξα του ενός είναι η Δόξα του άλλου.

   Συνεχίζει στο στίχο 42 και λέγει τα εξής:

   «όμως μέντοι και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν αλλά δια τους φαρισαίους ουχ ωμολόγουν ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται ηγάπησαν γαρ την δόξαν των ανθρώπων μάλλον ήπερ την δόξαν του θεού». [Διότι αγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων περισσότερο παρά τη Δόξα του Θεού].

   Είναι φανερό, πως η Δόξα του Γιαχβέ, είναι Δόξα τόσο του Πατρός όσο και Δόξα του Υιού, που Τον είδαμε ως Λόγο Θεού στην περίοδο προ της ενσαρκώσεώς Του, που Τον είδαμε ως άσαρκο και άκτιστο Άγγελο. Αυτόν που γνώριζαν και αναγνώριζαν ως Γιαχβέ οι άνθρωποι πριν από την Παλαιά Διαθήκη και στην Παλαιά Διαθήκη, Αυτόν που ο Ιωάννης ονομάζει Ιησού Χριστό, αυτό το Πρόσωπο είναι που φανερώνει στον Εαυτό Του όλη τη Δόξα του Θεού. Τίνος λοιπόν τη Δόξα είδε ο Ησαΐας; Τη Δόξα του Γιαχβέ των Δυνάμεων. Ποιον είχε δει ο Ησαΐας; Τον Γιαχβέ των Δυνάμεων. Ποιον μας λέει ο Απόστολος του Κυρίου Ιησού Χριστού Ιωάννης ότι είδε και αυτού τη Δόξα είδε και περί αυτού ελάλησε; Μας λέει, ότι είδε τη Δόξα του Ιησού κατά την προανθρώπινη ύπαρξή Του ως Λόγου. Μάλιστα, τα θαύματα που έκανε ο Ιησούς ως άνθρωπος, φανέρωναν ακριβώς τη Δόξα τη δική Του, ως Δόξα Θεού. Και μολονότι τα έβλεπαν αυτά τα θαύματα οι φαρισαίοι, δεν είχαν τα μάτια της καθαρμένης κατά Θεόν καρδιάς, ώστε να εννοήσουν, δηλαδή τα πνευματικά μάτια ώστε να καταλάβουν ότι όλα αυτά γίνονται με τη Δόξα του Θεού, τη Δόξα που ο Ιησούς είχε, μολονότι άνθρωπος και συνέχιζε να φέρει ως Θεός. Διότι, «ηγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων μάλλον, παρά τη Δόξα του Θεού». Δηλαδή, δεν αγάπησαν αυτόν τούτον τον Ιησού, ο οποίος φανέρωνε εν εαυτώ και τη θεία Του φύση. Γι’ αυτό και ο Ιησούς έκραξε και είπε σύμφωνα με τον επόμενο στίχο τον 44:

   «Ο πιστεύων εις εμέ δεν πιστεύει εις εμέ, αλλ’ εις τον πέμψαντά με, και ο θεωρών εμέ θεωρεί τον πέμψαντά με. Εγώ ήλθον φως εις τον κόσμον, διά να μη μείνη εν τω σκότει πας ο πιστεύων εις εμέ».

   Δε λέει ότι εγώ στάλθηκα στον κόσμο, για να φανερώσω το φως άλλου. Λέγει εγώ ήλθα και είμαι το φως εις τον κόσμο. Δεν είναι δυνατό ένας απλός κτιστός άνθρωπος να είναι φως του κόσμου, αν δεν έχει ο ίδιος την Δόξα του Θεού, αν ο ίδιος ως εκ της φύσεώς του δεν φέρει εν εαυτώ τον Θεό και δεν είναι απαύγασμα του Θεού.

   4. Η αναφορά του Παύλου στη Θεοπτεία του Αγίου Πνεύματος από τον Ησαϊα

   Ας δούμε όμως τώρα την εφαρμογή που κάνει ο Απόστολος Παύλος προκειμένου για τα ίδια λόγια. Τα λόγια που ο Ησαΐας λέγει: «ετύφλωσε τους οφθαλμούς αυτών και σκλήρυνε την καρδιά τους» κλπ. Στο Πράξεις 28,25-27 υπάρχει μια αναφορά στα ίδια λόγια. Εδώ ο Απόστολος Παύλος ευρισκόμενος ως δέσμιος στη Ρώμη (την πρώτη φορά) συνομιλεί με τους Ιουδαίους που βρίσκονται εκεί. Χρησιμοποιώντας την Παλαιά Διαθήκη τους μιλάει για τη Βασιλεία του Θεού και τους «πείθει εις τα περί του Ιησού». Όπως λέγει στο στίχο 23: «από τε του νόμου Μωυσέως και των προφητών από πρωί έως εσπέρας».

   Στο στίχο 24 λέγει: «άλλοι μεν επείθοντο εις τα λεγόμενα και άλλοι δε ηπίστουν [απιστούσαν]». Στο στίχο 25 λέγει: «σύμφωνοι δε όντες προς αλλήλους ανεχώρουν, αφού ο Παύλος είπεν ένα λόγον, ότι καλώς ελάλησε το Πνεύμα το Άγιον προς τους πατέρας ημών διά Ησαΐου του προφήτου, λέγον: …»

   Ποιος; Ποιος μιλούσε δια Ησαΐου του προφήτου; Λέγει ο Παύλος “το Πνεύμα το Άγιο”. Και τι λέει το Πνεύμα το Άγιο;:

   «Ύπαγε προς τον λαόν τούτον και ειπέ· Με την ακοήν θέλετε ακούσει και δεν θέλετε εννοήσει, και βλέποντες θέλετε ιδεί και δεν θέλετε καταλάβει· διότι επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών έκλεισαν, μήποτε ίδωσι με τους οφθαλμούς και ακούσωσι με τα ώτα και νοήσωσι με την καρδίαν και επιστρέψωσι, και ιατρεύσω αυτούς».

   Ποιος να τους γιατρέψει; Το Πνεύμα το Άγιο! Άρα, τι γίνεται εδώ; Στον Ησαΐα διαβάζουμε ότι αυτός είδε τον Γιαχβέ Σαβαώθ, τον Γιαχβέ των Δυνάμεων και τη Δόξα Αυτού. Ο Ιωάννης μας λέγει ότι αυτή η Δόξα, είναι η Δόξα του Ιησού Χριστού κατά την προανθρώπινη ύπαρξή Του, τότε ως Ασάρκου Λόγου του Θεού, αλλά και ότι την αυτή δόξα φέρει ο Ιησούς Χριστός όταν τελεί τα θαύματα, ερχόμενος φως εις τον κόσμο. Τι λέει όμως εδώ ο Απόστολος Παύλος; Μας λέει ότι πρόκειται περί του Πνεύματος του Αγίου το οποίο μάλιστα καταλήγει να λέει ότι, όταν επιστρέψουν, εγώ, δηλαδή το Πνεύμα το Άγιο, θα τους γιατρέψω. Είναι σαφές, είναι φανερό, πως η Δόξα του Γιαχβέ είναι Δόξα τόσο του Πατρός, όσο και του Υιού, όσο και του Αγίου Πνεύματος. Είναι βέβαιο ότι το Πνεύμα το Άγιο ονομάζεται Γιαχβέ. «Λαλεί»! Δεν είναι μια απρόσωπη ενεργός δύναμη, όπως διατείνονται οι «ευαγγελιστές» και οι λεγόμενοι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», καθώς επίσης και ορισμένοι των ακολούθων της λεγομένης «Πεντηκοστής». Για το Πνεύμα το Άγιο όμως θα επανέλθουμε διεξοδικότερα παρακάτω.

   5. Η Τριαδική ενότητα των προσώπων τη Θεότητος

   Μέχρι εδώ διακρίνουμε και γιατί ο Γιαχβέ στην Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο του Ησαΐα περιγράφεται ως να ερωτά «τις θέλει υπάγει δι’ ημάς». «Ποιον θα στείλω και ποιος θα πάει για μας». Εννοούνται όλα τα θεία Πρόσωπα τα οποία είναι τρία. Ο Πατέρας, ο οποίος ως η Αρχή και Αιτία στη Θεότητα ονομάζεται σε ορισμένα εδάφια «ο Θεός», ο Υιός που γεννάται αιώνια από τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα που εκπορεύεται αιώνια από τον Πατέρα και πέμπεται εν χρόνω από τον Υιό. Δεν πρόκειται για τρεις θεούς, αλλά για τρία Πρόσωπα, ή τρόπους ύπαρξης του Θεού. Για να το πούμε αλλιώς: επάνω στη γη έχουμε έναν άνθρωπο και μύρια πρόσωπα του αυτού ανθρώπου. Ένας ο άνθρωπος, πολλά τα πρόσωπα. Έτσι και για το Θεό, λέμε ένας ο Θεός αλλά τρία τα πρόσωπα. Αυτό όμως, δε σημαίνει ότι ο Θεός πότε μεταμορφώνεται σε Πατέρα, πότε σε Υιό και πότε σε Άγιο Πνεύμα. Όχι! Τα πρόσωπα της θεότητας, μολονότι ως εκ του γεγονότος ότι έχουν την ίδια φύση, έχουν τις ίδιες ιδιότητες, δηλαδή ένα θέλημα, μία βούληση, ωστόσο διακρίνονται το ένα από το άλλο, από τα διακεκριμένα ιδιώματα που φέρνει καθένα. Π.χ. Μόνο ο Υιός γεννάται από τον Πατέρα και μόνο το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα. Ο Πατέρας δεν γεννάται από τον Υιό, ούτε το Άγιο Πνεύμα γεννάται από τον Πατέρα. Ο Υιός κατέβηκε στη γη, όχι ο Πατέρας. Αυτό δείχνουν και οι Γραφές, μέσα στις οποίες αποκαλύπτεται, φανερώνεται και διατυπώνεται η εμπειρία της Δόξας του Θεού που είχαν όλοι οι Άγιοι ανά τους αιώνες. Πέρα από αυτά, δεν μας έχει δοθεί να εισέλθουμε στην Ουσία του απείρου Θεού, η οποία είναι απροσπέλαστη στα πεπερασμένα κτίσματα.

   Με τα παραπάνω δεν πρέπει να συγχέεται το πρόσωπο με την κεφαλή. Δεν πρόκειται περί τρικεφάλου θεού που λένε μερικοί καγχάζοντας, αστειευόμενοι, ή υβρίζοντας. Ο Θεός είναι Πνεύμα. Δεν φέρει σώμα του οποίου να προσδιορίζεται σε μας η μορφή, ή το σχήμα. Ο Θεός Πατέρας, όπως και ο Υιός πριν σαρκωθεί, είναι Πρόσωπα έστω και αν δεν έχουν ανθρώπινες κεφαλές. Πρόσωπο ή προσωπικό ον στη σύγχρονη γλώσσα, ονομάζεται κάθε ον που μπορεί να χρησιμοποιεί το εγώ και το συ, που μπορεί να διαλέγεται. Διότι έτσι διακρίνεται από άλλα όμοια ή διαφορετικά όντα. Το ζώο έχει μεν κεφαλή, δεν είναι όμως πρόσωπο, προσωπικό όν, προσωπικότητα. Έτσι ο Θεός Πατέρας, μολονότι πνεύμα χωρίς κεφαλή, είναι όμως πρόσωπο. Όπως πρόσωπο είναι και ο Υιός, όπως πρόσωπο είναι και το Άγιο Πνεύμα, που είδαμε ότι λέγει ότι «θα τους γιατρέψει».

   Αποδεικνύεται λοιπόν και σε συνάφεια με το Ησαΐας 6,1 ότι η Δόξα του Γιαχβέ ταυτίζεται με τη Δόξα του Πατρός, τη Δόξα του Υιού και τη Δόξα του Αγίου Πνεύματος. Είδαμε ότι υπάρχουν τρία πρόσωπα τα οποία είναι πρόσωπα του ενός Θεού. Υπάρχει δηλαδή μέσα στο Θεό πραγματική διαφοροποίηση αλλά και αληθινή ενότητα. Ο Θεός των χριστιανών δεν είναι μόνο μία μονάδα, αλλά είναι και μια ένωση. Όχι μόνο ενότητα αλλά και κοινότητα. Υπάρχει μέσα στο Θεό κάτι το ανάλογο με την κοινωνία. Δεν είναι ένα πρόσωπο μόνο του, που αγαπάει μόνο τον εαυτό Του. Δεν είναι μια μονάδα που αυτοπεριέχεται. Τρία ίσα πρόσωπα, που το καθένα κατοικεί μέσα στα άλλα δυο με τη δύναμη μιας αέναης κίνησης αμοιβαίας αγάπης. Και αν ο άνθρωπος είναι εικόνα Θεού και ο Θεός κοινωνία προσώπων τότε ο άνθρωπος καλείται να γίνει κοινωνία προσώπων. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζουμε ποιος είναι ο Θεός μας, ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε. Γι’ αυτό έχει σημασία να γνωρίζουμε ότι ο Θεός μας είναι Τριαδικός. Ο Θεός των χριστιανών, ο Θεός της Εκκλησίας, δεν είναι κατασκεύασμα του ανθρώπου. Το ανθρώπινο μυαλό δεν θα μπορούσε να εφεύρει, να κατασκευάσει Τριαδικό Θεό. Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και αυτός ο Θεός, αποκαλύφθηκε εν χρόνω στο δημιούργημά του, τον άνθρωπο. Και από το Θεό που είναι πηγή και αιτία των πάντων, εμείς μαθαίνουμε τον τρόπο που πρέπει να λειτουργούμε ως όντα, κατά το πρότυπο σύμφωνα με το οποίο φτιαχτήκαμε. Αγαπώ γι’ αυτό υπάρχω. Είναι πολύ σημαντικό. Σ’ αυτό ακριβώς έγκειται η ουσία της ύπαρξής μας. Ο τελικός σκοπός της πνευματικής οδού είναι εμείς οι άνθρωποι να γίνουμε μέρος αυτής της τριαδικής περιχώρησης. Δεν χάνουμε όμως την προσωπικότητά μας. Αυτό είναι που ζήτησε και ο Χριστός από τον Πατέρα Του τη νύχτα πριν τη Σταύρωσή Του κατά την αρχιερατική Του προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή: «ίνα πάντες εν ώσι», «να είναι όλοι ένα»: «καθώς συ Πάτερ εν εμοί, καγώ εν σοι». Όπως εσύ Πατέρα είσαι σε μένα και εγώ σε σένα, «ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν». Γιατί να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι τρία πρόσωπα; Μερικοί λένε δεν είναι πιο εύκολο να πιστεύουμε απλά στη θεϊκή ενότητα όπως οι Εβραίοι και οι Μωαμεθανοί; Φαίνεται όντως ευκολότερο. Είναι αλήθεια ότι για πολλούς το τριαδικό δόγμα είναι πρόβλημα. Είναι ένας σταυρός στους τρόπους της ανθρώπινης σκέψης.

   Απάντηση
4. ΝΙΚΟΣ 05/01/2017 @ 4:12 ΜΜ

   Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΣΥΝΕΧΗΣ-ΓΡΑΜΜΙΚΟΣ.ΕΥΤΥΧΩΣ.ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΖΩΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΙΑΣ ΑΣΤΡΑΠΗΣ….ΤΑΞΙΔΕΨΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΡΓΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΑ ΟΠΩΣ Η ΑΡΓΩ ΚΑΙ ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΦΕΥΓΑΛΕΟΥ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ…ΤΡΩΚΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΒΡΗΚΑ ΤΗ ΣΧΙΣΜΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΖΩΕΣ ΣΑΣ ΜΙΑ ΤΣΙΧΛΟΦΟΥΣΚΑ ΕΝΟΣ ΑΝΑΙΔΗ ΝΕΑΝΙΣΚΟΥ…..ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΦΟΥΣΚΕΣ…ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΕΝΑΟΥΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ!!!

   Απάντηση
5. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ 05/03/2017 @ 2:35 ΜΜ

   Μα τι λέτε ρε μπούφοι. Ποιος χρόνος είναι ότι πολύτιμο έχουμε; Δικός μας είναι ο χρόνος νομίζετε; Εμείς τον διαχειριζόμαστε; Ήθελα εγώ να πάω φαντάρος και να χαλάσω 2 χρόνια από τη ζωή μου για να υπηρετώ την ματαιοδοξία των ισχυρών που τα έχουν όλα ενδώσει κάτω από το τραπέζι; Ήθελα εγώ να δουλεύω από το πρωί ως το βράδυ για να μεγαλώσω δύο παιδιά καθότι και ελεύθερος να ήμουν πάλι δεν θα μου έφταναν τα χρήματα; Ήθελα εγώ να αλλάζω μια ώρα κανάλια μήπως βρω κάποιο σοβαρό που δεν υπάρχει; Και η ειρωνεία είναι ότι είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε πράγματα μέσα από μια λίστα που άλλοι έχουν καθορίσει. Άρα δεν επιλέγεις… κατευθύνεσαι. Για ποιο χρόνο μιλάτε συνεπώς; Δεν είναι δικός μας ο χρόνος. Είμαστε αναλώσιμοι στις διαθέσεις 10 ψυχασθενών οικογενειών του πλανήτη που ελέγχουν τα πάντα και δε φαίνονται πουθενά. Και σεις χαριεντίζεστε για τον δήθεν πολύτιμο χρόνο σας; Σιγά το χρόνο. Σας τον χαρίζω.

   Απάντηση