Η Αγωγή του Πολίτη reloaded

Στις δημοκρατικά οργανωμένες πολιτείες, η θέσμιση υποτίθεται ότι γίνεται απο διευρυμένα-πολυσυμμετοχικά σώματα, τα οποία έχουν από τον πολιτειακό-καταστατικό χάρτη την αρμοδιότητα να νομοθετούν. Το κράτος, σε τέτοιου τύπου πολιτείες, είναι ο εκτελεστικός βραχίονας και όχι ο νομοθέτης. Αν δεν γνωρίζουμε βασικές αρχές πολιτειολογίας, καλύτερα να μη μιλάμε αλλά να μασάμε, πολλώ δε μάλλον αν τυγχάνει να είμαστε αξιωματούχοι και δόκτορες-νομομαθείς μαζί.

Εξεγείρομαι και θυμώνω με τις τεθλασμένες γραμμές που σχηματίζουν περίεργα σχήματα εντός του παραμορφωμένου κράτους της πολιτείας μας, ειδικά όταν μπαίνουν και κάποιες “έγκριτες” εφημερίδες στο παιχνίδι επιρροής της θέσμισης. Το αποτέλεσμα είναι, αν όχι γκροτέσκο, αποκρουστικό. Τέτοια είναι η περίπτωση τής, ως φαίνεται, δημόσιας πονηρής-πλάγιας παρέμβασης του Συνηγόρου του Πολίτη, εν όψει της απόφασης της κυβέρνησης να επισπεύσει ή να στείλει στις καλένδες την πρόταση νόμου για θέσμιση του γάμου των ομοφύλων ζευγαριών και πλήρη εξίσωση των δικαιωμάτων αυτών με εκείνα των συμβατικών, ετερόφυλων ζευγαριών. Αναφέρομαι σε κείμενο της δόκτορος Αικατερίνας Παπανικολάου, εν ενεργεία ειδικής επιστήμονος του Συνηγόρου του Πολίτη και τέως μέλους στην ​Αρχή Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών​, το οποίο προθύμως και χωρίς σχολιασμό δημοσίευσε η εφημερίδα “Καθημερινή”, στο πλαίσιο μάλιστα “Αφιερώματος” για τους γρίφους του 2024, υπό τον τίτλο “Τι λέει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την τεκνοθεσία;”
https://www.kathimerini.gr/society/562807615/ti-leei-to-eyropaiko-dikastirio-gia-tin-teknothesia/

Προτού σχολιάσω το δημοσίευμα, παραθέτω ορισμένα (τα πιο “ζουμερά”) αποσπάσματα από το κείμενο της ειδικής επιστήμονος του Συνήγορου του Πολίτη:

“Ειδικότερα, σύμφωνα με τα δημοσκοπικά ευρήματα που καταγράφονται από καιρού εις καιρόν, η πλειονότητα των ερωτωμένων δυστροπεί στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας εξέλιξης για ετεροειδείς λόγους: ταξικός συντηρητισμός, θρησκευτική κανονιστικότητα, επιμονή στην κλασική εκδοχή γονεϊκότητας ως προϋπόθεση ευημερίας του τέκνου κοκ. Κατά την άποψη αυτή, συνεπώς, το πλειοψηφικό δόγμα ως θεμελιώδης όρος λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν αφήνει περιθώρια για νομοθέτηση εναλλακτικών γονεϊκών πλαισίων.”

“Ελλείψει κρατικής παρέμβασης, είναι βέβαιο ότι η «τυραννία της πλειοψηφίας» επελαύνει ισοπεδωτικά, καταργώντας κάθε προοπτική ευημερίας για όσους δεν συμπλέουν με κρατούσες επιλογές.”

“Όσο εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε ότι καθήκον της πολιτείας είναι η κατοχύρωση της ελευθερίας όλων, χωρίς αποκλεισμούς και «όχι η υπαγόρευση και επιβολή της κυρίαρχης ηθικής», κάθε πολιτική πρωτοβουλία προς τη φιλελεύθερη κατεύθυνση θα λήγει άδοξα, αναπαράγοντας πυροτεχνηματικές νομοτέλειες.”

Κατ’ αρχάς, δεν μας λέει η κ. Παπανικολάου εάν εκφράζει προσωπική άποψη ή αν κάνει συγκαλυμμένα δημόσια παρέμβαση για λογαριασμό του Συνηγόρου του Πολίτη. Όταν η κ. Παπανικολάου, προκειμένου να υποστηρίξει τη θέση υπέρ της νομοθέτησης της πλήρους εξίσωσης του γάμου των συμβατικών ζευγαριών με εκείνον των ομοφύλων ζευγαριών, απερίσκεπτα μετέρχεται το επιχείρημα της “τυραννίας της πλειοψηφίας”, εμμέσως πλην σαφώς τάσσεται εναντίον του υφιστάμενου πολιτειακού παραδείγματος, ήτοι της Αντιπροσωπευτικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και των κυβερνήσεων της “δεδηλωμένης”. Με βάση το επιχείρημα της κ. Παπανικολάου, το πλειοψηφούν κόμμα/κυβέρνηση -το οποίο προσπαθεί να πιέσει- συνιστά εξ ορισμού “τυραννία της πλειοψηφίας” (σ.σ. ο ελληνικός όρος είναι οχλοκρατία) για τους πολίτες που δεν αντιπροσωπεύονται πολιτικά από την μονοκομματική αυτή κυβέρνηση. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού η κ. Παπανικολάου μέμφεται την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, την οποία εμφανίζει να είναι σε πλήρη διάσταση με τη θέση μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, που εκούσα-άκουσα ετοιμάζεται να αναλάβει πρωτοβουλία -ή να μεταθέσει στο μέλλον- τη θέσμιση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, με πλήρη δικαιώματα γι’ αυτά.

Με άλλα λόγια, η κ. Παπανικολάου, από υπερβάλλοντα ζήλο(;) που καταλήγει σε γκάφα ολκής, αποκαλύπτει (και μάλιστα από θεσμική θέση) τον μπερντέ της πολιτείας της ελληνικής κοινωνίας. Βέβαια, στις λεγόμενες σύγχρονες δημοκρατίες, όταν πρόκεται για ακανθώδη ζητήματα που η πλειοψηφία εμφανίζεται/φέρεται να θίγεται στον πυρήνα της, η συνταγματική προσταγή είναι η προσφυγή σε δημοψήφισμα. Όταν δεν μπορούμε να σώσουμε ούτε τα προσχήματα και από μέσα από την πολιτεία βάζουμε αυτογκόλ, τότε μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο στην πραγματικότητα, ήτοι ο δημοκρατικός κόσμος -ο οποίος μπορεί να συνιστά την πλειοψηφία εν προκειμένω- να καταπιέζεται από μια μειοψηφική κυβερνώσα τυραννία και τα παραφερνάλιά της. Και για να είμαστε ακέραιοι, η κυβέρνηση αυτή δεν καθυστερεί να φέρει το επίμαχο νομοσχέδιο επειδή φοβάται μια αντιτιθέμενη κοινωνική πλειοψηφία, αλλά μια αντιτιθέμενη μειοψηφία μέσα στους κοινοβουλευτικούς της κόλπους και τα υπουργικά της οχυρά. Το δούλεμα πάει σύννεφο απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Από την άλλη, όταν ακούς τον πρωθυπουργό να δίνει, στο πρωτοχρονιάτικό μήνυμά του, το στίγμα της πολιτικής του για τη νέα χρονιά, λέγοντας ότι “Γι’ αυτό και απαιτείται ένα ορμητικό κύμα αλλαγών, που σίγουρα θα ξεβολέψει μερικούς, όμως τελικά θα ευνοήσει τους πολλούς”, τι μένει να πείς;
https://www.iefimerida.gr/politiki/protohroniatiko-minyma-mitsotaki

Τελικά ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Ο θεσμισμένος όχλος; Μια τυραννική μειοψηφία; Ο Χατζηπετρής; Ή μήπως είναι από γεννησιμιού της ακέφαλη ετούτη η πολιτεία και ομιλούντα είναι τα ευάριθμα υπερτροφικά παραφερνάλιά της;

Καπάκι

Σχετικά με Καπάκι

Δείτε όλα τα άρθρα του/της Καπάκι →