Αυτή η λογιστική παραβολή είναι σπαζοκεφαλιά… Εσείς τί νομίζετε;

Αυτή η λογιστική παραβολή είναι σπαζοκεφαλιά… Εσείς τί νομίζετε;…

Κατά Λουκάν Κεφάλαιο 16

῾Ο ἄδικος διαχειριστὴς

ΙΣΤ´\ΕΛΕΓΕ δὲ καὶ πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ· ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, ὃς εἶχεν οἰκονόμον, καὶ οὗτος διεβλήθη αὐτῷ ὡς διασκορπίζων τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ 2 καὶ φωνήσας αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· τί τοῦτο ἀκούω περὶ σοῦ; ἀπόδος τὸν λόγον τῆς οἰκονομίας σου· οὐ γὰρ δύνῃ ἔτι οἰκονομεῖν.
3 εἶπε δὲ ἐν ἑαυτῷ ὁ οἰκονόμος· τί ποιήσω, ὅτι ὁ κύριός μου ἀφαιρεῖται τὴν οἰκονομίαν ἀπ᾿ ἐμοῦ; σκάπτειν οὐκ ἰσχύω, ἐπαιτεῖν αἰσχύνομαι· 4 ἔγνων τί ποιήσω, ἵνα, ὅταν μετασταθῶ ἐκ τῆς οἰκονομίας, δέξωνταί με εἰς τοὺς οἴκους ἑαυτῶν. 5 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα ἕκαστον τῶν χρεωφειλετῶν τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ ἔλεγε τῷ πρώτῳ· πόσον ὀφείλεις σὺ τῷ κυρίῳ μου; 6 ὁ δὲ εἶπεν· ἑκατὸν βάτους ἐλαίου. καὶ εἶπεν αὐτῷ· δέξαι σου τὸ γράμμα καὶ καθίσας ταχέως γράψον πεντήκοντα. 7 ἔπειτα ἑτέρῳ εἶπε· σὺ δὲ πόσον ὀφείλεις; ὁ δὲ εἶπεν· ἑκατὸν κόρους σίτου. καὶ λέγει αὐτῷ· δέξαι σου τὸ γράμμα καὶ γράψον ὀγδοήκοντα. 8 καὶ ἐπῄνεσεν ὁ κύριος τὸν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας, ὅτι φρονίμως ἐποίησεν· ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι.

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές ή γνώμες περί τού τί έγινε. Μετά από τήν ανάγνωση αυτής τής λογιστικής παραβολής σού φαίνεται ίσως καί ανούσια ή ενσφαλμένη, καί άν έκαμε λάθος αυτός οπού τήν έγραψε δέν πταίμε εμείς καί άν δέν τήν καταλάβουμε εμείς δέν πταίει εκείνος οπού τήν συνέγραψε, συνεπώς σέ κάθε σπαζοκεφαλιά ή ανοητότητα μάς πρέπει νά δείχνουμε υπομονή καί νά επανερχόμαστε μήπως είμαστε εμείς οπού δέν νοήσαμε καί όχι ενσφαλμένος αυτός οπού τήν κατάγραψε ή συνέγραψε… Διότι άμα κάποιος ωμιλεί περί δικαίου, έχει πάντοτε είς τά λόγια τού τά ερείσματα, κατά συνέπεια, αφού ισχύει τούτον πάντοτε, πρέπει νά υποπτευόμεθα μήγαρις ημείς είμασθε οί ανοήμονες…

Τό χρέους ήταν εκατόν βάτοι ελαίου καί εκατόν κούροι σίτου, συναριθμιστί έν συντομεύσει μία ποσότητα 200…

Η μία εκδοχή είναι ότι ό οικονόμος/διαχειριστής δήλωσε είς τά λογιστικά κατάστιχα οπού θά έδειχνε είς τόν εργοδότην τού πενήντα βάτους ελαίου καί ογδόντα κούρους σίτου, επί συνόλει μία ποσότητα 130… Εντούτοις, πώλησε μία περισσή ποσότητα 70 η οποία άνηκε είς τόν εργοδότην τού καί τήν οποία υπεξαίρεσε δηλοί κατάκλεψε καί κανόνισε νά φαίνεται ώς μή υπαρκτή, μή αγορασμένη ή αγορασμένη μία ποσότητα τών 130 μέ τήν τιμή οπού έλαβε από τούς αγοραστάς οπού αγόρασε ό εργοδότης διά μέσω τού ίδιου τού οικονόμου 200…

Κατά συνέπεια, ό οικονόμος είχε έναν κέρδος κάτι περισσότερον από τό ήμισυ τής όλης ποσότητος οπού αγοράστηκε καί πωλήθηκε καί ήταν κατ’ ουσίαν ό μεσάζοντας.

Επειδή θά απολύετο/μεταστάθετο αφής στιγμής τόν ανακάλυψε καί ανακάλεσε ό εργοδότης, καί επειδή ούτε νά σκάβει γνώριζε καί νά επαιτεί εντρεπόταν, έπρεπε νά φτειάξει φίλους ώστε νά μπορεί νά εύρει έκ νέου δουλειά σέ άλλον εργοδότην καί νά μήν διασυρθεί τό όνομα, η φήμη καί η εμπιστοσύνη τού είς τούς άλλους…

Η μοναδική λύση, έξ’ ανάγκης, διά τήν αποκατάσταση τής φήμης καί πελατείας τού, τού ονόματος καί τής εμπιστοσύνης τού, ήταν νά γίνει δίκαιος!

Έξ’ όσων φαίνεται χάρισε ή καί έκπτωσε 50% βάτους ελαίου καί 20% κούρους σίτου… Αυτή η πράξη τού έκαμε φίλους τούς όμοιους τού μέ τήν έννοια έστω τών επιχειρηματιών, εμπόρων, μεταπωλητών καί η φιλία αυτή υπόσχετο εργασία καί συνεργασία διά τό μέλλον…

Ό εργοδότης τού τόν επαίνεσε, συνεπώς γνώριζε πόση ποσότητα πώλησε καί πόση δήλωσε ήτοι 200 καί δήλωσε 130… Δηλαδή είτε ό εργοδότης ανακάλυψε τήν διαφορά 70 ή κατά πάσαν πιθανότητα ό οικονόμος τού είπε ότι υπεξαίρεσε τήν ποσότητα 70 από τά 200…

Θά μπορούσε νά εισπράξει 200 από τούς χρεωφειλέτες καί νά πληρώσει τόν εργοδότην τού 130 καί νά κατακρατήσει τό κέρδος τών 70, αλλά δέν θά είχε φίλον ούτε τόν εργοδότην πλέον ούτε τούς χρεωφειλέτες είτε γνώριζαν τόν εργοδότην είτε όχι, διότι απλά θά ήταν ένας γνωστός καί συνεργάτης τούς. Επειδή όμως τούς χάρισε ανάπτυξαν ιδιαίτερη σχέση καί επειδή δήλωσε είς τόν εργοδότην τό ποσόν υπεξαίρεσης καί τό πλήρωσε έλαβε έπαινον από τόν εργοδότην… Εάν είσπραττε όλον τό ποσόν από τούς χρεωφειλέτες καί τό έδινε είς τόν εργοδότην αφού θά τού δήλωνε τήν υπεξαίρεση θά λάμβανε έπαινον από αυτόν αλλά δέν θά είχε φίλους τούς χρεωφειλέτες…

Τί έκανε; Πλήρωσε τήν αδικία καί αμαρτία τού. Τό ποσόν οπού θά κέρδιζε τό αντιυπεξαίρεσε από τό συμφωνημένον χρέος τών χρεωφειλετών καί τό πλήρωσε αυτός είς τόν εργοδότην τού, ώστε νά εξαγοράσει τήν φιλία τών χρεωφειλετών καί νά κατευνάσει μέ δικαιοσύνη τήν οργή, τόν θυμόν καί τό αίσθημα αδικήσεως οπού ένοιωθε ό εργοδότης… Βασικά ήταν ό,τι καλύτερον μπορούσε νά κάνει διά νά έρθει είς τόν αριθμόν μηδέν (0) ούτε νά χρεωστεί αδικία ούτε νά τού πιστώνεται φιλοκαλία υπερδικαιοσύνης είς τά κατάστιχα τού ουρανού. Εάν πλήρωνε όλον τό χρέος πρός τόν εργοδότην καί χάριζε όλον τό ποσόν είς τούς χρεωφειλέτες θά λάμβανε ουράνιον μισθόν φιλοκαλίας…
Η άλλη περίπτωση είναι νά υπερχρέωσε τούς χρεωφειλέτες μέ αδήλωτη προμήθεια, ήτοι τό ποσόν οπού πλήρωσαν ή χρεωστούσαν βάσει τής καθορισμένης τιμής από τόν εργοδότην νά ισοδυναμούσε μέ 100 βάτους ελαίου καί 100 κουρους σίτου, αλλά ό οικονόμος αύξησε τήν τιμήν πωλήσεως πρός ίδιον συμφέρον, ώστε νά πωλήσει μέ τήν ίδια τιμήν 50 βάτους ελαίου καί 80 κούρους σίτου, υπεξαιρώντας παραπρομηθειακόν κέρδος 50 βάτους ελαίου καί 20 κούρους σίτου…

Συνεχίζουμε απ’ εκεί οπού μείναμε είς τό ίδιον κεφάλαιον τό οποίον είναι αρκετά παράδοξον καί παράξενον…

῾Η καλὴ χρῆσις τοῦ πλούτου
Κατά Λουκάν Κεφάλαιο 16

9 Κἀγὼ ὑμῖν λέγω· ποιήσατε ἑαυτοῖς φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, ἵνα, ὅταν ἐκλίπητε, δέξωνται ὑμᾶς εἰς τὰς αἰωνίους σκηνάς. 10 ὁ πιστὸς ἐν ἐλαχίστῳ καὶ ἐν πολλῷ πιστός ἐστι, καὶ ὁ ἐν ἐλαχίστῳ ἄδικος καὶ ἐν πολλῷ ἄδικός ἐστιν. 11 εἰ οὖν ἐν τῷ ἀδίκῳ μαμωνᾷ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ἀληθινὸν τίς ὑμῖν πιστεύσει; 12 καὶ εἰ ἐν τῷ ἀλλοτρίῳ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ὑμέτερον τίς ὑμῖν δώσει; 13 Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.

Μετάφραση: 9Γι’ αυτό κι εγώ σας συμβουλεύω να κάνετε φίλους με τη σωστή χρήση του άδικου υλικού πλούτου, ώστε, όταν φύγετε από τη ζωή αυτή, να σας δεχτούν στις αιώνιες κατοικίες. 10O δίκαιος στο ελάχιστο, και στο πολύ είναι δίκαιος. Kι ο άδικος στο ελάχιστο, και στο πολύ είναι άδικος. 11Αν, λοιπόν, στη διαχείριση του άδικου πλούτου δε σταθήκατε δίκαιοι, το αληθινό ποιος θα σας το εμπιστευτεί; 12Kι αν στη διαχείριση της ξένης περιουσίας δεν υπήρξατε δίκαιοι, το δικό σας ποιος θα σας το δώσει; 13Kανένας υπηρέτης δεν μπορεί να υπηρετεί δυο κυρίους, γιατί ή θα μισήσει τον ένα και θ’ αγαπήσει τον άλλο ή θα προσηλωθεί στον ένα και θα καταφρονήσει τον άλλο. Δεν μπορείτε να υπηρετείτε και το Θεό και το χρήμα”.

Είναι όντως σπαζοκεφαλιά νά καταλάβουμε τό πλήρες νόημα, θά εκθέσω τίς γνώμες μού καί θέστε καί εσείς τίς προσωπικές σάς…

Δηλαδή άμα κάνεις φίλους έξ’ ανάγκης δηλαδή γίνεσαι δίκαιος έξ’ ανάγκης καί όχι κατ’ επιλογήν έξ’ αρχής θά σέ δεχθούν είς τάς αιώνιας σκηνάς; Εάν είναι ωσαύτως/έτσι τότε δέν συμβαδίζει μέ τό δίκαιον, ίσως σφάλλω ίσως όχι…, ίσως δέν κατάλαβα ίσως κατάλαβα, εσείς τί νομίζετε; Διότι έξ’ όσων φαίνεται ό οικονόμος έγινε δίκαιος έξ’ ανάγκης διά νά αυτοσυγκαλυφθεί η φήμη καί η εμπιστοσύνη τού τηρώντας τήν παροιμία: «παρά νά βγεί τ’ όνομα σού καλύτερα νά βγεί τό μάτι σού»… διότι πούποτε δέν θά σέ δέχονται καί δέν θά σ’ εμπιστεύονται ώστε νά καταστραφείς καί καταδιωκτείς έν δικαίω ή ημιδικαίω ακόμη…

Όμως μία προσεκτικότερη εξέταση τού στίχου ποιήσατε ἑαυτοῖς φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας… καί: «10 ὁ πιστὸς ἐν ἐλαχίστῳ καὶ ἐν πολλῷ πιστός ἐστι, καὶ ὁ ἐν ἐλαχίστῳ ἄδικος καὶ ἐν πολλῷ ἄδικός ἐστιν. 11 εἰ οὖν ἐν τῷ ἀδίκῳ μαμωνᾷ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ἀληθινὸν τίς ὑμῖν πιστεύσει;»… υπονοεί ότι οί φίλοι οπού θά ποιείσετε νά βασίζονται είς τήν δικαιοσύνη σάς πρός όλους καί όχι τήν αδικία σάς πρός όλους ή μερικούς καί συνεργασία ακόμη μέ μερικούς ώστε διά τής παρακλοπής = έμμεσης κλοπής νά πλουτίζετε καί ότι αυτοί οπού μαζύν κάνετε αυτά φίλοι σάς δέν είναι ούτε φίλοι τούς είσαστε… Αυτό ενισχύεται μέ τό 11 δηλώνοντας ότι αυτός οπού είναι άδικος είς τόν άδικον ούτως ή άλλως μαμωνά/χρήμα πώς θά τόν πιστεύσουν ώς δίκαιον είς τ’ αληθινά; Η παρακίνηση μάς εδώ είναι νά δρούμε μέ τέτοιον τρόπον ώστε καί είς τόν έν φύσει άδικον μαμωνά/χρήμα από τόν λαβύρινθων τών οικονομικών πράξεων νά γινόμαστε δίκαιοι καί ακριβοδίκαιοι…
Προχωράει μέ τό: «12 καὶ εἰ ἐν τῷ ἀλλοτρίῳ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ὑμέτερον τίς ὑμῖν δώσει;»…

Δηλαδή άν μέ τών άλλων τά πλούτη ή πράγματα ή καταστάσεις είσαστε άδικοι τό ιδικόν σάς ποίος θά σάς τό δώκει; Λέγοντας πώς δέν είναι δίκαιον νά δικαιώνεις ή νά παραχωρείς ό,τι χρεωστείς είς τόν άδικον ή δέν τού ευλογείται έστω καί άν τό δικαιούται επειδή έκλεψε εκείνον οπού δικαιούται ό άλλος. Εμείς πρέπει νά δίδουμε είς τόν άδικον ό,τι δικαιούται αλλά δέν τό ευλογεί Ό Θεός επειδή αδικεί άλλον, εμείς όμως εάν δέν τό δώσουμε τό οφειλέμενον είς τόν άδικον θά χρεωθούμε μέ αδικία, εκτός εάν ίσως, μάς χρεωστεί καί αυτός ταυτόχρονα άλλα καί απαιτήσουμε διακανονισμόν αποκοπής καί συμψηφισμού τών δύο χρεών εκάτερου πρός εκάτερον καί μετά πληρωθεί η διαφορά… Εάν όμως πληρώσουμε επειδή δέν θέλουμε νά χρεωστούμε καί περιμένουμε νά μάς πληρώσει αυτός οπού πληρώσαμε καί μάς χρεωτεί τηρούμε φιλοκαλία ειδικώς εάν δέν απαιτήσουμε ή δέν θέλουμε όσα μάς χρεωστεί…, αύτον είναι άλλης ανώτερης ποιότητος βάθος…

Τό νόημα εδώ είναι πολύ βαθύτερον έξ’ όσου φαίνεται κατ’ αρχάς: «13 Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ». Εκτός τών όσων πασιφαίνονται από τό εδάφιον αυτόν, μάς λέγει ότι αυτός οπού δουλεύει είς Τόν Θεόν πρέπει τέτοιας προκοπής καί ηθικής νά είναι καί είς τάς εντολάς Τού Θεού καί είς τά πράξεις τού μαμωνά/χρήματος μεταμορφώνοντας τήν άδικη φύση τού χρήματος/κέρδους σέ δικαιοσύνη Θεού! Άλλωστε, άμα τηρείς τίς Θείες Εντολές σημαίνει ότι τίς τηρείς σέ όλα καί όχι εξαιρουμένου τού μαμωνά οπού είναι τό πεδίον τής φύσει αδικοπαλίας ή καί αδικήσεως… Κατ’ επέκτασιν μάς λέγει ότι εάν προσπαθείς νά είσαι καί δίκαιος καί άδικος, αυτόν εννοεί μέ τήν ρήση «Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν·», τότε θά μισήσεις ή αγαπήσεις, αντέξεις ή καταφρονήσεις έναν από τούς δύο… Καί ότι έναν από τά δύο μπορείς νά είσαι είτε δίκαιος είτε άδικος σέ όλα, καί είς τά Τού Θεού καί είς τά τού μαμωνά/χρήματος.

Αυτόν ενισχύεται μέ τήν ρήση Τού Χριστού είς τήν παγιδοερώτηση εάν πρέπει νά πληρώνουν τόν Καίσαρα: «ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ» (από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κβ’:21)» καί Ό Χριστός τούς είπε νά είσαστε δίκαιοι είς αμφότερα ήτοι καί είς τόν μαμωνά φόρον εισοδήματος καί είς τάς εντολάς Τού Θεού! Συνάμα εδώ όμως κατά τήν γνώμη μού ίσως εννοεί ότι δέν ενδιαφέρει Τόν Θεόν τί θά κάνετε μέ τόν Καίσαρ καί τί θά τού αποδόσετε αλλά τί θά κάμετε μέ Τόν Θεόν καί τί θά τού αποδόσετε. Όμως τήν γνώμη μού αυτή αναιρεί ίσως έν μέρει ή πλήρως ή κατά περίπτωση, ανάγκη, αγώνα, η εξής ρήση ανωτέρω: ««12 καὶ εἰ ἐν τῷ ἀλλοτρίῳ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε, τὸ ὑμέτερον τίς ὑμῖν δώσει;»… αλλά καί όλα καί οί άλλοι σχετικοί στίχοι ανωτέρω… Δέν είναι εύκολον νά καθορίσεις… Πάντως τό νά πληρώνεις έναν διά νόμου κλέπτη ή δεινάστη δέν είναι καί τόσον καλόν ή καί είναι κακόν, αλλά άν τό κάνεις επιδεικνύεις φιλοκαλία… Βεβαίως όμως, εάν αυτός ό κλέπτης λαμβάνει τά χρήματα διά νά καταδιώκει τίς ψυχές τών ίδιων οπού τόν πληρώνουν μέ σκοπόν νά τίς απωλαίσουν π.χ. καταδιώκει Χριστιανούς, κλείνει εκκλησίες, βάζει όρους εμβολιασμού, διαγνώσεως καί ηλεκτρονικών πιστοποιητικών αναγνώρισης διά εισαγωγήν είς τήν εκκλησία καί τό γνωρίζεις από πρίν καί δέν τόν πληρώνεις ή κλέβεις από πρίν δι’ αυτού τού σκοπού, τότε ίσως ό σκοπός αυτός αγιάζει πλήρως ή έν μέρει τά μέσα ή βαστάει ισορροπία, διότι Ό Θεός μπορεί νά θέλει νά διωκτεί ό Χριστιανός διά ν’ αποδείξει εάν τώ όντι είναι Χριστιανός ή Ψευδοχριστιανός ός άνευ καταδιώξεως θά δικαιούται τήν βασιλείαν τών ουρανών αδίκως! Κατάλαβες διατί Ό Θεός επιφέρει τήν κρίση καταδιώξεως;….

Ό Χριστός μέ τήν ρήση: «ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ» δηλώνει κάτι πολύ υψηλότερον σέ νόημα έξ’ όσων αναφέραμε ήδη. Ότι ό εμφύλιος δυνάστης ή η εμφύλια δικαιοσύνη δέν είναι οπωσδήποτε καλύτερη από τού ξένου δυνάστη τήν νομοθεσία έστω καί άν ευρίσκεσαι υπό κατοχήν καί ότι υπό κατοχήν καί ταπείνωση μπορείς νά είσαι καλύτερος άνθρωπος καί νά πράττεις τά Τού Θεού καλύτερα έξ’ όσων εάν έχεις ώς λαός ιδικόν σού Κράτος! Μήπως οί ιδικοί μάς πολιτικοί εφάρμοσαν καλύτερους καί ανεκτικότερους νόμους από αυτούς οπού εφάρμοσαν μέ τήν δεκάτην (10%) οί Οθωμανοί; Μήπως όταν έπεσε τό Ελληνοβυζάντιον υπερηφανευτήκαμε περισσότερον ή ολιγότερον; Μήπως η πτώση τής αυτοκρατορίας δέν επέφερε μία φυσική ταπείνωση καί αληθινή λατρεία πρός Τόν Τριαδικόν Θεόν; Μήπως δέν μάς είπε Ό Χριστός ότι μέσα από τίς θλίψεις μάς θά οικοδομήσουμε τήν ψυχήν μάς; Μήπως όταν είμαστε δυνατοί δέν γινόμαστε απάνθρωποι ώστε νά ισχύει τό ρητόν τού Αριστοτέλη: «η υπερβολική έλλειψη τού χρήματος φέρνει τήν εξαθλίωση καί η υπερβολική απόκτηση τού χρήματος φέρνει τήν αποκτήνωση»;.. Παραπέμποντας είς τό «πάν μέτρον άριστον» τού Κλεόβουλου τού αγαπητού τυράννου τής Λίνδου τής Ρόδου…

Όταν Ό Θεός είδε ότι ό Ελληνοβυζαντινός βρώμισε ηθικώς καί έγινε άδικος τού έριξε τήν αυτοκρατορία διά νά τού σώσει τήν ψυχήν καί σύ νοσταλγείς τήν αυτοκρατορία μώρε αντί τήν σωτηρία τής ψυχής! Διότι η αυτοκρατορία σημαίνει υπερβολική απόκτηση πλούτου ός υπερβαίνει σέ είς αποκτήνωσιν ήτοι είς απώλειαν ψυχής. Καί ερωτώ τί θέλεις τήν προσωρινή ούτως ή άλλως αυτοκρατορία ήτοι τήν κενοδοξία ή τήν ψυχοσωτηρίαν;…

Δέν είμαι οπαδός τού Πατριάχη Βαρθολομαίου αλλά μέ προβλημάτισε όταν είπε ότι κάτι αλήτες (Επαναστάτες τού 1821) διέλυσαν τήν αρμονική συνύπαρξη τών δύο λαών μάς, εννοώντας Χριστιανούς καί Οθωμανούς, διότι από εθνικότητα αμφότεροι εισίν Έλληνες καί οί δεύτεροι κατά 80% τουλάχιστον… Αυτόν ισχύει έν μέρει αλλά έν μέρει όχι, διότι όπως μάς πληροφορεί ό Αλέξανδρος Υψηλάντης οί Οθωμανοί παιδομάζευαν καί τούς άλλαζαν τήν Ιεράν Θρησκεία ΜΑΣ καί συνάμα βιάζαν αυτά τά παιδιά καί δή περισσότερον αρσενικά… Κατά συνέπεια, αυτά καί μόνον κάνει τήν ρήση τού Βαρθολομαίου άστοχη, αλλά χάθηκαν πολλές ψυχές είς τήν Επανάσταση καί έγιναν πολλοί βιασμοί, σφαγές, εμφύλιες σφαγές καί άλλες αδικίες. Εάν είμασταν καλύτεροι είς τήν Προσευχήν ίσως άλλαζαν τά πράγματα καλύτερα από μόνα τούς; Δέν γνωρίζω, αλλά μάλλον ό διάβολος θά κατάφερνε νά επιφέρει έτι συνεχώς τίς ασέλγειες τού μέσω τών Οθωμανών καί τών φίλων τούς…

Είς τό κβ’ Λουκά: « 36 εἶπεν οὖν αὐτοῖς· Ἀλλὰ νῦν ὁ ἔχων βαλάντιον ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ καὶ ἀγοράσει μάχαιραν. 37λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἔτι τοῦτο τὸ γεγραμμένον δεῖ τελεσθῆναι ἐν ἐμοί, τὸ καὶ μετὰ ἀνόμων ἐλογίσθη· καὶ γὰρ τὰ περὶ ἐμοῦ τέλος ἔχει». Τί νά εννοεί άραγε μέ τόν στίχον 36;… Αγώνα όταν οί καταστάσεις γίνονται ασελγείς καί πρωτόγονη ζωή οπού χρησιμότερα είναι η μάχαιρα παρά τό ιμάτιον/επανωφόριον λόγω τών διωγμών τών Χριστιανών οπού θά έρχονταν…;

Ξανά είς τούς στίχους: «3 εἶπε δὲ ἐν ἑαυτῷ ὁ οἰκονόμος· τί ποιήσω, ὅτι ὁ κύριός μου ἀφαιρεῖται τὴν οἰκονομίαν ἀπ᾿ ἐμοῦ; σκάπτειν οὐκ ἰσχύω, ἐπαιτεῖν αἰσχύνομαι· 4 ἔγνων τί ποιήσω, ἵνα, ὅταν μετασταθῶ ἐκ τῆς οἰκονομίας, δέξωνταί με εἰς τοὺς οἴκους ἑαυτῶν. 5 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα ἕκαστον τῶν χρεωφειλετῶν τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ ἔλεγε τῷ πρώτῳ· πόσον ὀφείλεις σὺ τῷ κυρίῳ μου; 6 ὁ δὲ εἶπεν· ἑκατὸν βάτους ἐλαίου. καὶ εἶπεν αὐτῷ· δέξαι σου τὸ γράμμα καὶ καθίσας ταχέως γράψον πεντήκοντα. 7 ἔπειτα ἑτέρῳ εἶπε· σὺ δὲ πόσον ὀφείλεις; ὁ δὲ εἶπεν· ἑκατὸν κόρους σίτου. καὶ λέγει αὐτῷ· δέξαι σου τὸ γράμμα καὶ γράψον ὀγδοήκοντα. 8 καὶ ἐπῄνεσεν ὁ κύριος τὸν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας, ὅτι φρονίμως ἐποίησεν· ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι».

Βάσει τών όσων εξηγήσαμε διά τά εδάφια αυτά προηγουμένως Ό Χριστός μάς λέγει: «Μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις» (Ματθ. 5,3)… Ήτοι «αδικίαν έδωκας αδικίαν θά λάβεις ή,… αδικίαν έδωκας ομοίαν αδικίαν θά λάβεις…. ή,… αδικίαν έδωκας έν δικαιοσύνη ομοίαν αδικίαν θά λάβεις»….

Θά σταθούμε όμως είς τόν στίχον: «8 καὶ ἐπῄνεσεν ὁ κύριος τὸν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας, ὅτι φρονίμως ἐποίησεν· ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι». Μετάφραση από τό διαδίκτυον: «8Kι επαίνεσε ο κύριός του τον διαχειριστή που έκανε την αδικία σε βάρος του, ότι ενέργησε μυαλωμένα, γιατί οι άνθρωποι του κόσμου αυτού είναι πιο γνωστικοί στη διαγωγή τους ανάμεσα στους ομοίους τους από τους ανθρώπους του φωτός».

Αυτός είναι ένας πολύ δυσνόητος καί διφορούμενος στίχος.. Αφού ό εργοδότης επαίνεσαι τόν οικονόμον τής αδικίας διά τήν επανόρθωσιν τής αδικίας τού έστω έν ανάγκει παρακινούμενος… συμπληρώνει ότι οί υιοί τού αιώνος/χρόνου/κόσμου ή κοσμικής προπαράστασης τούτης, είναι φρονιμότεροι από τούς υιούς τού φωτός είς τήν γενάν τήν εαυτών…

Όταν λέγει υιούς φωτός εννοεί τούς αγγέλους ή ανθρώπους άγιους καί προφύτες έν τώ κόσμω τούτω καί αιώνα τούτω;… Εδώ μάς λέγει ότι αυτοί οπού κατάγονται από τόν αιώναν αυτόν γνωρίζουν καλύτερα τήν διαχείριση τού επειδή οί άλλοι οί υιοί φωτός είναι φύσει άλλου αιώνος ήτοι άϋλοι αγγέλοι… Ή μάς λέγει ότι αυτοί οπού καταλαβαίνουν τήν είς τόν αιώνα ή κόσμον μάς καλύτερα τήν πραγματικότητα είναι φρονιμότεροι είς τίς διαχειρίσεις ήτοι ειδικότεροι από εκείνους οπού έκ φύσεως ή επιλογής ή ευλογίας ή καί προευλογίας δέν πολυαντιλαμβάνονται καί δέν συμπαθούν τόν αιώνα τούτον όντες άνθρωποι, αλλά τά ουράνια τής Θρησκείας…

Κατά συνέπεια, μάς λέγει ότι δέν υπάρχει δικαιολογία νά ισχυριστεί κάποιος από τούς υιούς τού αιώνος τούτου ότι δέν τόν καταλαβαίνει καί ότι δέν διακρίνει πότε πράττει αδικίαν, συνεπώς εάν τήν πράξει Ό Θεός ό οποίος είναι καρδιογνώστης όπως δηλώνεται είς τό κεφάλαιον αυτόν θά τούς κρίνει αναλόγως. Συνάμα εννοεί ότι οί υιοί τού φωτός εισίν αγαθονοήμονες καί δέν διακρίνουν τήν αδικίαν ουτε δύνονται νά προσεγγίσουν τίς διατάξεις τής τεχνικής τής σέ λογιστικά καί οικονομικά κόλπα, ενώ οί άλλοι κατανοούν καί έχουν ανώτερην φρόνηση περί αυτών συνεπώς γνωρίζουν τήν αδικίαν όταν αδικούν καί τήν δικαιοσύνην όταν δικαιώνουν διότι εισί Λογισταί, Οικονόμοι, Διαχειρισταί, Μαθηματικοί τής οικονομικής ευταξίας ή δυσταξίας, αδικίας ή αδικίας, κατά συνέπεια, η σατανική «σιωνιστική» αταξία γνωρίζει ότι αδικεί, άλλωστε τό δηλώνει… Ιδού τού λόγου τό αληθές όταν επιτιμεί τούς Φαρισαίους είς τό υπόλοιπον κεφάλαιον κατωτέρω…

Επιτίμησις τῶν Φαρισαίων
Κατά Λουκάν Κεφάλαιο 16

14 ῎Ηκουον δὲ ταῦτα πάντα καὶ οἱ Φαρισαῖοι φιλάργυροι ὑπάρχοντες, καὶ ἐξεμυκτήριζον αὐτόν. 15 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς ἐστε οἱ δικαιοῦντες ἑαυτοὺς ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, ὁ δὲ Θεὸς γινώσκει τὰς καρδίας ὑμῶν· ὅτι τὸ ἐν ἀνθρώποις ὑψηλὸν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. 16 ῾Ο νόμος καὶ οἱ προφῆται ἕως ᾿Ιωάννου· ἀπὸ τότε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίζεται, καὶ πᾶς εἰς αὐτὴν βιάζεται. 17 εὐκοπώτερον δέ ἐστι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν παρελθεῖν ἢ τοῦ νόμου μίαν κεραίαν πεσεῖν. 18 Πᾶς ὁ ἀπολύων τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμῶν ἑτέραν μοιχεύει, καὶ πᾶς ὁ ἀπολελυμένην ἀπὸ ἀνδρὸς γαμῶν μοιχεύει.

Διατί όμως επιτιμεί ειδικώς τούς Φαρισαίους όπως λέμε Φαναριώτες, Πεφωτεισμένους (Ιλλουμινάντους = σατανιστική «σιωνιστική» αταξία);

Διότι αυτοί εισί οί μορφωμένοι, οί φρόνιμοι, οί μυαλωμένοι, οί ευφυείς τού αιώνος τούτου καί εισί περισσότερον γνωστικοί σέ Λογιστικά καί Διαλογιστικά θέματα («8 καὶ ἐπῄνεσεν ὁ κύριος τὸν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας, ὅτι φρονίμως ἐποίησεν· ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι».

Μετάφραση από τό διαδίκτυον: «8Kι επαίνεσε ο κύριός του τον διαχειριστή που έκανε την αδικία σε βάρος του, ότι ενέργησε μυαλωμένα, γιατί οι άνθρωποι του κόσμου αυτού είναι πιο γνωστικοί στη διαγωγή τους ανάμεσα στους ομοίους τους από τους ανθρώπους του φωτός».)…

Κατά συνέπεια, νουθετεί, συμβουλεύει, παραγγέλνει καί εντολοδοχεί αντί νά κλέβουν μέσω τών διαχειρίσεων νά αποτείνουν δικαιοσύνη μέσα από τόν έκ φύσεως άδικον μαμωνά/χρήμα… Διότι αυτοί γνωρίζουν πώς νά τό κάνουν, αυτοί έχουν τίς θέσεις καί τό ανάλογον μυαλόν καί αυτοί πρέπει νά τό κάνουν διά νά επαινεθούν όπως λέγει ό στίχος 8 από Τόν Κύριον Ιησούν Χριστόν! Ή δέ μή θά μάχαιραν έδωκαν καί μάχαιραν θά λάβουν… Είς τά Πρωτόκολλα τής Σιών τό βιβλίον τών Φαρισαίων δηλαδή καυχιούνται διά τήν ανωτερότητα τής σκέψης καί ευφυίας τούς καί ότι Ό Θεός τούς τήν έδωσε διά νά κυριαρχήσουν. Πλήν όμως τούς έδωσε τήν ευφυία διά νά κάνουν δίκαιη διαχείριση μέσα είς τόν έκ φύσεως άδικον μαμωνά/χρήμα καί όχι αδικία όπως μάς λέγει η έν λόγω παραβολή, οπού ό άδικος οικονόμος διά τών τύψεων τής αδικίας οπού τόν ειδοποιεί Ό Θεός διοθρώνει τό σφάλμα τού μέ Διαλογιστική επανόρθωση τής αδικίας σέ δικαιοσύνη… Αυτόν είναι τό νόημα τής Παραβολής…

Νά τί τούς λέγει περισσότερον: «14 ῎Ηκουον δὲ ταῦτα πάντα καὶ οἱ Φαρισαῖοι φιλάργυροι ὑπάρχοντες, καὶ ἐξεμυκτήριζον αὐτόν. 15 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς ἐστε οἱ δικαιοῦντες ἑαυτοὺς ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων (δηλαδή εσείς είστε αυτοί οπού κάνετε τούς εαυτούς σάς νά φαίνονται οί δικαιούχοι έναντι τών ανθρώπων, αλλά κάνετε εξαπάτηση καί αδικία μέ τά διάφορα λογιστικά σάς κόλπα, μήπως δέν συμβαίνει σήμερα μέ τίς τράπεζες, εθνικά εδάφη, θρησκευτικές αιρέσεις καί τιμές σέ ανάξια καί κίβδηλα πρόσωπα καί άλλες αδικίες;), ὁ δὲ Θεὸς γινώσκει τὰς καρδίας ὑμῶν (είναι καρδιογνώστης καί γνωρίζει τί κάνετε, διατί τό κάνετε καί τί υποκρίνεστε πρός τά έξω, γνωρίζει ότι γνωρίζετε ότι αδικείτε καί ότι γνωρίζετε πώς μπορούσατε νά κάνετε καλά δι’ όλους τούς ανθρώπους καί εσάς μαζύν μέ τό μυαλόν σάς αντί νά χαντακώνετε τούς άλλους διά νά κερδίζετε εσείς)· ὅτι τὸ ἐν ἀνθρώποις ὑψηλὸν βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ (αυτόν οπού φαίνεται υψηλόν διά τούς ανθρώπους, τούς ματαιόδοξους, τούς κενόδοξους, τούς υπερήφανους οπού θεωρούν εαυτούς υπεράνω ανθρώπων, ζώων, φυτών, γής καί Θεού είναι βδέλυγμα έναντι Θεού!). 16 ῾Ο νόμος καὶ οἱ προφῆται ἕως ᾿Ιωάννου· ἀπὸ τότε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίζεται, καὶ πᾶς εἰς αὐτὴν βιάζεται (ό καθένας προσδοκεί μέ αγωνία καί βιασύνη τήν ψυχοσωτηρία τής βασιλείας Τού Θεού καί αυτά τά ευαγγελίζεται ό νόμος καί οί προφήτες, συνεπώς δέν μπορείτε νά ισχυριστείτε ότι δέν τά γνωρίζετε, δέν τ’ ακούσατε, διότι λέγονται ενδελεχώς/συνεχώς). 17 εὐκοπώτερον δέ ἐστι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν παρελθεῖν ἢ τοῦ νόμου μίαν κεραίαν πεσεῖν (Εδώ δηλώνεται ότι ό νόμος είναι υπεράνω ουρανού καί γής ήτοι αϋλίας καί ύλης, καί ότι ό ουρανός καί η γή είναι καμωμένες από τίς Άγιες Συχνότητες Τού Λόγου = Σήματα, Εννοιακές Συχνότητες Τού Θεού καί ότι είναι ευκολότερον νά χαθεί όλη η γή/ύλη καί ουρανός/αϋλία η ποιημένη όχι Η Τού Θεού Άκτιστη παρά μία οξεία/κεραία τού Νόμου διότι Ό Νόμος είναι Πνοή, Λόγος καί Θεληματοβούλη Θεού καί μέ τήν λέξη κεραία εννοεί καί τίς σύγχονες κεραίες συχνοτήτων αλλά καί τίς φυσικές σέ ανθρώπους, ζώα, φυτά, ήτοι τούς ψυχικούς πομπούς εισπράξεως τής αλήθειας μέσα μάς). 18 Πᾶς ὁ ἀπολύων τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμῶν ἑτέραν μοιχεύει, καὶ πᾶς ὁ ἀπολελυμένην ἀπὸ ἀνδρὸς γαμῶν μοιχεύει (Εδώ τούς κατακεραυνώνει ότι όστις διώχνει τήν γυναίκα τού καί γαμεί άλλη γυναίκα μοιχεύει καί όστις γαμεί γυναίκα η οποία έχει διωκτεί από τόν άνδρα τής. Επισημαίνει τήν ιερότητα τής γυναίκας καί τού γάμου μέ αυτήν ώς: “καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν”, δηλώνοντας τήν Συνειρμική Συχνοτική Δονητική Κραδασμική Ένωσι μεταξύ δύο σαρκών υπό Ευλογίας. Η ρήση αυτή ειπώθηκε είς τήν Γένεση, η μία σάρκα έγιναν δύο ήτοι ό Αδάμαντος σέ Αδάμαντον καί Εύαν καί οί δύο διά τής ευλογίας είς μίαν ανά/ξανά. Τόσον τήν μία σάρκαν είς δύο έκαμε Ό Θεός διά κλωνοποιήσεως όπως περιγράφει η Γένεση όσον καί ξανά τίς δύο σάρκες είς μίαν, αμφότερες περιπτώσεις διά τής ευλογίας τού γάμου».

Μετάφραση: « 14Όλα αυτά τα άκουγαν και οι Φαρισαίοι, οι οποίοι ήταν άνθρωποι φιλοχρήματοι, και τον περιγελούσαν. 15Mα ο Iησούς τους είπε: “Eσείς παριστάνετε τους δίκαιους μπροστά στους ανθρώπους, αλλ’ ο Θεός γνωρίζει τις καρδιές σας, καθότι εκείνο που είναι ανώτερο για τους ανθρώπους, για το Θεό είναι σιχαμερό. 16O νόμος και οι προφήτες αποκάλυψαν το θέλημα του Θεού μέχρι τον Iωάννη. Aπό τότε κηρύττεται το καλό άγγελμα της βασιλείας του Θεού κι ο καθένας λαχταρά γι’ αυτήν. 17Kι είναι ευκολότερο να εξαφανιστούν ο ουρανός και η γη παρά να καταργηθεί έστω και μια οξεία από το νόμο.
18”O καθένας που χωρίζει τη γυναίκα του και παντρεύεται άλλη, διαπράττει μοιχεία, κι ο καθένας που παντρεύεται με γυναίκα χωρισμένη από τον άντρα της, διαπράττει μοιχεία”.

Εδώ Ό Χριστός τούς λέγει ότι μία γυναίκα δικαιούται ένας άνδρας καί έναν άνδρα μία γυναίκα καί συνάμα ότι δέν δικαιούσαι νά λάβεις αυτόν οπού διά Τόν Θεόν είναι εγκεγραμμένον ότι ανήκει σ’ άλλον έστω καί διά τούς ανθρώπους φαίνεται αναλώσιμον καί μή ιερόν… Μέ άλλα λόγια δέν γίνεται ό αγιασμός ανάγιαστον ύδωρ καί Η Θεία Κοινωνία κοσμικός οίνος καί άρτος επειδή έτσι αποφάσισαν οί ανθρώποι, αλλά ό,τι αγιάζεται παραμένει αγιασμένον καί απαραβίαστον αιωνίως… Όταν Ό Θεός σού αγιάζει τόν γάμον δέν τόν ξεαγιάζει όποτε θέλεις εσύ είτε έχεις αδικηθεί είτε όχι από τό έτερον ήμισυ σού!… Ό άδικος θά τιμωρρηθεί καί ό υπομένων τήν αδικίαν θά δοξασθεί είς τάς ουράνιας σκηνάς αλλά η αγίαση δέν σβύνεται μέσω τής προσωπικής μάς γνώμης καί επιθυμίας. Διότι εάν απαγιάζετο ό αγιασμένος γάμος σημαίνει ότι όλες οί συνουσίες μεταξύ τού ζεύγους πρίν απαγιασθεί ό γάμος τού μέσω διαζυγίου θά γινόντουσαν μή αγιασμένες επίσης…

Όταν τό έν ευλογία γάμου ζεύγος διαζεύγεται καί μοιχεύεται φεύγει Η Θεία Χάρις από μέσα τούς αλλά ταυτόχρονα δέν σβύνει η ευλογία τής ένωσης τούς είς σάρκαν μία, είναι Μυστήριον τό οποίον διατηρείται ώς συχνοτική συνένωση έστω καί άν η αμαρτία τού κάθε συντρόφου φεύγει Τώ Αγίω Πνεύματι… Η Συνένωση δίδεται έκ Θεού καί είναι Ιερά καί Αναλλοίωτη, εάν τό ζεύγος μοιχεύει, αμαρτάνει αλλά δέν καταλύει τήν Ιεράν Συνένωσιν, εάν κατάλυε τήν Ιεράν Συνένωσιν τότε δέν θά ήταν μοιχεία η ξενογαμία τού… Οικονομική καί άλλως πώς άδικη μοιχεία διαπράττεται είς τίς λογιστικές, οικονομικές, διαπροσωπικές σχέσεις, συνεργασίες, συναλλαγές…, νά διατί τούς συναφέρνει είς τά οικονομικά καί τήν μοιχεία… Καί οί Φαρισαίοι αντί νά καταισχθυνθούν όταν τού τά έλεγε μυκτηρίαζαν = περιγελούσαν…

Τό υπόλοιπον τού κεφαλαίου νομίζω δέν χρειάζεται επεξήγηση:

῾Ο πλούσιος καὶ ὁ φτωχὸς Λάζαρος
Κατά Λουκάν Κεφάλαιο 16

«19 ῎Ανθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. 23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 24 καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.

25 εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· 26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. 27 εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30 ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. 31 εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ