Περί Μακρόν και άλλων δαιμονίων (ή δαιμόνιων)

Με αφορμή τον Μακρόν, τον Πρόεδρο της Γαλλίας, που αυτές τις μέρες έχει βρεθεί στο επίκεντρο των ειδήσεων, καθώς στη Γαλλία φαίνεται ότι ο γαλλικός λαός, από τα μικρομεσαία και δεινοπαθούντα στρώματα, ξεσηκώνεται εναντίον του και των αντιλαϊκών πολιτικών του (αυθορμήτων ή μη), παρατίθενται μερικές σκέψεις για το «μοντέλο» αυτό πολιτικού.

Το «μοντέλο» Μακρόν εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια, ως δήθεν αντίδοτο στους πολιτικούς παλαιάς κοπής, γενεών και αντιλήψεων: πρόκειται για το νέο (συν πλην σαράντα), ωραίο (μπροστά στους τυφλούς σαφώς κυριαρχεί ο μονόφθαλμος) και χαριτωμένο μοντέρνο τύπο με προχωρημένες και «προοδευτικές» απόψεις που συνάδουν με τον πολιτιστικό μαρξισμό ασχέτως πολιτικού χώρου που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.

Σίγουρα είναι οπαδός του δόγματος της «πολιτικής ορθότητας», προωθώντας πολιτικές για ανοιχτά σύνορα και ανοιχτές κοινωνίες δίχως ταμπού με έντονη στήριξη των δικαιωμάτων «εναλλακτικού «σεξουαλικού προσανατολισμού», ποστάροντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πόζες με τους LGBT, είναι υπέρ της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης στη χώρα του, νομοθετεί υπέρ της μουσουλμανοποίησης, στοχοποιεί τον Χριστιανισμό, και υποστηρίζει με κάθε δυνατό τρόπο την απαλλαγή της κοινωνίας από τα «στεγανά» της και του λαού που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί από κάθε έννοια παράδοσης, ιστορίας και εθνολογικής ομοιογένειας.

Με δύο λόγια: είναι οπαδός της παγκοσμιοποίησης και κάνει ο,τι μπορεί για να την προωθήσει, τασσόμενος, φυσικά, υπέρ των τραπεζικών συμφερόντων και των πολυεθνικών εταιρειών των γνωστών οικογενειών που διαχειρίζονται αυτόν τον πλανήτη.

Ο τύπος του Μακρόν αναπαράγεται σε διάφορες ποικιλίες, από Ομπάμα έως Ρέτνσι, (πρώην της Ιταλίας και ήδη ξεχασμένος), και φυσικά Τσίπρα (στο παρόν) ή Μητσοτάκη (στο μέλλον, όπως κάποιοι σχεδιάζουν στο καλά δουλευμένο σενάριο «δώσε στο πόπολο ελπίδα να συντηρείται το σύστημα»), και ενώ εμφανίζεται ως η ποθούμενη «ανάταση» αλλά όχι και «ανάσταση», στην πραγματικότητα κρύβει έναν εξαιρετικό άσο στο μανίκι του: διαθέτει την απροκάλυπτη στήριξη των επικυριάρχων του πλανήτη αυτού, αρκεί βέβαια να χορεύει στους ρυθμούς που του υπαγορεύουν.

Τα χαρακτηριστικά του: εμφανίζεται από το πουθενά ή σχεδόν πουθενά (ψάχνοντας στο βιογραφικό του θα βρούμε… καταληψίας στο σχολείο, τραπεζικός υπάλληλος των Ρότσιλντ, δικηγόρος με εκλεκτικές συγγένειες με προεξέχουσες βασιλικές οικογένειες ή απλά διαθέτει ένα βαρύγδουπο πολιτικό όνομα, με έναν πατέρα παλιότερο πρωθυπουργό).

Περιττό βέβαια να αναφέρουμε ότι το περασματάκι του από τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ το έχει κάνει οπωσδήποτε, όπως και κάποιο μεταπτυχιακό στο Χάρβαρντ ή ένα γύρο πέριξ του Στάνφορντ.

Όσον αφορά το επάγγελμά του μέχρι την εμφάνισή του στην πολιτική σκηνή, τις περισσότερες φορές ή δεν είναι κάτι αξιοπρόσεκτο (Μακρόν οικονομικός επιθεωρητής και μετά υπάλληλος στην τράπεζα του Ρότσιλντ) ή είναι αρκετά ασαφές και σε μια γκρίζα ζώνη (πού ακριβώς έχουν δουλέψει οι γηγενείς πολιτικοί είπαμε;). Λογικό βέβαια είναι, καθώς -ας είμαστε ειλικρινής- ποιος αφήνει μια μεγάλη καριέρα και μερικές υποψηφιότητες για νόμπελ  ιατρικής και χημείας για να πάει στην απαξιωμένη εδώ και πολλά χρόνια πολιτική;

Στα προσωπικά του τώρα θέματα, εμφανίζει κι εκεί αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με προεξέχον ότι ενώ στηρίζει αναφανδόν τα δικαιώματα των «εναλλακτικού φύλου» και σεξουαλικών προτιμήσεων και παρεκκλίσεων ατόμων, ο ίδιος εντούτοις εμφανίζεται ποιο μετριοπαθής, έχοντας επιλέξει για σύντροφο ή σύζυγο γυναίκες που είτε έχουν δική τους δυναμική προσωπικότητα (πχ Μισέλ Ομπάμα), είτε μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια άξια κοινωνικού σχολιασμού (πχ η μεγάλη διαφορά ηλικίας της Μπριζίτ Μακρόν από τον σύζυγό της και ο αξιοπερίεργος-τουλάχιστον-τρόπος με τον οποίο γνωρίστηκαν) ή απλά πρόκειται για μια όμορφη καλοντυμένη παρουσία (πχ Σοφί Γγρεγκουάρ Τρυντώ) με την οποία μπορεί να ποζάρει σε στυλ σταρ διεκδικώντας το όσκαρ του πιο ωραίου ζευγαριού.

Παρένθεση: παρότι προωθείται εξαιρετικά έντονα και πιεστικά η κάθε μορφής σεξουαλική παρέκκλιση και ελευθεριότητα μέσω της θέσπισης νομοθετημάτων ώστε να «κανονικοποιηθεί» και να θεωρείται ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό από τις παρούσες και μελλοντικές γενιές, εντούτοις στις μεγαλύτερες και σημαντικότερες χώρες οι ιλουμινάτι δεν έχουν ακόμη προωθήσει το μοντέλο του γκέι πρωθυπουργού παρά μόνο σε κάποιες περιφερειακής σημασίας χώρες (πχ Λουξεμβούργο, Σερβία, σκανδιναβικές χώρες κ.α.).

Σε άλλες περιπτώσεις το όνομα του πατέρα παλιότερου πρωθυπουργού, όπως Τρυντώ στον Καναδά ή παλιότερα Μπους στις Η.Π.Α., εγγυάται -ή παραπλανά- ότι ο κανακάρης θα συνεχίσει από το σημείο που το άφησε ο πατέρας για τους παλιότερους ψηφοφόρους αλλά και τους νεότερους που βλέπουν ένα γνωστό επώνυμο να έχει πάρει την όψη νέου, μοντέρνου και κεφάτου πολιτικού να μιλάει για «ριζοσπαστικά» μέτρα, πχ. απελευθέρωση των ναρκωτικών για ψυχαγωγική χρήση, μωρά χωρίς φύλο και αλλαγή φύλου από τα 15 (έλεος!)

Στο ίδιο άλλωστε επικοινωνιακό μοντέλο βασίζεται και η προώθηση ετέρου γόνου στα καθ’ ημάς με το σλόγκαν «τι γκόμενος είσαι» (καθόλου στημένο, όχι).

Στην εν λόγω περίπτωση, συνδυάζεται το όνομα με την θελκτική εμφάνιση, ως εγγύηση για το μαζάνθρωπο, ηλικιωμένο νοσταλγό της δεξιάς και τη γυναίκα-ψηφοφόρο θαμώνα κουτσομπολίστικων εκπομπών.

Ο τύπος Μακρόν λοιπόν είναι ωραίος (και σωστά αφού απευθύνεται πρωτίστως σε γυναίκες ψηφοφόρους αλλά και ενδιάμεσες κατηγορίες όπως ομοφυλόφιλους, μετροσέξουλα κλπ που και αυτοί, δικαίως, θέλουν ένα όμορφο προσωπάκι στην πολιτική), νέος, φρέσκος, δροσερός και υποτίθεται αγνός, χωρίς να έχει συμμετοχή στο αμέσως προηγούμενο πάρτι διαφθοράς και οικονομικών σκανδάλων στη χώρα του.

Υποτίθεται πάντα, γιατί, όπως προαναφέρθηκε, μια προσεκτική ματιά στο βιογραφικό του θα δείξει εκλεκτικές συγγένειες με δομημένα κέντρα εξουσίας, ενίοτε και του παρασκηνίου.

Και κάνει και άλλα ωραία: ενώ στην αρχή, πριν εκλεγεί εννοείται, εμφανίζεται επαναστάτης, δυναμικός χαρακτήρας που «τα χώνει» στο σύστημα αλλά ταυτόχρονα προωθεί το νέο σύστημα, δηλ. ανοιχτά σύνορα, ανεξέλεγκτη μετανάστευση σε βάρος του εγχώριου πληθυσμού, με πρόσχημα πάντα «ανθρωπιστικά κριτήρια» και όχι φυσικά οικονομικά (η λογική θα ρωτούσε αν όντως υπάρχουν δουλειές για τον εισαγόμενο πληθυσμό) και δικαιώματα «υπερηφάνειας» μιας μειοψηφίας που παλεύει δαιμονισμένα να καταστεί κυρίαρχη κοινωνική ομάδα που θα επιβάλλει στους άλλους τις απόψεις της, εντούτοις στη συνέχεια (αφού εκλεγεί) ξεχνάει εκείνον τον ωραίο, δυναμικό ρόλο που έκανε τα πλήθη να παραληρούν και ξεκινάει να επιβάλλει τις ίδιες και χειρότερες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που πριν κατηγορούσε στους προηγούμενους παλαιάς κοπής και παλαιών αντιλήψεων «διεφθαρμένους», όπως τους κατονόμαζε, πολιτικούς.

Και που έφεραν βεβαίως τις χώρες τους στην κατάσταση που τις παρέλαβε αυτός (για να βάλει τον επιταχυντή καταστροφής και να τις κατεβάσει στο ναδίρ, σαν να έχει βάλει ένα ιδιότυπο στοίχημα με την ιστορία ποιος καταστρέφει γρηγορότερα, αποτελεσματικότερα και ταχύτερα).

Και αν σε άλλες περιπτώσεις απομακρύνθηκε γρήγορα (Ρέντσι στην Ιταλία) ή σε άλλες θα απομακρυνθεί βιαίως μετά από ξεσηκωμό του λαού και αντάρτικό πόλεων (Γαλλία) ενώ σε άλλες δεν θα απομακρυνθεί ο,τι και να κάνει σε βάρος του λαού (Ελλάδα), αφού πολύ απλά ο λαός έχει γίνει ζόμπι και δεν αντιδρά πια σε τίποτα, αναρωτιέται κανείς πόσους τέτοιους τύπους έχουν ως απόθεμα οι επικυρίαρχοι για να επιβάλλουν (στην αρχή με βελούδινο τρόπο) τον «γενναίο νέο κόσμο» που οραματίζονται για όλους ανεξαιρέτως, με μια θρησκεία, μια κυβέρνηση, ένα φύλο.

Η απάντηση είναι προφανής: άπειρους.

Το πρόβλημα, όμως, σε τελική ανάλυση, δεν είναι αυτοί!

Το πρόβλημα είναι ο μαζάνθρωπος που αδυνατώντας να ξεφύγει από τα στεγανά της φυλακής που του έφτιαξαν και τη μεταμφίεσαν σε «δημοκρατική κοινωνία», εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται ότι ΌΛΟΙ ανεξαιρέτως οι πολιτικοί του πλανήτη είναι ίδιοι, με μικρές παραλλαγές, παίζοντας τον ίδιο ρόλο στην προσχεδιασμένη και μεθοδευμένη με προσεκτικά και παμπόνηρα βήματα εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας δικτατορίας, όταν, φυσικά, θα φύγει και το τελευταίο πέπλο νομιμοφάνειας και σοβαροφάνειας.

Αδυνατώντας λοιπόν να ξεφύγουν από το προσχεδιασμένο μοντέλο να αναζητούν και να εναποθέτουν μια ψεύτικη ελπίδα κυριολεκτικά όπου να’ ναι, οι λαοί που δεν κατανοούν τα σχέδια της νέας τάξης των πραγμάτων και των πιόνιων που αυτή χρησιμοποιεί, δεν μπορούν να διακρίνουν πίσω από τη βιτρίνα και προάγουν εσαεί το καταναλωτικό μοντέλο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που τους προσφέρουν (με μικρές παραλλαγές προς τα υποτιθέμενα δεξιά ή αριστερά, μαρξισμός και καπιταλισμός, σε τελική ανάλυση, είναι η άλλη όψη του ίδιου ακριβώς νομίσματος), μέχρι την πλήρη κατάρρευσή του (ήδη έχει ξεκινήσει η οικονομική-χρηματοπιστωτική)

Η μόνη ελπίδα είναι η αφύπνιση και η επίγνωση αλλά και η κατά μέτωπο αντιμετώπιση της πραγματικότητας: να μην στηρίζουν τις ψεύτικες ελπίδες τους σε αχυράνθρωπους που όσο γρήγορα προωθήθηκαν στα ύπατα αξιώματα τόσο γρήγορα και θα τους απογοητεύσουν, για ακόμη μια φορά.

Αλλά η μνήμη είναι κοντή πάντα…