Εν όψει Τσίπρα-Ερντογάν… ελληνική ανοησία, το υπερόπλο της Τουρκίας

Εν όψει Τσίπρα-Ερντογάν… ελληνική ανοησία, το υπερόπλο της Τουρκίας

Ο Αίσωπος σε έναν από τους διάσημους μύθους του περιέγραψε τον ψεύτη βοσκό που προσποιείτο ότι το κοπάδι του δεχόταν επίθεση από λύκους, με σκοπό να διασκεδάσει με την αγωνία των ανθρώπων του χωριού του. Κάποια στιγμή όταν εμφανίστηκε ο λύκος στην πραγματικότητα και κάλεσε για βοήθεια, ουδείς πίστεψε ότι επρόκειτο για την πραγματική απειλή. Θα προσπαθήσουμε τη αδεία του Αισώπου να επαναδιατυπώσουμε τον μύθο βασιζόμενοι σε σύγχρονα δεδομένα και εκτιμήσεις. Οποιαδήποτε ομοιότητα με κυβερνήσεις και αρμοδίους δεν είναι συμπτωματική.

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος
Δημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής

Η ελληνική κοινή γνώμη ιδιαιτέρως από το 1974 και μετά ζει συνεχώς με την δαμόκλειο σπάθη της τουρκικής απειλής να επικρέμεται άνωθέν της. Επί 42 συνεχώς έτη τα ελληνικά ΜΜΕ και όπως αυτά μετεξελίχθηκαν (εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, στη συνέχεια διαδικτυακοί ιστοχώροι και εσχάτως τα κοινωνικά δίκτυα facebook, twitter) επιζητούν να «κερδίσουν» αναγνώστες και να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του κοινού δημοσιεύοντας από καιρού εις καιρόν – συνήθως πριν από κάθε θερινή περίοδο – άρθρα, αναλύσεις, μελέτες, αναφορικά με επικείμενη ένταση, η οποία αναμένεται να συμβεί στο Αιγαίο εκ μέρους της Τουρκίας.

Πληροφορίες περί επικείμενης τουρκικής δράσης, σχολιασμός δηλώσεων Τούρκων πολιτικών και στρατιωτικών, ειδήσεις και άρθρα από επίσημες και ημιεπίσημες πηγές, και εικόνες και video από τις τουρκικές ασκήσεις, όλα αυτά έχουν μετατρέψει ανοικειωθελώς τα ελληνικά ΜΜΕ σε βραχίονα της τουρκικής προπαγάνδας, με αξιοσημείωτη επιτυχία. Ορισμένες φορές κάποια ΜΜΕ ξεπερνούν τα όρια και παρουσιάζουν με απαράδεκτο έως μυθώδη τρόπο την κατάσταση, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το στοιχείο του πανικού προκειμένου να συγκεντρώσουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, περισσότερα κλικ…

Έτσι αποκτήσαμε την εξαιρετικά επισφαλή συνήθεια εθισμού στην «ειδησεογραφία του θερμού επεισοδίου», αν και τις περισσότερες φορές ο τουρκικός λύκος παρέμενε γκρίζος και σκοτεινός στην άλλη άκρη του Αιγαίου και του Έβρου. Η διενέργεια Ψυχολογικών Επιχειρήσεων από την περίοδο της ειρήνης με στόχο την ελληνική κοινή γνώμη, απεδείχθη ιδιαιτέρως επιτυχής, καθώς η εικόνα που προέβαλλαν ήταν άλλοτε υπερβολικώς μεγεθυμένη και σε κάποιες άλλες περιστάσεις λάμβανε την μορφή που σχεδίαζαν τα αρμόδια γραφεία της ΜΙΤ και των Ενόπλων Δυνάμεων.

Καθ’ όλη την ταραγμένη περίοδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων η Άγκυρα λειτουργούσε βάσει σχεδίου, τις πτυχές του οποίου αναδείκνυε μεθοδικώς, εστιάζοντας κυρίως στις βλέψεις της στο Αιγαίο. Η πολιτική της επικέντρωσε και στόχευσε με τα αναθεωρητικά βέλη στην υφαλοκρηπίδα, στην άρνηση αποδοχής του εύρους του ελληνικού εναερίου χώρου, στην παρεμπόδιση γεωτρήσεων, στην αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας ως τουρκικής, στην αμφισβήτηση του δικαιώματος ανακηρύξεως ΑΟΖ, στην αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε νησιά και του δικαιώματος έρευνας και διασώσεως ανατολικώς του 25ου Μεσημβρινού.

Στο πλαίσιο αυτών δημιουργούσε και συντηρούσε κρίσεις και εντάσεις, οι οποίες διέπονταν από την αρχή της μεθοδευμένης προκλήσεως θερμού επεισοδίου και της συντηρήσεως του «φοβικού συνδρόμου» στοχεύοντας το μαλακό υπογάστριο της εθνικής άμυνας, στην ευπάθεια, την μαλθακότητα και στον συβαριτισμό της ελληνικής κοινής γνώμης.

Αρχής γενομένης από το 1974 οφείλουμε και πρέπει να θυμόμαστε την κρίση του Αυγούστου 1976 με το «Χόρα», την κρίση του Μαρτίου το 1987 με το «Σισμίκ»(το πρώην «Χόρα»), την ψήφιση από την τουρκική Εθνοσυνέλευση τον Ιούνιο του 1995 του νόμου για το casus belli, την κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996 και την Συμφωνία στη Μαδρίτη τον Ιούλιο του 1998. Από τις προαναφερόμενες περιπτώσεις οι δύο (1987, 1996) οδήγησαν σε σοβαρή κλιμάκωση προκειμένου να αντιμετωπισθεί η τουρκική αναθεωρητική πολιτική.

Ο «λύκος» πραγματοποίησε την εμφάνισή του στα Ίμια (σ.σ. μετά από 22 έτη επιφυλακής) και παρότι δεν ήλθε για τα πρόβατα του κοπαδιού, αρκέστηκε να δείξει τα δόντια του, επιτυγχάνοντας να τρομοκρατήσει. Το λάθος της «ποιμενικής» Ελλάδας ήταν ότι τον άφησε να το πράξει χωρίς να τον τιμωρήσει, παρότι μπορούσε και μάλιστα με ικανή ισχύ.

Τις τέσσερις αυτές δεκαετίες η Τουρκία χρησιμοποίησε τις Ένοπλες Δυνάμεις της ευθέως ως εργαλείο ασκήσεως εξωτερικής πολιτικής και συγκεκριμένως: α) Την THK (Turk Hava Kuvvetleri) Τουρκική Αεροπορία για να πραγματοποιεί παραβιάσεις, παραβάσεις και εμπλοκές με τα ελληνικά μαχητικά, να πραγματοποιεί υπερπτήσεις και να ελέγχει το εθνικό σύστημα αεραμύνης, β) το TDK (Turk Deniz Kuvvetleri) Τουρκικό Ναυτικό να πραγματοποιεί «αβλαβείς διελεύσεις», ελέγχοντας τα αντανακλαστικά του Πολεμικού Ναυτικού (ΠΝ) και εν γένει του συστήματος επιτηρήσεως και γ) την Sahil Guvenlik (Τουρκική Ακτοφυλακή) της Διοικήσεως Ασφαλείας Ακτών να δημιουργεί επεισόδια πέριξ αμφισβητουμένων από την Τουρκία περιοχών κατά της εθνικής κυριαρχίας αλλά και Ελλήνων πολιτών.

Πριν από την έναρξη της κρίσεως στη Συρία η Τουρκία πρόσθεσε ακόμη ένα βέλος στη φαρέτρα της, αυτό της λαθρομετανάστευσης και της προώθησης προσφύγων που βρίσκονταν στην επικράτειά της στην συντριπτική τους πλειοψηφία μουσουλμανικής καταγωγής. Η απειλή εμφανίσεως του λύκου με στόχο το κοπάδι συντηρείτο με επιτυχία.

Από το Καλοκαίρι της Αφυπνίσεως (1974) μέχρι τον Χειμώνα της καταρρακώσεως του ηθικού και της αναζωπυρώσεως της απειλής (1996) η ελληνική πολιτεία αντιμετώπιζε την αναθεωρητική πολιτική βασιζόμενη σε εκτιμήσεις περί εσωτερικής αντιπαλότητας μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών, σαφώς επηρεασμένη και εθελοτυφλούσα από την εμπειρία της επταετίας (1967-74). Από το 1997 έως και το 2002, χρονιά ανόδου στην εξουσία του ισλαμιστικού κόμματος του Ερντογάν, η Ελλάδα έδειχνε να προσπαθεί απελπισμένα να βρει τρόπο κατευνασμού της Άγκυρας.

Ένα μικρό παράθυρο που αξιοποίησε το 1999 λόγω των σεισμών («Διπλωματία των σεισμών») δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Σήμερα 14 έτη μετά από την επίσης εσφαλμένως αναμενόμενη αυγή κάποιας νέας εποχής στα ελληνοτουρκικά – λόγω Ερντογάν! – η Αθήνα βρίσκεται κυριολεκτικώς με την πλάτη στον τοίχο, καθώς η οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει την χώρα έχει επιφέρει δυσμενή αποτελέσματα και στις Ένοπλες Δυνάμεις.

Η τουρκική αναθεωρητική στρατηγική μέσα σε 15 μόλις ημέρες του Μαΐου εκτόξευσε – για πρώτη φορά τόσο εντόνως και μαζικώς – όλες τα βέλη της επιθετικής της πολιτικής έναντι της χώρας μας σε μια συγκυρία κατά την οποία η ελληνική κοινή γνώμη είναι πολυδιασπασμένη και εμφορείται από πνεύμα αδιαφορίας, εγκαταλείψεως και αδρανείας, παρουσιάζοντας έντονα συμπτώματα πολιτικής καταθλίψεως. Συγκεκριμένως επίσημες τουρκικές πηγές έθεσαν επί τάπητος επτά σημαντικά ζητήματα:

>Αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε 152 νησιά και νησίδες.

>Αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδος και της ΑΟΖ (Ελλάδος και Κύπρου) μέσω καταθέσεως σχετικού υπομνήματος στον ΟΗΕ.

>Αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου.

>Αμφισβήτηση του δικαιώματος ερεύνης και διασώσεως ανατολικώς του 25ου Μεσημβρινού.

>Απαίτηση αναγνωρίσεως της μειονότητος στη Δυτική Θράκη ως τουρκικής, μαζί με άλλα συναφή θέματα.

>Έγερση νομικού ζητήματος αποζημιώσεως για την πτώση τουρκικού μαχητικού από ελληνικό τον Οκτώβριο του 1997.

>Χρησιμοποίηση των προσφύγων και των λαθρομεταναστών ως εργαλείο άσκησης γεωστρατηγικής πίεσης, μέσω της μη ικανοποιήσεως του αιτήματος για παροχή visa στους Τούρκους πολίτες από την ΕΕ.