By Nikolas Gonos
[Στίχος 1]
Ξύπνησες μέσα μου, σαν φωτιά σε ένα άδειο σπίτι,
Και ο καπνός σου ψιθυρίζει το όνομά μου, σαν ένας περιπλανώμενος κακοποιός.
Τα μάτια σου — δύο πόρτες που ανοίγουν στο σκοτάδι,
Πρέπει να θυμηθώ ποιος ήμουν εκείνη τη νύχτα, τη σπίθα.
[Ρεφρέν]
Καίει μέσα μου σαν μια ομολογία στο θείο,
Κάθε άγγιγμα ανάβει μια φλόγα που είναι δική σου και δική μου.
Στα χείλη σου, βρίσκω το παρελθόν που με ξετυλίγει,
Και στα χέρια σου, η ψυχή μου αιμορραγεί, είναι φανερό.
[Στίχος 2]
Η αμαρτία, παραμένει πάντα σε αυτή τη ζωή που ζούμε,
Αν μοιάζει με σένα, και καίει σαν μια κακιά ανάγκη.
Αν μέσα στο χάος, υπάρχει ένα φως που γεννιέται,
Τότε η πτώση μου από τη χάρη μοιάζει σαν να ξαναγεννιέμαι.
[Ρεφρέν]
Καίει πάνω μου σαν μια εξομολόγηση στο θείο,
Κάθε άγγιγμα ανάβει μια φλόγα που είναι δική σου και δική μου.
Στα χείλη σου, βρίσκω το παρελθόν που με ξετυλίγει,
Και στα χέρια σου, η ψυχή μου αιμορραγεί, είναι φανερό.
[Γέφυρα]
Με κάθε ανάσα, φοράς το άρωμα της κλήσης της ελευθερίας,
Και πάνω σου, η φαντασία γονατίζει, γοητευμένη.
Με φιλάς και ο κόσμος αλλάζει πλαίσιο,
Όλα γύρω αρχίζουν να αντηχούν το όνομά σου, το ίδιο.
[Στίχος 3]
Στο δέρμα σου το σύμπαν ξεκινά από την αρχή,
Γράφει το χρόνο όπως θέλει, τον χωρίζει στα δύο.
Αλλά όλα όσα είμαστε — φωτιά και επιθυμία —
Ζουν μόνο όσο η αμαρτία τροφοδοτεί τη φωτιά.
[Ρεφρέν]
Η αμαρτία, παραμένει πάντα σε αυτή τη ζωή που ζούμε,
Αν μοιάζει με σένα, και καίει σαν μια κακιά ανάγκη.
Αν μέσα στο χάος, γεννιέται ένα φως,
Τότε η πτώση μου από τη χάρη μοιάζει σαν να ξαναγεννιέμαι.
[Χορωδία]
Καίει πάνω μου σαν μια εξομολόγηση στο θείο,
Κάθε άγγιγμα ανάβει μια φλόγα που είναι δική σου και δική μου.
Στα χείλη σου, βρίσκω το παρελθόν που με ξετυλίγει,
Και στα χέρια σου, η ψυχή μου αιμορραγεί, είναι φανερό.
[Outro]
Γι’ αυτό θυμήσου τις στάχτες όπου χόρευε η φωτιά μας,
Στα απομεινάρια της αμαρτίας είναι όπου πήραμε την ευκαιρία μας,
Στα βάθη της νύχτας, άσε τις θράκες να λάμπουν φωτεινά,
Γιατί στο σκοτάδι είναι όπου βρίσκουμε το φως μας.
Greek