Οι Επικυρίαρχοι

Οι Επικυρίαρχοι

Μόνο που και οι Επικυρίαρχοι έχουν φύλακα και στο τέλος δεν ξέρουμε
ποιος έχει παγιδέψει ποιόν και ποιος είναι ο Κυρίαρχος ή ο Επικυρίαρχος του.

Το μόνο σίγουρο είναι πως παίζονται Κοσμικά Παιχνίδια
και αυτός που κερδίζει, δεν είναι αυτός που υποτάσσεται στους κανόνες τους !

Οι Επικυρίαρχοι. Το τέλος της παιδικής ηλικίας. «Πενήντα χρόνια είναι αρκετά για ν αλλάξει ένας κόσμος και οι κάτοικοι του, τόσο που να είναι αγνώριστοι. Τα μόνα που χρειάζονται είναι μια καλή γνώση της κοινωνικής μηχανικής (προπαγάνδα), μια καθαρή εικόνα του σκοπού που επιδιώκεται – και δύναμη. Όλα αυτά τα είχαν οι Επικυρίαρχοι. Αν και ο σκοπός τους ήταν κρυφός, η γνώση τους ήταν ολοφάνερη το ίδιο και η δύναμη τους.»

Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον (του Sir Arthur Charles Clarke, το βιβλίο γράφτηκε το 1953), οι Αμερικάνοι και οι Σοβιετικοί ανταγωνίζονται ακόμα για την κυριαρχία του κόσμου και του διαστήματος δηλ. το ποιος θα στείλει το πρώτο διαστημόπλοιο εκεί ψηλά και όλα μοιάζουν τόσο ίδια, ανταγωνιστικά, ανόητα και καθημερινά, δηλ. ανθρώπινα. Μέχρι που δεκάδες τεράστια, γυαλιστερά, λαμπερα, διαστημόπλοια κάνουν την εμφάνιση τους πάνω από τις σημαντικότερες πόλεις της Γης και οι άνθρωποι δεν είναι πια μόνοι! Αναρίθμητες φορές μυθιστορήματα είχαν περιγράψει μια τέτοια μέρα, αλλά κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι θα συνέβαινε αυτό στ’ αλήθεια. Μέχρι που έγινε!

Την έκτη ημέρα (καθόλου τυχαία η 6η ημέρα) ο Καρέλλεν, ο Επόπτης, ανακοίνωσε την ύπαρξη του στη Γη, με μια ραδιοφωνική εκπομπή που κάλυψε κάθε ραδιοφωνική συχνότητα. Με την άψογη χρήση των τεχνικών της προπαγάνδας (κοινωνικής μηχανικής) κάνει τις δηλώσεις του. Ανακοινώνει στους αποσβολωμένους ανθρώπους πως οι σκοποί τους είναι ειρηνικοί και η όλη κατάσταση είναι μέρος ενός προγράμματος. Ο εξωγήινος πολιτισμός θα προμηθεύσει γνώσεις τον ανθρώπινο για να τον οδηγήσει σε μια νέα χρυσή εποχή.

Πάνω-κάτω είπε ότι οι τοπικές κυβερνήσεις θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν και να διατηρούν τις εξουσίες τους, αλλά σε επίπεδο πλανητικό και διεθνών σχέσεων η πρωτοβουλία και η αυτοδιάθεση των ανθρώπων είχε τελειώσει. Η όποια ψευδαίσθηση ανθρώπινης ανεξαρτησίας έλαβε τέλος. Οι άνθρωποι το δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα; Με τον άκρατο εγωισμό για εξουσία και δύναμη που τους διακατέχει; Όχι φυσικά. Αλλά είναι ενδιαφέρον να διαβάσετε, όχι το τι έκαναν οι άνθρωποι, αλλά το πως το ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ ο Επόπτης. Ω! Ναι, ο Sir Arthur Charles Clarke ΞΕΡΕΙ τι γράφει και ΞΕΡΕΙ τι αναφέρει, άλλωστε και ο ίδιος στην κάστα των Επικυρίαρχων ανήκε.

Ο Χρυσός Αιώνας;

Η ανθρωπότητα όντως μπαίνει σε μια νέα εποχή, χωρίς διαμάχες. Πολέμους, πείνα πόνο, μια εποχή τεχνολογίας κι ευημερίας. Όμως καμία ουτοπία δεν στάθηκε ποτέ ικανή να ικανοποιήσει του πάντες, τουλάχιστον όχι στον ανθρώπινο είδος. Καθώς βελτιώνονται οι εξωτερικές, υλικές συνθήκες ζωής οι άνθρωποι αυξάνουν τις απαιτήσεις τους και σύντομα δεν είναι ευχαριστημένοι με ανέσεις και αποκτήματα που κάποτε θα τους φαίνονταν ότι ξεπερνούσαν και τα πιο τρελά τους όνειρα. Κι όταν ο εξωτερικός κόσμος έχει δώσει όσα μπορεί να δώσει, μένει ακόμη και το ψάξιμο του νου οι επιθυμίες της καρδιάς.

Ενώ μένουν τα ερωτήματα σχετικά με τις προθέσεις τους, οι οποίες είναι να βοηθήσουν και να προστατεύσουν την ανθρωπότητα, Επιτηρώντας την, άλλα ερωτηματικά γεννιούνται, όσον αφορά το μικρό έλεγχο που δηλώνει ο Καρέλλεν ότι θα ασκεί επάνω τους αλλά και σε σχέση με την εξωτερική εμφάνιση των Επικυρίαρχων, την οποία οι ίδιοι λένε πως θ’ αποκαλύψουν όταν η ανθρωπότητα θα είναι έτοιμη. Τα μεγαλύτερα όμως ερωτήματα εγείρονται για τον ΥπερΝού τον οποίον υπηρετούν, οιφαινομενικοί ρυθμιστές του μέλλοντος των ανθρώπων και ο όποίος εμφανίζεται στο παιχνίδι, προς το τέλος του βιβλίου, ενω είναι φυσικά παρόν πριν καν το ξεκίνημα του.

Ένα Νέο Είδος Ανθρώπου γεννιέται.

Από κάποια στιγμή και μετά καθώς τα χρόνια κυλάνε και η ιστορία μας πάει και μετά τα 50 χρόνια της επιτήρησης, οι άνθρωποι, έχοντας αναπτύξει απίθανες τεχνικές όπως η τηλεκίνηση και η τηλεπάθεια, έχουν κάνει την ζωή τόσο εύκολη. Προσωπικές ιστορίες μπλέκονται με την μεγάλη συνωμοσία που όταν αποκαλυφθεί, θέτει ερωτήματα που συνοδεύουν το είδος μας από την απαρχή του χρόνου και αναδιατυπώνονται από κάθε γενιά με διαφορετική αγωνία, με διαφορετικό τρόπο.

Τότε η καταστροφή του γνωστού με το ξεκίνημα του νέου, όταν γίνεται με Κβαντικά Άλματα κι όχι γραμμικά, συνταράσσουν συθέμελα το όλον. Πλανητικά συστήματα και οι κάτοικοι τους εξαφανίζονται, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, όταν η ύλη παίρνει την αρχική της μορφή και γίνεται ΕΝΕΡΓΕΙΑ.

Ο Clarke, πηγαίνει πολύ πέρα από το είδος που ονομάζεται -πολλές φορές χλευαστικά από τους ανόητους- *επιστημονική φαντασία. Εκείνο που ζωντανεύει άγρια το βιβλίο, είναι πως εδώ έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο σενάριο και το πιο ποικίλο σύνολο ιδεών του συγγραφέα. Ειδικά στο δεύτερο μέρος, εκεί που έχουμε μια σειρά ιστοριών (σχεδόν) καθημερινών ανθρώπων, ο Clarke περνάει εκπληκτικά από το γενικό στο προσωπικό και στιγμές στιγμές ξεχνάμε το πραγματικό γεγονός, αυτό που σπρώχνει τους πάντες να συμπεριφέρονται λίγο διαφορετικά από το συνηθισμένο. Φτάνει σε λογοτεχνικά επίπεδα δυσθεώρητα, συνδέοντας το λεξιλόγιο της τεχνολογίας (που πάντα λάτρευε) με ένα ακόμα δυνατότερο, συναισθηματικό λεξιλόγιο.

Καθώς τα χρόνια περνάνε, η Γη που ξέραμε μετατρέπεται σε έναν άγνωστο κόσμο, παραδομένο σε μια εξέλιξη που τον νέκρωσε από κάθε Πνευματικότητα, Αισθητική και Δημιουργική Σκέψη και με Επικυρίαρχους κάποια όντα, που ενώ δεν είχαν ποτέ πραγματική εξουσία, στην ουσία με απλό τρόπο, κατάφεραν να του καθορίσουν την υλική ζωή, αλλά και την ίδια του την ύπαρξη. Όμως όπως οι άνθρωποι είναι τα πιόνια των Επικυρίαρχων και οι Επικυρίαρχοι είναι απλά πιόνια στο παιχνίδι του Επικυρίαρχου της Δημιουργίας … και αυτός άραγε ποιόν έχει Επικυρίαρχο; Ο Clarke μάζεψε τις εικόνες που τον συγκλόνισαν σε όλη την ενήλικη ζωή του (τα μεγάλα ζέπελιν πάνω από το Λονδίνο κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τον αμερικανοσοβιετικό ανταγωνισμό για τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα, το φόβο της ατομικής βόμβας) και έφτιαξε ένα εξαίσια πολύπλοκο και αληθοφανές σε καταστάσεις και συναισθήματα έργο.

Οι λάτρεις της κλασικής Ε.Φ.

(Βέβαια δεν ξέρω πόσο λάτρεις είναι αν δεν έχουν διαβάσει ήδη τούτο το έργο) θα βρούνε εδώ το απόλυτα αντιπροσωπευτικό έργο της εποχής εκείνης που, με μπροστάρηδες τους Clarke και Asimov, το είδος έμπαινε σε μια φάση νεοτερισμών που το οδηγούσαν από την καθαρόαιμη περιπέτεια στη φιλοσοφία, την ποίηση και την όσο πιο αληθοφανή βάση για να στηθεί ένα έργο φαντασίας. Εδώ είναι που μπλέκει η φαντασία με την πραγματικότητα και τα όρια γίνονται δυσδιάκριτα αν υπάρχουν δηλ. όρια. Τα επιτεύγματα του Clarke στη λογοτεχνία Επιστημονικής Φαντασίας αλλά και γενικότερα στη σκέψη των ανθρώπων και κυρίως των οραματιστών, υπήρξε ανυπολόγιστη. Άνοιξε ορίζοντες απλά και μόνο περιγράφοντας κόσμους και τεχνολογίες, θέτοντας θεμελιώδη ηθικά ζητήματα και δίνοντας απαντήσεις υπό ένα νέο πρίσμα, εκείνο του Μέλλοντος, που είναι ΗΔΗ ΠΑΡΟΝ, και που το έβλεπε με γρήγορα βήματα να γίνεται παρόν, ενώ έχει ήδη γίνει παρελθόν. Ναι αυτή είναι Κβαντική προσέγγιση.

Το μυαλό του γέννησε θαύματα κι εφιάλτες και το πλέον αψεγάδιαστο δείγμα των παραπάνω βρίσκεται στις σελίδες των «Επικυρίαρχων». Μόνο που και οι Επικυρίαρχοι έχουν φύλακα και στο τέλος δεν ξέρουμε ποιος έχει παγιδέψει ποιόν και ποιος είναι ο Κυρίαρχος ή ο Επικυρίαρχος του. Το μόνο σίγουρο είναι πως παίζονται Κοσμικά Παιχνίδια και αυτός που κερδίζει, δεν είναι αυτός που υποτάσσεται στους κανόνες τους! Το τέλος δε του βιβλίου, απλά … Επιστημονικά Φανταστικό!

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Sir Arthur Charles Clarke

«Οι Επικυρίαρχοι – Childhood’s End»

» Η επιχείρηση ήταν φυσικά από την άποψη των Επικυριάρχων πολύ μικρή, αλλά για την γη ήταν το πιο μεγάλο γεγονός που είχε συμβεί ποτέ. Χωρίς καμιά προειδοποίηση τα μεγάλα πλοία έφθασαν σαν χείμαρρος από τα άγνωστα βάθη του διαστήματος. Αναρίθμητες φορές μυθιστορήματα είχαν περιγράψει μια τέτοια μέρα, αλλά κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι θα συνέβαινε κάποτε στην πραγματικότητα. Τώρα είχε επιτέλους συμβεί. Οι σιωπηλές λαμπερές σιλουέτες που αιωρούνται πάνω από κάθε χώρα ήταν το σύμβολο μιας επιστήμης που ο Άνθρωπος δεν είχε ελπίδες να φτάσει για αιώνες. Για έξι μέρες έπλεαν ακίνητες πάνω από τις πόλεις του, χωρίς να δείχνουν ότι ήξεραν την ύπαρξή του. Δεν ήταν όμως ανάγκη να το δείξουν. Δεν ήταν δυνατόν να ήταν απόλυτα τυχαίο το γεγονός ότι είχαν σταματήσει επάνω ακριβώς από τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Μόσχα, την Ρώμη, το Καίηπ Τάουν, το Τόκιο, την Καμπέρα…

Πριν ακόμη περάσουν αυτές οι μέρες που πάγωσαν την καρδιά, αρκετοί άνθρωποι είχαν ανακαλύψει την αλήθεια. Αυτή δεν ήταν η πρώτη, δειλή επαφή μιας φυλής που δεν ήξερε τίποτε για τον Άνθρωπο. Μέσα σ’ αυτά τα σιωπηλά, ακίνητα πλοία, αυθεντίες της ψυχολογίας μελετούσαν τις αντιδράσεις της ανθρωπότητας. Όταν η καμπύλη της έντασης θα έφτανε στο αποκορύφωμά της, θα ενεργούσαν. Και την έκτη ημέρα, ο Καρέλλεν, ο επόπτης της γης, ανακοίνωσε την ύπαρξή του στη Γη με μια ραδιοφωνική εκπομπή που εκάλυψε κάθε ραδιοφωνική συχνότητα. Μίλησε αγγλικά τόσο τέλεια, ώστε η συζήτηση που προκάλεσε στις δύο πλευρές του Ατλαντικού κράτησε μια ολόκληρη γενιά. Το περιεχόμενο όμως του λόγου ήταν πιο συγκλονιστικό από τον τρόπο που εκφράσθηκε. Με οποιαδήποτε κριτήρια κι αν τον έκρινε κανείς, ήταν έργο υπέρτατης μεγαλοφυΐας, που έδειχνε πλήρη και απόλυτη κατοχή των ανθρωπίνων πραγμάτων.

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η ευρυμάθεια και η δεξιοτεχνία του, οι δελεαστικές ενδείξεις μιας γνώσεως που ήταν ακόμη απρόσιτη, ήταν όλα προμελετημένα για να πείσουν την ανθρωπότητα ότι βρισκόταν εμπρός σε μια ακαταμάχητη πνευματική δύναμη. Όταν τελείωσε ο Καρέλλεν, τα κράτη της Γης κατάλαβαν ότι η αβέβαιη ανεξαρτησία τους είχε τελειώσει. Οι τοπικές, εσωτερικές κυβερνήσεις, θα διατηρούσαν τις εξουσίες τους, αλλά στο ευρύτερο πεδίο των διεθνών σχέσεων η πρωτοβουλία των τελικών αποφάσεων είχε ξεφύγει από τα ανθρώπινα χέρια. Οι αντιρρήσεις – οι διαμαρτυρίες – όλα ήταν μάταια.

Ήταν δύσκολο να περιμένει κανείς ότι όλα τα κράτη του κόσμου θα υποτάσσονταν χωρίς αντίσταση σε μια τέτοια μείωση των εξουσιών τους. Κι όμως η ενεργητική αντίσταση παρουσίαζε σοβαρές δυσχέρειες, γιατί η καταστροφή των σκαφών των Επικυριάρχων, στην περίπτωση που θα ήταν δυνατή, θα εξαφάνιζε και τις πόλεις που βρίσκονταν κάτω τους. Παρ’ όλα αυτά μια μεγάλη δύναμη έκανε την απόπειρα. Ίσως οι υπεύθυνοι είχαν την ελπίδα ότι θα «πετύχαιναν μ’ ένα σμπάρο δύο τρυγόνια» γιατί ο στόχος του ατομικού βλήματός τους βρισκόταν πάνω από την πρωτεύουσα ενός γειτονικού αλλά όχι φιλικού κράτους.

Καθώς το είδωλο του μεγάλου πλοίου γέμιζε την οθόνη της τηλεοράσεως στο μυστικό δωμάτιο ελέγχου, ο μικρός όμιλος αξιωματικών και τεχνικών που παρακολουθούσε πρέπει να αισθάνθηκε πολλές δυνατές συγκινήσεις. Αν πετύχαιναν, ποιές θα ήταν οι ενέργειες των υπολοίπων πλοίων; θα μπορούσαν να καταστραφούν κι αυτά και ν’ αφήσουν έτσι την ανθρωπότητα ν’ ακολουθήσει ξανά τον δρόμο της μόνη; Ή ο Καρέλλεν θα έπαιρνε μια τρομερή εκδίκηση απ’ αυτούς που του επιτέθηκαν; Η οθόνη έμεινε απότομα κενή καθώς το βλήμα καταστράφηκε μόλις ήλθε σε επαφή. Αμέσως η προβολή συνεχίσθηκε από μια εναέρια μηχανή λήψεως που βρισκόταν πολλά μίλια μακριά. Στο κλάσμα του δευτερολέπτου που μεσολάβησε, η πύρινη σφαίρα θα έπρεπε να είχε κιόλας σχηματισθεί και να γέμιζε τον ουρανό με την ηλιακή φλόγα της.

Κι όμως δεν έγινε τίποτε απολύτως. Το μεγάλο πλοίο παρέμεινε ακίνητο, άθικτο, λουσμένο στο φως του ήλιου, εκεί στην άκρη του διαστήματος. Όχι μόνον, δεν μπόρεσε η βόμβα να το αγγίξει, αλλά ούτε κανείς μπόρεσε ποτέ να αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβη στο βλήμα. Εκτός απ’ αυτό, ο Καρέλλεν δεν έκανε τίποτε εναντίον των υπευθύνων, ούτε καν έδειξε ότι κατάλαβε την επίθεση. Τους αγνόησε περιφρονητικά, και τους άφησε να αγωνιούν για μια εκδίκηση που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε. Ήταν μια συμπεριφορά πολύ περισσότερο αποτελεσματική και αποκαρδιωτική από κάθε άλλη πράξη αντιποίνων. Η υπεύθυνη κυβέρνηση κατέρρευσε τελείως μέσα σε λίγες εβδομάδες κι ύστερα από ένα ξέσπασμα αμοιβαίων κατηγοριών.

Παρουσιάστηκαν επίσης και μερικές περιπτώσεις παθητικής αντιστάσεως στην πολιτική των Επικυρίαρχων. Συνήθως ο Καρέλλεν τις αντιμετώπιζε με το ν’ αφήνει τους ενδιαφερόμενους να κάνουν ό,τι ήθελαν μέχρι να ανακαλύψουν οι ίδιοι ότι το μόνο που κατάφερναν ήταν να βλάπτουν τους εαυτούς των με την άρνησή τους για συνεργασία. Μόνο μια φορά έλαβε άμεσα μέτρα εναντίον μιας κυβερνήσεως που αντιδρούσε.

Για περισσότερα από εκατό χρόνια, η Δημοκρατία της Νοτίου Αφρικής ήταν το κέντρο κοινωνικών αναταραχών. Πολλοί καλοπροαίρετοι και από τις δύο πλευρές, προσπάθησαν να επιτύχουν μια προσέγγιση, αλλά μάταια – οι φόβοι και οι προκαταλήψεις ήταν πολύ βαθειά ριζωμένες για να επιτρέψουν την συνεργασία. Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις διέφεραν μόνο ως προς τον βαθμό της αδιαλλαξίας τους. Η χώρα ήταν διαποτισμένη με το δηλητήριο του μίσους και τις συνέπειες ενός εμφυλίου πολέμου.

Όταν φάνηκε πια καθαρά ότι δεν μπορούσε να γίνει καμιά προσπάθεια να τελειώσουν οι διακρίσεις, ο Καρέλλεν έκανε μια προειδοποίηση. Απλώς προσδιόρισε μια ημέρα και ώρα – τίποτε άλλο. Επεκράτησε ανησυχία, όχι όμως φόβος ή πανικός γιατί κανείς δεν πίστευε ότι οι Επικυρίαρχοι θα έκαναν καμιά ενέργεια βίας ή καταστροφής που θα στρεφόταν χωρίς διάκριση εναντίον αθώων και ενόχων.

Και είχαν δίκιο. Το μόνο που συνέβη ήταν ότι μόλις ο ήλιος διέσχισε τον μεσημβρινό του Κέιπ Τάουν – έσβησε. Το μόνο που έμεινε ορατό ήταν ένα χλωμό, πορφυρό ίχνος που δεν έδινε ούτε φως ούτε ζέστη. Έξω στο διάστημα, το φως του ήλιου είχε πολωθεί κάπως από δύο διασταυρούμενα πεδία, ώστε να μη περνά καμιά ακτινοβολία. Η περιοχή που καλύπτονταν έτσι είχε διάμετρο πεντακόσια χιλιόμετρα και ήταν ένας τέλειος κύκλος. Η επίδειξη κράτησε τριάντα λεπτά. Ήταν αρκετά. Την επόμενη ημέρα η κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής ανακοίνωσε ότι θα αποδίδονταν πάλι πλήρη πολιτικά δικαιώματα στη λευκή μειονότητα.

Εκτός από αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά, η ανθρώπινη φυλή είχε δεχθεί τους Επικυρίαρχους σαν κάτι φυσικό. Σ’ ένα εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα, το αρχικό σοκ είχε περάσει και ο κόσμος συνέχισε την ζωή του ξανά. Η μεγαλύτερη αλλαγή που θα μπορούσε να παρατηρήσει ένας σύγχρονος Ριπ Βαν Γουίνκλ θα ήταν μια κρυφή αναμονή, καθώς η Ανθρωπότητα περίμενε να φανερωθούν οι Επικυρίαρχοι και να βγουν από τα γυαλιστερά πλοία τους.]

»Αυτή ήταν η μόνη φορά που ο Καρέλλεν θύμωσε: «μπορείτε να σκοτώνετε ο ένας τον άλλον αν το θέλετε» – έλεγε η διαταγή- «κι αυτό είναι υπόθεση δική σας. Αν όμως σκοτώσετε τα ζώα με τα οποία μοιράζεστε τον κόσμο αυτό, τότε θα δώσετε λόγο σε μένα.» Κανείς δεν ήξερε τι θα έκανε ο Καρέλλεν για να επιβάλει τη διαταγή του. Δεν χρειάστηκε να περιμένουν για πολύ. Η Πλάζα ντε Τόρος ήταν γεμάτη, όταν οι ταυρομάχοι και οι συνοδοί τους έκαναν την επίσημη είσοδό τους στην αρένα. Το πλήθος χαιρετούσε τους ευνοούμενους όπως είχε κάνει εκατοντάδες φορές. Κι όμως, εδώ και εκεί υπήρχαν πρόσωπα ανήσυχα στραμμένα στον ουρανό, στο ασημένιο σκάφος του Καρέλλεν που ήταν 50 χιλμ. πάνω από τη Μαδρίτη.

Οι πικαντόρες πήραν τις θέσεις τους και ο ταύρος μπήκε ρουθουνίζοντας στην αρένα. Τα τρομαγμένα άλογα βγήκαν στο φως, καθώς οι καβαλάρηδες τα κέντρισαν να συναντήσουν τον ταύρο. Η πρώτη λόγχη έλαμψε στον ήλιο -χώθηκε στο κρέας του ταύρου- και τότε την ίδια στιγμή, ακούστηκε ένας ήχος που δεν είχε ξανακουσθεί ποτέ πριν στη Γη. Ήταν ο ήχος που έκαναν δέκα χιλιάδες άτομα που ούρλιαζαν από τον πόνο της ίδιας πληγής με αυτήν που είχε ο ταύρος- δέκα χιλιάδες άτομα, που όταν συνήλθαν από το σοκ βρήκαν ότι δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα. Αυτό όμως ήταν το τέλος αυτής της ταυρομαχίας, αλλά και το τέλος όλων των ταυρομαχιών]

»Προς το τέλος όταν η ανθρωπότητα μετά από 80 χρόνια είναι ήδη πολύ ανεβασμένη υπό την επιτήρηση και την εποπτεία, των Επικυρίαρχων. Οι άνθρωποι της πραγματικότητας των Επικυρίαρχων αφημένοι -αν και κάποιοι απ’ αυτούς ενοχλημένοι- σ’ αυτό το κλίμα της απόλυτης μη-δράσης, έρχονται αντιμέτωποι με το τέλος της φύσης τους όπως την αντιλαμβάνονταν ως τότε. Κάποιοι απ’ αυτούς στρέφονται στην μεταφυσική για να βιώσουν μια διαφορετική διάσταση του πληκτικού τους κόσμου, κάποιοι λιγότεροι αναγνωρίζουν στο πρόσωπο των Επικυρίαρχων έναν αρχέτυπο φόβο που όμως δεν μπορούν να προσεγγίσουν με τη λογική, και κάποιοι λιγότεροι αντιστέκονται στην απόλυτη ησυχία αποφασίζοντας να αποτραβηχτούν μακριά από τον έλεγχο των εισβολέων. Κι ένας μέσα σε όλους αρνείται να παραδώσει το ζωογόνο μικρόβιο της ανθρώπινης περιέργειας και αποφασίζει να επισκεφθεί κρυφά τον πλανήτη των Επικυρίαρχων. Μέχρι να επιστρέψει, η «παιδική ηλικία» της ανθρωπότητας έχει ήδη φτάσει στο τέλος της.

»Χαιρόταν που γύριζε στην πατρίδα του, παρά τον κόπο που είχε κάνει για να ξεφύγει απ αυτήν. Μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες είχε ωριμάσει. Είχε δει τόσα πολλά, είχε ταξιδέψει τόσο μακριά και τώρα ήταν κουρασμένος και ήθελε τον δικό του γνωστό κόσμο. Καταλάβαινε τώρα γιατί οι Επικυρίαρχοι, είχαν αποκλείσει την Γη από τα άστρα. Η ανθρωπότητα είχε ακόμη να προοδεύσει πάρα πολύ πριν μπορέσει να παίξει κάποιο ρόλο στον πολιτισμό που μερικές εικόνες του είχε δει. Πιθανώς –κι αυτό αρνιόταν να το παραδεχτεί- η ανθρωπότητα να μη μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι περισσότερο από ένα κατώτερο είδος, που το διατηρούσαν σε έναν απόμερο Ζωολογικό Κήπο (ο κήπος των μαϊμούδων της ουτοπίας) με τους Επικυρίαρχους σαν φύλακες.

Στο terrapapers.com αναφερθήκαμε μιλώντας για την Αληθινή Ιστορία της Ανθρωπότητας με μια περισσότερο ρεαλιστική προσέγγιση σχετικά με την προέλευση του ανθρωπίνου είδους, του Θηρίου. Οι πηγές των θρησκειών του ανθρώπου και η προέλευσης θρυλικών όντων όπως ο Δίας, ο Όσιρις, η Ίσις, ο Μινώταυρος και ένας αριθμός “μυθολογικών” προσώπων εξηγούνται επίσης και τοποθετούνται στον καμβά τη ιστορίας της Γής. Γιατί η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης; Ποιοί και γιατί ελέγχουν τον γαλαξία;

Ένας Γαλαξιακός πόλεμος μαίνεται πάνω από τα κεφάλια μας. Η Γη και η Ανθρωπότητα είναι το έπαθλο. Άλλωστε δεν ονομάζουν τυχαίως την Γη, το μεγαλύτερο εστιατόριο του Γαλαξία !!! Οι Sheti (Ερπετοειδείς Επικυρίαρχοι) μας αποκαλούν “Μαϊμούδες της Ουτοπίας” μεταξύ τους. Τυχαίο; Καθόλου είναι απόλυτα σωστοί σε αυτό, όντως απευθύνονται σε Μαϊμούδες που ζουν μέσα σε μια Ουτοπική Ψευδαίσθηση, που μάλιστα την θεωρούν σαν την μοναδική αλήθεια. Αυτός ο κόσμος ψευδαίσθησης, είναι θανάσιμος για τις Μαϊμούδες της Ουτοπίας, γεγονός που δεν έχει λογική μεν ή δεν μας αρέσει, αλλά είναι η πραγματικότητα. Το κατεστημένο των Ερπετοειδών έχει σχεδιαστεί πολύ προσεκτικά ώστε να συγκαλύπτει την ανωτερότητά τους πίσω από ένα πέπλο πολιτιστικών αναφορών στη μουσική, την τέχνη, την ποίηση και τη λογοτεχνία και πνευματικών στην θρησκεία και την πολιτική.

Χρησιμοποιεί λέξεις-κωδικούς κάθε φορά που θέλει να κάνει αναφορά στην καταγωγή και στον πρωταρχικό ερμαφρόδιτο Αδάμ και τη δημιουργία της πρώτης γαλαζοαίματης ένωσης: για παράδειγμα κρίνα, όστρακα, φίδια, ερπετά, αστέρια, φως, αγγέλους, θεούς κλπ. Ξεσηκώνουν και χρησιμοποιούν τις καλύτερες από τις ιδέες που υπάρχουν στην σκέψη μας και είναι περήφανοι για αυτή τους τη δυνατότητα. Πολλές από τις ιδέες και τις αντιλήψεις για τις οποίες οι Ερπετοειδείς Επικυρίαρχοι καμαρώνουν είναι ότι μία Μαϊμού δεν μπορεί να κατορθώσει τίποτα απολύτως (σημαντικό ή μη ) σ’ αυτόν τον κόσμο και φροντίζουν -με απόλυτη επιτυχία, ώστε να μην κατορθώσει τίποτα.

Η ωμή αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω και είναι περισσότερο περίεργη από τη όποια φαντασία μας. Το δικαίωμα για τη δημοσιοποίηση της όποιας αλήθειας ανήκει πάντα στους νικητές και είναι γνωστό ό,τι η ιστορία γράφεται από τους νικητές και ράβεται στα μέτρα τους, ενώ μετά από λίγο καιρό ενδέχεται η Αλήθεια να γεννηθεί μέσα σου, άλλωστε Α-ΛΗΘΗ σημαίνει να ΞΑΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙΣ. Εσύ (ΑΝ) προσέχεις ανά διαστήματα και παρατηρείς αν η αλήθεια έχει αλλάξει, αντιλαμβάνεσαι ό,τι ποτέ δεν αλλάζει. Μερικές φορές τυχαίνει να δεις αυτή την αλήθεια που διδάχθηκες να προβάλλεται στην τηλεόραση ή στην εφημερίδα και με κάποιο τρόπο επιβεβαιώνεσαι, ότι εσύ και πολλοί περισσότεροι έχετε την ίδια άποψη, ότι συμφωνείτε. Λοιπόν, αυτό δεν είναι πραγματικό, μονάχα η Συμφωνία σας το κάνει πραγματικό.

Πάρα πολλοί από εμάς ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ έχουμε αντιληφθεί, πόσα παράδοξα υπάρχουν, πόσες ασυμφωνίες σχετικά με την κοινωνική μας πραγματικότητα, γιατί απλά το ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ δεν μπορεί να κρυφτεί, είναι εκεί και περιμένει να το Παρατηρήσεις για να σου αποκαλύψει την Α-ΛΗΘΗ (αλήθεια) του. Μην ξεχνάμε πως ο άνθρωπος Βλέπει με τον Εγκέφαλο και όχι με τα μάτια του.Είναι σαν να υπάρχει ένα σύνολο αντι-ανθρωπίνων αξιών σχετικά με τα θέματα προσπαθούμε και ελπίζουμε να τα κάνουμε προς όφελός μας. Από την άλλη μεριά είναι οξύμωρο ότι ενώ υπάρχουν ανθρωπιστικές αξίες η εκμετάλλευση πάντα κυριαρχεί χωρίς να υπάρχει σύνεση. Όμως όλες αυτές οι πράξεις δεν γίνονται από ανθρώπινο χέρι ούτε κι έχουν κανένα ανθρώπινο κίνητρο και δεν είναι καν ανθρωποκεντρικές.

*Σκέψου την τροφή που προωθείται για να καταναλώνει ο άνθρωπος, μονάχα απ αυτό αντιλαμβάνεσαι πως κάτι είναι παράδοξο, παράλογο, αφύσικο …( όχι δεν είναι τροφή το χάμπουρκερ και η κόκα κόλα)

*Σκέψου αυτά τα εκατοντάδες ασήμαντα (πιο κάτω κι από ασήμαντα) που τον κρατούν απασχολημένο σε ένα 24ωρο ! (είναι απίστευτα ασήμαντη η πολιτική, το ποδόσφαιρο, η θρησκεία)

*Σκέψου πόσα φυσιολογικά και φυσικά χρειάζεται να παραβλέψει σαν να μην υπάρχουν για να μπορεί να επιβιώσει ! (όχι δεν είναι φυσιολογικό να είσαι ΔΟΥΛΟΣ και να ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ)

*Σκέψου με πόσους πιθανούς κι απίθανους τρόπους τον έχουν αποκόψει από την Διανοητική και Πνευματική του πρόοδο ! (όχι δεν είναι πνευματική πρόοδος ο Οσσο, ο Γκουρτζιέφ, ο χριστιανισμός και κανένας -ισμός)

*Σκέψου λίγο διαφορετικά … Απλά πράγματα !

* Προτείνω να διαβάσεις το βιβλίο σε βίπερ, θα το βρεις σε κάποιο παλαιοπωλείο, μαζί με την σκόνη και την μυρωδιά του χαρτιού, ίσως μπορέσεις μετα το τέλος του να αναρωτηθείς και να ΚΑΝΕΙΣ.

*Αν νομίζεις πως η «επιστημονική φαντασία» είναι μόνο φανταστική επιστήμη, είσαι πιο βλάκας απ’ ότι φαντάζομαι.

Αυτοί οι Εξωγήινοι είναι μια κάποια λύση: Ο Voyager 2 που στείλαμε στο διάστημα το 1977 με πληροφορίες για τον πολιτισμό μας, ελπίζοντας να τον βρουν οι Εξωγήινοι και να πετύχουμε τέλος πάντων, την πολυπόθητη επαφή, ξαφνικά, στις 22 Απριλίου 2010, άλλαξε το σήμα που μας έστελνε. Μήπως πρόκειται για τεχνικό λάθος του πομπού; Ο ειδικός στους Εξωγήινους Hartwig Hausdorf λέει: «Δείχνει σχεδόν σαν κάποιος να αναπρογραμμάτισε ή ίσως να αποπροσανατόλισε το μηχανισμό» Κάποιοι δεν θέλουν να μας γνωρίσουν, γιατί άραγε;

Ο Αρθουρ Κλαρκ γεννήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1917 στο Μάινχεντ του Σόμερσετ και πέθανε σε ηλικία 90 ετών στις 19 Μαρτίου του 2008 στο Κολόμπο της Σρι Λάνκα. Από μικρή ηλικία εκδήλωσε ενδιαφέρον για την αστρονομία και την επιστημονική φαντασία. Στη διάρκεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου υπηρέτησε στη Βασιλική Αεροπορία ως ειδικός στα ραντάρ και συμμετείχε στην ανάπτυξη του συστήματος προειδοποίησης που επέτρεψε στη RAF να κερδίσει τη Μάχη της Βρετανίας. Μετά τον πόλεμο πήρε πτυχίο Μαθηματικών και Φυσικής από το Kings College του Λονδίνου. Μετά τον πόλεμο υπήρξε επίσης διευθυντής της Βρετανικής Διαπλανητικής Εταιρείας και ήταν ο πρώτος στον κόσμο που πρότεινε την ιδέα χρήσης δορυφόρων σε γεωστατική τροχιά ως αναμεταδοτών στις τηλεπικοινωνίες.

Το 1954 ανέλαβε μια υποβρύχια εξερεύνηση και φωτογράφισε τον βυθό στους υφάλους της Αυστραλίας και τις ακτές της Κεϋλάνης, γεγονός που επηρέασε τη συγγραφική του καριέρα και τον ώθησε να δηλώσει πως η κατάδυση είναι η κοντινότερη εμπειρία στη διαστημική πτήση. Σχολίασε για λογαριασμό του τηλεοπτικού δικτύου CBS τις πτήσεις στη Σελήνη των διαστημοπλοίων Απόλλων 11, 12 και 15, ενώ με τα βιβλία του υπήρξε προπαγανδιστής της εξερεύνησης του διαστήματος. Ήταν εταίρος σε πολλούς επιστημονικούς συλλόγους και πρόεδρος της Αγγλικής Διαπλανητικής Εταιρίας (British Interplanetary Society). Για τις επιστημονικές εργασίες του τιμήθηκε με διακρίσεις και βραβεία από αγγλικά και αμερικανικά επιστημονικά ιδρύματα. Τα πρώτα του σημαντικά διηγήματα, Loophole και Rescue Party, δημοσιεύτηκαν το 1946 στο περιοδικό Astounding Science Fiction.

To 1953 o Κλαρκ γνώρισε και παντρεύτηκε την 22χρονη τότε Μέριλιν Μέιφιλντ, η οποία είχε ήδη έναν γιο από τον πρώτο της γάμο. Χώρισαν σε διάστημα έξι μηνών, αν και το διαζύγιο δεν επισημοποιήθηκε μέχρι το 1961, πέντε χρόνια μετά τη μετανάστευσή του στη Σρι Λάνκα. Στις αρχές του 1998, λίγο πριν ο πρίγκιπας Κάρολος τον στέψει ιππότη στη διάρκεια επίσκεψής του στη Σρι Λάνκα, η βρετανική σκανδαλοθηρική εφημερίδα Sunday Mirror τον κατηγόρησε για παιδοφιλία. Ο ίδιος διέψευσε κατηγορηματικά το δημοσίευμα και αργότερα το ίδιο έτος κρίθηκε αθώος από τις Αρχές της Σρι Λάνκα. Η εφημερίδα απέσυρε τους ισχυρισμούς της και ο Αρθουρ Κλαρκ στέφθηκε ιππότης το 2000.

Ο Άρθουρ Κλαρκ υπήρξε από του πρωτοπόρους της σκληρής επιστημονικής φαντασίας και συνήθως συγκαταλέγεται στους τρεις σπουδαιότερους συγγραφείς του χώρου, μαζί με τον Ισαάκ Ασίμοφ και τον Ρόμπερτ Χαϊνλάιν. Έχει δηλώσει ότι ο ίδιος επηρεάστηκε περισσότερο από τη λογοτεχνία του Όλαφ Στάπλεντον, κεντρικό μοτίβο της οποίας είναι η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και η σχέση του με τον κόσμο. Στα έργα επιστημονικής φαντασίας του ίδιου του Κλαρκ βασική θεματολογία είναι η ενόραση για το κοντινό ή το απώτερο μέλλον, η διερεύνηση των όρων για ζωή στο διάστημα και η απελευθέρωση του Ανθρώπου, βάσει αυστηρών επιστημονικών δεδομένων, ενώ όχι σπάνια η πλοκή τους αντικατοπτρίζει το κοσμικό μυστήριο.

Η μεταφυσική του φλέβα, οι μυστικιστικές του ανησυχίες αλλά και η ενασχόλησή του με το παραφυσικό έγιναν αισθητά με τα μυθιστορήματα «Η πόλη και τ’ άστρα», «Οι Επικυρίαρχοι» και το γνωστότερο διήγημά του «Ο Φρουρός» (Sentinel, γραμμένο το 1948), το οποίο αποτέλεσε αρχικό υλικό για το σενάριο της κινηματογραφικής επιτυχίας 2001: Οδύσσεια του Διαστήματος, που σκηνοθετήθηκε από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ το 1968. Το 2001, το οποίο θεωρείται μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, έγινε ταυτόχρονα και μυθιστόρημα από τον Κλαρκ, ενώ η επιτυχία του οδήγησε τον συγγραφέα να γράψει τρεις συνέχειες, τα «2010: Οδύσσεια 2», «Οδύσσεια 2061» και «3001: Η Τελική Οδύσσεια», εκ των οποίων η πρώτη, προσαρμοσμένη στο ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής και με ένα εμφανές ειρηνιστικό μήνυμα, μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1984 από τον Πίτερ Χάιαμς.

Κεντρική ιδέα της Οδύσσειας του Διαστήματος αλλά και των Επικυρίαρχων είναι η καταγωγή και εξέλιξη του Ανθρώπου, είτε με τη βοήθεια της τεχνολογίας είτε χωρίς, και η επαφή του με το υπερβατικό. Ωστόσο ο ίδιος ο Κλαρκ είχε δηλώσει σε συνέντευξη του πως ήταν άθεος, καθώς και πως δεν πίστευε σε παραφυσικά γεγονότα παρά μόνο ως φαινόμενα δυνάμενα να ερμηνευθούν επιστημονικώς.

Γνωστή επίσης είναι και η πολυβραβευμένη σειρά βιβλίων «Ράμα», που ξεκίνησε το 1972 με το μυθιστόρημα Ραντεβού με τον Ράμα, η οποία περιλαμβάνει συνολικά τέσσερα βιβλία. Η σειρά περιγράφει την πρώτη επαφή της Ανθρωπότητας με εξωγήινη τεχνολογία, σε ένα κοντινό μέλλον όπου η Γη έχει ενοποιηθεί πολιτικά σε ένα κλίμα κοινωνικής ελευθεριότητας. Παρόμοια, σχεδόν ουτοπικά σκηνικά, όπου προδιαγράφεται ο αποικισμός του Ηλιακού Συστήματος αλλά και η ειρήνευση και αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων μέσω του τεχνολογικού πολιτισμού, αποτελούν το υπόβαθρο και των μυθιστορημάτων «Αυτοκρατορία της Γης», «Παράξενες Θάλασσες», όπου το εξερευνητικό ενδιαφέρον στρέφεται προς τον βυθό των ωκεανών αντί για το διάστημα, «Οι πηγές του Παραδείσου», όπου μία μυθιστορηματική εκδοχή της ιστορίας της Σρι Λάνκα εμπλέκεται με την υποτιθέμενη μελλοντική κατασκευή του πρώτου διαστημικού ανελκυστήρα κ.α.

Στο βιβλίο του «The Songs of Distant Earth», που αποτέλεσε έμπνευση για το ομώνυμο μουσικό άλμπουμ του Μάικ Όλντφιλντ και ήταν ανάπτυξη παλαιότερου διηγήματος, ο Κλαρκ εξερευνά την ιδέα της διαστημικής αποστολής κλειστών οικοσυστημάτων για διαστρικά ταξίδια πολλών γενεών, με στόχο τον αποικισμό πλανητών που απέχουν πολύ από το Ηλιακό Σύστημα. Στο εν λόγω βιβλίο επιχείρησε να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και στο συναισθηματικό υπόβαθρο, ίσως ως απάντηση σε κατηγορίες κριτικών λογοτεχνίας που υποστήριζαν ότι τα έργα του εστίαζαν υπερβολικά στη μελλοντική τεχνολογία, ενώ οι χαρακτήρες τους ήταν ρηχοί και μονοδιάστατοι.

Ο Κλαρκ έγραψε και μη μυθοπλαστικά έργα, όπως η συλλογή δοκιμίων «Προέκταση στο μέλλον (Profiles of the Future: An inquiry into the limits of the possible)» σχετικά με πιθανές μελλοντικές τεχνολογίες και τις κοινωνικές επιπτώσεις τους, ενώ συμμετείχε και στην παραγωγή των εκλαϊκευμένων αγγλικών τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ «Τα μυστήρια του κόσμου (Mysterious World)» (1980), το οποίο αφορούσε άλυτα αινίγματα της φύσης και του απώτατου παρελθόντος του Ανθρώπου, και «Άγνωστες Δυνάμεις (World of Strange Powers)» (1985), που αφορούσε παραφυσικά φαινόμενα και επιστημονικές ερμηνείες τους.

terrapapers.com