Οι Αποκρυφιστικές Αλληγορίες του Πινόκιο

“Επιβεβαιώθηκε από τους προχριστιανικούς Γνωστικούς ότι η λύτρωση της ανθρωπότητας ήταν εξασφαλισμένη μέσω της καθόδου του Νου (Universal Mind), ο οποίος ήταν μια μεγάλη πνευματική οντότητα ανώτερη του Δημιουργού και ο οποίος, συνάπτοντας επαφή με την σύσταση του ανθρώπου, ανατίθενται η συνειδητή αθανασία μετά τις κατασκευές ενός Δημιουργού. ” Manly P. Hall, Secret Teachings of All Ages.

“Ο Πινόκιο είναι μία μεταφυσική μεταφορά για την διαπαιδαγώγηση των ανηλίκων Αμερικάνων στα μέσα του αιώνα.” Νίκολας Σάμμοντ.

Είπε επίσης ότι είναι τελικά «μία αφομοίωση του μύθου». Ο ίδιος υποστήριξε πως “η ταινία της Disney έχει ως επίκεντρο την μεσαία τάξη και προορίζεται ώστε να αναμεταδώσει το μήνυμα ότι οι ευχαριστήσεις της μεσαίας τάξης, οδηγούν σε υποζύγιο». Για τον Σάμμοντ, ο σκοπός της ταινίας είναι να βοηθήσει ώστε να εγκλιματιστούν τα παιδιά της μεσαίας τάξης, της αναβληθείσας ικανοποίησης, της αυταπάρνησης και της λιτότητας και ότι αυτά είναι οι εμπειρίες του μέσου Αμερικανού.

“Υπάρχουν δύο τρόποι για να διαβάσεις το έργο «Οι περιπέτειες του Πινόκιο». Ο πρώτος είναι αυτός που θα ονόμαζα “βλάσφημος”, όπου ο αναγνώστης, πιθανότατα ένα παιδί, μαθαίνει για τις ατυχίες της ξύλινης μαριονέτας. Η δεύτερη είναι μια ανάγνωση από μια μασονική προσέγγιση (που μόνον εάν γνωρίζεις την Ελληνική γραμματεία και την Ελληνική γλώσσα θ’ αντιληφθείς), όπου ο βαρύς συμβολισμός το ολοκληρώνει, χωρίς να αντικαθιστά, την απλή και γραμμική αφήγηση των γεγονότων “. Giovanni Malevolti, «Pinocchio, mio Fratello»

Αλληγορία είναι οτιδήποτε στον προφορικό ή γραπτό λόγο που εμπεριέχει υπαινιγμό και γενικά κρύβει νοήματα διαφορετικά από εκείνα που φαίνεται ότι δηλώνει. Συναντάται σε ευρεία χρήση στους αρχαίους λαούς, καθώς και στην χριστιανική Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούνταν για παιδαγωγικούς κυρίως σκοπούς, στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Ακόμη, στην λαϊκή παράδοση, στην ζωγραφική και στην λογοτεχνία κατά τον Μεσαίωνα και στους μετέπειτα χρόνους υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα αλληγορικών εκφάνσεων.

Η αλληγορία έχει σκοπό να δώσει μια επεξηγηματική εικόνα σε μια έννοια ή ιδέα, η οποία έτσι μπορεί να γίνει κατανοητή από το ευρύ κοινό. Ο δημιουργός της αλληγορίας προσπαθεί να κάνει ορατή την αφηρημένη έννοια, αποβλέποντας πάντα σε ένα διδακτικό αποτέλεσμα. Έτσι, για παράδειγμα, η γυναίκα Γιουστίτια που είναι τυφλή και κρατά ζυγαριά και ξίφος συμβολίζει την δικαιοσύνη, και ένας σκελετός με δρεπάνι συμβολίζει τον Θάνατο. Σύμφωνα με τον Ηρακλείδη τον Ποντικό, πολυγραφότατο συγγραφέα του 4ου π.κ.ε αιώνα, η αλληγορία είναι: «ὁ γὰρ ἄλλα μὲν ἀγορεύων τρόπος, ἕτερα δὲ ὧν λέγει σημαίνων, ἐπωνύμως ἀλληγορία καλεῖται». Έτσι, με αυτόν τον ορισμό οι μύθοι του Αισώπου αποτελούν εύστοχο παράδειγμα αλληγορικής διήγησης. Στο έργο του Πλάτωνα “Πολιτεία”, στο βιβλίο 7 αναφέρεται η «Αλληγορία του Σπηλαίου».

Μερικά ενδεικτικά παραμύθια με αλληγορική σημασία, με διαφορετική πάντα ερμηνεία σε κάθε μυθολογία είναι: Η Κοκκινοσκουφίτσα, όπου η νεαρή είναι η Βασίλισσα του Μάη και το σκουφάκι της είναι το κόκκινο φως της αυγής. Ο κακός Λύκος συμβολίζει τον ήλιο που καταπίνει την αυγή σύμφωνα με ρωμαϊκούς μύθους. Κατά την Σκανδιναβική μυθολογία, ο κακός λύκος συμβολίζει την νύχτα και το σκοτάδι του χειμώνα. Η Σταχτοπούτα, όπου κυριαρχεί ο συμβολισμός της στάχτης. Μοναξιά, ταπείνωση και δυστυχία συντροφεύουν την εφήμερη ζωή του ανθρώπου, σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει το φως της εξευγενισμένης πνευματικής του φύσης.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγχρονης αλληγορίας και μία από τις κλασικές ταινίες της βιομηχανίας κινουμένων σχεδίων της Disney που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1940 κι από τότε χαίρει εκτίμησης μεταξύ των παιδιών, αλλά και των ενηλίκων σ’ όλον τον κόσμο είναι το παραμύθι για τον Πινόκιο. Το παραμύθι της ξύλινης μαριονέτας όμως, κρύβει πάμπολλες αποκρυφιστικές αλληγορίες που βασίζονται σε διδασκαλίες μυστικιστικών ταγμάτων εσωτερισμού, Μυστικών Εταιριών, Στοών και Λαγουμιών. Φυσικά αυτή η παράμετρος σπάνια γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Ποια να είναι άραγε η ιστορία της συγκεκριμένης ταινίας καθώς και κάποιες από τις όχι και τόσο αθώες ή παιδικές πτυχές της;

Αν παρακολουθήσετε με την Δεύτερη Προσοχή την ταινία (Αυξημένη Αντίληψη) θα δείτε ότι πρόκειται για μία από τις κατεξοχήν προγραμματιστικές που υπάρχουν, μαζί με τον Μάγο του Οζ, Η μύηση του Μπίμπο, η Metropolis κ.ά. (αναζήτησε τα αντίστοιχα άρθρα στο terrapapers) Πρόκειται για μία τεράστια αλληγορική ιστορία σχετικά με το τι είναι η πνευματικότητα στην σύγχρονη κοινωνία. Υπάρχουν στοιχεία που παραπέμπουν σε αναφορές τελετών μυήσεων αποκρυφιστικών μυστηρίων και λατρειών. Αν κάποιος ψάξει από που κρατάει η σκούφια του Πινόκιο πριν από την μεταφορά του στον κινηματογράφο θα επιβεβαιωθεί για τα παραπάνω.

Δεν χρειάζεται φυσικά να αναφέρω ότι τόσο η ταινία όσο και η ίδια η ιστορία του Πινόκιο είναι μία κλασική αναφορά στις μνήμες όλων των παιδιών. Μάλιστα είναι από τα πιο διαβασμένα βιβλία παγκόσμια, πολύ περισσότερο από την Βίβλο και τα υπόλοιπα θρησκευτικά, ή μη, βιβλία. Αλλά φυσικά, δεν θα το ακούσεις πουθενά αυτό. Πίσω από την ιστορία της μαριονέτας που προσπαθεί να γίνει ένα καλό αγόρι βρίσκεται μία βαθιά ιστορία πνευματικής αναζήτησης που έχει τις ρίζες της στις μυστηριακές, αποκρυφιστικές, εσωτερικές σχολές. Μέσα από το μάτια ενός μυημένου, το παιδικό παραμύθι “του να γίνεις καλός” και να “μην λες ψέμματα” γίνεται η αναζήτηση ενός ανθρώπου για σοφία και πνευματικό διαφωτισμό (Πεφωτισμένος/Illouminati). Αν κάποιος λάβει υπόψη του τόσο το περιβάλλον του συγγραφέα του Πινόκιο όσο και τις λογοτεχνικές αναφορές που γίνονται στο βιβλίο τότε μπορεί να καταλάβει το απόκρυφο και ακραία προγραμματιστικό νόημά του, όπως και την “τελετουργία σε κοινή θέα” που συντελείται.

Το Πινόκιο απέσπασε θετικές κριτικές όταν δημοσιεύτηκε, αφού όλα τα ΜΜΕ είναι πλήρως ελεγχόμενα, από την Ελίτ. Ο Φρανκ Σ. Νάγκεντ της εφημερίδας New York Times, έδωσε στην ταινία πέντε αστέρια λέγοντας ότι «Ο Πινόκιο είναι επιτέλους εδώ και είναι τόσο καλό όσο είχαμε ευχηθεί ότι θα είναι -ίσως και καλύτερο- και είναι μία τόσο ευχάριστη, έξυπνη και υπέροχη φανταστική ιστορία όσο το κάθε παιδί αλλά και μεγάλος ήλπιζε να δει».

Το περιοδικό Time έδωσε, επίσης, θετική κριτική λέγοντας ότι «Η ταινία ξεπερνά την Χιονάτη και τους επτά νάνους, στην δεξιοτεχνία και την λεπτομέρεια των σχεδίων, στον χρωματισμό, στην διάρθρωση τόσων χαρακτήρων αλλά και στην μεγαλύτερη ποικιλία των φωτογραφικών εφέ. Επίσης, η γοητεία, η αγάπη και το χιούμορ με το οποίο παρουσιάστηκαν οι χαρακτήρες, την κατατάσσει σε μία κατηγορία που δεν υπάρχει άλλη ταινία». Η ταινία κέρδισε Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού αλλά και Καλύτερης μουσικής, τα οποία ήταν και τα πρώτα που έλαβε ταινία της Disney.

Από την άλλη, αρχικά, η ταινία δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία, με τις αρχικές αποδόσεις της ταινίας να είναι κάτω από ότι ανάμεναν οι άνθρωποι της εταιρείας, αλλά και πολύ πιο κάτω από αυτές που είχε σημειώσει η προηγούμενη ταινία. Με το αρχικό κόστος της ταινίας να είναι $2.289.247 (διπλάσιο της Χιονάτης) η εταιρεία είχε καταφέρει να αποσβέσει μόλις το ένα έως και τα τέλη της δεκαετίας του 1940, με τις αναφορές από την εταιρεία να λένε ότι είχε λάβει μεταξύ 1,4 και 1,9 εκατομμύρια δολάρια.

Ο ιστορικός του animation Μάικλ Μπάριερ, σημειώνει ότι το Πινόκιο ανάγκασε την εταιρεία να επιστρέψει περίπου 1 εκατομμύριο μισθοδοσία και ότι στην πρώτη ετήσια δήλωσή της αναφέρει ότι είχε βγει 1 εκατομμύριο εκτός προϋπολογισμού από αυτή την ταινία. Η συνολική αποτυχία της ταινίας (και όχι μόνο αυτής) οφείλεται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος παρεμπόδισε την εξαγωγή της ταινίας στην ευρωπαϊκή και ασιατική αγορά. Ο Τζόε Γκραντ θυμάται πόσο θλιμμένος ήταν ο Ουώλτ Ντίσνεϋ για την αρχική απόδοση της ταινίας στο box-office. Επίσης, ο διανομέας της ταινίας RKO Pictures, σημείωσε απώλειες περί τα 94.000 δολάρια.

Αριστερά: Ο Carlo Lorenzini. Δεξιά: Το εξώφυλλο του πρωτότυπου βιβλίου (1883) by Enrico Mazzanti (1852–1910)

Carlo Collodi, ο Συγγραφέας του Πινόκιο.

Carlo Lorenzini γνωστός σαν Carlo Collodi: Ο Πινόκιο γράφτηκε από τον Carlo Lorenzini (γνωστός συγγραφικά με το ψευδώνυμο Carlo Collodi) μεταξύ του 1881 και 1883 στην Ιταλία. Ο Lorenzini ξεκίνησε την συγγραφική του καριέρα αρθρογραφώντας στις εφημερίδες (Il Lampione and Il Fanfulla) όπου συχνά χρησιμοποιούσε την σάτιρα για να εκφράσει τις πολιτικές τους απόψεις. Το 1875 έκανε την είσοδό του στον κόσμο της παιδικής λογοτεχνίας και χρησιμοποίησε αυτόν τον δρόμο για να μεταδώσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Η σειρά ιστοριών με τίτλο Giannettino, για παράδειγμα αναφέρεται στην ενοποίηση της Ιταλίας.

“Ο Lorenzini είχε εμμονή με την ιδέα να χρησιμοποιήσει έναν φιλικό και παράλληλα αναξιόπιστο χαρακτήρα σαν ένα μέσο για εκφράσει τις δικές του ιδέες μέσα από μία αλληγορία. Το 1880 ξεκίνησε την συγγραφή της ‘Ιστορίας μίας Μαριονέτας’ (Storia di un burattino) που είναι επίσης γνωστό σαν “Οι περιπέτειες του Πινόκιο” όπου κομμάτια της δημοσιεύονταν στην πρώτη Ιταλική εβδομαδιαία εφημερίδα για παιδιά.” Giornale dei Bambini.

“Οι περιπέτειες του Πινόκιο” είναι ένα παραμύθι που περιγράφει τις ιστορίες μία πεισματάρας μαριονέτας στην αναζήτησή της με σκοπό να γίνει ένα αληθινό αγόρι και που δημοσιεύτηκε το 1883. Το έργο όμως του Lorenzini δεν ήταν μόνο πολιτικό. Τα γραφόμενά του και ιδιαίτερα αυτό που αφορά τον Πινόκιο περιέχουν μία μεγάλη λίστα μεταφυσικών στοιχείων που συχνά προσπερνώνται από τους άνοους αναγνώστες. Ένα γεγονός που πρέπει να κατανοήσουμε πλήρως είναι ότι ο ίδιος ο συγγραφέας ήταν ένας ενεργός Ελευθεροτέκτονας.

Σε ένα δοκίμιο με τίτλο “Πινόκιο, ο αδελφός μου” (Pinocchio, mio Fratello) ένας άλλος Ιταλός Ελευθεροτέκτονας, ο Giovanni Malevolti περιγράφει το Μασονικό παρελθόν του Lorenzini:

“Η μύηση του Carlo Collodi στον Ελευθεροτεκτονισμό, ακόμα και αν δεν μπορεί να πιστοποιηθεί μέσα από επίσημα χαρτιά, είναι παγκόσμια αναγνωρισμένη και αναφέρεται συχνά. Ο Aldo Mola, ένας μη-Μασόνος που συχνά χαρακτηρίζεται σαν ο επίσημος ιστορικός του Ελευθεροτεκτονισμού έχει εκφραστεί με μεγάλη σιγουριά για την μύηση του συγγραφέα στην Μασονική οικογένεια. Συγκεκριμένα γεγονότα από την ζωή του in Collodi φαίνεται ότι επιβεβαιώνουν αυτό το γεγονός: η ίδρυση μίας εφημερίδας το 1848 με τίτλο “Ο φάρος” (Il Lampione) που όπως είπε ο Lorenzini ‘φώτισε όλους εκείνους που έτρεμαν στο σκοτάδι.’ Επιπλέον ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ‘έναν πιστό μαθητή του Mazzini, ενός πολλά υποσχόμενου Ιταλού Ελευθεροτέκτονα και επαναστάτη.”

Το όνομα του Collodi μπορεί να βρει κανείς δημοσιευμένο στην Μεγάλη Στοά όλης της Αγγλίας όπου υπάρχουν διάσημοι Ελευθεροτέκτονες. Το κείμενο του Malevolti συνεχίζει:

“Υπάρχουν δύο τρόποι να διαβάσει κάποιος τις Περιπέτειες του Πινόκιο. Ο πρώτος τρόπος είναι ο προφανής, όπου ο αναγνώστης, πιθανότατα ένα παιδί μαθαίνει για τα παραστρατήματα μίας ξύλινης μαριονέτας. Ο δεύτερος τρόπος είναι η ανάγνωση από μία Μασονική οπτική γωνία όπου ο έντονος συμβολισμός συμπληρώνει χωρίς να αντικαθιστά την απλή και γραμμική αφήγηση των γεγονότων.” Απόσπασμα από το έργο του Giovanni Malevolti, Pinocchio, mio Fratello.

O Lorenzini έγραψε τον Πινόκιο ακολουθώντας μία μεγάλη παράδοση στην οποία βασίζονται τα αποκρυφιστικά κι εσωτερικά κείμενα, μία απλή αφηγηματική ιστορία όπου όλοι μπορούν να την απολαύσουν, αλλά με κρυφά μηνύματα που στόχο έχουν εκείνους “που γνωρίζουν” και τους “μυημένους”…τρομάρα τους.

Υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα στο βιβλίο του Collodi και της ταινίας του Disney. Το σενάριο έχει απλοποιηθεί και ο Πινόκιο γίνεται ένας αθώος, χαρούμενος χαρακτήρας, παρά ο πεισματάρης, ο αχάριστος και ο απροσάρμοστος ήρωας του βιβλίου. Όλα τα βασικά στοιχεία υπάρχουν, φυσικά προσαρμοσμένα για τις ανάγκες τις ταινίας, αλλά τα βασικά μηνύματα προβάλλονται όπως είναι και στο βιβλίο.

Η ταινία ξεκινάει με έναν Ιταλό μαραγκό, τον Τζεπέττο που φτιάχνει μία μαριονέτα από ένα κομμάτι ξύλο. Ο ίδιος δίνει στην μαριονέτα του ανθρώπινα χαρακτηριστικά, αλλά παρόλο αυτά δεν έχει ζωή. Με έναν τρόπο, ο Τζεπέττο παρουσιάζεται σαν τον Δημιουργό των προχριστιανικών Γνωστικών αλλά και των χριστιανών, σαν τον Μέγα Αρχιτέκτονα των Τεκτόνων. Η λέξη “Δημιουργός” εμπεριέχει επίσης την έννοια του καλλιτέχνη ή αυτού που φτιάχνει κάτι μέσα από την τέχνη.

Σύμφωνα με τους προχριστιανικούς Γνωστικούς όρους ο Δημιουργός είναι ένας “κατώτερος Θεός” του φυσικού κόσμους, μία οντότητα που δημιουργεί ατελή όντα τα οποία είναι καταδικασμένα να αντιμετωπίζουν τις ατυχίες της υλικής ζωής. Το σπίτι του Τζεπέττο είναι γεμάτο από ρολόγια που φτιάχνει ο ίδιος και τα οποία χρησιμοποιούνται για να μετρούν τον χρόνο, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μεγάλος περιορισμός.όρια σε αυτό το φυσικό πεδίο της ύπαρξης.

Ο Δημιουργός Τζεπέτο έχει δημιουργήσει μία τέλεια μαριονέτα που μοιάζει με άνθρωπο, αλλά αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται την βοήθεια του “Ανώτερου Θεού” για να δώσει στον Πινόκιο τον θείο σπινθήρα, (πνεύμα) ώστε να μεταμορφωθεί σε ένα “πραγματικό αγόρι” ή με όρους αποκρυφισμού έναν πεφωτισμένο άνθρωπο. Τι κάνει λοιπόν; Κάνει μία ευχή σε ένα αστέρι. Ρωτάει τον “Ανώτερο Θεό” (τον Μέγα Αρχιτέκτονα για τους Τέκτονες, χριστιανούς κ.λ.π.) να εμφυσήσει στον Πινόκιο λίγη από την θεϊκή του ουσία. Ξεκάθαρη αναφορά στον Ελευθεροτεκτονισμό.

Η “Μπλε Νεράιδα” είναι η αντιπρόσωπος του “Ανώτερου Θεού” και κατεβαίνει στην Γη για να δώσει στον Πινόκιο έναν σπινθήρα από το Θεϊκό Νου, ή απλά τον “Νου” για τους προχριστιανικούς Γνωστικούς.

Η Νεράιδα μεταδίδει στον Πινόκιο το δώρο της ζωής και της ελεύθερης βούλησης. Αν και ζωντανεύει, η μαριονέτα δεν είναι ακόμα ένα “αληθινό αγόρι”. Οι μυστικιστικές σχολές διδάσκουν ότι η αληθινή ζωή ξεκινά μετά την μύηση. Οτιδήποτε πριν από αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αργή παρακμή. Όταν ο Πινόκιο ρωτάει “Είμαι ένα αληθινό αγόρι;” η Νεράιδα απαντά “Όχι, Πινόκιο. Για να κάνω την επιθυμία του Τζεπέττο αληθινή είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη. Απόδειξε στον εαυτό σου ότι είσαι γενναίος, αληθινός και ανιδιοτελής και κάποια μέρα θα γίνεις ένα αληθινό αγόρι.”

Αυτό το θέμα της αυτοδυναμίας και της αυτο-βελτίωσης είναι έντονα εμπνευσμένο από την Θεοσοφική Εταιρία/Στοά, συγκρητισμό, στοές και λαγούμια: η πνευματική σωτηρία είναι κάτι που πετυχαίνεται μέσω της πειθαρχίας, της αυτογνωσίας και της δύναμης της θέλησης. Οι Τέκτονες συμβολίζουν αυτή την αλληγορία με την εικόνα του «Σκληρού και Τέλειου Μασόνου.» Στον Τεκτονισμό αυτή η αλληγορία αναφέρεται στους αμύητους λίγο πριν τον διαφωτισμό.

Με τον ίδιο τρόπο οι Μασόνοι αναπαριστάνουν την διαδικασία της διαφώτισης σαν μία μεταμόρφωση μία σκληρής πέτρας σε λεία πέτρα, έτσι και ο Πινόκιο ξεκινάει το ταξίδι του σαν ένα σκληρό και άκαμπτο κομμάτι ξύλου που αναζητά να «λειάνει» τις γωνίες του και να γίνει ένα “αληθινό αγόρι”.

Ωστόσο, τίποτα δεν του δίνεται χωρίς να προσπαθήσει εξαντλητικά ο ίδιος. Μία εσωτερική αλχημική διαδικασία πρέπει να πραγματοποιηθεί έτσι ώστε ο ίδιος να γίνει άξιος αυτής της “διαφώτισης”. Πρέπει να περάσει μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, να πολεμήσει τους πειρασμούς να χρησιμοποιήσει την συνείδησή του (που μέσα στην ταινία παρουσιάζεται σαν τον Τζίνιμι, τον Γρύλλο) και πρέπει να βρει το σωστό μονοπάτι. Το πρώτο βήμα είναι να πάει στο σχολείο, γεγονός που αντιπροσωπεύει την εκπαίδευση/υποταγή στο σύστημα. Μετά από αυτό οι πειρασμοί της ζωής εμφανίζονται στο μονοπάτι του Πινόκιο.

Στον δρόμο για το σχολείο ο Πινόκιο συναντά την Αλεπού (Foulfellow, στα αγγλικά) και τον Γιδδεών την Γάτα που τον αποπλανούν τον “εύκολο δρόμο για την επιτυχία”, ο δρόμος της βιομηχανίας του θεάματος. Παρ όλες τις προειδοποιήσεις της συνείδησής του, η μαριονέτα του Πινόκιο ακολουθεί αυτούς τους επικίνδυνους χαρακτήρες και μεταπωλείται στον Στρομπόλι έναν ένθερμο υποστηρικτή της βιομηχανίας του κουκλοθέατρου. Στην διάρκεια της παράστασής του ο Πινόκιο γνωρίζει από κοντά όλες τις πτυχές του “εύκολου δρόμου”, δόξα, χρήματα και σεξ, με καυτές γυναικείες μαριονέτες. Το ελευθέριο σεξ πάντοτε είναι η κατάλληλη μέθοδος προγραμματισμού των ανθρωπόζωων.

Ο Πινόκιο ωστόσο μαθαίνει γρήγορα το κόστος αυτής της ψευδούς αποτυχίας, δεν μπορεί να πάει πίσω να δει τον πατέρα του (τον Δημιουργό), τα χρήματα που κερδίζει πηγαίνουν στα χέρια του Στρόμπολι, του διαχειριστή του και βλέπει ποια θα είναι η τύχη του όταν μεγαλώσει. Δεν είναι ουσιαστικά τίποτα περισσότερο από μια μαριονέτα… μετά βλέπουμε την αληθινή φύση του “εύκολου δρόμου”, όπου ο Πινόκιο καταλαβαίνει την θλιβερή κατάσταση που είναι να ζεις μέσα σε κλουβί.

Αυτός είναι πλέον σαν ζώο και βρίσκεται στο έλεος ενός «σκληρού εργοδότη» που τον εξαπάτησε για να πουλήσει την ψυχή του. Είναι ο δούλος, ο υπάλληλος που τρέχει αλλοπαρμένος κι αλαλάζοντας σαν χάμστερ στο κλουβί του, μηχανιστικά κι επαναλαμβανόμενα. Αυτός που τα χρήματά του που βγάζει δουλεύοντας σκληρά, του τα παίρνει το κράτος και δεν του φτάνουν ποτέ, για να ζήσει αξιοπρεπώς, αυτός που γνωρίζει μόνο το ελευθέριο σεξ κι αγνοεί την αγάπη και την συντροφικότητα. Είναι ο Σίσυφος και η αέναη τιμωρία του από τους Θεούς/Δημιουργούς, γιατί τόλμησε να μην τους υπακούσει.

Ο Πινόκιο τότε ανακτά την συνείδησή του -τον γνωστό Γρύλο- και περιμένει να αποδράσει. Παρά την ευσυνειδησία στον κόσμο δεν μπορεί να τον σώσει ο γρύλος, δεν μπορεί να ανοίξει την κλειδαριά. Είναι τελικά απαραίτητο τίποτα λιγότερο από μια θεϊκή παρέμβαση για να τον σώσει, αλλά όχι πριν προλάβει να είναι ειλικρινής με την νεράιδα (την θεϊκή αγγελιοφόρο) και, κυρίως με τον εαυτό του.

Πίσω στον σωστό δρόμο, ο Πινόκιο συναντά και πάλι την Αλεπού που τον παρασύρει στο “Νησί των Απολαύσεων” ένα μέρος που δεν υπάρχει σχολείο (γνώση) και νόμοι (ηθική). Τα παιδιά μπορούν να τρώνε, να πίνουν, να καπνίζουν και να κάνουν ό,τι θέλουν… όλα κάτω από το βλέμμα του Επόπτη.

Το “Νησί των Απολαύσεων” είναι μία αλληγορία για τον “έκλυτο βίο” από άγνοια και την συνεχή στιγμιαία απόλαυση και άμεση ικανοποίηση όλων των πιο χαμηλών ενστίκτων. Ο Επόπτης ενθαρρύνει αυτή την συμπεριφορά γνωρίζοντας ότι είναι μία τέλεια μέθοδος για να δημιουργήσει δούλους. Τα αγόρια που επιδίδονται υπερβολικά σε αυτόν τον τρόπο ζωής μεταμορφώνονται σε γαϊδούρια τα οποία εκμεταλλεύεται ο Επόπτης για να δουλεύουν σε ένα ορυχείο. Πρόκειται λοιπόν για άλλη μία αλληγορία αυτή την φορά που αφορά τις άβουλες μάζες.

Ο Πινόκιο αρχίζει να μεταμορφώνεται σε γάιδαρο. Αν δούμε υπό το πρίσμα του εσωτερισμού τότε είναι που βρίσκεται πιο κοντά στην υλική πλευρά της υπόστασής του, μία προσωποποίηση αυτού του επίμονου ζώου, παρά μία προσωποποίηση του πνευματικού του εαυτού. Αυτό το τμήμα της ιστορίας είναι μια λογοτεχνική αναφορά στο έργο του Απουλίου «Μεταμορφώσεις ή Χρυσός Όνος» ένα κλασικό έργο που μελετάται από πολλές μυστηριακές σχολές, καθώς και από τον Ελευθεροτεκτονισμό.

Στις Μεταμορφώσεις περιγράφονται οι περιπέτειες του Λούκιου ο οποίος από πειρασμός αποφασίζει να γνωρίσει τα θαύματα τις μαγείας και καταφέρνει να μεταμορφωθεί από την ανοησία του σε γάιδαρο. Αυτό τον οδηγεί σε μια μακρά και επίπονη διαδρομή, όπου τελικά σώθηκε από την Ίσιδα αφού έχει συμμετοχή στην λατρεία και τα μυστήριά της και ενώνει λατρεία και μυστήριο. Η ιστορία των Μεταμορφώσεων φέρει πολλές ομοιότητες με την αντίστοιχη του Πινόκιο σε ό,τι αφορά το σενάριο, την πνευματική του αλληγορία και το θέμα της μυήσεως στον αποκρυφισμό.

Ο Πινόκιο, μόλις ανακτά την συνείδησή του, δραπετεύει από την φυλακή και τον έκλυτο βίο του «Νησιού των Απολαύσεων.»

Ο Πινόκιο επιστρέφει στο σπίτι για να ενωθεί και πάλι με τον Πατέρα/Δημιουργό του, αλλά το σπίτι είναι άδειο. Μαθαίνει ότι τον Τζεπέτο τον έχει καταπιεί μία τεράστια φάλαινα. Ο Πινόκιο τότε, με σκοπό να βρει το Δημιουργό του πηδάει μέσα στο νερό όπου τον καταπίνει κι αυτόν η φάλαινα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την τελική μύηση όπου πρέπει να ξεφύγει από το σκοτάδι μίας ζωής μέσα στην άγνοια -την οποία συμβολίζει το στομάχι του κήτους- και να οδηγηθεί στην πνευματική φώτιση.

Για άλλη μία φορά ο Carlo Collodi εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από την γνωστή πνευματική μύηση που την συναντάμε στην ιστορία του Ιωνά και του Κήτους δημοφιλή στις Αβρααμικές μυθοπλασίες, στον χριστιανισμό, στον ισλαμισμό και στον ιουδαϊσμό, αλλά και στις Μυστικές Εταιρίες/Στοές και λαγούμια.

Ο Ιωνάς είναι επίσης και ο κεντρικός χαρακτήρας του “Βιβλίου του Ιωνά” τον οποίο διατάζει ο Θεός του, να πάει στην Νινευί και να δώσει μία ψεύτικη προφητεία. Ο Ιωνάς θέλοντας να ξεφύγει από αυτό φεύγει και επιβιβάζεται σε ένα πλοίο. Αφού ξεσπάει μία μεγάλη καταιγίδα το πλήρωμα του πλοίου αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά και μαθαίνουν το παράπτωμα του Ιωνά. Ο ίδιος το παραδέχεται και δέχεται να πέσει στην θάλασσα για να σταματήσει η θαλασσοταραχή. Μετά από θαύμα ο Ιωνάς σώζεται αφού τον καταπίνει ένα τεράστιο κήτος στην κοιλιά του οποίου περνάει τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Μετά από αυτό ο Ιωνάς υπόσχεται στο Θεό του, ότι θα κάνει αυτό που του είχε πει αρχικά και το κήτος τον ξερνάει στην ξηρά.

Όταν χρησιμοποιείται σαν συμβολισμός του κακού το ψάρι αντιπροσωπεύει την γη (την κατώτατη φύση του ανθρώπου) και την ταφή. Έτσι και ο Ιωνάς, περνώντας τρεις μέρες στην κοιλιά του κήτους, ανασταίνεται. Πολλοί χριστιανοί θεωρούν ότι το κήτος που κατάπιε τον Ιωνά είναι το σύμβολο του “Πατέρα Θεού” που όταν ο προφήτης του πετιέται στην θάλασσα, δέχθηκε τον Ιωνά μέσα στην δική του φύση μέχρι να είναι εκείνος ασφαλής. Η ιστορία του Ιωνά αποτελεί μία περιγραφή μύησης στα Μυστήρια και το μεγάλο κήτος συμβολίζει το σκοτάδι της άγνοιας που περιβάλλει τον άνθρωπο όταν αυτός ρίχνεται έξω από το πλοίο -γέννηση- μέσα στην θάλασσα -την ζωή και πρέπει να είναι υπάκουος, ταπεινός και πρόβατο στον Θεό/Δημιουργό του για να μην χαθεί από το κήτος.

Ο Πινόκιο με τον ίδιο τρόπο πέρασε μέσα από τις δυσκολίες μίας μυήσεως και βγήκε έξω στο ‘φως’ περνώντας μέσα από το ‘σκότος’ της άγνοιας. Βγαίνει έξω από τον τάφο, όπως και ο Ιουδαίος Γιαχβέ-Ιησούς. Είναι τώρα ένα “αληθινό αγόρι” ένας πεφωτισμένος άνδρας που έσπασε τις αλυσίδες της υλικής ζωής και αγκαλιάζει τον πραγματικό ανώτερο εαυτό του. Ο Γρύλος λαμβάνει μία χρυσή καρφίτσα από την Νεράιδα πράγμα που αντιπροσωπεύει την αλχημική διαδικασία της μεταμόρφωσης της συνείδησης του Πινόκιο από ένα ακατέργαστο μέταλλο, σε χρυσό. Επιτέλους, η μαριονέτα μπήκε στις τάξεις των Πεφωτισμένων.

Η “Μεγάλη Δουλειά” η Μύηση έχει πραγματοποιηθεί. Τι μένει λοιπόν να γίνει;

Ένα τρελό πάρτι με την συνοδεία ακορντεόν, φυσικά!

Αν δεις το παραμύθι αυτό χρησιμοποιώντας την Παρατήρηση του Ολοφάνερου (αλλά διαθέτεις και τις απαραίτητες γνώσεις), η ιστορία του Πινόκιο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα παραμύθι. Οι λεπτομέρειες στην ταινία μπορεί να φαίνονται ασήμαντες, αλλά ξαφνικά δείχνουν έναν ολοφάνερο συμβολισμό και μία αλήθεια. Εμπνευσμένη από άλλα κλασικά μεταφυσικά έργα όπως “Οι Μεταμορφώσεις” και η ιστορία του Ιωνά, ο Carlo Collodi (Μασόνος και ο ίδιος) έγραψε μία σύγχρονη ιστορία μύησης για τον προγραμματισμό του νου των παιδιών, που είναι μία από τις σημαντικότερες πτυχές της Μασονικής ζωής.

Ο Κολόντι, ο οποίος πέθανε το 1890, ήταν αναγνωρισμένος, κατά την διάρκεια της ζωής του, ως ταλαντούχος συγγραφέας και κοινωνικός σχολιαστής, αλλά η φήμη του άρχισε να μεγαλώνει μετά την μετάφραση του Πινόκιο στα αγγλικά, για πρώτη φορά το 1892, και συγκεκριμένα με την ευρέως αναγνωσμένη έκδοση Everyman’s Library το 1911. Η δημοτικότητα της ιστορίας ενισχύθηκε από τον ισχυρό φιλόσοφο-κριτικό Μπενεντέτο Κρότσε (ιταλικά: Benedetto Croce), ο οποίος θαύμασε πολύ την ιστορία επιμένοντας: «…πρέπει να το διαβάσει όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του καλλιεργημένο άνθρωπο.»

Η σχέση του Disney με τον Ελευθεροτεκτονισμό, είναι αδιαμφισβήτητη και η επιλογή αυτής της ιστορίας για να γίνει ταινία είναι ενδεικτική. Πολλές συμβολικές λεπτομέρειες προστέθηκαν ώστε να γίνουν περισσότερο προφανείς οι αποκρυφιστικές λεπτομέρειες της αρχικής ιστορίας. Αν κάποιος σκεφτεί το πόσες φορές έχει παρουσιαστεί η ιστορία του Πινόκιο και η επιτυχία της ανά τον κόσμο μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό που έχει παρακολουθήσει δεν είναι τίποτα άλλο από μία πορεία προς τους Πεφωτισμένους (Illuminati) που πολλοί λίγοι το αντιλαμβάνονται, γιατί πολλοί λίγοι αντιλαμβάνονται έτσι κι αλλιώς. Λογικό κι αναμενόμενο, όταν κάποιος είναι κλεισμένος σε ένα κλουβί και δουλεύει μηχανιστικά όλη μέρα για τον αφέντη του (κρατισμός/ελίτ) δεν έχει χρόνο να πλουτίσει τις γνώσεις του και να ακονίσει την αντίληψή του.

O Πινόκιο είναι Ολοφάνερα, μία έντεχνα κατασκευασμένη αποκρυφιστική ιστορία κι αποκαλύπτει το υπόβαθρο εκείνων που κατέχουν κι ελέγχουν την δύναμη των μέσων μαζικής ενημέρωσης/αποβλάκωσης και της βιομηχανίας του θεάματος για τον προγραμματισμό/έλεγχο των ανθρώπινων ζώων. Το παραμύθι του Πινόκιο είναι άλλη μια MK-ULTRA τελετουργία σε κοινή θέα.

Η αναθεωρητική αλληγορία και το μυστικιστικό υπόβαθρο του “Pinocchio Guillermo del Toro”

Το “Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο” είναι μια πλήρης αναδιήγηση του πρωτότυπου παραμυθιού του Πινόκιο, αλλά με ένα υποκείμενο μήνυμα που είναι εντελώς διαφορετικό. Ας ρίξουμε μια ματιά στους συμβολισμούς αυτής της ανατριχιαστικής ταινίας και στο σκοτεινό αποκρυφιστικό νόημα που κρύβεται πίσω από αυτήν, με σκοπό, όπως πάντα, τον προγραμματισμό των ανθρωπόζωων.

Ο Guillermo del Toro είναι ένας σκηνοθέτης ταινιών γνωστός για το συνδυασμό παραμυθιών με στοιχεία τρόμου, με ένα ιδιαίτερο οπτικό στυλ που τείνει προς το γκροτέσκο. Είναι επίσης γνωστός για την δημιουργία ιστοριών που διαδραματίζονται σε καταπιεστικά πλαίσια, όπου ο φασισμός, η πατρότητα και ο χριστιανισμός είναι επαναλαμβανόμενα θέματα. Η ταινία του -ο Πινόκιο του Guillermo del Toro- συμπυκνώνει τέλεια όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα, η ταινία είναι τόσο χαρακτηριστική για τον Guillermo del Toro που το όνομά του είναι ενσωματωμένο ακριβώς στον τίτλο της ταινίας.

Η εκδοχή του Πινόκιο από τον Guillermo del Toro είναι σκοτεινή, ανατριχιαστική και απωθητική. Ενώ όσοι γνωρίζουν το στυλ του σκηνοθέτη το περίμεναν, αρκετοί γονείς πίστευαν ότι πρόκειται για μια παιδική ταινία. Θέλω να πω, μπορεί κανείς εύκολα να την βρει στο τμήμα “kids” του Netflix.

Ενώ τα πάντα σε αυτή την ταινία -από το αρχικό υλικό μέχρι το οπτικό στυλ stop motion – φωνάζουν “παιδική ταινία”, ο ίδιος ο del Torro δήλωσε ότι δεν έγινε για παιδιά. “Δεν είναι απαραίτητα φτιαγμένο για παιδιά, αλλά τα παιδιά μπορούν να το παρακολουθήσουν”… για να πάψουν να είναι παιδιά!!!

Σίγουρα, τα παιδιά μπορούν να την δουν, αλλά μην περιμένετε να δουν τον χαριτωμένο, στρογγυλεμένο Πινόκιο της κλασικής ταινίας της Disney. Όχι, η εκδοχή του Πινόκιο από τον del Torro είναι ένας απωθητικός, νευρικός και ασταθής σωρός από κλαδιά, του οποίου τα άκρα λυγίζουν συνεχώς με κάθε είδους αφύσικο τρόπο. Επίσης, πεθαίνει αρκετές φορές κατά την διάρκεια της ταινίας. Επιπλέον, η ιστορία ξοδεύει πολύ χρόνο για να ασχοληθεί με σκοτεινές έννοιες όπως ο πόλεμος και η θνητότητα, ενώ λαμβάνει χώρα σε ένα σύμπαν που κατοικείται από πολλά ανατριχιαστικά πλάσματα. Εν ολίγοις, αυτή η ταινία μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εφιάλτη για τα παιδιά.

Πέρα όμως από την γενική ανατριχιαστικότητα αυτής της ταινίας, ο Πινόκιο του Guillermo del Toro επικοινωνεί ένα βαθύτατο απόκρυφο μήνυμα. Και αυτό ήταν αναμενόμενο. Ο Λαβύρινθος του Πάνα μοιράζεται αρκετές ομοιότητες με τον Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο: διαδραματίζεται σε ένα φασιστικό καθεστώς (Ισπανία του Φράνκο), ο πρωταγωνιστής είναι ένα παιδί και υπάρχει ένα κερασφόρο τέρας που λειτουργεί ως οδηγός σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Το πιο σημαντικό είναι ότι οι ταινίες μοιράζονται ένα παρόμοιο “ηθικό δίδαγμα της ιστορίας”.

Ένας πολύ διαφορετικός Πινόκιο: Ο Κάρλο και ο πατέρας του περνούν πολύ χρόνο στην τοπική τους εκκλησία, όπου ο Τζεπέτο ανέλαβε να κατασκευάσει έναν μεγάλο σταυρό. Και, ναι, αυτός ο ιερέας έχει ανατριχιαστικά χαρακτηριστικά – αυτό είναι μέρος της αφήγησης του del Toro. Τότε, η τραγωδία χτυπάει.

Πράγματι, ο πρωταγωνιστής ανεβαίνει σε μια μορφή θεότητας μέσω της αυτοβελτίωσης, σε μια αφήγηση που συνάδει με την γνωστική φιλοσοφία του τεκτονισμού. Στην πραγματικότητα, το όνομα Πινόκιο πιστεύεται ότι κατασκευάστηκε από τις λέξεις pino (πεύκο) και occhio (μάτι) – μια αναφορά στην επίφυση (που περιέχει την λέξη πεύκο). Στις αποκρυφιστικές διδασκαλίες, ο πνευματικός φωτισμός λέγεται ότι επιτυγχάνεται μέσω της ενεργοποίησης της επίφυσης.

Παρά κάποιες διαφορές, η κινηματογραφική μεταφορά της ιστορίας αυτής από την Disney το 1940 διατήρησε όλα τα εσωτεριστικά στοιχεία ανέπαφα. Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Walt Disney ήταν μασόνος, υποστηρίζεται ότι αντιλαμβανόταν απόλυτα το αποκρυφιστικό νόημα της ιστορίας και, για το λόγο αυτό, επέλεξε σκόπιμα αυτό το παραμύθι για το δεύτερο animation της Disney.

Με όλα αυτά να λέγονται, ο Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο δεν ακολουθεί καθόλου την αφήγηση του Κολόντι. Δεν πρόκειται πια για την βελτίωση των ελαττωμάτων κάποιου, αλλά για την αποδοχή του από τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι, αν ο Πινόκιο του Collodi μπορεί να χαρακτηριστεί “γνωστικός”, η εκδοχή του del Toro μπορεί να χαρακτηριστεί “κρυπτοσατανική”.

Ο Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο διαδραματίζεται στην Ιταλία του Μουσολίνι πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά το δυσοίωνο αυτό πλαίσιο, ο γερο-Τζεπέτο ζει την καλύτερη ζωή του με τον γιο του Κάρλο.

Το χωριό βομβαρδίζεται από αεροπλάνα μιας ανώνυμης χώρας και η εκκλησία καίγεται… με τον Carlo ακόμα μέσα. Η ταινία καθιστά σαφές ότι το τελευταίο πράγμα που είδε ο Carlo ήταν ο σταυρός. Το μήνυμα: Ο Ιησούς δεν τον έσωσε. Υπάρχουν αρθρώσεις στους ώμους του Ιησού – όχι σαν μαριονέτα. Ο Πινόκιο θα παρομοιαστεί με τον Ιησού σε πολλές περιπτώσεις κατά την διάρκεια της ταινίας. Ο θάνατος του Κάρλο οδηγεί τον Τζεπέτο σε πλήρη απόγνωση. Μέχρι που δημιουργεί έναν αντικαταστάτη. Έναν ανίερο αντικαταστάτη.

Ο Τζεπέτο περνάει χρόνια κλαίγοντας και πίνοντας δίπλα στην ταφόπλακα του γιου του. Είναι σαφές ότι η χριστιανική του πίστη δεν τον βοήθησε να περάσει αυτή την δοκιμασία. Αλλά μια μέρα, ο Τζεπέτο θυμώνει και κόβει το πεύκο που μεγάλωσε από ένα κουκουνάρι που φύτεψε όταν πέθανε ο Κάρλο. Ο Τζεπέτο κόβει και χτυπάει πυρετωδώς κομμάτια ξύλου προκειμένου να αναδημιουργήσει τον Κάρλο … μέχρι που λιποθυμάει μεθυσμένος.

Στην συνέχεια, υπερφυσικά όντα εμπλέκονται στην δημιουργία του Πινόκιο. Ο Σεμπάστιαν Τζ: “Στις πολλές αναρωτήσεις μου σε αυτή τη Γη, έμαθα ότι υπάρχουν παλιά πνεύματα που ζουν στα βουνά, στα δάση, τα οποία σπάνια εμπλέκονται στον κόσμο των ανθρώπων. Αλλά μερικές φορές το κάνουν”.

Τα πνεύματα απεικονίζονται ως μάτια που πετούν γύρω από την Γη (Βολαδόρες, Σκιές, Εγρηγορότα). Αυτή η αναφορά στο αγαπημένο σύμβολο της αποκρυφιστικής ελίτ (το παντοδύναμο μάτι) είναι μια υπόδειξη που λέει ότι αυτό το παραμύθι ταιριάζει στην τρέχουσα ατζέντα τους.

Στην συνέχεια, το Ξύλινο Σπρίτσιο υλοποιείται για να δώσει ζωή στον Πινόκιο. Αυτή δεν είναι η Γαλάζια Νεράιδα από τον Πινόκιο της Disney. Πρώτον, φοράει μια μάσκα, γεγονός που μας κάνει να αναρωτηθούμε: Τι κρύβεται πίσω από αυτήν; Δεύτερον, δεν έχει μάτια – μόνο φως που εκπέμπεται από τις κόγχες των ματιών. Ωστόσο, υπάρχουν μάτια σε όλα τα φτερά του πνεύματος. Εν ολίγοις, αυτό το πράγμα είναι ανατριχιαστικό. Με αυτά τα δεδομένα, οι δημιουργοί της ταινίας επέλεξαν την τέλεια ηθοποιό για να εκφράσει το Ξύλινο Σπρίτσιο. Μπορείτε να μαντέψετε ποια; Την ανατριχιαστική Tilda Swinson.

Όταν ο Τζεπέτο ξυπνάει, κάνει την πρώτη επαφή με τον Πινόκιο. Και δεν είναι υγιεινή. Ο Πινόκιο ξεπροβάλλει από το πουθενά, εντελώς ασταθής, με τα άκρα του να λυγίζουν με ανατρεπτικούς, Μη Ευκλείδειους, τρόπους. Επίσης, υπάρχει μια τρύπα στην θέση που θα έπρεπε να είναι η καρδιά. Εν ολίγοις, μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την διαδικασία δημιουργίας του Πινόκιο ως “ανίερη”. Και οι εκκλησιαζόμενοι κάτοικοι του χωριού το κατάλαβαν αμέσως.

Όταν ο Τζεπέτο φέρνει τον Πινόκιο στην εκκλησία, οι άνθρωποι τον αποκαλούν την μαριονέτα “έργο του διαβόλου”. Οι άνθρωποι της εκκλησίας αποκαλούν επίσης τον Πινόκιο “δαίμονα”, “μαγεία” και “mallochio” (κακό μάτι). Στην συνέχεια, ο ιερέας βρίζει τον Τζεπέτο.

“Αυτός είναι ο οίκος του Θεού! Μεθυσμένε ανόητε! Το σκαλίζεις αυτό το πράγμα ενώ ο ευλογημένος Χριστός μας κρέμεται ημιτελής όλα αυτά τα χρόνια; Πάρε αυτό το ανίερο πράγμα μακριά. Πάρτε το τώρα!” Όταν κατανοεί κανείς το αποκρυφιστικό υποκείμενο της ταινίας, όσοι αποκαλούν τον Πινόκιο “έργο του διαβόλου” έχουν λίγο-πολύ δίκιο, έστω κι από την εκφυλισμένη (από την θρησκεία) οπτική. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Πινόκιο και ο Τζεπέτο είναι οι πρωταγωνιστές της ταινίας, οι άνθρωποι της εκκλησίας παρουσιάζονται ως αδαείς και στενόμυαλοι βλάκες που πολύ βολικά, σύμφωνα με τον Τζεπέτο, “δεν καταλαβαίνουν αυτό που δεν ξέρουν”.

Ο ιερέας, ο Podesta (αξιωματικός του καθεστώτος του Μουσολίνι) και ο γιος του χαιρετούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Το μήνυμα: Ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου… Είναι μέρος του ίδιου συστήματος και είναι οι πραγματικές μαριονέτες. Στο κοινωνικό πλαίσιο της ταινίας, όπου η Καθολική Εκκλησία και το καθεστώς του Μουσολίνι αποτελούν μια καταπιεστική οντότητα, ο Πινόκιο γίνεται ένας επαναστάτης που αμφισβητεί και δεν υπακούει στο κυρίαρχο δόγμα.

Ενώ ο Πινόκιο αμφισβητεί και τον ίδιο τον Ιησού, η ταινία κάνει αρκετούς παραλληλισμούς μεταξύ των δύο. Σε αυτή την σκηνή, ο Πινόκιο συγκρίνει τον εαυτό του με τον Ιησού παρατηρώντας ότι “κι αυτός είναι φτιαγμένος από ξύλο” (όντας ξυλουργός). Επιπλέον, η σκηνή προβάλλει σκόπιμα τα καρφιά στην πλάτη του Πινόκιο… όχι σε αντίθεση με τα καρφιά στον Ιησού. Καθώς η ταινία εξελίσσεται, βλέπουμε όλο και πιο ανεπαίσθητους αλλά και προφανείς δεσμούς μεταξύ του Πινόκιο και του Ιησού.

Σε ένα σημείο, ο Πινόκιο “σταυρώνεται” από τον κόμη Βόλπε. Και, όπως και ο Ιησούς, ο Πινόκιο ανασταίνεται. Αρκετές φορές. Και σίγουρα δεν είναι ο Θεός που ανασταίνει.

Καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας, διάφορες δυνάμεις προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα μοναδικά χαρακτηριστικά του Πινόκιο προς όφελός τους. Όπως και στην αρχική ιστορία, ο Κόμης Βόλπε στρατολογεί τον Πινόκιο για να ενταχθεί στο τσίρκο. Ενώ, στην αρχή, ο Βόλπε κακομαθαίνει τον Πινόκιο, γρήγορα γίνεται καταχρηστικός. Επίσης, τον χρησιμοποιεί για προπαγάνδα υπέρ του Μουσολίνι. Στην συνέχεια, ο Ποντέστα, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι ο Πινόκιο δεν μπορεί να πεθάνει, τον στρατολογεί για να γίνει στρατιώτης.

Και στις δύο περιπτώσεις (και σε άλλες), ο Πινόκιο δεν υπακούει στις διαταγές και καταλήγει νεκρός. Στην συνέχεια, περνάει από μια παράξενη διαδικασία που τον επαναφέρει στην ζωή. Κάθε φορά που ο Πινόκιο πεθαίνει, μεταφέρεται από ανατριχιαστικά, μισοσκελετωμένα κουνέλια που τραγουδούν ένα δυσοίωνο τραγούδι για τον θάνατο. Στην συνέχεια, ο Πινόκιο περνάει μέσα από μια πόρτα που συμβολικά απεικονίζει τον άπειρο κύκλο μεταξύ ζωής και θανάτου. Μέσα, ο Πινόκιο συναντά τον Θάνατο -την αδελφή του Ξύλινου Ξωτικού.

Ο Θάνατος φοράει μια μάσκα παρόμοια με αυτή του Ξύλινου Σπρίττου (τι κρύβεται πίσω από αυτήν;). Έχει επίσης γιγαντιαία κέρατα μέσα στα οποία βρίσκονται πολυάριθμοι βολβοί ματιών. Σίγουρα υπάρχει μια ατμόσφαιρα Baphomet/Satan/Nyarlathotep πολύ Ολοφάνερη. Μαντέψτε ποιος δίνει την φωνή στον Θάνατο; Η Τίλντα Σουίντον. Μπρρρ… ανατριχιαστικό…

Ο Θάνατος εξηγεί στον Πινόκιο ότι δεν έπρεπε να είναι ζωντανός και, αφού δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει πραγματικά, δεν θα γίνει ποτέ “πραγματικό αγόρι”. Ωστόσο, προκειμένου να σώσει τον πατέρα του, ο Πινόκιο δέχεται να γίνει θνητός. Στην συνέχεια, πνίγεται. Ενώ ο Πινόκιο υποτίθεται ότι είχε πεθάνει οριστικά, το Πνεύμα του Δάσους τον ανασταίνει ξανά. Τους αρέσει πολύ αυτό το ανίερο δημιούργημα.

Η ταινία τελειώνει με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησε: Με μια ζοφερή εστίαση στο θάνατο και τις ταφόπλακες. Ο Πινόκιο ζει περισσότερο από τον πατέρα του και τον γρύλο. Στην συνέχεια, τα παιδιά που είδαν αυτή την ταινία πέφτουν για ύπνο με αυτές τις κατάμαυρες και προπαγανδιστικά γκροτέσκες εικόνες στο μυαλό τους.

Το ανατριχιαστικά διεστραμμένο δίδαγμα του παραμυθιού από την ματιά του del Toro.

Σε αντίθεση με την πρωτότυπη ιστορία, και την ταινία της Disney, ο Πινόκιο δεν γίνεται ποτέ “αληθινό αγόρι”. Δεν μαθαίνει ποτέ από τα λάθη του και δεν βελτιώνεται ποτέ. Για την ακρίβεια, αγκαλιάζει όλα τα ελαττώματά του για να ξεφύγει από δύσκολες καταστάσεις. Στην πρωτότυπη ιστορία, ο Πινόκιο παγιδεύεται μέσα σε μια φάλαινα για να βγει τελικά μεταμορφωμένος. Αυτό το κομμάτι παραπέμπει στην βιβλική ιστορία του Ιωνά και της φάλαινας, η οποία συμβολικά αντιπροσωπεύει την πνευματική αναγέννηση.

Στην εκδοχή του ντελ Τόρο, ο Πινόκιο δραπετεύει από την φάλαινα λέγοντας σκόπιμα ψέματα, με αποτέλεσμα η μύτη του να μεγαλώσει και να γίνει ένας γιγάντιος στύλος. Αυτή η διαφορά από την αρχική ιστορία είναι άκρως αλληγορική. Αντί να αναδυθεί πνευματικά μεταμορφωμένος, ο Πινόκιο ουσιαστικά αμαρτάνει για να ξεφύγει από το θαλάσσιο τέρας.

Στο τέλος, ο Πινόκιο δεν αλλάζει, αλλά οι γύρω του. Σε μια τελευταία επιφοίτηση, ο Τζεπέτο λέει στον Πινόκιο: “Προσπαθούσα να σε κάνω κάποιον που δεν ήσουν. Γι’ αυτό μην είσαι ο Κάρλο ή οποιοσδήποτε άλλος. Να είσαι ακριβώς αυτός που είσαι. Σε αγαπώ ακριβώς όπως είσαι”. Αυτή είναι μια συγκινητική στιγμή… (που ταιριάζει με την πολιτική ορθότητα της Woke χαβούζας) μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Τζεπέτο μιλάει στην πραγματικότητα σε ένα ανίερο, διαβολικό, τεχνητό δημιούργημα με μια τρύπα αντί για καρδιά.

Σ’ ένα κόσμο αφθονίας πληροφορίας αλλά και έλλειψης γνώσης, σ’ ένα κόσμο μη ισορροπημένο, έχει επικρατήσει ο αποπροσανατολισμός. Τι να την κάνεις την ελευθερία όταν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις, ούτε από πού έρχεσαι; Έχει χαθεί εκείνος ο σκοπός που μπορεί να δώσει ένα αληθινό και βαθύ νόημα στην ζωή, που χρειάζονται οι άνθρωποι, είτε ζουν στην γυάλα του δυτικού κόσμου, είτε στις χώρες στις οποίες ακόμη και οι βασικές πρώτες ανάγκες είναι ανύπαρκτες.

Και στους «δυο κόσμους», υπάρχει έλλειμμα ελευθερίας. Είτε ζουν με ένα τρόπο, σύμφωνα με τον οποίο όσο περισσότερα έχουν, τόσο περισσότερα χρειάζονται, είτε ζουν δουλεύοντας σαν σκλάβοι/δούλοι, η ελευθερία τους είναι ελλειμματική. Και μιλάμε για ελευθερία, γιατί στην φύση υπάρχουν νόμοι που διέπουν την ζωή μας, γι’ αυτό το σκοπό. Για να μπορούμε να κατακτήσουμε μια αληθινή εσωτερική ελευθερία, θεμελιωμένη σε μια ανώτερη ηθική/Λογική! (Ο Λόγος, κατά τον Ηράκλειτο)

Έτσι, όπως στην αρχαία Ρώμη υπήρχαν αυτοί που προτιμούσαν να ζήσουν σαν σκλάβοι, απ’ το να θέσουν σε κίνδυνο την ζωή τους, στις τάξεις μιας λεγεώνας, για τα ιδανικά της Ρώμης , έτσι και σήμερα υπάρχουν εκείνοι που προτιμούν την «ησυχία» τους, απ’ το αναλάβουν την ευθύνη της διαμόρφωσης ελεύθερων πεποιθήσεων κι αξιών! Και σήμερα οι άνθρωποι προτιμούν να μην σκέπτονται. Οι ιδέες, εμπεριέχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα και είναι πιο εύκολο οι άλλοι… να σκέπτονται γι’ αυτούς.

Σήμερα οι άνθρωποι δεν θέλουν να κουραστούν, να πονέσουν, να προβληματιστούν, να αλλάξουν. Επιδιώκουν μια ζωή χωρίς ανησυχίες, που είναι σαν να επιθυμεί κανείς ένα ποτάμι χωρίς ρεύματα ή μια βουνοκορφή χωρίς ανέμους, ή μια θάλασσα χωρίς κύματα. Οι άνθρωποι καταλήγουν μ’ αυτό τον τρόπο να κατευθύνονται χειραγωγούμενοι από την πίστη, τις γνώμες, τις συνήθειες των Ιερατείων της Ελίτ, την επιθυμία της άνεσης, της βολής, του εύκολου.

Έχεις αναρωτηθεί πόσοι σκλάβοι υπάρχουν σήμερα;

Από πολλές απόψεις, η εξιστόρηση του παραμυθιού του Πινόκιο από τον ντελ Τόρο είναι σύμφωνη με την τρέχουσα αφήγηση στην αποκρυφιστική κουλτούρα. Αντί να εκτιμάμε την αυτοβελτίωση (είτε αυτή είναι ψυχική, είτε σωματική ), μας λένε να αγκαλιάσουμε τις ατέλειες και την παρέκκλιση, την διαστροφή και το παρά φύση, την διαφορετικότητα και το αλλόκοτο. Αντί να ωθούμε προς το καλό και το φυσικό, μας λένε να αποδεχτούμε το λάθος και το αφύσικο. Και, μερικές φορές, το απόλυτο κακό.

Στην ταινία του del Toro, ο Πινόκιο αντιπροσωπεύει μια τεχνητά κατασκευασμένη ανίερη δύναμη που υπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία. (Αναζήτησε το άρθρο: Yaldabaoth The Big Boss) Και όσοι την απορρίπτουν είναι οι κακοί -μέχρι να αλλάξουν. Αλλά όχι, ο Πινόκιο δεν αλλάζει. Και, όταν πεθαίνει, ένα κερασφόρο πλάσμα, που μοιάζει με τον αγαπημένο τους Baphometh τον φέρνει πίσω. Γιατί να προσπαθείς για την τελειότητα με προσπάθεια, πειθαρχία και θυσίες, όταν μπορείς απλά να κυλιέσαι στην γενική βρωμιά και δυσωδία; Έχεις κανένα γουρούνι να μένει μακρυά από την λάσπη ή μύγα μακρυά από τα κόπρανα;

Εν ολίγοις, ενώ ο πρωτότυπος Πινόκιο αφορούσε την υπέρβαση των παγίδων της φυλακής του υλικού κόσμου, η εκδοχή του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο αφορά το αγκάλιασμα και την αποδοχή τους… που τυχαίνει να είναι η βάση του μαγικοσεξουαλικού αποκρυφισμού της πολιτικής ορθότητας και του New Age.

Ο δρόμος ως πεπρωμένο, έξω από τα σκοτάδια της σπηλιάς, στο Φως, υπάρχει, αλλά τον βαδίζουμε και εμείς κάθε στιγμή, σύμφωνα με την δική μας ελευθερία δράσης κι απόφασης. Κάθε στιγμή καλούμαστε να επιλέξουμε. Είμαστε αναγκασμένοι να δράσουμε, διαφορετικά μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας, είτε να πέφτουμε στην ρουτίνα μια ανιαρής πραγματικότητας, (Σίσυφος) είτε να σταματάμε μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Όπως επίσης είμαστε αναγκασμένοι να αναλάβουμε την ευθύνη των δικών μας επιλογών, με απώτερο σκοπό, να είμαστε χρήσιμοι, χωρίς να μας δεσμεύουν οι δράσεις μας.

Ένα πράγμα είναι να μας ανταμείψει η ζωή για τις καλές δράσεις μας και άλλη στάση πολύ διαφορετική να είμαστε εξαρτημένοι και δέσμιοι, αυτών που μας αντιστοιχούν, περιμένοντας ανταμοιβή για τα καλά που κάναμε. Και η τελευταία στάση είναι ένα χαρακτηριστικό του ελεύθερου ανθρώπου. «Να ξεχωρίζουμε ως καλά και κακά, μόνο όσα εξαρτώνται από την δική μας βούληση», έλεγαν οι Στωικοί φιλόσοφοι. Τότε δεν έχουμε κανένα λόγο να ρίξουμε το φταίξιμο στην μοίρα ή να κρατήσουμε εχθρική στάση απέναντι σε άνθρωπο! Είναι δική μας επιλογή και δική μας βούληση.-

***
@Ιων Μάγγος /terrapapers.com / 2012 / 2023