Μήπως Είσαι Εξωγήινος;

Ποιός μας επιβάλλει την συναινετική πραγματικότητα που ζούμε;

Υπάρχει ένα διήγημα του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Μπράιαν Άλντις, το οποίο πάντα μου φαινόταν πως είχε κάποια ομοιότητα με την ανθρώπινη ύπαρξη. Λέγεται «Έξω». Έξι άτομα ζουν μαζί σε ένα σπίτι που δεν φαίνεται να βρίσκεται σε καμία συγκεκριμένη τοποθεσία: τέσσερις άντρες και δυο γυναίκες. Κάθε πρωί σηκώνονται και ψάχνουν στην αποθήκη στην οποία εμφανίζονται μυστηριωδώς προμήθειες τροφής. Περνούν την μέρα παίζοντας χαρτιά και διασκεδάζοντας, αλλά δεν βαριούνται ποτέ. Στο τέλος της ημέρας πάνε για ύπνο.

Ποτέ δεν φαίνεται να αναρωτιούνται τι κάνουν εκεί, ή πώς κατέληξαν να βρίσκονται εκεί. Μια νύχτα, ένας ονόματι Χάρλεϋ, νιώθει άσχημα και αναγκάζεται να μείνει ξύπνιος. Βλέπει έναν άλλον να φεύγει από το υπνοδωμάτιό του και να πηγαίνει στην αποθήκη. Όταν ρίχνει μια ματιά στην αποθήκη, ο Χάρλεϋ βλέπει ότι ο απέναντι τοίχος έχει ανοίξει και οδηγεί σε ένα διάδρομο. Νιώθοντας βαθιά ανησυχία, τρέχει να ξυπνήσει κάποιον από τους συντρόφους του. «Κάτι τρέχει. Υπάρχει δίοδος προς τα έξω. Πρέπει να βρούμε τί είμαστε. Είτε είμαστε θύματα ενός φριχτού πειράματος, είτε είμαστε όλοι τέρατα». Όμως καθώς μιλά, ο σύντροφός του φαίνεται να διαλύεται και μετατρέπεται σε ένα τεράστιο έντομο.

Ο Χάρλεϋ καταφέρνει να βρει το δρόμο προς τα έξω. Τον κυριεύει μια επιθυμία να βρει ποιος είναι και τί κάνει εκεί. Νιώθει ότι του έχουν κλέψει τα χρόνια που έχει περάσει στο σπίτι. Βλέπει κτίρια και τρέχει προς το μέρος τους, κι ύστερα ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει σε ένα φωτισμένο δωμάτιο. Ένας άντρας που κάθεται πίσω από ένα γραφείο σχολιάζει. «Σου πήρε τέσσερα χρόνια να βγεις από εκεί μέσα». Ύστερα εξηγεί. Η Γη βρίσκεται σε σύγκρουση με μια φυλή εντόμων που ονομάζονται Νινιτιανοί.

Έρχονται στη Γη, σκοτώνουν ανθρώπους και παίρνουν τη θέση τους. Διατηρούν το ανθρώπινο σώμα με μια μορφή αυτο-ύπνωσης. Είναι προγραμματισμένοι να συμπεριφέρονται ακριβώς όπως τα ανθρώπινα όντα. Μια ομάδα πέντε Νινιτιανών έχει αιχμαλωτιστεί και κρατηθεί υπό περιορισμό. Ανάμεσά τους τοποθετήθηκε ένας άνθρωπος, ως παρατηρητής. Και επειδή ο άνθρωπος αυτός κάθεται και δεν κάνει τίποτα, οι Νινιτιανοί δεν κάνουν κι αυτοί τίποτα. Ποτέ δεν ρωτούν πού είναι, ή ποιος φέρνει το φαγητό κάθε μέρα, ή τι υπάρχει έξω από το σπίτι. Οι άντρες ποτέ δεν φλερτάρουν τις γυναίκες. Απλώς αποδέχονται την κατάστασή τους. Ο άνθρωπος που ο Χάρλεϋ είδε να φεύγει μέσω της αποθήκης είναι ο ανθρώπινος παρατηρητής που παίρνει άδεια τη νύχτα. Ο Χάρλεϋ συνειδητοποιεί την επίπτωση όλων αυτών που του είπαν. Αρχίζει να κραυγάζει: «μα δεν είμαι Νινιτιανός…» όταν νιώθει το σώμα του να διαλύεται καθώς μεταμορφώνεται σε έντομο…

Από τότε που πήγαινα ακόμη στο δημοτικό σχολείο, τότε που αρχίσαμε όλοι να συζητούμε για το πού τελειώνει ο χώρος (και οι μεγάλοι δεν μπορούσαν να μας απαντήσουν), πάντα ένιωθα σαν τον Χάρλεϋ. Επιφανειακά ο κόσμος αυτός μοιάζει αρκετά σταράτος. Γεννήθηκα σε μια συγκεκριμένη πόλη, ξέρω ποιοι είναι οι γονείς μου, πήγα σχολείο κι έμαθα ιστορία, ενδιαφέρθηκα για την επιστήμη κι έμαθα για το σύμπαν και για το πώς εξελίχθηκαν τα ανθρώπινα πλάσματα. Όλα έμοιαζαν πολύ φυσιολογικά και σίγουρα, ιδιαίτερα όταν γοητεύτηκα από τον Χ. Τζ. Γουέλς που μου είπε πως η επιστήμη θα έλυνε τελικά όλα τα αινίγματα της ύπαρξης. Όμως την μέρα που συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ιδέα πού τελείωνε το σύμπαν, συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν είχα ιδέα του ποιος είμαι ή του τι κάνω εδώ.

Όλα φαίνεται πως έχουν μια απάντηση.

Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε όλοι στη θέση των Νινιτιανών του Χάρλεϋ, υπνωτισμένοι στην αποδοχή και στην παθητικότητα.

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπινους συντρόφους μου ποτέ δεν φαίνεται να νοιάζονται γι τέτοια πράγματα. Έχουν τα προβλήματά τους, αλλά ποτέ δεν φαίνεται να ανησυχούν μήπως η όλη υπόθεση είναι ένας παράλογος γρίφος ή ένα κόλπο. Όσο για μένα, ποτέ δεν παύω να υποπτεύομαι ότι κάποιος με δουλεύει κανονικά. Ένας ξεχασμένος ποιητής ονόματι Ουίλλιαμ Γουάτσον το εξέφρασε αυτό σε ένα ποίημα με τίτλο: Του Κόσμου η Παραξενιά:

«Από κάμαρα σε κάμαρα πλανιέμαι
Κι ο οικοδεσπότης μου άφαντος μονίμως.
Και ποτέ μου δεν αναρωτιέμαι
καλεσμένος ή κρατούμενος αν είμαι»

Σαν παιδί ενδιαφέρθηκα για τον πνευματισμό, και πίστεψα πως η έννοια της ζωής μετά θάνατον είχε περισσότερο νόημα από την πεποίθηση του Σαίξπηρ, πως η μικρή ζωή μας απαλύνεται από τον ύπνο. Όμως έχω ακόμη την εντύπωση πως το βασικό ερώτημα «τί κάνω εδώ πέρα;» δεν έχει απαντηθεί με το να απαντήσουμε ότι «θα επιβιώσω μέχρι το θάνατό μου». Απλώς αντικαθιστά το ερώτημα, «τι κάνω εδώ πέρα;» με το «τι θα έκανα εκεί πέρα;»

Ένα πράγμα μου είναι σαφές: ότι ο λόγος που οι άλλοι άνθρωποι ενδιαφέρονται τόσο λίγο γι αυτά τα εκπληκτικά προβλήματα του παραφυσικού ή για το αν εξωγήινοι από άλλους γαλαξίες ή διαστάσεις επισκέπτονται τον πλανήτη μας, είναι πως, σαν τους ανθρώπους στο διήγημα του Άλντις, φαίνεται να βρίσκονται σε μια παράξενη, παθητική κατάσταση που μοιάζει με την ύπνωση. Έχω αρκετά κοινά με την κατάσταση του νου τους κι έτσι κατανοώ αυτή την προσδοκία για ασφάλεια και την αντίστασή τους στην εισβολή της παραδοξότητας. Πάντως, φαίνεται πώς η αντίδρασή τους ισοδυναμεί με το να χώνει κανείς το κεφάλι του στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο.

Βιώνω την ίδια αίσθηση παραλογισμού, όταν ακούω έναν κοσμολόγο σαν τον Στήβεν Χώκινγκ να μας λέει ότι το σύμπαν άρχισε με μια μεγάλη έκρηξη πριν δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια, και ότι η Φυσική σύντομα θα δημιουργήσει μια «Θεωρία του Παντός» που θα δώσει απάντηση σε κάθε πιθανό ερώτημα σχετικά με το σύμπαν. Αυτό συνεπάγεται ότι ο Θεός είναι μια «μη απαραίτητη υπόθεση». Ύστερα σκέπτομαι τη μέρα που ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρω πού τελειώνει ο χώρος και συνειδητοποιώ πως ο Χώκινγκ θάβει κι αυτός το κεφάλι του στην άμμο.

Ο Θεός μπορεί να είναι μια μη απαραίτητη υπόθεση, και δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση στην άποψη του Χώκινγκ, αλλά μέχρις ότου μπορέσουμε να κατανοήσουμε γιατί υπάρχει ύπαρξη και όχι μη ύπαρξη, τότε απλώς δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε τέτοιες δηλώσεις. Είναι αντιεπιστημονικό. Το ίδιο ισχύει για τον βιολόγο Ρίτσαρντ Ντώκινς, ο οποίος έχει την πεποίθηση ότι ο άτεγκτος Δαρβινισμός μπορεί να εξηγήσει τα πάντα κι ότι η ζωή είναι ένα τυχαίο υποπροϊόν της ύλης. Πιστεύω ότι προσπαθεί να δώσει απάντηση στην ύστατη ερώτηση, προσποιούμενος ότι αυτή η ερώτηση δεν υφίσταται. Αλλά τι στραβό υπάρχει στην «επιστημονική» άποψη ότι οι απώτατες ερωτήσεις δεν υφίστανται; Διαισθητικά αντιλαμβανόμαστε πως δεν είναι έτσι.

Όλα τα ζωντανά πλάσματα θέλουν να νιώθουν ασφάλεια κι αυτό ισχύει ειδικότερα για τα ανθρώπινα πλάσματα, επειδή νιώθουμε ιδιαίτερα ευάλωτοι. Χωρίς αίσθηση ασφάλειας, τα νεύρα μας θα κουρελιάζονταν. Όμως είναι εξίσου πιθανό να πάμε στο αντίθετο άκρο και να πειστούμε ότι η ζωή μας είναι βολική και απροβλημάτιστη, όπως σε ένα μυθιστόρημα της Τζέην Ώστιν. Όταν αυτό συμβαίνει λιμνάζουμε ή, ακόμη χειρότερα, φυτοζωούμε…

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει «φυσιολογική πραγματικότητα» που να μοιραζόμαστε όλοι μας. Υπάρχει απλώς μια συναινετική πραγματικότητα, σαν την συναινετική ηθική ή την συναινετική θρησκεία ή την συναινετική πολιτική που λαμβάνεται ως δεδομένη είτε σε μια φυλή ιθαγενών, είτε στις πιο “πολιτισμένες” κοινωνίες. Το είδος του σκεπτικισμού με το οποίο αντιμετωπίζουμε τους επαφικούς και τους απαχθέντες από «εξωγήινους», αποτελεί μέρος μιας συναινετικής πραγματικότητας. Όμως η συναινετική πραγματικότητα μεταβάλλεται. Το 1950 ένα απειροελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού της Ευρώπης και των ΗΠΑ πίστευε στην πραγματικότητα των UFO. Τώρα το ποσοστό είναι μεγαλύτερο από 50%. Το φαινόμενο των UFO άλλαξε την πτυχή αυτή της συναινετικής μας πραγματικότητας – κι αυτό φαίνεται να αποτελεί μέρος του σκοπού του φαινομένου.

Φυσικά, θα ήταν πολύ πιο εύκολο αν οι άνθρωποι που πιστεύουν στην ύπαρξη των UFO αποφασίσουν ακριβώς τι είναι εκείνο που πιστεύουν: συμπαγή μεταλλικά διαστημόπλοια από τον Σείριο, ημιστερεά σκάφη από άλλες διαστάσεις, άγγελοι και δαίμονες, high-tech ξωτικά, εσωγήινοι, ή ψυχικά οχήματα από το «στοιχειωμένο σύμπαν», που πρέπει να κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία με τα φαντάσματα και τα πόλτεργκαϊστ;

Για να αυξηθεί η σύγχυση, το ίδιο το φαινόμενο φαίνεται να έχει πρόθεση να παραμείνει αμφιλεγόμενο, αποτρέποντας κάθε προσπάθειά μας να καταλήξουμε σε καθορισμένα συμπεράσματα. Κάθε φορά που κάποιος καταλήγει σε μια θεωρία που ακούγεται ισορροπημένη και λογική, κάποιο αντιφατικό νέο στοιχείο θα έρθει στο φως. Οι μεγάλοι «UFOλόγοι» Ζακ Βαλλέ, Τζων Κηλ και Τζων Μίτσελλ, ξόδεψαν χρόνια μελετώντας το φαινόμενο και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν επιδέχεται ερμηνείας.

Η αρχική αντίδραση του γνωστού Τζων Μακ στους ισχυρισμούς του ερευνητή Μπαντ Χόπκινς σχετικά με τους απαχθέντες ήταν «πρέπει να είναι παλαβοί, το ίδιο κι αυτός». Η προσεκτικότερη εξέταση του αντικειμένου τον έπεισε ότι κανείς δεν ήταν τρελός: έλεγαν την αλήθεια όπως την ήξεραν. Όμως, χρόνια μετά την ανάμιξή του στην έρευνα των απαγωγών, ο Τζων Μακ –που στο μεταξύ έγινε ειδικός στο θέμα– παραδέχεται ότι δεν φωτίστηκε περισσότερο απ’ όσο έξι μήνες μετά την αρχή της έρευνάς του.

Παρομοίως, ο σκεπτικισμός σχετικά με τις στατιστικές των απαγωγών είναι εύκολο να κατανοηθεί. Το 1991, ο οργανισμός Roper ρώτησε σχεδόν έξι χιλιάδες ενήλικες για να εξακριβώσει πόσοι πίστευαν ότι είχαν ενδεχομένως απαχθεί από εξωγήινους. Οι Μπαντ Χόπκινς και Ντέηβιντ Τζέηκομπς επινόησαν έντεκα ερωτήσεις, όπως αν ένα άτομο θυμόταν να έχει δει παράξενα φώτα στο υπνοδωμάτιο, να έχει βιώσει χρονικά κενά, ότι πέταξε στον αέρα, ότι είχε δει μυστηριώδεις μορφές στο υπνοδωμάτιο που του προκάλεσαν παράλυση ή αν είχε ανεξήγητες πληγές στο σώμα.

Το αποτέλεσμα έδειξε ότι 119 άτομα ήταν πιθανοί απαχθέντες, (το 2% των ερωτηθέντων). Όμως, στατιστικά, η παρέκταση της αναλογίας αυτής στον αμερικανικό πληθυσμό, μεταφράζεται σε περίπου 5 εκατομμύρια! Αυτό φαντάζει εξωφρενικό. Αλλά αμέτρητες μαρτυρίες από απαχθέντες που ανακρίθηκαν από ειδικούς υπό την επήρεια της ύπνωσης οδηγούν στο εξίσου εξωφρενικό συμπέρασμα πως υπάρχουν οκτώ με δέκα εκατομμύρια «αλλαξοπαίδια» στην Γη!

Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα τελευταία μυθιστορήματα του Χ. Τζ. Γουέλς Άστρο Γεννημένο (Star Begotten) (1937) αφορά κάτι τέτοιο. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας συγγραφέας δημοφιλών ιστορικών βιβλίων που προσέχει ότι γεννιούνται όλο και περισσότερα παιδιά με ιδιαίτερες ικανότητες και αναρωτιέται αν αυτό προέρχεται από μεταλλάξεις που οφείλονται σε κοσμικές ακτίνες. Τα ονομάζει «Αρειανούς». Φαίνεται να βλέπουν το σύμπαν με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο από τους άλλους ανθρώπους. Αμφισβητούν τις αποδεκτές ιδέες.

Ο ήρωας ρωτά: «Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν όντα, υλικά όντα όπως εμείς, σε έναν άλλο πλανήτη, αλλά πολύ σοφότερα, πολύ ευφυέστερα, πολύ περισσότερο ανεπτυγμένα… Ας υποθέσουμε ότι τις τελευταίες χιλιάδες χρόνια πειραματίζονται με την ανθρώπινη γενετική. Ας υποθέσουμε ότι προσπαθούν να αλλάξουν την ανθρωπότητα με κάποιο τρόπο, μέσω των ανθρώπινων γονιδίων…» Αρχίζει και υποψιάζεται ότι οι «Αρειανοί» βομβαρδίζουν εκούσια τη Γη με κοσμικές ακτίνες. Η ιδέα τον ενοχλεί βαθύτατα.

Στο τέλος του βιβλίου η γυναίκα του ρωτά αν πιστεύει ότι είναι και ο ίδιος ένα απ’ αυτά τα «αλλαξοπαίδια». «Είδε πως όλα ήταν σαφή και απλά. Όλα ταίριαξαν μεταξύ τους. Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως είναι κι αυτός Αρειανός. Και όπως κοιτάζει στο κοιμισμένο μωρό τους, γνωρίζει ότι θα είναι κι αυτό Αρειανός». (Ας σημειώσουμε ότι τα ονόματά του ζευγαριού είναι Τζόζεφ και Μαίρη – Ιωσήφ και Μαρία).

Όμως οι κοσμικές ακτίνες δεν θα προκαλούσαν την αλλαγή που έχει κατά νου ο Γουέλς. Ξέρουμε πως οι κοσμικές ακτίνες δεν αποτελούν εφικτή μέθοδο για γενετική μηχανική, αφού δεν μπορούν να «συντονιστούν» καλά. Ένας πιο πρακτικός τρόπος να προκαλέσει κανείς «αλλαγή στο νου» θα ήταν μέσω αλλαγής της συνείδησης των ατόμων, και την χρήση αυτού που ο Ρούπερτ Σέλντρεϊκ ονόμασε «μορφογενετικά πεδία» για να διαδοθεί η αλλαγή. Μελετώντας τα πειράματα του ψυχολόγου Ουίλλιαμ ΜακΝτούγκαλ με λευκά ποντίκια, ο Σέλντρεϊκ παρατήρησε ότι όχι μόνο τα ποντίκια μπορούσαν να μεταδώσουν την εκπαίδευση του εργαστηρίου στους απογόνους τους (αμφισβητώντας έτσι το δόγμα ότι τα «επίκτητα χαρακτηριστικά» δεν κληρονομούνται) αλλά ότι και άλλα ποντίκια στο εργαστήριο αυτό τα οποία δεν είχαν πάρει μέρος στο πείραμα (την λεγόμενη ομάδα ελέγχου) είχαν ξεσηκώσει κι αυτά την ίδια μάθηση, μέσω τηλεπαθητικής μετάδοσης.

Όμως δεν μπορούσε να είναι απλώς τηλεπάθεια επειδή ακόμη και οι κρύσταλλοι συμπεριφέρονταν με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι κρύσταλλοι είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρυσταλλοποιηθούν στο εργαστήριο, αλλά κρυσταλλοποιούνται πολύ πιο εύκολα ακόμη και σε απομακρυσμένα εργαστήρια. Ο Σέλντρεϊκ πρότεινε πως αυτή η μορφή «όσμωσης» είναι κάτι σαν ηλεκτρική επαγωγή και ονόμασε την θεωρία του «υπόθεση της μορφοποιητικής αιτίας». Υπάρχουν πολλά πειράματα που την επιβεβαιώνουν. Για παράδειγμα, κάποιοι αγγλόφωνοι απομνημόνευσαν δυο ρίμες σε μια ξένη γλώσσα, μία από τις οποίες ήταν ένα πασίγνωστο νανούρισμα ενώ η άλλη είχε συντεθεί επί τούτου. Όπως αναμενόταν, τα υποκείμενα βρήκαν ευκολότερο να απομνημονεύσουν την πασίγνωστη ρίμα – επειδή εκατομμύρια ανθρώπων την ήξεραν ήδη.

Έτσι, αν το φαινόμενο των UFO αποτελεί όντως ένα «φαινόμενο ελέγχου», τότε θα επιδρούσε ολοένα και περισσότερο στον ανθρώπινο νου απλώς μέσω της διαδικασίας της μορφογενετικής «επαγωγής»… Επιπλέον, φαίνεται επίσης πιθανόν ότι κάποιες από τις ακατανόητες διαδικασίες στις οποίες υποβάλλονται οι απαχθέντες αποτελούν μια άλλη μέθοδο επίτευξης της μεταβολής. Όταν η επαφική Μπεθ Κόλλινγκς ρώτησε έναν «γκρίζο» γιατί της έχωνε μια βελόνα στον αφαλό, εκείνος της απάντησε «αποτελεί μέρος της διαδικασίας αλλαγής». Το ίδιο φαίνεται να ισχύει στις περισσότερες από τις μαρτυρίες κάθε είδους επαφικών.

Υπάρχουν επίσης σημαντικά στοιχεία που στηρίζουν τη θεωρία του Μπαντ Χόπκινς ότι τα πλάσματα αυτά εμπλέκονται σε κάποιο είδος πειραμάτων αναπαραγωγής. Ο Χόπκινς κατηγορήθηκε ότι πέρασε ο ίδιος αυτή τη θεωρία διαστρεβλώνοντας το υλικό του. Όμως υπάρχουν τόσες άλλες περιπτώσεις – για παράδειγμα η περίπτωση της Σέην Κουρτς που αναφέρει ο Χανς Χόλζερ, της παρθένας που το 1967 έμεινε έγκυος μετά από μια περίπτωση απαγωγής κι ύστερα έπαψε να είναι έγκυος. Το ίδιο περιγράφηκε και από τις επαφικές Μπεθ Κόλλινγκς και Άννα Τζέημερσον. Η μεταλλαγή της ανθρώπινης ράτσας αποτελεί ακόμη μία μέθοδο πρόκλησης εξελικτικής αλλαγής.

Άλλες περιπτώσεις επισημαίνουν μια ακόμη πιο εκπληκτική προοπτική: Ότι πολλά ανθρώπινα πλάσματα μπορεί να είναι διπλές προσωπικότητες, των οποίων ο καθημερινός εαυτός, απλώς δεν γνωρίζει ότι διαθέτει ένα εξωγήινο alter ego. Σίγουρα θα αποτελούσε ενδιαφέροντα τρόπο πρόκλησης μεταβολής στο ανθρώπινο είδος – μέσω απαγωγής χιλιάδων ατόμων και «τροποποίησης» του νου τους ώστε αυτά τα άτομα να μετατρέπονται σε «εν μέρει εξωγήινους».

Ας θυμηθούμε επίσης την περίπτωση της επαφικής Κάθρην του Τζων Μακ, η οποία βρέθηκε σε ένα διαστημόπλοιο με κάπου εκατό με διακόσιους ανθρώπους ξαπλωμένους σε τραπέζια. Πολλοί απαχθέντες θυμούνται υπό ύπνωση, ότι είδαν στο διαστημόπλοιο που τους πήραν, ένα τοίχο γεμάτο με κενούς χώρους με άτομα ξαπλωμένα μέσα τους. Όταν συνάντησα τον Ντέηβιντ Τζέηκομπς στο συνέδριο Fortfest του 1995, μου είπε ότι ήλπιζε πως βρισκόταν στα πρόθυρα της λύσης του μυστηρίου των UFO. Ο Πάτρικ Χιούτζ λέει ότι σε μια συνέντευξή του με τον Τζέηκομπς το 1994, ο τελευταίος ανέφερε μια υπνωτική αναδρομή που είχε διεξάγει το προηγούμενο βράδυ, στην οποία ο απαχθείς είχε δει άλλα δεκαπέντε ανθρώπινα πλάσματα πάνω στο σκάφος. Ο Τζέηκομπς υπέθεσε ότι μπορεί να διεξαγόταν ένα μαζικό πρόγραμμα απαγωγών, «εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα, επτά μέρες τη βδομάδα» για να γεμίσει η Γη με υβρίδια. Αυτό ακούγεται σαν την άποψη του Τζέηκομπς σχετικά με τη λύση του φαινομένου των UFO.

Όμως, αφήνοντας παράμερα το θέμα της στατιστικής, τι μπορούμε να πούμε για τις θεωρίες του Bad Hopkins εν γένει; Η θέση του ότι οι εξωγήινοι διεξάγουν κάποιο είδος γενετικών πειραμάτων φαίνεται να βασίζεται σε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, άλλωστε είναι ο πρώτος ερευνητής που το υποστήριξε ευρύτατα. Οι εξωγήινοι είχαν πει στον επαφικό αστυνομικό Χερμπ Σίρμερ ότι διεξήγαγαν γενετικά πειράματα, πολύ πριν κανείς από τους ερευνητές το προτείνει. Η Σέην Κουρτς, η Μπεθ Κόλλινγκς κι η Κάθι Ντέηβιντσον δεν επινόησαν τις χαμένες εγκυμοσύνες τους. Από τη θρυλική περίπτωση του Βίλλας Μπόας πήραν δείγμα σπέρματος το 1957, από τον Μπάρνεϋ Χιλλ το 1961 – ενώ στην Μπέττυ Χιλλ έχωσαν μια μεγάλη βελόνα στον αφαλό. Και όλα αυτά πολύ πριν οποιοσδήποτε ερευνητής υποστηρίξει την θεωρία των γενετικών πειραμάτων.

Το αινιγματικότερο σχετικά με τα στοιχεία, είναι πως οι εξωγήινοι των UFO φαίνεται να κατέχουν δυνάμεις που υπερβαίνουν πολύ τις ανθρώπινες – τόσο πολύ που είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί να θέλουν να παράγουν υβρίδια. Θα ήθελαν οι άνθρωποι επιστήμονες να παράγουν υβρίδια από ανθρώπους και γορίλες;

Ένα άλλο πρόβλημα είναι πως οι εξωγήινοι φαίνεται να κατέχουν δυνάμεις που αψηφούν την κοινή λογική. Μεταφέρουν ανθρώπους μέσα από τοίχους και παράθυρα και τους απορροφούν από τα αυτοκίνητα στα UFO. Ο Τζων Κηλ έχει εξηγήσει πώς ορισμένα ραδιοκύματα μπορούν να σταματήσουν τα μοτέρ των αυτοκινήτων. Όμως ανθρώπινα πλάσματα που πετούν και περνούν μέσα από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου –ακούγεται γελοίο. Αλλά, τι θα κάνουμε με τις χιλιάδες των μαρτύρων που το υποστηρίζουν; Είναι όλοι τους τρελοί; Τρελοί από κάθε γωνιά του κόσμου, που μιλούν όλοι τους για τα ίδια πράγματα;

Όταν οι ιπτάμενοι δίσκοι δημιούργησαν πηχυαίους τίτλους το 1947, συγγραφείς όπως ο Χάρολντ Γουίλκινς είκασαν ότι έρχονταν από τον Άρη και παρατηρούσαν την Γη. Αυτό ήταν ενδιαφέρον, αλλά μετά βίας προκαλούσε ενδιαφέρον στους περισσότερους από μας, δεδομένου ότι θα μπορούσε να υπάρχει κι άλλη ερμηνεία όπως μετεωρολογικά μπαλόνια ή πειραματικά αεροσκάφη. Μισό αιώνα αργότερα, η κατάσταση έγινε ξαφνικά απειλητικότερη, με χιλιάδες αναφορές για εξωγήινες απαγωγές και πολύ πιο δύσκολο να απορριφθεί ελαφρά τη καρδία.

Φυσικά, μπορεί αυτό το κύμα των φαινομένων των UFO να είναι, όπως πίστευε ο Καρλ Γιουνγκ, κάποιο είδος «προβολής» της ανθρώπινης ανάγκης μας για θρησκευτική πίστη. Ή μπορεί να είναι απλώς μια νέα εκδήλωση του κύματος αποκρυφιστικών και παραφυσικών φαινομένων του 19ου αιώνα. Ίσως κάποια ημι-υπερφυσικά όντα, με τα οποία χωρίς να ξέρουμε μοιραζόμαστε την Γη, να απαγάγουν ανθρώπους από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας.

Όμως εάν –όπως φαίνεται να υπονοεί και το πρόσφατο μεγάλο συνέδριο στο ΜΙΤ σχετικά με τις απαγωγές– πλέον στην εποχή μας εκδηλώνεται κάτι νέο και πολύ περίεργο για τον κόσμο, τότε ίσως η ανθρώπινη ράτσα να πρέπει να ψάξει για την απάντηση με περισσότερη επιμονή και ενδιαφέρον απ’ όσο δείχνει προς το παρόν…

@Wilson Colin

ΚΟΛΙΝ ΓΟΥΙΛΣΟΝ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ

Ο Κόλιν Γουίλσον είναι ίσως ο πολυγραφότερος συγγραφέας-μελετητής της εποχής μας, με πάνω από εκατό εκπληκτικά βιβλία στο ενεργητικό του και ένας από τους πιο αξιόλογους στοχαστές και δασκάλους μας στην υπόθεση της έρευνας του Αγνώστου και της Εναλλακτικής Φιλοσοφίας. Το νέο του βιβλίο Εξωγήινοι (Αlien Dawn) είναι κυριολεκτικά το απόλυτο βιβλίο για το τεράστιο ζήτημα, ένας πλήρης εξωγήινος οδηγός για τον 21ο αιώνα. Είναι τόσο εμπεριστατωμένο και πολύπλευρο, που δεν θα είναι υπερβολή αν πω ότι, διαβάζοντάς το, κάποιος έχει αυτόματα εποπτεία σε μια ολόκληρη βιβλιοθήκη πάνω στο θέμα, αφού περιέχει τη μεστή γνώση και την πληροφορία που έχει κατατεθεί μέχρι σήμερα από όλους τους σοβαρούς ερευνητές του χώρου.

Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης του (ρίχνοντας έστω και μια ματιά στα λεπτομερή περιεχόμενα), είναι σαν να διαβάζει κανείς πενήντα βιβλία μαζί, έναν ολόκληρο μικρόκοσμο. Επιπλέον, μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί την τελευταία λέξη των ερευνητών του είδους (γιατί συνδυάζει τις απόψεις και τις γνώσεις πολλών μελετητών), στο κατώφλι του νέου αιώνα, ενός νέου αιώνα που επιτέλους απαιτεί μια σοβαρή, εμπεριστατωμένη και ξεκάθαρη μελέτη πάνω στο μεγαλύτερο μυστήριο του αιώνα που μας πέρασε. Επιτέλους έγινε. Ο Κόλιν Γουίλσον έχει κάνει μια τιτάνια μελέτη για να παρουσιάσει στο βιβλίο αυτό την περιπέτειά του και τα εκπληκτικά συμπεράσματά του.

Θεωρώ ότι όποιος ενδιαφέρεται αληθινά για το μυστήριο των UFO, των επαφών και των απαγωγών από εξωγήινους, των συγκαλύψεων και των εναλλακτικών πραγματικοτήτων (έως τις εξελίξεις της σύγχρονης επιστήμης και της Κβαντικής Φυσικής), όχι μόνο πρέπει να διαβάσει ξανά και ξανά αυτό το βιβλίο, αλλά και -αν δεν ακολουθήσει τις βιβλιογραφικές και νοηματικές πύλες των σελίδων αυτών- αληθινά δεν χρειάζεται να διαβάσει τίποτε άλλο. Καταθέτω τα σέβη μου στον κύριο Γουίλσον για το παράθυρο στον κόσμο που μας άνοιξε, και χαίρομαι που μέσα από τις εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ τα νέα βιβλία του βρήκαν το δρόμο τους προς το ελληνικό αναγνωστικό κοινό…». Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.

terrapapers.com