Το τελος του κοσμου …… όπως το συναντάμε στις αρχαίες γραφές!

Σύμφωνα με την Ινδουϊστική παράδοση περί Κοσμολογίας, τώρα πλησιάζουμε το τέλος της Κάλι Γιούγκα (της Εποχής
του Σιδήρου), η οποία είναι ο τελικός και ο πιο αρνητικός από τους κύκλους των Γιούγκα (Εποχών) ανάπτυξης των όντων.
Κάθε Γιούγκα είναι σαν μία εποχή ενός υπέρ-κοσμικού έτους, ακόμη πιο μεγάλου από το κοσμικό έτος της μετάπτωσης του Ισημερινού. Όταν η Γη έφθασε στην παρούσα φάση εκδήλωσής της και η πρώτη Γιούγκα άρχισε (η Σάτυα Γιούγκα που σημαίνει Αγνή Εποχή), η ανθρωπότητα μετακινήθηκε μόλις ελάχιστα από την αρχική της κατάσταση της θεϊκής αθωότητας.Αυτή ήταν η λεγόμενη Χρυσή Εποχή.

Καθώς ο καιρός προχωρούσε, ο πλανήτης υπέστη την επίδραση της αρνητικής σπειροειδούς κατάβασης προς την ύλη και η ποιότητα της ζωής σε κάθε διαδοχική Γιούγκα όλο και απομακρυνόταν από τη Γνώση της Αλήθειας και των φυσικών νόμων με άλλα λόγια την “Πραγματικότητα”.

Στην δεύτερη Γιούγκα, την Τρέτα Γιούγκα (Ασημένια Εποχή) η πνευματική επίγνωση μειώθηκε κατά 1/4 και στην τρίτη Γιούγκα, την Ντβάπαρα Γιούγκα (Χάλκινη Εποχή) η αρνητικότητα κατείχε το 2/4. Στην τέταρτη Γιούγκα, την Κάλι Γιούγκα τα πράγματα γίναν τόσο θολά, που η ανθρωπότητα πάλευε πλέον με τεράστιες δυσκολίες. Η αρετή είχε τόσο πολύ μειωθεί ώστε μόλις και μετά βίας έφθανε το 1/4 της αρχικής της δύναμης.

Κατά τη διάρκεια της τρέχουσας ιστορίας μας δημιουργήσαμε και δεχθήκαμε όλα τα κακά από το Κουτί της Πανδώρας. Δεν είναι να απορούμε που η ανθρώπινη φυλή περνά τόσο δύσκολες ώρες. Αλλά η στιγμή της αλλαγής έχει φθάσει επιτέλους και η ανατολή για ακόμη μία φορά θα ρίξει το φως της σε έναν μπερδεμένο και γεμάτο άγνοια πλανήτη.
Στο Βισνού Πουράνα, ένα από τα αρχαιότερα κείμενα της Ινδίας, αναφέρει σχετικά με την Κάλι Γιούγκα:
“Οι αρχηγοί που κυβερνούν όλη τη Γη θα είναι βίαιοι και θα στερούν τα αγαθά από τους υπηκόους τους. Όσοι θα βρίσκονται σε υψηλές θέσεις θα εγκαταλείψουν την γεωργία και το εμπόριο και θα ζουν σαν υπηρέτες των διαφόρων αποκτημάτων τους.

Οι αρχηγοί, με τη δικαιολογία της οικονομικής ανάγκης, θα ληστεύουν και θα απογυμνώνουν τους υπηκόους τους από τα υπάρχοντά τους και θα αποκομίζουν από αυτούς την προσωπική τους περιουσία. Οι ηθικές αξίες και το γράμμα του Νόμου θα υποβιβάζονται μέρα με την ημέρα, μέχρι που ο κόσμος θα διαφθαρεί τελείως και η άγνοια θα κερδίζει ανάμεσα στους ανθρώπους”.
Υπάρχουν πολλές ακόμη αναφορές γι’ αυτή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Για παράδειγμα στη Βίβλο στο “Όνειρο του Ναβοχουδονόσορα” (Δανιήλ 2:31-45) περιγράφεται σαν ένα φωτεινό και φοβερό όραμα που έδειχνε ένα είδωλο με κεφάλι από ατόφιο χρυσό, στήθος από ασήμι, γοφούς από μπρούτζο και κνήμες από σίδερο.

Οι γάμπες και οι πατούσες ήταν από σίδερο αναμεμειγμένο με πηλό. Έπειτα αυτό το είδωλο καταστρέφεται από μία πέτρα, που δεν φτιάχτηκε από ανθρώπινα χέρια και που θρυμάτισε τις γάμπες και τις πατούσες, τα κομμάτια των οποίων φύσηξε ο άνεμος μακρυά.
Αν και ο Προφήτης Δανιήλ αντιλήφθηκε τα διάφορα μέταλλα ως τις αυτοκρατορίες τού τότε γνωστού κόσμου, που διαδέχθηκαν τη Βαβυλωνία, το όνειρο έχει επίσης και ένα πιο κοσμικό νόημα. Αντιπροσωπεύει τις μεγάλες Γιούγκα. Οι σιδερένιες κνήμες αντιπροσωπεύουν τη Σιδερένια Εποχή ή Κάλι Γιούγκα, η οποία εκφυλίζεται στο τέλος του κύκλου της στον παρόντα ασταθή πολιτισμό που συμβολίζεται από τις κνήμες και τις πατούσες από σίδερο και πηλό.

Ο Προφήτης αντιλήφθηκε την πέτρα ως το πραγματικό Βασίλειο του Θεού, το οποίο θα αντικαθιστούσε τους άλλους πολιτισμούς σαν το πραγματικό και παντοτινό Βασίλειο. Αυτό ακριβώς το τέλος μοιάζει να είναι το “Τέλος του Κόσμου”, χωρίς καμιά βεβαιότητα ή διευκρίνιση για όσους δεν βλέπουν τίποτε πέρα από τα όρια αυτής της συγκεκριμένης Εποχής και που γι’ αυτό το λόγο έχουν λάθος αντίληψη, με αποτέλεσμα κάποιες πολύ θλιβερές συνέπειες, όπως οι πρόσφατες υπερβολικές και αδικαιολόγητες τρομοκρατικές επιθέσεις, που η Κάλι Γιούγκα δίνει τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν είναι αρκετά αποστασιοποιημένοι από την γήϊνη ύπαρξή τους, ώστε να κατανοήσουν το πραγματικό νόημά τους.

Το τέλος αυτής της συγκεκριμένης Εποχής θεωρείται αναμφίβολα πολύ μεγαλύτερης σημασίας από πολλά άλλα, διότι είναι το τέλος μίας ολόκληρης Μανβαντάρα (το σύνολο καί των 4 Εποχών) και συνεπώς της τωρινής ύπαρξης του ανθρώπου ή αλλιώς ανθρωπότητας, αλλά θα πρέπει να το πούμε ξανά, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι είναι και το τέλος της ίδιας της γήϊνης ζωής, επειδή μέσω της αποκατάστασης που λαμβάνει χώρα την τελική στιγμή, αυτό το τέλος θα αποτελέσει ταυτοχρόνως και την αρχή μίας νέας Μανβαντάρα και έτσι, εάν κάποιος έχει ευρύτερη αντίληψη της πραγματικότητας θα μπορούσε να δει ότι το “Τέλος του Κόσμου” ποτέ δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά το τέλος μίας ψευδαίσθησης.

ΠΗΓΗ