Στου γιαλού τα κυματάκια κάθονται μύρια βοτσαλάκια

ή Γιατί να μην αλλάξει κάποιος τον κόσμο; ή στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε! ή Δεν είσαι απάνθρωπος… είσαι Πολεμιστής.  Από μικρό παιδί δεν ήθελα να μπαίνει τίποτα μέσα στα παπούτσια μου, για αυτό το λόγο και απέφευγα μετά βδελυγμίας τα πέδιλα. Πολύ περισσότερο αν αυτό το κάτι ήταν ένα πετραδάκι ή αυτά τα αμέτρητα βοτσαλάκια μετά από το καλοκαιρινό μπάνιο.

Τα τελευταία ήταν και τα περισσότερο εκνευριστικά και προορισμένα να κάτσουν στο πιο απίθανο σημείο της πατούσας μου ικανό να προκαλέσει νευρικό κλονισμό. Εκεί πετάω όχι μόνο το βοτσαλάκι, αλλά όλο το παπούτσι και στο μεταξύ καίγομαι στην καυτή άμμο.
Τόσα άπειρα βοτσαλάκια σπαρμένα παντού στρογγυλεμένα από τα κύματα, άλλοτε γυαλιστερά μέσα στον αφρό, άλλοτε ξερακιανά, μικρά και μεγάλα. Πώς τα φέρνει έτσι η τύχη και πάντα αυτό που κολλάει στην πατούσα σου ή στα ανάμεσα στα δάκτυλά σου βρίσκει μέρος να τρυπώσει και να εφαρμόσει που μπορεί μέχρι και να φτάσεις στο αυτοκίνητο και να το έχεις ξεχάσει και να το αντιληφθείς όταν γεμάτος από αλάτια και γυμνός πετάς από πάνω σου και τα παπούτσια και ακούς τον ήχο του βότσαλου στο πλακάκι. Το σιφόνι της ντουζιέρας τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται ένα μικρό νταμάρι.
Συχνά σηκώνεις το βοτσαλάκι αυτό που πάντα βρίσκει το δρόμο του για την προσωπική μας παραλία. Αχ, αυτή η ανακούφιση όταν αφαιρείς αυτό το βοτσαλάκι από την πατούσα σου. Τι όμορφο συναίσθημα…..και αποφασίζεις να κρατήσεις αυτό το συμπαθητικό κατά τα άλλα βοτσαλάκι και να το εγκλωβίσεις, όπως αυτό ήταν λίγο πριν εγκλωβισμένο μεταξύ του παπουτσιού και της πατούσας σου.
Από την πατούσα σου βρίσκεται στα χέρια σου που για να μείνει όμως εκεί πρέπει να το σφίξεις στη χούφτα σου και μάλιστα πολύ περισσότερο όταν τα βοτσαλάκια αυξάνονται. Και όσο τα σφίγγεις τόσο το συναίσθημα της πίεσης μέσα στις παλάμες σου θυμίζει την πίεση που ένιωθες κάποτε από το εγκλωβισμένο βοτσαλάκι στην πατούσα σου και την ανακούφιση μετά την αφαίρεσή του.
Παίζεις λοιπόν με τα βοτσαλάκια στην χούφτα σου, σφίγγεις τα χέρια και τα χαλαρώνεις και δημιουργείς όλα αυτά τα συναισθήματα που εξυπηρετούν εσένα και την ανάγκη σου να αισθανθείς και πάλι την δυσφορία και την ευχαρίστηση από το ζούληγμα και τη χαλάρωση. Μία προσωπική παραλία στα χέρια σου μέσα.

Περίεργο όμως,  όλες οι προσωπικές παραλίες των ανθρώπων έχουν τα ίδια βότσαλα. Τι και αν τα βρέχει το κύμα γυαλίζουν στον ήλιο, τι και αν αυτά που είναι μέσα στο νερό φαίνονται μεγαλύτερα, τι και αν είναι θαμμένα βαθιά όλα τους είναι τα ίδια βοτσαλάκια με τη δεύτερη ματιά που θα βρουν το δρόμο για την πατούσα σου. Άραγε είναι όλα τα βοτσαλάκια ίδια ή όλες οι πατούσες ίδιες;
Το σίγουρο είναι πως εκεί έξω υπάρχουν αμέτρητα βοτσαλάκια που το τελευταίο που περιμένουν είναι να κολλήσουν στην πατούσα σου. Δεν είναι δα και τόσο χαιρέκακα. Περιμένουν να παίξουν λίγο μέσα στις παλάμες σου. Τι καλά που οι παλάμες σου είναι τόσο μικροσκοπικές για να χωρέσουν τα αμέτρητα βοτσαλάκια από όλες τις παραλίες που μπορούν να υπάρξουν. Ακόμα και αν ξέραμε πόσα μπορεί να είναι αυτά τα βοτσαλάκια σε αριθμό αυτά τα κύματα του γιαλού φροντίζουν για την αδιάκοπη μεταμόρφωσή τους.
Και όμως πόσο φοβάσαι να ανοίξεις την παλάμη σου και να πέσουν αυτά τα πετραδάκια που κρατάς ευλαβικά στη χούφτα σου. Τα ίδια πετραδάκια που κρατάει και η άλλη σου χούφτα, τα ίδια πετραδάκια που κρατούν οι ιδιωτικές μας παραλίες. Δεν είναι καιροί για να χάσεις ούτε ένα από αυτά.
Ποιος θέλει να ξαναβρέξει τα πόδια του στο κύμα ή έστω να περπατήσει στον χαλικόδρομο έστω και με παπούτσια.

Η θάλασσα φουσκώνει πού και πού και ο αφρός της τυλίγεται γύρω από τα πόδια σου, πέρα από τα πετραδάκια που πατάς και κρατάς. Και όταν το κύμα μαζεύεται πάλι πίσω στη θάλασσα σου αφήνει ένα δρόμο προς το μεγάλο νταμάρι.
Δεν είσαι απάνθρωπος……τώρα με τα ελεύθερα πια χέρια σου δείχνεις το νταμάρι και στους άλλους που κοιτάζουν προσεκτικά τις χούφτες τους μην δραπετεύσει κάποιο βοτσαλάκι. Άρνηση και σφίξιμο.
Δεν είσαι απάνθρωπος….προσφέρεσαι να κρατήσεις για λίγο αυτά τα βοτσαλάκια για αυτούς χωρίς να τα σφίγγεις ή καλύτερα τους δείχνεις πώς να ανοίγουν τις παλάμες τους. Ένα βάρος φεύγει από τα χέρια τους και βλέπουν και αυτοί το μεγάλο νταμάρι….ή μήπως βλέπουν τα βοτσαλάκια τους σαν το προσωπικό τους νταμάρι.
Δεν είσαι απάνθρωπος….την ώρα που δεν κοιτούν πετάς μερικά από τα βοτσαλάκια που σου άφησαν για λίγο ή τα βρέχεις για λίγο στη θάλασσα ελπίζοντας το κύμα να τα γυαλίσει αρκετά ώστε καμία παλάμη να μην μπορεί να τα συγκρατήσει τόσο που θα γλιστρούν.
Δεν είσαι απάνθρωπος……αδιαφορείς που οι παλάμες τους πονάνε κάθε φορά που κάποιο βοτσαλάκι γλίστρησε ή επειδή αποφάσισαν να το αφήσουν.
Δεν είσαι απάνθρωπος……τους θυμίζεις ότι πρέπει να βιαστούν γιατί το καλοκαίρι τελειώνει σύντομα σε κάθε παραλία.
Δεν είσαι απάνθρωπος…..επιμένεις και εξηγείς ότι δεν θέλεις κάνεις καλό ή κακό.
Τελικά η δράση σου σε έφερε τον κόσμο στα μέτρα σου; Χμμμμ, πάντα οι προσιτές παραλίες σε κάνουν ευάλωτο, είτε στον ήλιο, είτε στα βλέμματα, είτε στις τσούχτρες.

Δεν σε ενδιαφέρει να γίνεις ο κριτής, στο ποιος από όλους αφήνει χαριτωμένα τα βότσαλά του να πέσουν. Αδιαφορείς και αποφασίζεις να σταματήσεις τη δράση σου γύρω από τις σφικτογεμισμένες χούφτες με βότσαλα. Ο κόσμος ήρθε στα μέτρα σου;
Απλά μετατοπίζεσαι….ο ίδιος ήχος από τα δικά σου βότσαλα που κροταλίζουν έρχεται στα αυτιά σου.
Αδιαφορείς…..τα πετάς και πορεύεσαι προς το μεγάλο νταμάρι. Το νταμάρι που από κάποτε ξεκίνησαν όλα αυτά τα βοτσαλάκια πριν φτάσουν στα χέρια σου και στις πατούσες σου. ..και όσο κοιτάς το νταμάρι τα χέρια ανοίγουν και τα βοτσαλάκια πέφτουν και πέφτουν, αχ πόσο βαριά ήταν.
Δεν είσαι απάνθρωπος….είσαι Πολεμιστής.

πηγη
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.