Ο Θάνατος είναι η Αθανασία με γυρισμένες σ’ εμάς τις πλάτες της!

«Το χαρακτηριστικό που διακρίνει τον νέο άνθρωπο είναι η επίγνωση της αυταπάτης των αντιθέτων —ισχυρίστηκε ο Dreamer – Εκείνα που η παλιά ανθρωπότητα θεωρεί αντίθετα, είναι πράγματι δυο όψεις της ίδιας πραγματικότητας, σαν τις δυο άκρες μιας ράβδου…

Καλό και κακό, αληθινό και ψεύτικο, ωραίο και άσχημο, δεν είναι αντίθετοι τρόποι ζωής, αλλά βαθμίδες, επίπεδα της πραγματικότητας…
Πίσω από τους φαινομενικούς ανταγωνισμούς επιδρά ακατάπαυστα μια δύναμη εναρμόνισης, ικανή να τα συγχωνεύσει και να τα οδηγήσει σε μια ανώτερη τάξη»….

Το γεγονός της ανθρωπογένεσης, το επαναστατικό χαρακτηριστικό που μου αποκάλυπτε εκείνη τη στιγμή ο Dreamer, ήταν η εμφάνιση σε μερικά άτομα, μιας νέας και ανατρεπτικής αίσθησης που ονόμασε ‘κάθετη οπτική του κόσμου’. Αισθάνθηκα τη σκέψη μου να χάνεται σε μια σκοτοδίνη. Κρατήθηκα γερά από το φτιαγμένο από μπαμπού παραπέτο, το λειασμένο από τον αέρα των Muiscas, και χάραξα στην καρδιά μου την απίστευτη αφήγησή Του.

«Σε αυτά τα πρώτα πρότυπα, δείγματα μιας νέας ανθρωπότητας, η πραγματικότητα δεν μοιάζει πια μονοσήμαντη, καθορισμένη απατηλά από πολικότητες και αντιθέσεις, αλλά φτιαγμένη από επίπεδα.
Με την καινούργια τους αίσθηση, το σύμπαν δεν φαίνεται πλέον χωρισμένο σε αντίθετα αλλά φτιαγμένο από υποστρώματα πραγματικότητας.

Ένα πράγμα δεν είναι αληθινό ή ψεύτικο αλλά,
ταυτόχρονα,
αληθινό και ψεύτικο,
ούτε αληθινό ούτε ψεύτικο,
ούτε μη αληθινό ούτε μη ψεύτικο…».

Σημείωσα προσεκτικά τις λέξεις Του, αν και η κατανόησή τους αργούσε να εμπεδωθεί μέσα μου. Με βοήθησε ένα παράδειγμα που μου έδωσε πάνω στην πιο κλασσική αντινομία, εκείνη που αντιπαρατάσσει το καλό με το κακό.

Σε αντίθεση με αυτό που φαίνεται στην κοινή οπτική, την οριζόντια οπτική του κόσμου, δεν υπάρχει κάτι που από μόνο του, αντικειμενικά και αμετάβλητα, είναι καλό ή κακό. «Το κακό του σήμερα είναι το καλό του χθες που δεν ξεπεράστηκε» δήλωσε, και με παρακολουθούσε καθώς κατέγραψα τις λέξεις Του, όπως έκανε συνήθως όταν ήθελε να βεβαιωθεί ότι τις κατέγραψα με απόλυτη ακρίβεια.
Η παύση κράτησε λίγο ακόμα και έπειτα ανήγγειλε: «Εκείνο που ο άνθρωπος καταδεικνύει ως κακό στη ζωή του, είναι η επανάπαυσή του στο καλό τού χθες.»

«Αλλά θα πρέπει να ομολογήσουμε – υποστήριξα, στην προσπάθειά μου να κρατήσω όρθιο κάποιο από τα χαλάσματα των βεβαιοτήτων μου – ότι τουλάχιστον μια αντίθεση υπάρχει σίγουρα… η ζωή και ο θάνατος είναι αντιθετικές πραγματικότητες… δυο αληθινές αντιθέσεις».
«Έτσι τα βλέπει ο οριζόντιος άνθρωπος» συμφώνησε ο Dreamer.

Έπειτα, χαμηλώνοντας τη φωνή και πλησιάζοντας, σαν να ήθελε να μου εκμυστηρευτεί κάτι, είπε: «Στην πραγματικότητα ο θάνατος δεν υπάρχει… Είμαστε φτιαγμένοι για να ζούμε αιώνια! Η πιο ζωντανή απόδειξη της παντοδυναμίας του ανθρώπου βρίσκεται στη δύναμη του να μετατρέψει το αδύνατο σε δυνατό: ο θάνατος… το σώμα είναι άφθαρτο. Μονάχα η απουσία της θέλησης… μια ακούσια θέληση, μια ασυνείδητη παντοδυναμία, μπορεί να το καταστρέψει.

Ο θάνατος είναι η αθανασία με γυρισμένες σ’ εμάς τις πλάτες της!».
Άκουγα κι έτρεμα. Ήμουν ένα φοβισμένο πλάσμα, αιωρούμενο στο χείλος της αβύσσου, μια στιγμή λίγο πριν γκρεμιστεί στο κενό που σηματοδοτεί ταυτόχρονα το τέλος του και την αναγέννηση του.
Τότε πρόφερε τις λέξεις που θα με καθοδηγούσαν και θα απορροφούσαν κάθε στιγμή της ζωής μου.

«Τα κύτταρα της νέας αυτής ανθρωπότητας πρέπει να εκπαιδευτούν, ένα προς ένα. Η εναρμόνιση πρέπει να υλοποιηθεί σε κάθε άνθρωπο — είπε έντονα
Στην οικονομία, όπως και στην πολιτική, πρέπει να προετοιμαστεί μια νέα γενιά ηγετών, μια αριστοκρατία λήψης αποφάσεων… άντρες και γυναίκες που να γνωρίζουν την τέχνη του ονείρου’, την τέχνη τού ‘πιστεύω και δημιουργώ ‘».
Μόνο ένας πραγματικός ονειρευτής μπορεί να νιώσει ασφαλής.
Το όνειρο είναι ασφάλεια,

Οι αμφιβολίες, οι φόβοι, και τα βάσανα είναι αυταπάτη, αλλά, ταυτόχρονα, η μόνη πραγματικότητα του καθημερινού ανθρώπου.

Elio D’ Anna «Η Σχολή των Θεών»