Επένδυση φιάσκο! – Η κατάληξη του Ξενοδοχείου που ήταν η αιτία να ξεσπάσει η υπόθεση της ζώνης των 800 μέτρων

Γράφει η Αθηνά Πετρακάκη
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Πέρα όμως από τις απορίες, υπάρχουν και οι εικόνες. Μια εικόνα, λένε, είναι χίλιες λέξεις. Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, μάλλον οι εικόνες λένε πολλά περισσότερα από χιλιάδες λέξεις.
Εμείς επισκεφθήκαμε αυτό το ξενοδοχείο, το «Aria Hotel», το οποίο εδώ κι ένα χρόνο, από πέρυσι, δηλαδή, που λειτούργησε για τελευταία φορά, είναι θύμα ληστρικών επιδρομών, από τους πάντες, με αποκορύφωμα τους τελευταίους μήνες κατά τους οποίους, έχουν ξηλωθεί ακόμα και κουφώματα.
Το ξενοδοχείο «Aria hotel», διαθέτει περίπου 80 δωμάτια apartments και τον τελευταίο χρόνο «ζει» ημέρες λεηλασίας, αφού πρόκειται για μια χρεοκοπημένη επιχείρηση με ένα ιδιαίτερα μπερδεμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Κι όσο ο ιδιοκτήτης παραμένει μια σκιά, την οποία δεν γνωρίζει κανείς, τόσο ο χώρος γίνεται καθημερινά και πιο ανεξέλεγκτος. Η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν τουλάχιστον λυπηρή αφού όλα τα ακριβά συστήματα εξοπλισμού του ξενοδοχείου είναι στις περισσότερες περιπτώσεις ήδη «ξηλωμένα» ή «μισοξηλωμένα».
Στους χώρους της υποδοχής δεν υπάρχει πλέον τίποτα πέρα από ξεχασμένα χαρτιά και μπλοκ κρατήσεων των δωματίων. Τα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά μέρη έχουν κάνει «φτερά». Κατ’ άλλους, μαζεύτηκαν από τους προμηθευτές που δεν τα πληρώθηκαν ποτέ και κατ’ άλλους από άγνωστους που εκμεταλλεύτηκαν την παρούσα κατάσταση. Προφανώς η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση αφού και κατά τη διάρκεια του ρεπορτάζ, άγνωστοι με αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες και με καλυμμένα τα διακριτικά έπαιρναν, ότι μπορούσε να μεταφερθεί. Από έπιπλα και μικροαντικείμενα μέχρι μονάδες air condition. Από τον κεντρικό χώρο έλειπε ακόμα και το ασανσέρ, ενώ δε γίνεται λόγος για τραπεζαρίες ηλεκτρικές συσκευές, τηλεοράσεις πλάσμα και ηχοσυστήματα που υπήρχαν παντού και τώρα δεν είναι πουθενά. Τα δωμάτια, που είχαν χαρακτηριστεί σουίτες, περιείχαν πέρα από δική τους κουζίνα και εξοπλισμό μπαρ, ο οποίος υπάρχει σε πολύ λίγα δωμάτια ακόμα. Είχαν λευκούς δερμάτινους καναπέδες τραπεζάκια, έπιπλα κρεβατοκάμαρας που και αυτά εξαφανίστηκαν, μαζί με τα πολυκούζινα και τα ψυγεία.
Στην εύλογη απορία μας, ποιος είναι ο ιδιοκτήτης που επιτρέπει να γίνεται όλη αυτή η λεηλασία στην περιουσία του, η πρώτη αντίδραση ήταν ένα κούνημα του κεφαλιού που συνοδεύονταν από τις φράση κανείς δεν ξέρει πλέον τους πραγματικούς ιδιοκτήτες. Ψάχνοντας καταλήξαμε να βρούμε μια κάποια άκρη, από ανθρώπους που γνώριζαν το τι είχε συμβεί και μας περιέγραψαν σε γενικές γραμμές την πορεία του τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα μας ανέφεραν, ότι κατά καιρούς γίνονται και κάποιες φασαρίες στο χώρο και ότι υπήρξε και αστυνομική παρέμβαση, αλλά μέχρι εκεί.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το πώς ξεκίνησε και πως έφτασε μέχρι εδώ, το συγκεκριμένο ξενοδοχείο μας περιέγραψαν κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε ανάλογες τουριστικές επιχειρήσεις και παρακολουθούσαν από κοντά το μαρασμό μιας μεγάλης επένδυσης. Με τη σειρά μας, σας μεταφέρουμε την ιστορία έτσι όπως μας την περιέγραψαν, αφαιρώντας όμως, από τις αναφορές τους, ονόματα και προσωπικά στοιχεία. Μετά την αγορά ενός οικοπέδου περίπου 10 στρεμμάτων από Έλληνα επιχειρηματία ξεκίνησε η κατασκευή του ξενοδοχείου με τη συμφωνία της αντιπαροχής από Εγγλέζο εκπρόσωπο εταιρίας με έδρα τη χώρα του.
Κατά τη διάρκεια των οικοδομικών εργασιών και αφού ο σκελετός της κατασκευής είχε φτάσει περίπου στα μισά, η επέμβαση της αρχαιολογίας λόγω παρακείμενης βυζαντινής εκκλησίας δημιουργεί τις πρώτες τριβές μεταξύ κατασκευαστή, πολεοδομίας και αρχαιολογίας.
Το θέμα φτάνει μέχρι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο από το οποίο ορίζονται Ζώνες Α΄ και Β΄ για την προστασία του βυζαντινού μνημείου.
Παράλληλα και με αφορμή τη συγκεκριμένη επένδυση, ξεσπά στο Ρέθυμνο η πολύκροτη υπόθεση «της ζώνης των 800 μέτρων», η οποία απείλησε να τινάξει στον αέρα την τοπική οικονομία! Η κατασκευή όμως συνεχίζεται κανονικά και μέρος των εγκαταστάσεων του ξενοδοχείου «πέφτει» μέσα στην αρχαιολογική ζώνη Β΄. Την πρώτη χρονιά (2007) το ξενοδοχείο λειτούργησε από τον Εγγλέζο κατασκευαστή του, χωρίς να κατορθώσει να πάρει ρεύμα και πέρασε τη σαιζόν λειτουργώντας με γεννήτριες και πολλά άλλα προβλήματα.
Συγχρόνως ο Εγγλέζος πουλάει όλα τα διαμερίσματα σε ομοεθνείς του που ενδιαφέρθηκαν να αποκτήσουν ένα τουριστικό κατάλυμα στην Κρήτη, με τη συμφωνία να μην επισκέπτονται την ιδιοκτησία τους κατά τους θερινούς μήνες δίνοντας τους ένα ποσοστό από τα κέρδη περίπου στο 7%. Τα δωμάτια-διαμερίσματα, όμως, οι Εγγλέζοι αγοραστές, θα μπορούσαν να τα επισκέπτονται τους υπόλοιπους μήνες που το ξενοδοχείο θα παρέμενε κλειστό. Οι αγοραπωλησίες αυτές σύμφωνα πάντα με πληροφορίες έγιναν μέσω εγχώριας κρατικής τράπεζας.
Η πρώτη σαιζόν όμως δεν πήγε καλά οικονομικά και τα χρέη άρχισαν να είναι δυσβάστακτα, αφού το μεγαλύτερο μέρος των υλικών κατασκευής αλλά των ανθρώπων που δούλεψαν στην κατασκευή του, μένει απλήρωτο.
Επιχειρηματίας από την περιοχή, που η εταιρία που διαχειρίζονταν το ξενοδοχείο, του χρωστούσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσόν, αναλαμβάνει τη δεύτερη χρονιά (2008) την επιχείρηση ενοικιάζοντας την, με σκοπό να τη λειτουργήσει ώστε τόσο ο ίδιος όσο και οι άλλοι που έκανε να λάβουν χρήματα, να εισπράξουν τα οφειλόμενα. Όμως και η δεύτερη χρονιά ήταν εξίσου καταστροφική με την πρώτη. Πέρα από πολλές ακόμα ελλείψεις ούτε το ηλεκτρικό ρεύμα δεν έφτασε ποτέ μέχρι εκεί, λόγω υψηλού κόστους, πάρα το ότι πήρε όλες τις απαιτούμενες εγκρίσεις.
Μια ακόμη προσπάθεια -η τελευταία-έγινε την περασμένη σαιζόν (2009) αυτή τη φορά από Ηρακλειώτη επιχειρηματία, η οποία όμως δεν είχε καλύτερη τύχη από τις δύο προηγούμενες. Αυτή τη φορά ακόμα και οι εργαζόμενοι έμειναν απλήρωτοι, κάνοντας πριν από περίπου ένα χρόνο επίσχεση εργασίας, η οποία όμως δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.
Για τρίτη χρονιά το ξενοδοχείο λειτούργησε χωρίς ρεύμα, με τα προβλήματα να γιγαντώνονται και αυτή τη χρονιά κόβεται και το νερό!
Από την άλλη πλευρά οι Άγγλοι ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων, μαθαίνοντας τις «τύχες» των καταλυμάτων που αγόρασαν, σταμάτησαν να πληρώνουν τις δόσεις τους. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι το κεντρικό μέρος του ξενοδοχείου, το σημείο δηλαδή που βρίσκονταν η κεντρική πισίνα, η ρεσεψιόν, οι τραπεζαρίες και τα σαλόνια, φέρεται πάντα σύμφωνα με πληροφορίες να χτίστηκε με δάνειο από εγχώρια ιδιωτική τράπεζα, το οποίο ουδέποτε αποπληρώθηκε.