ΑΠΙΣΤΕΥTO! Αρχαία Ελληνίδα με… λαπτοπ σε γλυπτό του 100 π.Χ. (Βίντεο)

Φωτογραφία
Αγγειογραφία του Δούριδος, περ. 500 π.Χ.
http://www.mlahanas.de/Greeks/Live/Education/Education2.jpg
Για σύντομα κείμενα χρησιμοποιούνταν το ξύλο. Η πιο απλή μορφή χρήσης του ήταν σανίδες ή σανιδάκια. Ξύλινες επιφάνειες που ασπρίζονταν, με ασβέστη ή γύψο, πριν χρησιμοποιηθούν ονομάζονταν λευκώματα. Περισσότερες ξύλινες πινακίδες συνδέονταν μεταξύ τους και ανάλογα με τον αριθμό τους ονομάζονταν: πυξία ή πτυχία, δίπτυχα, τρίπτυχα ή πολύπτυχα.
Οι ξύλινες πλάκες που διέθεταν επίστρωση από κερί ονομάζονταν γραμματείον, γραμματείδιον, πίναξ, πινάκιον, πινακίδιον και χρησιμοποιούνταν για την κοινοποίηση καταλόγων στρατολογίας, νόμων και αγγελιών σε δίκες, για το γράψιμο επιστολών, ως σημειωματάρια, για λογοτεχνικά σχεδιάσματα, περιλήψεις ή και ως σχολικοί πίνακες. Η πρώτη αναφορά κηρωμένης πινακίδας συναντάται στον Ηρόδοτο τον 5ο αιώνα π.Χ. Πλεονέκτημά τους ότι η κηρωμένη επιφάνεια μπορούσε να σβηστεί και να ξαναχρησιμοποιηθεί (δυνατότητα διόρθωσης λαθών), καθώς και η χαμηλή τους τιμή. Κατασκευάζονταν συνήθως από ξύλο οξιάς και πεύκου και σπανιότερα από βελανιδιά ή σφενδάμι. Αλείφονταν με στρώμα κεριού (μάλθη) ή με γύψο.
Η χάραξη των γραμμάτων στις κηρωμένες πινακίδες γίνονταν με ειδικό εργαλείο (γραφίς, στύλος) που παρασκευάζονταν από κόκαλο, σίδερο, μπρούντζο ή χαλκό. Η μία του άκρη ήταν μυτερή (για την χάραξη των γραμμάτων) και η άλλη πλατιά (για το σβήσιμο μέσω της λείανσης του κεριού).
Οι κηρωμένες πινακίδες Συναντούνται και βρίσκονταν σε χρήση από τους αρχαίους χρόνους και μέχρι το Μεσαίωνα
Ο πάπυρος ή χάρτης ήταν πιο ακριβό υλικό.