Αδιανόητο! Χλευάζουν τους πιστούς που πήγαν να προσκυνήσουν στον τάφο του Αγίου Παϊσίου

Μακαρι να ειχαν λιγο μυαλο να δουνε την στραβομαρα τους.ΘΕΕ μου συνχωρα τους…

ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΡΤΕΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ.ΠΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΠΡΑΞΗ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕ? Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΟΥΣΕ ΤΑΠΕΙΝΑ…. ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΑΤΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ?
ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ…ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ…ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ?Ο ΕΧΩΝ ΔΥΟ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΕΝΑ…ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΤΡΕΧΕΤΕ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΝΑ ΦΟΡΕΣΕΤΕ ΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΒΡΑΧΙΟΛΑΚΙΑ ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΟΙΟ ΕΥΚΟΛΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΣΑΣ!!!!!

Ανωνυμη με τα μυαλα στα καγκελα της θρησκοληψιας, εδω αρχιανωνυμος. Στο κατά Μάρκον κεφ.Ζ στ.24-30 μένουμε άναυδοι από την αγάπη του Ιησού όταν μία γυναίκα γονατιστή του ζήτησε να βοηθήσει την κόρη της που είχε πνεύμα ακάθαρτο «η κόρη ήταν Ελληνίδα στην θρησκεία και Συροφοινίκισα στην καταγωγή και τον παρακάλεσε να βγάλει από μέσα της το δαιμόνιο. Ο δε Ιησούς της είπε: άφησε πρώτα να χορτάσουν τα τέκνα δηλαδή ο λαός του Θεού, ο Ισραήλ, διότι δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το ρίξει στα σκυλιά δηλαδή τους έλληνες,κι εκείνη του αποκρίθηκε: ναι Κύριε δέχομαι ότι είμαι σκυλί και τα σκυλιά κάτω από το τραπέζι τρώγουν από τα ψίχουλα των παιδιών, μας φτάνουν τα ψιχουλά σου.Και ο Ιησούς της είπε πως για αυτόν τον λόγο που δείχνει ταπείνωση η κόρη έχει θεραπευτεί» Η ίδια περιγραφή, αυτή την φορά με μια Χανανέα γυναίκα, υπάρχει και στο κατά Ματθαίον Ιε΄ 21-28 Τι ντροπή για το ανθρώπινο γένος να πιστεύει πως τέτοια μισαλλόδοξα και ρατσιστικά δόγματα είναι λόγια του Θεού.Τα έθνη θεωρούνται σκυλιά που πρέπει να τρώγουν από τα ψίχουλα των ιουδαίων.Ο Χριστός όχι μόνον αποκαλεί αυτές τις δύστυχες γυναίκες σκυλιά αλλά ο φιλεύσπλαχνος Κύριος θεραπεύει τις κόρες τους όταν αυτές δηλώνουν πλήρη υποταγή και ταπεινώνονται στο λαό του Ισραήλ.Ο Ιησούς αποκαλεί σκυλιά που οφείλουν να τρώνε από τα ψίχουλα των ιουδαίων και να δηλώνουν και την υποταγή τους σε αυτούς, όλα τα άλλα έθνη και ιδιαίτερα τους έχοντες ελληνική παιδεία.

Καλησπέρα,Ανώνυμη μην παρεξηγείς τον Ανώνυμο.Τον ξέρουμε είναι σαυρί μάλαμα,απλά είναι συνεχώς πεινασμένο Και δεν χορταίνει με τίποτα.Εάν δεν βρεί κάτι μπορεί να φάει και τα παπούτσια του, φθάνει να είναι ελληνικά.Εχει πάθος με με οτιδήποτε ελληνικό.Η Ελένη από Κύπρο τον πήρε γραμμή και του μιλάει μόνο αγγλικά.
Για αυτό όχι ελληνικά και όλα θα πάνε καλά.
AΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ ΒΕΒΑΙΑ!
ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!

Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ
Ποιος θα το φανταζόταν ότι μετά 20 ολόκληρους αιώνες ζωής τού Χριστιανισμού, μετά την εξάπλωση τής διδασκαλίας τού Ευαγγελίου στο μεγαλύτερο τμήμα τής Οικουμένης, μετά την ιστορική συμπόρευση Ελληνισμού και Χριστιανισμού, θα εμφανίζονταν στη σύγχρονη Ελλάδα μερικοί συμπατριώτες μας που εν ονόματι τού Ελληνισμού, τής ελληνικότητας και τής Ελλάδας θα στρέφονταν συλλήβδην εναντίον τής χριστιανικής θρησκείας, καλώντας σε επιστροφή στη λατρεία των ειδώλων, στην ειδωλολατρία, στον παγανισμό και στον πολυθεϊσμό! Με κάποιες πρόσφατες νεοπαγανιστικές απόψεις που έχουν διατυπωθεί τα τελευταία χρόνια, δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να χαμογελάσει πικρά για όσα λένε αυτοί οι νοσταλγοί ενός «θρησκευτικού αττικισμού» ή αν πρέπει να προβληματιστεί σοβαρά για τα ακραία αναχρονιστικά φαινόμενα ορισμένων φιλόδοξων αμαθών ή ημιμαθών, οι οποίοι μέσα σε ένα κλίμα σύγχυσης φρενών που παρατηρείται σε ορισμένες εκφάνσεις τής σύγχρονης ζωής εκλαμβάνουν τη χριστιανική πίστη ως εχθρό των διδαγμάτων, των αρχών και των αξιών τού Ελληνισμού. Υπάρχουν δηλ. σήμερα, στις αρχές τού 21ου αιώνα, συμπατριώτες μας, ελάχιστοι ευτυχώς, μερικοί από τους οποίους αποτελούν γραφικές μάλλον φιγούρες, που υποστηρίζουν ότι εχθρός τού Ελληνισμού υπήρξε και είναι ακόμη και σήμερα ο Χριστιανισμός και ότι όποιος πιστεύει στις αξίες και τα ιδανικά τού Ελληνισμού είναι αυτομάτως αντίθετος προς τον Χριστιανισμό, που ως θρησκεία υπέσκαψε και έβλαψε τον Ελληνισμό! Το αποκορύφωμα αυτής τής φαεινής «σύλληψης» είναι ότι η αποδοχή τού Ελληνισμού συνδέεται αυτομάτως με την απόρριψη τής χριστιανικής θρησκείας και ότι περαιτέρω προϋποθέτει επιστροφή στην αρχαία ελληνική θρησκεία, δηλ. επιστροφή σε μια πολυθεϊστική ανθρωπομορφική αντίληψη τού θείου, σε ό,τι είναι γνωστό ως «Δωδεκάθεο». Πρόκειται για μια αντίληψη που πολιτισμικά για την πορεία τού Ελληνισμού συμπίπτει, στην πράξη, με το ναυτικό παράγγελμα «πίσω ολοταχώς»! Αυτός ο φολκλορικός «ελληνισμός της χλαμύδας», όταν περνάει σε τελετές αναβίωσης τής αρχαίας λατρείας των Ολυμπίων θεών με ανάλογη ενδυμασία, ύμνους και σύμβολα (δάδες, θυσίες ζώων κ.τ.ό.), ταυτίζει ανεπίτρεπτα και ανιστόρητα τον Ελληνισμό με φαιδρές καταστάσεις. Μπορεί μάλιστα να πάρει και τη μορφή κωμικοτραγικής πρόκλησης, όταν «ζητείται πίσω» ο Παρθενώνας, για να αποτελέσει τον επίσημο ναό τής νεοπαγανιστικής λατρείας!

Οσο αυτή η νεοπαγανιστική αντίληψη είναι απλώς μια ευφάνταστη σύλληψη μερικών αρνητών τής χριστιανικής διδασκαλίας, που τους κάνει αναχρονιστικούς νοσταλγούς τού αρχαίου κόσμου, ενός κόσμου που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, το θέμα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.Οταν όμως ταυτίζεται στο μυαλό κάποιων με την απόδοση τιμής προς τον Ελληνισμό και με την ανιστόρητη παραδοχή ότι Ελληνισμός και Χριστιανισμός υπήρξαν δύο αγεφύρωτα εχθρικοί κόσμοι, τότε πρόκειται για έμμονη ιδέα που καταλήγει σε επικίνδυνη έως ύποπτη πολιτισμική παραχάραξη μιας ιστορικής πραγματικότητας. H πραγματικότητα είναι ότι ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός, δύο μεγάλα πολιτισμικά μεγέθη, που ξεκίνησαν πράγματι με σύγκρουση κατόρθωσαν να περάσουν ήδη από τους πρώτους μεταχριστιανικούς χρόνους σε μια θαυμαστή, ιστορικά τεκμηριωμένη, συμπόρευση, η οποία στηρίχθηκε σε αναγνώριση τού συμπληρωματικού χαρακτήρα των δύο πολιτισμικών μεγεθών από τους ίδιους ανθρώπους, τους Ελληνες χριστιανούς. Αυτό επιτεύχθηκε με πρωτοβουλία μεγάλων Πατέρων τής Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, οι οποίοι είχαν σπουδάσει στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών και γνώριζαν εις βάθος τη σημασία των ελληνικών γραμμάτων, τής ελληνικής γλώσσας και τής ελληνικής σκέψης και οι οποίοι πίστευαν και δίδασκαν ότι ο Χριστιανός έχει πολλά να κερδίσει από τη μελέτη των ελληνικών κειμένων. H διδασκαλία περί αθανασίας τής ψυχής, καθώς και οι ηθικές αξίες που αναδύονταν μέσα από τα κείμενα των μεγάλων τραγωδών, ακόμη και μέσα από την ποίηση (μην ξεχνάμε πως ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ήταν και μεγάλος ποιητής) δεν διέφευγαν την προσοχή των Πατέρων που είναι γνωστό ότι γνώριζαν βαθιά την ελληνική φιλοσοφία, τη ρητορική και την ελληνική σκέψη και παιδεία γενικότερα. Τιμούν και διδάσκονται οι Πατέρες από τον ορθό λόγο των αρχαίων Ελλήνων, ενώ προσπερνούν τη μυθολογία τους όσο αντανακλά τις ανθρώπινες αδυναμίες τού Δία ή τής Ηρας ή διαφόρων μυθολογικών ηρώων.

Ετσι ένιωθαν, για να συνεχίσουμε την ιστορική περιπλάνηση, και ο Φώτιος και ο Αρέθας και ο Ευστάθιος, αυτές οι μεγάλες μορφές τής Εκκλησίας και των γραμμάτων τού Βυζαντίου, όταν μελετούσαν, παρέπεμπαν ή μιλούσαν για τους αρχαίους. Και εκκλησιαστικοί άνδρες τού διαμετρήματος ενός Ευγένιου Βούλγαρη, ενός Νεόφυτου Δούκα, ενός Ανθιμου Γαζή ή ενός Κωνσταντίνου Οικονόμου ή ενός Νεόφυτου Βάμβα έτσι ένιωθαν όταν χρησιμοποιούσαν τα ελληνικά γράμματα και τα ελληνικά κείμενα για να συμβάλουν στον φωτισμό τού σκλαβωμένου Γένους.

Γι’ αυτό είναι ιδιαίτερα λυπηρό και άδικο να προσπαθούν μερικοί, ελάχιστοι το ξαναλέω, νεοπαγανιστές να βάλουν εναντίον τού Χριστιανισμού εν ονόματι δήθεν τού Ελληνισμού! Να αγνοούν μια ιστορική πραγματικότητα που πέρασε μέσα από την Παιδεία και την Εκπαίδευση των Ελλήνων, αυτή τής «αλληλοπεριχώρησης» Ελληνισμού και Χριστιανισμού, και να προβάλλουν ψευδοδιλήμματα που ξεπέρασε ο Ελληνισμός στον ιστορικό του βίο με ελάχιστες αποκλίσεις μερικών φανατικών ένθεν κακείθεν που όμως δεν επηρέασαν τη συμπόρευση. Ας απομονωθούν αυτές οι φωνές και ας μην προβάλλονται από ανυποψίαστους υπεύθυνους τηλεοπτικών σταθμών, που στον βωμό τής θεαματικότητας αναζητούν πάσης μορφής «θέαμα».

Για τους γνωρίζοντες, όσοι αγαπάμε και έχουμε αγωνισθεί για τα ελληνικά γράμματα, τη διατήρηση και τη διάσωσή τους, υπάρχουν τόσα πεδία αγώνα για την ανάδειξη και αξιοποίηση των αρχών τού Ελληνικού πολιτισμού, ιδίως στον χώρο τής Ευρώπης που πρέπει να συνειδητοποιήσει τις πνευματικές ρίζες της, ώστε να μην περισσεύουν χρόνος και δυνάμεις για ψευδοκηρύγματα και ψευδοδιλήμματα τα οποία, αν βρουν σοβαρούς υποστηρικτές, ευτελίζουν τελικά τον ίδιο τον Ελληνισμό.

Πλίνιος……………………………….. Αναντίρρητα σπουδαιότατη είναι μία επιστολή, που συνέγραψε προς τον Τραϊανό γύρω στο 112 μ.Χ., ο Πλίνιος ο νεότερος, διοικητής της Βηθανίας και σύγχρονος του Τάκιτου και του Σουετώνιου. (Ρlin. Epist. X, XCVI). Από αυτήν πληροφορούμαστε για την πρόοδο και τις κατακτήσεις τις οποίες είχε σημειώσει η νέα πίστη στην Βηθανία, 70 περίπου χρόνια από τον θάνατο του Ιησού. Στην προσπάθειά του να περισυλλέξει ακριβείς πληροφορίες για τους Χριστιανούς, ο Πλίνιος προέβη σε επίμονες έρευνες και ανακρίσεις, τα αποτελέσματα των οποίων υπέβαλε εγγράφως στον αυτοκράτορα Τραϊανό μέσω επιστολής. Με την επιστολή αυτή ο αυτοκράτορας πληροφορείται ότι τίποτε το αξιόποινο δεν βρέθηκε στους οπαδούς της νεοφανείσας θρησκείας. Απλά μαζεύονταν κατά ορισμένη ημέρα, πριν από την ανατολή του ήλιου, και ανέπεμπαν ύμνους προς τον Χριστό σαν Θεό. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για έγκλημα, ή για κάποια άλλη αισχρή πράξη ή απάτη ή αθέτηση υποσχέσεως και παραβίαση κάποιας ανειλημμένης υποχρεώσεως. Αυτό που κυρίως παρακίνησε τον Ρωμαίο έπαρχο να εξετάσει το πράγμα, ήταν ο πολύ μεγάλος αριθμός των οπαδών της δεισιδαιμονίας αυτής. «Δεν απέμεινε, λέει, πόλη ή κόμη ή και αγρός ακόμη, στον οποίο να μη εισέδυσε το μόλυσμα αυτής. Οι ναοί των θεών μας ερημώθηκαν και από μακρό ήδη χρόνο δεν προσφέρονται θυσίες σε αυτούς»………………………………….. Συγγραφείς του 2ου αιώνος………………………… Δεν θα έπρεπε τέλος να αντιπαρέλθουμε και την μαρτυρία των εθνικών εκείνων συγγραφέων του β’ αιώνα, οι οποίοι επέκριναν τον Ιησού. Αυτοί είναι ο νεοπυθαγόρειος Νουμήνιος (πρώτο μισό του β’ αιώνος), ο Φλέγων, δούλος απελεύθερος του Αδριανού και σύγχρονος του Νουμήνιου, ο εκλεκτικός Γαληνός (δεύτερο μισό του β’ αιώνος), και επιπλέον ο Λουκιανός και ο Κέλσος. Αυτοί, λοιπόν, σκώπτονται τον Ιησού και μερικοί εκφράζουν για αυτόν ειρωνείες πικρές και σαρκασμούς. Κανείς όμως δεν διανοείται να αμφισβητήσει την ύπαρξή του. Ο Λουκιανός, για παράδειγμα, στο έργο του «περί Περεγρίνου τελευτής», υπαινίσσεται τον Ιησού και μιλάει για αυτόν σαν να πρόκειται για πολύ γνωστό πρόσωπο, αν και πεθαμένο πριν από πολύ καιρό, και τον αποκαλεί «εσταυρωμένο σοφιστή», «άνθρωπο εν Παλαιστίνη σταυρωθέντα», «μέγαν νομοθέτη των Χριστιανών». Επίσης, ο εκλεκτικός Πλατωνικός φιλόσοφος Κέλσος, στο σύγγραμμά του «Λόγος αληθής» (το οποίο, παρότι έχει χαθεί, είναι δυνατόν να το ανασυντάξουμε κατά τις κύριες γραμμές του μέσω της αναίρεσής του από τον Ωριγένη), παρουσιάζεται μεν να πιστεύει στις κατά του Ιησού χονδροειδείς ιουδαϊκές μυθοπλασίες, και επιζητεί, εκφυλίζοντας τα θαύματά του Ιησού να τα κοροϊδέψει και να τα περιγελάσει, εντούτοις δεν εκδηλώνει καμία διάθεση να αρνηθεί την ιστορική ύπαρξη του προσώπου του Ιησού. (Ωριγένους, Κατά Κέλσου ΙΙ 10)………………………………….. Μαρτυρίες αιρετικών…………… Παράλληλα με τις μαρτυρίες του εθνικού κόσμου για τον Ιησού, ο De la Boullaye (Jesus et l’ histoire, Conference II Paris 1929, σελ 8), τάσσει και τις μαρτυρίες των αιρετικών των πρώτων αιώνων. Πράγματι η μαρτυρία τους ορθά θα χαρακτηριζόταν ως εξωεκκλησιαστική και για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να την προσπεράσουμε. Οι άνθρωποι αυτοί, αρκετά ανεξάρτητοι μέχρι του σημείου να αποσυρθούν από την Εκκλησία, πρωτότυποι, αφού δημιούργησαν νέα θεολογία και συμπαρέσυραν αρκετούς μαθητές, αρκετά κοντά στις αρχές του Χριστιανισμού ώστε να μπορούν να ελέγξουν τις κεντρικές τουλάχιστον γραμμές του βίου του Ιησού Χριστού, δεν μπορούν να παραμεριστούν ως μάρτυρες της ιστορικής υπάρξεώς του. Μερικοί από αυτούς αρνήθηκαν το πραγματικό της σαρκώσεως του Χριστού. Ο Βασιλείδης κήρυττε το 120 – 140 μ. Χ. στην Αλεξάνδρεια ότι, το σώμα του Χριστού ήταν απλά φαινομενικό και ότι ο Χριστός ήταν άνθρωπος μόνο κατά δόκηση (το ίδιο κήρυτταν ο Ουαλεντίνος και ο Μαρκίων). Και ο θάνατος λοιπόν του Ιησού Χριστού, καθώς και η ανάστασή του ήταν έτσι φαινομενικά και κατά δόκηση. Εν τούτοις, κατά την μαρτυρία του Ιππολύτου, οι αιρετικοί αυτοί δεν αρνούνταν ότι, σε ότι αφορά τον Σωτήρα, όλα έγιναν όπως τα γράφουν τα ευαγγέλια. Δεν αρνούνται ότι ο Ιησούς φάνηκε ανάμεσα στους ανθρώπους μια ορισμένη χρονική περίοδο και ότι σημείωσε την σταδιοδρομία που εξιστορούν τα ευαγγέλια, αλλά λένε ότι όλα αυτά έγιναν φαινομενικά. Και ο μεν Ουαλεντίνος γύρω στο 135-160 μ. Χ. αναγνωρίζει την ιστορική αξία των ευαγγελίων, ο δε Μαρκίων, ο οποίος γεννήθηκε το 85 μ.Χ. και αποσχίστηκε από την εκκλησία της Ρώμης το 140, παραποίησε και ακρωτηρίασε τις Γραφές, παραδεχόταν όμως το πάθος και την ανάσταση του Ιησού, καθώς και το κήρυγμα της σωτηρίας και της μέσω του σταυρού απολυτρώσεως. Οι μαρτυρίες λοιπόν των ανθρώπων αυτών, σε ότι αφορούν στην ύπαρξη του Χριστού δεν είναι δυνατόν να απορριφθούν ως μη έγκυρες. Διότι άνθρωποι, οι οποίοι αποτίναξαν το κύρος της εκκλησίας και δημιούργησαν δική τους κοσμοθεωρία, από τι θα εμποδίζονταν να απορρίψουν ολότελα την παράδοση περί υπάρξεως του Ιησού, αν δεν έβρισκαν αυτή στηριγμένη σε απόλυτα αδιάσειστη βάση;

Simon Greenleaf, Ιδρυτής του Harvard University of Law, ο οποίος ήταν σκεπτικός, σχετικά με την ύπαρξη του Χριστού. Όταν, όμως, μελέτησε τα Ιστορικά στοιχεία, και απέρριψε οτιδήποτε δεν ήταν βάσιμο, κατέληξε σε ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα. Βρήκε πως όχι μόνο η Ιστορία δείχνει πως ο Ιησούς ήταν ιστορική πραγματικότητα, αλλά πως ο Θάνατος και η Ανάσταση του, ήταν τόσο βάσιμα, όσο και πολλά άλλα γεγονότα της Ιστορίας.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕΓΑΛΟΣΑΥΡΕ ,ΣΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΑΣΠΑΖΟΜΑΙ ,
-ΓΙΑΤΙ ΕΑΝ ΕΛΕΓΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΗΞΕΡΕ ΟΥΤΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ-
ΜΗΠΩΣ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ ΑΛΛΑ ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ.
ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΑΚΡΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΧΑΡΑΚΑ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ?
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ?
1.ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΔΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ?
ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΕΩΡΟ ΑΝΤΙΠΡΟΩΠΕΥΕΙ ΤΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΤΟΤΕ,ΑΦΟΥΙ ΔΕΝ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΕ ΣΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ.ΠΟΛΕΜΟΙ,ΠΟΛΕΜΟΙ,ΠΟΛΕΜΟΙ…
• Πρώτος Μεσσηνιακός πόλεμος (743-724 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα στους Σπαρτιάτες και τουςΜεσσήνιους που είχε ως αποτέλεσμα την προσάρτηση της Μεσσηνίας στην Σπάρτη.
• Ληλάντιος πόλεμος (ανάμεσα στα έτη 710-650 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα στις δύο ισχυρότερες πόλεις κράτη της Εύβοιας για τη διεκδίκηση του Ληλάντιου πεδίου. Στον πόλεμο αναμίχθηκαν πόλεις της Ιωνίας και οι Θεσσαλοί. Αποτέλεσμα του πολέμου ήταν να αποδυναμωθούν οι δύο Ευβοϊκές πόλεις που μέχρι τότε ήταν μεγάλες αποικιακές και εμπορικές δυνάμεις.
• Δεύτερος Μεσσηνιακός πόλεμος (685-668 π.Χ. περίπου): Πόλεμος που ξέσπασε μετά την εξέγερση των Μεσσήνιων κατά της Σπάρτης. Στον πόλεμο αυτό αναμίχθηκαν οι περισσότερες πόλεις της Πελοποννήσου. Έληξε με νίκη των Σπαρτιατών και νέα υποταγή των Μεσσήνιων.
• Μελιακός πόλεμος (περίπου 650 π.Χ.): Πόλεμος Ιωνικών πόλεων εναντίον της πόλης Μελίας στην χερσόνησο της Μυκάλης. Οι νικητες του πολέμου ίδρυσαν το κοινό των Ιώνων και το θρησκευτικό τους κέντρο τοποθετήθηκε στη Μυκάλη στην περιοχή της κατεστραμμένης πόλης Μελίας [1].
• Μιλησιακός πόλεμος (624-612/611 π.Χ.): Ο πόλεμος αυτός ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας τωνΛυδών να καταλάβουν τη Μίλητο και έληξε με συμφωνία ειρήνης ανάμεσα στις δύο πλευρές.
• Πρώτος ιερός πόλεμος (595-585 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα σε μέλη της Δελφικής αμφικτυονίας και της πόλης Κρίσας, με το επίνειό της Κίρρα που κατηγορήθηκαν πως παρενοχλούσαν τους προσκυνητές των Δελφών.
• Ιωνική επανάσταση (499-494 π.Χ.): Επανάσταση των ελληνικών πόλεων της Ιωνίας κατά των Περσών. Η επανάσταση γενικεύτηκε με την εξέγερση και άλλων πόλεων της Μικράς Ασίας και της Κύπρου, αλλά έληξε με την τελική επικράτηση των Περσών.
• Περσικοί πόλεμοι (492-479 π.Χ.): Δύο διαδοχικές εκστρατείες των Περσών κατά των Ελληνικών πόλεων. Η εκστρατεία του Δαρείου τερματίστηκε με την ήττα των Περσών στη μάχη του Μαραθώνα και του Ξέρξη με την ήττα των Περσών στην μάχη των Πλαταιών.
• Πόλεμοι της Δηλιακής Συμμαχίας (477-449 π.Χ.): Εκστρατεία της Δηλιακής Συμμαχίας κατά των Περσών, που έληξε με την ειρήνη του Καλλία.
• Πρώτος Πελοποννησιακός πόλεμος (460-445 π.Χ.) Πρώτη φάση των συγκρούσεων ανάμεσα στην Πελοποννησιακή και την Αθηναϊκή συμμαχία που τερματίστηκαν με τις Τριακονταετείς Σπονδές.
• Δεύτερος ιερός πόλεμος (449-448 π.Χ.) Διαμάχη Αθήνας και Σπάρτης σχετικά με την ανάθεση του ελέγχου του μαντείου των Δελφών στους Φωκείς.
• Σαμιακός πόλεμος (440-439 π.Χ.) Πόλεμος που ξέσπασε όταν η Αθήνα παρενέβη στη διαμάχη των πόλεων της Σάμου και της Μιλήτου για τον έλεγχο περιοχών που ανήκαν παλαιότερα στην Πριήνη.
• Πελοποννησιακός πόλεμος (431-404 π.Χ.) Ο μεγαλύτερος πόλεμος της αρχαιότητας ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις. Πήρε πανελλήνιες διαστάσεις και μετά από συγκρούσεις που διήρκεσαν 27 χρόνια επικράτησε η Πελοποννησιακή συμμαχία. Ο πόλεμος αυτός περιλάμβανε τρεις φάσεις:
• Αρχιδάμειος πόλεμος (431-421 π.Χ)
• Σικελική εκστρατεία (415-413 π.Χ)
• Δεκελικός πόλεμος (413-404 π.Χ.)
• Κορινθιακός πόλεμος (395-386 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα στη Σπάρτη και στον συνασπισμό που συγκροτήθηκε από τους πρώην σύμμαχούς της Σπάρτης, Κορίνθιους και Βοιωτούς καθώς και από τουςΑθηναίους και Αργείους. Ο πόλεμος έληξε το 386 π.Χ. με την Ανταλκίδειο ειρήνη.
• Θηβαϊκοί πόλεμοι (371-362 π.Χ.): Σειρά πολέμων που διεξήγαγαν οι Θηβαίοι για να επεκτείνουν την ζώνη επιρροής τους. Η Θηβαϊκή επεκτατικότητα τερματίστηκε με την μάχη της Μαντίνειας το 362 π.Χ.
• Πρώτος Συμμαχικός πόλεμος (357-355 π.Χ.) Πόλεμος που προκλήθηκε όταν αποστάτησαν από τηδεύτερη Αθηναϊκή συμμαχία τα νησιά Ρόδος, Κως και Χίος και οδήγησε στην διάλυση της συμμαχίας.
• Τρίτος ιερός πόλεμος (356-346 π.Χ.): Πόλεμος που ξέσπασε μετά την άρνηση των Φωκέων να πληρώσουν το πρόστιμο που τους επέβαλλε το Αμφικτυονικό συνέδρειο. Ο πόλεμος πήρε μεγάλες διαστάσεις και αναμίχθηκαν τα περισσότερα κράτη της κεντρικής Ελλάδας και επιπλέον οι Αθηναίοι και οι Μακεδόνες. Τελικά οι Μακεδόνες έκλεισαν ειρήνη με τους Αθηναίους (Φιλοκράτειος ειρήνη) και υπέταξαν τους Φωκείς.
• Τέταρτος ιερός πόλεμος (339-338 π.Χ.): Πόλεμος που ξέσπασε όταν η πόλη των Λοκρών, Άμφισσακαταπάτησε ιερά κτήματα των Δελφών. Η Δελφική Αμφικτυονία ανέθεσε την αρχηγία της εκστρατείας στονΦίλιππο που κατέλαβε την Άμφισσα και αργότερα ήρθε αντιμέτωπος με τον συνασπισμό πόλεων της νότιας Ελλάδας που σχηματίστηκε για να τον αντιμετωπίσει. Ο Φίλιππος επικράτησε στην μάχη της Χαιρώνειας και ξεκίνησε η εποχή της Μακεδονικής ηγεμονίας.
• Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (334-323 π.Χ.): Εκστρατεία του Μακεδόνα βασιλιά Αλεξάνδρουκατά των Περσών. Μετά την κατάλυση της Περσικής αυτοκρατορίας πραγματοποίησε εκστρατεία στην Ινδία.
• Λαμιακός πόλεμος (323-322 π.Χ.): Πόλεμος μεταξύ Μακεδόνων και πόλεων της νότιας Ελλάδας που επαναστάτησαν μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
• Πόλεμοι των Διαδόχων και των Επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323-περίπου 281 π.Χ.). Διακρίνονται τέσσερις σημαντικές περίοδοι:
• Πρώτος Πόλεμος των Διαδόχων (322-321 π.Χ.): ο Αντίπατρος, ο Αντίγονος, ο Πτολεμαίος και οΚρατερός, εναντίον του Περδίκκα και του Ευμένη.
• Δεύτερος Πόλεμος των Διαδόχων (318-316 π.Χ.): ο Πολυπέρχων και ο Ευμένης, ενάντια στον Αντίγονο και τον Κάσσανδρο.
• Τρίτος Πόλεμος των Διαδόχων (314-312 π.Χ.): ο Κάσσανδρος, ο Πτολεμαίος και ο Λυσίμαχος, εναντίον του Αντίγονου και του γιου του Δημητρίου.
• Τέταρτος Πόλεμος των Διαδόχων (307-301 π.Χ.): ο Πτολεμαίος και ο Κάσσανδρος ενάντια στον Αντίγονο και το Δημήτριο.
• Εκστρατεία του Πύρρου (280-275 π.Χ.): Επέμβαση του Ηπειρώτη βασιλέα Πύρρου, στους πολέμους των ελληνικών πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας με το Ρωμαϊκό κράτος. Η εκστρατεία του στην Ιταλική χερσόνησο και τη Σικελία λήγει μετά τη μάχη του Μπενεβέντο.
• Χρεμωνίδειος πόλεμος (267-261 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα στο Μακεδονικό βασίλειο του Αντίγονου Γονατά και στη συμμαχία μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης που ενισχύονταν από το βασίλειο των Πτολεμαίων της Αιγύπτου.
• Δημητριακός πόλεμος (239-238 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα στον νέο Βασιλιά της Μακεδονίας Δημήτριοκαι τον συνασπισμό Αιτωλικής και Αχαΐκής Συμπολιτείας [2]
• Κλεομένειος πόλεμος (229/228-222 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα στην Αχαϊκή Συμπολιτεία με σύμμαχο τηΜακεδονία και την Σπάρτη του Κλεομένη Γ’. Κατάληξη του πολέμου ήταν η Μάχη της Σελλασίας στην οποία η Σπάρτη ηττήθηκε.[3]
• Δεύτερος Συμμαχικός πόλεμος (220-217 π.Χ.): Πόλεμος που κήρυξε η Μακεδονία και η Αχαϊκή Συμπολιτεία εναντίον της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Ο πόλεμος έληξε με την συνθήκη ειρήνης που αποφασίστηκε στο συνέδριο της Ναυπάκτου το 217 π.Χ.
• Πρώτος Μακεδονικός πόλεμος (215-205 π.Χ.): Ο πρώτος από μία σειρά πολέμων ανάμεσα στουςΡωμαίους και τους Μακεδόνες. Με τον πόλεμο αυτό η Ρώμη κατέλαβε κάποια εδάφη ανατολικά της Αδριατικής.
• Πρώτος Κρητικός πόλεμος (205-200 π.Χ.): Πόλεμος που διεξήγαγε η Μακεδονία με συμμάχους τηνΑιτωλική Συμπολιτεία και πόλεις της Κρήτης, κατά της Ρόδου και των συμμάχων της. Οι Μακεδόνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον πόλεμο μετά την εμπλοκή των Ρωμαίων και οι Ρόδιοι επέκτειναν την κυριαρχία τους σε πόλεις της Κρήτης.
• Δεύτερος Μακεδονικός πόλεμος (200-197 π.Χ.): Ο δεύτερος πόλεμος ανάμεσα στους Ρωμαίους και τους Μακεδόνες κατέληξε σε νίκη των Ρωμαίων στη Μάχη των Κυνός Κεφαλών το 197 π.Χ. και με την συνθήκη που ακολούθησε απαγορεύτηκε στη Μακεδονία να αναμειγνύεται με πολιτικά θέματα εκτός των συνόρων του κράτους του.
• Λακωνικός πόλεμος (195 π.Χ.): Ο πόλεμος στον ο οποίο ο τύραννος της Σπάρτης Νάβις βρέθηκε ενάντια στις συνασπισμένες δυνάμεις των Ρωμαίων, της Αχαϊκής Συμπολιτείας, των Μακεδόνων, της Περγάμου και των Ροδίων.
• Αιτωλικός πόλεμος (191-189 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα στην Αιτωλική Συμπολιτεία και τους συμμάχους της και τη Ρώμη και τους συμμάχους της. Ο πόλεμος έληξε με επικράτηση των Ρωμαίων.
• Τρίτος Μακεδονικός πόλεμος (171-168 π.Χ.): Ο τρίτος πόλεμος ανάμεσα στη Ρώμη και την Μακεδονίαπου οδήγησε στην κατάλυση του Μακεδονικού βασιλείου.
• Δεύτερος Κρητικός πόλεμος (155-153 π.Χ.): Πόλεμος ανάμεσα σε πόλεις της Κρήτης και τους Ρόδιους.
• Τέταρτος Μακεδονικός πόλεμος (150-148 π.Χ.): Ήταν ο τελευταίος πόλεμος ανάμεσα στους Μακεδόνες, που υποκινούνταν από τον Ανδρίσκο και τους Ρωμαίους. Σύντομα μετά την επικράτηση των Ρωμαίων ιδρύθηκε η ρωμαϊκή επαρχία της Μακεδονίας (146 π.Χ.).
• Πενταστράτειος πόλεμος (150 π.Χ.): Ο Πενταστράτειος , αριστοκράτης της Αλικαρνασσού ξεσήκωσε τους κατοίκους της Αλικαρνασσού , σκοτώνοντας τον έπαρχο Ίβο Γκάδιο . Σύντομα όμως ο Πενταστράτειος σκοτώθηκε και η επανάσταση σταμάτησε .
• ΟΙ πόλεμοι ΚΆΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ περιορίστηκαν διότι μας κατέλαβαν ΕΥΤΥΧΏΣ οι Ρωμαίοι.
• ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΤΩΝ ‘’ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΩΝ’’.
• ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΔΗΛΑΔΗ ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ?
• ΤΟΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΟ,ΤΟΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ,ΤΟΝ ΑΘΗΝΑΙΚΟ,Η ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ Κ.Λ.Π?
• ΕΑΝ ΕΛΕΓΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΣΠΑΡΤΙΑΤΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΓΙΑ ΑΘΗΝΑΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΟΥ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ
• ΤΑ ΑΝΤΕΡΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ.
• Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ.
• ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΕ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΠΑΠΠΟΥΣ
• ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΑΝΘΗ ΚΑΙ ΧΤΥΠΙΟΤΑΝ ΟΤΙ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
• ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
• ΤΟΝ ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΒΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΑΠΠΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ.
• ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑ ΟΠΟΥ ΤΟΝ ΠΕΤΥΧΑΙΝΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
• ΘΑ ΕΒΡΙΖΕ ΚΑΠΟΙΟΝ!!!.Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ.
• ΠΑΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
Μήπως είναι το κριτήριο της άνθησης της φιλοσοφίας και της επιστήμης:
MA OI ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΤΟΝ ΔΥΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ.
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΧΕ ΜΠΕΙ ΗΔΗ
ΣΕ ΣΠΙΡΑΛ ΘΑΝΑΤΟΥ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΑΥΤΟΥ ΔΙΑΣΩΘΗΚΕ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΟΠΩΣ Η ΣΤΩΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
ΚΑΙ Η ΚΥΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.ΤΩΡΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ,
Η ΒΑΣΙΛΙΣΑ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ,Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΟΜΑΛΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.
ΑΡΑ ΚΟΥΦΙΑ ΤΑ 2 ΚΡΙΤΗΡΙΑ.
Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ,ΟΡΟΣ ΠΟΥ ΣΚΑΡΦΙΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΄΄ΦΙΛΟΙ’’ ΜΑΣ,
ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΙΑ.ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΠΑΞΟΥΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΝΟΥΧΙΣΟΥΝ
ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΣΤΟΧΟΣ ,ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΑΠΗΡΟΙ).
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΟΥΝ ΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ(Ο ΦΑΛΜΕΡΑΙΕΡ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ).
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΩΣΙΒΙΟ ΛΕΜΒΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ,
ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΩΘΙ ΚΡΙΤΗΡΙΑ:
1.TH ΓΛΩΣΣΑ(ΕΛΛΗΝΙΚΗ)2.ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ-ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΡΕΥΜΑ(ΣΤΩΙΚΗ-ΚΥΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ)
3.ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΕΔΩ (ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ)ΚΑΙ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.
ΑΠΟ ΤΟΠΙΚΗ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ Η ΦΥΣΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ.
Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΡΩΜΑΙΚΟΣ ΓΙΑΤΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ
ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ,ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ,ΣΤΟ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ ,ΣΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ ,ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ
ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.
ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ Η ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ.ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!!!

»Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ» »ΘΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ, Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΤΟ ΟΛΩΝ, ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΑΠ’ΑΥΤΟΝ» »ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΟΣ, ΔΙΟΤΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ» »ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΚΑΛΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ» »H BOYΛΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» »ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ, ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ, ΟΤΙ Σ’ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΣ, ΟΤΙ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ» »ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ, ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΟΥ» »ΟΠΩΣ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ, ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΚΟΡΠΑΕΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΛΗ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ, Η ΨΥΧΗ ΣΚΟΡΠΑΕΙ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ» ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΕΙΠΕ, ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΕΙΠΕ, »ΕΓΩ ΗΜΙ Ο ΩΝ» ΚΑΙ ΕΡΩΤΩ, ΑΝ ΤΟ ΛΕΓΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ ΣΑΣ, ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΑΤΕ;

Αρχαίοι άνθρωποι του πνεύματος που αρχικά υποδουλώθηκαν από τους Ρωμαίους και μετά «απελευθερώθηκαν» (Οι απελεύθεροι δεν είχαν ίδια δικαιώματα με τους ελεύθερους, αλλά έμεναν προσκολλημένοι στον αφέντη τους δια νόμου)
Πολλίων, φιλόσοφος και σοφιστής από τις Τράλλεις (Α΄αι π.Χ.) Απελευθερώθηκε με το όνομα «Ασίνιος» (του αφέντη του) και έμεινε στη Ρώμη.

Φλέγων, συγγραφέας «παραδοξογράφος» από τις Τράλλεις (Β΄-Α΄αι. π.Χ.) Απελεύθερος του Τραϊανού
Παρθένιος (Α’ αι π.Χ.) ελεγειακός ποιητής από την Βιθυνία. Αιχμαλωτίστηκε στον Μιθριδατικό πόλεμο, τον πήγαν στη Ρώμη, όπου τον «απελευθέρωσαν»
Αυλάνιος – Εύανδρος Γλύπτης, (Α΄αι. π Χ.) Αρχικά απελεύθερος δούλος του Μάρκου Αντώνιου και μετά του Οκταβιανού Αύγουστου, οδηγήθηκε τελικά στη Ρώμη από την Αλεξάνδρεια.
Τυραννίων. (Α’ αι π. Χ.) Δυο ήταν, «Γραμματικοί» (φιλόλογοι) με το ίδιο όνομα που υποδουλώθηκαν από τους Ρωμαίους και στη συνέχεια «απελευθερώθηκαν»
Αλέξανδρος Πολυίστωρ. «Γραμματικός». Αιχμαλωτίστηκε στη Μίλητο και έζησε ως «απελεύθερος» στη Ρώμη.
Παμπρέπιος (440 – 488 μ. Χ.) Φιλόσοφος και Θεουργός.Διώχτηκε από τη Αθήνα, όπου δίδασκε, κατηγορούμενος από τον Θεαγένη. Ηταν διαμάχη μεταξύ «Εθνικών». Κατέφυγε στην Κων/λη, και παρότι ήταν «Εθνικός» και διακήρυττε παντού την πίστη του, δέχτηκε μεγάλες τιμές εκεί. Εμπλέχτηκε σε στάση κατά του Αυτοκράτορα Ζήνωνα, (με μυστικό σχέδιο να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία) αλλά αποκεφαλίστηκε τελικά από τους… συμμάχους του! Ένα τυπικό παράδειγμα της έσχατης παρακμής των «Ελλήνων» (Αιγύπτιος ήτανε) φιλοσόφων…
Αναξίλαος. Πυθαγόρειος φιλόσοφος από τη Λάρισα (1ος αι. π.Χ.). Ζούσε στη Ρώμη και εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Αύγουστο, με την κατηγορία ότι ήταν μάγος. Αναφέρεται και ως Αναξιλαΐδης.
Δημήτριος ο Φαληρεύς (περ. 345 π.Χ. – περ. 280 π.Χ.) Διπλή εξορία. Πολιτικός και περιπατητικός φιλόσοφος της Αθήνας. Διορίσθηκε από τον βασιλιά Κάσσανδρο ως «επιστάτης» των Αθηναίων. Κυβέρνησε για δέκα χρόνια (317-307 π.Χ.). Οι Αθηναίοι για να τον ευχαριστήσουν έστησαν προς τιμήν του 360 ανδριάντες, έναν για κάθε μέρα του έτους. Το 307 π.Χ. και μετά την κατάληψη της Αθήνας από τον Δημήτριο Α’ τον Πολιορκητή έφυγε για την Αλεξάνδρεια για να γλυτώσει από την θανατική ποινή που του επέβαλαν οι Αθηναίοι. Εκεί τον υποδέχτηκε ο Πτολεμαίος Α’ με μεγάλες τιμές και του ανέθεσε την ίδρυση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Υποθέτουμε πως εκεί συμμετείχε ενεργά στην μετάφραση των Ο΄. Εξορίστηκε ξανά από τον Πτολεμαίο Β’ και κατέφυγε στην Άνω Αίγυπτο, όπου και πέθανε το 283 π.Χ.
Δίων ο Χρυσόστομος (40- μετά το 112 μ. Χ.) Από την Προύσα της Βιθυνίας ρήτορας και στωικός φιλόσοφος του 1ου- 2ου αι. .μ. Χ. Τιμωρημένος σε εξορία από το Δομιτιανό, έζησε τη φτωχική ζωή κυνικού φιλοσόφου, περιπλανώμενος κυρίως στα βορειανατολικά τμήματα της αυτοκρατορίας. Επί Νέρβα και Τραϊανού έλαβε τιμές και προνόμια και του ανατέθηκαν διπλωματικές αποστολές για την πατρίδα του. Η ανάμιξή του στα κοινά της ιδιαίτερης πατρίδας του, επέσυρε νέο διωγμό εναντίον του, με μία δίκη εναντίον κακόβουλων κατηγόρων του. Ο Δίων, μεταξύ άλλων σε μια εκπληκτική άσκηση απλής λογικής, διέψευσε την αφήγηση του Ομήρου, στον περίφημο «Τρωικό» του
Αριστίων (– 86 π.Χ.) φιλόσοφος και κυβερνήτης της Αθήνας το 88 έως 86 π.Χ. Συμμάχησε με το βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη Στ’, ενάντια στους Ρωμαίους Όταν ο Ρωμαίος Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας κατέλαβε την Αθήνα, ο Αριστίων εκτελέστηκε. Σε αυτήν την συγκυρία, όλος ο πληθυσμός της πόλης εξανδραποδίστηκε από τους Ρωμαίους (αφού αποδεκατίστηκε) και οι βιβλιοθήκες της πόλης καταληστεύτηκαν.
Η καλή κοινωνία της Ρώμης είχε διχαστεί. Δυο Έλληνες μίμοι, ο Βάθυλος και ο Πυλάδης, δημιουργούσαν διαφωνίες για το ποιος είναι ο καλύτερος.
Ο Αυτοκράτωρ Αύγουστος έκανε αυτό που μόνο ένας ηγέτης φωτισμένος από τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό θα μπορούσε να κάμει.
Εξόρισε τον Πυλάδη…
Διοφάνης ο Μυτιληναίος ρήτορας και πολιτικός (; – 132 π.Χ.). Εξορίστηκε από την πατρίδα του για πολιτικούς λόγους και κατέφυγε στη Ρώμη όπου έγινε δάσκαλος του Τιβέριου Γράκχου. Μαζί με τον Βλόσιο Γάιο από την Κύμη άσκησε μεγάλη επιρροή στις πολιτικές ιδέες του μαθητή του, αναμίχθηκε λοιπόν στο «κίνημα των Γκράκχων» και δολοφονήθηκε μαζί με εκείνον.
Σημ. Εχω μεγάλες αμφιβολίες για το πόσο το κίνημα των Γκράκχων ήταν «λαϊκό» και «δίκαιο», μια που στην ουσία αφορούσε το μοίρασμα των
Ελληνικών περιοχών και λαφύρων ανάμεσα στις διάφορες Ρωμαϊκές τάξεις… Τέλος πάντων, αυτό ήταν ότι καλύτερο διέθετε το κατάστημα τότε…
Ο φιλόσοφος Βλόσσιος ο Κυμαίος (Β’ αι . μ. Χ) αφού αναμίχθηκε στα γεγονότα που αναφέραμε μαζί με τον Διοφάνη, κατέφυγε κυνηγημένος στον Αριστόνικο της Περγάμου, που είχε σηκώσει επανάσταση κατά των Ρωμαίων, την περίφημη «Πολιτεία του Ηλιου». Ο Αριστόνικος ηττήθηκε και ο Βλόσσιος αυτοκτόνησε.
Κεφαλίων ή Κεφάλων, Γεργίθιος (Β’ αι. μ. Χ.) [περιοχή Τροίας, υπήρχαν και Γέργιθες στην Κύπρο] γεγονώς επί Αδριανού. Εφυγε δε την πατρίδα δι απέχθειαν
δυναστών και εβίω εν Σικελία…» (Λεξικό Σούδας)
Αρχάγαθος. (Γ’ αι π΄Χ.) Γιατρός. Είχε πάει στη Ρώμη πριν αυτή μας κατακτήσει. Τον θαύμασαν και τον ανακήρυξαν Ρωμαίο Πολίτη. Μετά, τον εξόρισαν, μαζί με άλλους, γιατί. λέει, θεράπευε τους ασθενείς με απάνθρωπο τρόπο…
Ηρώδης ο Αττικός. Ρήτορας και Σοφιστής. (101-178 μ.Χ.) Ηταν πλούσιος και η μισή Αθήνα του χρώσταγε χρήματα, και για να απαλλαγούν, τον τρέλαναν στις μηνύσεις. Κατηγορήθηκε μέχρι και για τον θάνατο της γυναίκας του. Το μόνο που τον γλίτωσε ήταν οι καλές του σχέσεις με τη Ρώμη, και φυσικά, τα χρήματά του…
Δημήτριος ο κυνικός. (Α’ αι. μ. Χ.) Φιλόσοφος. Εξορίστηκε από τη Ρώμη επί Βεσπασιανού γιατί μίλαγε εναντίον των Αυτοκρατόρων.
«Λογγίνος ο Κάσσιος, φιλόσοφος, διδάσκαλος Πορφυρίου του φιλοσόφου…» «… ην δε επί Αυρηλιανού του Καίσαρος και ανηρέθη υπ’ αυτού, ως
σύμπνους Ζηνοβία τη Οδυμνάθου γυναικί…»

(Λεξικό Σούδας, αποσπάσματα)

Τιμαγένης, (Α’ αι. π. Χ.) ιστορικός. Εγραψε την ιστορία του Αυτοκράτορα Αύγουστου, αλλά υποχρεώθηκε να την κάψει όταν έπεσε σε δυσμένεια.
ΑΣ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΕ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΔΙΩΓΜΟΥΣ
ΕΡΜΟΚΟΠΙΔΕΣ

Έτσι ονομάστηκαν εκείνοι που έσπασαν τα κεφάλια των αγαλμάτων του Ερμή στην αρχαία Αθήνα, λίγο πριν τον απόπλου του αθηναϊκού
στόλου για την εκστρατεία της Σικελίας (415 π.Χ.). Οι Αθηναίοι αγανάκτησαν για την ιεροσυλία. Πολλοί άνθρωποι δικάστηκαν και θανατώθηκαν ως υπαίτιοι.
Κύριος ύποπτος ήταν ο Αλκιβιάδης, που, μαζί με το Λάμαχο και το Νικία ήταν στρατηγός της εκστρατείας. Ο Αλκιβιάδης και οι φίλοι του κατηγορήθηκαν επίσης για διακωμώδηση των Ελευσίνιων Μυστηρίων, πράγμα που θεωρείτο ακόμα μεγαλύτερη ιεροσυλία. Παρ’ όλ’ αυτά, επετράπη στον Αλκιβιάδη να εκστρατεύσει, αλλά στη συνέχεια τον ανακάλεσαν για να τον δικάσουν. Τότε ο Αλκιβιάδης διέφυγε στη Σπάρτη και καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο.
Ο ρήτορας Ανδοκίδης, πείστηκε να καταγγείλει μερικούς«Ερμοκοπίδες» για να γλυτώσει, και για ασφάλεια κατηγόρησε και δικούς του
ανθρώπους. Ο διωγμός περιέλαβε εκατοντάδες ανθρώπους, και πολλοί εκτελέστηκαν. Αλλοι εγκατέλειψαν την πόλη για να σωθούν.
Χαρακτηριστικό είναι πως ο δημαγωγός Ανδροκλής παρουσίασε σαν μάρτυρες κατηγορίας (πλην του Ανδοκίδη) σκλάβους και μέτοικους,
δηλαδή πρόσωπα που δεν ήταν αξιόπιστα. Ο Πλούταρχος λέει καθαρά πως οι κατήγοροι: «ουδέν ουδ’ ισχυρόν οι μηνύοντες
εδείκνυσαν»
Αυτός ο διωγμός ήταν η κύρια αιτία της αποτυχίας των Αθηναίων στην ναυτική εκστρατεία της Σικελίας.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ Ο ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ…..

Αλκιβιάδης
Το κατηγορητήριο του Αλκιβιάδη
(κατά τον Πλούταρχο)
«Ο Θεσσαλός [όνομα] γιός του Κίμωνα από την Λακιάδα κατηγορεί τον Αλκιβιάδη το γιο του Κλεινία από τους Σκαμβωνίδες για έγκλημα κατά των θεών. Απομιμήθηκε τα μυστήρια [της Ελευσίνας] και τα παράστησε στους φίλους του στο σπίτι του, φορώντας στολή σαν αυτή που έχει ο Ιεροφάντης όταν δείχνει τα [απόρρητα] ιερά και αποκαλούσε τον εαυτό του Ιεροφάντη, τον Πουλυτίωνα δαδούχο, και τον Θεόδωρο από την Φηγαία Κήρυκα [οι τρεις ιερατικοί βαθμοί των Ελευσίνιων] και τους υπόλοιπους φίλους του Μύστες και επόπτες, παραβιάζοντας τους κανόνες και τα καθιερωμένα από τους Ευμολπίδες και τους Κήρυκες [ιερατικά Γένη] και τους ιερείς της Ελευσίνας.»
Αν αυτό δεν είναι «Ιερά εξέταση» τι είναι;
Το ότι οι κατηγορίες ήταν έωλες, και μολοντούτο οδήγησαν στην καταδίκη των «ασεβών», αποδείχνει την υστερική θρησκοληψία του όχλου, που τόσο καλά εκμεταλλεύτηκαν οι ιερείς των Ελευσινίων.
Ο πραγματικός λόγος του διωγμού ήταν η ανάγκη να περιοριστεί το κλίμα γενικής αμφισβήτησης που είχε δημιουργηθεί από την άνθηση των φιλοσόφων στην Αθήνα, ένα κλίμα που ενέτεινε η προκλητική συμπεριφορά του Αλκιβιάδη.
Σειρά είχε ο Σωκράτης. Η θρησκευτική υστερία του όχλου φανερώθηκε και στη δίκη των ναυάρχων της Ναυμαχίας των Αργινουσών, (406 π.Χ.) όπου οι νικητές καπετάνιοι καταδικάστηκαν για ασέβεια προς τους νεκρούςεπειδή δεν μάζεψαν τους πνιγμένους από την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Εκεί, μόνο ο Σωκράτης είχε δώσει αθωωτική ψήφο, εναντιωμένος στο κοινό αίσθημα.
Καταλήγοντας, ο θρησκευτικός φανατισμός, και οι διωγμοί των «ασεβών», ήταν η κύρια αιτία της ήττας της Αθήνας στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Είναι ένα σαφές παράδειγμα του «Μεσαιωνικού» κλίματος που επικρατούσε σε αυτήν την κοινωνία, που παρέμεινε καθυστερημένη, παρά την έντονη δράση των φιλοσόφων και των εν γένει πνευματικών ανθρώπων. Ολοι αυτοί, τίποτα δεν κατόρθωσαν, μια που όπως δείξαμε, έπεσαν θύματα των απάνθρωπων διωγμών των θρησκολήπτων.
—————————————————————————

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ
«Επειδή οι Αθηναίοι έβλεπαν την δεινότητα των σοφιστών, δεν τους επέτρεπαν να παρευρίσκονται σε δίκες («εξείργον αυτούς των δικαστηρίων») με
τη δικαιολογία πως επικρατούσαν με άδικο επιχείρημα στο δίκαιο και υπερίσχυαν διαστρεβλώνοντας το σωστό.»
Φιλοστρατος Βίοι Σοφιστών, Α’ , 483

Το 306 π.Χ. στην Αθήνα, συζητήθηκε η πρόταση κάποιου Σοφοκλή, να εκδιωχθούν όλοι οι Φιλόσοφοι από την Αττική…. Η πρόταση απορρίφθηκε…
Τότε, κατηγόρησαν τους φιλόσοφους ως… τεμπέληδες. Αυτοί, δεν έκαναν τον κόπο να αποδείξουν πως η πνευματική εργασία είναι… εργασία. Αυτά
δεν τα “έπιανε” η… Δημοκρατία. Απλά ισχυρίστηκαν πως εργάζονταν τη… νύχτα, συνήθως… ποτίζοντας περιβόλια…

«Εσάς» [τους φιλοσόφους] «όχι μόνο ο βασιλιάς Λυσίμαχος σας έδιωξε από το δικό του βασίλειο, όπως λέει ο Καρύστιος στα «Ιστορικά υπομνήματά» του, αλλά και οι Αθηναίοι. Ο Άλεξις λοιπόν στο «Ιππο» του λέει:
‘Αυτό είναι Ακαδήμεια» (sic) «αυτό είναι Ξενοκράτης; Οι θεοί ας δίνουν πολλά αγαθά στο Δημήτριο και στους νομοθέτες, επειδή, όπως λεν, έχουν
ρίξει να χαθούν έξω από τα όρια της αττικής όσους παραδίνουν στους νέους τις δυνάμεις των λόγων.’» [τους φιλόσοφους]
«Και κάποιος Σοφοκλής» [καμιά σχέση με τον γνωστό] «με απόφαση του λαού έδιωξε όλους τους φιλοσόφους έξω από την Αττική. Εναντίον του
έγραψε λόγο ο Φίλωνας, ο μαθητής του Αριστοτέλη, όταν ο Δημοχάρης, ο ξάδελφος του Δημοσθένη, είχε κάνει μια απολογία για χάρη του
Σοφοκλή.» [τελικά ο νόμος απορρίφθηκε, αλλά πέρασε η πρόταση του χρησμολόγου Διοπείθη να μην ασχολούνται οι φιλόσοφοι με τα υπερκόσμια]
«Και ο άριστοι σε όλα Ρωμαίοι έδιωξαν τους Σοφιστές από τη Ρώμη με την πεποίθηση ότι χαλούσαν τον χαρακτήρα των νέων. Αργότερα όμως, δεν
ξέρω πως, τους δέχτηκαν πίσω. Την ανοησία σας» [των Φιλοσόφων] «την παρουσιάζει ο ποιητής κωμωδιών Ανάξιππος στον «Κεραυνούμενο»
μιλώντας έτσι:
‘Αλλοίμονο μου, φιλοσοφείς. Αλλά βρίσκω ότι οι φιλόσοφοι μόνο στα λόγια δείχνουν να είναι συνετοί, ενώ βλέπω ότι είναι ανόητοι στα έργα.’
Εύλογα λοιπόν πολλές πόλεις και προπάντων η πόλη των Λακεδαιμονίων, όπως λέει ο Χαμαιλέοντας στο έργο του «Για τον Σιμωνίδη», δεν δέχονται
ούτε την φιλοσοφία ούτε την ρητορική εξ αιτίας των φιλοδοξιών και των φιλονικιών σας στους λόγους, και των άκαιρων ελέγχων σας. Εξ αιτίας τους
ο Σωκράτης έχασε τη ζωή του, αυτός που μιλούσε στους εκλεγμένους με κλήρο δικαστές, για το δίκαιο, που είναι πολύ ανέντιμοι. Γι αυτούς τους
λόγους και ο Θεόδωρος ο Αθεος και ο Διαγόρας εξορίστηκαν. Ο τελευταίος τότε ταξιδεύοντας ναυάγησε. Ο Διότιμος, που έγραψε τα βιβλία εναντίον
του Επικούρου καταδιώχτηκε και σκοτώθηκε από τον Επικούρειο Ζήνωνα, όπως λέει ο Δημήτριος από τη Μαγνησία στα Ομώνυμά του.”
Αθήναιος, Δειπνοσοφιστών ΙΓ’

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΓΟΝΟΥ
<> <> Μτφρ:
<> <> [μαθητές τους] <>
Αθήναιος, Δειπνοσοφιστών ΙΒ΄, 69 [δεν μάθαμε ποιος ακριβώς από όλους τους Αντίγονους ήταν αυτός ο λάτρης του πνεύματος]

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΦΥΣΚΩΝΟΣ
Πτολεμαίος Η’ Ευεργέτης Β’ Φύσκων ( 182 – 116 π.Χ. ) Μακεδόνας φαραώ της Αιγύπτου, της Δυναστείας των Πτολεμαίων. Καταδίωξε πολλούς
λόγιους και καλλιτέχνες της Αλεξάνδρειας, γιατί θεωρούσε πως ήταν προσκολλημένοι στον αδερφό του και άρα εχθροί του. Μερικοί από αυτούς
έφυγαν κρυφά ή εξορίστηκαν σε ελληνικά εδάφη.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΔΟΜΙΤΙΑΝΟΥ

Ο Δομιτιανός ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 81 έως το 96 μ.Χ., μέλος της δυναστείας των Φλαβίων. Οι άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων αντιτάχθηκαν στην αυταρχικότητά του και στην αυτοκρατορική λατρεία. Ο Δομιτιανός αντέδρασε με διώξεις, εξορίες και εκτελέσεις των
αντιφρονούντων. Οι φιλόσοφοι κάθε είδους διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν πρώτα τη Ρώμη (89 μ.Χ.) και ύστερα το ιταλικό έδαφος (95 μ.Χ.)

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΒΕΣΠΑΣΙΑΝΟΥ
Γραφίδες. Στην αρχαιότητα έγραφαν εύκολα πάνω σε μια πλάκα από φρέσκο πηλό, με ένα μακρύ, μυτερό εργαλείο, πολύ γερό, που το έλεγαν…
στυλό. [Stilus] Στα Ελληνικά, «γραφίδα». Μια χαρά καθάριζες άνθρωπο με αυτό. Έτσι ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος απαγόρευσε να… γράφουν
μπροστά του, ακόμα και να έχουν απάνω τους στυλό, από φόβο μην τον δολοφονήσουν.
ΚΑΡΑΚΑΛΛΑΣ
Ο πρώτος, όπως φαίνεται, Αυτοκράτορας που άρχισε να περικόπτει τα προνόμια των φιλοσόφων της Αθήνας, ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος
Καρακάλλας (188 – 217 μ. Χ.)
Κατά τη διάρκεια μιας δίκης που ήταν κατηγορούμενος ο ρήτορας Φιλίσκος, που κατείχε τον «Αθήνησι θρόνου» της ρητορικής στην πόλη,
επικαλέστηκε το προνόμιο του Αφορολόγητου που κατείχε σύμφωνα με την θέση του. Ο Αυτοκράτορας, που τον δίκαζε είπε: «ούτε εσύ ούτε
κανένας άλλος θα είναι αφορολόγητος. Αυτό μας έλλειπε, να στερήσω (φτωχύνω) τις πόλεις για μερικά μικρά ταλαίπωρα λογίδρια των λειτουργών»
Βέβαια, αργότερα, παρείχε κατ΄εξαίρεσιν «ατέλεια» σε έναν ρήτορα.
(Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, Β΄, λ΄)
ΑΔΡΙΑΝΟΣ, Ενας άνθρωπος του… πνεύματος, κατά τον Δίωνα Κάσιο.
«Ο Αδριανός κατάγονταν από οικογένεια βουλευτή και στρατηγού, του Άφερ –έτσι τον έλεγαν. Είχε φυσική τάση στα Γράμματα, και στις δυο γλώσσες. (Ελληνικά και Λατινικά) και άφησε αρκετά έργα, πεζά και έμμετρα. Είχε μεγάλη διάθεση γι αυτά, και για όλα τα άλλα, και τα κατώτερα. Έγραφε, σκάλιζε, και έλεγε πως γνώριζε τα πάντα, ειρηνικά, πολεμικά, βασιλικά και ιδιωτικά. Με αυτά δεν έβλαφτε και κανένα, αλλά φθονούσε υπερβολικά όσους ήταν καλύτεροι από αυτόν, και από δαύτους καθαίρεσε και εκτέλεσε πολλούς. Θέλοντας να υπερισχύει, μισούσε όσους ξεχώριζαν σε κάτι από αυτόν.
Εξ αιτίας αυτού, προσπάθησε να καταστρέψει τους σοφιστές Φαβωρίνο τον Γαλάτη και Διονύσιο τον Μιλήσιο, και μάλιστα να προωθήσει τους ανταγωνιστές τους, όσους ήταν μηδενικά ή κάτι ελάχιστα καλύτερο.
Έτσι ο Διονύσιος λένε πως είπε στον Αβίδιο Ηλιόδωρο που του έφερνε τις επιστολές (του Αδριανού) «Μπορεί να σου δίνει χρήματα και τιμές ο Καίσαρας, αλλά ρήτορα να σε κάμει δεν μπορεί»
Και ο Φαβωρίνος, που θα δικάζονταν σχετικά με το αφορολόγητο που αξίωνε να έχει στην πατρίδα του, υπολογίζοντας πως θα καθυβρίζονταν και θα μειώνονταν, πήγε μεν στη δίκη, αλλά τίποτα δεν είπε παρά: «Μου είπε ο δάσκαλός μου στον ύπνο μου απόψε να υπηρετώ την πατρίδα μου όπως αυτή με γέννησε»
Γι αυτούς τους δυο, ο Αδριανός δεν βρήκε κάτι μεμπτό σαν αφορμή να τους καταστρέψει. Αλλά τονΑπολλόδωρο, τον αρχιτέκτονα που έχτισε επί Αυτοκράτορα Τραϊανού την Αγορά, το Ωδείο και το Γυμνάσιο στη Ρώμη, αρχικά τον εξόρισε και μετά τον εκτέλεσε, με πρόσχημα κάποιο έγκλημα, αλλά στην πραγματικότητα, γιατί όταν ο Τραϊανός του ανέθετε τα έργα, ο Απολλόδωρος είχε απαντήσει έτσι σε μια ηλίθια παρατήρηση του Αδριανού: «τράβα βάψε τις κολοκύθες σου. Γι αυτά εδώ είσαι άσχετος». Αυτό τότε ο Αδριανός το είχε για κάτι σπουδαίο.
Την μνησικακία την κράτησε όταν έγινε Αυτοκράτορας μην αντέχοντας την ελευθεροστομία του αρχιτέκτονα. Για να του αποδείξει πως μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα χωρίς αυτόν, του έστειλε τα σχέδια του ναού της Αφροδίτης και της (θεάς) Ρώμης, ρωτώντας τον αν το κτίριο είναι καλό.
Ο Απολλόδωρος απάντησε πως ο ναός έπρεπε να είναι υπερυψωμένος για να φαίνεται από την Ιερά οδό, αλλά και να έχει υπόγειο ώστε να είναι εκεί τα μηχανήματα κρυμμένα και να χρησιμοποιούνται χωρίς να φαίνονται στο θέατρο. (πως γίνονταν τα.. θαύματα, ε;)
Όσο για τα αγάλματα, είπε πως σχεδιάστηκαν μεγαλύτερα από ναό, και «αν οι θεές» είπε «σηκωθούν και θελήσουν να φύγουν, δεν θα μπορούν»
Με το που του τα έγραψε αυτά κατάμουτρα, και τσαντίστηκε αυτός, είδε πως έκανε λάθος ανεπανόρθωτο, και δεν συγκράτησε μήτε τον θυμό μήτε την λύπη του, και τον καθάρισε.
Αυτός ήτανε ο χαρακτήρας του. Δεν ζήλευε μόνο τους ζωντανούς, μα και τους πεθαμένους. Θέλοντας να καταργήσει τον Όμηρο, εισήγαγε σε αντικατάστασή του τον Αντίμαχο, που οι περισσότεροι, προηγουμένως, μήτε το όνομά του γνώριζαν.
Ο ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ, ΜΙΑ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΑΜΑΡΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ….

Παραδίδεται πως ο πρώτος άνθρωπος που εφεύρε την αλλαντοποίηση του κρέατος [πάστωμα], μαστιγώθηκε από τους

<> [:επόπτες της θρησκείας διορισμένοι από το κράτος]

ως <>

[Αθήναιος, Δ, 138]

“Θα σας κάψει ο θεός βρε!”

Όταν οι Κνίδιοι θέλησαν να ανοίξουν διώρυγα για να αμυνθούν εναντίον των Περσών, οι Δελφοί χρησμοδότησαν:
<>. Έτσι, όχι μόνο οι Κνίδιοι παραδόθηκαν αμαχητί, αλλά γενικά οι Έλληνες θεωρούσαν πως οι διώρυγες είναι αμαρτία, και πίστευαν πως όσοι αποπειράθηκαν να ανοίξουν απέτυχαν, γιατί <>.

{Παυσανίας,<>, 1, 5-6}.

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ας δούμε πως επιβλήθηκε η λατρεία του θεού στην Αθήνα, στους ιστορικούς πλέον χρόνους, επί Πεισιστράτου:

«Εν Πυθίω κρείττον ην αποπατήσαι: Κάλλιο να χέσω στο ναό του Απόλλωνα. Δηλαδή, να κινδυνέψω. Γιατί, μερικοί που

καταφρονούσαν τον Απόλλωνα, και έχεζαν στο ναό του» [:τέμενος =ίσως και «ιερό έδαφος»] «έγραψε νόμο ο Πεισίστρατος,

πως όποιον πιάσει να το κάνει, θα πεθάνει. Άρχισαν να κοροϊδεύουν, και μάλιστα όλο και περισσότεροι το

έκαναν» [έχεζαν] «αυτός έβαλε φύλακες, και όταν έπιασαν κάποιον» [να χέζει στο ναό του Απόλλωνα]«διέταξε να τον δέσουν
και να τον μαστιγώνουν στους δρόμους, διαλαλώντας: ΄΄να ο άνθρωπος που θα πεθάνει τιμωρούμενος γιατί δεν
σεβάστηκε το γράμμα΄΄ [το διάταγμα] «και αφού τον σκότωσαν, βγήκε αυτή η έκφραση στους Αθηναίους, ώστε μέχρι και
τώρα, λένε για αυτούς που κακοπαθούν ή τιμωρούνται για κάποιο αδίκημα να λένε: ΄΄Κάλλιο να ’χεζαν στο ναό του

Απόλλωνα»[1]

[1] Σούδα, λήμμα: «Εν Πυθίω κρείττον ην αποπατήσαι»
Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ, ΒΑΣΙΚΟ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
“Όταν οι άρχοντες υποβάλλονται σε εξέταση, τους ρωτούν πρώτα: «Ποιος είναι ο πατέρας σου και από ποιο Δήμο, ποιος είναι ο πατέρας

του πατέρα σου, ποια είναι η μη-τέρα σου, ποιος είναι ο πατέρας της μητέρας σου και από ποιο Δήμο;» Κατόπιν, τους ρωτούν αν πιστεύουν στον Πατρώο Απόλλωνα και στον Έρκειο Δία και πού βρίσκονται τα [οικογενειακά] ιερά τους, αν έχουν οικογενειακούς τάφους και που
βρίσκονται αυτοί, αν φέρονται καλά στους γονείς τους, αν πληρώνουν τους φόρους, αν έχουν λάβει μέρος σε εκστρατεία. Μετά από αυτές
τις ερωτήσεις του λένε: ”φέρε μάρτυρες γι’ αυτά”
Αριστοτέλης, Αθηναίων πολιτεία 55, 3-4
Δεν έφτανε να δηλώσεις πίστη, έπρεπε να το αποδείξεις και με μάρτυρες!!!
Ιερά Εξέταση – μια Μεσαιωνική εφεύρεση…
Υποθετική και αρκετά αυθαίρετη αναπαράσταση της αρχαίας Αλεξάνδρειας
ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ

48 π.Χ. Ο Ιούλιος Καίσαρ πυρπολεί τον Αιγυπτιακό στόλο, η φωτιά περνάει στο λιμάνι, και μεταδίδεται στη Βιβλιοθήκη που καταστρέφεται ολοσχερώς
30 π. Χ. Ο Οκταβιανός Αύγουστος καταλαμβάνει την πόλη και παίρνει πολλά έργα τέχνης στη Ρώμη. (Αυτή ήταν πάγια τακτική των Ρωμαίων) Να πούμε, όμως, πως μετά έκανε πολλά έργα κοινής ωφελείας στην πόλη
215 μ. Χ. Ο Καρακάλλας σκοτώνει τους νέους της πόλης, την λεηλατεί, κλείνει τα θέατρα και την Ακαδημία, καταργεί τα συσσίτια και χωρίζει την πόλη στα δύο με τάφρο.
269 – 273 μ. Χ. Οι κάτοικοι της πόλης υποστήριξαν την Ζηνοβία της Παλμύρας. Τότε, ο Αυρηλιανός καταστρέφει την μισή πόλη, (πιθανά το «Βρουχείον», την Ελληνική συνοικία) και φυσικά την λεηλατεί.
294 μ. Χ.Ο Διοκλητιανός καταλαμβάνει την αποστατήσασα πόλη και προβαίνει στις συνήθεις, πλέον καταστροφές…
415 μ.Χ. Η περίφημη καταστροφή από τους Χριστιανούς και ο φόνος της Υπατίας. Πόσο σημαντικό σας φαίνεται;
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΤΟΝ ΗΡΟΔΟΤΟ
Μιλάει ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος:
Και θέλετε να φοβηθώ έναν τέτοιο λαό (τους Έλληνες, εννοεί)
που έχουν μέχρι και ειδικό χώρο στο κέντρο της πόλης τους,
όπου μαζεύονται, ορκίζονται (στους θεούς)
και κατόπιν εξαπατούν ο ένας τον άλλον;
Ηρόδοτος, 1, 153
Από την ηρωική εποχή της γραφομηχανής…
Πρόδικος,

Κείος, ο από Κέω της νήσου,

πόλεως δε Ιουλίδος,

φιλόσοφος φυσικός και σοφιστής,

σύγχρονος Δημοκρίτου του Αβδηρίτου και Γοργίου,

μαθητής Πρωταγόρου του Αβδηρίτου.

Εν Αθήναις κώνειον πιών απέθανεν,

ως διαφθείρων τους νέους.

Λεξικό Σούδας.
Ο Διονυσιος των Συρακουσών έγραφε και ποίηση! Κάλεσε μάλιστα τον ποιητήΦιλόχορο για να του δώσει την γνώμη του. Ο Φιλόχορος του είπε πως τα ποιήματα δεν είναι καλά, και ο Διονύσιος τον έστειλε στα φοβερά λατομεία των Συρακουσών, ένα μέρος όπου οι δούλοι εξοντώνονταν από τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν εκεί.
Αφού τον άφησε εκει για λίγο, ο Διονύσιος τον έφερε μπροστά του και του παρουσίασε μαι νέα σειρά ποιημάτων του, ελπίζοντας πως τώρα θα έπαιρνε ευνοϊκή κριτική.
“Πήγαινέ με στο νταμάρι” (‘απαγέ με εις τας λατομίας) απάντησε ο Φιλόχορος…
Πρότειναν στον Στωικό Φιλόσοφο Χρύσιππο να πολιτευτεί, μια που ήταν τόσο σοφός. Και απάντησε:
Άν πολιτευτώ με φαύλο τρόπο, θα με σιχαθούν οι θεοί.
Άν πολιτευτώ τίμια. θα με σιχαθούν οι πολίτες”
Παίρνοντας το δρόμο της εξορίας, ο ρήτορας Δημοσθένης προσευχήθηκε στην Αθηνά:
“Δέσποινα πολιούχε, πως σου αρέσουν αυτά τα τρία φοβερά θηρία,
το φίδι, η κουκουβάγια και ο λαός;”
ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
Ο Μεγαλέξαντρος πήρε μαζί του τον ιστορικό Καλλισθένη
και όταν αυτός αρνήθηκε να τον προσκυνήσει σα θεό, τον έριξε στην φυλακή, όπου πέθανε σε λίγο,
και τα έργα του εξαφανίστηκαν,
όπως έχουν εξαφανιστεί τα ανάλογα έργα όλων των ιστορικών που ήταν σύγχρονοι του Μακεδόνα κατακτητή,
κυρίως αυτά του Θεόπομπου
που εξορίστηκε από τρεις πόλεις, μεταξύ των οποίων και η Αλεξάνδρεια, γιατί η γραφίδα του τσίμπαγε…
Την ίδια μοίρα είχε και ο φιλόσοφος Θεόδωρος ο αποκαλούμενος Άθεος,
που είπε και το περίφημο και διαχρονικό,
<> {διασκευή}
Πως το εξηγούν αυτό οι θαυμαστές της αρχαιότητας; Γιατί όλες οι ιστορικές πηγές για τον Αλέξανδρο ανάγονται στην Ρωμαϊκή εποχή; Οι Χριστιανοί φταίνε και γι’ αυτό;
ΜΑΖΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
«Βασιλιάς Αντίγονος στον Φανία:» «μόλις λάβεις την επιστολή μου, βγάλε διάγγελμα να φύγουν από τις περιοχές μας όλοι οι φιλόσοφοι, όσοι δε από τους νεαρούς» [μαθητές τους] «πιαστούν να τους ακολουθούν, θα κρεμιούνται, και οι πατέρες τους θα αντιμετωπίσουν τις βαρύτερες κατηγορίες. Έτσι να γίνει και όχι αλλιώς.»
[δεν μάθαμε ποιος ακριβώς από όλους τους Αντίγονους ήταν αυτός ο λάτρης του πνεύματος].

[1] «Βασιλεύς Αντίγονος Φανία»/…/«ως αν ουν λάβεις την επιστολήν, σύνταξον κήρυγμα ποιήσασθαι όπως οι μεν φιλόσοφοι απαλλάξονται εκ των τόπων ήδη, των δε νεανίσκων όσοι αν αλίσκονται προς τούτοις γινόμενοι κρεμήσονται, και οι πατέρες αυτών εν αιτίαις έσονται ταις μεγίσταις. Και μη άλλως γένηται» Αθήναιος, Δειπνοσοφιστών ΙΒ΄, 69

Το 1945 ο καθηγητής του Εβραϊκού Πανεπιστηµίου E. Sukenik ανακάλυψε µετά από ανασκαφές δύο τάφους κοντά στην Ιερουσαλήµ, στους οποίους ήταν σκαλισµένες επιγραφές. Χαράχθηκαν γύρω στο 50 µ.Χ. Ήταν ικεσίες προς τον Ιησού Χριστό, να αναστήσει από τους νεκρούς τα πρόσωπα που ήταν µέσα στον τάφο! Κανείς ποτέ δεν αµφισβήτησε τη γνησιότητα των ευρηµάτων ούτε τη χρονολογία που χαράχθηκαν, γύρω στο 50 µ.Χ.!Ο Άγγλος παπυρολόγος C. Roberts διαπίστωσε ότι ο πάπυρος που ανακάλυψε ο καθηγητής του πανεπιστηµίου της Βαρκελώνης Κάλαγγαν, στα σπήλαια του Κουµράν κοντά στη Νεκρή Θάλασσα, το 1955, γράφτηκε το 50 µ.Χ. Ο πάπυρος αυτός έχει περικοπή από το κατά Μάρκο Ευαγγέλιο.Σήµερα έχουµε στα χέρια µας 4.000 χειρόγραφα που περιέχουν την Καινή ∆ιαθήκη, ολόκληρη ή κατά τµήµατα. Έχουµε τον Σιναϊτικό κώδικα και τον κώδικα του Βατικανού. Τον Αλεξανδρινό κώδικα και τον κώδικα του Βέζα. Τόσα και τόσα αντίγραφα που γράφτηκαν σε τόσο µακρινές περιοχές της γης, τόσο παλαιά, και συµφωνούν στο περιεχόµενο! Οι µικρές διαφορές στις λέξεις ή στη σειρά των λέξεων που παρουσιάζουν, δεν αλλάζουν σε τίποτα το νόηµα και την ουσία του περιεχοµένου του αρχικού κειµένου. Τα µικρά λάθη των αντιγραφέων διορθώνονται εύκολα, όταν υπάρχουν τόσο πολλά αντίγραφα των αρχικών κειµένων, από κάθε γωνιά του αρχαίου κόσµου. Η απλή παραβολή των κειµένων δείχνει καθαρά ποιο ήταν το αρχικό κείµενο, αυτό που έδωσαν οι πιο πολλοί αντιγραφείς! Η ουσία όµως ποτέ, σε κανένα αντίγραφο, δεν αλλοιώνεται! Είµαστε απόλυτα σίγουροι για το κείµενο των ευαγγελίων. Είναι τελείως ανυπόστατος και επιστηµονικά απαράδεκτος ο συλλογισµός ‘‘µήπως προστέθηκαν ή αφαιρέθηκαν λέξεις από το Χριστό’’. Πως συνεννοήθηκαν όλοι οι αντιγραφείς, σε τόσο µακρινές περιοχές, σε µια εποχή που το ταξίδι ήταν µια περιπέτεια; Ας δούµε όµως, άλλα αρχαία κείµενα, που τα δεχόµαστε σαν αυθεντικά, σε πόσα αντίγραφα τα έχουµε. Τα έργα του Ιούλιου Καίσαρα τα έχουµε σε 9-10 αντίγραφα, που το πιο παλαιό γράφτηκε 900 χρόνια µετά το θάνατο του Καίσαρα. Η ιστορία του Θουκυδίδη που γράφτηκε 460-400 π.Χ. διασώθηκε χάρη σε 8 χειρόγραφα, που το παλαιότερο γράφτηκε τον δέκατο αιώνα µετά Χριστό δηλαδή 1.400 χρόνια µετά το Θουκυδίδη!!! Ο Ηρόδοτος, όµοια µε το Θουκυδίδη. Ο Όµηρος, ακόµη χειρότερα, το πιο ‘‘αρχαίο’’ του αντίγραφο που έχουµε είναι του δέκατου τρίτου αιώνα µετά Χριστό!!! Για τον Πλάτωνα, είµαστε ευτυχείς που βρήκαµε ένα αρχαιότερο αντίγραφο των έργων του, του ένατου αιώνα µετά Χριστό. Κανείς ποτέ δεν αµφισβήτησε την γνησιότητα των έργων του Θουκυδίδη και 62 του Ηρόδοτου. και ας βρέθηκαν ελάχιστα αντίτυπα, και ας είναι το παλαιότερο αντίτυπο δεκατέσσερις αιώνες µεταγενέστερο του συγγραφέα! Και όµως, τα ευαγγέλια που έχουµε παπύρους και αντίγραφα από την εποχή, τη γενιά που έζησε ο Χριστός, πολύ περισσότερα δε από κάθε άλλο έργο αρχαίου συγγραφέα, ε, αυτά λοιπόν βρήκαν να αµφισβητήσουν ορισµένοι υλιστές επιστήµονες! Τον Όµηρο, που το πρώτο αντίγραφο από τα έργα του που έχουµε, γράφτηκε 2.000 χρόνια µετά το θάνατό του, δεν τον αµφισβητούν. Το Χριστό, που όλα τα έργα που αναφέρονται στη ζωή του γράφτηκαν από τη γενιά που έζησε µαζί του, που έχουµε τόσα αρχαία κείµενα από διαφορετικές πηγές, τον αµφισβητούν! Αυτή λοιπόν είναι η ‘‘στρατευµένη επιστήµη’’, η επιστήµη δηλαδή που έχει υποταχθεί σε ένα σκοπό, που εργάζεται για να αποδείξει ένα προκατασκευασµένο συµπέρασµα. Πόσο διαφέρει από την ελεύθερη επιστήµη, που ερευνά µε συνέπεια και µέθοδο τα ευρήµατα, µε ραδιοανθρακική χρονολόγηση, µε αρχαιολογικά ευρήµατα, µε γλωσσολογικές µεθόδους και καταλήγει αβίαστα στο συµπέρασµα ότι ‘‘το ασφαλέστερο σε γνησιότητα κείµενο είναι η Καινή ∆ιαθήκη και γενικά η Αγία Γραφή’’. Ο καθηγητής του Πανεπιστηµίου του Βερολίνου Hanw Lietzmann τονίζει ότι είναι σπανιότατη για την αρχαία φιλολογία µια τέτοια πληθώρα πηγών. Ο διάσηµος παπυρολόγος καθηγητής F. Kenyon στο έργο του ‘‘The Bible and archaeology’’ γράφει ‘‘Και τα τελευταία στηρίγµατα των αµφιβολιών για τα κείµενα των γραφών που έφτασαν ων εµάς, έχουν πια ανατραπεί’’. Οι υλιστές εξακολουθούν να αναφέρουν τις µικροδιαφορές λέξεων, που υπάρχουν στα διάφορα αντίγραφα, και ας µην αλλοιώνουν το περιεχόµενο. Είναι όµως αυτονόητο, ένας αντιγραφέας να κάνει κάποια µικρά λάθη στις λέξεις ή στη σειρά των λέξεων, που δεν πέφτουν στην αντίληψή του, αφού δεν αλλάζει το νόηµα των όσων γράφει.
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΑΣ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
Παρουσιάζεται σήµερα ο Θεός στη ζωή µας; Γίνονται θαύµατα σήµερα; Ο Χριστός είναι ο ίδιος, τότε, τώρα, και στους αιώνες. ‘‘Η γη θα παρέλθει, οι λόγοι µου όµως δεν θα παρέλθουν’’ είπε. Η καλύτερη απόδειξη είναι πάντα η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.
‘‘∆εν υπάρχει δούλος, ούτε ελεύθερος, όλοι είσαστε αδέλφια και έχετε πατέρα το Θεό’’

Βασικα παιδι μου και εγω αυτο πιστευω οτι ολοι τελικα θα καταληξετε εκει ακριβως οπου στοχευετε καθως ολο και καποια σαυρα θα εχει ξεφυγει απο τον δρακοκτονο Απολλωνα ChaoSkampf για να σας κανει ολους ενα μεζεδακι καθως κριμα ειναι τα σαυρακια που εχουν υπο καταληψη το Thothian Grid να μην τα ταιζουμε πρωτου τα σφαξουμε. Εγω παντος σας το ειπα απο την αρχη οτι καμια σαυρα δεν προκειται να γλυτωσει (check the link above) καθως αυτο που θα γινει σε συνεργασια και με τους πραγματικους Ανδρομεδιους ειναι total anihiliation και για αυτο καλο θα ητσν νσ ενημερωθει η Καμπαλ οτι δεν υπαρχει διεξοδος απο αυτο τον πλανητη.

Αυτος που εχει ψυχη δεν χρειαζετε να το ζαλιζει το θεμα με θεωριες τριτων και μπορει βασικα να σου δωσει την καλυτερη απαντηση για το τι ειναι η ψυχη χωρις λογια. Εσεις νομιζετε οτι τα δαιμονικα σκατα που εχετε μεσα στο κεφαλι σας και η ψυχωσικη σας μανια θα σας δωσει καποια “επιστημονικη” απαντηση για το τι ειναι ψυχη. Ειναι προφανες οτι εσεις δεν εχετε ψυχη και για αυτο δεν βγαζει νοημα για εσας ουτε ο χριστιανικος εσωτερισμος ουτε τα αρχαια μυστηρια. Αυτο που εχετε βασικα μεσα σας ειναι ενας βοθρος ο οποιος ειναι σε απευθυειας συνδεση με την συμπαντικη αποχετευση. Μια απο τις αληθειες που σας φοβιζουν καθως γενικα σας φοβιζει η αληθεια ειναι οτι βασικα ο Ιησους εδωσε ψυχη στην πληοψηφια της Ρωμαικης αυτοκρατοριας που ηταν οι “αψυχοι” δουλοι και δηλαδη οι προγονοι μας. Αυτη φυσικα η επιλογη σας να συνεχισετε να κρυβεστε απο την αληθεια και απο την ψυχη του ολου επι της ουσιας εχει και το αναλογο αποτελεσμα και ασφαλως για αυτο δεν σας φταιει ουτε ο Ιησους ουτε και κανενας και αντιθετα μαλιστα ο Ιησους ειναι ο γαμπρος της ψυχης και εχει δωσει ζωη και λαμψη στο μεσα μας μεσα στους αιωνες και μας εχει μαθει την συμπονια για τους φτωχους και τους αδυναμους και την καλοσυνη που σε εσας ασφαλως και δεν βγαζει κανενα νοημα γιατι δεν εχετε ψυχη και δεν υπαρχει καμια αμφιβολια περι τουτου οτι και να λετε. Εσεις βασικα οχι μονο εισαστε οι μεγαλυτροι εχθροι της ψυχης αλλα εισαστε και οι μεγαλυτεροι προδοτες του μεσα μας και για αυτο αλλωστε προσπαθειτε σαν μανιακοι να σκοτωσετε καθε ειδους ευαισθησια με διαφορα τραγελαφικα προσχηματα γιατι πολυ απλα σας φοβιζει το φως της ψυχης οπως και ολες τις σαυρες αλλωστε οπως μας ειπαν οι διαφοροι που εχουν αποψη για το θεμα.

Σε οτι αφορα αυτη την μανια σας εναντια σε καθε ειδους πνευματισμο απλα να πω οτι θα εκπλαγειτε απο το ποσοι πολλοι ζωντανοι υπαρχουν ακομα που και ψυχη εχουν και που γνωριζουν μεχρι σε καποιο επιπεδο τον εαυτο τους και φυσικα η ανθρωποτητα θα προχωρησει σε ενα καλυτερο μελλον χωρις τις ρομποτοσαυρες του ειδους σας που αντιπαρατασσουν και καλα τις θετικες επιστημες εναντια στην πνευματικη αναζητηση και ειναι προφανες αλλωστε οτι οι ανθρωποι δεν μπορουν να συνυπρξουν με τις αψυχες ρομποτοσαυρες που ασφαλως και δεν θα μπορουσαν ποτε να εχουν καμια σχεση επι της ουσιας με τους μυημενους στα αρχαια μυστηρια και τους αποκρυφιστες επι της ουσιας οπως οι Νεοπλατωνιστες και οι Νεοπυθαγορειοι κλπ.