Η Ραχήλ-ειος πτέρνα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού

Σε μια ιστορική συγκυρία που η Ελλάδα έχει ανάγκη να καρπίσει κάθε γόνιμος σπόρος σύνεσης, κάποιοι επιμένουν να στήνουν αδιέξοδα οδοφράγματα μίσους, αναλωνόμενοι σε μάχες χωρίς ουσιαστικό διακύβευμα, σε θεατρινισμούς άνευ ουσίας, που αποπροσανατολίζουν από το κοινό ζητούμενο όλων: να κερδίσουμε τη μάχη για την αξιοπρέπεια.

Αναφέρομαι στην κυρία Ραχήλ Μακρή, της οποίας τα έργα και οι ημέρες με φέρνουν στο ίδιο συμπέρασμα με τον Σαββόπουλο: “Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς”. Προσωπικά, την θεωρώ ένα από τα πιο απτά σύγχρονα παράδειγμα μιας σάπιας Ελλάδας που βυθίζεται στο σκοτάδι και στην αμάθεια ή ακόμη χειρότερα στην ημιμάθεια. Στον μακρύ κατάλογο των -κατά καιρούς- παραλογισμών της κυρίας Μακρή προστέθηκε πρόσφατα η μήνυση κατά του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Στουρνάρα. Δεν έχω καμία πρόθεση να υπερασπιστώ τον κύριο Στουρνάρα. Ο θεσμικός ρόλος του ως κεντρικού τραπεζίτη της χώρας -ασχέτως αν ο ίδιος είναι συμπαθής ή όχι, ασχέτως αν είναι αρεστές ή όχι οι εκθέσεις της ΤτΕ- δεν εγγυάται απλώς, αλλά επιβάλλει αυτό ακριβώς για το οποίο τον εγκαλεί -δια της μήνυσής της- η κυρία Μακρή: να ενημερώνει την ελληνική πολιτεία για την πορεία της οικονομίας ως οφείλει η ΤτΕ ως μέρος της ΕΚΤ, και ανεξάρτητος φορέας στην οικονομικής ζωής του τόπου.

Δεν θα σταθώ λοιπόν στην ουσία της μήνυσης. Θα μείνω όμως στον πολιτικό παροξυσμό, με τον οποίο επέλεξε να συνοδεύσει τη μήνυσή της η κυρία Μακρή. Η φρασεολογία περί ταγματασφαλιτών και γερμανοτσολιάδων. Όλη αυτή η κακεντρέχεια γιατί κάποιος τολμά να εκτελέσει την υποχρέωσή του ως διοικητής της ΤτΕ. Και όλη αυτή η σπουδή της κυρίας Μακρή να υπερασπιστεί τόσο επίμονα την ομοιοπαθή και φίλη της Ζωή Κωνσταντοπούλου, την οποία ως πιστή αυλικός στηρίζει σε κάθε βήμα. 

Η μήνυση εναντίον του κυρίου Στουρνάρα ίσως να περνούσε στα “ψιλά”, αν η ίδια δεν φρόντιζε τόσο συστηματικά να εκθρέψει όλο αυτό το τέρας του λαϊκισμού, της υποκουλτούρας και της αγωνιώδους προσπάθειας για προσωπική προβολή. Έχει καταντήσει κουραστική η καθημερινή διαπίστωση ότι για κάποιους η κρίση είναι αγώνας επιβίωσης και γι άλλους το παλκοσένικο για την προσωπική τους δικαίωση.Πάντα με κραυγή, πάντα χωρίς πρόταση (αδυνατώ να δεχθώ ως πρόταση το να τυπώσουμε 100 δισ. σε ραχηλιάρικα). Προφανώς ο κατάλογος των έργων και των ημερών της κυρίας Μακρή δεν μπορεί να εξαντληθεί εντός των ορίων ενός άρθρου.

Ούτε και έχει νόημα να αναφερθώ στη λάσπη, που πετά κατά καιρούς στον ανεμιστήρα εναντίον όσων δεν αποθεώνουν την πολιτική της προσωπικότητα. Δεν θεωρώ τους δημοσιογράφους τους πιο ενάρετους πολίτες της χώρας. Ωστόσο, η -προ μηνών- αήθης επίθεση της κυρίας Μακρή εναντίον του κλάδου, μέσα από το κενοφανές επιχείρημα ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι υπάλληλοι, αφού πληρώνονται από επιχειρηματίες (άρα ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι είναι μόνο οι άνεργοι, που απλά δεν πληρώνονται;;;) αποδεικνύεται πως είναι το επαναλαμβανόμενο πολιτικό μοτίβο της κυρίας Μακρή: αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Θέλω να πιστεύω ότι η ψήφος των συμπολιτών μου στο πρόσωπο της κυρίας Μακρή είναι ψήφος διαμαρτυρίας και απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και όχι ψήφος επιβράβευσης της φθήνιας και της ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Και επειδή η ίδια η κυρία Μακρή προσφεύγει συχνά στη ρητορική του μίσους, στους γερμανοτσολιάδες και τους ταγματασφαλίτες, να της θυμίσω τη ρήση ενός άλλου Γερμανού, του Μπίσμαρκ: “Οι μεγάλοι πολιτικοί ακούν πριν από τους άλλους το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας”. Φοβάμαι πως η ίδια δεν ακούει παρά μόνο το χλιμίντρισμα των 100 αλόγων του αυτοκινήτου της, το οποίο ως γκαζοφονιάς -σύμφωνα με τον αυτοχαρακτηρισμό της- οδηγεί, απολαμβάνοντας μακάρια τον Παντελίδη… 

Νικ. Αρ.