Ένα γράμμα στόν συνοπλαρχηγό αντάρτη τής φύσης, στόν φυγά από τή χλιδάτη φυλακή τής εποχής stranger! Καί σ’ όλους τούς άλλους φίλους μοναχικούς λύκους!

Ένα γράμμα στόν συνοπλαρχηγό αντάρτη τής φύσης, στόν φυγά από τή χλιδάτη φυλακή τής εποχής stranger! Καί σ’ όλους τούς άλλους φίλους μοναχικούς λύκους!

Αυτό που μέ ενώνει μέ τόν stanger καί άλλους δραπέτες είναι ότι είμαστε  λασπωμένοι ατίθασοι μαναχικοί λύκοι πολύ μακρυά αλλά ταυτοχρόνως ό ένας μέ στή καρδιά τού άλλου μέσα από τά κλειδιά στά ουρλαχτά. Μέσα στή καρδιά μέ τή καρδιά. Στόν τηλεβόα στό ξακουστό ρυάκι μέσα στό διαδίκτυο τού απόμερου απάχικου λύκου. Πρέπει νά έχεις τά κλειδιά γιά νά δείς τά κλειδιά, πρέπει νά κλέψεις τά κλειδιά γιά νά ξεκλειδώνουν, τά κλέβεις από τή λαβωμένη καρδιά σού….. Τ’ αρπάζεις από τίς αρλούμπες τής κουλτούρας, τά ληστεύεις από τούς ουρανοξύστες τής ματαιοδοξίας. Τά αποναυαγείς από τούς πυθμένες τού συστήματος, τά μαζεύεις από τά κλαδιά μέ τά φρούτα στά δένδρα. Τά κοιτάζεις σέ μία όμορφη κοπέλα, τά πίνεις σέ μία όμορφη παραλία μέσα σέ μία όμορφη παρέα. Είναι παράνομα, μόνο άν είναι παράνομα είναι αληθινά, δέν τά πωλούν στό εμπόριο, δέν υπάρχουν σέ κανένα τιμοκατάλογο, δέν είναι ξαπλωμένα παπούτσια στό χαλί….

Μία καρδιά όταν συναντά μέσα τής μία άλλη καρδιά όταν πηγαίνει σ’ άλλη καρδιά δέν είναι ποτέ μόνη. Η απόσταση που τίς χωρίζει είναι η περιοχή τού λύκου.

Μικρός έλεγα στίς κοπέλες νύχτα πάμε στόν λόφο νά ουρλιάξουμε; Κάτω η θάλασσα πάνω ό ουρανός μέσα μάς η θαλπωρή. Ανατριχιάζαμε, τό πνεύμα άλλαζε, η νύχτα ήταν τό τοπίο, τό τοπίο ήταν τό λειβάδι, τό λιβάδι τού λείβα,  τών λύκων. Τό πεδίο τής ρουτίνας εξαφανιζώταν, τά ένστικτα εξεγείρωνταν επικύνδινα, χρησιμοποιούσαμε φρένα, τά μυαλά άλλαζαν, μία έκσταση στή φωτιά τού λύκου τής στιγμιαίας αιωνιότητας. Τό φώς αδράχτι, τό φιλί φλόγα, στόν πυρετό διέγερση.

Ό μοναχικός λύκος ακόμη καί όταν είναι αρχηγός στήν αγέλη είναι μόνος, πάντοτε μόνος, διότι μόνον μόνος είναι ό αρχηγός, ό καλύτερος εαυτός.

Παράλληλα γύριζα στήν ταπεινότητα, ήμουν ένας αλήτης Χριστιανός. Ένας περίεργος στή κρυψώνα τής λεπτομέρειας. Ατίθασος στό μονοπάτι χωρίς ίχνη.

Πάμε νά ουρλιάξουμε όπως λέμε πάμε νά παίξουμε όπως τά μικρά παιδιά; Πάντοτε νύχτα σέ παρορμητικά τοπία, στό φλοίσβο, στό κρεμό, ψάρεμα παράνομο τόν Νοέμβρη χωρίς προστατευτική στολή κάτω από τά κύματα τής βροχής καί όλα μαζύ τά ψάρια καί τά παράνομα πουλιά ψημένα από τήν ίδια ώρα κομμένα κλαδιά….

Ό λύκος η οσμή τής πρωτόγονης αριστοκρατίας, όλη η φύση δική μού όλη η τεχνολογία χάρισμα σάς.

Ό ανθρώπινος λύκος ένα αλλιώτικο είδος. Αντίσκηνο τόν Χειμώνα στό ειδυλλιακό πουθενά στίς παρυφές τού σκούρου φαραγγιού, εκεί που απειλεί τό χιόνι, επιβίωση όχι γιά νά γλυτώσεις επιβίωση γιά νά βιώσεις. Στόν χώρο που δέν ακούεται τό ουρλαχτό σκασμένο από τό βούϊσμα τού παρανευριασμένου ανέμου κ’ εμείς νά γελάμε.

Νά γελάμε, νά ψήνουμε καί νά κρυώνουμε….

Δέν μάς φοβίζει η παγωνιά τής ψυχρής νύχτας μάς αηδιάζει η παγωνιά τών ανθρώπων, αυτών που έγιναν κάτι άλλον, αυτών που έγιναν τό κάτι άλλον, αχρηστεύωντας αυτό που ήταν, τό μοναδικό που ήσαν.

Κανένας πολιτισμός δέν αξίζει ούτε μία στιγμή τής αυθόρμητης λευκής λυκίσιας νύχτας, κανένας γιατί δέν είναι δώρο Θεού.

Στά μάτια τής χνουδωτής λύκαινας γουργουρίζει η θάλασσα τών αστερισμών, μία αθώα ψυχή αυτοθέλητος ναυαγός στά νησιά τής ερήμου, στή ζέστη τής ξηρασίας, στήν αξία τής λειψυδρίας. Στό χαμόγελο τής ανάτασης ψυχής στή σιωπή τού θορύβου τού στόματος, στά κλειστά σκάκια στή ρακένδυτη πολυτέλεια τού αγρού.

Ένας κυνηγός μέ στόχο τό νερό τού πολεμιστή. Τό ερέθισμα τού αισθησιασμού τής αγριότητας, όταν η γή δέν είχε σύνορα, όταν ό ουρανός δέν είχε πατρίδες, όταν η όραση δέν είχε όρια, όταν…. δέν εμφανίστηκε η παρακμή τού πολιτισμού, η χέστρα τής υποκρισίας, η υποχώρηση τής ανδρείας, τό τσίρκο τής κοινωνίας. Όταν ό βασιλιάς δέν είχε πονοκεφάλους μέ τούς όχλους καί λαιμαργία μέ τούς θησαυρούς.

Πάμε νά ουρλιάξουμε; Κι’ άς μάς λένε αγροίκους, ερημίτες καί αντικοινωνικούς; Μάς υβρίζουν μέ όλα τά καλούδια τής ζωής!…. Έξοδος ή τύπος στό κλουβί!….

Ό λευκός λύκος στήν αλμύρα, στό αλάτι, στήν αλυκή, όταν ό λύκος είναι καλός είναι ό καλύτερος, όταν ό λύκος είναι λευκός καί αλμυρός είναι ό διάδρομος στήν απόδραση, τά πόδια τούς ξέρουν τούς βάλτους που οδηγούν στήν ελευθερία τής ερημιάς, στήν ελευθερία τής αυτονομίας, στο πραγματικό βασιλικό βοσκοτόπι τού ανθρώπου….

Πάμε νά ουρλιάξουμε; Νά σού πώ τήν Ιστορία τού λεμονιού μέσα στό στρείδι, τού αχινού μέσα στό άγριο μέλι βρασμένο στό ζωμό τού νερατζιού;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ