Ζούμε σε ένα Κόσμο μαγικό…

…κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν κάποιο κεκηρυγμένο πόλεμο. Δεν έχουμε να κάνουμε με φτώχεια, ούτε με εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους, ούτε με επισιτιστική κρίση. Ούτε ακόμα με επιδημίες ασθενειών. Εδώ έχουμε να κάνουμε με υπόγειους, φοβιστερούς, αόρατους κόσμους. Με κόσμους στοιχειών και φαντασμάτων, που τρέχουν παράλληλα στην πραγματικότητα του κοινού μας κόσμου και αντανακλούν τη λεπτομέρεια του σκοτεινού βάθους από το όλο, ως Άλλο, αδιόρατο πρόσωπό του. Και όλα συμβαίνουν εν καιρώ ειρήνης που, ενίοτε, διακόπτεται βιαίως. Πολλά ακούγονται για “αόρατους εχθρούς”. Πολλά ακούγονται για “κρυφές δυνάμεις” που ενδεχομένως ελέγχουν την ανθρωπότητα και την οδηγούν στον εκφυλισμό και την απώλεια. Και τι μπορεί κανείς να κάνει, κινούμενος από αυθεντικό ενδιαφέρον, προκειμένου να διερευνήσει πτυχές αυτού του “κρυφού κόσμου”, να ψηλαφήσει, να επιχειρήσει να ανιχνεύσει την ταυτότητα και το ποιόν του; Προσεγγίζουμε το πρόβλημα με την, έως τώρα, αποδεδειγμένα αποτελεσματική μέθοδο του καθρέπτη: “Mirror, mirror on the wall, tell me mirror what is wrong”. Και εδώ, ας μου επιτρέψει ο Ξένος-Παράξενος να χρησιμοποιήσω μιαν δική του έκφραση: “αν το καλοσκεφτείς όλοι μοιάζουμε με όλους, όλοι είναι η προέκταση ενός εγώ που δεν αφήσαμε να εκδηλωθεί”.

Αν το αναλύσει κανείς, ο “πόλεμος” είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι παράλληλοι, ασυμβίβαστοι κόσμοι έρθουν ενώπιος ενωπίω στην ίδια διάσταση και φανερωθούν. Όταν οι τροχιές των ασύμπτωτων συμπέσουν, κι όταν αντικρύσει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, το φρικτό πρόσωπο του άλλου. Φαινομενικά είναι ασύμπτωτοι οι κόσμοι· στην πραγματικότητα οι κόσμοι συμπλέκονται, κι αυτό είναι ένα ζήτημα σπουδαίας υφής, ωστόσο ανεξερεύνητο. Συμβαίνει γύρω μας παντού, συμβαίνει κυριολεκτικά στη διπλανή μας πόρτα -κι όχι μόνο σε κάποια “κρυφή” συνάθροιση- όπου οι στοιχειωμένοι κόσμοι ορμούν σαν τα φουσκωμένα ποτάμια μέσα στο κύτος του υλοποιημένου μας κόσμου. Ένας αόρατος πόλεμος συμβαίνει· από την μια οι ορμητικές ροές ξεχύνονται από τα κενά, διανοίγοντάς τα έτι περαιτέρω, σκάβοντας πληγές. Από την άλλη, ικανοί χειρουργοί προσπαθούν να ράψουν σφιχτά αυτά τα κενά. Και βλέπουμε την πάλη, συχνά αποσβολωμένοι, ως εκδηλώσεις στην κοινή μας πραγματικότητα.

Ας κάνουμε μια Υπόθεση Εργασίας για τους κόσμους μας: Μοιάζουμε όλοι τελικά τόσο πολύ, ως άνθρωποι;
Αν ναι, θα έπρεπε ο καθρέπτης να μάς είχε έως τώρα διδάξει. Τι διάολο, όλη η Ιστορία το ίδιο βιολί;
Κι αν όχι, ποια είναι, άραγε, η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει αυτό που ονομάζεται “Άνθρωπος” από μια εκδηλωμένη στο φυσικό κόσμο “ρέπλικά” του; Κι εδώ τον όρο “ρέπλικα” ας τον ορίσει κανείς κατά την κρίση του: ελαττωματικό, υπολειπόμενο, άψυχο, αλλότριο του ανθρώπου, στιλπνό, άξεστο, αχρείο, θεόπνευστο, κοκ.

Άραγε μπορεί να βρεθεί ένας rapporteur να σουμάρει τις κρίσεις όλων; Μπορεί να λειτουργήσει έτσι άνθρωπος; Η Τεχνητή Νοημοσύνη μπορεί, ενδεχομένως, να βρεθεί, αρκεί να της ζητηθεί και να αφεθεί να κάνει τη διεκπεραίωση. Ποιός επίμονος μελετητής των ανθρωπίνων πραγμάτων δεν θα ήθελε να δει με τα μάτια του το είδωλο του συλλογικού υποκειμένου της λεγόμενης “ανθρωπότητας” σχηματισμένο στον καθρέπτη; Και πώς, άραγε, να εμφανίζονται τα μύχια των ανθρώπων στον καθρέπτη;

Κωσταλέξι: Η ιστορία της γυναίκας που πέρασε 29 χρόνια φυλακισμένη από την οικογένειά της

Δες κάτι επαναλήψεις…

Ελένη

Σχετικά με Καπάκι

Δείτε όλα τα άρθρα του/της Καπάκι →