Ένα ζευγάρι που επέλεξε να μη βαφτίσει τα παιδιά του εξηγεί γιατί

Η Ελευθερία, πάλι, θυμάται το άγχος της γιαγιάς της. «Μην το πεις πουθενά και σε ακούσει κανείς ότι δεν βάφτισες τα παιδιά», της είχε πει. «Δεν θέλει να το λέω γιατί θεωρεί ότι ο κοινωνικός περίγυρος δεν θα μπορεί να το αποδεχτεί. Αυτός δεν είναι τουλάχιστον ο δικός μου κοινωνικός περίγυρος. Οι γονείς μου δεν είχαν κάποιο πρόβλημα ούτε κάποιος άλλος κοντινός μου άνθρωπος», αναφέρει η Ελευθερία.

Και με το σχολείο και τα θρησκευτικά;

«Είναι και αυτό ένας παράγοντας που σκεφτήκαμε, αλλά νομίζω ότι η κοινωνία εξελίσσεται, ότι μέχρι τα παιδιά μας να φτάσουν σε ηλικία για το σχολείο, θέλω να ελπίζω ότι θα είμαστε πιο κοντά σε μία ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία το περίεργο είναι ότι τα παιδιά χαρακτηρίζονται από το θρήσκευμά τους και όχι από το να διατηρούν το δικαίωμά τους στην ανεξιθρησκεία», απαντά ο Χρήστος.

Η Ελευθερία διαφωνεί μαζί του στο σημείο αυτό και απαντά με τη σειρά της: «Δεν πιστεύω ότι θα έχουν αλλάξει πολλά μέχρι τα παιδιά μας να πάνε σχολείο και το σκεφτήκαμε λίγο. Ρώτησα το Χρήστο, “πώς θα είναι με το μάθημα των θρησκευτικών;” παραδείγματος χάρη. Σε αυτήν την περίπτωση, σκέφτηκα αν θα ήταν υποχρεωμένα να μην παρακολουθούν, κάτι που εξ ορισμού τους περιθωριοποιεί χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο. Τα παιδιά δεν έχουν θρήσκευμα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν ένα μάθημα θρησκευτικών, το οποίο υποτίθεται ότι θα έπρεπε να αναφέρεται γενικά στην έννοια της θρησκείας και σε θρησκείες διαφορετικές του κόσμου – αν και δεν είναι έτσι. Αλλά ακόμη και που δεν είναι έτσι, θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν ένα τέτοιο μάθημα και να διαμορφώσουν και με βάση αυτό τη δική τους θεωρία μετέπειτα».

Ο Χρήστος θυμάται περιστατικά ζευγαριών από τον κοινωνικό του περίγυρο που δε θα ήθελαν να βαφτίσουν τα παιδιά τους ή «αναγκάστηκαν» να τα βαφτίσουν σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, 3-4 ετών, επειδή αγχώνονταν με την προοπτική του σχολείου. Η Ελευθερία πιστεύει ότι «υπάρχει αρκετός κόσμος που δεν πιστεύει και δεν ακολουθεί καθόλου τα τελετουργικά της εκκλησίας και δε θα ήθελε να κάνει στα παιδιά του βάφτιση, αλλά τελικά καταλήγει σε αυτό γιατί είναι η πεπατημένη. Πίσω από “το βαριέμαι τώρα να μπω στη διαδικασία να αντιδράσω στους γονείς, στον κοινωνικό περίγυρο, τι θα γίνει με το σχολείο…” με αυτό το προκάλυμμα νομίζω ότι δε θα ήθελε να ξεχωρίσει και να δείξει μια διαφορετική, αντιδραστική θέση απέναντι σε ένα καθεστώς με το οποίο δε συμφωνεί».

Η ονοματοδοσία και το… πάρτι

Και ποια διαδικασία ακολουθείται σε αυτή την περίπτωση; «Είναι κάτι πολύ απλό το οποίο το κάνουν όλοι, είτε κάνουν βάφτιση είτε δεν κάνουν. Πηγαίνει ο μπαμπάς και η μαμά στο ληξιαρχείο και δηλώνουν το όνομα του παιδιού. Αν δεν μπορούν και οι δύο γονείς να παρίστανται, πηγαίνει ο ένας με εξουσιοδότηση από τον άλλον – με ένα όνομα σε αυτή, εκείνο του παιδιού. Τίποτα άλλο… Αυτό γίνεται και αν βαφτιστεί το παιδί, γιατί η βάφτιση δεν είναι ονοματοδοσία. Υπάρχει και αυτή η σύγχυση… Η βάφτιση είναι ένα τελετουργικό της θρησκείας, για να πάρει το παιδί το θρήσκευμα στην ουσία. Το όνομα το παιδί το παίρνει στο ληξιαρχείο. Απλώς εμείς δε δώσαμε το θρήσκευμα», εξηγούν οι δύο γονείς.

Παρόλο που επέλεξαν να μην κάνουν βάφτιση, ήθελαν να γιορτάσουν το όνομα του παιδιού τους, όπως το γιορτάζουν οι περισσότεροι. «Με βάφτιση βέβαια, αλλά το όνομα γιορτάζουν, δε γιορτάζουν μόνο το θρήσκευμα. Και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα πάρτι…», λένε.

Διάλεξαν μάλιστα και έναν νονό για τα παιδιά τους, «με την έννοια να έχουν έναν ακόμη άνθρωπο που να θεωρούν ότι έχει μια στενή σχέση μαζί τους», εξηγούν. «Επιπλέον, επειδή θέλαμε με κάποιον τρόπο να ανακοινώσουμε αυτή τη σχέση του παιδιού μας με έναν νονό κάναμε και πάρτι. Θέλαμε ένα πάρτι που θα το χαρούμε και οι μεγάλοι και τα μικρά και καλέσαμε τους φίλους μας και τους γονείς μας. Κάναμε μπιτς πάρτι, γιατί είναι κάτι που αρέσει σε όλους, είναι χαλαρό, χωρίς κάποια επίσημη ενδυμασία ή κάποια τυπική τελετή… κάναμε μπάνιο, ήπιαμε, φάγαμε και περάσαμε όμορφα…».

Πηγή