Ζάεφ: Η γλώσσα μας θα είναι πάντα μακεδονική, το ίδιο και η ταυτότητά μας

Η Μακεδονια ειναι Ελλαδα. Ας αφησουμε τον ιδιο τον Μεγα Αλεξανδρo να σου απαντησει:
νίκη του στον Γρανικό ποταμό (334 π.Χ.) έστειλε στην Αθήνα για να τοποθετηθούν στην Ακρόπολη 300 περσικές ασπίδες με τη γνωστή επιγραφή:
« Αλέξανδρος ό Φιλίππου και οι Έλληνες, πλην Λακεδαιμονίων, από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων» (=Αλέξανδρος ό γιος τού Φιλίππου και οι Έλληνες, εκτός των Λακεδαιμονίων, από τα λάφυρα των βαρβάρων, οι οποίοι κατοικούν στην Ασία).
Μήπως οι Μακεδόνες δεν έλαβαν μέρος στη μάχη ή μήπως περιλαμβάνονται στον καθολικό όρο Έλληνες;
β) Οι Έλληνες μισθοφόροι πού αιχμαλωτίστηκαν στη μάχη στάλθηκαν στη Μακεδονία για να καλλιεργούν τη γη, διότι, όπως λέει ό Αρριανός ( Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α. 16, 6), «παρά τα κοινή δόξαντα τοις Έλλησι, Έλληνες όντες εναντία η Ελλάδι εμάχοντο» (=Διότι παρά τι κοινές αποφάσεις των Ελλήνων στο συνέδριο τής Κορίνθου, παρόλο πού ήσαν Έλληνες, εναντίον τής Ελλάδος και υπέρ των βαρβάρων εμάχοντο). Το γεγονός δηλαδή ότι πολέμησαν εναντίον τού Αλεξάνδρου, εσήμαινε πόλεμο κατά τής Ελλάδος. Διότι ό Αλέξανδρος έδωσε στην εκστρατεία του πανελλήνιο χαρακτήρα. Την θεώρησε μάλιστα σαν συνέχεια τής εκστρατείας τού Αγαμέμνονος και γι’ αυτό, πριν από τη μάχη τού Γρανικού, πήγε στην Τροία και έκανε θυσίες προς τιμήν τού προγόνου του Αχιλλέα, τού οποίου οι στρατιώτες ήσαν οι μόνοι πού από τον Όμηρο ονομάζονται Έλληνες!
γ) Υπάρχει ακόμη κι ένα στοιχείο πού ελάχιστα έχουμε προσέξει: στο μουσείο της Χίου βρίσκεται σε λίθινη στήλη γραμμένη αυθεντική επιστολή τού Αλεξάνδρου, πού αποδεικνύει: α) Το φιλελεύθερο πνεύμα του. β) Την ελληνικότητά του και γ) την προσήλωσή του προς τις κοινές αποφάσεις των Ελλήνων στην Κόρινθο. Ή επιγραφή αυτή πρωτοδημοσιεύθηκε το 1893 Βλ. και φωτογραφία τής επιγραφής στο βιβλίο μου «Φίλιππος και Αλέξανδρος ως στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες». Το μέρος τής επιστολής πού μάς ενδιαφέρει, λέει:
«Αιρεθήναι δε νομογράφους, οίτινες γράψουσι και διορθώσουσι τούς νόμους, όπως μηδέν εναντίον ή τη δημοκρατία (…). Παρέχειν δε Χίους τριήρεις είκοσιν πεπληρωμένας τοις αυτών τέλεσιν, ταύτας δε πλείν μέχρι αν και το άλλο ναυτικόν το των Ελλήνων μεθ’ ημών συμπλή. Των δε προδόντων τοις βαρβάροις την πόλιν όσοι μεν αν προεξέλθωσι φεύγειν αυτούς εξ απασών των πόλεων των τής ειρήνης κοινωνουσών και είναι αγωγίμους κατά το δόγμα το των Ελλήνων. Όσοι δ’ αν εγκαταλειφθώσιν επανάγεσθαι και κρίνεσθαι εν τω των Ελλήνων συνεδρίω».
[Να εκλεγούν νομοθέτες πού θα συντάξουν και θα διορθώσουν τούς νόμους, για να μην υπάρχει τίποτα αντίθετο προς τη δημοκρατία και την επιστροφή των πολιτικών εξορίστων (…). Να προσφέρουν οι Χίοι 20 τριήρεις εξοπλισμένες με δικά τους έξοδα και αυτές θα πλέουν όσο χρόνο πλέει μαζί μας και το άλλο ναυτικό των Ελλήνων. Από αυτούς πού πρόδωσαν την πόλη στους βαρβάρους, όσοι πρόφθασαν κι έφυγαν, να εξορίζονται άπ’ όλες τις πόλεις πού συμμετέχουν στην ειρήνη και να διώκονται σύμφωνα με την απόφαση των Ελλήνων. Όσοι τυχόν συλληφθούν, να μεταφερθούν και να δικασθούν στο Συνέδριο των Ελλήνων. ..]
δ) Μετά τη μάχη τής Ισσού (333 π.Χ.) ό Δαρείος Γ’ στέλνει πρέσβεις στον Αλέξανδρο για συνδιαλλαγή. Ιδού τι του απάντησε ό Αλέξανδρος, κατά τον Αρριανό (Β’ 14, 4), πού είναι ταυτόχρονα απάντηση και στις ύβρεις του Δημοσθένη, αλλά και στους αστήριχτους ισχυρισμούς τού κ. J. Β. και των ομοφρόνων του:
«Οι υμέτεροι πρόγονοι ελθόντες εις Μακεδονίαν, και εις την άλλην Ελλάδα κακώς εποίησαν ημάς ουδέν προηδικημένοι. εγώ δε των Ελλήνων ηγεμών κατασταθείς και τιμωρήσασθαι βουλόμενος Πέρσας, διέβην ές την Ασίαν υπαρξάντων ημών…».
[Οι πρόγονοί σας, αφού μπήκαν στη Μακεδονία και την υπόλοιπη Ελλάδα, μάς έβλαψαν, χωρίς προηγουμένως να έχουν αδικηθεί από μάς, και επειδή θέλω να τιμωρήσω τούς Πέρσες μπήκα στην Ασία, γιατί εσείς αρχίσατε πρώτοι.. .]
ε) Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλουτάρχου (Βίος Αλεξάνδρου, 69), κατά την εκστρατεία, όπου συναντούσαν ξενόγλωσση επιγραφή, ό Αλέξανδρος την διάβαζε και διέτασσε να την χαράξουν από κάτω μεταφρασμένη στα Ελληνικά (= Την δε επιγραφήν αναγνούς εκέλευε ελληνικοίς υποχαράξαι γράμμασιν». Κι όταν ό Αλέξανδρος αποφάσισε να πάρει στο στρατό του επίλεκτους Πέρσες, «έδωσε εντολή να μαθαίνουν ελληνικά γράμματα και να εκπαιδεύονται με μακεδονικά όπλα» (« Εκέλευσε γράμματα τε ελληνικά μανθάνειν και μακεδονικοίς όπλοις εντρέφεσθαι» (Πλούτ. Αλεξ. 47, 6).
Είναι ποτέ δυνατό ένας «βάρβαρος», δηλαδή μη Έλληνας, κατακτήτης, να επιβάλει στις κατακτήσεις του τη γλώσσα των Ελλήνων, εναντίον των οποίων πολέμησε; Γιατί δεν επέβαλε την «Μακεδονική»; Γιατί δεν σώθηκε στις χιλιάδες επιγραφές, πού, επί των ήμερών του και επί των διαδόχων του, χαράκτηκαν στην Μακεδονία, Ασία και Αφρική ούτε μία —έστω για δείγμα— «μακεδονική» επιγραφή; Και εννοώ «μακεδονική» μη ελληνική. Γιατί ήδη μακεδονικές επιγραφές άρχισαν να βρίσκονται, αλλά δείχνουν αυτό πού κατέδειξαν οι εγκυρότεροι γλωσσολόγοι: ότι πρόκειται περί ελληνικής διαλέκτου. Και αυτό πού ήταν μακεδονική στα χρόνια του Αλεξάνδρου και των διαδόχων του ήταν μία εξομαλισμένη μορφή ελληνικής, ή «κοινή», από την οποία προέρχεται ή νεοελληνική.