Θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο…

Θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο λέει ο καλλιτέχνης. Θα μπω στο αεροπλάνο λέει ο επιβάτης. Δυο κόσμοι διαφορετικοί.

Αν ξαφνικά έπεφταν όλα τα επιβατικά αεροπλάνα που μια δεδομένη στιγμή της ημέρας ή νύχτας πετούν στον αέρα, ο κόσμος θα συγκλονιζόταν τόσο από τον αριθμό των ερχόμενων από πάνω θυμάτων, όσο και των θυμάτων που εκείνη τη στιγμή θα βρίσκονταν στο έδαφος. Ένα μονάχα αεροπλάνο θα συνέχιζε να πλανάται στον αέρα, καθώς μιλάμε για άλλο κόσμο, για άλλον αέρα, για άλλο αεροπλάνο.

Ο καλλιτέχνης κάνει συγκλονιστικές συνειδητοποιήσεις για τον κόσμο. Κι όταν πέφτει από ψηλά, πέφτει οικειοθελώς, συντρίβεται, χωρίς να προκαλέσει θύματα. Κι ύστερα συναρμολογεί τα συντρίμμια του, και με φωνή, μελωδία, χρωστήρα ή πένα, στέλνει μηνύματα στους επιβάτες της γης. Έτσι τους βλέπει, είτε περπατούν πάνω σε αυτή είτε πετούν πάνω σε αυτή.

Όταν τόσο η γη όσο και ο αέρας είναι για τον κόσμο υλικά προς χρήση και τίποτε περισσότερο, δεν κινείται τίποτα χωρίς άδεια, δεν πετάει τίποτα χωρίς σχέδιο πτήσης. Αυτό είναι ο κόσμος;

Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, αλλιώς ο ποιητής να δει τον κόσμο από κει πάνω, παρά ν’ ανέβει σ’ ένα αεροπλάνο…

[…μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι…]

Σχετικά με Καπάκι

Δείτε όλα τα άρθρα του/της Καπάκι →