Προσοχή εθνικός κίνδυνος – Έρχονται “Μέτρα Οικοδόμησης Εθνικής Καταστροφής”

Σάββας Καλεντερίδης
Τη δεκαετία του 1970 το Αιγαίο ήταν μια περιοχή υπό τον απόλυτο ναυτικό και αεροπορικό έλεγχο της Ελλάδας. Μάλιστα, μέχρι την έξοδο της χώρας μας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας της Ελλάδας είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, στην περιοχή που ταυτίζεται με το FIR Αθηνών.

Αν δε εξετάσει κανείς τη συχνότητα των παραβιάσεων από πλευράς της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας (ΤΠΑ) μέχρι την έξοδο της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, θα διαπιστώσει ότι αυτές ήταν σχεδόν μηδενικές!

Μετά το 1974 ο Έλληνας αρχηγός ΓΕΑ έχασε το ΝΑΤΟϊκό του καπέλο και μαζί μ’ αυτό και τον επιχειρησιακό έλεγχο του εναέριου χώρου στο Αιγαίο. Παρ’ όλα αυτά, οι παραβιάσεις των Τούρκων στο Αιγαίο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970 παρέμειναν σε χαμηλά επίπεδα, παρουσιάζοντας όμως μια μικρή αύξηση μετά το 1975.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όπως τεκμηριώνει με αδιάσειστα στοιχεία στο βιβλίο του Παρακαταθήκες Αετών ο πτέραρχος ε.α. Παναγιώτης Μπαλές, αρχίζει η κομματοκρατία στην ελληνική Πολεμική Αεροπορία από την κορυφή μέχρι τα… νύχια, με αποτέλεσμα τη σταδιακή αποδυνάμωσή της, ενώ αρχίζει να αυξάνονται η παρουσία και οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου στο Αιγαίο από τα μαχητικά της ΤΠΑ.
Να σημειωθεί ότι η αύξηση των παραβιάσεων από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και η κλιμάκωση των παραβιάσεων την επόμενη δεκαετία δεν έγιναν επειδή οι Τούρκοι ήθελαν απλώς να κόβουν βόλτες στο Αιγαίο! Έγιναν ως μέρος και για να υποστηρίξουν ένα εθνικό σχέδιο της Τουρκίας γι’ αυτόν τον στρατηγικής σημασίας για τον ελληνισμό χώρο.

Ο στόχος των Τούρκων ήταν να σταματήσει η διαδικασία εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, που είχε αρχίσει το 1973 στο κοίτασμα Πρίνος της Θάσου.

Στο ίδιο σχέδιο εντασσόταν και η δράση των ερευνητικών πλοίων της Τουρκίας («Χόρα», «Τσεσμέ» κτλ.), τα οποία προκάλεσαν δύο ελληνοτουρκικές κρίσεις που οδήγησαν η μεν πρώτη στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, με το οποίο οι δύο χώρες δεσμευόντουσαν να απέχουν από «προκλητικές ενέργειες» σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο, η δε δεύτερη στη δήλωση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου στο Νταβός, τον Φεβρουάριο του 1988 ότι «η Ελλάδα θα απόσχει από οποιαδήποτε έρευνα στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου, αν κάνει το ίδιο και η Τουρκία, μέχρις ότου λυθεί το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας».
Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η χώρα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (casus belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδας.
Άρα, η δήλωση Παπανδρέου για τα διεθνή ύδατα, χωρίς αναφορά στο δικαίωμα επέκτασης στα 12 ν.μ., ανοίγει το δρόμο για παγίωση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο.

Παρεμπιπτόντως, η στρατηγική της Τουρκίας μπορεί να συνοψιστεί στις εξής φάσεις:

Πρώτη φάση: Αμφισβήτηση του εναέριου χώρου στο Αιγαίο.
Δεύτερη φάση: Αποτροπή ερευνών και γεωτρήσεων στην αρχή στις υπό οριοθέτηση θαλάσσιες περιοχές και μετά σε ολόκληρο το Αιγαίο, με εξαίρεση τα χωρικά ύδατα.
Τρίτη φάση: Αποτροπή επέκτασης των χωρικών υδάτων από την Ελλάδα στα 12 ν.μ., με την απολύτως παράνομη απειλή πολέμου (casus belli).
Τέταρτη φάση: Γκριζάρισμα του Αιγαίου, με τη διεκδίκηση από πλευράς της Τουρκίας ελληνικών νησιών και την αμφισβήτηση κυριαρχίας σε 157 νησιά και βραχονησίδες.
Πέμπτη φάση: Μετατροπή του εναέριου χώρου του Αιγαίου σε ένα πεδίο όπου «όσα δικαιώματα έχει η ελληνική Πολεμική Αεροπορία σ’ αυτό, τα ίδια ακριβώς θα έχει η τουρκική».

Το σχέδιο έχει και άλλες φάσεις, τις οποίες επιφυλασσόμεθα να παρουσιάσουμε σε άλλο άρθρο μας.
Όμως πρέπει να σημειώσουμε ότι την τέταρτη φάση οι Τούρκοι την ολοκλήρωσαν με την κρίση των Ιμίων και τη Διακήρυξη της Μαδρίτης που ακολούθησε, ενώ την πέμπτη φάση σκοπεύουν να την υλοποιήσουν με την επιβολή Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, τα οποία θα εξομοιώνουν την ελληνική και την τουρκική πολεμική αεροπορία όσον αφορά τις πτήσεις στο Αιγαίο.
Αν δει λοιπόν κανείς και εξετάσει μακροσκοπικά τις εξελίξεις, θα διαπιστώσει ότι η Ελλάδα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, διολισθαίνει και παραχωρεί χώρο και δικαιώματα στην Τουρκία στον πιο νευραλγικό για την επιβίωση του ελληνισμού χώρο, το Αιγαίο.

Και αυτό γίνεται με τέτοιο τρόπο που είναι δύσκολο να εντοπίσεις τους υπεύθυνους των υποχωρήσεων, που οδηγούν νομοτελειακά στο διαμελισμό του Αιγαίου.

Αναγνωρίζω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά ο μόνος τρόπος για να αντιστρέψουμε το ρου των εξελίξεων και να ανατρέψουμε τα αρνητικά που συνέβησαν από το 1974 στο θέμα αυτό, είναι η Ελλάδα να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να αναπτύξει μια στρατηγική που θα της επιτρέψει να αποκτήσει τη δυνατότητα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.
Αυτό είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα και αποτελεί εθνικό έγκλημα το γεγονός ότι η Ελλάδα τόσα χρόνια έχει αποδεχτεί ντε φάκτο μια παράνομη απειλή από πλευράς της Τουρκίας (το casus belli) για την επέκταση.
Διεθνείς συμμαχίες χρειάζονται, εθνική στρατηγική και εθνική αυτοπεποίθηση και δεν πρόκειται να «ανοίξει μύτη».
Γιατί αν δεν το κάνουμε και παραιτηθούμε στο ρου των εξελίξεων, η καλή εξέλιξη θα είναι να οδηγηθούμε σε κανένα διεθνές δικαστήριο, το οποίο θα κρίνει πρώτα το αν οι τουρκικές αιτιάσεις για τα 157 αμφισβητούμενα νησιά είναι δίκαιες και μετά θα προχωρήσει στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Και σύμφωνα με έγκριτους διεθνολόγους στους οποίους απευθυνθήκαμε, τα δικαστήρια αυτά αποφασίζουν ΚΑΙ με πολιτικά κριτήρια, οπότε όλο και κάποια από τα 157 νησιά είναι πιθανόν να δοθούν στην Τουρκία!
Ενώ αν πρώτα επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν.μ., τα περισσότερα –αν όχι όλα– από τα αμφισβητούμενα νησιά θα βρίσκονται πλέον στα ελληνικά χωρικά ύδατα και η Τουρκία δεν θα έχει πλέον πεδίο να προβάλει τις αμφισβητήσεις και τις διεκδικήσεις της.

Όσο για την κακή εξέλιξη, θα την δούμε κι αυτήν σε επόμενο άρθρο μας.

Ας ελπίσουμε ότι το άρθρο αυτό θα συμβάλει στην αφύπνιση του καθεύδοντος πολιτικού συστήματος, που εδώ και δεκαετίες παραχωρεί φέτα-φέτα εθνικά μας δικαιώματα στην Τουρκία, με την ελληνική κοινωνία επίσης να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου…
Καλά ξυπνητούρια.

infognomonpolitics