Όπως σκάλισε ό γλύπτης αυτή τήν πέτρα σκάλισαν εσάς οί μασσωνάκηδες…

Όπως σκάλισε ό γλύπτης αυτή τήν πέτρα σκάλισαν εσάς οί μασσωνάκηδες…

Είναι πράγματι υπέροχο ή «υπέροχο» άγαλμα… Είναι όμορφο αλλά συνταυτοχρόνως είναι καί βλαπτικόν επειδή είναι παραπλανητικόν…

Οί εχθροί πρόσεξαν ότι τό λατρεύεις καί σού έκτισαν κι’ άλλα μέ εκατομμύρια μορφές, απ΄,,, τά ρούχα που φορείς ώς τά οχήματα που οδηγείς, ώς τά αρχιτεκτονήματα που γ@μείς, καί τά ταινειάκια που θωρείς… καί βάλε μέσα στό τσουβάλι όλα τ’ άλλα…

Μήν σέ μωρίζει αυτή η μορφοποιημένη πέτρα, διότι τό σύνθημα «τούς» είναι η ακατέργαστη πέτρα νά γίνει κατεργασμένη, όπερ κ’ έγινε… Η ακατέργαστη πέτρα είναι η πρωτόγονη υποψία, δυσπιστία, έλλειψη εμπιστοσύνη πρός τόν ξένο, ύστερα ήρθε ό πολιτισμός, τό εμπόριον, η «φιλία» καί κατεργάσθησαν τά πάντα… Τά πάντα άλλαξαν καί τώρα μέ τήν κορώνα ζομπύνα βρυκολάκα, θ’ αλλάξουν τά πάντα διά παντός, είχαν υπομονή καί σύ βλακεία καί ιδιοτέλεια, αδυναμία ψυχής τό λέω…

Αυτή η πέτρα που ό γλύπτης σκάλισε σέ μορφή καί σύ λάτρεψες, καί σύ πίστεψες, δέν είναι τίποτε άλλο στο τέλος τής ημέρα από μία παραπλάνηση καί αλλοίωση τού μυαλού τής ψυχής. Μία αποπροσανατόλιση κατ’ ουσίαν…

Τό ξέρω σέ γοητεύει η ομορφιά τού, αλλά είναι μία νεκρή ομορφιά, που θυμίζει ζωντανή ύπαρξη όπως τά κινούμενα σχέδια…

Ένα διάστημα ασχολήθηκα μέ τήν «Τέχνη» προσπάθησα νά βρώ τό νόημα τής, τίποτα! Ξανά προσπάθησα, τίποτα! Ήταν η εποχή που ένοιωθα μέσα μού τό μεγαλύτερο αηδιαστικό κενό καί πούσαι, τό άγαλμα ανωτέρω είναι όμορφο, αλλά η «Τέχνη» «προχώρησε» καί εξιδανίκευσε τήν βαρβαρότητα καί τήν ανοστιά, δηλαδή ούτε κάν ομορφιά πέτρινη ψοφισμένη δέν εξέφραζε! Κάθε φορά που προσπαθούσα τόσον περισσότερο βυθιζώμουν στό άνευ νοήματος κενό! Μία σκέττη αηδία.. Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζουν καί λατρεύουν τήν «Τέχνη» χωρίς νά τήν συνδέουν μέ Τόν Θεόν καί αυτόν είναι η προσωποποίηση τής λατρείας τού κενού τού μή όντος, τού υπαρκτού μή όντος…

Η «Τέχνη» έχει νόημα μόνον εάν από μέσα τής ζωντανεύει κυριολεκτικά η ζωή, η ανώτερη ψυχή… Ή δέ μή είναι μία παράσταση δίχως κίνηση που βαριέσαι νά χάνεις τόν χρόνο σού γιά δ’ αύτη, εκτός καί άν παρατηρείς άλλα πράγματα σ’ αυτή καί που δέν είναι τής ώρας ν’ απαριθμίσουμε…

Λοιπόν, σιγά σιγά σέ σκάλισαν καί σ’ έχουν κάνει αυτό που είσαι τώρα, χωρίς νά ξέρεις ότι είσαι αυτό τό σκαλισμένο τώρα καί χωρίς νά ξέρεις ότι σέ σκάλισαν μέ υπομονή μέσα από τά χρόνια καί σέ έκαμαν τέτοιον ώστε νά μήν μπορείς ν’ αυτοαναγνωρίζεσαι… Μάς είπαν στά πρωτοκολλάκια τής σατάνα σιώνα, πώς ό,τι ξέρουν τό έμαθαν διά τής παρατηρήσεως… Παρατήρησαν πώς ένας άρτιος Έλλην γλύπτης λάμβανε μία άσχημη «απρόσωπη» πέτρα καί τήν έκανε Αφροδίτη καί τό μιμούνται έκτοτε. Πώς τό έκανε ό γλύπτης; Μέ τήν υπομονή, λάθη μπορεί νά κάνεις αλλά τά διορθώνει η υπομονή.. Άν δέν φέρεις υπομονή τίποτε δέν διορθώνεται καί ό,τι κάνεις θά είναι λάθος…

Καί σύ αντίπαλα μπορείς, νά Αντέξεις μέ τήν Υπομονή καί νά μήν επιδέχεσαι άλλο σκάλισμα ούτε κωλοσκάλισμα νά εμβολιαστείς, νά χαρακτείς, νά γίνεις καργκιοζοκωμικοθέατρο γιά τά καθάρματα τούς γλυπτοτέκτονες ή γλυπτοκτίστες…

Αυτή η ομορφιά που βλέπεις, αυτό τό άγαλμα είναι παραπλάνηση. Δηλαδή αυτός ό πολιτισμός που τόσον πίστεψες είναι μία ψεύτικη πολυϊδέα…

Σέ γλύπτισαν καί γλύπτισαν τούς άλλους καί τά άλλα καί σ’ έκαμαν κενόν, έναν ψυχόκενον… Πώς νά παλαίψεις; Γιατί νά πάς φυλακή αφού θά κερδίσουν οί άλλοι; Μά δέν κατάλαβες πώς όταν προστατεύεις τήν ψυχή κερδίζεις μόνον εσύ καί δέν μπρεί νά σου κλέψει τό κέρδος αυτόν κανένας, ούτε μέ τόν θάνατον.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ