Λογιστικώς συμφέρει νά γεννάσαι; Εδώ θά αντικρύσεις ωμά κατάμματα τήν μεγαλύτερη Φιλοσοφική Λογιστική Πράξη όλων τών εποχών!… Μέρος 1

Λογιστικώς συμφέρει νά γεννάσαι; Εδώ θά αντικρύσεις ωμά κατάμματα τήν μεγαλύτερη Φιλοσοφική Λογιστική Πράξη όλων τών εποχών!… Μέρος 1

Κατανοείς τούς άλλους όταν σκέπτεσαι μέ βάση τά πιστεύω τούς… Εάν κρίνεις υπέρ ή εναντίον τούς, κατά τών γονιδίων καί τής ηθικής τούς ή τού κόμματος, τής ιδεολογίας, τής θρησκείας τούς χωρίς νά κατανοείς τά πιστεύω τούς δέν θά τούς κατανοήσεις καθόλου ή αρκετά καί άν ισχυρίζεσαι σωστά πράγματα ενώ δέν κατανοείς αυτά οπού τούς παρακινούν είναι επειδή άκουσες, επηρεάστηκες, υποπαρακινήθηκες από άλλους είτε κρίνουν μέ αγαθότητα είτε μέ κακία είτε μέ ουδετερότητα είτε μέ αναμειξία όλων αυτών…

Συμφέρει νά γεννάσαι;… Συμφέρει νά γεννάσαι ασχέτως τί νομίζουμε ή πώς τό βλέπουμε μέσα από τίς χυμείες τού σαρκίου αίτινες επικρατούν είς τόν κάθ’ έναν;…

Διά νά μπορείς νά κρίνεις εάν συμφέρει νά γεννάσαι πρέπει νά μπορείς νά διακρίνεις τί θά περιγίνεις, πάθεις, καταλήξεις, έν τέλει… Τό τέλος κρίνει τήν αρχή! Τό τέλος καθορίζει τήν αξία τής αρχής….

Ένας κάθισε καί βαστούσε τά μαλλιά τής κεφαλής τού αναλογιζόμενος τίς επενδύσεις τού, τίς σπατάλες χρόνου καί απόλαυσης διά χάριν τών επενδύσεων τού, αίτινες έν τέλει τόν καταχρέωσαν καί έχασε ό,τι είχε καί ό,τι δέν είχε πρίν επενδύσει… Η σωστή στερνή τού απόφαση ήταν ότι καλύτερα νά μήν επενδύε!… Βεβαίως, εάν δέν επένδυσε μπορεί οί καθημερινές διαδράσεις τού νά τόν οδηγούσαν σ’ έναν θανατηφόρον δυστύχημα ή σ’ αμαρτίες απώλειας ψυχής διά τόν θρήσκον, διά τόν άθεον ή τόν πιστόν μέ διαφορετικές πεποιθήσεις κατά τόν ίδιον πάντοτε δέν ισχύει αυτόν… δηλαδή η απώλεια ψυχής…

Ένας κάθισε καί σκέφθηκε ότι δέν συμφέρε νά γεννηθεί επειδή έχει ψυχή καί επειδή είναι ανάξιος νά σωθεί μέ μαθηματική ακρίβειαν θά ψυχοχαθεί καί θά τιμωρρείται αιώνια ή έστω αιώνια ή θά πρέπει νά επανενσαρκωθεί διά νά επαναδοκιμαστεί καί εάν δέν επιτύχει θά πρέπει νά τραβάει τόν βάσανον αυτής τής αέναης επανάληψης αποτυχίας τών ψυχεξετάσεων ώσπου έν τέλει νά προκύψει η πιθανότητα απόρριψης τού από τήν επανενσαρκωμένη δοκιμασία καί τής ψυχοσωτηρίας… Μήπως έχει άδικον;…

Λογιστικώς συμφέρει νά γεννάσαι;…

Η απάντηση είναι έναν βροντερόν ΟΧΙ!… Δι’ όσους πιστεύουν σέ ψυχή, αυτή είναι η λογική απάντηση… Σέ περίπτωση διαφορετικής απάντησης τότε έν μέρει τουλάχιστον είναι υπερόπτες, υπερήφανοι, επαρσιωμένοι, καί έχουν ίσως μεγάλη πίστη αλλά πώς είναι τόσον βέβαιοι ότι είναι άξιοι νά ψυχοσωθούν; Η απάντηση είναι αυτονόητη, όλοι ή σχεδόν όλοι οί άγιοι είχαν τήν πεποίθηση ότι είναι ανάξιοι νά ψυχοσωθούν έστω καί άν ήδη ήσαν σωσμένοι καί εφόσον διατηρούσαν τήν ίδια ψυχική ηθική σωφροσύνη μέχρι θανάτου… Οί δέ Μάρτυρες ή δέκτες θαυμάτων πάλιν τό γνώριζαν αλλά μηδένα πρό τού τέλους μακάριζε… συνειδητοποιούσαν!…

Λογιστικώς συμφέρει νά γεννηθείς;…

Διά τόν μή πιστεύωνταν σέ ψυχή ή μετά θάνατον ζωήν ό,τι έχεις είναι κέρδος, άρα τέ μπορεί νά συμφέρει νά γεννηθείς, ενώ κάποιοι πάλαι απαξιούν ή δέν τούς κάνει καμμία διαφορά…

Διά τούς πιστεύωντες σέ ψυχή καί μετά θάνατον ζωήν, δέν συμφέρει νά γεννηθείς, διότι έχεις πολλές ή περισσότερες πιθανότητες νά ψυχοχαθείς καί η ψυχαπώλεια δέν είναι κάτι ανώδεινον αλλά ακριβώς τό αντίθετον καί δή διηνηκώς!…

Είναι ωσάν νά παίζει πιλόττα ή άλλον χαρτοπαίγνιον καί νά βαστάεις ανά χείρας τόν χειρότερον συνδοιασμόν χαρτιών καί νά μήν δηλώσεις «πάω πάσον»…

Κι’ ασπούμε ότι βαστάεις τόν καλύτερον συνδοιασμόν χαρτιών από τά 54 τά οποία γνωρίζεις αλλά συνάμα γνωρίζεις ότι υπάρχουν αναρίθμητα άλλα χειρότερα καί καλύτερα, συνεπώς ποία η λογική πεποίθηση ότι ό συνδοιασμός χαρτιών σού είναι ισχυρός;…

Η πρώτη αλήθεια τής ζωής λένε είναι ό θάνατος, αλλά η σημαντικότερη αλήθεια τής ζωής είναι η αβεβαιότητα τής τύχης, τού μέλλοντος καί τής κατάληξης τής ψυχής μετά θάνατον…

Δέν μπορείς νά εξεύρεις πόσον άξιος είσαι ώστε νά σωθείς, επειδή δέν είσαι παντοδύναμος. Μόνον Ό Χριστός γεννήθηκε παντοδύναμος καί δή ψυχικώς όχι σωματικώς. Σωματικώς παντοδύναμος έγινε διά τής άσκησης αλλά είχε Πνεύμα Θεού ήταν Ό Υιός Τού Θεού!…

Μία συνετή ψυχή η οποία ευρίσκεται σέ ουδετερότητα ή ανυπαρξία χωρίς άχθος καί βάσανον ούτε λύπη καί η οποία ήρθε είς ύπαρξη προσωρινώς διά νά αποφασίσει εάν θέλει νά γεννηθεί διά νά σωθεί έν υπάρξει, θά απαντήσει ΌΧΙ! Διότι σ’ αντίθετη περίπτωση διακυνδινεύει από τό νά διέχεται από τό ουδέτερον νά αποτύχει καί νά διέχεται από τό κακόν κατάντημα…

Δέν γνωρίζω εάν ερωτούνται οί ψυχές πρίν ενσαρκωθούν όπως ισχυρίζονται Ινδουϊστικοί κύκλοι ή εάν ενσαρκώνονται ή δημιουργούνται άπαξ τής συλλήψεως τινός οργανισμού ή από κλωνοποίηση ή άλλον παράδοξον τρόπον, αλλά μέ βεβαιότητα όστις γευτεί τό μέλιν τού νά ζή, εθίζεται καί συνήθως θέλει νά δοκιμάσει νά διαγωνιστεί μέ τόν μαμωνά καί άλλες εξάρσεις σέ εξετάσης ζωής ή θανάτου… Κατά συνέπεια τό νά γεννηθεί μία ψυχή είναι ρωσσική ρουλέττα, άν καί αυτός ό διαγωνισμός γινόταν έν καιρώ Ελληνικής Επαναστάσεως από Αγωνιστές αποκτηνωμένους…

Μπορεί νά φαίνεται ότι προσβάλλω Τόν Θεόν μέ όλ’ αυτές τίς τεκμηριώσεις αλλά η πρόθεση μού δέν είναι αυτή, αλλά η αλήθεια ούτως ή άλλως… Χωρίς όμως νά σημαίνει ότι είμαι κυνηγός αλήθειας από ματαιοδοξία καί κενοδοξία, αλλά απεναντίας από φλογερή επιθυμία δικαίου… Δηλαδή, κατά πόσον είναι αξιόποινος ψυχαπώλειας ένας άνθρωπος ός γεννήθηκε παρά τήν θέληση τού ή επειδή εθίστηκε η ψυχή τού όταν γεύτηκε πρό θανάτου τήν ύπαρξη ή καί ζωή καί αποφάσισε νά διαγωνιστεί είς τό παιχνίδι χάνω ή καρδίζω αιωνίως!!!!

Απ’ όσα εξηγήσαμε ανωτέρω προκύπτει τό συμπέρασμα ότι είναι αδικία η γέννηση ή μάλλον η ψυχαπώλεια, ιδιαιτέρως εάν η ψυχή γεννάται έν ζωεί παρά τήν θέληση τής… Μέ όλ’ αυτά φαίνεται ότι δικαιότερον είναι νά αποθαίνει η ψυχή καί τό σώμα ή ό άνθρωπος νά μήν έχει ψυχή καί άμα τό θανάτι τού νά μήν χρεωστεί τίποτε ούτε ν’ απαιτεί τίποτε από οίον δή ποτέ διά τίς δικαιοσύνες καί τίς αδικίες τού… Είς τήν τοιαύτην περίπτωσιν όμως, προκύπτει έτερον συμπέρασμα ότι εάν ό δίκαιος δέν ανταμοίβεται ποτέ διά τίς δικαιοσύνες τού, ούτε πρό θανάτου ούτε μετά θανάτου τού, τότε η δικαιοσύνη τού είναι μάταιη, ματαιοδοξία, κενή καί κενοδοξία!… Τουλάχιστον διά τό πρσωπικόν τού δίκαιον συμφέρον, διότι ποτέ δέν είναι ανάξιον νά θυσιάζεσαι διά Τόν Θεόν έστω καί εάν δέν πρόκειται νά ανταμοιφθείς καί τό νά υποτάσσεσαι είς Τόν Θεόν έστω καί άν γνωρίζεις ότι δέν θά ανταμοιφθείς είναι τό δικαίοτερον πράγμα τής αγάπης…

Πόσοι θ’ αγαπούσαν εάν γνώριζαν ότι δέν θ’ ανταμοιφθούν ιδιαιτέρως εάν τό γνώριζαν έξ’ αρχής καί έκ νεότητος τών; Υπερσπάνιοι καί αυτοί είναι ή θά ήσαν οί Υπεραγίοι!…

Τό ν’ αγαπάς χωρίς σχεδόν καθόλου συμφέρον είναι σχεδόν αδιανόητον… Εάν η δικαιοσύνη καί η δικαιοσύνη τού δικαίου τού εκπορευόμενου από αγάπη πρός Τόν Θεόν είναι δώρον άδωρον, επιταγή χωρίς αντίκρυσμα, θυσία δίχως στεφάνωμα τότε η δικαιοσύνη είναι άδικη όσον καί η αδικία!…

Ό προβληματισμός ός προκύπτει είναι εάν Ό Θεός είναι κακός, φιλόκακος, άδικος, περιπαίκτης καί εάν υπάρχει κάποιον αδιανότητον διά τούς ανθρώπους λογικόν έρεισμαν βαθύτερου δικαίου τού νά επιτρέπει Ό Θεός νά γεννάται κάποιος, ενώ υπάρχει η πιθανότητα νά ψυχοχαθεί!…

Κάποιοι μπορεί νά νομίσουν ότι είμαι βλάσφημος έκ προθέσεως ή έξ’ αγνοίας ή από άλλη αιτία, αρρωστημένος, άθεος, άθρησκός, δαιμονισμένος, αιρετικός, αλαζόνας, άς νομίζουν ό,τι θέλουν, είναι επειδή δέν τολμούν νά κοιττάξουν τήν αλήθεια τόσον βαθειά κατάμματα… από θέση ανθρώπινης δυνατότητος, όχι από θέση θείας δυνατότητος, διότι δέν ισχυρίζομαι ότι είμαι θεϊκός!… Ό ορισμός: «Η αλήθεια είναι η θρησκεία μού, η θρησκεία μού είναι αλήθεια» είναι ό δικαιότερος ορισμός όλων…

Όπως λέγει ό Άγιος ή ό Μοναχός ότι τό νά βλέπεις θαύματα δέν σέ κάνει οπωσδήποτε άγιον, ούτε κάν άν προφυτεύεις, όπως λέγει τό Ευαγγέλιον, μέ τήν ίδια λογική, η παντοδυναμία Τού Θεού δέν είναι αυτή οπού Τόν κάνει Άγιον αλλά η Δίκαιη Ηθική Τού!… Έξ΄ουδέτερης στωϊκής καί ακαδημαϊκής θέσης δηλώνω ότι δέν θά εμπιστευώμουν καί δέν θά υποστήριζα, ίσως καί δέν θ’ ακολουθούσα έναν Θεόν ή Τόν Θεόν εάν αυτός ήταν κακός καί άδικος έστω καί άν είναι ό μοναδικός Παντοδύναμος ός δύναται νά μέ ψυχοσώσει! Εάν υποθετικώς ήταν Κακός καί Τόν ακολουθούσα θά προσπαθούσα νά πιστεύσω ότι είναι Καλός ή όπως Τού αρέσει νά πιστεύω ότι Είναι διά νά μήν φαίνομαι ψεύστης καί υποκριτής έναντι Τού καί νά μέ τιμωρρήσει μέ απιστία, έλλειψη πραγματικής αγάπης καί αδικίας έναντι Τού! Πώς σου φαίνεται αυτόν; Ότι δίκαιον είναι ό,τι θέλει Ό Θεός ήτοι τό δίκαιον Τού Ισχυρού; Καί άν όντως ισχύει τούτον δέν σημαίνει ότι είμαι δικαιότερος Τού, διά νά λέμε καί τού στραβού τό δίκαιον!…
Επαναθέτω τόν εξής προβληματισμόν διά νά μπορώ νά απαντήσω πάρακατω: «Ό προβληματισμός ός προκύπτει είναι εάν Ό Θεός είναι κακός, φιλόκακος, άδικος, περιπαίκτης καί εάν υπάρχει κάποιον αδιανότητον διά τούς ανθρώπους λογικόν έρεισμαν βαθύτερου δικαίου τού νά επιτρέπει Ό Θεός νά γεννάται κάποιος, ενώ υπάρχει η πιθανότητα νά ψυχοχαθεί!…»….

Όλα τά κακά καί καλά αρχίζουν από τήν ώρα οπού Ό Θεός δημιούργησε καί δή επέτρεψε τήν ελεύθερη βούληση… Εάν δέν τήν επέτρεπε θά ήταν ένας κόσμος μηχανικός, άψυχος, βουλημικός, εικονικός, τυπικός, ζομπυκός θά έλεγα…

Ζωή είναι η ελευθέρα βούληση!… Από τήν στιγμήν οπού προσέφερε, παραχώρησε, επέτρεψε τήν ελευθέρα βούληση, τότε τά πάντα ήσαν, είναι καί θά είναι πιθανά… Διότι ελευθέρα βούληση σημαίνει οία δή ποτέ κατάληξη από τίς άπειρες οπού υπάρχουν σέ κάθε θέμα καί υποθέμα αλλά καί σέ κατάληξη ψυχής γενικώς είς απώλειαν ή σωτηρίαν…

Διατί όμως επέτρεψε τήν ελευθέρα βούληση; Διότι άνευ τής δέν νοείται καί δέν υπάρχει ελευθερία… Η ελευθερία είναι η ανεξαρτησία μέχρι τινός βαθμού τινός οργανισμού, ζωής, ανθρώπου, ψυχής, πνεύματος…

Η ελευθερία είναι τό μεγαλύτερον δώρον καί τό ισχυρότερον παραισθησιογόνον… Είναι όμως δώρον άδωρον διότι διέπεται από υποχρεώσεις καί κρίσεις μέ βάση τήν λογική τής δικαιοσύνης, τής δίκαιης δικαιοσύνης… Κατά συνέπεια, η ελευθερία είναι έναν δώρον δανείου! Διότι είς τό δάνειον χρεωστείς καί έχεις δίκαιες ή άδικες υποχρεώσεις όπως γνωρίζουμε από τίς τράπεζες… Άρα τέ, η ελευθερία είναι φαινομενικώς έναν δώρον αλλά κατ’ ουσίαν έναν δάνειον διά νά δράσεις καί αποδείξεις εάν είσαι δίκαιος ή άδικος!… Εάν η ελευθερία δέν ήταν δάνειον τότε ούτε θάνατος θά σέ προσέγγιζε πρίν ή μετά θάνατον, ούτε κρίση, ούτε υποχρεώσεις, ούτε δίκαιον, ούτε άδικον, ούτε αξιολόγηση βίου καί πολιτείας, ούτε ο,τιδήποτε άλλον καί τίποτε άλλον δέν θά σ’ επηρέαζε… Θά ήσουν Θεός!…

Συνεπομένως η ελευθερία ή η ελευθέρα βούληση ή ζωή είναι έναν δώρον μέ όρους, δηλαδή κανόνες ήτοι υπό Νόμων!… Η αληθινή ελευθερία διά κάποιον ός δέν είναι Ό Θεός είναι νά μήν υπάρξεις ποτέ χωρίς αυτόν νά εμπεριέχει οιανδήποτε αρνητική, δαιμονική, κυριολεκτική, έμμεση ή οία άλλη απροσδόκητη ή προσδοκούμενη μειονεκτική ατραπόν! Τί ανάγκη έχει Τόν Θεόν ή τόν διάβολον ένας αγέννητος, αδημιούργητος, ανύπαρκτος καί δή υπό τίς προϋποθέσεις οπού αναφέραμε; ΚΑΜΜΙΑ!…

Τό νά σού παραχωρείτο ελευθερία, ζωή, ελευθέρα βούληση χωρίς τέλος, συνέπειες, κρίση, εκδίκαση, θά ήταν μία παράφορη αδικία! Διότι ποίος είσαι εσύ οπού θά γεννήσουν δίχως οία υποχρέωση ούτε είς τό δίκαιον, ούτε είς Τόν Άκτιστον Άρχοντα Τής Δικαιοσύνης;… Συνεπώς, θά ήταν άδικον τό δώρον σού νά μήν ήταν δώρον άδωρον, δώρον υπό όρους, δώρον δανεικόν όπως καί δώρον δανεικόν χωρίς βαθμολογία υπέρ ή εναντίον εφαρμοσμένη έν πράξει υπέρ ή κατά σού… Τό αληθινόν δώρον είναι δίκαιον νά τό λάβεις μετά οπού αξιολογίσεις δικαίως τό δώρον τής ελευθέρας βουλήσεως καί τότε τό δώρον άδωρον ήτοι τό δώρον δανεικόν μεταλλάσσεται σέ δώρον δώρον, δώρον αδάνειον ή δώρον εξοφλημένον ώς δώρον διαχρονικόν!… Είναι τυχαίον οπού αγγλιστί οί λέξεις δώρον καί παρόν ακούονται ομοίως ήτοι πρέσεντ; Τροφή δι’ ανακάλυψη!…

Θά εξετάσουμε εάν ήταν δίκαιον νά μήν παραχωρηθεί καί νά μήν επιτραπεί ποτέ η ελευθέρα βούληση σέ δημιουργημένα όντα… Πρώτον, άνευ ελευθέρας βουλήσεως η ζωή δέν είναι ζωή αλλά μηχανή… Δεύτερον, θά ήταν άδικον νά μήν επιτραπεί η ελευθέρα βούληση διότι θά ήταν μία δικτατορία άνευ αξίας καί κάθε όν θά ήταν νεκρόν φαινομενικώς ζωντανόν… Τρίτον, θά ήταν άδικον επειδή Ό Θεός δέν θά επέτρεπε τό μεγαλύτερον δώρον, αλλά συνάμα θά ήταν άδικον νά δημιουργηθούν από τό τίποτε έτεροι θεοί έστω καί κατώτεροι από Τόν Θεόν χωρίς νά εισακούουν είς Τόν Δημιουργόν Θεόν καί ώς νά παραχωρούσε Ό Θεός τήν θέση Τού σέ όντα μέ ελεύθερη βούληση τά οποία δέν θά είχαν ανάγκη νά είναι δίκαια εκτός καί άν η ελευθέρα βούληση ήταν τέτοιας ισχύος ώστε όλοι οί θεοί νά είχαν ούτως ή άλλως έκ φύσεως Τήν Ηθική Τού Θεού. Αλλά καί αυτόν θά ήταν άδικον, ήτοι νά παραχωθεί Ό Θεός τήν θέση Τού, νά παραχωρεί συγκυβέρνηση σέ όντα τά οποία δέν ζούσα πρό πάντων τών αιώνων αλλά κατόπιν… Θά ήταν άδικον Ό Θεός σχήμα λόγου ν’ αυτοκτονήσει, αυτοεξεφανισθεί, αυτοκαταργηθεί καί είς τήν θέση τού ν’ αφήσει πάσης φύσεως ελευθέρες βουλήσεις ή βουλήσεις πανοιμοιότυπες Τού έν τή πλήροι απουσία Τού! Δηλαδή βλέπουμε ότι κατά κάποιους τρόπους όλα είναι άδικα καί όλα είναι δίκαια, αναλόγως, μέ βάση καί δι’ όσα έχουμε αναφέρει ανωτέρω…

Ακολουθεί τό Μέρος 2

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ