Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που δοκίμασαν το κοκορέτσι και υπάρχουν αρκετές αναφορές σε κείμενα που το αποδεικνύουν. Η “Μίμαρκυς” η “Πλεκτή” που αναφέρεται στα Ομηρικά έπη και ιδιαίτερα στην Ιλιάδα, ήταν ο πρόγονος του σημερινού κοκορετσιού. Περιείχε και τότε έντερα τα οποία τα περνούσαν αρχικά με ξύδι για αντισηψία αλλά και για να τραβήξει τα λίπη και έπειτα με μέλι για πιο πλούσια γεύση αλλά και για να δημιουργηθεί η εξωτερική χαρακτηριστική καραμελωμένη κρούστα. Ο τρόπος ψησίματος ήταν παρόμοιος με τον σημερινό, περασμένα τα υλικά σε οβελία πάνω σε κάρβουνα.

Ψήσιμο “Πλεκτής” (κοκορέτσι), απεικονίζεται σε λεκανίδιο του 500 π.Χ που βρέθηκε στη Βοιωτία.

Το κοκορέτσι το ξαναβρίσκουμε σε κείμενα από την Βυζαντινή εποχή με το όνομα “Χορδαί” ή “Χορδία”. Πάντως υπάρχουν πολλές εκδοχές για την τελική του ονομασία, μια εκ των οποίων είναι πως προέρχεται από την ρουμανική λέξη “κουκουρέτσου” που σημαίνει αδράχτι που προφανώς υποδηλώνει το σχήμα του. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι στην αρχαία Δακία βρέθηκαν οι γλωσσικά εκλατινισμένοι Έλληνες Βλάχοι, οι οποίοι υπηρετούσαν ως μισθοφόροι στις Ρωμαϊκές λεγεώνες.

Επίσης, η λέξη “οβελίας” που χρησιμοποιούμε για να αναφερθούμε στο σουβλιστό αρνί, προέρχεται από την αρχαία λέξη “Οβελός” η οποία σημαίνει σούβλα, από την οποία προέρχονται και οι λέξεις “οβελίσκος” και “οβελιστήριο”. Πάνω σε οβελούς λοιπόν, συνήθιζαν να ψήνουν οι αρχαίοι Έλληνες ολόκληρα αρνιά και κατσίκια, κοκορέτσια, αλλά και μεμονωμένα κομμάτια κρέατος. Οι οβελοί ήταν είτε από ξύλο είτε μεταλλικοί.

Τέλος, εκτός από το κοκορέτσι, έφτιαχναν και άλλες νοστιμιές οι οποίες περιείχαν έντερα και παραλλαγές τους και που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας. Έφτιαχναν λοιπόν το “Γαρδούμιο” τη σημερινή γαρδούμπα και το “Ήνυστρον” τον σημερινό πατσά.

Πηγή

anazitiseis.gr