Καρότο και μαστίγιο

Ξύπνησες ένα πρωϊνό και βαριόσουνα τόσο πολύ, ώστε ακόμα και το χασμουρητό να το σκέφτεσαι αν θα το κάνεις ή όχι; Μήπως ο μόνος λόγος που θα σηκωθείς από τον καναπέ για να κινηθείς λίγο θα είναι μόνο και μόνο επειδή τα μαλακά μόρια των οπισθίων σου μουδιάσανε και θα πρέπει να ξανακυκλοφορήσει το αίμα μέσα σου; Μην ανησυχείς. Είναι απολύτως φυσιολογικό. Άλλωστε έτσι σε μάθανε. ΕΣΥ φταις; ΟΧΙ… Ως ποτέ όμως;

Τη σήμερον και ενώ η ανεργία βαράει limit-up καθημερινά και με συνεχή και αυξανόμενο ρυθμό, με αποτέλεσμα οι δικοί μας άνθρωποι να ανησυχούν για το μέλλον μας, αντί να το κάνουμε εμείς, η πληθώρα τον σημερινών νέων ασχολείται με φιλοσοφικά ερωτήματα του τύπου:

“Έχουμε χάσει την ελπίδα. Που πάμε;” ή “Τι μέλλον θα έχουν τα παιδιά μας;” ή “Μήπως πρέπει να αλλάξω Χώρα;”.

Όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά. Το επιτάσσουν οι καιροί. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Αν ήταν αλλιώς, εδώ δεν θα ήταν Ελλάδα, αλλά Αργεντινή. Αν καταλάβαινε ο κόσμος τα σχέδια που έχουν εκπονηθεί από την παγκόσμια υπερκυβέρνηση, υποκατάστημα της οποίας είναι και η ελληνική, για να απομυζήσουν τον κόπο του κοσμάκη υπέρ του διττού σκοπού της διατήρησης και της απόκτησης όλο και περισσότερου πλούτου στις τσέπες τους, τότε όλοι θα βγαίναν με τις κουτάλες και άδεια πιάτα στους δρόμους ζητώντας τα χαμένα πια από καιρό, δικαιώματα τους. Δεν πειράζει όμως. Πρόσφατα ξεκίνησε το Survivor. Ήδη η τηλεθέαση του έφτασε στο 60%. Ξαφνικά όλη η Ελλάδα απέκτησε καινούργιο θέμα συζήτησης. Ξεχάστηκε προς τον παρόν η κρίση. Τώρα πουλάει μόνο ποια ομάδα θα βγει πρώτη. Έχουμε χάσει παντελώς το τόπι. Το χειρότερο όμως είναι ότι τις περισσότερες φορές από μονοί μας τους δίνουμε τα δικαιώματα να μας χειραγωγήσουν με την παραβίαση εν γνώση μας της ιδιωτικής μας ζωής, με αντάλλαγμα την προσωρινή δημοσιότητα συμπεριλαμβανομένων και των απαραίτητων ρουφιανεμάτων, δολοπλοκιών και μηχανογραφιών με σκοπό την δόλια συκοφάντηση των συναδέλφων μας, προς χάριν και εύνοια μας. Που να δουλεύεις σκληρά τώρα για ανέβεις… σάμπως έτσι έκαναν τόσοι και τόσοι. Άντε να επιβιώσεις τώρα στην ζούγκλα αν δεν σε χαρακτηρίζει η απάθεια.

Παρόλα αυτά ο Έλληνας, σαν μοναδική φυσιογνωμία στο παγκόσμιο στερέωμα, μπορεί να συνδυάσει μοναδικά τον υγιή προβληματισμό γύρω από τα συμβάντα με την πλήρη νεοτεριστική αντίληψη του σταρχιδισμού. Ακολουθείστε τον συλλογισμό μου:

Θέλω να μπω στο δημόσιο να εξασφαλιστώ με σίγουρη δουλειά, άσχετα αν θα δουλέψω όταν μπω.

Θέλω να πάω στο Στρατό για να μην με λένε Γιωτά, άλλα μόνο αν το στρατόπεδο είναι σε απόσταση τέτοια που να μην κουράζομαι να πάω και με τα πόδια ρε αδερφέ.

Θέλω αλλαγή, χωρίς να κοπιάσω από τον καναπέ.

Γουστάρω που είμαι Έλληνας και όλοι παγκοσμίως αναγνωρίζουν την προσφορά μου στον πολιτισμό, ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα να δουν τους Ελληνικούς Αρχαίους ναούς και μουσεία, αλλά εγώ δεν έχω πάει ούτε μια φορά στην Ακρόπολη, γιατί που να παρκάρεις τώρα που έχουν κλείσει και το Θησείο.

Αυτά είναι μερικά από τα πολλά παραδείγματα που μου ήρθαν τώρα στο μυαλό. Αφήνω σε σας να παρουσιάσετε και άλλα. Μετά από όλα αυτά ίσως κάποιοι να προβληματιστείτε. Άλλοι ίσως να τα ακούτε για πρώτη φορά (χλωμό άλλα υπάρχουν και τέτοιοι). Άλλοι μπορεί να με γράψετε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας λέγοντας μα καλά τι μ@λακίες λέει αυτός; Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την αποχαύνωση. Μόνο έτσι ελέγχεται η Μάζα. Και δυστυχώς αγαπητοί μου ως Μάζα αντιμετωπιζόμαστε από τους Φωστήρες της Εξουσίας και από τα εκτελεστικά φερέφωνα τους.

Όλες οι απόψεις καλοδεχούμενες.