«Η φαντασία δεν είναι, όπως η ετυμολογία αφήνει να εννοηθεί, η ικανότητα σχηματισμού εικόνων της πραγματικότητας. Είναι η ικανότητα σχηματισμού εικόνων που ξεπερνάνε την πραγματικότητα, που τραγουδούν την πραγματικότητα. Είναι μια ικανότητα «υπερανθρωπότητας». Ένας άνθρωπος είναι άνθρωπος στο μέτρο που είναι υπεράνθρωπος. Πρέπει να προσδιορίζουμε έναν άνθρωπο από το σύνολο των τάσεων που τον ωθούν να ξεπεράσει την ανθρώπινη φύση. Μια ψυχολογία του ενεργοποιημένου νου γίνεται αυτόματα η ψυχολογία ενός μοναδικού νου. Η φαντασία πλάθει κάτι παραπάνω από αντικείμενα και δράματα, πλάθει καινούρια ζωή, πλάθει καινούριο νου». Gaston Bachelard, Γάλλος φιλόσοφος και στοχαστής «Το Νερό και τα Όνειρα: Δοκίμιο Πάνω στην Φαντασία της Ύλης»

«Η φαντασία δεν είναι μια κατάσταση. Είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη» William Blake

Βασική λειτουργία του ανθρώπινου Νου είναι να ονειρεύεται, έχουμε μάθει όμως (ή μας έχουν μάθει) να ονειρευόμαστε δίχως επίγνωση και χωρίς να γνωρίζουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και τι ικανότητες έχουμε αν απλά και μόνο βάλουμε λίγη ενσυναίσθηση στα όνειρα και την φαντασία μας. Επίσης μας έχουν μάθει ότι μπορούμε να ονειρευόμαστε μόνο όταν κοιμόμαστε και η φαντασία είναι για τους καλλιτέχνες, τους ποιητές κι όχι για την σκληρή καθημερινότητα. Ξέχασαν (επιλεκτικά ή μη, αδιάφορο) να μας πουν ότι η καθημερινότητα τους είναι σκληρή, ακριβώς γιατί δεν χρησιμοποιούν την φαντασία και το όνειρο για να την κάνουν καλύτερη.

Δεκάδες αρχέγονοι πολιτισμοί έχουν πει ότι ολόκληρη η ζωή μας είναι ένα όνειρο, ότι ζούμε στην φαντασία μας κι αυτή την στιγμή που ο εγκέφαλος βρίσκεται σε εγρήγορση, ονειρευόμαστε όπως ακριβώς ονειρευόμαστε κι όταν το σώμα κοιμάται. Όπως εξηγεί ο Σιντ Κουϊντέ από την Ecole Normale Superieure του Παρισιού «ο εγκέφαλος λειτουργεί αποτελεσματικά ακόμα και όταν κοιμόμαστε. Αυτό εξηγεί πολλά πράγματα όπως, π.χ. γιατί αντιδρούμε όταν ακούσουμε το όνομά μας ενώ κοιμόμαστε ή γιατί αντιδρούμε στον χαρακτηριστικό ήχο του ξυπνητηριού αλλά όχι σε άλλους ήχους που είναι εξίσου δυνατοί αλλά λιγότερο σημαντικοί». Επίσης προσέθεσε ότι πολλοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν κάποιους απλούς υπολογισμούς ή εξισώσεις καθώς πέφτουν για ύπνο και μπορούν να αναγνωρίσουν, ενώ κοιμούνται, αν το αποτέλεσμα είναι σωστό ή λάθος. Ο εγκέφαλος είναι το πλέον ενεργοβόρο όργανο στο σώμα μας που δουλεύει ασταμάτητα, ειδικά όταν το σώμα κοιμάται. Ο εγκέφαλος στον ύπνο, μπορεί να φέρει σε πέρας πολύπλοκα καθήκοντα, ιδιαίτερα όταν αυτά είναι μηχανικά.

Αλλά η Φαντασία ή το Ονείρεμα δεν γίνεται μόνο από τον εγκέφαλο. Χμ!!

Υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές σχετικά με την Φαντασία ή Ονείρεμα σε βιβλιογραφία που μπορείς εύκολα να αναζητήσεις, (με κεφαλαίο η συνειδητή ενσυναίσθητη χρήση της, σε αντιδιαστολή με την φαντασιοπληξία ή φαντασίωση, που επιδίδονται ασυνείδητα κι ασυναίσθητα οι κοινοί άνθρωποι) αλλά εγώ δεν θέλω να κάνω εκτενές άρθρο στο τι είναι βιολογικά και πως δημιουργείται οργανικά η Φαντασία, ούτε πως συνδέεται με την ζωή, πέρα από επιγραμματικές αναφορές που δίνουν το έναυσμα για περαιτέρω έρευνα, αν ενδιαφέρεσαι, αλλά θα σου δείξω τον τρόπο να εφαρμόσεις στην ζωή σου την Φαντασία συνειδητά, ενσυναίσθητα και σε εγρήγορση που κυριολεκτικά θα την μεταμορφώσει μαγικά και τελεσίδικα σε αυτό που λαχταρά η Ψυχή σου.

Τώρα πρέπει να πω εδώ, πως αυτά ισχύουν ΑΝ διαθέτεις φαντασία ή Ψυχή, γιατί είναι δεδομένο πως ούτε το ένα, ούτε το άλλο διαθέτει η πλειονότητα των ανθρώπινων ζώων. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό αυτό εύκολα, αλλά αν βάλεις την Φαντασία σου να δουλέψει θα το καταλάβεις αμέσως.

Γιατί είναι τόσο σημαντική η φαντασία; Γιατί χωρίς την ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ κι όταν δεν μπορείς να δημιουργήσεις μόνος σου την ζωή σου, λόγω έλλειψης παρατήρησης κι ανικανότητας χρήσης της φαντασίας, τότε αναλαμβάνουν άλλοι να την δημιουργήσουν για εσένα, κι έτσι αντί να ζεις την δική σου ζωή, πελαγοδρομείς σε ζωή άλλων -κι όχι απαραίτητα ανθρώπων.

ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

«Η ευτυχία δεν είναι ιδανικό της λογικής, αλλά της φαντασίας» Εμμάνουελ Καντ

Το Όνειρο ορίζεται ως δημιούργημα της Φαντασίας κάποιου που αποκαλείται ονειρευτής, σε απόλυτη συνειδητή επαφή (έλεγχος και δημιουργία) με την πραγματικότητα, στον αντίποδα ονειροπαρμένος είναι αυτός που επηρεάζεται υπερβολικά από τα δημιουργήματα της φαντασίας του (φαντασιώσεις) με αποτέλεσμα να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα. Για να γίνουν κατανοητές οι διαφορές των δύο άκρων στην υπόθεση Όνειρο και Φαντασία σε σχέση με την πραγματικότητα, σκέψου έναν άνθρωπο που με την χρήση ναρκωτικών ή αλκοόλ ονειροβατεί και βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, σε αντιδιαστολή με έναν άνθρωπο που δημιουργεί την πραγματικότητα του με την Φαντασία του.

Ο πρώτος κοιμάται, ο δεύτερος είναι ξύπνιος, στον πρώτο δεν υπάρχει συναίσθηση ούτε συνείδηση (αφού τα ναρκωτικά αλλοιώνουν, συνείδηση κι αισθήσεις) στον δεύτερο όλα λειτουργούν στην εντέλεια. Το πρώτο τον συναντάς σε καταγώγια (τώρα πια είναι της μόδας, τον συναντάς παντού) τον δεύτερο τον συναντάς σε μέρη που λαχταράς να βρεθείς ή που δεν φαντάζεσαι. Είναι εύκολο να δεις την διαφορά ενός ικανού από έναν ανίκανο, αντικατοπτρίζεται στο περιβάλλον τους. Το περιβάλλον είναι που δείχνει Ολοφάνερα σε ποια διανοητική κατάσταση βρίσκεται κάποιος κι αν χρησιμοποιεί ή έχει «κάψει» την φαντασία του.

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις (ονειρευτής κι ονει-ροπαρμένος) βρίσκεται ένα μεγάλο ενδιαφέρον όσο και φανταστικό παιχνίδι που πρέπει να ξέρεις τον τρόπο να το παίζεις, αν θέλεις να έχεις τον έλεγχο στην ζωή σου και να ελέγχεις το περιβάλλον σου. Θυμάσαι το άρθρο στο προηγούμενο strange n164 σχετικά με την «Δύναμη» σε αυτό το άρθρο θα επεκτείνω τον ορισμό της Δύναμης και θα συμπληρώσω πως Δυνατός είναι αυτός που συνδέεται με την Δύναμη μέσω της συνειδητής Φαντασίας του.

Η ιστορία του σφυριού και οι φαντασιώσεις του ανθρώπου: Κάποιος θέλει να κρεμάσει ένα κάδρο. Έχει καρφί, αλλά δεν έχει σφυρί. Έχει όμως ο γείτονας κι ο άνθρωπός μας αποφασίζει να του το ζητήσει. Όμως, ξαφνικά, ο φόβος και η φαντασίωση! Κι αν ο γείτονας μου το αρνηθεί; Χτες που τον χαιρέτισα, μετά βίας κούνησε το κεφάλι του. Ίσως βιαζόταν. Μα ίσως έκανε πως βιαζόταν, γιατί στην πραγματικότητα δεν με χωνεύει. Και γιατί δεν με χωνεύει παρακαλώ; Ήμουν πάντα ευγενικός μαζί του, αλλά η φαντασία του οργιάζει. Αν κάποιος μου ζητούσε να του δανείσω ένα από τα εργαλεία μου, θα τα έδινα ευχαρίστως. Αυτός γιατί αρνείται να μου δώσει το σφυρί του, ε; Πως μπορεί κανείς ν’ αρνηθεί μια τόσο μικρή εξυπηρέτηση; Τύποι σαν αυτόν δηλητηριάζουν τη ζωή μας! Τι νομίζει δηλαδή ότι τον έχουμε ανάγκη; Για ένα παλιοσφυρί; Τώρα θα τον κανονίσω εγώ! Και ο άνθρωπός μας πετάγεται στον γείτονα, χτυπάει το κουδούνι και χωρίς ν’ αφήσει τον κακομοίρη να αρθρώσει λέξη, ουρλιάζει έξαλλος: «Να το βάλεις εκεί που ξέρεις το σφυρί σου!»

Αυτή η τεχνική, απλούστατη και δοκιμασμένη από παλιά, μπορεί να αποφέρει εκπληκτικά αποτελέσματα. Ήδη πριν από δυο χιλιάδες χρόνια ο Οβίδιος έγραφε στην «Τέχνη της Αγάπης», υπερασπίζοντας και περιγράφοντας αυτή την τε-χνική για τους σκοπούς της αγάπης: «Πείσε τον εαυτό σου ότι αγαπάς, ενώ στην πραγματικότητα επιθυμείς αμυδρά. Έπειτα, πίστεψε το με πάθος, ολοκληρωτικά. Αγάπα όπως πρέπει αυτός που φτάνει στο πάθος μέσα απ’ την αυθυπο-βολή».

Οι αναγνώστες που αισθάνονται ικανοί να ακολου-θήσουν τις συμβουλές του Οβίδιου δεν θα δυσκολευτούν να θέσουν αυτή την τεχνική στην υπηρεσία των στόχων τους. Λίγοι μηχανισμοί μπορούν να φέρουν τόσο καταστροφικά αποτελέσματα όσο αυτός που συνίσταται στην απότομη αντιμετώπιση του άλλου, που δεν υποψιάζεται τίποτα, χτυπώντας τον κατακέφαλα με το συμπέρασμα της βαθιάς σκέψης βασισμένης σε φανταστικά δεδομένα, στην οποία σκέψη ο άλλος παίζει ένα ρόλο, αρνητικό βέβαια, αλλά βασικό. Έκπληξη, θυμός απορία, απελπισμένη άρνηση κάθε ενοχής, όσο περισσότερο αντιδρά ο άλλος, τόσο περισσότερο δικαιώνεσαι. Είχες δείξει την εμπιστοσύνη και την φιλία σου σε κάποιον που δεν την άξιζε. Γι’ άλλη μια φορά την πά-τησες κι έγινες θύμα της καλοσύνης. Όμως αυτή η τεχνική, όπως όλες οι άλλες, εγκυμονεί τον κίνδυνο να πέσεις σε κά-ποιον πιο δυνατό.

Ο κοινωνιολόγος Haward Higmen του πανεπιστημίου του Colorado, ανακάλυψε μία ειδική μορφή επικοινωνίας που βάφτισε «ειδική μη ειδική». Σύμφωνα με ένα παράδειγμα του Henry Fairlie στην «The New Republic» οι γυναίκες έχουν την τάση να απευθύνουν στους συζύγους τους, που βρίσκονται σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού, ερωτήσεις του τύπου: «Τι είναι αυτό το αποτέτοιο;». Περιμένουν δηλαδή από τους άντρες τους να μαντέψουν αυτό που θα μπορούσαν να πουν οι ίδιες. Συνήθως το κόλπο πιάνει. Όμως μια φορά ένας σύζυγος αποφάσισε να αμυνθεί. Δούλευε στο μελετητήριο του σπιτιού του, όταν η γυναίκα του φώναξε: «Έφτασαν;» Χωρίς να έχει ιδέα για τι πράγμα μιλούσε, ριψοκινδύνεψε απαντώντας: «Ναι!» -«Και που τάβαλες;» -«Μαζί με τ’ άλλα». Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η υπόλοιπη μέρα εργασίας κύλησε χωρίς καμιά διακοπή από την γυναίκα του.

Η Φαντασία είναι ένα πολύ παράξενα περίπλοκο φαινόμενο, το οποίο περιγράφεται ως η ικανότητα της δημιουργίας εικόνων στο μυαλό με βάση τις αναμνήσεις από τον πραγματικό, υλικό κόσμο γύρω μας. Όμως με μια πιο βαθιά μελέτη και αποτίμηση της φαντασίας μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι πιο σύνθετο: είναι η ικανότητα δημιουργίας μυθοπλαστικών, φανταστικών εικόνων τις οποίες δεν έχουμε συναντήσει στον υλικό κόσμο μας, ακόμη. Η φαντασία είναι καθαρά ψυχική-πνευματική λειτουργία. Αντλεί το υλικό της από παραστάσεις του παρελθόντος και παραστάσεις του παρόντος και -μόνο μετά από ενσυνείδητη δυναμική εξάσκηση- δημιουργεί παραστάσεις του μέλλοντος.

Αυτές οι παραστάσεις διασπώνται στα βασικά τους στοιχεία και κατόπιν αναπλάθονται -δυνητικά σε άπειρους σχηματισμούς- παράγοντας νέες παραστατικές φανταστικές εικόνες. Όταν αναλύονται στα δομικά τους στοιχεία οι φανταστικές παραστάσεις είναι ταυτόχρονα και μνημονικές παραστάσεις, μη αναγνωρίσιμες ωστόσο καθώς εκδηλώνονται με πρωτότυπο και ασυνήθιστο τρόπο. Ο όρος φαντασία καλύπτει το σύνολο της παραστατικής λειτουργίας της ψυχής και αντιστοιχεί στον αγγλ. όρο imagination, ενώ τα ίδια τα εικάσματα, τα πλάσματα της φαντασίας, αποκαλούνται φαντασιώσεις και αντιστοιχούν στον όρο fantasy.

Η φαντασία εξυπηρετεί κάποιες εξαιρετικά σημαντικές λειτουργίες, όπως την ικανότητα να φανταζόμαστε τα συναισθήματά μας, τις επιθυμίες, τα όνειρά, τις ανάγκες και το πως θέλουμε να τα εκπληρώσουμε ή πως φανταζόμαστε τον εαυτό μας στην θέση ενός άλλου. Το τελευταίο δε, αποτελεί και την βάση στην συναισθηματική κατανόηση (ενσυναίσθηση) και στην ικανότητα επηρεασμού των συναισθημάτων τρίτων. Πολύ δυνατή άσκηση είναι η ενσυναίσθηση μη ανθρώπινων όντων. Το σημαντικότερο στην συνειδητή Φαντασία είναι ότι• με την σωστή χρήση της μπορεί ο άνθρωπος να κάνει ό,τι θέλει στην ζωή του κι αυτό είναι κυριολεκτικό, καθόλου μεταφορικό και σε αυτό το άρθρο θα σας δείξω τον τρόπο πως μπορείτε πρακτικά να φτιάξετε όπως θέλετε τον υλικό κόσμο χρησιμοποιώντας την φαντασία σας. Αν διαθέτετε!

«Ποτέ δεν ρωτώ έναν άνθρωπο για την δουλειά του, γιατί ποτέ δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που τον ρωτώ είναι για τις σκέψεις και τα όνειρά του» H.P. Lovecraft

Αναφέρει ο Αλεξ Σλέγκελ, διδακτορικός φοιτητής στις γνω-σιακές επιστήμες στο Κολέγιο Ντάρτμουθ και κύριος συγ-γραφέας του σχετικού άρθρου το οποίο δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences». «Είχαμε κάποιες ιδέες σχετικά με το ότι ο εγκέ-φαλος πρέπει να έχει κάποιο είδος συστήματος (φαντασία) για να χειρίζεται με ευελιξία την νοητική αναπαράσταση των πραγμάτων. Τα ευρήματά μας όμως, σε συνδυασμό με μια σειρά από άλλα στοιχεία, αρχίζουν να δείχνουν για πρώτη φορά πώς ο εγκέφαλος μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο• τα νευρωνικά δίκτυα δηλαδή που εμπλέκονται σε μια τέτοια λειτουργία».

Ενδεχομένως θεωρείτε ότι η φαντασία είναι ένα χάρισμα που έχουν όλοι οι άνθρωποι• κι εγώ το ίδιο θεωρούσα. Κάνετε λάθος. Δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι φαντασία. Από έλλειψη Φαντασίας είναι που συγγραφείς και καλλιτέχνες ψάχνουν να βρουν το φανταστικό μακριά από την πραγματικότητα και μπλέκουν με ναρκωτικά, αλκοόλ, διαστροφές κι όλα αυτά που δημιουργούν ασυνείδητες ψευδαισθήσεις και απομακρύνουν από την πραγματικότητα. Μ’ αυτό τον τρόπο παράγουν μόνο φαντασιακά δευτερογενή υποπροϊόντα. Το Φανταστικό, όπως και άλλα πολύτιμα πράγματα, είναι γαντζωμένο στην γη και στην πραγ-ματικότητα.

Η πηγαία ενσυνείδητη Φαντασία είναι κάτι διαφορετικό από την τάση φυγής (αδυναμία, λόγω ανικανότητας αντιμετώπισης) προς το μη πραγματικό, προς τις φαντασιώσεις. Κανένας άλλος τομέας της γνώσης ή της σκέψης δεν έχει τόση πλαστικότητα, τόση άνετη ροή• όσο η Φαντασία. Μονάχα αυτή κολυμπάει σ’ όλα τα νερά, σε κάθε καιρό. Θεωρώ πως μόνο αν βρίσκεσαι στο κέντρο της πραγματικότητας (σαν να βρίσκεσαι δηλ. στο κέντρο των δινών του Χάους) αν πατάς γερά και τα δύο σου πόδια στην γη μπορείς να βιώσεις τα οφέλη της δημιουργού Φαντασίας, μόνο τότε μπορεί ο νους σου να ανακαλύψει τον αθέατο κόσμο της δημιουργικότητας. Ένα φανταστικό κόσμο που αντιλαμβάνεσαι ότι δεν εισβάλει στην καθημερινότητα, (αφού η Φαντασία είναι που την δημιουργεί) αλλά σε μια βαθύτερη κατάσταση, στα τρί-σβαθα της ψυχής σου.

Μαθαίνουμε από τον φαρμακοποιό Emile Coué (1857- 1926) ιδρυτή της Σχολής Αυθυποβολής όπου οι μεμυημένοι επαναλάμβαναν συνεχώς ότι «καθημερινά κι από όλες τις απόψεις, τα πράγματα καλυτερεύουν». Ο Coué στις αρχές του προηγούμενου αιώνα γιάτρεψε εκατοντάδες ασθενείς από διάφορες, ήπιες και βαριές ασθένειες με έναν συνδυασμό ύπνωσης, φανταστικής επιρροής και επανάληψης αυτού του θετικού μάντρα-φράσης. Το βιβλίο του «Αυτοκυριαρχία Μέσω της Ενσυνείδητης Αυθυποβολής» (Self Mastery Through Conscious Autosuggestion) είναι πλέον κλασσικό και ίσως ένα από τα καλύτερα, συγκροτημένα εγχειρίδια που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για την αυτοβελτίωσή του.

Ο Émile Coué προσδιόρισε τον νόμο της αντίστροφης προσπάθειας λέγοντας: «Όταν η φαντασία και η δύναμη της θέλησης βρίσκονται σε σύγκρουση, είναι ανταγωνιστικές, τότε είναι πάντα η Φαντασία, αυτή που κερδίζει, χωρίς καμία εξαί-ρεση. Όσο πιο σκληρά προσπαθούμε να κάνουμε κάτι μέσω της συνειδητής θέλησης, τόσο λιγότερο πετυχαίνουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τους εαυτούς μας να καταλάβουν· το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενθαρρύνουμε μια ψυχική διαμόρφωση, (Φαντασία) μέσω της οποίας η κατανόηση θα έρθει σε εμάς» – Aldous Huxley (Ο νόμος της αντίστροφης προσπάθειας).

Έτσι οπλισμένοι, είμαστε πια σε θέση να εξετάσουμε τις πρακτικές εφαρμογές της Φαντασίας. Γι’ αυτό το σκοπό, παραθέτω μια σειρά εύκολων ασκήσεων.

Άσκηση 1η: Κάθισε αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα, κατά προτίμηση με φαρδιά ακουμπιστήρια, κλείσε τα μάτια και σκάψου ότι δαγκώνεις μια μεγάλη, ζουμερή, φέτα λεμόνι. Με λίγη πρακτική, το λεμόνι της φαντασίας σου θα κάνει τα σάλια σου να τρέχουν με την γνωστή ξινή γεύση.

Άσκηση 2η: Πάντα καθισμένος στην πολυθρόνα, με κλειστά μάτια, άφησε την σκέψη να πάει από το λεμόνι στα παπούτσια που φοράς. Πριν περάσει πολύ ώρα, θ’ αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι για πρώτη φορά στην ζωή σου ίσως, ότι το να φοράς παπούτσια είναι φοβερά άβολο. Κι αν ακόμα πίστευες μέχρι τώρα ότι είχες τα τέλεια παπούτσια, δεν θ’ αργήσεις να συνειδητοποιείς ότι έχουν αναρίθμητα ελαττώματα: σημεία που χτυπάνε, τριβή, το μεγάλο δάκτυλο που πονάει, σφιχτά κορδόνια, ζέστη, κρύο και ούτω καθ’ εξής. Συνέχισε την εξάσκηση. Ώσπου να καταφέ-ρεις να μετατρέψεις την υπόδηση (που μέχρι τώρα ήταν μια ανάγκη ρουτίνας) σε μια ανυπόφορη αγγαρεία. Αγόρασε ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια και διαπιστώνεις ότι, παρ’ όλη την φροντίδα σου να διαλέξεις το σωστό νούμερο, θα έχεις τα ίδια δυσάρεστα αποτελέσματα με το προηγούμενο ζευγάρι.

Άσκηση 3η: Πάντα καθισμένος, κοίταξε τον ουρανό από το παράθυρο. Με λίγη τύχη, θα δεις σύντομα να εμφανίζονται στον οπτικό σου ορίζοντα χιλιάδες μικροσκοπικοί κύκλοι, σαν μπαλάκια. Αν κρατήσεις σταθερό το βλέμμα ίσια μπροστά, θα διαπιστώσεις ότι οι μπαλίτσες κατεβαίνουν σιγά-σιγά. Ανοιγοκλείνοντας λίγο τα μάτια ανεβαίνουν απότομα. Επιπλέον θα παρατηρήσεις ότι οι μπαλίτσες φαίνονται ν’ αυξάνουν και να πληθαίνουν αν συγκεντρώσεις τη σκέψη σου σ’ αυτές. Μπας και κόλλησες κάποια ύποπτη ασθένεια των ματιών; Η όρασή θ’ αρχίσει αναμφισβήτητα να υποφέρει από την προοδευτική εισβολή του οπτικού πεδίου απ’ τις μπαλίτσες. Συμβουλέψου τον οφθαλμίατρο. Αυτός ο «ειδικός» θα προσπαθήσει να σου εξηγήσει ότι είναι ένα συνηθισμένο και ακίνδυνο φαινόμενο που λέγεται «φωτοφάνεια» και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς.

Άσκηση 4η: Γι’ αυτούς που δυσκολεύτηκαν να πετύχουν την 3η άσκηση η κατάσταση δεν είναι απελπιστική, τα αυτιά προσφέρουν παρόμοιες ευκαιρίες. Κλείσου σ’ ένα ήσυχο δωμάτιο. Σε λίγα λεπτά θα ακούσεις ένα βουητό, ένα σφύριγμα ή κάποιο άλλο θόρυβο εξ ίσου μονότονο. Στις κανονικές συνθήκες της καθημερινής ζωής, ο ήχος αυτός δεν γίνεται αντιληπτός γιατί σκεπάζεται από τους άλλους θορύβους γύρω μας. Δίνοντας την δέουσα προσοχή, θα τον ακούς όλο και πιο συχνά και πιο δυνατά. Πήγαινε στο γιατρό. Από κει και πέρα ενήργησε όπως στην άσκηση 3. Μια μόνο διαφορά: ο γιατρός θα προσπαθήσει να υποβαθμίσει το κακό, ονομάζοντάς το αυτή την φορά «ηχοφάνεια» ή κάτι τέτοιο.

Άσκηση 5η: Έχουμε πλέον εξασκηθεί αρκετά και διαθέτουμε αρκετό ταλέντο, για να περάσουμε από το σώμα στον εξωτερικό κόσμο. Ξεκινάμε από τους φωτεινούς σηματοδότες της κυκλοφορίας. Θα έχεις σίγουρα προσέξει την τάση τους να γίνουν πράσινοι όσο είσαι μακριά, ενώ ξαφνικά γίνονται πορτοκαλί και κόκκινοι μόλις πλησιάσεις. Αν καταφέρεις να αντισταθείς στην φωνή της λογικής, που ψιθυρίζει ότι κατά μέσο όρο βρίσκεις λίγο-πολύ τα ίδια πράσινα και κόκκινα φανάρια, είσαι σε καλό δρόμο. Δεν μένει παρά να τα καταφέρεις, χωρίς καν να ξέρεις πώς, να αθροίζεις όλα τα καινούργια κόκκινα φανάρια σ’ αυτά που σε ανάγκασαν να σταματήσεις στο παρελθόν, ενώ παράλληλα τα πράσινα φανάρια να πάψουν να απασχολούν την μνήμη σου. (το δεύτερο είναι σημαντικότερο από το πρώτο) Γρήγορα, μια υποψία θα δημιουργηθεί στην σκέψη σου• συγκρουόμαστε με εχθρικές και άγνωστες δυνάμεις που οι δόλιες μηχανορραφίες τους δεν περιορίζονται στην πόλη ή έστω στην περιοχή μας, αλλά έχουν την ιδιότητα να ακολουθούν τα θύματά τους παντού.

Οι αναγνώστες που δεν οδηγούν, μπορούν να ανακαλύψουν ότι η δική τους ουρά αναμονής στο ταχυδρομείο ή στην τράπεζα κινείται πάντα πιο αργά από τις άλλες ή ότι για να πάρουν το αεροπλάνο τους πρέπει πάντα να περνούν από την έξοδο επιβίβασης την πιο απομεμακρυσμένη από το γκισέ κινδυνεύοντας να χάσουν το αεροπλάνο.

Άσκηση 6η: Έχουμε πια συνειδητοποιήσει τις παράξενες φανταστικές συμπτώσεις, που δίκαια προκαλούν υποψίες, σε γεγονότα φαινομενικά συνηθισμένα. Ήρθε η ώρα να σημειώσουμε τις απειλητικές σχέσεις που πλέκουν έναν αξιοπρόσεκτο ιστό και που συνδέουν γεγονότα που διαφεύγουν τελείως από το αφηρημένο, καθημερινό βλέμμα που οι περισσότεροι άνθρωποι ρίχνουν στον κόσμο. Εξέτασε προσεκτικά την εξώπορτά σου, μέχρι ν’ ανακαλύψεις μία ύποπτη γρατσουνιά που δεν είχες παρατηρήσει ως τώρα. Σκέψου τι μπορεί να σημαίνει: είναι το σημάδι ενός κλέφτη ή το αποτέλεσμα μια αποτυχημένης διάρρηξης ή ένα σημείο αναγνώρισης ή μια ζημιά που προκάλεσε ένας άγνωστος εχθρός, ή ένα σημάδι βαλμένο για να «σταμπάρει» το μέρος όπου θα γίνει ποιος ξέρει τι;

Εδώ πρέπει να αντισταθούμε στον πειρασμό να τα ξεχάσουμε όλα σηκώνοντας τους ώμους, αλλά συγχρόνως πρέπει να προσέξουμε να μην εμβαθύνουμε. Θα ήταν λάθος. Το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί μ’ έναν τρόπο καθαρά αφηρημένο και κουλτουριάρικο, γιατί η δοκιμασία της αλήθειας είναι καταστροφική γι’ αυτή την άσκηση και μπορεί να αλλοιώσει το ζητούμενο αποτέλεσμα. Μόλις ο αναγνώστης θα τελειοποιήσει το προσωπικό του στυλ και ακονίσει το βλέμμα του στο να διακρίνει τους διάφορους παράξενους και μυστηριώδης συσχετισμούς, δεν θ’ αργήσει να παρατηρήσει σε ποιο απίστευτο βαθμό η καθημερινή μας ζωή μπλέκεται από τρομερές και απίθανες καταστάσεις συγχρονικότητας.

Παράλληλα, θα εξασκηθεί στο να εμπιστεύεται όλο και πε-ρισσότερο την Φαντασία και την διαίσθησή του. Παράδειγμα: στην στάση του λεωφορείου, διαβάζεις στο κινητό σου (παλιά οι άνθρωποι διάβαζαν βιβλία ή εφημερίδες) όσο περιμένεις κι από καιρού εις καιρό ρίχνεις ένα βλέμμα στο βάθος του δρόμου, μπας κι έρχεται επιτέλους το λεωφορείου. Ξαφνικά, η έκτη αίσθηση σε προειδοποιεί: «Νάτο» και πράγματι, σηκώνοντας τα μάτια, βλέπεις μπροστά σου το λεωφορείο! Φανταστικό, ε; Κι όμως δεν είναι ένα μικρό παράδειγμα της μαντικής σου ικανότητας που φωλιάζει μέσα σου και σου χρησιμεύει να εντοπίζεις τους επικίνδυνους ή απειλητικούς οιωνούς.

Άσκηση 7η: Μόλις βεβαιωθείς ότι «κάποιο λάκκο έχει η φά-βα», θα ανοιχτείς στους φίλους και γενικά στο περιβάλλον γύρω σου, ακόμα και στον δύστυχο περιπτερά αν χρειαστεί. Μόνο έτσι θα ξεχωρίσεις τους αληθινούς φίλους από τους λύκους που μεταμφιέστηκαν σε αρνάκια και που σίγουρα είναι κι αυτοί στο κόλπο. Παρά την πονηριά τους, ή μάλλον• ακριβώς εξ αιτίας της, θα αποκαλυφθούν προσπαθώντας να πείσουν τον συνομιλητή τους ότι τάχα οι υποψίες του είναι αβάσιμες και ότι δεν τρέχει τίποτα. Φυσικά, δεν πρόκειται να την πατήσεις, γιατί είναι αυτονόητο πως όποιος θέλει να σου την φέρει από πίσω, δεν πρόκειται να το δείξει ανοιχτά. Αντίθετα, θα προσπαθήσει υποκριτικά να υποβαθμίσει τις υποψίες του θύματός του δηλώνοντας ότι είναι αβάσιμες και θα πολλαπλασιάσει τις εκδηλώσεις φιλίας και καλής διάθεσης. Μ’ αυτό τον τρόπο, όχι μόνο θα μάθεις την ταυτότητα των συνωμοτών, αλλά και θα βεβαιωθείς ότι κάτι τρέχει εδώ -διαφορετικά για ποιο λόγο οι υποτιθέμενοι «φίλοι» θα έκαναν τόσες προσπάθειες να σε πείσουν για το αντίθετο;

«Όπου δεν υπάρχει φαντασία, δεν υπάρχει τρόμος» Arthur Conan Doyle (δια στόματος Σέρλοκ Χολμς)

Όμως, είναι απαραίτητη μια μικρή προειδοποίηση. Το να φτάσεις στα ανώτερα επίπεδα συνειδητοποίησης, δεν είναι δυστυχώς τόσο εύκολο όσο μπορεί να σου φάνηκε. Η αποτυχία παραμονεύει παντού και θα σου δείξω τον βασικό κίνδυνο, με το ακόλουθο ανέκδοτο: Στο νεκρικό της κρεβάτι, μια νέα γυναίκα αποσπά από τον άντρα της την υπόσχεση ότι δεν θα ξαναερωτευτεί. Αν αθετήσει το λόγο του, το φάντασμά της θα τον καταδιώκει ασταμάτητα.

Στην αρχή, ο άνθρωπός μας κρατάει το λόγο του, μα ο καιρός περνά και κάποτε γνωρίζει μια γυναίκα και την ερωτεύεται. Λίγο αργότερα, ένα γυναικείο φάντασμα αρχίζει να εμφανίζεται κάθε νύχτα, κατηγορώντας τον ότι πρόδωσε τον όρκο του. Το φάντασμα δεν ξέρει μονάχα όλες τις λεπτομέρειες για ότι συμβαίνει ανάμεσα στον άνθρωπό μας και την αγαπημένη του, αλλά γνωρίζει και όλες τις σκέψεις, τις ελπίδες, ακόμα και τα πιο μυστικά συναισθήματα του δυστυχισμένου.

Όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, ο άνθρωπός μας πάει να συμβουλευτεί έναν βουδιστή Δάσκαλο. Ο Δάσκαλος δεν είναι κανένας άσχετος. Καταλαβαίνει ότι είναι τελείως άχρηστο να δοκιμάσει να πείσει τον άνθρωπο αυτόν ότι τα φαντάσματα δεν υπάρχουν και ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας του. Όχι. Υπάρχει καλύτερη λύση. Όταν ξανάρθει το φάντασμα, που τα ξέρει υποτίθεται όλα, ας του δείξει ο άνθρωπός μας την κλειστή του χούφτα κι ας το ρωτήσει πόσα φασόλια έχει μέσα. Εάν η οπτασία δεν ξέρει ν’ απαντήσει, τότε ο άνθρωπός μας θα καταλάβει ότι είναι αποκύημα της φαντασίας του και θα λυτρωθεί.

Την επόμενη νύχτα, το φάντασμα εμφανίζεται όπως συνήθως κι ο άνθρωπός αρχίζει να το κολακεύει. «Πράγματι», λέει το φάντασμα «Ξέρω τα πάντα. Ξέρω ότι πήγες να συμβουλευτείς ένα βουδιστή Δάσκαλο». «Μα την πίστη μου τότε», απαντά ο άνθρωπός μας, «αφού τα ξέρεις όλα για πες μου πόσα φασόλια έχω κρυμμένα στην χούφτα μου». Το φάντασμα εξαφανίστηκε για πάντα. Προσοχή λοιπόν στις παγίδες του νου.

Ορίζουν συνήθως οι αδαείς την έννοια της Φαντασίας σαν ένα βιασμό των νόμων της φύσης, σαν μια δύναμη μαγική που μπορεί να εξαφανίσει την έννοια του αδύνατου και του λογικού. Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτή την άποψη. Η Φαντασία είναι η αιτία που οι νόμοι της φύσης υπάρχουν και λειτουργούν μέσα στο σύμπαν. Είναι η εντύπωση που σου δίνει η επαφή με μια πραγματικότητα που δεν την βλέπεις μέσα από το πέπλο της διανοητικής ύπνωσης, τις ψευδαισθήσεις, από τις συνήθειες, τις προκαταλήψεις – δεισιδαιμονίες και τον κομφορμισμό κι όπως έλεγε ο Comte de Sade, «Δεν είναι ο δικός μου τρόπος σκέψης που έχει προκαλέσει τις δυστυχίες μου, αλλά ο τρόπος σκέψης των άλλων»

Οι σύγχρονες επιστήμες δείχνουν πλέον πειραματικά αυτό που οι φιλοσοφίες λένε από την απαρχή του (γνωστού) χρόνου, ότι πίσω από τον ορατό μικρόκοσμο ενέργειας και πληροφορίας, υπάρχει ο αόρατος μακρόκοσμος ενέργειας και πληροφορίας. Ένας βράχος, ένα δέντρο, ο έναστρος ουρανός είναι στην πραγματικότητα πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι τα βλέπουμε• υπάρχουν πίσω απ’ όλα αυτά, συστήματα περιστροφής, τοπολογικά ή μη, άτακτα και χαώδη, διάφορα είδη ενέργειας και πληροφορίας, που υπόκεινται σε διαφορετικές αρχές και νόμους από τους γνωστούς μας.

Πόσο μας επηρεάζουν σαν ανθρώπους αυτά, πολύ σωστά ο Paul Valery έλεγε πως «Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σκλάβος της εξέλιξης. Δεν υπάρχει πρόοδος που δεν καταλήγει να τον υποδουλώσει εντελώς. Στην σύγχρονη σκέψη, το θαυμαστικό και το θετικό έφτιαξαν μια εκπληκτική σχέση». Το πιο θλιβερό στον πολιτισμό μας, είναι ότι η επιστήμη συγκεντρώνει γνώση πολύ πιο γρήγορα από ό,τι η κοινωνία αποκτά σοφία κι αυτό θα το πληρώσουμε όλοι μας.

Ο σύγχρονος Γάλλος ερευνητής Δρ. Garnier Malet με την θεωρία της Διττότητας του Χρόνου και του Χώρου αναφέρει πως είμαστε φυλακισμένοι στο βιολογικό όριο της αντίληψή μας για την ροή του χρόνου (24 εικόνες / δευτ.) που καθιστά την δική μας πραγματικότητα, το «τώρα» μας. Δεν είναι όμως η μοναδική. Μεταξύ των αντιληπτών στιγμών υπάρχουν απειροελάχιστα ανοίγματα χρόνου, μη αντιληπτά από το συνειδητό μας μέρος, αλλά αντιληπτά από το υποσυνείδητο και επιτρέπουν στο αιθερικό μας σώμα να επισκεφθεί μια άλλη πραγματικότητα, όπου ο χρόνος κυλά πολύ πιο γρήγορα, συγχρόνως με τον δικό μας.

Η πληροφορία για το ποιό σενάριο θα έπρεπε να βιωθεί επιστρέφει σε μας μέσα από τα ανοίγματα χρόνου, πριν συνειδητοποιήσουμε καν ότι έγινε μια τέτοια διεργασία και αυτό τεκμηριώθηκε πειραματικά. Κάτι μέσα μας «γνωρίζει» την κατάσταση πριν αυτή αναδυθεί σαν σκέψη στο συνειδητό μας μέρος! Η ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των δύο πραγματικοτήτων γίνεται με το αιθερικό μας σώμα, την κυματική μορφή του υλικού μας σώματος, χάρη στην ασύλληπτη ταχύτητα 400 000 φορές την ταχύτητα του φωτός, που αποτελεί λοιπόν και την ταχύτητα της σκέψης. (αναζήτησε τα βιβλία του Δρ. Garnier Malet)

Η θεωρία (φαντασία) προηγείται και μετά αλλάζουμε την πραγματικότητα, για να την συνταιριάξουμε μ’ αυτή. Υπάρ-χουν αρχέγονες ερωτήσεις που δεν επιδέχονται μονάχα μια απάντηση, λες κι έχουν σκοπό τους, να κάνουν την ζωή μας δύσκολη και το μυαλό μας να δουλεύει ασταμάτητα. Μια απ αυτές είναι «Ποια είναι η αρχέγονη πραγματικότητα;» και «Υπάρχει μια πραγματικότητα;» και «αν δεν υπάρχει μόνο μια πραγματικότητα πόσες υπάρχουν;» και «Είναι όλες πραγματικές ή φανταστικές;» Κι «αν είναι φανταστικές πως έχουμε πρόσβαση σε αυτές;» Και «ποια είναι η πραγματική η μία πραγματικότητα;» «Ποιος την έφτιαξε;» Βλέπετε, ξεκινάς με μια ερώτηση και καταλήγεις στο ΧΑΟΣ των ερωτήσεων.

Διαβάστε το διήγημα του Charles Leonard Harness «Η ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» (στο terrapapers.com) δεν απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις της σχετικής σχετικότητας ή της κβαντικής, γνώσεις φυσικές ή μεταφυσικές, απαιτεί όμως να έχετε μυαλό που δουλεύει ρέοντας, αναλύοντας και διαφοροποιώντας αφηρημένες έννοιες. Μόνο τότε μπορείτε να απαντήσετε σε 1-2 από τις πιο πάνω ερωτήσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τις απαντήσετε όλες ή πως δεν θα γεννηθούν νέες ! Ούτε σημαίνει πως η όποια απάντηση δώσετε, θα είναι η σωστή ή η μοναδική … ΟΥΦ ΝΑΙ ΧΑΟΣ!!

Γνωρίζουμε από την αρχαιότητα ότι η πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η απόλυτη αλή-θεια, π.χ. «Όλα είναι σύμβαση, στην πραγματικότητα τα ά-τομα και το κενό, κομμένοι από την δυνατότητα να γνωρί-σουμε την πραγματικότητα, γνωρίζουμε αυτό που επηρεάζει το σώμα μέσω των αισθήσεων» Δημόκριτος

Η Λογική ως μοναδικός τρόπος αντίληψης του Κόσμου, είναι στην ουσία μεταφυσική, ενώ τα Μαθηματικά αποτελούν την μεταφυσική δομή του Κόσμου. Η λογική είναι ο Λόγος, ακρογωνιαίος λίθος της Δημιουργίας που λειτουργεί με την θεωρία των αριθμών, όπως γνώριζε και ο Πυθαγόρας. Υπάρχουν στον Κόσμο περισσότερα από αυτά που μπορούν να κατανοήσουν οι επιστήμες και η φιλοσοφία τους. Αποδεικνύεται μαθηματικά, αποκλειστικά με τις αρχές της λογικής ότι ο λόγος με τον οποίο επικοινωνούμε εισάγει υποχρεωτικά αντιφάσεις αλλά τον χρησιμοποιούμε αποδεχόμενοι τις κάποιες αλλοιώσεις σε αυτά που ανταλλάσσουμε κι άρα δεν μπορεί να μας εκφράσει με ακρίβεια. Για να αποφύγουμε τις αντιφάσεις, οδηγούμαστε στην σιωπή.

Γι’ αυτόν τον ερευνητή «Η αλήθεια έχει μία ιερότητα που διαταράσσεται όταν διατυπώνεται» Αυτό μας θυμίζει τις διάφορες παραδόσεις πάνω στην αξία της σιωπής, πέρα από τις λέξεις και τις σκέψεις, προκειμένου να αντιληφθούμε τι συμβαίνει βαθιά μέσα μας. Η Κβαντομηχανική, το πεδίο Φυσικής που εξετάζει τον μικρόκοσμο των στοιχειωδών σωματίων, μας πληροφορεί ότι ο παρατηρητής επηρεάζει την πραγματικότητα, χωρίς να μπορεί όμως ακόμη να μας εξηγήσει τον τρόπο. Η ιατρική το ασπάζεται αυτό χρησιμοποιώντας το στα πειράματα αξιολόγησης των φαρμάκων όπου οι γιατροί δεν γνωρίζουν αυτό που δίνουν στους ασθενείς για να μην τους επηρεάσουν τηλεπαθητικά.

Η τηλεπάθεια όμως είναι ένα φαινόμενο πασίγνωστο από πάντα και διαπιστώθηκε πειραματικά όχι μόνο μεταξύ αν-θρώπων αλλά μεταξύ όλων των βασιλείων της φύσης: ζώα και φυτά με ανθρώπους, φυτά με ζώα, ζώα μεταξύ τους, φυτά μεταξύ τους, κτλ. Οι έρευνες έχουν πραγματοποιηθεί από πολλούς επιστήμονες σε δεκάδες χώρες. Όλα επικοινωνούν μεταξύ τους με ασύλληπτη ταχύτητα, έξω από την συνείδηση μας κι αυτόματα.

Στην ουσία ένας χώρος όπου οι παρατηρητές έχουν διαφορετική αντίληψη του χρόνου απ’ ότι εμείς. Δηλαδή η φυσιολογική πυκνότητα πράξεων εκεί είναι απείρως μεγαλύτερη από την δική μας (αλλά βιώνεται σαν κανονική για τους εκεί παρατηρητές) και έτσι σε μια ανεπαίσθητη για μας στιγμή, εκεί μπορούν να γίνουν πολλά. Θα το ονομάσουμε καταχρηστικά «μέλλον» διότι οι σκέψεις μας δημιουργούν εκεί διάφορα μελλοντικά, πιθανά σενάρια-πρότυπα χάρη στην άλλη, ταχύτατη ροή χρόνου, πριν ένα από αυτά βιωθεί στην δική μας, στο παρόν μας.

«Μέσα στον κοσμικό χώρο (η μοντέρνα φυσική το λέει) μόνο η Φαντασία έχει την τύχη να είναι αληθινή κι ελεύθερη», συνεχίζει ο Paul Valery. Εμείς βέβαια πρέπει να μελετήσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα στον τρισδιάστατο χώρο. Είναι κάτι που το αναφέρουν και τα πιο παλιά φιλοσοφικά κείμενα. Μια Φαντασία που μπορεί να εφαρμοστεί στην μελέτη της πραγματικότητας, αποκαλύπτει πως τα σύνορα ανάμεσα στο θαυμαστό και το θετικό είναι εντελώς δυσδιάκριτα όπως και ανάμεσα στο ορατό σύμπαν και το αόρατο. Ίσως να υπάρχουν ένα ή περισσότερα σύμπαντα που να είναι παράλληλα με το δικό μας. Δε θα καταπιανόμασταν μ’ αυτή την μελέτη, αν δεν είχαμε έρθει σε επαφή έστω και μια φορά, με έναν άλλο κόσμο έξω από τον δικό μας. Το ίδιο γίνεται μελετώντας τον πραγματικά φανταστικό κόσμο του Δον Χουάν όπου τα σύνορα μαγείας και πραγματικότητας είναι ανύπαρκτα.

Ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Loren Eiseley του οποίου οι ιδέες «Η συνάντηση με άλλους κόσμους» λέει, «δεν είναι αποκλειστικά ένα φανταστικό γεγονός. Αυτό μπορεί να συμβεί και στους ανθρώπους και στα ζώα. Καμιά φορά τα σύνορα υποχωρούν ή μπαίνει το ένα μέσα στο άλλο• αρκεί να είσαι εκεί την δεδομένη στιγμή. Είδα αυτό το πράγμα να συμβαίνει σ’ έναν κόρακα. Αυτός ο κόρακας ζούσε κοντά στο μέρος που έμενα. Δεν του είχα κάνει ποτέ το παραμικρό κακό, παρ’ όλα αυτά έφευγε πάντα μακριά και κρυβόταν στα δέντρα. Απέφευγε καθετί ανθρώπινο. Ο κόσμος του άρχιζε ακριβώς εκεί που τέλειωνε το δικό μου οπτικό πεδίο. Έτσι ένα πρωινό σκεπασμένο με πυκνή ομίχλη, περπατούσα ψηλαφιστά προς το σταθμό. Ξαφνικά, στο ύψος των ματιών μου φάνηκαν δυο τεράστιες μαύρες φτερούγες, μια τεράστια μύτη και πέρασε από δίπλα βγάζοντας μια τέτοια τρομαχτική κραυγή που ευχήθηκα να μην την ξανακούσω σ’ όλη μου την ζωή. Όλο το απόγευμα το κεφάλι μου βούιζε απ’ αυτήν την φριχτή φωνή.

Έπιασα τον εαυτό μου να κοιτιέται στον καθρέφτη για ν’ ανακαλύψει τι ήταν αυτό που προκάλεσε στο πουλί τέτοια τρομάρα… Στο τέλος κατάλαβα. Τα σύνορα ανάμεσα στους δυο κόσμους είχαν τρομαχτικά μεγαλώσει εξαιτίας της ομίχλης. Ο κόρακας που νόμιζε πως πετούσε στο συνηθισμένο του ύψος, είδε ξαφνικά ένα θέαμα που τον αναστάτωσε γιατί ήταν αντίθετο με τους νόμους της φύσης. Είχε δει έναν άνθρωπο να πετάει, στην καρδιά μάλιστα του κόσμου των κοράκων. Είχε συναντήσει το πιο περίεργο πράγμα που θα μπορούσε να συλλάβει ένας κόρακας: έναν άνθρωπο να πετάει. Τώρα όταν με συναντάει από ψηλά, βγάζει μικρές κραυγές και αναγνωρίζω σ’ αυτές την αβεβαιότητα ενός πνεύματος που η φύση το κλόνισε συθέμελα. Δε θα ξαναγίνει ποτέ σαν τα άλλα κοράκια.»

«Αν η τάξη είναι η ηδονή της λογικής, η αταξία είναι η από-λαυση της φαντασίας» Paul Claudel

O Προσωκρατικός Έλληνας φιλόσοφος Παρμενίδης δίδασκε ότι τα μόνα πράγματα που είναι πραγματικά είναι τα πράγματα που ποτέ δεν αλλάζουν. O Προσωκρατικός Ηράκλειτος δίδασκε ότι τα πάντα αλλάζουν, πραγματικά και φανταστικά. Αν ενώσεις αυτές τις δύο θεωρήσεις, καταλήγεις στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν είναι πραγματικό!

Σύμφωνα με την πλατωνική αντίληψη η φαντασία είναι δη-μιουργική ικανότητα της ψυχής, που δημιουργεί «φαντά-σματα», στηριγμένη σε στοιχεία της πραγματικότητας. Στον Φίληβο ο Πλάτων θέτει πιθανώς για πρώτη φορά το πλαίσιο της φαντασίας δια στόματος Σωκράτη, όταν αναφέρει όταν ο άνθρωπος λαμβάνει μέσω της όρασης ή κάποιας άλλης αίσθησης τις γνώμες και τα λεγόμενα και κρατά κατόπιν στον νου του τις εικόνες των γνωμών και των λεγομένων. Ο Αριστοτέλης με την σειρά του διαχωρίζει την φαντασία από την αίσθηση και την διάνοια, θεωρώντας επίσης ότι χωρίς την φαντασία δεν υπάρχει σύλληψης.

Οι Επικούρειοι με την σειρά τους ορίζουν ως φανταστικό εκείνο που έρχεται από έξω, ορίζοντας την νοητική εικόνα ως υλική ουσία της σκέψης. Αντίθετα οι Νεοπλατωνικοί και οι Στωικοί θεωρούν ότι το φανταστικό μπορεί να προέλθει εξίσου από το εξωτερικό περιβάλλον και τον ανθρώπινο ψυχισμό. Κατά τον μεσαίωνα ο Πέτρος Αβελάρδος οριοθετεί την φαντασία ως ακολουθούσα τις αισθήσεις αλλά όντας πάνω από αυτές εντυπώνει στην ψυχή τις μορφές των πραγμάτων σε μια συγκεχυμένη μορφή, την οποία ξεκαθαρίζει η νόηση. Υπάρχουν δύο τρόποι φαντασίας: ο ελεγχόμενος και ο αυθόρμητος. Κατά τον ελεγχόμενο τρόπο φαντασίας γίνεται η ελεγχόμενη άσκηση να χρησιμοποιηθούν ενσυνείδητα οι εικόνες του μυαλού για διάφορους σκοπούς. Η αυθόρμητη φαντασία είναι το άκρως αντίθετο, καθώς εδώ υπάρχει φαντασία χωρίς έλεγχο, περιορισμό και συνείδηση.

«Πάντα ήταν προνόμιο των παιδιών και των ηλιθίων να επισημαίνουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Αλλά ο ηλίθιος παραμένει ηλίθιος και ο βασιλιάς παραμένει βασιλιάς» Neil Gaiman

Όταν κλείνουν τα μάτια, κάποιοι άνθρωποι μπορούν με ευ-κολία να φέρουν στο μυαλό τους την εικόνα ενός παρελθο-ντολογικού γεγονότος ή το πρόσωπο ενός αγαπημένου. Για άλλους όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Μπορούμε να οπτικοποιούμε ιδέες, σκέψεις και αναμνήσεις χάρη σε ένα πολύπλοκο δίκτυο που επιτρέπει την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση μεταξύ διαφόρων περιοχών του εγκεφάλου. Δυσλειτουργίες σε επιμέρους σημεία του δικτύου αυτού στερούν από το άτομο την δυνατότητα να δημιουργεί εικόνες με την φαντασία του δηλ. με τα «μάτια του νου».

Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται αφαντασία και περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Sir Francis Galton το 1880. Μελέτες δείχνουν ότι μεγάλο ποσοστό του γενικού πληθυσμού στερείται της ικανότητας να δημιουργεί εικόνες με το μυαλό και ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό δεν είναι ικανό να τις διατηρεί, ειδικά ευχάριστες εικόνες. Έχουν καταγραφεί περιστατικά όπου η αφαντασία προκύπτει έπειτα από εγκεφαλική βλάβη ή συνδυαστικά με διαταραχές της διάθεσης, ωστόσο ακόμη και σήμερα γνωρίζουμε πολύ λίγα για τα πραγματικά αίτια της παράξενης αυτής δυσλειτουργίας. Άτομα που πάσχουν από αφαντασία δεν μπορούν να φανταστούν τους χαρακτήρες ή τα τοπία που περιγράφονται σε ένα μυθιστόρημα και δεν μπορούν να διαπρέψουν σε επαγγέλματα όπως η Αρχιτεκτονική, καθώς είναι αδύνατο να οπτικοποιήσουν το τελικό προϊόν μιας ιδέας.

Αξίζει να σημειωθεί πως τα άτομα με αφαντασία μπορούν να δουν όνειρα, ανταποκρίνονται δηλαδή στην ακούσια ο-πτικοποίηση, αλλά δεν είναι σε θέση να παράγουν σκόπιμα κι ενσυνείδητα τις εικόνες στο μυαλό τους. Τα άτομα με αφαντασία μπορούν να περιγράψουν με λόγια περιστατικά του παρελθόντος ή απλές καθημερινές εμπειρίες. Για παράδειγμα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα χρώματα του ουρανού αλλάζουν όταν ανατέλλει ο ήλιος, δεν μπορούν όμως να φέρουν στο μυαλό τους αυτά τα χρώματα, τον ήλιο ή τον ουρανό. Επίσης, δεν μπορούν να φέρουν στο μυαλό τους το πρόσωπο αγαπημένων τους που έχει φύγει από την ζωή, όσο κι αν προσπαθούν.

«Το αρχαιότερο και βαθύτερο συναίσθημα του ανθρώπου είναι αυτό του φόβου και ο αρχαιότερος και βαθύτερος φόβος είναι αυτός του αγνώστου» H.P. Lovecraft

Γιατί ο άνθρωπος δεν καλλιεργεί εκούσια την φαντασία του; Μα για δύο πολύ απλούς λόγους ο ένας είναι γιατί δεν διαθέτει φαντασία (γι’ αυτό ξεπέφτει στα ναρκωτικά, στο αλκοόλ, στους εθισμούς) κι ο δεύτερος γιατί φοβάται. Βολεύεται λοιπόν στις «αλήθειες» που του έχουν εμφυτεύσει, χωρίς να διανοείται ότι έχει την ικανότητα να δημιουργήσει δικές του αλήθειες και δική του αληθινή ζωή. Η κάθε «αλήθεια» σου έχει χτιστεί με ερμηνείες που επηρεάζονται και περιορίζονται από τις προκαταλήψεις (κι ας αγαπάς να πιστεύεις ότι εσύ είσαι πιο ανοιχτό μυαλό ή πιο δίκαιος ή πιο σωστός ή πιο λογικός ή ότι άλλο).

Όσο κι αν θεωρείς ότι αφού πιστεύεις στο «λογικό» και στο «σωστό» είναι αντικειμενική η γνώμη ή η άποψη που σχηματίζεις. Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, όσο και αν είναι (ελαφρώς έως πολύ) οδυνηρό να το αποδεχτείς. Όσο πιο τετραγωνισμένα βλέπεις και αντιμετωπίζεις ανθρώπους και καταστάσεις τόσο πιο εύκολα και γρήγορα οδηγείσαι σε αδιέξοδα. Χρειάζεται να λειανθεί η οπτική, να επιτρέψεις να γίνει πιο στρογγυλή, είναι αναγκαία η διεύρυνση και η ανοιχτότητα αυτής της οπτικής για να συνυπάρξουμε. Το αυτονόητο το δικό σου, δεν είναι το δεδομένο και για τον άλλον και όσο κι αν είναι ανάγκη μας να το υποστηρίζουμε, τίποτα δεν μας επιβεβαιώνει ότι το δικό μου -σου είναι το «σωστό».

Η γνώση που συγκεντρώνουμε από τις επιστημονικές μελέ-τες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πως ερμηνεύουμε τα στοιχεία. Οι ερμηνείες, όμως, υπακούν στους ίδιους κανόνες που διέπουν τις αντιλήψεις για την πραγματικότητα. Είναι γεμάτες παραδοχές, γενικεύσεις, παραλείψεις και λάθη. Στις κοινωνικές επιστήμες, αυτά τα λάθη αποκαλούνται γνωστικές προκαταλήψεις. Αυτές οι προκαταλήψεις είναι ενσωματωμένες τόσο στους αντιληπτικούς και τους συναισθηματικούς μηχανισμούς του εγκεφάλου όσο και στους γνωστικούς. Μέχρι να φτάσει η αντιληπτική πληροφορία στην συνείδηση, το άτομο έχει προλάβει να την μετατρέψει σε κάτι καινούργιο και μοναδικό. Αυτή η ανακατασκευή της πραγματικότητας αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζουμε την αλήθεια μας για τον κόσμο.

Σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της αλήθειας μας παίζει επίσης η λογική, η ορθή σκέψη και η κοινωνική συναίνεση. Οι παράγοντες αυτοί επηρεάζουν και τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε τον κόσμο. Αν εντοπίσουμε αυτές τις προκαταλήψεις, μπορούμε να γίνουμε πιο ανεξάρτητοι. Τα τελευταία 50 χρόνια, ερευ-νητές, επιστήμονες, ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι τυποποί-ησαν εκατοντάδες γνωστικές, κοινωνικές και συμπεριφορι-κές διαδικασίες, αλλά και διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Δεν βλέπουμε αυτό που Υπάρχει, βλέπουμε αυτό που Σκε-φτόμαστε. Αυτό που βλέπουμε πόσο ταυτίζεται τελικά με αυτό που όντως υπάρχει; Μπορούν οι αυστηρά καθορισμέ-νες γραμμές να ξεφύγουν από την πορεία τους, τουλάχιστον στα μάτια μας; Κοιτάζοντας γύρω μας, έχουμε πάντα την βεβαιότητα ότι αυτό που βλέπουμε είναι μια πιστή αποτύπωση του πραγματικού κόσμου που μας περιβάλλει.

Ο γνωστός νευροφυσιολόγος Vernon Mountcastle λέγει ότι «στην πραγματικότητα είμαστε φυλακισμένοι μέσα σε έναν εγκέφαλο και η μόνη μας επικοινωνία με τον έξω κόσμο γίνεται με διαύλους επικοινωνίας, τις αισθήσεις, που μεταφέρουν ένα πολύ μικρό κομμάτι πληροφοριών για το τι συμβαίνει εκεί έξω»

ΣΕΡΦΑΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Καλά όλα αυτά και μπορείς να βρεις απείρως περισσότερα, η ουσία της υπόθεσης «Φαντασία» είναι τι στο καλό να κάνεις για να την θέσεις υπό τον έλεγχο σου και να δημιουργήσεις την ζωή σου όπως γουστάρεις! Σκηνοθέτησε την ζωή σου φίλε μου, μην την παραπετάς έτσι άσπλαχνα. Ξέρεις, το βασικό σου πρόβλημα, δηλαδή το βασικό βασικό, είναι ότι σκέφτεσαι πολύ κι έντονα. Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και υποθέτεις. Δεν έχεις κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτές τις σκέψεις· αφού όσο λιγότερο έλεγχο έχεις, τόσο στραγγίζεις από Δύναμη και τόσο πιο εύκολα θεωρείς τις υποθέσεις, βεβαιότητες, σαν τον δύστυχο στην πιο πάνω ιστορία με το σφυρί, όπου σκεπτόταν υπερβολικά. Αφού λοιπόν σκέφτεσαι πολύ, έλεγξε τουλάχιστον την σκέψη σου, διαφορετικά θα καταλήξεις σαν τους υπόλοιπους παρανοϊκά δυστυχείς που κρύβονται στα μαντριά των θρησκειών για να καλύψουν την ανικανότητα κι ανεπάρκεια τους και την ανακυκλώνουν.

«Μάζεψε μια ομάδα ανθρώπων με κριτήριο τα ισχυρά θρησκευτικά τους φρονήματα, και θα έχεις -εγγυημένα- μια νοσηρή κατάσταση, εκφρασμένη με εγκλήματα, ανωμαλία, παράνοια.» H.P. Lovecraft.

Οι ασκήσεις που σου δίνω, ξεκινώντας και μέχρι να αποκτήσεις κάποια εξοικείωση χρειάζονται συγκέντρωση, μετά τις κάνεις παντού και σε εγρήγορση, αυτό είναι το σημαντικό, ότι δεν απαιτούν αυτοσυγκέντρωση για να παράγουν αποτελέσματα.

Κι άλλη άσκηση: 1. Αναπόλησε ένα γεγονός που σου προκάλεσε έντονο πόνο, κράτησε το στον νου σου και παρατήρησε τι αισθάνεσαι, πως κινούνται τα υγρά μέσα στο σώμα σου, αν μπορείς γράψε κάτι σημαντικό που αισθάνεσαι. 2. Κατόπιν αναπόλησε κάτι πολύ έντονα ευχάριστο και κάνε τις ίδιες παρατηρήσεις. Πρέπει οι αισθήσεις από την κατάσταση του πόνου στην κατάσταση της χαράς να έχουν πολύ έντονα δυνατές διαφορές. Συνέχισε να πηγαίνεις από την μία κατάσταση στην άλλη και παρατήρησε τι γίνεται στο σώμα σου, τι γίνεται στα υγρά του σώματος σου. 3. Μετά από αρκετή εκπαίδευση, μετέτρεψε το γεγονός του πόνου σε χαρά και το αντίστροφο με την Φαντασία σου. Δεν θα σου πω, πρέπει μόνος σου να δεις τι αποτέλεσμα έχεις από αυτή την άσκηση. Εδώ φαίνεται εύκολο σε μια αράδα γραμμές, αλλά κάθε άσκηση χρειάζεται μία ή και δύο ημέρες και συνολική εκπαίδευση πάνω από τρίμηνο.

Κοντολογίς παράξενε αναγνώστη, μην επιτρέπεις στην φα-ντασία σου να εργάζεται εις βάρος σου, ούτε να την χρησι-μοποιούν άλλοι ανώμαλοι και δόλιοι τύποι για τους δικούς τους σκοπούς, ανέλαβε τον έλεγχο της όσο προλαβαίνεις και θέσε την Φαντασία σου στην υπηρεσία των δικών σου σκοπών, γιατί, όπως αναφέρει κυνικά ο παράξενος H.P. Lovecraft «Ο κόσμος είναι πράγματι αστείος, αλλά το αστείο είναι σε βάρος των ανθρώπων»

@Ηώ Αναγνώστου / Terrapapers 2023