Η δημοκρατία και τα χρήματα

Εν τη ενώσει, οι διοικητικοί δικαστές της χώρας, και ουχί μόνον (σ.σ. προεκτείνοντας της αντίληψή τους για το ελληνικό κράτος χωροχρονικά εις την τουρκοκρατίαν αλλά και σκεπτόμενοι κλαδικά), κρατούν σθεναρώς το “ευτελές προσάρτημα” του πολιτειακού λαβάρου και πορεύονται με άδεια μάτια προς το θησαυροφυλάκιο της πόλεως. Ακροβολισμένος σε υψιπετές τηλεοπτικό στούντιο ο Υπουργός Οικονομικών, διαγιγνώσκων την απειλή, κάνει λόγο για “κυβερνώσα Δικαιοσύνη”.

Με άλλα λόγια, ο Υπουργός βλέπει “δικαστικό πραξικόπημα” ante portas ή μπορεί και συντελεσμένο ήδη προ πολλού. Ο φόβος του όμως δεν φαίνεται να περιορίζεται σε αυτό, καθώς το “πολεμικό ανακοινωθέν” της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών συνίσταται, εν μέρει, αλλά με υψηλό συμβολισμό, σε ερείσματα που απηχούν νόμους και ήθη της τουρκοκρατίας. Να γίνεται λόγος για πολιτειακά και κλαδικά κεκτημένα επί τουρκοκρατίας, με μόλις κλεισμένα τα 200χρονα της Ελληνικής Επαναστάσεως έναντι της τουρκοκρατίας, και μάλιστα από τους συνταγματικά και θεσμικά εντεταλμένους της διασφάλισης της μη διαίρεσης και μη διάλυσης της πολιτείας, είναι πράγμα που δεν αφορά μόνο τον Υπουργό, αλλά το λαό ολόκληρο. Διότι ο λαός είναι πάνω από τους δικαστές κατά το Σύνταγμα αυτής της πολιτείας, και οι αποφάσεις που αυτοί εκδίδουν λαμβάνονται “στο όνομα του ελληνικού λαού”.

Ακατανόητα πράγματα συμβαίνουν τελευταία στην πολιτεία. Φαίνεται ότι αυτή η ντουζίνα έτη (2010-2022) συγκέντρωσε τα λύματα-υπολείμματα διακοσίων ετών πολιτειακών αλισβερισίων και τα εκβάλλει στο έτος 2023. Πότε, πού και πώς θα σταματήσει αυτό, δεν γνωρίζουμε. Αλληγορία και πραγματικότητα συνενώνονται πλέον στην εγχώρια πολιτική-πολιτειακή γλώσσα, καθώς η ένωση για το “γιούσουρι”, που κρατούσε 12 χρόνια, φαίνεται να έσπασε λίγο πριν την κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας, όταν ένα άλλο, απρόσμενο, αληθινό και τρομερό “γιούσουρι” κατέπεσε στο Θεσσαλικό κάμπο, στη Δαδιά και αλλού. Θεμελιώδης μεταβολή των περιστάσεων· αδιαφοροποίητο το νόημα και η ερμηνεία του όρου σε όλα τα χωράφια της πολιτείας, μιας και επλήγη ο λαός.

Κι όμως, οι διοικητικοί δικαστές δεν βλέπουν force majeure και πορεύονται ωσάν να μην έχει μεταβληθεί τίποτε, αλλά και σαν να μην τους απασχολεί τι γίνεται πέρα από τον κλάδο τους. “Δεν είναι ανεκτό”, με έμφαση λένε, “οι πρόσφατες φυσικές καταστροφές να αποτελέσουν το άλλοθι για τη στέρηση μισθολογικών και άλλων εργασιακών δικαιωμάτων στους εργαζόμενους και του λειτουργούς του Δημοσίου”. Γνωρίζει κάτι το συνδικαλιστικό όργανο των δικαστών που δεν γνωρίζει ο λαός για το πολιτειακό σκαρί και το φορτίο του;

Έχει, λένε, εμμέσως πλην σαφώς, οι διοικητικοί δικαστές, απόθεμα ο κυβερνήτης της πολιτείας να μοιράσει σε αυτούς. Κι ο κυβερνήτης λέει “πρέπει να πάρω από το λαό για να σας δώσω”. Κι ετοιμάζεται, ακούμε, ο κυβερνήτης να θωρακίσει με νόμο την πολιτεία και το ταμείο της από τις εγχρήματες αξιώσεις των δικαστών, και το κάνει αυτό ομολογώντας την εν δυνάμει απειλή μιας “κυβερνώσας Δικαιοσύνης”. Θεσμικά μιλώντας, βλέπει υπέρβαση λειτουργίας, και δια της νομοθετικής λειτουργίας επιχειρεί, έτι περαιτέρω, να διασφαλίσει την κατά το Σύνταγμα διάκριση των λειτουργιών του κράτους. Αλλά αν υπάρχουν dessous του κράτους που οι διοικητικοί δικαστές ξέρουν, θα πρέπει να μην τα χρησιμοποιήσουν προς ίδιον όφελος, αλλά προς όφελος πρωτίστως του λαού.

Ζούμε πράγματι εκπληκτικές στιγμές της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Κράμερ εναντίον Κράμερ εντός της πολιτείας. Τα προσαρτήματα γενικώς επηρεάζουν αρνητικά τη στατικότητα ενός οικοδομήματος. Έχουμε ακούσει τόσες φορές τους πολιτειακούς παράγοντες, για ψύλλου πήδημα, να σερβίρουν την ατάκα “στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Τι γίνεται όμως όταν οι δικαστές, και δη οι διοικητικοί, εμφανίζονται να οδηγούν τη Δημοκρατία σε αδιέξοδο; Το πολιτειακό παίγνιο μόλις άνοιξε. Και προφανώς ανοίγει ο δρόμος για την τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία. Οι έχοντες ιστορική γνώση και extra-εθνική παιδεία, αυτόματα θα ενθυμηθούν τις έγνοιες του Thomas Jefferson: “The Constitution… is a mere thing of wax in the hands of the judiciary”…