Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥΛΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Τακις ……«Είμαι, αλλά δεν είμαι αυτό που νομίζεις… Να φύγετε …να πάτε αλλού! …»

Ε. Τα “παγανιστικά” πνεύματα και οι “διαστημικοί” παρείσακτοι

Από παλιά θρύλοι, μύθοι και παραδόσεις τοποθετούσαν την καταγωγή διαφόρων πλασμάτων και «στοιχειών» (όπως νάνοι, ξωτικά, καλικάντζαροι) στον Κάτω Κόσμο. Είναι έντονη πολλές φορές και η προσομοίωση των «στοιχείων της φύσης» με τα δαιμονικά πνεύματα και το διάβολο.

Για πολλούς, ο βασιλιάς των ξωτικών είναι ο διάβολος. Πολύ διαδεδομένη είναι η άποψη ότι τα ξωτικά είναι κάποιοι πεπτωκότες άγγελοι, όπως θέλουν και οι παραδόσεις στην Ιρλανδία. Δεν κατέληξαν όμως στη ζοφερή κόλαση γιατί δεν ήταν τόσο μοχθηρά, όσο οι απαίσιοι δαίμονες.

Στη Σκανδιναβία πίστευαν ότι ο Λούσιφερ και οι άγγελοί του μετά την πτώση τους είχαν καταφύγει στα δάση, όπου παρέμειναν ως Πνεύματα των Δασών[i]. Με την πτώση των αγγέλων τα πνεύματα αυτά πιθανόν σταμάτησαν και κατοίκησαν στο βασίλειο της (πτωτικής) φύσης, όπου πειράζουν πολλές φορές τους περαστικούς.

Ο Άγ. Σεραφείμ του Σάρωφ (1759-1833) περιγράφει ανάλογα «όντα» στα δάση της Ρωσίας: «Ο “λέσι”, αγριάνθρωπος του δάσους παραφυλάει ακόμα πίσω από τα κλαδιά και μέσα στο πυκνό μέρος του δάσους, τον αργοπορημένο ταξιδιώτη. Οι “ρουσάλκοι” – νεράιδες με κυματιστά μαλλιά και ασημένιο δέρμα – τραβούσαν πάντα τους νεαρούς προς τα ποτάμια και τους γαργαλούσαν, γελώντας μέχρι θανάτου. Ο “ντομοβοί” ζούσε μέσα στα αγροκτήματα και ανακάτωνε τη νύχτα τις ουρές των αλόγων. Μέσα στη φύση ο δαίμονας αγωνίζεται να φανεί εχθρικός ή τρομακτικος»[ii].

Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι καταστροφικές για τους ανθρώπους θεές ζουν στην ύπαιθρο[iii]. Οι Νύμφες (και οι συγγενικές νηρηίδες, δρυάδες, ναϊάδες) ήταν κατώτερες θεότητες των υδάτων και της φύσης. Θα λέγαμε ότι συνεχίζουν να «στοιχειώνουν» τα ποτάμια, τις πηγές, τα δάση και τις σπηλιές με τη μορφή των νεράιδων, συγκατοικώντας με τους δράκους, τους νάνους, τους «αράπηδες» και τους υπόλοιπους της «στοιχείο – παρέας». Εμπνευσμένες από την αρχαιότητα, οι φασματικές αυτές παραστάσεις διαιωνίζονται ως τις μέρες μας.

Σε παλιές (και νέες) παγανιστικές λατρείες οργανώνονταν τελετές (όπως οι Διονυσιακές και οι Σαββατιανές) με χορούς και τραγούδια στην ύπαιθρο. Οι τελετές αυτές κλίνουν προς τη μαγεία και την ειδωλολατρία (λατρεία της κτιστής φύσης) και συνοδεύονται από μέθη, παραλήρημα, έκσταση, όργια κτλ.

Οι νεράιδες και τα ξωτικά παίζουν μουσική, χορεύουν, σα να τελούν μια… παγανιστική τελετή. Ο λαός τα ονομάζει και «παγάνα». Οι σεξουαλικοί Σάτυροι και Σειληνοί χόρευαν κι αυτοί, όπως και η θεά Άρτεμη. Σε καθαρά ειδωλολατρικές τελετές, ζώα (και όχι μόνο) σφάζονταν και προσφέρονταν ως θυσία. Οι θυσίες ζώων θεωρείται ότι επενεργούσαν στα υποσελήνια στοιχειά, στα αόρατα πνεύματα της ατμόσφαιρας [iv]. Οι θυσίες που γίνονταν στα ιερά ήταν προσφορές στα δαιμόνια και όχι στον αληθινό Θεό (Κορινθ. Α’, 10, 20). Λατρεύονταν επίσης αγάλματα όπως της θεάς Άρτεμης, στα οποία, εξαιτίας της λατρείας, κατοικούσαν μιαρά πνεύματα[1].

Ο Λουκιανός αναφέρεται σε ταραχοποιά αγάλματα, όπως ο μικρός χάλκινος ανδριάντας του Ιπποκράτη, που τριγύριζε κάθε νύχτα «την οικίαν όλην εν κύκλω, ψοφών και πυξίδας ανατρέπων και τα φάρμακα συγχέων και την θύραν περιτρέπων»[v].

Στη Γαλατία της Μικράς Ασίας, στην περιοχή της Αναστασιούπολης, πίστευαν ότι σ’ έναν τόπο που ονομαζόταν Άρκεα κατοικούσε η Άρτεμη μαζί με πολλούς δαίμονες και τιμωρούσε με θάνατο όποιον τολμούσε να πλησιάσει εκεί, ιδίως τα μεσημέρια του Ιουλίου και του Αυγούστου (το ίδιο συμβαίνει και με τις νεράιδες). Η δοξασία αυτή πέρασε και στους λαούς της Ευρώπης των μέσων χρόνων: ο daemon meridianus, που συχνά ονομαζόταν και Diana (=Άρτεμη) προκαλούσε μεγάλα κακά, και έπρεπε να επεμβαίνουν οι Άγιοι της εποχής με θαύματα για να τον αναχαιτίζουν[vi].

Οι Άγιοι συνέτριβαν με την προσευχή τους τα είδωλα και έβγαιναν από αυτά ακάθαρτα πνεύματα, συχνά αφήνοντας κραυγές και κρότους. Αυτό το πέτυχαν Άγιοι όπως ο Νικόλαος (250-330 μ.Χ.) και ο Κόνων ο Ίσαυρος (1ος αι. μ.Χ.) (μπροστά του ο Κόναν ο Βάρβαρος δε «μετράει» καθόλου!). Η Αγία Παρασκευή είχε σταθεί μπροστά στο άγαλμα του Απόλλωνα και σηκώνοντας απειλητικά το χέρι της του είπε:

– Θέλεις, συ άψυχο είδωλο, να πάρεις σαν Θεός από μένα θυσία;

Τότε το δαιμονιο, που κατοικούσε στο άγαλμα φώναξε με μεγάλη φωνή, που την άκουσαν όλοι.

-«Δεν είμαι Θεός εγώ, ούτε κανένας άλλος από μας είναι. Μόνο αυτός, που κηρύττεις εσύ είναι Θεός αληθινός. Εμείς ήμασταν βέβαια άγγελοι, αλλά για την περηφάνια μας γίναμε διάβολοι και εξαπατούμε τους ανθρώπους και μας προσκυνούν για Θεούς».

– Γιατί, τότε, του είπε η Αγία, στέκεστε εδώ μέσα, όπου είμαι και εγώ η δούλη του αληθινού Θεού; Γκρεμιστείτε, τους είπε.

Αμέσως τότε γκρεμίστηκαν όλα τα αγάλματα από τη θέση τους και έγιναν συντρίμμια. Ακούστηκαν δε, από τα αγάλματα του ναού θρήνος πολύς και σύγχυση και βουή μεγάλη [vii].

Συνεχίζουμε όμως με το χορό και τα τραγούδια: ο Θεός Πάνας, που ήταν γιος Νύμφης, έπαιζε φλογέρα, όπως και μία από τις Νύμφες των φιδιών, που παίζει διπλή φλογέρα (οι ήχοι αυτοί ακούγονται και σε σύγχρονες εμφανίσεις νεράιδων). Όταν οι προπάτορές μας άκουγαν ανεξήγητους ήχους φλογέρας ήξεραν πως, πολλές φορές, σήμαιναν κάτι το αποκρουστικό και τρομακτικό [viii].

Οι δαίμονες, εκτός του ότι μεταμορφώνονται σε γυναίκες, χορεύουν και τραγουδούν κι αυτοί. Θύμα τέτοιων δαιμόνων είχε πέσει ο Όσιος Ισαάκιος ο Έγκλειστος (Ρώσος), που ασκήτευε σε μία σπηλιά επί χρόνια και μία μέρα παρουσιάστηκε στο σκοτάδι «φως μέγα». Η σπηλιά γέμισε ασφυκτικά από «αγγέλους» που κάλεσαν και το «Χριστό». Ο Ισαάκιος τους προσκυνούσε, νομίζοντας τους για αληθινούς, τυφλωμένος από μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.

Ο «Χριστός» τότε προσταξε:

– Πάρτε τα όργανα! Πιάστε τα τύμπανα! Παίξτε πανηγυρικά! Και ο Ισαάκιος να μας χορέψει!

Εμφανίστηκαν αμέσως κι άλλοι δαίμονες με μουσικά όργανα και άρχισαν να παίζουν μουσική. Την ίδια στιγμή, άλλοι δαίμονες σήκωσαν τον Όσιο και τον ανάγκασαν να χορέψει μαζί τους στον τρελό ρυθμό της μουσικής.

Ο χορός κράτησε ώρες πολλές, μέχρι που οι δαίμονες τον παράτησαν κάτω μισοπεθαμένο και εξαφανίστηκαν. Το πρωί τον βρήκαν οι πατέρες σε οικτρή κατάσταση. Μόλις που ανέπνεε. Είχε μάτια γουρλωμένα, βλέμμα απλανές και δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Είχε χάσει την ακοή και τη λαλιά του. Ευτυχώς όμως, με τη φροντίδα των άλλων πατέρων και τη Θεία μεσολάβηση, ο Ισαάκιος μετά από δύο χρόνια μίλησε! Άρχισε να τρώει μόνος του, και σιγά-σιγά απελευθερώθηκε από τις αλυσίδες του πονηρού [ix].

Και οι νεράιδες τραβούν στο χορό τους τους «θεατές» τους, με ίδια, μερικές φορές, αποτελέσματα σ’ αυτούς. Παρουσιάζονται, όπως ο Πάνας, οι Σάτυροι, οι Σειλυνοί, οι Νύμφες και άλλες Θεότητες, κατά κανόνα τη νύχτα ή το καταμεσήμερο, τις ώρες που η φύση ωθεί τον άνθρωπο να κοιμάται.

Μεσημέρι εμφανιζόταν η σκυλόμορφη Εκάτη, θεά του Κάτω Κόσμου. Ή, αν δεν εμφανιζόταν η ίδια, έστελνε τα «φάσματά» της, όπως η τερατώδης Έμπουσα. Στις ευχές του Αγ. Ιωάννη του Χρυσόστομου επισημαίνονται δαίμονες που αλλοιώνουν το νου και βρίσκονται σε φαράγγια, σταυροδρόμια, άλση, ποτάμια κτλ.

Οι νεράιδες παρατηρούνται ιδιαίτερα σε φεγγαρόλουστες νύχτες και ειδικά σε πανσελήνους, μέρες όμως στις οποίες «οργιάζουν» και οι σατανιστές, εκτός από τους παγανιστές. Η νύχτα της πανσελήνου είναι η νύχτα που μεταμορφώνονταν οι λυκάνθρωποι, σύμφωνα με τις παραδόσεις, ενώ κάποιοι ισχυρίζονται ότι ασκεί αρνητική επίδραση στον ψυχισμό του ανθρώπου (τη νύχτα της πανσελήνου λέγεται ότι αυξάνεται ο δείκτης της εγκληματικότητας). Σύμφωνα με παραδόσεις πολλών λαών, η Σελήνη ήταν ο τόπος εξορίας του Kάιν.

Ο σεληνιακός θηλυκός δαίμονας Λίλιθ ήταν ένας δαίμονας εκπληκτικής ομορφιάς. Ταυτίζεται πολλές φορές με τις νεράιδες, όπως και με τις λάμιες και τους θηλυκούς δαίμονες Succubi. Όλες αυτές οι οντότητες ξεμυαλίζουν τους άντρες και ανάβουν τα πάθη τους, με το σεξουαλισμό που εκπέμπει η δελεαστική εξωτερική εμφάνιση και τα καμώματα τους. Αν δεν ενδώσουν σ’ αυτές, όπως ο Νillas – Boas με εκείνη την «εξωγήινη» γυναίκα (σελ. 102), βιάζονται. Καρποί της σεξουαλικής ένωσης στοιχειών και ανθρώπων θεωρούνταν οι μάγισσες και οι μάγοι, όπως λεγόταν και για το μάγο Μέρλιν. Η Λίλιθ αποπλανεί τους άντρες και ύστερα τους σκοτώνει και τους τρώει. Θεωρείται η σύζυγος του Πρίγκιπα του Σκότους. Κατ’ άλλους η Λίλιθ κρυβόταν πίσω από τον αρχέκακo Όφι που πλάνησε την Εύα. Έκτοτε έγινε οπτασία της νύχτας και εμφανίζεται σα γυναίκα [x].

Και οι νεράιδες, που παρουσιάζονται συχνά ως πανέμορφες αιθέριες υπάρξεις, όπως μερικές εξίσου όμορφες μάγισσες, «μαγεύουν» τους ανθρώπους με το εξωτερικό (απατηλό) σχήμα τους. Μέσα τους όμως, όχι σπάνια, βασιλεύει η κακία και η εκδίκηση. Απ’ έξω κούκλες, από μέσα πανούκλες, όπως λέγεται! Μήπως και τα UFO διαφέρουν; Κι αυτά εξωτερικά λάμπουν κι αστράφτουν, όπως ο δίσκος που είδε ο Μ. Αντώνιος στο βουνό. ό,τι λάμπει όμως δεν είναι χρυσός…

Στην Ελλάδα οι χωρικοί απέφευγαν να πλησιάζουν σε «νεραϊδοτόπους». Οι νεράιδες κατηγορούνται για πολλά κακά που έχουν συμβεί στους «ανταμωτές» τους. Κυρίως κατηγορούνται για το ότι οι τελευταίοι τρελαίνονται, χάνουν τα λογικά ή τη φωνή τους, θεωρούνται δηλαδή «νεραϊδοπαρμένοι», νυμφόληπτοι για τους Αρχαίους. Δαιμονοπαρμένος ήταν και ο Όσιος Ισαάκιος ο Έγκλειστος, που γνωρίσαμε πριν. Το «χάσιμο» των λογικών είναι συχνό αποτελέσμα και στα θύματα της μαγείας.

Στην Ελληνική ύπαιθρο μέχρι πριν μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι διηγούνταν κατά κόρον τις εμπειρίες τους με τα «στοιχειά της φύσης». Κατά μεγάλη σύμπτωση (;) όμως, οι εμφανίσεις των αιθέριων αυτών πλασμάτων έχουν μειωθεί εντυπωσιακά τις τελευταίες δεκαετίες, τις δεκαετίες που ανθεί το φαινόμενο των UFO και των εξωγήινων και έχει απλώσει τα πλοκάμια της η αλλότρια προς τη φύση τεχνολογία.

Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πολλά ξωτικά ας πούμε έχουν «μεταμορφωθεί» σε εξωγήινους για να είναι και μέσα στο πνεύμα της… εποχής, μπορεί και να σημαίνει όμως ότι πολλά απ’ αυτά είναι ξεχωριστές «μαζικού τύπου» αιθερικές παρουσίες, που έχουν παραμεριστεί από τους δαιμόνο-εξωγήινους, που πλέον «κρατούν τα σκήπτρα», λόγω… εποχής και πάλι.

Ορισμένες φορές διαφαίνεται και μια αφελής φύση στα όντα αυτά: καλικάντζαροι τσακώνονται μεταξύ τους, άνθρωποι «αιχμαλωτίζουν» τις νεράιδες πιάνοντας το μαντήλι τους κτλ. Αντίθετα, στα όντα των ΑΤΙΑ απουσιάζουν τρωτά σημεία σαν κι αυτά. Επιπλέον, μια μεταφυσική εμπειρία με ξωτικά ή νεράιδες μπορεί να εμπεριέχει έντονα το στοιχείο του φόβου, δεν επεκτείνεται όμως και στον τομέα της αλαζονείας, δεν προκαλεί δηλαδή την υπερηφάνεια στο μάρτυρα, τουλάχιστον στο βαθμό που παρατηρείται στις περιπτώσεις UFΟ.
Βέβαια, δεν εκδηλώνουν πάντα αρνητική συμπεριφορά, ή μπορεί αυτή να φαίνεται θετική, δεν μπορούμε όμως να βγάζουμε πρόχειρα και βιαστικά συμπεράσματα για την ποιότητα τους, αν δεν ερευνήσουμε στο ψυχικό βάθος του μάρτυρα.

Υπάρχουν διαβαθμίσεις στην ψυχική ποιότητά τους. Δεν ξεπερνάει όμως αυτή η ποιότητα ένα Α σημείο, το οποίο μπορούμε να ξεπεράσουμε εμείς οι άνθρωποι, φτάνοντας σε επίπεδο τελείωσης. Γι’ αυτό η Αγ. Γραφή μας ενημερώνει ότι τα μόνα αγαθοποιά πνεύματα είναι τα αγγελικά όντα, που σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορεί να παρερμηνευτούν από απλοϊκούς ανθρώπους ή παιδιά και να θεωρηθούν «καλές» νεράιδες ή ξωτικά.

Πολλές είναι οι ομοιότητες στο παρουσιαστικό και στον τρόπο «δράσης» των UFΟ, των επιβατών τους και των «στοιχειών». Κοντοί οι εξωγήινοι ως επί το πλείστον, κοντοί και οι καλικάντζαροι, οι νάνοι και τα ξωτικά. Pυτιδιασμένο δέρμα έχουν οι μεν (νάνοι, καλικάντζαροι), ρυτιδιασμένο δέρμα έχουν και κάποιοι από τους δε «εξωγήινοι»). Και οι μεν και οι δε περιγράφονται κάποιες φορές να κρατούν ραβδιά. Καπνίζουν κάποιοι νάνοι και «αράπηδες», καθώς και δαίμονες σε σατανιστικές τελετές, κάπνιζε πούρο και ένας «εξωγήινος» μέσα σ’ έναν ιπτάμενο δίσκο που είχε δει μια γυναίκα στη Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ)[xi]. Αλλά και πολλοί «εξωγήινοι», όπως αυτοί που απήγαγαν το 1969 το Βραζιλιάνο Antοniο Da Silνa, είναι «φτυστοί» οι νάνοι των παραμυθιών. Διέφεραν μόνο στο ότι οι απαγωγείς αυτοί φορούσαν κράνη. Είχαν ύφος ένα μέτρο περίπου και γένια στο πρόσωπο τους [xii], όπως οι γενειοφόροι νάνοι «γνώμοι» (gnοmes), που φοράνε κι’ αυτοί εφαρμοστά ρούχα και κουκούλα καλόγερου.

Οι Σάττον, μια οικογένεια σε κάποια απομακρυσμένη περιοχή του Κεντάκι των ΗΠΑ, δέχονταν επιθέσεις στη φάρμα τους, τον Αύγουστο του 1965, από πλάσματα ύψους ενός μέτρου, με τεράστια μάτια και αυτιά και μακριά χέρια. Έμοιαζαν με καλικάντζαρους και προσπαθούσαν μάλιστα να εισβάλλουν και στο σπίτι των Σάττον[xiii] (πλάσματα καθαρά κακόβουλα). «Εξωγήινοι» που η εμφάνισή τους παραπέμπει στις παραδοσιακές μορφές υποχθόνιων και παρόμοιων πλασμάτων, έχουν περιγραφεί πάρα πολλές φορές από μάρτυρες.

Στο Ντέβον της Αγγλίας το 1977 η Άνν Άτκιν είχε μια εμπειρία με καλικάντζαρους: ήρθαν σε τηλεπαθητική επαφή μαζί της και της ζήτησαν να συσταθεί κάποιος οργανισμός που θ’ αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα τους [xiv]. Το τυπικό σενάριο των εξωγήινων επαφών δηλαδή.

Όπως τα μοχθηρά πνεύματα, αλλά και ορισμένες «φάτσες» εξωγήινων, οι νεράιδες κάπου – κάπου παίρνουν όψη ζωική (ενός σκύλου π.χ., που ξαφνικά αρχίζει να μεγαλώνει και να παίρνει τεράστιες διαστάσεις), ή ζωομορφική (π.χ. ανθρώπων με πόδια αλόγου). Ακόμα φανερώνονται σαν λάμψεις, φωτιές, καπνοί, με δυνατούς κρότους και αθέατες φωνές [xv], όπως συμβαίνει και με τα UFΟ.

Τα στοιχεία του πτωτικού κόσμου και της υλικής ζωής, είναι ο αέρας, η γη, το νερό και η φωτιά. Στον αέρα δρουν περισσότερο τα UFΟ, ενώ στη γη και στο νερό τα ξωτικά και οι νεράιδες.

Η παρουσία τους προαναγγέλλει πολλές φορές κάτι κακό ή το θάνατο, κύριο αποτελέσμα της πτώσης του ανθρώπου. Όλα τα φαινόμενα αυτά προκαλούν στους μάρτυρες από απλό φόβο και παράλυση, μέχρι ψυχοδιανοητικές διαταραχές και δυσλειτουργίες του νευρικού συστήματος, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις σημειώνονται και θάνατοι, είτε έμμεσοι (λόγω φόβου π.χ.), είτε άμεσοι (δολοφονίες).

Τα πνεύματα που υποκινούν τα φαινόμενα αυτά διακρίνονται και για το μίσος τους για την ανθρώπινη ζωή, όπως για τις γέννες. «Εξωγήινοι» αφαιρούν έμβρυα από γυναίκες, καλικάντζαροι, σύμφωνα με λαϊκές παραδόσεις, κυνηγούν και τρομάζουν τις μαμές.

«Στοιχειά» και «εξωγήινοι» παρουσιάζονται ακόμα με αυξημένη συχνότητα σε «ειδικούς» τόπους και σε ιδιαίτερους ανθρώπους. Επίσης μεταμορφώνονται, εξαϋλώνονται, εξαφανίζονται με φωτιά που ανυψώνεται στον ουρανό, ταξιδεύουν μέσα σε φωτεινές σφαίρες, όπως έλεγε ο Παράκελσος (1493-1541) για τους νάνους [xvi], συσχετίζονται με ανεμοστρόβιλους, παρουσιάζονται σε όνειρα, συνουσιάζονται και βιάζουν ανθρώπους, απαγάγουν εκτός από ενήλικες και παιδιά που τα επιστρέφουν μετά από ένα χρονικό διάστημα, αφαιρούν γεγονότα από τη μνήμη, ταράζουν τα ζώα, και άλλες δραστηριότητες είναι κοινές στα δύο φαινόμενα, όπως θ’ αναλύσουμε και στη συνέχεια.

Μάλιστα μια κοινή εμφάνιση ξωτικών και UFΟ συνέβη το 1887, στη Βόρεια Ουαλία, όταν κάποιος υπηρέτης ονοματι Daνid Wiliams είδε ένα UFΟ να προσγειώνεται. Δύο πλάσματα κατασκεύασαν έναν κύκλο στο έδαφος και άρχισαν να χορεύουν εκστατικά μέσα σ’ αυτόν, παρέα με ένα μεγάλο πλήθος από ξωτικά! Ο μάρτυρας, σημειωτέον, διαπίστωσε κενό χρόνου, όπως στις σύγχρονες περιπτώσεις «απαγωγών»[xvii].

Πολλοί, όταν αναφέρονται σε ξωτικά και νεράιδες έχουν στο μυαλό τους αθώες, παιδικές ιστορίες παραμυθιών για αιθέρια και άκακα πλάσματα της φύσης, κάτι σαν τη Χιονάτη και τους επτά νάνους. Η πραγματικότητα όμως, την οποία πολλοί παραβλέπουν, τους διαψεύδει: πίσω από τα όντα αυτά κρύβονται συχνά δυνάμεις πολύ επικίνδυνες…