Αργώ, το Αρχαίο Διαστημόπλοιο

Η αρχαία ελληνική μυθολογία δεν αποτελείται από μυθεύματα, αλλά περιέχει πραγματικά γεγονότα τα οποία σήμερα, ύστερα από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών, γίνονται κατανοητά και παίρνουν τις αληθινές τους διαστάσεις. Τυπικό παράδειγμα αυτού του τρόπου αποκρυπτογράφησης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποτελεί η Αργώ, που όπως αναφέρεται στηn Μυθολογία ήταν ένα πλοίο. Όμως, όπως θα διαφανεί από τα στοιχεία που θα παρατεθούν παρακάτω, η Αργώ ουσιαστικά ήταν ένα διαστημόπλοιο.

Η Αθηνά εκπονεί τα σχέδια για την κατασκευή της Αργούς, και επιβλέπει και βοηθάει στην κατασκευή της από τον Άργο. Η Αθηνά ανήκει στους δώδεκα Ολύμπιους Θεούς, οι οποίοι ήταν μια εξωγήινη αποστολή που κατήλθε στον πλανήτη μας για εκπολιτιστικούς λόγους. Η εξωγήινη καταγωγή της Αθηνάς κρυπτογραφείται στον παρακάτω μύθο, ο οποίος δεν είναι ευρύτατα γνωστός και προέρχεται από την Κρήτη. Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν το μύθο, ο Δίας χτύπησε ένα σύννεφο από το οποίο εξήλθε η Αθηνά. Όμως, σήμερα, έπειτα από έρευνες πενήντα ετών κι από αναφορές ανθρώπων οι οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ότι ένας από τους τύπους των UFO είναι αυτός που έχει μορφή σύννεφου. [αναζητησε το άρθρο: TERRA PAPERS Η Αλήθεια Είναι Ολοφάνερη]

Σχετική είναι η παρακάτω αναφορά του Γιάννη Μανιά, ιδιωτικού υπαλλήλου, κατοίκου Γλυφάδας, ο οποίος μου διηγήθηκε την παρακάτω εμπειρία του, η οποία έλαβε χώρα στις 10/8/1989. «Η ώρα ήταν περίπου 10:15 με 10:30 το βράδυ και καθόμουν με δυο φίλους μου στην ψαροταβέρνα Μουράγιο, στην Αγία Μαρίνα της Βάρκιζας. Καθώς συζητούσαμε πέρασε ένα αεροπλάνο κι αμέσως μετά, οι φίλοι μου μού είπαν ότι έβλεπαν «κάτι», το οποίο ήταν πάνω από τη θάλασσα σε χαμηλό ύψος. Αμέσως, κοίταξα προς το μέρος που μου υπέδειξαν και παρατήρησα ότι εκεί υπήρχαν τρία σύννεφα, τα οποία ήταν φωτεινά το ένα πίσω από το άλλο, χωρίς να είναι ενωμένα μεταξύ τους, διαγράφοντας με μια τρελή πορεία στον ουρανό έναν κύκλο.

Κι άλλοτε κατέβαιναν προς τη θάλασσα κι άλλοτε ανέβαιναν προς τον ουρανό. Η διάρκεια του περιστατικού ήταν περίπου 25 λεπτά κι ο ουρανός ήταν καθαρός, χωρίς σύννεφα. Οι φίλοι μου θεώρησαν, στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν το συμβάν λογικά, ότι ήταν οι προβολείς κάποιου τσίρκου ή ντισκοτέκ. Στη διεξοδική όμως συζήτηση που ακολούθησε, παραδέχτηκαν ότι μάλλον έκαναν λάθος. Υπήρχαν μόνο αστέρια και η θάλασσα είχε ένα μικρό κυματισμό.

»Την άλλη μέρα, με έκπληξη διάβασα σε όλες τις εφημερίδες ότι το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε ταυτόχρονα στην Κερατέα, στην Αγία Μαρίνα όπου βρισκόμαστε κι εμείς, στο Κορωπί και νομίζω και στο Μαρκόπουλο ή στο Λαγονήσι. Κάποιο άτομο από την Κερατέα με το οποίο ήμασταν συνάδελφοι παλιά στο ξενοδοχείο στο οποίο εργάζομαι, μου είπε συγκεκριμένα ότι στην Κερατέα τα τρία αυτά «σύννεφα» εμφανίστηκαν στον ουρανό για περίπου δύο-τρεις ώρες, διατηρήθηκαν σταθερά στον ουρανό σε όλη τη διάρκεια, και οι κάτοικοι μέσα στην πόλη αναστατώθηκαν και το παρατηρούσαν».

Η κατασκευή της Αργούς έγινε από το ιερό ξύλο της βαλανιδιάς που ήταν ανθεκτικό τόσο στο νερό όσο και στη φωτιά. Η τοποθεσία στην οποία κατασκευάστηκε είναι ο Παγασές που βρίσκεται κοντά στο λόφο Γορίτσα στο Βόλο, (φωτογραφία κάτω) όπου έχουν αναφερθεί ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων και θεάσεις UFO. Σ’ αυτόν το λόφο ο μαγνητισμός πάντα είναι έντονος. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι στην κορυφή του υπάρχει ένα κτίσμα το οποίο έχει δυο ανάστροφα έψιλον, που απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους, και στη μέση τα ενώνει μια οριζόντια γραμμή την οποία διέρχεται στην μέση μια κάθετη γραμμή. Αυτό το σύμβολο δεν είναι τυχαίο, γιατί σύμφωνα με μαρτυρίες από διαφορετικά σημεία του πλανήτη μας, αυτό το σύμβολο υπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO.

Η τελευταία αναφορά σχετικά με αυτό το σύμβολο προέρχεται από τη Ρωσία και μεταδόθηκε από επίσημο πρακτορείο ειδήσεων. Σύμφωνα με αυτή την είδηση, στις 27/9/1989 αρκετά άτομα «είδαν από διάφορες αποστάσεις την πτήση και την προσγείωση ενός μυστηριώδους αντικειμένου με σχήμα έλλειψης, διαστάσεων 15 επί 6 μέτρων, με μια πόρτα στη μέση. Το αντικείμενο αυτό αιωρήθηκε σε απόσταση μισού μέτρου περίπου πάνω από την Γη και κατόπιν έβγαλε μερικά στηρίγματα, με τα οποία «πάτησε» στο έδαφος. Άνοιξε τότε η πόρτα και από το αντικείμενο βγήκε ένα πλάσμα ύψους τριών μέτρων, που κάλυπτε όλο το άνοιγμα της πόρτας. Τα χαρακτηριστικά του, όπως τα περιέγραψαν οι μάρτυρες, ήταν βάδισμα βαρύ, παντελής έλλειψη αυχένα, ενώ το κεφάλι του, που είχε τρία φωτεινά μάτια, έμοιαζε με ημισφαίριο στηριγμένο, χωρίς λαιμό στους ώμους. Για λίγο, ο εξωγήινος, μαζί με ένα ρομπότ που κατέβηκε μαζί του, βάδισε γύρω από το όχημα, επιθεώρησε το τοπίο κι έκανε μερικές κινήσεις σαν να έπαιρνε δείγματα από το έδαφος και μετά ανέβηκε στο όχημά του και αναχώρησε».

Όμως, το πιο σημαντικό στοιχείο, που δεν αναφέρθηκε από το ρωσικό πρακτορείο, αλλά μεταδόθηκε από το γνωστό αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CNN κι αναφέρθηκε μετέπειτα σε έγκυρα ερευνητικά περιοδικά, ήταν ότι αυτό το UFO είχε στη μία πλευρά του ένα έμβλημα, το οποίο, όπως το περιέγραφαν, ήταν όμοιο με εκείνο του Βόλου. Το πλήρωμα της Αργούς ήταν επίλεκτο, αφού συμμετείχαν σ’ αυτό ημίθεοι και ήρωες, από τους οποίους ορισμένοι είχαν Θεϊκές ικανότητες.

Ενδεικτικά αναφέρω τον Λυγκέα, για τον οποίο ο Ορφέας αναφέρει στα Αργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγκέας, μόνος αυτός από όλους τους ανθρώπους, έβλεπε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον απομακρυσμένα βάθη του αιθέρα και της θάλασσας και τα βάραθρα του Πλούτωνα που ζει κάτω από τη Γη». Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Λυγκέας, όπως οι γονείς του κι ο αδελφός του, είχε μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα οποία ουσιαστικά παρείχαν ανεκτίμητες γνώσεις, τις οποίες δεν έπρεπε να ξέρουν οι απλοί άνθρωποι.

Προσωπικά, πιστεύω ότι μέρος των γνώσεων αφορούσε και ανώτερα τεχνολογικά επιτεύγματα που εκείνη την εποχή θα τα θεωρούσαν μαγικά. Επομένως, ο Λυγκέας θα χρησιμοποιούσε κάποια συσκευή η οποία με τις ειδικές ακτίνες που διέθετε, μπορούσε να εισχωρεί παντού και να βλέπει τα πάντα, όπως σήμερα διαθέτουμε τις ακτίνες Χ για να ακτινογραφούμε το ανθρώπινο σώμα.

Επίσης, συμμετείχε ο Θεϊκός Ορφέας, ο οποίος γοήτευσε με την λύρα του ακόμα και τα τέρατα του Άδη (όπου είχε κατεβεί, για να φέρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη) καθώς και τους χθόνιους Θεούς. Είναι αξιοσημείωτο πως, όταν κόλλησε στην Γη η Αργώ, ο Ορφέας έπαιξε την λύρα του και με τις παλμικές κινήσεις που προκαλούσε, μετέβαλε την μοριακή δομή της Αργούς, με αποτέλεσμα να μειώνεται το βάρος της και να καθίσταται ικανή να υπερνικήσει την δύναμη της βαρύτητας.

Άλλα επίλεκτα μέλη της Αργούς ήταν ο Καλάις και ο Ζήτης, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να πετούν με τα υποπόδια που φορούσαν (και προφανώς ήταν πτητικές μηχανές). Εδώ υπενθυμίζω την πτητική μηχανή jetpac που χρησιμοποιούν ειδικοί Αμερικανοί κομάντος. Ακόμα συμμετείχαν οι Διόσκουροι, δηλαδή ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, οι οποίοι ήταν γιοι του Δία και της Λήδας, και είχαν κι αυτοί την ικανότητα να πετάνε. Επίσης, ο Αγκαίος γνώριζε τις πορείες των άστρων στον ουρανό και τις τροχιές των πλανητών.

Οι πιο γνωστοί κυβερνήτες της Αργούς ήταν ο Ηρακλής, ο Ιάσονας, ο Άργος, ο Τίφυς, ο Αγκαίος, ο Κάναπος.

Σχετικά με το σχήμα της Αργούς, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους, ήταν κυρτό κι από τα δύο μέρη, και εξωτερικά είχε ένα «τοίχωμα» το οποίο έπρεπε να περάσουν οι Αργοναύτες, για να εισέλθουν στο εσωτερικό του πλοίου που ήταν κοίλο: «Ούτε υπάρχει λιμάνι ως καταφύγιο των αμφικύρτων πλοίων» (Ορφικά, στ. 1188-1217). «Αφού εβάδιζαν υπεράνω από το τοίχωμα του πλοίου» (Ορφικά, στ. 612-642), «ταχέως έπειτα οι Μινύαι εισήλθαν ένοπλοι εις το κοίλον» (Ορφικά, στ. 500-528).

Το τελευταίο κομμάτι που τοποθετήθηκε πάνω στην Αργώ ήταν ένα ξύλο που έφερε η Αθηνά από τη Δωδώνη το οποίο «μιλούσε» κι οδηγούσε τους Αργοναύτες στην σωστή πορεία. Όπως γράφει ο αρχαίος συγγραφέας Απολλώνιος ο Ρόδιος στο έργο του Αργοναυτικά, «στην πλώρη της Αργούς έβαλε η Αθηνά ένα ξύλο από δρυ της Δωδώνης, το οποίο μιλούσε ανθρώπινα».

Η Αργώ «φώναξε» και είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο το βάρος του Ηρακλή. Αυτό το «κυβερνητικό» ξύλο όχι μόνο μιλούσε αλλά έδινε και διάφορες εντολές στους Αργοναύτες. «Η Αργώ μίλησε και είπε στους Αργοναύτες ότι δεν θα σταματήσει η οργή του Δία για το φόνο του Αψύρτου, του αδελφού της Μήδειας τον οποίο κομμάτιασε η ίδια και πετούσε τα κομμάτια του στην θάλασσα για να καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, αν δεν πάνε στην Αισονία κι εκεί καθαριστούν από το φόνο και την Κίρκη».

Αλλά και οι Αργοναύτες μιλούσαν μαζί της, όπως ο Ορφέας, ο οποίος της λεει: «Και τώρα, Αργώ, άκουσε τη δική μου φωνή όπως την άκουσες προηγουμένως». Σε μια άλλη περίπτωση αναφέρεται ότι μίλησε η Αργώ και είπε τα παρακάτω: «Ω, εγώ η δυστυχισμένη, μακάρι να είχα συντριβεί και καταστραφεί στις Κυανές Πέτρες και στην τρικυμία του Ευξείνου Πόντου. Παρά που τώρα άδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη άγνοια των βασιλέων. Επειδή τώρα η αιώνια Ερινύα μάς παρακολουθεί από πίσω ως τιμωρούς του συγγενικού αίματος του αποθανόντος Αψύρτου. Επέρχεται δε η μία συμφορά πάνω στην άλλη. Διότι τώρα θα κινδυνεύσω να περιέλθω σε άθλια κι οδυνηρή δυστυχία, εάν πλησιάσω στις Ιερνίδες Νήσους, εάν βεβαίως, αφού παρακάμψετε τα Ιερά Ακρωτήρια, δεν φθάσετε στον κόλπο εσωτερικά της ξηράς και της απέραντης θάλασσας, κι εγώ φθάσω έξω στο Ατλαντικό Πέλαγος. Αφού είπε (η Αργώ) αυτά, σταμάτησε να μιλά…» (στ. 1160-1188).

Υπάρχουν κι άλλα σημεία στα Αργοναυτικά, τα οποία μας παρέχουν την ένδειξη ότι αυτό το ξύλο πρέπει να ήταν ένα είδος ασύρματης επικοινωνίας μεταξύ των Αργοναυτών και της Αθηνάς ή των άλλων Ολύμπιων Θεών οι οποίοι τους καθοδηγούσαν όποτε χρειάζονταν την βοήθειά τους.

Η άποψη ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο από τους παρακάτω στίχους που ουσιαστικά αναφέρουν ότι η Αργώ «πετούσε»: «Οι Άλπεις έχουν εκτεταμένη αιχμήν, επικάθηται δε πάντοτε εκεί ομίχλη. Από δω ξεκινήσαντες βιαστικά…» (Ορφικά, στίχοι 1131-1136). «Τούτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν η μοίρα και η ανάγκη τού επέβαλε να αποθάνει υπεράνω (πάνω από) της Λιβύης» (Ορφικά, στίχοι 118-131).

Είναι ευνόητο ότι ένα πλοίο δεν μπορεί να ξεκινάει από τις Άλπεις ούτε να πετάει πάνω από την Λιβύη, αλλά ούτε, όπως αναφέρεται στο παρακάτω απόσπασμα, να βρίσκεται σε μια κλειστή λίμνη όπως η Τριτωνίδα. Σχετικά με αυτό το θέμα γράφει ο Ηρόδοτος: «Ενώ η Αργώ περιέπλεε τον Μαλέα παρασύρθηκε, όπως λένε, από βόρειο άνεμο και ρίχτηκε μακριά, στη Λιβύη. Πριν όμως αντιληφθεί την ξηρά, ρίχτηκε στα βράχια της λίμνης Τριτωνίδας».

Επίσης, ο Ι. Ρισπέν στο έργο του Ελληνική Μυθολογία αναφέρει ότι: «Μετά την αναχώρησή τους από το νησί των Φαιάκων, οι Αργοναύτες έφτασαν κοντά στην Πελοπόννησο. Σφοδρή όμως τρικυμία τους απομάκρυνε απ’ αυτή και τους έριξε στις ακτές της Λιβύης. Αφού αποβιβάστηκαν στις αμμώδεις προσχώσεις της Μεγάλης Σύρτεως, βάδισαν επί δώδεκα μέρες και δώδεκα νύχτες, μεταφέροντας την Αργώ στους ώμους τους και έφτασαν στην Τριτωνίδα, από την οποία βγήκαν χάρη στον Τρίτωνα».

Σε αυτό το σημείο πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθεί ότι, όταν στην αρχαιότητα αντέγραφαν κάποιο έργο, δεν το μετέφεραν πάντοτε με ακρίβεια, αλλά, αν υπήρχε κάποιο ακατανόητο γι’ αυτούς κείμενο, είτε το παρέλειπαν είτε το προσάρμοζαν στο γενικό νόημα του έργου. Στην παραπάνω περίπτωση, που ο αντιγραφέας αγνοούσε ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο και αδυνατούσε να κατανοήσει πώς ένα πλοίο από την ανοικτή θάλασσα βρέθηκε σε μια λίμνη, πρόσθεσε την δική του εκδοχή, που θεωρούσε ότι ήταν η πιο λογική, ότι δηλαδή το μετέφεραν οι Αργοναύτες δώδεκα ημέρες και νύχτες στους ώμους τους και μετά το έριξαν στην λίμνη, ή σύμφωνα με την άλλη εκδοχή, ότι παρασύρθηκε από βόρειο άνεμο και έπεσε στην λίμνη.

Η Αργώ εκτός από διαστημόπλοιο ήταν και υποβρύχιο, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους: «Αλλά εις τους Μινύας οι Θεοί επέβαλον σκληράν δυστυχίαν, εις το έσχατον δε μέρος του βυθού διαπλεύσαμεν το ύδωρ (Ορφικά, στ. 1068-69)». «Όταν ανεφάνη κατά τη δεκάτην ημέραν η αυγή που φωτίζει τους ανθρώπους, προσηγγίσαμε εις τα Ριπαία Υψώματα, από εκεί δε αμέσως η Αργώ προχωρούσα ταχέως διήρχετο δια στενού ρείθρου».

Σχετικά με αυτούς τους στίχους, ο ερευνητής-συγγραφέας Κωνσταντίνος Ποταμιάνος στο βιβλίο του Τα Ιερά Όπλα των Ελλήνων παραθέτει την παρακάτω αξιόλογη αναφορά: Είναι ενδιαφέροντα αυτά που αναφέρει ο Μ. Αβογκάντρο σε άρθρο του στο περιοδικό ΗΛΙΟΣ με τον τίτλο Ευρέθησαν Θερμαί Διαβάσεις Υπό τον Παγωμένον Ωκεανόν (τεύχ. 533, 18 Σεπτεμβρίου 1954) και πιθανότατα το στενό ρείθρο από το οποίο διήρχετο η Αργώ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία υποθαλάσσια θερμή διάβαση. Γράφει, λοιπόν, ο Μ. Αβογκάντρο για μια σοβιετική αποστολή που είχε οργανωθεί από τον καθηγητή Λόπωφ, και η οποία πέρασε κάτω από τους πάγους του Πόλου με υποβρύχιο. Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο:

«Το μικρό αυτό εύχρηστον υποβρύχιον, καλώς εξωπλισμένον παρέπλευσε τας αρχάς του Δεκεμβρίου του 1953 όλας τας γνωστάς ακτάς από την θάλασσαν του Μπάρεντς μέχρι των νήσων Βράγγελ, διερχομένον δια του ακρωτηρίου Τσελιούσκιν. Κατόπιν πολλών ακάρπων αναγνωρίσεων, ανεκάλυψε την είσοδον υπογείου διώρυγος που εξηκολούθει υπό τα παγόβουνα με μίαν θάλασσαν «αεριζομένην», δηλαδή θάλασσαν που επέτρεπε μεταξύ αυτής και του θόλου των πάγων χώρον αναπνευσίμου αέρος. Άλλοτε το υποβρύχιον ήτο εις θέσιν να πλέη εις την επιφάνειαν, άλλοτε δε έπρεπε να βυθισθή δια να αποφύγη την επικίνδυνον γειτονίαν ενός παγωμένου όγκου από τον οποίον έπρεπε να προστατευθή.

Η διάβασις εφαίνετο προσανατολισμένη από ανατολών προς δυσμάς και συχνά διηρείτο εις διακλαδώσεις, μεταξύ των οποίων η εκλογή εφαίνετο δύσκολος. Πολλές φορές ο πλοίαρχος εβύθιζε το σκάφος του μεταξύ δύο τοίχων πάγου, δια να διαπιστώση τελικώς, ότι κάτω ωρισμένου βάθους, όλαι αυταί αι διώρυγες επικοινωνούν μεταξύ των. Ήτο αρκετόν να βυθισθή το σκάφος τριάντα μέτρα, δια να ευρεθή εις το ελεύθερον νερό. Ο πάγος των παγοβούνων έλυωνεν εις το βάθος αυτό υπό την επίδρασιν της υδροστατικής πιέσεως, όποια και αν ήτο η θερμοκρασία του ύδατος. Εξάλλου, η θερμοκρασία αυτή, ανήρχετο άνω του μηδενός, υπό την επίδρασιν των ρευμάτων θερμού ύδατος, των οποίων η γενική κατεύθυνσις διετηρείτο από νότου προς βορράν. Το βάθος της θαλάσσης ποτέ δεν έφθανε τα 300 μέτρα, ενώ συνήθως περιωρίζετο εις τα 25 έως 30 μέτρα …»

Η Αργώ, πίνακας του Κωνσταντίνου Βολανάκη

Αλλά και στο παρακάτω απόσπασμα αποδεικνύεται ότι η Αργώ είχε φθάσει στο Βόρειο Πόλο: «Έπειτα οδηγούντες το ταχύ πλοίον εφθάσαμεν εις τους Κιμμερίους, οι οποίοι μόνοι εκ των άλλων ανθρώπων είναι εστερημένοι από το φως του ηλίου, του διατρεχόντος δια πυρός γιατί το όρος Ρίπαιον και το ύψωμα Κάλπιον εμποδίζουν την ανατολή του ηλίου».

Είναι ευνόητο ότι αυτό το απόσπασμα αφορά πολικές περιοχές, αφού στο Β. Πόλο από τις 21 Μαρτίου μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου είναι συνέχεια ημέρα και από τις 24 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 20 Μαρτίου επικρατεί συνέχει νύχτα, ενώ στο Ν. Πόλο στα ίδια χρονικά διαστήματα επικρατεί νύχτα και ημέρα. Ακόμα, η ονομασία Ριπαία Όρη, πρέπει να αφορά τα παγόβουνα, που αφθονούν σε αυτή την περιοχή τα οποία κατακρημνίζονται, δηλαδή ρίπτονται (ριπαία) στη θάλασσα.

Αυτό το γεγονός δεν πρέπει να μας προβληματίζει, γιατί σήμερα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν UFO τα οποία εισέρχονται στη θάλασσα, όπου συνεχίζουν υποβρυχίως την πορεία τους. Σχετικό είναι το παρακάτω περιστατικό που συνέβη στις 4/10/1989 στη Μήλο, όταν τέθηκαν σε συναγερμό το πρωί οι λιμενικές αρχές της περιοχής, ύστερα από σήμα του πλοιάρχου του με παναμαϊκή σημαία πλοίου ΧΟΠ-2, το οποίο ανέφερε πτώση αεροσκάφους στη θάλασσα.

Ο πλοίαρχος του ΧΟΠ-2 Ιωάννης Γάλαρης είπε ότι το πρωί στις 9:30 είδε κάτι να πέφτει στη θάλασσα, αλλά δεν μπόρεσε να διαπιστώσει αν ήταν αεροσκάφος, μετεωρολογικό φαινόμενο ή άγνωστης ταυτότητας αντικείμενο. Από εκτεταμένη έρευνα που έκανε σκάφος του Λιμενικού στη θαλάσσια περιοχή νότια της νησίδας του Αγίου Γεωργίου δεν διαπιστώθηκε η πτώση αεροσκάφους. Ο Β’ μηχανικός του πλοίου είπε ότι είδε κάτι να πέφτει στη θάλασσα μέσα από καταιγίδα και να αφήνει πίσω του δύο έντονες γραμμές οι οποίες παρέμειναν στον ουρανό τριάντα περίπου λεπτά. Ο ασυρματιστής του πλοίου πάντως Ιωάννης Κοντογεωργάκης είπε ότι επί δέκα λεπτά περίπου η θάλασσα έβραζε και ύστερα από 45 λεπτά περίπου είδε δύο αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας να πετάνε με κατεύθυνση την Κίμωλο. Κάτοικοι της Μήλου αποδίδουν το όλο θέμα σε ανέβασμα της θάλασσας που οι ντόπιοι ονομάζουν «τρόμπα».

Το γεγονός ότι έβραζε η θάλασσα, που συμβαίνει συνήθως όταν ένα UFO γίνεται υποβρύχιο, καθώς και η πτήση των πολεμικών αεροπλάνων, που ασφαλώς δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία, αποτελούν αποδεικτικά στοιχεία για την πραγματική φύση αυτού του περιστατικού.

Όμως και η γλώσσα που μιλούσαν οι Αργοναύτες δεν ήταν η καθομιλουμένη της εποχής. Σχετικά με αυτό το στοιχείο, υπάρχει μια αξιόλογη άποψη από τους Γάλλους ερευνητές Ζακί Μπερζιέ, Λούι Πάουελς και Ζακ Μπεργκιέρ, οι οποίοι στο βιβλίο τους Αιώνιος Άνθρωπος γράφουν τα παρακάτω:

Μερικοί οξυδερκείς συγγραφείς, που τους έκανε εντύπωση η ομοιότητα που υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις «γοτθική» και «γεωτική», πίστεψαν ότι πρέπει να υπήρχε στενή σχέση ανάμεσα στη γοτθική και στη γεωδαιτική ή μαγική τέχνη. «Για μας, γοτθική τέχνη –«αρ γκοτίκ» στα Γαλλικά– δεν είναι παρά μια ορθογραφική παραμόρφωση της λέξης «αργκοτίκ» που σημαίνει γλώσσα της πιάτσας και που η ομοφωνία της είναι τέλεια, σύμφωνα με το νόμο της φωνητικής. Είναι η παραδοσιακή σολομωνική που διέπει όλες τις γλώσσες και δεν παίρνει καθόλου υπόψη της την ορθογραφία. Ο καθεδρικός ναός είναι ένα έργο τέχνης «art gοth» ή «argοt» (αργκό) σαν «μια ιδιάζουσα γλώσσα για όλα τα άτομα που έχουν συμφέρον να επικοινωνούν τις σκέψεις τους, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί απ’ αυτούς που τους περιβάλλουν». Πρόκειται συνεπώς, για μια αποκρυφιστική ομιλούμενη.

Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν την μάγκικη γλώσσα είναι αποκρυφιστές απόγονοι των argο (αργκό)-ναυτών (Αργοναυτών), που επέβαιναν στο πλοίο Αργκό (Αργώ), πλέοντας με ούριο άνεμο προς την ευδαίμονα παραλία της Κολχίδας, για να κατακτήσουν το ξακουστό χρυσόμαλλο δέρας (…).

Όμως η Αργώ, εκτός από τον πλανήτη μας, ταξίδευε σε άλλες διαστάσεις ή σε άλλα πλανητικά συστήματα του γαλαξία μας. Όπως αναφέρεται σχετικά, ο Ορφέας γνώριζε καλά τις πύλες του Άδη και τις πύλες του Ηλίου. Με τη φράση «πύλες του Άδη» κρυπτογραφείται το πέρασμα σε άλλες διαστάσεις και με την φράση «πύλες του Ηλίου» τα ταξίδια σε άλλα πλανητικά συστήματα. Για να επιτευχθούν αυτά τα διαπλανητικά ταξίδια, η Αργώ εκμεταλλευόταν τις παράδοξες ιδιότητες που υπάρχουν στο τρίγωνο των Βερμούδων, οι οποίες ήταν γνωστές στους Ολύμπιους Θεούς, καθώς και σε ορισμένους μύστες.

Το τρίγωνο των Βερμούδων είναι μια περιοχή η οποία εκτείνεται από το Μαϊάμι στο Πουέρτο Ρίκο και στις Βερμούδες, και το οποίο έχει καταστεί γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο για τις εξαφανίσεις αεροπλάνων και πλοίων που συμβαίνουν εκεί σε άτακτα χρονικά διαστήματα, οι οποίες, σύμφωνα με την τελευταία άποψη, οφείλονται σε ηλεκτρομαγνητικές και βαρυτικές ανωμαλίες που προκαλεί μία πύλη σε άλλες διαστάσεις ή άλλα πλανητικά συστήματα. Στην περιοχή αυτή, σύμφωνα με διάφορους ερευνητές, υπήρχε η μυθική ήπειρος Ατλαντίδα, στην οποία χρησιμοποιούσαν απεριόριστες ποσότητες ενέργειας, την οποία παρείχε ένας γιγαντιαίος κρύσταλλος, ο οποίος τη συνέλεγε από το ηλιακό μας σύστημα.

Όπως εικάζεται, μετά τον κατακλυσμό της Ατλαντίδας αυτός βυθίστηκε στην περιοχή του τριγώνου των Βερμούδων κι εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να λειτουργεί σε άτακτα χρονικά διαστήματα, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν τα γνωστά φαινόμενα. Όπως διαφαίνεται από το παρακάτω απόσπασμα, και η Αργώ είχε κινδυνεύσει σε αυτό το σημείο. «Εμείς δε νομίζαμε ότι δεν θα μπορέσουμε να διαφύγουμε την ολοκληρωτική καταστροφή, εάν ο Αγκαίος δεν κατηύθυνε το πλοίο, το οποίο εκινείτο κάτω από ισχυρή δύναμη, ώστε να έλθει στο δεξιό μέρος του αιγιαλού, αφού το ανάγκασε να υπακούσει στα πελεκητά πηδάλια, εκείνο δε (το πλοίο) ανεπήδησε στην επιφάνεια της θάλασσας πιεζόμενο από τα δύο χέρια του».

Αυτή η περιοχή, καθώς και οι κίνδυνοι που κρύβει, ήταν γνωστή κατά την αρχαιότητα, και στα Ορφικά αναφέρεται με τις ονομασίες «Στύγα» και «Κυανές» ή «Συμπληγάδες Πέτρες». Όπως αναφέρει ο Ορφέας: «…πλησίον εις τας Κυανάς Πέτρας, περί των οποίων κάποτε μου έκανε προφητικόν λόγον η μητέρα μου, η συνετή Καλλιόπη» (στ. 672-700).

Αλλά και ο Ησίοδος, στο έργο του Θεογονία, αναφέρει στους στίχους 790-815 ότι το νερό της Στύγας χρησιμοποιείται για τη δοκιμασία των Θεών και αναφέρει ότι το νερό αυτό, που τριγυρίζει με δίνες ασημένιες, μπορεί κατά τη δοκιμασία ενός Θεού να τον ρίξει κάτω χωρίς αναπνοή, δίχως φωνή και να μην μπορεί να γευτεί την αμβροσία και το νέκταρ. Τα μέλη του μπορεί να σκεπαστούν από παράλυση. Το κακό μπορεί να τελειώσει στο χρόνο επάνω, όμως επί εννιά χρόνια θα είναι ανήμπορος να παίρνει μέρος στα συμβούλια και στα συμπόσια των Θεών. Ίσως μελλοντικά, όταν οι επιστήμονες ανακαλύψουν τους νόμους που διέπουν αυτό το φαινόμενο, θα εκμεταλλευτούν τη Στύγα, όπως η Αργώ, για ταξίδια σε άλλες διαστάσεις ή πλανητικά συστήματα.

Για να είναι πλήρης αυτή η έρευνα για την αρχαία Αργώ, πρέπει να αναφέρουμε ότι η ενέργεια με την οποία έκανε τις εναέριες πτήσεις της ήταν τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία αντλούσε από ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό σύστημα το οποίο εκμεταλλευόταν και, παράλληλα, ενίσχυε σημαντικά τις φυσικές δυνάμεις της Γης. Το σκελετό αυτό του γεωδαιτικού συστήματος αποτελούσαν τα παρακάτω τρία συστήματα του πλανήτη μας. Το πρώτο ήταν στην περιοχή της Μεσογείου στο ρήγμα της Ερυθράς Θάλασσας, το δεύτερο στην τάφρο του Πουέρτο Ρίκο στην Αμερική και το τρίτο στην τάφρο Ραπάτο της Ιαπωνίας. Αυτά τα τρία σημεία, με αποστάσεις 120 μοιρών μεταξύ τους, σχημάτιζαν ένα ισόπλευρο τρίγωνο στην σφαίρα της Γης που αποτελούσε την βάση μιας ανεστραμμένης πυραμίδας που είχε κορυφή το κέντρο της Γης. Ενδιάμεσα, οικοδόμησαν πυραμίδες και τις ενίσχυσαν με μεγαλιθικά έργα.

Για τα ταξίδια της Αργούς έξω από τον πλανήτη μας χρησιμοποιούσαν υδρογόνο, για το οποίο υπάρχει σχετική αναφορά σε αρχαία Ινδικά κείμενα όπου αναφέρεται ότι τα «βιμάνας» (vimanas), τα οποία ήταν ένας άλλος τύπος διαστημοπλοίων που κατασκεύαζαν οι Γιαβάνας (δηλαδή οι Ίωνες-Έλληνες), χρησιμοποιούσαν τον υδράργυρο ως κινητήρια δύναμη. Όπως γράφει σχετικά το Βεδικό κείμενο Samaragana Sutradhara, «μέσα πρέπει να τοποθετήσει κανείς την μηχανή υδραργύρου με την σιδερένια συσκευή θερμότητάς από κάτω. Μέσω της ενέργειας που είναι λανθάνουσα στον υδράργυρο και που θέτει την προωθητική τρόμπα σε κίνηση, ένας άνθρωπος που κάθεται μέσα μπορεί να ταξιδέψει μια μακρινή απόσταση στον ουρανό… στην εξωτερική δομή πρέπει να κλειστούν τέσσερα δοχεία υδραργύρου. Όταν αυτά θερμανθούν με ελεγχόμενη φωτιά… η «βιμάνα», μέσω του υδραργύρου, αναπτύσσει σφοδρή δύναμη σαν του κεραυνού… όταν αυτή η σιδερένια μηχανή, με σωστά συγκολλημένες τις ενώσεις, γεμίσει με υδράργυρο και η φωτιά φτάσει στο υψηλότερο τμήμα της, αναπτύσσει δύναμη με το βρυχηθμό λιονταριού… και μεμιάς γίνεται σαν μαργαριτάρι στον ουρανό…»

@Σωκράτης Αικατερινίδης

t.p. Αυτό το κείμενο φαίνεται απλοϊκό, όμως ουσιαστικά είναι κρυπτογραφημένο, και ενδεικτικά αναφέρω την λέξη «φωτιά», που βέβαια, δεν υπονοεί την γνωστή φωτιά, αλλά κρυπτογραφεί την Οργονοενέργεια, την οποία κατείχε κι εκμεταλλευόταν το Δωδεκάθεο, όπως και κάθε θεικό πλάσμα και είναι το εκ διαμέτρου αντίθετο με την υποδεέστερη πυρηνική ενέργεια. Είναι αξιοσημείωτο ότι στην ονομασία «πυραμίδα» υπάρχει η λέξη «πυρ» καθόλου τυχαίο, επειδή η πυραμίδα του Χέοπα στην Αίγυπτο, όπως προκύπτει από την διαρρύθμιση των θαλάμων της, από το περιεχόμενό τους και από τα υλικά που βρέθηκαν μέχρι σήμερα μέσα στην πυραμίδα, όπως πλάκες από χαλαζία και γρανίτη, ήταν ένας οργονοενεργειακός αντιδραστήρας, ένας τεράστιος orgonion]

Η ναυπήγηση της Αργούς έγινε, σύμφωνα με τον μύθο, μετά από αίτημα του αρχηγού της εκστρατείας Ιάσονα, από τον Άργο και τα αδέρφια του, Κυτίσουρο, Μέλανα και Φρόντιδα. Ως τόπος της ναυπήγησης αναφέρονται οι Παγασές, Θεσαλλικό επίνειο που απείχε απόσταση είκοσι σταδίων από την Ιωλκό. Ο βασιλιάς της Ιωλκού, Πελίας, πρόσταξε τον Άργο να μην καρφώσει στέρεα το πλοίο, ούτως ώστε στην πρώτη τρικυμιά να βυθιστεί. Ο Άργος, όμως, αγνόησε την εντολή του Πελία κτίζοντας ένα πλοίο άψογο, κατασκευαστικά, ενώ συμμετείχε και ο ίδιος στην εκστρατεία.

Πέρα από την πλέον διαδεδομένη εκδοχή, με βάση την οποία η Αργώ ναυπηγήθηκε από το υιό του Φρίξου, η κατασκευή της αποδίδεται, επίσης, στον Άργο, ήρωα του Άργους ή και στον Άργο από τις Θεσπιές. Διασώζεται ακόμη μύθος, που φέρει ως κατασκευαστή του πλοίου τον Ηρακλή, ο οποίος επέλεξε το όνομα για να τιμήσει τον ευνοούμενο του, Άργο.

Η Αργώ περιγράφεται ως το γρηγορότερο και το πλέον στέρεο σκάφος της εποχής του. Επιπλέον, ήταν εξαιρετικά ελαφρύ, ώστε να παρέχει τη δυνατότητα μεταφοράς του στην στεριά από το πλήρωμά του. Κάποιες, περισσότερο λεπτομερείς, πηγές προσδιορίζουν το μήκος του πλοίου στα 50 έως 60 μέτρα (μακρά ναυς). Κυβερνήτης του πλοίου ήταν ο Τίφυς.

Αναφέρεται, επίσης, ότι η Θεά Αθηνά (ή η Ήρα) τοποθέτησε στην πλώρη του ένα κλαδί από την Δωδωναία Δρυ. Αυτό είχε μαντικές ιδιότητες, μιλούσε με ανθρώπινη λαλιά και προειδοποιούσε τους Αργοναύτες για τους αναμενόμενους κινδύνους. Η χωρητικότητα του σκάφους αποτελεί ένα θέμα, στο οποίο παρατηρούνται σημαντικές αποκλίσεις μεταξύ των διαφόρων αφηγήσεων. Κάποιες πηγές αναφέρουν θέσεις για εξήντα κωπηλάτες, άλλες για πενήντα (πεντηκοντήρης) και άλλες για λιγότερους.

Μετά το πέρας της εκστρατείας, οι Αργοναύτες αφιέρωσαν το πλοίο τους στο ναό του Ποσειδώνα στον Ισθμό. Με βάση το μύθο, η Αργώ συνδέεται και με το τέλος του Ιάσoνα. Σε μεγάλη ηλικία, ο Ιάσων, έπειτα από υπόδειξη της Μήδειας, κάθισε στην πρύμνη της Αργούς για να αναπαυθεί. Σε αυτή τη θέση βρήκε τραγικό θάνατο εξαιτίας της πτώσης ενός ιστίου (καταρτιού) του πλοίου, στο οποίο ήταν πλέον έντονα τα σημάδια του χρόνου.

Η Αργώ μεταφέρθηκε αργότερα στον ουρανό και μετασχηματίσθηκε στον ομώνυμο αστερισμό.

Υπήρχε, μάλιστα, μία παράδοση, πως τμήμα του πλοίου μεταφέρθηκε στη Ρώμη και εκτίθετο μέχρι το 100 μ.κ.ε.

Μεταξύ των Αργοναυτών συγκαταλέγονται:

Ιάσων, ο αρχηγός της εκστρατείας
Αγκαίος ο Μέγας της Τεγέας, υιός του Λυκούργου του Αλέου
Αγκαίος ο Μικρός, Λέλεγας της Σάμου, υιός του Ποσειδώνος
Άδμητος, πρίγκιπας των Φερών
Αιθαλίδης, υιός του Ερμή
Άκαστος, υιός του βασιλιά Πελία
Άκτωρ, υιός του Υπεράσιου από την Αχαική Πελλήνη
Άμυρος, Θεσσαλός υιός του Ποσειδώνα
Αμφιάραος, ο μάντης από το Άργος
Αμφιδάμας, υιός του Λυκούργου
Άργος των Θεσπιών, υιός του Φρίξου (ο κατασκευαστής της Αργούς)
Ασκάλαφος ο Ορχομένιος, υιός του Άρη
Αστερίων, υιός του Κομήτη
Αταλάντη, η παρθένος κυνηγός
Αυγείας, υιός του βασιλιά Φορβάντα της Ηλείας
Βούτης των Αθηνών, ο μελισσοκόμος
Εργίνος ο Αργοναύτης της Μίλητου
Ευρύαλος, υιός του Μεκίστου, ένας από τους Επίγονους
Ευρυδάμας των Δολόπων, από τη λίμνη Ξενία
Εύφημος του Ταίναρου, ο κολυμβητής
Εχίων, υιός του Ερμή
Ηρακλής
Θησέας από την Αθήνα
Ίδας, υιός του Αφαρέως της Μεσσήνης και ο
Λυγκέας, ο παρατηρητής, αδελφός του
Ίδμων του Άργους, υιός του Απόλλωνα
Ίφικλος του Θεστίου, της Αιτωλίας
Ίφιτος του Ευρύτου ή ο Ίφις του Σθενέλου, αδελφός του βασιλιά Ευρυσθέα των Μυκηνών
Καινέας των Λαπίθων
Καλάις, ο φτερωτός υιός του Βορέα και ο
Ζήτης, ο αδελφός του
Κάνθος της Εύβοιας
Κάστωρ, ο Σπαρτιάτης παλαιστής και ο
Πολυδεύκης, ο πυγμάχος αδελφός του (οι Διόσκουροι)
Κηφέας, υιός του Άλεου της Αρκαδίας
Κορωνός των Λαπίθων, Γυρτών της Θεσσαλίας
Λαέρτης, υιός του Ακρίσιου από το Άργος, ο πατέρας του Οδυσσέα
Μελάμπους της Πύλου, υιός του Ποσειδώνος
Μελέαγρος της Καλυδώνος
Μόψος των Λαπίθων
Ναύπλιος ο Νεώτερος, υιός του Κλυτονήου και εγγονός του Ναυβόλου
Ορφέας, ο ποιητής από την Θράκη, υιός του Απόλλωνα και της Κλειώς και άντρας της Ευρυδίκης
Παλαίμων, υιός του Ήφαιστου, Αιτωλός
Περικλύμενος ο Τελαμών
Περικλύμενος της Πύλου, εγγονός του Ποσειδώνος
Πηλέας ο Μυρμιδών, πατέρας του Αχιλλέα, υιός του Αιακού και της Ενδηίδας
Πηνέλεως, υιός του Ιππάλμου της Βοιωτίας
Ποίας, υιός του Θαυμάκου της Μαγνησίας
Πολύφημος, υιός του Έλατου της Αρκαδίας
Τελαμώνας της Λοκρίδας, πατέρας του Αίαντα του Λοκρού, αδερφός του Πηλέα
Τίφυς, από τις Σίφες της Βοιωτίας (ο τιμονιέρης της Αργούς)
Ύλας των Δρυόπων, ιπποκόμος του Ηρακλή
Φαληρεύς, ο Αθηναίος τοξότης
Φανός ο Κρητικός, υιός του Διόνυσου και ο
Στάφυλος, ο αδελφός του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Αργοναυτικά, Απολλώνιου Ρόδιου, Καρδαμίτσα 1988.
Η Αληθινή Προϊστορία, Ιωάννου Πασσά, Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου.
Αργώ, Θεόδωρου Αξιώτη, Σμυρνιωτάκης.
Εξωγήινα Όντα στην Ελλάδα, Σωκράτη Αικατερινίδη, τόμοι Α’, Β’, Διμελή 1997
Τα Ιερά Όπλα των Ελλήνων, Κωνσταντίνου Ποταμιάνου, Ελεύθερη Σκέψις 2000.
O Αιώνιος Άνθρωπος, Louis Pauels & Jacques Bergier, Κονιδάρη 1978.

Φωτογραφίες GYPAS

terrapapers.com