Από τήν Αμεροληψία τής Ίσης Απόστασης στήν Αλήθεια εάν Ζή ή δέν Ζή….

Από τήν Αμεροληψία τής Ίσης Απόστασης στήν Αλήθεια εάν Ζή ή δέν Ζή….

Εάν ερχόνταν ένα ξένο πλάσμα από μακρυά από τό μακρυνό Σύμπαν ή ήσουν εσύ ή γίνεσαι εσύ ένας ακροατής που βαστά ίσες αποστάσεις από κάθε άποψη, που στήν συνέχεια εξετάσει τήν αλήθεια πιστεύωντας όλες τίς αντίθετες απόψεις, πεποιθήσεις καί αποδείξεις καί στήν συνέχεια εξετάζει τήν αλήθεια μή πιστεύωντας σέ καμμία άποψη, όμοια καί αντίθετη άποψη, που δέν πιστεύει σέ καμμία πεποίθηση καί σέ καμμία απόδειξη θά έφθανε στό ίδιον παρονομαστή συμπεράσματος κάθε φορά… Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια, η πρώτη μεγάλη αλήθεια που θά έφθανε. Μετά αυτό τό φωμοδεσμομηχανικό/κβαντομηχανικό πλάσμα θά διερωτείτο όχι επειδή εκείνη τήν στιγμή τό ανακάλυψε αλλά διότι εφαρμόζει επαγωγική μαθηματική σειριακή διαντίληψη: «δέν μπορεί νά είναι όλα αλήθεια συνεπώς δέν μπορεί νά είναι όλα ψέματα, δέν μπορεί νά είναι όλα ψέματα συνεπώς δέν μπορεί νά μήν υπάρχει αλήθεια, ποία είναι η αλήθεια, πότε ισχύει η μέν καί πότε η δέ αλήθεια καί πότε ισχύει τό ψεύδος;»….

Σού έχω αποκαλύψει τήν μεγαλύτερη αλήθεια γιά τό πώς νά σκέπτεσαι. Πώς νά σκέπτεσαι μέ τήν σειρά Αμερόληπτως, έστω καί άν μέσα σού ή μέ αποδείξεις ή μέ δήθεν αποδείξεις έχεις πεποίθηση ότι η αλήθεια είναι στό μέν ή στό δέ μέρος. Γιά νά τό επαληθεύσεις ότι η αλήθεια είναι στό μέρος σού, στό μέρος τού ψυχικού σού κόσμου, στό μέρος τής πεποίθησης σού, στό μέρος τού «κόμματος» σού, στό μέρος τής πίστης σού, πρέπει νά εξετάσεις αμερόληπτα μέ δίκαιη Ίση Απόσταση από τό κάθε Μέρος καί τήν κάθε Πεποίθηση. Αυτό που σού λέγω μέ εκατοντάδες άρθρα, είναι αυτό, όλο αυτό, μόνο αυτό! Εάν δέν τό εξετάσεις μέ δίκαιο, μέ αυτό τό δίκαιο, μέ τό μοναδικό δίκαιο τής Λογικής, δέν θά λάβεις όλες τίς απαντήσεις γιά τό μέρος σού καί γιά τό μή μέρος σού καί εάν ακόμη είσαι βέβαιος ότι η αλήθεια είναι μέ τό μέρος σού καί στό μέρος σού, δέν θά είσαι απολύτως δίκαιος καί απολύτως εξερευνητής τής αλήθειας, εάν δέν τό δείς, δέν τό εξετάσεις, δέν τό επισκοπίσεις, δέν τό ζυγίσεις καί μέ τόν τρόπο αυτό οπωσδήποτε καί τόν οποίον σού υποδεικνύω!

Αυτό που σού λέγω είναι ότι δέν ξεκινάς τήν αναζήτηση προκεκατελειμένος διότι θά καταλήξεις προκεκατελειμένως στό προκεκατελημένο….

Τό μεγαλύτερο ερώτημα όλων τών εποχών που τρισεκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν απ’ αυτήν τήν γήν καί ποτέ δέν έμαθαν όλοι μαζύν καί ποτέ δέν συμφώνησαν είναι άν υπάρχει ή δέν υπάρχει ψυχή; Καί άν υπάρχει άν ζή μετά θάνατον καί άν ζή μετά θάνατον τί γίνεται μ’ αυτήν; Επανέρχεται ή πάει όπου πάει καί αυτός είναι ό κύκλος τής περιπέτειας τής; Καί άν υπάρχει ψυχή πότε γεννάται; Πρίν τήν γέννηση τού σωματικού εμβρύου, μετά ή ταυτόχρονα; Πότε θά απαντήσεις άνθρωπε; Πότε μέ απόδειξη πειστική στόν κάθε άνθρωπο; Ποτέ! Άρα τί μού λές ότι έφτασε ψηλά ό πολιτισμός σού επειδή έφτασε ψηλά ό εγωισμός σού; Πούποτε ψηλά δέν έφτασες, στά ίδια αμφίγνωμα καί αμφόγνωμα κατάρτια τής άγνοιας γυρίζεις καί ξανά γυρίζεις έκτοτες!

Ποίος μπορεί νά αποδείξει μέ τρόπον πειστικό σέ όλους τούς ανθρώπους ότι υπάρχει ψυχή; Ποίος μπορεί νά αποδείξει μέ τρόπον πειστικό σέ όλους τούς ανθρώπους ότι δέν υπάρχει ψυχή; Κανείς καί κανείς!….

Τό ίδιο ερώτημα άν υπάρχει ή δέν υπάρχει ψυχή προαντικατοπτρίζει άν υπάρχει = ζή Θεός ή δέν ζή! Όποιος απαντάει στό πρώτο απαντάει καί στό δεύτερο ερώτημα. Όλη σού η ελευθερία, όλη σού η γνώση, όλη σού η γνώμη, όλη σού η πράξη, γυρίζει καί καθορίζεται χωρίς νά τό ξέρεις ή νομίζοντας ότι τό ξέρεις από τό τί πιστεύεις, στό ερώτημα υπάρχει ψυχή ή δέν υπάρχει ψυχή, στό ερώτημα υπάρχει Θεός ή θεοί, ή δέν υπάρχει Θεός ή θεοί. Στό ερώτημα υπάρχει Θεία Ηθική ή δέν υπάρχει ούτε Θεός ούτε Θεία Ηθική, ή υπάρχει Θεός αλλά δέν υπάρχει Θεία Ηθική καί η Ηθική είναι όπως τήν καθορίσει ό καθένας, όπως τήν γουστάρει, όπως τού αρέσει, όπως αγαπά νά είναι η Ηθική! Όλη σού η γνώση είναι έναν ψέμα τού νομίζω που μέ τόν καιρό ή έξ’ αρχής πιστεύεις μέ βεβαιότητα πώς είναι η αλήθεια. Αυτό συμβαίνει επειδή αυτό που σκέφτεσαι τακτικότερα σού γίνεται από δεύτερη σταδιακώς πρώτη φύση, αυθυποβάλλεσαι, όπως σ’ αυθυποβάλλουν μέ μία διαφήμηση, μία προπαγάνδα, μία πολιτική, μία προανακοίνωση γιά τό τί θά σού κάνουν στό μέλλον γιά νά τό ψυχοχωνέψεις καί νά μήν αντιδράσεις ούτε τώρα επειδή δήθεν είναι ενωρίς, ούτε στό μέλλον επειδή δήθεν είναι αργά, αναπόφευκτο καί ώχ βρέ αδελφέ ποιός δέν βαριέται, άς δέρνονται όσοι κόπτονται, εμένα η τζέπη μού καί η τιμή μού σέ όλα «καλά» κρατάει!

Γιά όλ’ αυτά κατ’ αρχάς σού έκαμα μία π[ροεισαγωγή, γιά νά μπείς στό νόημα. Στήν ονόμασα ό Νόμος τής Τετραπιθανότητος, στό γενικόν στό είπα ώς εξής: α) μέν π.χ. καλό β) δέ π.χ. κακό γ) ουδέτερο καί δ) ανάμεικτο… Σού έδειξα σέ άρθρα πώς άμα τό σκεφτείς καταλάβεις πώς δέν μπορείς νά βγείς έξω από τό νά ελέγχεις τά πάντα μέσα απ’ αυτό τό νόημα εάν θέλεις νά λέγεσαι άνθρωπος που εξετάζει μέ τήν Λογική καί αυτή η Λογική όπως σού προανάφερα, είναι η Αμερόληπτη τών Ίσων Αποστάσεων Λογική, μακρυά από τήν βαθειά συναισθηματική, νοητική, πνευματική, ηδονική, πεισματική, μανιασμένη, φανατική καί κάθ’ άλλη εμπάθεια καί Προκατάληψη πεποιθηστικής μεροληπτικής πίστεως… Μόλις σού εξήγησα μεταξύ άλλων πώς ό,τι καί άν πιστεύεις, είτε πιστεύεις είτε δέν πιστεύεις,… πιστεύεις,… σέ κάτι πιστεύεις καί είναι αυτό που πιστεύεις ό,τι καί άν, πιστεύεις… (;)….

Γιά νά είσαι Αμερόληπτος πρέπει νά μελετάς όλους, καί τούς παλειούς καί τούς σύγχρονους γραφιάδες, συγγαφείς, μύθους, θρύλους, λόγους, όλους τούς συμμαχικούς καί αντιμαχικούς λόγους καί νά συγκρίνεις. Δέν μπορείς νά λές ότι είσαι ερευνητής τής αλήθειας αλλά δέν δέχεσαι τί λένε οί προφυτείες ή ένας λαός που μισείς μέ τό δίκαιο ή τό άδικο σού, ή επειδή δέν καταλαβαίνεις ότι καί στόν δικό σού λαό καί στούς άλλους λαούς υπήρχαν οί κακοί καί οί καλοί, οί αληθινοί καί οί ψεύτες καί ότι οί καλοί καί οί αληθινοί ανθρώποι όλων τών λαών συμφωνούν καί είναι η ίδια πνευματική φυλή καί οί κακοί καί ψεύτικοι ανθρώποι όλων τών λαών συμφωνόντας ή διαφωνόνατας είναι η ίδια ή πολλές ψεύτικες πνευματικές φυλές. Εάν θέλεις θέσε τό καί αντίστροφα, σταυροβελονωτικά ή όπως άλλως πώς θέλεις, εάν γνωρίσεις καί καταλάβεις τί έκανες θά βγείς στό ίδιο νόημα, στήν ίδια απόμακρη παραλία τής πνευματικής παρρησίας…

Όταν πλέον συγκρίνεις όλα τά παλειά μέ τά νέα καί μέ όσα ρίχνουν τήν σκιά τούς σάν μαυροσουρήτες, τότε θά μπορείς νά καταλάβεις πού πιό κοντά βρίσκεται η αλήθεια. Εννοείται ότι μπορεί νά ξέρεις, αλλά άμα ξέρεις τήν αλήθεια δέν μπορεί νά είναι μακρυά από όποια προσέγγιση Λογικής σαλπάρεις γιά νά τήν βρείς. Η αλήθεια όποια καί νά είναι απ’ όποιο αληθινό δρόμο τήν εξερευνήσεις στήν ίδια διαπίστωση, εξίσωση, σήματα, τεκμήρια θά σέ πάρει καί όλ’ αυτά θά συμφωνούν ανά μεταξύ τούς όσον παραδόξως διαφορετικά κι’ άν φαίνονται. Στήν αρχαιότητα σέ όλους τούς λαούς η θρησκεία μέ τήν επιστήμη ήταν οί δύο όψεις τής ίδιας κερματικής υπόθεσης. Πρίν σού αποδείξω πώς καί πότε διαχωρίστηκε θά σού πώ ότι έναν πράγμα συμφωνεί καί δέν λείπει ποτέ ούτε από τήν θρησκεία ούτε από τήν επιστήμη, η Λογική! Δηλαδή τά Μαθηματικά! Ακόμη καί αυτοί που δέν τό καταλάβουν μπορούν νά τό διαπιστώσουν εάν τό ερευνήσουν ανεξάρτητα. Άς πάμε στόν Χριστιανισμό, Ό Θεός είναι Τριαδικός, δηλαδή τό πρώτον μέτρον που Τόν Καθορίζει είναι ό Αριθμός!… Δηλαδή η Μαθηματική Λογική! Μήπως δέν ισχύει γιά όποια λογική ή παράλογη π.Χ. καί μεταγενέστερη τού Χριστιανισμού θρησκεία; Περιττόν νά τό αναλύσουμε! Μήπως η επιστήμη μπορεί νά είναι κάτι, νά έχει ταυτότητα, νά έχει εγκυρότητα, νά διέχεται από αξιοπρέπεια, νά υπάρχει δίχως τά Μαθηματικά; Μήπως μπορεί νά υπάρξει κάτι πρίν τά Μαθηματικά; άρα ξεβγαίνουμε στό πρώτο συμπέρασμα: «Αρχή τών πάντων τά Μαθηματικά»…

Αφού τά Μαθηματικά υπάρχουν καί στήν θρησκεία καί στήν επιστήμη έχουν κοινό άγνωστο άπειρο παρονομαστή τό ακατάληπτο βάθος τών Μαθηματικών, δηλαδή τήν Λογική μέσα στό βάθος τής Αληθινής Λογικής! Εννοώ…, τήν Λογική μέσα στό αυτοβάθος τής Αληθινής Λογικής. Δύο πράγματα που είναι αλληλένδετα καί αυθύπαρκτα κάτω καί πέρα από τίς βάσεις τής ίδιας μοναδικής ατραπού δηλαδή τών Μαθηματικών, πώς είναι δυνατόν νά φθάσαμε στήν κατάντια ό ήμισυ πληθυσμός γής Γής νά νομίζουν πώς δέν έχουν σχέση; Γιά τήν θρησκεία καί τήν επιστήμη σάς μιλώ. Πώς είναι Λογικό δύο Κλάδοι νά μήν έχουν σχέση όταν έχουν τήν ίδια ρίζα; Αυτό είναι τό δεύτερο συμπέρασμα, η Λογική είναι ότι η θρησκεία καί η επιστήμη είναι αδέλφια, είναι αλληλένδετα καί η κάθε μία είναι η κάθε άλλη. Δέν μπορεί ό κάθε Κλάδος νά είναι διαφορετικός άν έχουν τίς ίδιες ρίζες, έστω καί άν είναι έναν εσπεριδοειδή δένδρο που μπολιάστηκε γιά νά κάνει στόν μέν κλάδο πορτοκάλια καί στόν δέ μαντορίνια καί σ’ έναν τρίτο λεμόνια ή φράπες… Μέ τήν ίδια Λογική σού λέω ότι σ’ έναν άνθρωπο υπάρχει η ούτω καλούμενη διχασμένη ή πολυδιχασμένη προσωπικότητα. Ειλικρινά έχω μελετήσει εκατοντάδες ανθρώπους καί χιλιάδες σέ πέντε λεπτά, δέν βρήκα ούτε ένα που νά μήν είναι έναν Πολυεσπεριδοειδή Δένδρο! Πώς τό βρήκα αυτό; Χωρίς νά τό ξέρει μετρούσα σέ τί συμφωνούμε καί σέ τί διαφωνούμε. Ό κάθε άνθρωπος διαφωνεί καί συμφωνεί σέ πολλά μέ όλους τούς άλλους ανθρώπους, αναλόγως θέματος, από θρησκεία, ιδιαίτερη πίστη γιά τήν θρησκεία ό,τι καί άν είναι αυτό γι’ αυτόν, σέ ομάδα, κόμμα, ηθική, πάθη, ηδονές, φαγητά καί βάλε βάλε… Τρίτο συμπέρασμα ό άνθρωπος είναι μία πολυσχιδής προσωπικότητα, αυτό προαναγάγει καί προδικαιολογεί τόν λόγο που είναι ελεύθερος, αλλά συνάμα σκλάβος σέ πεποιθήσεις που είναι αντίθετες μεταξύ τούς καί δέν τό διακρίνει κι’ άν τό διακρίνει είναι τόσον εμποτισμένος μέ τήν αμαρτία καί τό κακό, πηγαία συναισθήματα από τόν εγωισμό, ώστε νά μήν δέχεται νά τό παραδέχεται…

Πρίν προχωρήσουμε γιά τό άν ζή ή όχι Θεός, πάμε νά δούμε ποίοι διεχώρισαν τήν επιστήμη από τήν θρησκεία. Έχει συνηθειστεί νά λέγεται οί Έλληνες φιλοσόφοι, κάποιοι φιλοσόφοι. Αυτό είναι καί αλήθεια καί ψεύδος. Αυτοί που έθεσαν σέ πλαίσια τούς κλάδους τής επιστήμης εάν τούς μελετήσετε πίστευσαν σέ θεούς ή Θεό. Δικαιολογημένα δηλαδή προείπαμε ότι ό άνθρωπος είναι πολυσχιδής προσωπικότητα καί δέν εξαιρείται ούτε ό πιό σοφός. Λοιπόν, τί έκαναν αυτοί; Δέν κατάργησαν Τόν Θεό ή τούς θεούς από τήν επιστήμη, ούτε τήν επιστήμη από Τόν Θεό ή τούς θεούς, αλλά έθεσαν όρια στούς κλάδους τής επιστήμης καί όρια στούς κλάδους τής θρησκείας, αυτό είναι όλο, γιά νά μιλάμε συγκεκριμένα γιά κάθε θέμα καί νά αλληλοκαταλαβαινόμαστε. Δέν σού είπαν ότι δέν υπάρχει Θεός επειδή ανάπτυξαν τήν επιστήμη τού πολιτικού μηχανικού, ούτε ότι δέν υπάρχει φιλανθρωπία επειδή σού ανάπτυξαν τόν κλάδο τής οικονομίας καί τής συγκατοίκησης. Σήμερα τυχαία είδα ένα βιβλίο: «English Law in Bulding Societes», τό κοίτταξα καλά όπως κάνω πάντα, βρήκα ότι τό Societes προέρχεται από τήν ελληνική λέξη «συγκατοίκηση» = σύν+κατοικώ. Τό So στήν προκείμενη λέξη είναι παραφθορά καί αναπροσαρμογή ή καί παραφθορά προσαρμογής τού «σύν» καί τό cietes τού κατοικώ, κατοίκηση, προσπάθησε νά κατανοήσεις τήν συγγένεια τών λέξεων κατοικώ, κάθομαι, έκατσα, κάτσε, σίτ, σίττυς, city, κοίτη, κέκοιτη, κάκοιτη, κατοίκηση, κατ’ οίκηση. Τώρα άμα πειάσεις τό νόημα: «Αγγλικός Νόμος στό νά Χτίζεις Συγκατοίκηση» διαφέρει κάπως καί έχει μία ιδιαίτερη έλξη, γοητεία καί βάθος αποφασιστικότητας από τόν άλλο σπουδαίο όρο «Κοινωνία» στήν θέση τής «Συγκατοίκησης».

Η συγκατοίκηση είναι κάπως πιό προδιαγεγραμμένη, στοχευμένη, πολιτική καί πρακτική οργάνωση. Τό Κοινωνία είναι πιό αφηρημένο, είναι τό παρατηρούμενο τού πώς συμπεριφέρεται μία ομάδα ανθρώπων, παρά τό πώς οργανώνεται από κάποιους ώς πολιτικοί αυτή η ομάδα ανθρώπων καί από τήν ίδια τήν ομάδα. Είχα πεί κατ’ επανάληψη, ότι υπάρχουν στοιχεία στίς γλώσσες τής Ευρώπης που λείπουν από τά ελληνικά, αλλά κανένα στοιχείο δύμανης δέν έλειπε από τήν αρχαία ελληνική καί πρόσθετα ότι κανένας Έλληνας δέν γνώριζε ποτέ όλη τήν Ελληνική Γλώσσα ούτε στήν αρχαιότητα ούτε μετά τήν αρχαιότητα, όποτε καί άν τοποθετήσετε τήν αρχή καί τό τέλος τής ενότητας αυτής ή έστω άν θέσετε ένα ή περισσότερα μεσοδιαστήματα. Μόλις καταδείξαμε ότι μία επιστήμη υποδιαχωρίζεται σέ υποεπιστήμες που κάποιες μπορεί νά γίνουν από μόνες τούς επιστήμες ακόμη καί μέσω τών ρυθμών τών συνειρμών τών δονητικών συχνοτικών κραδασμών τών γλωσσών, τών λέξεων, τών νοημάτων αυτών καί τών προφορών αυτών π.χ. στήν αγγλική τά γράμματα προφέρονται ανακατωμένα καί σταυροβελονιές, π.χ. γράφεις love καί αντί νά προφέρεις λόβε ή λάβε προφέρεις λάβ.., ή προφέρεις λέηκ μέ κατάληξη τό κάππα αντί λάκε ή λακέ στό lake, γίνεται δηλαδή τό άλφα στήν προφορά έψιλον καί τό έψιλον = e προφέρεται πρίν τό κάππα… Παράξενα πράγματα, γιατί νά μήν συμβαίνει έτσι καί στήν Αποκάλυψη; Ή γιατί νά μήν ίσχυε αυτό καί σέ τινές πρωτόγονες γλώσσες ή ελληνικές γλώσσες όπως η Γραμμική Α΄;…

Τό ξέρετε πώς υπάρχουν Άγγλοι καί άλλοι που δέν τό συνειδητοποιούν αυτόν; Αλλά είναι σπουδαίοι σέ κάτι άλλο! Όχι όμως σ’ αυτό! Εάν δέν είσαι σπουδαίος σ’ έναν δέν μπορείς νά είσαι βέβαιος ότι δέν είσαι σπουδαίος καί σ’ άλλα, έτσι ώστε άνθρωποι επιτυχυμένοι στούς κλάδους τούς υποτιμούν άλλους ανθρώπους επειδή απότυχαν στόν κλάδο τούς ή τήν δουλειά ή στό χρήμα. Καί άν αυτός ό αποτυχημένος τούς πεί μία μεγάλη αλήθεια δέν θά τόν πιστέψουν, επειδή θεωρούν πώς αφού είναι αποτυχημένος σ’ εκείνο που θεωρούν κορυφαία γνώση ή επίδειξη ικανότητος δέν γνωρίζει καμμία αλήθεια.

Η επιστήμη δέν διαχώρισε αλλά είναι ό ίδιος ό διαχωρισμός τής γνώσης σέ πλαίσια καί ομάδες. Κάθε επιστήμονας ή λάτρης μίας επιστήμης ασχολείται πολύ μέ αυτή καί από λίγο έως καθόλου μέ άλλες επιστήμες, ούτως ώστε νά καθορίζεται γενικότερα η πεποίθηση τού από τίς ατραπούς ή υπατραπούς τής οίας συγκεκριμένης επιστήμης ασχολείται καί εμπιστεύεται ώς κέντρον βάρους καί βάση τής ύπαρξης, τής αλήθειας, τών γενικότερων αποδεικτικών στοιχείων τής πραγματικότητος. Κάποιες επιστήμες συγκλίνουν καί κάποιες αποκλίνου, εξού καί έχουμε γενικούς κλάδους π.χ. οικονομικές, ιατρικές, τεκτονικές, καλλιτεχνικές κ.α. επιστήμες. Απ’ αυτές τίς συνομοταξίες κάποιες επιστήμες ομοιάζουν μέ επιστήμες άλλων συνομοταξιών σέ αντίληψη, συναίσθημα, συνείδηση κ.ο.κ.. Π.χ. ένας τεχνοκράτης τίς ιατρικής καί ένας τεχνοκράτης τής εξωτερικής πολιτικής λίγο πολύ ομοιαζουν…

Όπως είπαμε καί πρίν, εκείνο που ασχολείσαι αρχίζεις νά τό εμπιστεύεσαι περισσότερο, επειδή τό μαθαίνεις περισσότερο καί όσον τό μαθαίνεις περισσότερο τόσον πολύ απομακρύνεσαι από τό αντίθετο τού, είναι φυσιολογικό, εκτός καί άν διαθέτεις τήν ευφυία νά τό προσέξεις…, ούτως ώστε νά προσέξεις καί τό αντίστροφο γιά νά ισορροπήσεις σέ αυθυποβολή καί αυτοπροπαγάνδα ασυναίσθητα καί απροκάλυπτα ασυνείδητα. Είναι δύσκολο ένας εγκληματίας τής νύχτας νά θυμάται ότι υπάρχει Θεός καί Εκκλησία καί τό αντίστροφο. Ένας ευφυής όμως θά τό διαντιληφθεί καί θά προσπαθήσει είς αμφότερα, τότε θά συγχυστεί διότι «άμα λειτουργείς δύο εκκλησίες τής μίας γελάς τής» καί τότε θά πάρει είτε τόν μέν είτε τό δέ δρόμο, δηλαδή θά φθάσει εκεί πού ήταν π.χ. άν ήταν εγκληματίας ή στόν αντίθετο δρόμο π.χ. νά γίνει τής Εκκλησίας, ή θά αμφιταλαντεύεται, αλλά έν τέλει θά καταλήξει. Δέν μπορείς νά υπηρετείς κ’ εμένα καί τόν μαμωνά είπε Ό Χριστός! Δέν μπορείς νά είσαι ταυτόχρονα ποδοσφαιριστής καί στόν ίδιο αγώνα τών δύο αντίπαλων ομάδων, εκτός καί άν είσαι κρυφός πράκτωρ, αλλά θά βοηθήσει τήν μία από τίς δύο ή θά συγκρατήσεις μία ειρηνική συνύπαρξη καί ανεπαίσθητη ισοπαλία ήτοι μή πόλεμο. Δέν μπορείς όμως ποτέ νά ιππεύεις ταυτόχρονα δύο ίππους, μπορείς νά ιππεύεις πότε τόν έναν καί πότε τόν άλλο καί ν’ αλλάζεις αναλόγως τής ταχύτητος σού καί τό πόσον πλησίον ή απόμακροι είναι οί δύο ίπποι.

Πού θέλω νά καταλήξω; Γιά νά μπορέσεις νά καταλάβεις τήν αλήθεια ή τήν αλήθεια σού, έστω καί άν δέν είναι η αλήθεια πρέπει νά εξερευνήσεις Αμερόληπτα κάθε αντίθετη θρησκεία, επιστήμη, ομάδα. Νά εμπιστευτείς καθέ μία καί νά υποψιαστείς κάθε μία ώς μή αληθινή, αλλά πάντοτε χωρίς κακία. Αυτό είναι τό έναν. Τό δεύτερο είναι ότι πρέπει νά είσαι σέ θέση νά καταλάβεις εάν μία απ’ αυτές ή όλες σ’ εξαπατούν, παρουσιάζοντας σού όχι τό θαύμα υπαρκτό ενώ εσύ νομίζεις ότι δέν γίνεται, αλλά άν τά λόγια τής δέν συνάδουν μέ αυτά που υποτίθεται αντιπροσωπεύει ώς αληθινή θρησκεία ή επιστήμη ή καί… θρησκεία καί επιστήμη. Π.χ. γιά νά καταλάβεις εάν μία θρησκεία αντιπροσωπεύει τήν Ηθική πρέπει πρωτίστως νά καταλάβεις καί νά διακρίνεις τί είναι η Ηθική! Γιά νά τό κατανοήσεις αυτό πρέπει νά είσαι αρκετά ευφυής ώστε νά αντιληφθείς ότι εάν υπάρχει η Ηθική δέν μπορεί νά είναι διαφορετική στόν καθένα, όπως δέν είναι διαφορετική στόν καθένα η Δικαιοσύνη αλλά ό καθένας πιστεύει ότι είναι διαφορετική η Δικαιοσύνη αναλόγως πώς βλέπει τήν Δικαιοσύνη. Π.χ. γιά κάποιους Δικαιοσύνη είναι ό,τι ορίζει ό ανθρώπινος νόμος, αυτό είναι γελοίο διότι εάν η Δικαιοσύνη τού ανθρώπινου νόμου ορίσει δίκαιο ένα κακό πράγμα ή κάθε κακό πράγμα, τότε αυτό θά είναι προφανώς γιά τούς ίδιους η Δικαιοσύνη. Αυτό είναι πασιφανές στίς ημέρες μάς οπού γίνονται τά αίσχιστα παγκοσμίως έν σχέσει μέ τόν κορωνοϊό, τήν επιστήμη τής αλητείας τής λησταρχικής οικονομίας, τήν καταστροφή τής Γονιοδομής κ.α.. Βλέπετε τούς ηλίθιους νά συμφωνούν μέ όλ’ αυτά διότι θεωρούν σωστόν ό,τι αποφασίσει καί ψευδοδικαιολογήσει τό Κράτος καί τό Υπερκράτος μίας μυστικής συγκατοίκησης = κοινωνίας.

Εάν όμως θεωρείς Δικαιοσύνη τό δίκαιο που δικαιώνει κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως, φτωχό ή πλούσιο, χαζό ή έξυπνο, δυνατό ή αδύνατο, ισχυρό ή ανίσχυρο, τότε καταλάβεις όντως τί είναι η Δικαιοσύνη. Ό δίκαιος είναι αυτός που υποστηρίζει τό δίκαιο έστω καί άν αυτό τόν βλάπτει, καταδικάζει, καταστρέφει, κυρίως οικονομικώς. Πέραν τούτου, δέν μπορείς νά καταστρέψεις τήν ζωή τινός άδικου καί νά είσαι δίκαιος, ή εάν τό κάνεις πρέπει νά είναι γιά θέματα ζωτικής δημόσιας ή θρησκευτικής ανάγκης καί εφόσον είσαι βέβαιος ότι έχεις τό δίκαιον μέ τό μέρος σού ή όταν δέν έχεις χρόνο άλλης πράξης, π.χ. έν ώρα πολέμου.

Σέ μία ανθρωπότητα οπού η Ηθική είναι υποκειμενική δέν υπάρχει Ηθική. Σ’ έναν χρωματοκατάλαγο που ό καθένας ονομάζει τά χρώματα μέ όποιο όνομα θέλει, υπάρχουν χρώματα αλλά δέν υπάρχουν γι’ αυτή τήν κοινωνία, αλλά συνάμα υπάρχουν γιά όσους τά λένε μέ τά σωστά ονόματα. Τό νά λές τό μπλέ μπλέ είναι ένα, τό νά λές τό πράσινο μέ τήν λέξη μπλέ καί νά εννοείς τό πράσινο πάντοτε είναι άλλο. Τό νά λές μπλέ αλλά νά εννοείς ότι τό μπλέ είναι τό κόκκινο καί πώς αυτό είναι τό χρώμα τής θάλασσας είναι άλλο καί τό νά μήν ξέρεις ποίο χρώμα είναι ποίο ή νά μήν τά αναγνωρίζεις είναι άλλο. Μία Τετραπιθανότητα.

Η επιστήμη ήταν ανακάλυψη τών πρωτόγονων. Πώς τό γνωρίζω; Είναι ψέμα ότι όλοι οί πρωτόγονοι καί όλοι οί αρχαίοι πίστευαν σέ θεούς. Οί πρωτόγονοι πίστευαν σέ θεούς, σέ θρησκεία, σέ αλλόκοτα όντα, σέ πνεύματα επειδή είχαν επιγνωσμένη άγνοια, δηλαδή επίγνωση τού μυστηρίου. Δέν είχαν γνωρίσει όλον τόν κόσμο γύρω τούς, δέν είχαν όλες τίς πρωτογενείς πληροφορίες γιά τί υπάρχει καί τί δέν υπάρχει ώστε κάθε περιπέτεια τούς, κάθε ξενύχτι τούς έξω στό ύπαιθρο, μέ άγνωστους ήχους, σκιές κτλ νά τούς φαίνονται παράδοξα παράξενα πλάσματα. Εδώ συνάδει τό ρητόν: «όταν συγχύζει πού καί πού ό κόσμος σημαίνει δέν τόν καταλαβαίνεις». Θά τό διορθώσω όμως: «όταν δέν σέ ξενίζει ό κόσμος σημαίνει δέν τόν καταλαβαίνεις».

Τί σημαίνει αυτό; Η απόδειξη ότι ό πρωτόγονος άνθρωπος ήταν ευφυέστατος είναι ότι άν ό νούς τού ήταν αποβλακωμένος δέν θά διερωτείτο, δέν θά παρατηρούσε, δέν θά εντόπιζε, άγνωστα πλάσματα, φωνές, μορφές, ήχους, παρουσίες, θά ήταν ένα ζώο ακόμη, αλλά καί τά ζώα όμως τά ίδια διερωτήματα καί αναπάντητα ερωτήματα έχουν, αλλά δέν τό καταλάβουμε, συνάμα τά προσπερνούν επειδή είναι καμωμένα νά τρέχουν ξωπίσω τήν αυτοεπιβίωση τούς. Εντούτοις, κάθε είδος χλωροπανίδας αντιλαμβάνεται πράγματα που δέν αντιλαμβάνεται τό άλλο είδος, εμείς. Αναλόγως τής αναπτυγμένης ή υποανάπτυκτης τινής αίσθησης τούς, τών σόναρ, ραντάρ κ.α. τούς. Τέταρτο συμπέρασμα, ό,τι δέν γνωρίζουμε, δέν έχουμε επαφή, δέν έχουμε αναπτυγμένες συγκεκριμένες αισθήσεις γιά νά τό προσεγγίσουμε μέσω αυτών, τό θεωρούμε ανύπαρκτο. Αυτό όμως δέν ισχύει γιά τούς ευφυείς, αντιθέτως ένας ευφυής μπορεί νά υποψιαστεί καί νά δεί πολύ περισσότερα μέ τήν ευφυία τού έξ’ όσων έναν χαρισματικό όν μέ τίς ήδη αναπτυγμένες αισθήσεις τού, αυτό είναι τό πέμπτο συμπέρασμα καί γεγονός!

Είπαμε ότι ό εξερευνητής τής αλήθειας πρέπει νά μελετάει κάθε πηγή έστω καί άν προέρχεται από συγγραφέα, λαό, περιοχή που μισεί ή τοποθετεί ό ίδιος στό αντίπαλο στρατόπεδο, έστω καί άν δέν είναι αλλά δέν τό καταλαβαίνει, λόγω έλλειψης γνώσεων, πληροφοριών καί τό κυριότερο ευφυίας. Η ευφυία στερείται τήν ανάπτυξη τής είτε νοητικής προκαθυστέρησης είτε λόγω εγωιστικής φανατικής μετακαθυστέρησης, σέ κολλάει που λέμε… Η Αμεροληψία είναι αυτή που θά σ’ ελευθερώσει γιά νά σού δείξει τήν αλήθεια η οποία κάπου βρίσκεται αλλά δέν μπορείς νά διακρίνεις εάν είναι στά πιστεύω σού ή στά πιστεύω άλλων ή, όπως συχνά συμβαίνει έν μέρει στά πιστεύω σού καί έν μέρει στά πιστεύω άλλων, ή άλλοτε, καθόλου στά πιστεύω σού καί έν μέρει στά πιστεύω άλλων ανά διάφορα ποσοστά ή στά πιστεύω τινός συγκεκριμένου ολάκερη ή σχεδόν όλη. Μία Τετραπιθανότητα.

Από τήν στιγμή που ζής σ’ έναν κόσμο που δέν είναι εμφανές ποίο είναι τό φώς καί ποία είναι η σκιά πρέπει νά γίνεις Αμερόληπτος Εξερευνητής. Αυτό είναι τό έναν. Τό δεύτερον γιά νά μήν χάσεις τό φώς είτε αποφάσίσεις ότι φώς είναι αυτό που λάμπει είτε ότι φώς είναι αυτό που σέ κάνει νά μήν βλέπεις, πρέπει νά καταλάβεις τί Πρέπει νά είναι τό Φώς, μέ ποίες λέξεις έννοιες νά τό συνδέσεις γιά νά σέ βοηθήσουν νά τό βρείς. Π.χ. φώς είναι η αλήθεια; Αλήθεια είναι φώς είναι η Δικαιοσύνη, η Αγάπη, η Συγχώρεση, η Μετάνοια; Ή φώς είναι άν όχι τό ψεύδος, τό μίσος κατά τών εχθρών ή όσων δέν έχουν τά ίδια συμφέροντα μ’ εσένα ή είναι ανταγωνιστές, αδιαφορώντας εάν είναι δίκαιο ή άδικο; Κακό γιά εσένα είναι ό,τι δέν σέ συμφέρει ή ό,τι είναι άδικο; Αφού ξεκαθαρίσεις αυτά καί καθορίσεις τί είναι τό ένα καί τί τό άλλο, αναλόγως τών αποφάσεων σού είσαι στό φώς ή στό σκοτάδι, είτε τό ξέρεις είτε όχι. Π.χ. άν κατάλαβες τό δίκαιο καί τό ενστερνίσθηκες αλλά ζής στό σκοτάδι καί τήν φτώχεια, ουσιαστικώς ζής στό φώς, στό φώς τής Δικαιοσύνης καί ανώτερο φώς είναι η Δικαιοσύνη.

Εάν πάλιν, θεωρήσεις φώς ό,τι σέ συμφέρει καί ζής σέ λαμπερά φωτορυθμικά καί αγλαόλαμπους ήλιους τής Πολυνησίας, τού τάϊ τσί, τής γιόγκας, τής φιλανθρωπίας από τά άδικα, ζής στό σκότος. Όμως γιά νά συμφωνήσεις μαζύν μού καί νά βρείς νόημα σ’ όλ’ αυτά εξαρτάται τί πιστεύεις γιά Τόν Θεό. Ήτοι άν Ζή καί άν πιστεύεις ότι Ζή άν πιστεύεις ότι έχει συγκεκριμένη Ηθική καί Κρίση Δικαιοσύνης ή πιστεύεις ότι σού λέγει καθόρισε εσύ τήν Δικαιοσύνη καί τήν Ηθική σού όπως νομίζεις. Εάν στό λέγει αυτό, ό θεός αυτός είναι άδικος καί τήν αδικία προωθεί, διότι ποίος άνθρωπος μέ τέτοια διδαχή καί δή πίστη δέν θά καθορίσει ώς Δικαιοσύνη ό,τι συμφέρει τόν ίδιον; Είναι δυνατόν ό άνθρωπος νά έχει κάνει νόμους γία όλους, γιά ολόκληρες συγκατοικήσεις/κοινωνίες καί Ό Θεός νά μήν έχει κάνει γιά τά πάντα καί γιά όλους; Μήπως δέν υπάρχει νόμος καί τάξη στά διάφορα περιβάλλοντα; Δηλαδή Μαθηματική Διάταξη!

Άρα υφίσταται Δικαιοσύνη Πολιτικής Μηχανικής καί Διατροφής. Αλλά πέραν τούτου, υπάρχει καί Δικαιοσύνη επείκειας, συμπόνοιας, συμπάθειας, συγχώρεσης. Αυτά φαίνονται στό γεγονός ότι Ό Θεός έφτειαξε όλα τά είδη τής χλωροπανίδος συμπεριλαμβανομένου τού ανθρώπου μέ τέτοιον τρόπο ώστε κανένα νά μήν μπορεί νά εξαλείψει τό άλλο ή αυτό νά συμβαίνει σπανίως καί συνήθως υπό τήν παρέμβαση, άμεση ή έμμεση τού ανθρώπου. Θά μού πεί κάποιος γιάτι νά μήν τά έκανε η Φύση; Σωστή ερώτηση! Όποιος καί νά τά έκανε έχει νού, συνεπώς υπάρχει νούς στά πάντα καί σέ ουράνια σώματα όπως καί σέ σωματίδια. Αυτός ό νούς προσμετράται μέ τήν Λογική που εμπράκτως μεταφράζεται σέ Μαθηματικά. Νούς χωρίς Μαθηματικά καί Μαθηματικά χωρίς Νού, δέν λογάται… Τά Μαθηματικά εάν δέν είναι Ζωντανά δέν μπορούν καί δέν θά μπορούσαν νά ορίσουν τά πάντα σέ τάξη. Η ύπαρξη π.χ. τής βαρύτητας καί τής αντιβαρύτητας είναι μία Μαθηματική Ατραπός, εκεί που εσύ βλέπεις κάτι τυχαίο. Τό νά έγιναν όλα τυχαία καί συνάμα τέλεια, είναι μία πολύ ατελής παρατήρηση, εκτός καί άν τό τυχαίο εξυπακούει Νοήμονα Λογική. Εάν όλα είναι τυχαία, τότε καί η Νοημοσύνη είναι τυχαία νομίζεις; Μά είναι δυνατόν τό τυχαίο νά κάνει κάτι πολύ μεγαλύτερο τού; Κάτι που νά μήν κάνει τίποτε στήν τύχη; Εκτός καί άν τυχαίο σημαίνει Μαθηματική Εξίσωση! Κατά συνέπεια τίποτε δέν είναι τυχαίο μέ τήν έννοια τού βλακοαφηρημένου αλλά αντιθέτως μέ τήν έννοια τού προλογαριασμένου αυτοματισμού σέ χρόνο απειροελάχιστο γιά τό καθετί καί γιά τά πάντα έξ’ αρχής.

Αφού τά Μαθηματικά είναι η κοινή συνισταμένη θρησκείας καί επιστήμης, τότε δέν είναι τυχαίο αλλά κοινή Λογική! Η επιστήμη εάν θεαθεί συνολικά καί όχι από ένα συγκεκριμένο σπάραγμα τής ήτοι κλάδο επιστήμης, τότε φέρνει τόν παρατηρητή σέ θέση ώστε νά καταλάβει ότι η επιστήμη είναι κατ’ εξοχήν Υπόθεση Νοημοσύνη καί ότι η η προέκταση τής Νοημοσύνης είναι άπειρη! Αυτή η προέκταση δέν μπορεί νά έχει όρια καί περιθώρια καί η επιστήμη τό αναδεικνύει μέ τήν πρόοδον καθημερινώς, δυστυχώς όμως, τά σπαράγματα τής επιστήμης που από μόνα τούς κάνουν τόν επιστήμονα τούς νά ξεχνά τό σύνολον, πείθουν τούς επιστήμονες τούς καί επιστήμονα εδώ ονομάζω κάθ’ άνθρωπο, νά βλέπει ώς εκεί που βλέπει η επιστήμη τού ήτοι τό σπάραγμα τής επιστήμης που αυτός έχει εκπαιδευτεί, επαγγελματικώς ή ερασιτεχνικώς. Δηλαδή η όραση τού είναι περιορισμένη αλλά δέν είν’ αυτό τό πρόβλημα.

Τό πρόβλημα είναι ότι θεωρεί σύνορα τού άπειρου κόσμου ώς εκεί που βλέπει καί μέ τόν τρόπο που βλέπει. Αντιθέτως ένας παντελώς τυφλός μπορεί μέ τήν ευφυία νά δεί ασύλληπτο γιά τούς άλλους μέρος καί βάθος τού απείρου, ενώ ένας άλλος μέ ασύλληπτη όραση μπορεί νά μήν έχει τήν ευφυία νά καταλάβει τό μεγαλείο, τά νοήματα, τά βιώματα καί τίς εμπειρίες που αποκωμίζει. Βλέπει μέν αλλά ώς αποσβολημένος αποβλακωμένος ανεγκέφαλος. Η λέξη κλειδί δέν είναι πόσο βλέπεις αλλά πώς βλέπεις όσο βλέπεις; Τό πώς βλέπεις είναι η πραγματική πνευματική όραση… καί υλική, διότι τό βάθος τής ύλης τό βλέπεις μόνον μέ τό βλέμμα τού πνεύματος. Τό πνεύμα είναι η επέκταση τού βλέμματος σέ κάθε συνδοιασμό μέσα σέ κάθε μέγεθος.

Εάν καταλάβεις όλ’ αυτά Αμερόληπτα, τότε θά καταλάβεις ότι δέν υπάρχουν σύνορα σέ τίποτε…. στήν γνώση, στήν δύναμη, στήν ευφυία, στόν κάθε είδους υλικό καί πνευματικό χώρο, τόπο, είδος, περιβάλλον…, στά άπειρα τοίς απείροις. Αφού τό κατάλαβες τί άλλο πρέπει νά καταλάβεις γιά νά καταλάβεις τί πρέπει Αμερόληπτα νά απορρίψεις καί τί νά Πιστεύεις; Εκτός καί άν είσαι άρρωστος από εγωισμό, όπως ό διάβολος. Η προέκταση τού εγωισμού δέν διαφέρει από τήν έκταση τού. Εκείνο που τόν έφτειαξε είναι η κακία, διότι μόνον η κακία αρνείται νά βλέπει τήν αλήθεια επειδή δέν τήν συμφέρει ή επειδή τήν φθονεί καί τήν ζηλεύει! Έτσι δέν είναι; Ό εγωισμός είναι καρκίνωμα τής συνείδησης, αυτοαπεκόπει από τό σύνολον καί κατηγορεί τό σύνολον ότι αυτό αυτοαπεκόπει από τόν εγωισμό. Απαιτεί ό εγωισμός τό σύνολον νά μπεί μέσα τού καί δέν παραδέχεται ότι δέν χωράει μέσα τού επειδή θέλει νά πείσει τό σύνολον νά διογκώσει τόν εγωισμό σέ όλα τά ύψη, πλάτη, μήκη τού συνόλου, νά κάνει δηλαδή τό σύνολον από μόνον τού ξενιστή τόν εγωισμό, ώ τής αμετροεπής θρασύδειλης ανασφάλειας τής κακοπροαίρετης κακίας. Διότι τί σημαίνει εγώ+ισμός; Θέλω νά γίνουν όλα σάν εμένα μ’ εμένα συγχωνευτή κι’ αυτά συγχωνευμένα. Τουτέστιν, εγω+ισμός είναι η α+πληστία! Ή μάλλον ό γυιός τής απληστίας….

Ώς έκ τούτου, εάν μελετήσεις πώς πρέπει νά είναι στ’ αλήθεια μία λέξη γιά νά είναι αληθινή θά φτάσεις στήν αλήθεια. Αλλά γιά νά ξέρεις τί είναι αληθινό πρέπει νά μήν είσαι ή νά έχεις ξεγίνει καί νά μάθεις πώς νά ξεγίνεσαι εγωιστής. Εγωισμός καί αρετή δέν συνστρατεύονται… δέν συνάδουν, δέν συνσαλπάρουν…

Π.χ. πώς πρέπει νά είναι η δικαιοσύνη γιά νά είναι Δικαιοσύνη; Εάν τό δείς Αμερόληπτα συμπεριλαμβανομένου νά μήν λάβεις τό μέρος τού εαυτού σού, θά εξάγεις τό συμπέρασμα ότι Δικαιοσύνη σημαίνει νά μήν είσαι ποτέ, γιά κανένα, γιά τίποτε, ούτε γιά εσένα Μεροληπτικός. Εάν τίποτε δέν είναι μεροληπτικό τότε τίποτε δέν είναι εγωιστικό. Εάν τίποτε δέν είναι εγωιστικό τότε τίποτε δέν είναι άπληστο καί ωσαύτον δέν είναι άδικο! Είδες πώς φτάσαμε στό συμπέρασμα; Έκτον νομίζω; Προχωρούμε. Αυτό που δέν είναι άδικο δέν είναι κακό. Αυτό που δέν είναι κακό δέν είναι εγωιστικό ούτε περιορισμένο επειδή τό εγωιστικό είναι περιορισμένο. Εάν Ό Θεός ήταν εγωιστής δέν θά είχε τήν προέκταση που έχει. Γιά νά τό πώ αλλιώς, εάν τό άπειρο ήταν περιορισμένο είναι επειδή θά ήταν εγωιστικό. Η προέκταση είναι η έλλειψη τού εγωισμού. Η σύναξη μέ τήν έννοια τής έλλειψης τής προέκτασης είναι η προπαραλυσία τού εγωισμού. Θέλεις τεκμήρια; Εάν ό εγωιστής δέν μπορεί νά ευσπλαγχνισθεί τόν πλησίον τού τί προέκταση έξω από τόν εαυτόν τού διαθέτει; Ό εγωισμός είναι ένα νησί που δέν αγγίζει ούτε σέ θάλασσα, ούτε σέ αέρα, ούτε σέ φωτειά, ούτε στήν γήν τού εαυτού τού, μετεωρίζεται στό τίποτε γιά τό τίποτε, κενοδοξία, αυτοματαιοδοξία.

Λοιπόν, αυτή η άπειρη προέκταση που έχει αρχές καί γνωρίζει βεβαίως τίς έννοιες τής Νοημοσύνης διότι από τήν άπειρη προέκταση προέρχονται τά Μαθηματικά, δέν γνωρίζει μόνον τά Νοήματα τών λέξεων Αγάπη, Θεός, Δικαιοσύνη, Αγαθός, Φώς, Ισχυρός, Ηθική, αλλά καί τ’ αντίστροφα τούς.

Λοιπόν δεύτερον, αυτή η άπειρη προέκταση που έχει αρχές αλήθειας, που είναι η αλήθεια καί γεννάει όλες τίς Προεκτάσεις τής Νοημοσύνης, πώς πρέπει νά λέγεται, ποία πρέπει νά είναι;….

Λοιπόν τρίτον, αυτή η άπειρη προέκταση πρέπει νά είναι αυτό που ονομάζεται Θεός! Γνωρίζουμε διά τής ευφυίας ότι αυτή η άπειρη προέκταση επικοινωνεί ανά μεταξύ τής, σέ κάθε τής απειροελάχιστο σωματίδιο, κυματίδιο, πνευματίδιο, σέ χρόνο άχρονο, που δέν μετρέται μέ χρόνο διότι τρέχει μέ ταχύτητα άπειρη καί δέν χρειάζεται χρόνος γιά νά πάει από τήν μία άκρη ώς τήν άλλη τής απειρότητος που δέν έχει άκρη, αλλά καί σέ κάθε ενδιάμεσο που έχει μέγεθος. Στό άπειρο τό ενδιάμεσο δέν είναι μικρότερο από τό σύνολον, αλλά τό ενδιάμεσο που έχει απόσταση καί προανάφερα είναι ό υλοχώρος τού χρόνου. Εντούτοις, καί ό χώρος καί η έκταση τής ύλης είναι άπειρη αλλά μόνον ό άχρονος άπειρος μπορεί νά τήν διατρέξει μέσω τής άπειρης ταχύτητας. Εάν δέν τήν διέτρεχε η ύλη δέν θά υπήρχε, άλλωστε υπάρχει η ύλη σημαίνει ότι η ύλη διέπεται υπό αρχών… που δέν είναι δικές τής αλλά ανώτερες τής. Η ύλη είναι φυσική ύλη, η Φύση τής Ύλης.

Λοιπόν τέταρτον, αυτή η παράξενη αλλά τεκμηριωμένη από τήν ευφυία άπειρη προέκταση ό,τι κι’ άν είναι Ό Θεός ή εντός Τού Θεού ή μέ παράδοξον θείον τρόπον αμφότερα…

Λοιπόν πέμπτον, δέν μπορεί τό άπειρον νά μήν είναι Θεός! μπορεί; Εσύ μπορείς; Όταν λέμε μπορεί εννοούμε δέν υπάρχει περίπτωση… Τί μπορούσε νά είναι τό άπειρο σάν δύναμη καί μέ ποίου τήν δύναμη ομοιάζει; Θά έντασσες εσύ τό σύνολο τής άπειρης δύναμης στό σύνολο οποιασδήποτε περιορισμένης δύναμης; Μά είσαι σοβαρός; Ή μήπως επιμένεις νά είσαι τόσον ηλίθιος ώστε νά εντάσσεις τήν άπειρη δύναμη καί προέκταση στήν σφαίρα τής ανυπαρξίας; Εάν νομίζεις πώς στήν φύση, στό Σύμπαν, στήν ύπαρξη υπάρχουν όρια, τότε πές μάς τί υπάρχει πέρα από τά σύνορα; Διότι κάτι πρέπει νά υπάρχει. Εάν είναι χώρος καί ύλη μετά τά σύνορα τότε είναι προέκταση τών συνόρων αλλά καί αυτού που βρίσκεται από τήν άλλη πλευρά τών ούτω καλουμένων συνόρων. Άρα πάντοτε μετά από κάτι υπάρχει κάτι άλλο, ό,τι κι’ άν είναι αυτό είναι μέρος τού απείρου. Εάν τό άπειρο δέν ήτάν Αμερόληπτο τότε θά ήταν κάτι συγκεκριμένο περιορισμένο από αδυναμία, νά είναι οία άλλα καί αντίστροφα. Πάρε γιά παράδειγμα τούς αριθμούς, ποίος μπορεί νά τούς νικήσε εάν μετράνε ώς τό άπειρο; Μήπως δέν υπάρχουν επειδή εσύ δέν μπορείς νά τούς συλλάβεις στήν επάρκεια που θέλεις; Εάν ό Αριθμός εκτείνεται στό Άπειρο τότε αυτός ό Αριθμός δέν είναι συνάπειρος τού Απείρου καί τό Άπειρο συναριθμός τού Αριθμού;

Αυτός ό Αριθμός που εκτείνεται στό άπειρο, εσύ πώς θά τόν ονόμαζες;
Εγώ τόν ονομάζω Θεό!

Καί Είναι….

(Τώρα αυτοί που θεοποίησαν τήν επιστήμη τού Κράτους, δέχονται μ’ ευχαρίστηση τήν γενοκτονία τούς επειδή τήν διατάσσει μέ ωραιολογία τό Κράτος, τί ποτέ πιό άστοχο, ανόμαλο, χαζοζομποχαμένο…!).

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ