Από πότε υπάρχουν μαλάκες;
Η μαλακία είναι λέξη διάσημη από τον Επιτάφιο του Περικλή, όπως τον παραδίδει ο Θουκυδίδης, και τη διάσημη φράση «φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας», στην οποία, προς δόξαν της αδιατάραχτης συνέχειας της ελληνικής γλώσσας, ούτε η ευτέλεια σημαίνει τη σημερινήν ευτέλεια, ούτε η μαλακία τη σημερινή μαλακία. Δίνω τη μετάφραση της Έλλης Λαμπρίδη: Αγαπούμε δηλαδή και δουλεύομε την ομορφιά χωρίς να τη συγχέομε με την πολυτέλεια, και κυνηγούμε τη γνώση και τη σοφία χωρίς για τούτο να χάνομε τον αντρισμό μας·
Απανέκαθεν, θα πείτε, ή έστω «ανέκαθεν» ή από τότε που βγήκαν οι λάσπες, αλλά η ερώτηση του τίτλου είναι καθαρά γλωσσική, ενδιαφέρεται παναπεί για τη λέξη και όχι για το σημαινόμενό της. Αλλά ούτε και τη λέξη καθαυτή θα εξαντλήσουμε, κι ας είναι (λένε κάποιοι) η γνωστότερη στο εξωτερικό ελληνική λέξη ή η συχνότερη ελληνική προσφώνηση.
Το άρθρο γράφεται κυρίως για να φιλοξενήσει δυο λεξιλογικά ευρήματα που μου έστειλε ο φίλος μας ο Spiridione, που τα κρατούσα στο ηλεσυρτάρι ελπίζοντας να βρω καιρό να εξετάσω σφαιρικά κι ολόπλευρα το ζήτημα, αλλά επειδή κάτι τέτοιο είναι αμφίβολο αν θα το μπορέσω στο κοντινό μέλλον λέω να τα παρουσιάσω τώρα, κι ας μην καλύπτουν πλήρως το θέμα -που έτσι κι αλλιώς δεν καλύπτεται εύκολα. Οπότε, προσθέτω κι εγώ τα ετυμολογικά μου κι έγινε το αρθράκι.
Αλλά να δούμε πρώτα την ετυμολογία της λέξης. Ο μαλάκας προέρχεται από το μεσαιωνικό «η μαλάκα» = η μαλάκυνση.
Η αρχή βρίσκεται στο αρχαίο επίθετο «μαλακός», που δεν σήμαινε μόνο τα μαλακά αντικείμενα, ή τον μειλίχιο άνθρωπο, αλλά και τον δειλό, τον ηθικά αδύναμο, τον θηλυπρεπή, τον παθητικό ομοφυλόφιλο. Η μαλακία είναι λέξη διάσημη από τον Επιτάφιο του Περικλή, όπως τον παραδίδει ο Θουκυδίδης, και τη διάσημη φράση «φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας», στην οποία, προς δόξαν της αδιατάραχτης συνέχειας της ελληνικής γλώσσας, ούτε η ευτέλεια σημαίνει τη σημερινήν ευτέλεια, ούτε η μαλακία τη σημερινή μαλακία. Δίνω τη μετάφραση της Έλλης Λαμπρίδη: Αγαπούμε δηλαδή και δουλεύομε την ομορφιά χωρίς να τη συγχέομε με την πολυτέλεια, και κυνηγούμε τη γνώση και τη σοφία χωρίς για τούτο να χάνομε τον αντρισμό μας·
Η μαλακία λοιπόν είναι η ηθική αδυναμία, η νωθρότητα, η εκθήλυνση επίσης, ενώ στους ελληνιστικούς χρόνους παίρνει και τη σημασία της παθητικής ομοφυλοφιλίας. Στα μεσαιωνικά χρόνια, μαλακία είναι λοιπόν η εξασθένιση, αλλά παίρνει και τη σημασία «αυνανισμός». Το ρήμα «μαλακίζομαι» παίρνει κι αυτό τη σημασία «αυνανίζομαι» ενώ το ενεργητικό, το «μαλακίζω» έχει και τη σημασία «κραδαίνω»: κοντάριν εμαλάκιζεν, την κονταρέαν με δώσει, στον Διγενή.
Ο μαλάκας δεν έχει ακόμα κάνει την εμφάνισή του, αλλά υπάρχει «μαλακιστής» (αυτός που αυνανίζεται). Η δε μαλάκα παίρνει και τη σημασία του γνωστού μαλακού τυριού.
Ο μαλάκας, είπαμε, προήλθε από τη μαλάκα, αλλά πότε; Δεν το ξέρουμε. Τέτοιες λέξεις, που είναι ταμπού, δεν είναι εύκολο να τις βρεις γραμμένες. Ως τώρα, στο ιστολόγιο είχαμε δει τον Σουρή να βρίζει μεν τους μαλλιαρούς (στο γύρισμα του 20ού αιώνα) γράφοντας «η μαλλιαρή μαλάκα» (με την έννοια της αποβλάκωσης), ενώ είχαμε βρει και μια στιχομυθία του Αχιλλέα Παράσχου, όπως την παρέδιδε ο Μπ. Άννινος το 1906.
Η επιτομή του μαλάκα εν έτει 2016: Αισχρή αναμνηστική φωτο ενός παρελαύνοντα του gay pride
στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη,με φόντο πίσω του την φράση “Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος”‘
Λέει ο Άννινος ότι «Περί τα τέλη του βίου του [Παράσχου], κάποιος εκ των λογίων, δυσαρεστηθείς διά δυσμενή κρίσιν του Αχιλλέως περί τινος θεατρικού του έργου, τον απεκάλεσεν εν τη οργή του μαλάκαν.
— Εγώ μαλάκας! απήντησεν εξαφθείς ο ποιητής. Και μου το λέγεις συ, ο Παδισάχ της μαλάκας!…»
Είχα τότε γράψει ότι μου φαινόταν πολύ προχώ να εμφανίζεται γραπτώς η λέξη «μαλάκας» εν έτει 1906.
Και εδώ έρχονται τα ευρήματα του Spiridione.
Καταρχάς, ο Σπύρος βρήκε γραπτή εμφάνιση της λέξης «μαλάκας» σε μεταφρασμένο μυθιστόρημα από το 1888, από το κορυφαίο τότε περιοδικό Εστία.
Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Ο υποψήφιος» – μυθιστορία Ιουλίου Κλαρετή μετάφρασις Χ.Α. (αγνοώ ποιος είναι), στη σελίδα 650:
«…- την έπαθε ο Μαλάκας.
Ο Βερδιέ ησθάνετο την οργήν του καταπίπτουσαν, μετατρεπομένην εις θάμβος. Μαλάκας ! το όνομα αυτό το παραληφθέν εκ των χυδαίων καθημερινών αστειοτήτων τού έκαμνε την εντύπωσιν εμπτυσμού κατά πρόσωπον….
Μαλάκας! Δεν ηδύνατον να καταστείλη την αγανάκτησίν του….
Μαλάκαν! Τον απεκάλεσαν Μαλάκαν, ενώ εξερρηγνύετο εις γέλωτας το πλήθος…«.
Αν ανατρέξουμε στο πρωτοτυπο (σελ. 256) θα δούμε ότι ο «μαλάκας» είναι μετάφραση του ramollot.
– Rincé, le Ramollot!
Αυτό, λέει, βγαίνει από τον ηρώα ιστοριών της εποχής Colonel Ramollot, γι’ αυτό και είναι με κεφαλαίο και προφανώς προέρχεται από το ramolli.
Το δεύτερο εύρημα του Σπύρου είναι από χρονογράφημα του Κονδυλάκη στο Εμπρός το 1911, ακριβέστερα στις 24.7.1911 και έχει τον εύγλωττο τίτλο «Η μαλάκα», εδώ με τη σημασία της γεροντικής άνοιας.
Μεταφέρω ένα απόσπασμα:
Η λέξις μαλάκα κατήντησεν τόσον κοινή και τόσον εύκολα αποδίδεται εις τους γέροντας, ώστε δεν δύναται να είπει κανείς έως πού εκτείνονται τα όριά της. Εις την Ελλάδα την μεταχειρίζονται οι περισσότεροι όπως την λέξιν «εκφυλισμόν». Έκφυλος λέγεται και εκείνος ο οποίος φορεί βραχιόλι και εκείνος ο οποίος καπνίζει χασίς. Αλλ’ εν γένει έκφυλος λέγεται εκείνος ο οποίος κάμνει πράγματα τα οποία ημείς δεν κάμνομεν, είτε εξ αποστροφής, είτε και εξ αδυναμίας.
Ομοίως μαλάκας λέγεται κάθε γέρος ο οποίος δεν σκέπτεται ως νέος ή και όταν προσπαθεί να φαίνεται νεότερος αφ’ό,τι είναι, εν γένει δε ο γέρων ο οποίος δι’ ένα ή δι’ άλλον λόγον δεν μας αρέσει. Θα υπέθετεν κανείς ότι οι τόσον περιφρονητικώς εργαζόμενοι περί των γερόντων θα είναι επιεικείς προς τους νέους. Αλλ’ όχι, οι νέοι είναι βλάκες. Ποιος είναι αυτός; Ένας βλαξ. Και αν τους πιστεύσει κανείς, πρέπει να υποθέσει ότι ο τόπος αυτός κατοικείται από ξεκουτιάρηδες, από ηλιθίους και εκφύλους. Ορίστε λοιπόν έπειτα να πιστεύσετε όταν σας λέγουν δι’ ένα άνθρωπον ότι είναι μαλάκας και να εννοήσετε τι θέλουν να είπουν με αυτόν τον χαρακτηρισμόν.
Με μια πρώτη ματιά, φαίνεται απίστευτο να χρησιμοποιείται η λέξη «μαλάκας» εν έτει 1911 με τόση φυσικότητα, από τον κορυφαίο χρονογράφο της εποχής, σε έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας (και όχι, ας πούμε, σε ένα μυθιστόρημα του υποκόσμου). Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο πχ. για τον Παλαιολόγο το 1961. Αλλά διαβάζοντας καταλαβαίνουμε ή μάλλον υποθέτουμε ότι το 1911 η λέξη «μαλάκας» ήταν περίπου συνώνυμη, αν και ίσως κάπως βαρύτερη, από τη «γεροξεκούτης», «ραμολιμέντο» και δεν παρέπεμπε αλλού, όπως στα επόμενα χρόνια.
Την εντύπωσή μας αυτή μας την επιβεβαιώνει το ελληνογαλλικό λεξικό του Ηπίτη, της ίδιας εποχής (1909), το οποίο έχει λήμμα μαλάκας = ο πάσχων από μαλάκυνσιν: ramolli.
Αργότερα, η σημασία μετατοπίστηκε. Υποθέτω ότι η συνδεση με τον αυνανισμό θα υπήρχε λανθάνουσα, και κάποια στιγμή θα κυριάρχησε.
Οπότε, δεν απαντήσαμε μεν στο ερώτημα «από πότε υπάρχουν μαλάκες», αλλά βρήκαμε την παλαιότερη καταγραφή της λέξης σε γραπτό κείμενο: 1888. Μέχρι να βρούμε ακόμα παλαιότερη, φυσικά.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Φοβερό άρθρο! Όταν αναπόφευκτα θα με ανακηρύξετε 1140 βασιλέα του νέου σύμπαντος θα γράψω νέο Ελληνικό έπος ως απάντηση στην επανάσταση του Βεελζεβούλ του Βεόρ και θα το ονομάσω “Η επανάσταση του Μαλάκα”.
Ο τίτλος του άρθρου θα μπορούσε να είναι “Περί του Μαλάκα”! Θα μπορούσαμε όμως να υποθέσουμε ότι μεγάλο μέρος των κατοίκων της χώρας των Ελλήνων έχει απολέσει μέρος του ανδρισμού του, μιας και στα όσα συμβαίνουν ούτε αντέδρασε, αλλά ούτε αντιδρά και αυτό λόγο δειλίας! Στο μόνο που αντιδρούσε κατά το παρελθών ο κάτοικος της χώρας των Ελλήνων, ήταν σε όποιες φωνές επεσήμαναν τον κίνδυνο… μιας και μέσα στην δειλία της ψυχής του και την μαλακία του πνεύματος του, δεν ήθελε τίποτα και επ’ ουδενί να του χαλάσει την φούσκα της πλαστής του καλοπέρασης. Από εκεί και πέρα είναι γεγονός ότι για την ίδια ακριβώς λέξη, άλλα είναι τα νοήματα της αρχαίας ελληνικής γλώσσα, και άλλα τα νοήματα της δημοτικιάς… που είναι ένα γλωσσικό ιδίωμα της αρχαίας ελληνικής και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτά.
κατα το παρελθόν ο Έλληνας έκανε τέτοιες πράξεις ανδρείας …που τις διδάσκονται σε όλο το κόσμο .ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΔΙΕΦΥΓΕ ;;…Πρόσεχε ποίους λες δειλούς άσχετε εβραιομαθημενε …..Ο Έλληνας δεν είπε ακόμη τη τελευταία του κουβέντα …θα ξαναγράψουμε ιστορία …οσο εσύ θα κανεις την αγαπημένη σου δουλειά παρατηρητής μαλακηδων , ως αργοσχολος όμοιος τους …Αντέχουμε και περιμένουμε …αν δεν αντέχεις …αμολα κατά Ισραήλ …
Πρέπει να απαντάω και στον κάθε ανέραστο πνευματικά μαλάκα που σχολιάζει κάποιο σχόλιο μου… κατά το παρελθών μαλάκα Αιτωλέ… εσύ εννοείς πριν από 70 χρόνια… πριν από 500 χρόνια… πριν από 1000 χρόνια… πριν 2500 χρόνια κ.λ.π. ναι εντάξει! Αλλά σε αυτό που γράφω και αναφέρομε στο σχόλιο μου για το παρελθών, είναι για πριν από 10, η 20 χρόνια… έχω γράψεις πολλές φορές ότι ο κάτοικος της χώρας των Ελλήνων έχει κανιβαλίσει το ένδοξο παρελθών των προγόνων του, μιας και ο ίδιος δεν μπορεί να παράξει στο παρόν του δόξα!!! Έτσι κλέβει την προγονική δόξα του απώτατου παρελθόντος…ο κάτοικος της χώρας των Ελλήνων, όπως εσύ Αιτωλέ, αρκείτε στις προγονικές αναφορές μόνο ως ιστορικά γεγονότα, και ουδέποτε ως παραδείγματα για τον ίδιο του τον εαυτό!! Για αυτό και είναι μαλάκας μιας και έχει χάσει μέρος του ανδρισμού του. Υπάρχουν το λοιπόν μαλάκες που μπερδεύουν εσκεμμένα των κάτοικο της χώρας των Ελλήνων, με τον Έλληνα… μόνο και μόνο επειδή ο κάτοικος της χώρας των Ελλήνων γεννήθηκε στην Ελλάδα… έχει αποδειχθεί και δεν είναι θέμα προς περαιτέρω ανάλυση, ότι ο Έλληνας είναι ιδέα, ο κάτοικος της χώρας των Ελλήνων είναι για τον πούτσο καβάλα όπως εσύ Αιτωλέ!!! Και επειδή βουνίσια πατσαβούρα ασχολήθηκες μαζί μου μιας και έγινα ο καθρέπτης σου, και είδες το πρόσωπο σου στα γραφόμενα μου… προφανώς θα με ξέρεις πολύ καλά για να με αναφέρεις ως αργόσχολο! Δεν μας λες μωρή αιτωλική μαλακισμένη πατσαβούρα, πόσες φορές μας έχεις ταΐσει; Η κάθε επιτομή μαλάκα γράφει και μια συγκλονιστική μαλακία χωρίς να γνωρίζει του τι του γίνεται, απλά και μόνο για να γράψει! Αυτά.
Εκεί που ζεις εσύ μπορεί να είστε μια μαλακισμενη παρέα ..με μαλακές προγόνους ….Κατά μάνα κατά κύρη ….Στο τόπο που ζω εγώ συναστρεφομε με αγωνιστές που δε το έχουν βάλει κάτω και επιβιώνουν …Δεν είμαστε ιδέα είμαστε η πραγματικότητα. ..ανιδε εε ανιδεε …αλλά έχε χάρη που η σκατιλα του ίντερνετ σε καλύπτει …Αλλιώς θα σου έλεγα εγώ ποίους λες μαλακές ..προσκυνημενο τσογλανι …βγαίνετε όλοι και σερνετε στο λαό ότι βλέπετε στον εαυτοσα σας ….που θα πάει ξεχωρίζουν σιγά σιγά ωφέλιμα από τα περιττά
Έλληνες μην ακούτε τους προσκυνημένους …το έθνος μας ακόμα παράγει Ήρωες …αυτοί οι τυφλοί ήρωες θεωρούν μόνο τους αγωνιστές εν καιρό πολέμου …οι θεοτυφλοι ..το Έθνος δίνει συνεχεια επιστήμονες ,αθλητές, προκειμένου επαγγελματίες, οικογενειάρχες ,οικογένειες κάτι που έξω έχει χαθεί ….δεχόμαστε επίθεση από πολλά μέτωπα …οι αγωνες-μάχες δεν είναι ίδιες όπως στο παρελθόν …Μην ακούτε αυτούς που τίποτα δε κάνουν και σας μειώνουν κιόλας …οι πράξεις δείχνουν τους ηγέτες …μη πέφτετε κάτω με τίποτα …αγωνιστείτε μέχρις εσχάτων ….Η νέα επίθεση είναι να σε βγάλουν άχρηστο …Μην τους ακούς έχεις αίμα νικητή στις φλέβες σου …θα αντέξεις και θα νικήσεις …
Οι ΑΛΚΜΑΙΩΝΗΔΕ΅Σ οι γυφτοαθιγγανοι [βλεπε μεγακλη] ηταν μακακες και συν οι μαλαχιες τοτε απο την μεση ανατολη σε συνδιασμο με το αδειασμα του δημοσιου ταμειου αποδαυτους αλλα και απο τους σημερινους καταβροχθηστες πολιτικους , δημιουργηθηκε η λεξη ΜΑΛΑΚΑΣ εννοωντας τα κοινα κλεφτρονια πολιτικους που ριμαζουν τα ταμεια τα κρατικα.
Οπως και να εχει παλια και προσφατη…τι σημασια εχει.;;;;..ειναι μια λεξη παγκοσμιως γνωστη….αυτο φτανει….οσο για το απο ποτε υπαρχουν μαλακες ;;;;θεωρω απο παντα…..αχαχαχα ….καλο απογευμα σε ολους .Αν και νομιζω οτι το αρθρο ….κατι αλλο θελει να μας πει….
παντως στην φωτογραφια ο τσιολιας ειναι ο ποιο μαλακας. γιατι δεν του τραβηξε μια με το κοντακι στην μυτη να μην ξανα ξυπνησε ποτε.
Μαλακία δεν σημαίνει αυνανισμός, ούτε και μαλάκας αυτός που αυνανίζεται. Μαλακία σημαίνει μαλθακότητα, αδυναμία, χαυνότητα. Στο βιβλίο “Οικονομικός” του αρχαίου Ελληνα συγγραφέα Ξενοφών, στον στίχο 20, αναφέρει μερικά κακά πράγματα για τον άνθρωπο και λέει “αργίαν τ’ είναι και μαλακίαν ψυχής και αμέλειαν”, δηλαδή κακά πράγματα για τον άνθρωπο εναι η οκνηρία, η μαλθακότητα της ψυχής και η αδιαφορία (αμέλεια).
Οι μεγαλύτεροι μαλάκες είμαστε εμείς οι Έλληνες που αφήσαμε και αφηνουμε να συμβαίνει ότι συμβαίνει στην ωραιότερη χώρα του κόσμου!!!
Δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Δεν πρέπει να κλαίμε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Τη λύπη την έβαλε μέσα μας ο Θεός. Όχι, όμως, για να τη μεταχειριζόμαστε άσκοπα ή και βλαπτικά, σε ακατάλληλο χρόνο και σε αντίθετες συνθήκες στη φύση μας περιστάσεις, κλονίζοντας έτσι την υγεία της ψυχής και του σώματος, αλλά για ν’ αποκομίζουμε απ’ αυτήν όσο γίνεται μεγαλύτερο πνευματικό κέρδος.
Γι’ αυτό, δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, μα όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τα πράγματα. Έτσι, και αμέτρητα κακά να διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Αν, όμως, πάθουμε και το παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τα χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμμια και δεν συλλογιζόμαστε πως οι θλίψεις και οι πειρασμοί φανερώνουν τη φροντίδα του Θεού για μας περισσότερο από τα ευχάριστα περιστατικά…
Αλλά γιατί αναφέρω τις θλίψεις αυτής της ζωής; Μήπως και η απειλή του αιωνίου κολασμού δεν αποτελεί τη φιλανθρωπία του Θεού καλύτερα από την υπόσχεσή Του για την ουράνια βασιλεία; Γιατί, αν δεν υπήρχε η απειλή του αιωνίου κολασμού, λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα κέρδιζαν τη σωτηρία. Δεν είναι, βλέπεις, αρκετή για μας, τους ράθυμους, η υπόσχεση των ουράνιων αγαθών. Ο φόβος της κολάσεως πιο πολύ μας παρακινεί στην αρετή.
Γι’ αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη και η αθυμία, όχι για να μας κυριεύουν όταν πεθαίνει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά για να μας βοηθούν στον πνευματικό μας αγώνα. Ας λυπόμαστε όχι για τη θλίψη ή τη βλάβη που μας προξενεί κάποιος, αλλά για τις αμαρτίες μας, με τις οποίες λυπούμε το Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας το Θεό, ενώ οι θλίψεις, που δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τον κάνουν να μένει κοντά μας ως προστάτης.
Άλλωστε, πρέπει να το πάρεις απόφαση, άνθρωπέ μου, ότι στη ζωή αυτή θα έχεις βάσανα, δοκιμασίες, προβλήματα, πειρασμούς. Πρέπει να τ’ αντιμετωπίζεις με γενναιότητα όλα αυτά, χρησιμοποιώντας ως όπλα την πίστη, την ελπίδα, την υπομονή. Ας εύχεσαι, βέβαια, να μην πέσεις ποτέ σε πειρασμό. Όταν, όμως, παραχωρεί κάποιον ο Θεός, μην ταράζεσαι. Κάνε ό,τι μπορείς για να φανείς αληθινός στρατιώτης του Χριστού. Δεν βλέπεις που οι γενναίοι στρατιώτες, όταν η σάλπιγγα τους καλεί στην μάχη, αποβλέποντας στη νίκη, θυμούνται τους ένδοξους προγόνους τους, που έκαναν μεγάλα κατορθώματα, και ρίχνονται με θάρρος στον αγώνα; Όμοια κι εσύ, όταν έρχεται η ώρα της πνευματικής μάχης, να θυμάσαι τα κατορθώματα των αγίων μαρτύρων και ν’ αγωνίζεσαι με γενναιότητα, με πίστη, με χαρά. Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός; Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του. Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν.
Γιατί δε θ’ απολογηθούν οι πρώτοι, για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν’ ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν. Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν’ ανησυχούν, αν όσα λένε γι’ αυτούς είναι αληθινά. Αξιολύπητοι, βλέπεις, είναι οι αμαρτωλοί, έστω κι αν κανένας δεν τους κατηγορεί. Αξιοζήλευτοι, απεναντίας, είναι οι ενάρετοι, έστω κι αν ο κόσμος όλος τους κατατρέχει. Γιατί, όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι ήσυχη, όσες τρικυμίες κι αν ξεσηκώνονται εναντίον του, αυτός θα βρίσκεται πάντα σε λιμάνι γαλήνιο. Όταν, όμως, η συνείδησή του είναι ταραγμένη, ακόμη κι αν όλα του έρχονται ευνοϊκά, θα βασανίζεται, σαν τον ναυαγό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
http://stratisandriotis.blogspot.gr
Μην τσακώνεστε παιδιά μου όλοι μαλάκες είσαστε είτε με τον ένα ορισμό η τον άλλο και απλά πρέπει να ανακηρύξετε τον βασιλέα σας.