Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».
Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή αλληγορική ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
— Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση; — Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις. — Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα; — Όχι. — Σου έκανα κανένα κακό; — Όχι. — Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε: — Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.
Σίγουρα αυτή η μικρή ιστορία θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ολιγόλογη μοντέρνα φράση «Κράζεις; Θαυμάζεις». Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε τον φθόνο και την ζήλια των τριγύρων μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανή αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρων μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι το λιγότερο επικριτικά και το μέγιστο απαξιωτικά.
Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε…
Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας. Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στον θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμοιβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη: «Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.»
Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε. Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον φόβο για την επικριτική στάση του κόσμου. Και όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως… λάμπουμε!
Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πως φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν… Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν την δική μας λάμψη γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν την δική τους…
Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που λάμπει ο διπλανός του…
aiswpou-istories μέσω awakengr.com
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Ρε οταν ο αλλος ειναι ‘ψυχακιας’…,οτι και να εισαι ..,οπου και να εισαι ..θα σε κακολογει !! ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΣΕ ΞΑΦΝΙΑΖΕΙ ΠΟΥ Ο ΣΚΥΛΟΣ…ΓΑΥΓΙΖΕΙ !!!.ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΗΡΕΜΕΙ ,…εχεις ελπιδες δηλ. να τον ‘ισσιωσεις’ !!!
Αχ καλέ μου φίλε, όοτι και να κάνεις όταν ο άλλος έχει κάλο στον εγκέφαλο, ζηλεύει και τον αέρα που αναπνέεις. Αν δε του δείξεις αγάπη την εκλαμβάνει σαν αδυναμία από μέρους σου και είναι ικανός να σε ποδοπατήσει.
Τελικά, δύο τύποι ανθρώπων υπάρχουν. Αυτοί που θέτουν όρια οι ίδιοι στον εαυτό τους, και αυτοί που τα όρια τους πρέπει να τους δωθούν από έξω(δικαιολογείται η θρησκεία λοιπόν σε αυτόν τον τομέα). Η μεν πρώτη κατηγορία, κινείται από τον σεβασμό. Η δε δεύτερη, από τον φόβο. Εκτός αν σπάσουμε τον καθρέπτη της αυτοανάκλασης, ο κάθε ένας μας είναι τυφλός, είτε στην μια κατηγορία, είτε στην άλλη. Αυτό σημαίνει ότι ο σεβάσμιος, όλους σεβάσμιους θα τους βλέπει, ότι και να γίνει. Ο εκ του φόβου της τιμωρίας ορμώμενος, όλους έτσι θα τους βλέπει, δηλαδή ότι φοβούνται, έτσι άμα ένας σεβάσμιος δείξει σέβας στον πίθηκο, ο πίθηκος θα το εκλάβει ως από φόβο την καλή συμπεριφορά, και όχι φυσικά λόγω απλού ανεπιτήδευτου σέβας, γιατί ο σεβασμός του χιμπατζή, ΔΕΝ είναι αυθεντικός αλλά φόβος τιμωρίας μεταμφιεσμένος, και συνέπεια αυτού είναι ο ουραγκοτάγκος να δείξει ΤΙ σκατά είναι με το σκεπτικό«αφού αυτός μου συμπεριφέρθηκε καλά, πάει να πει πως με φοβάται»(αφού αυτό κάνω κι εγώ, συμπεριφέρομαι καλά λόγω φόβου, όπου με παίρνει όμως…),(…Χωρίς φυσικά να κάνει ποτέ αυτήν την σκέψη η μαϊμού, διότι αυτή η κατηγορία ανθρωποειδών έχει κάποια πολύ ειδικά χαρακτηριστικά με το ψέμα σε κάθε επίπεδο ύπαρξης να είναι παρών, καθώς και οι μισές αλήθειες, αλλά σχηματίζω με λέξεις τα ορμέμφυτά τους γιατί αυτοί και αυτές που είναι η κατάρα των ζωντανών και αληθινών ανθρώπων, ΔΕΝ γίνονται έτσι αλλά γεννιόνται). Και είναι και αυτοί οι ίδιοι που, ενώ μισεί ο ένας των άλλων αυτής της συνομοταξίας και νιώθουν αηδία(και εδώ θέλει ανάλυση γιατί, ή ίσως δεν θέλει καθόλου…), ενώνουν την εγγενή κακία τους να καταστρέψουν όποιον λάμπει. Ποιοί λάμπουν? Μα, οι σεβάσμιοι! Το άλλο είδος ανθρώπων ή, μάλλον, το μόνο είδος. Τα σκατά δεν έχουν κερδίσει τον τίτλο άνθρωπος, αλλά μετά μανίας θέλουν να τον καπηλευτούν αυτόν τον τίτλο. Αυτό φυσικά μαρτυρά και άλλα για αυτούς (κλπ κλπ)για όσους έχουν μάτια φυσικά, να δουν. Επίσης είναι η κυρίαρχη τάξη στον πλανήτη! Βασικά, είναι εγκληματίες®!
ΚΑΙ ΕΣΥ ΛΑΜΠΕΙΣ ΜΠΑΜΠΗ….
Τα ίδια μου είπε και ο άλλος από λεντισον, πλήρωσα κάτι λαμπες την προηγούμενη εβδομάδα και ακόμα να έρθουν
ΜΙΑ ΒΛΑΧΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΛΕΕΙ, ΦΤΥΝΕΙ Ή ΓΑΤΑ ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΑΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΦΤΑΝΕΙ!!
– ΜΑΜΑ ΜΠΑΜΠΑ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…- ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΗΠΟ ΠΟΙΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΟΒΕΙΣ…- ΤΑ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΑ…ΓΙΑΝΝΗΣ-ΚΟΖΑΝΗ