Kai Murros : Γιατί η ευρωπαϊκή αριστερά πεθαίνει;

Όσον αφορά τους λίμπεραλς είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσετε ότι τώρα που η πλοκή πυκνώνει και το σύστημα αντιμετωπίζει μια επιδείνωση της κρίσης οι λίμπεραλς στρέφονται όλο και περισσότερο στον ολοκληρωτισμό. Η ελευθερία της σκέψης είναι ανεκτή μόνο εφ’ όσον οι απόψεις που εκφράζονται συμπίπτουν με τη λίμπεραλ «κομματική γραμμή». Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός ή οποιαδήποτε μορφή κριτικής εναντίον της πολυπολιτισμικότητας ή αντίθετες απόψεις σχετικά με τη φυλή και τη ευφυΐα αντιμετωπίζονται με δρακόντειους νόμους και σκληρές τιμωρίες.
Οι λίμπεραλς, που συνήθιζαν να καυχώνται ότι είναι ένθερμοι υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, τώρα μανιωδώς ψάχνουν για δικαιολογίες για να περιοριστεί η ελευθερία του λόγου. Οι λίμπεραλς είναι ακόμη πρόθυμοι να ξεκινήσουν το κυνήγι μαγισσών εναντίον ανθρώπων που κάνουν αστείες χειρονομίες και καθώς  οποιοδήποτε αντικείμενο ή χειρονομία ή λέξη ή σύμβολο ή αριθμό μπορεί να θεωρηθεί ως ένα όχημα «εγκλήματος σκέψης» ή μικρο-επιθετικότητα, οι λίμπεραλς ζουν τώρα σε μια κατάσταση συνεχούς παράνοιας .

 Πώς μπορεί αυτός ο φιλελεύθερος / λίμπεραλ ολοκληρωτισμός να εξηγηθεί. – Η εξήγηση είναι πραγματικά πολύ απλή.
Τόσο ο φιλελευθερισμός / λιμπεραλισμός όσο και ο αριστερισμός έχουν τις ρίζες τους στη Γαλλική Επανάσταση. Το ευαγγέλιο της «ελευθερίας, ισότητας, αδελφοσύνης» (“liberté, egalité, fraternité”) σερβίρεται μόνο ελαφρώς διαφορετικά σε διαφορετικά ακροατήρια – αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.
Ως εκ τούτου, δεν είναι να απορεί κανείς που τώρα καθώς το σύστημα βρίσκεται σε κρίση, οι φιλελεύθεροι συμπεριφέρονται όλο και περισσότερο σαν τους ιδεολογικούς τους προκατόχους τους – τους Ιακωβίνους.
Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι φιλελεύθεροι και αριστεροί είναι βασικά το ίδιο πράγμα.
Και οι δύο ιδεολογίες πιστεύουν στη λεγόμενη «πρόοδο» και το πώς εξηγούν όλη την ανθρώπινη ιστορία. Για τους αριστερούς και τους φιλελεύθερους, αυτή η πρόοδος σημαίνει ότι η ίδια κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη που έλαβε χώρα στην Ευρώπη μετά τον Μεσαίωνα, όπου ο καπιταλισμός και η εκβιομηχάνιση έσπασαν το παραδοσιακό φεουδαρχικό κόσμο μπορεί να εφαρμοστεί και πρέπει να εφαρμοστεί καθολικά σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη.

Και οι δύο ιδεολογίες τοποθετούν την πίστη τους στην οικονομία ως κινητήρια δύναμη της προόδου. Είναι η επέκταση της σύγχρονης οικονομίας και των βιομηχανικών μεθόδων παραγωγής που θα αφαιρέσει τις αράχνες της δεισιδαιμονίας, τις ασφυκτικές παραδόσεις και τις «καταπιεστικές κοινωνικές δομές». Η σύγχρονη οικονομία πιστεύεται ότι θα ενοποιήσει τον κόσμο – που σημαίνει ότι ο κόσμος θα γίνει ομοιογενής και θα ανέβει σε ένα «νέο επίπεδο».
Είναι αυτός ο ρηχός και επιφανειακός οικονομισμός, ο οποίος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος τόσο του σύγχρονου αριστερισμού, όσο και του σύγχρονου φιλελευθερισμού. Η απλοϊκή πεποίθηση ότι κάθε ανθρώπινος πολιτισμός και κοινωνική συμπεριφορά και αλληλεπίδραση μπορεί να υποβαθμιστεί σε απλά οικονομικά δεδομένα. Διακοσμημένα με τη συναισθηματική σέκτα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η μόνη διαφορά είναι ότι οι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι ο παράγοντας της «προόδου» είναι η μεσαία τάξη, ενώ οι αριστεροί τοποθετούν την ελπίδα τους στην εργατική τάξη.
Ως εκ τούτου, και τα δύο στρατόπεδα υποστηρίζουν την παγκοσμιοποίηση: Οι φιλελεύθεροι αναμένουν ότι με τη δημιουργία μιας παγκόσμιας μεσαίας τάξης μπορούμε να ξεπεράσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος μας, ενώ οι αριστεροί υπολογίζουν ότι μέσα από την εκβιομηχάνιση του τρίτου κόσμου μπορεί κανείς να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο βιομηχανικό προλεταριάτο, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για μια «παγκόσμια επανάσταση». Και οι δύο επίσης βλέπουν τη μετεγκατάσταση της δυτικής βιομηχανικής παραγωγής ως τρόπο πληρωμής του «ηθικού χρέους» που η Δύση οφείλει στον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Η προκύπτουσα ανεργία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ δεν ενοχλεί αυτούς τους αστούς φαντασιόπληκτους.
Σε τελική ανάλυση είναι σαφές ότι τόσο ο σύγχρονος αριστερισμός όσο και ο φιλελευθερισμός είναι κοσμικές θρησκείες, δύο διαφορετικές εκδόσεις της ίδιας, πανάρχαιας, ιδεολογίας του πεπρωμένου, του δυτικού μεσσιανισμού, ο οποίος έχει τις ρίζες της στον Χριστιανισμό (;). Ως αποτέλεσμα αυτής της μονομαχίας των αντιθέτων, του Γιν και του Γιανγκ, η θέσης και η αντίθεση ενήργησαν σε όλο τον κόσμο ως οχήματα του αναγκαστικού εκσυγχρονισμού και εκδυτικισμού.
Τι γίνεται συνεπώς, με την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Την ΕΕ μας την έχουν παρουσιάσει ως ένα «σχέδιο ειρήνης» – έδωσαν ακόμα και βραβείο Νόμπελ Ειρήνης σε αυτό το καταραμένο πράγμα! Μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι είμαστε κατά κάποιον τρόπο συλλογικά «χρεωμένοι» στην ΕΕ για την «ειρήνη» και την «ευημερία» που έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε στη Δυτική Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια. Εκβιαζόμαστε συναισθηματικά από την ελίτ της ΕΕ με την απλοϊκό ισχυρισμό ότι χωρίς υπακοή προς την ΕΕ, θα υπάρξει πόλεμος στην Ευρώπη ξανά.

Αλλά εδώ είναι όπου οι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγχέουν σκόπιμα την αιτία και το αποτέλεσμα.
Και πως; – Λοιπόν, η ίδρυση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν το αποτέλεσμα της συντριπτικής επιθυμίας για ειρήνη που αισθάνθηκαν οι Ευρωπαίοι μετά τον Β΄  Παγκόσμιο Πόλεμο και αυτή η αποφασιστικότητα να μην έχουμε και πάλι πόλεμο στην Ευρώπη, αυτή η απόλυτη πεποίθηση ότι οι Ευρωπαίοι είναι αδελφοί και αδελφές και ότι δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιήσει βία το ένα κράτος εναντίον του άλλου, είναι αυτά που κρατούν τα έθνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μακριά από το να πολεμάει το ένα το άλλο, ακόμη και σήμερα.
Αλλά οι ίδιοι οι γραφειοκράτες της ΕΕ δεν έχουν σταματήσει ούτε έναν πόλεμο! Η γραφειοκρατία της ΕΕ δεν έχει ακινητοποιήσει ή αποστρατεύσει ούτε έναν επιθετικό στρατό. Κανένα κράτος της ΕΕ δεν απέφυγε να επιτεθεί στο γειτονικό του, απλώς και μόνο επειδή θα αποτελούσε παραβίαση της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν ότι ακόμα και αν η ΕΕ, με όλους τους γραφειοκράτες της, την γραφειοκρατία της, τα φανταχτερά γραφεία της, τις οδηγίες της, τους επιτρόπους της κλπ κλπ εξαφανίζονταν στο λεπτό αυτή την στιγμή – τα κράτη μέλη θα εξακολουθούσαν να μην πολεμούν μεταξύ τους πια.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση γρήγορα τώρα στρέφεται εναντίον της αρχικής ιδέας της διατήρησης της ειρήνης στην Ευρώπη.
Κατ’ αρχάς, η ιδέα στην οποία η ΕΕ βασίζεται, ήταν πολύ ευγενική και αξιοσέβαστη: Η οικονομική συνεργασία μεταξύ κυρίαρχων εθνών. Στη συνέχεια, όμως αυτό το υψηλό ιδανικό έγινε αντικείμενο καπηλείας από ευκαιριακούς γραφειοκράτες, άπληστους κεφαλαιοκράτες και άβουλους πολιτικούς.
Ξαφνικά η οικονομική συνεργασία ανάμεσα σε κυρίαρχα έθνη δεν ήταν αρκετή πια –
Ω, όχι, έπρεπε να το πάνε πιο πέρα: Έπρεπε να έχουν μια ενιαία οικονομία έπρεπε να έχουν ένα κοινό νόμισμα έπρεπε να έχουν μια ομοσπονδιακή Ευρώπη.
Και τώρα αυτή η κακοσχεδιασμένη συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής δύναμης έχει στην πραγματικότητα προκαλέσει περισσότερη δυσαρέσκεια και καχυποψία μεταξύ των Ευρωπαίων από οτιδήποτε άλλο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα έθνη στη Νότια Ευρώπη πεθαίνουν από την πείνα και οι Έλληνες έχουν ξεδιάντροπα και άδικα δεχτεί επίθεση από τα μέσα ενημέρωσης μόνο και μόνο για να παραπλανήσουν τους απογοητευμένους φορολογούμενους της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Ο ελληνικός λαός έμεινε ακάλυπτος μόνο και μόνο για να σώσει το πρόσωπο των ολιγαρχών της ΕΕ.
Το δίδαγμα που πρέπει να αντλήσουμε από όλα αυτά είναι ότι μετά από κάποιο σημείο, όσο περισσότερο προσπαθούν να επιφέρουν την «ένταξη» στην Ευρώπη, τόσο περισσότερο θα προκαλούν αποσύνθεση.

Αλλά ακριβώς όπως και κάθε άλλος άπληστος, αυτο-διαιωνιζόμενος οργανισμός η ΕΕ αρνείται να παραδεχθεί τα λάθη της και προσπαθεί να διορθώσει την κατάσταση με το να συγκεντρώνει εξουσίες ακόμη περισσότερο. Έτσι, όταν ο επόμενος γύρος των προβλημάτων ξεκινήσει θα είναι πολύ χειρότερη από ό, τι ήταν μέχρι στιγμής.
Ξέρετε το φιλελεύθερο δόγμα: Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι – και ίδιοι! – αυτά τα συναισθηματικά σκουπίδια πώς «όλοι είμαστε το ίδιο», πως όλοι κλαίμε και γελάμε και αγαπάμε και παίζουμε κ.λπ. κ.λπ.
Αυτή η ρηχή πίστη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και η πτώση του φιλελεύθερου συστήματος. Κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων δεκαετιών, όπως μας έχουν αναγκάσει να δεχτούμε κάθε φουσκωμένο κύμα αλλοδαπών στα σπίτια μας και όπως είχαμε εμπειρία από πρώτο χέρι των αποτελεσμάτων του εκσυγχρονισμού δυτικού τύπου στον αναπτυσσόμενο κόσμο, έχει γίνει οδυνηρά σαφές για εμάς ότι πράγματι, οι άνθρωποι και οι πολιτισμοί σε αυτόν τον πλανήτη είναι πολύ διαφορετικοί τόσο που μερικές φορές είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσαν ακόμη και να είναι του ιδίου είδους!
Έχει γίνει σαφές ότι εάν μπορούμε να θεωρήσουμε ως όργανο μέτρησης τη δυνατότητα δημιουργίας και διατήρησης μιας σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας, τότε οι λαοί, οι πολιτισμοί και οι φυλές δεν είναι όμοιες και σίγουρα δεν είναι ίσες.

Οι επανειλημμένες αποτυχίες των τριτοκοσμικών κοινωνιών να μιμηθούν τον εκσυγχρονισμό δυτικού στυλ και την εκβιομηχάνιση δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι προορισμένοι για μια ζωή σε καλύβες από λάσπη ή παραγκουπόλεις – εκτός, φυσικά, αν καταφέρουν να έρθουν στην Ευρώπη, όπου θα τους παρέχονται τα πάντα δωρεάν.
Ένα σημάδι της αλλαγής στο πνευματικό μας επίπεδο, ωστόσο, είναι ότι επιτέλους, αρχίζουμε να αναλύουμε τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς χωρίς την παραδοσιακή μαρξιστική ενοχή ή την επίσημη φιλελεύθερη αισιοδοξία. Είμαστε σε θέση να βλέπουμε τους πολιτισμούς έτσι όπως είναι – με τις αδυναμίες τους και τις δυνάμεις τους σε κάθε λεπτομέρεια – και έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο και σχεδόν αδύνατο είναι να τους αλλάξουμε. Μπορούμε επιτέλους να αναγνωρίσουμε ότι οι πολιτισμοί τείνουν να επαναλαμβάνουν ορισμένα πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς και ομαδικής ψυχολογίας ξανά και ξανά. Μόνο η επιφάνεια, οι γαρνιτούρες αλλάζουν, αλλά η ουσία του πολιτισμού παραμένει η ίδια.
Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι πολιτισμοί είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλώς πολύχρωμα ρούχα, πικάντικα τρόφιμα και εξωτικά έθιμα – οι πολιτισμοί είναι πολύ πιο πολύπλοκα συστήματα συμπεριφοράς, κοινωνικής ψυχολογίας και συναισθηματικών αντιδράσεων, που βασίζονται στον πολιτισμό και τη φυλή, από ότι ο ρηχός μαρξιστής ή φιλελεύθερος παρατηρητής θα μπορούσε ποτέ κατανοήσει ή να δεχτεί.

Μπορούμε, ωστόσο, να δεχθούμε ότι τα υποκείμενα πολιτιστικά πρότυπα, τα δομικά στοιχεία του πολιτισμού, μπορεί να είναι εξίσου καθοριστικοί παράγοντες για την επιτυχία ενός πολιτισμού ή ενός μεμονωμένου ατόμου ως προς τη φυλή. Και μπορούμε επίσης να δεχτούμε ότι ο πολιτισμός πάντα, τελικά, αντανακλά το χαρακτήρα της φυλής.
Μπορούμε, ωστόσο, τώρα, επιτέλους, να εκτιμήσουμε τον ανώτερο χαρακτήρα του πολιτισμού μας. Ό, τι και αν οι Ευρωπαίοι έχουν δημιουργήσει σε αυτόν τον πλανήτη δεν μπορεί να αντιγραφεί απλά μέσω τεχνικών εγχειριδίων, η ουσία της Ευρώπης δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μίμησης μέσω ψήφισης νόμων, το ευρωπαϊκό πνεύμα δεν μπορεί να αντιγραφεί απλά φορώντας ευρωπαϊκά ρούχα ή χτίζοντας ένα κτίριο που φαίνεται ευρωπαϊκό. Τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών θα είναι μόνο μια παρωδία, μια φενάκη, ένα γκροτέσκο αστείο, μια ετοιμόρροπη πρόσοψη στη ζούγκλα.
Η Ευρώπη είναι πάντα κάτι πολύ περισσότερο και αυτός είναι ο λόγος που οι εκτός Ευρώπης, τελικά, δεν μπορούν να νικήσουν την Ευρώπη!
Τι γίνεται λοιπόν, με την «Αραβική Άνοιξη» και πώς αυτή επηρεάζει τον σκοπό μας.

Η «Αραβική Άνοιξη» ήρθε πολύ ξαφνικά και μας εξέπληξε όλους. Εξίσου εκπληκτικό είναι το πόσο ευεργετική μπορεί να είναι στον αγώνα μας. Η «Αραβική Άνοιξη» μας βοηθά με δύο τρόπους:
Πρώτα:
Δεδομένου ότι οι αραβικές χώρες παύουν να λειτουργούν ως κράτη και γίνονται εντελώς ανίκανες να φυλάξουν τα σύνορά τους, η δημογραφική πίεση κατά της Ευρώπης μεγαλώνει δραματικά. Οι αραβικές κοινωνίες γίνονται όλο και πιο δυσλειτουργικές και ανίκανες να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα κάτω από την αυξανόμενη πίεση της πληθυσμιακής έκρηξης και του εμφυλίου πολέμου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όχι μόνο ο τοπικός πληθυσμός να είναι πρόθυμος να δοκιμάσει το επικίνδυνο ταξίδι προς την Ευρώπη, αλλά και σχεδόν όλη η Αφρική και η Νότια Ασία να είναι πλέον σε θέση να περάσουν μέσα από αυτές τις χώρες και να κατευθυνθούν προς την Ευρώπη.

Γι ‘αυτό είναι απολύτως βέβαιο ότι στο μέλλον οι εθνοτικές αντιθέσεις θα αυξηθούν δραματικά.
Και, για ανθρωπιστικούς λόγους – επειδή η διέλευση της Μεσογείου υποστηρίζει την ανθρώπινη ζωή – η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πιο πιθανό, σε κάποιο σημείο, να αρχίσει να βοηθάει τους μετανάστες να διασχίσουν τη θάλασσα και να φτάσουν με ασφάλεια στην Ευρώπη και, στη συνέχεια, προκειμένου να αποφευχθεί ο συνωστισμός στα στρατόπεδα προσφύγων στη Νότια Ευρώπη, να αρχίζουν επίσης να μεταφέρουν τους πρόσφυγες σε όλη την Ευρώπη, χρησιμοποιώντας την συλλογική ευρωπαϊκή «ευθύνη» και την «ανθρωπιστική κρίση» ως προσχήματα ή οι χώρες της Νότιας Ευρώπης απλά θα τους αφήνουν να περνάνε μέσα ούτως ή άλλως.

Όσο περισσότερη υποστηριζόμενη από κυβερνήσεις και ΕΕ μαζική μετανάστευση υπάρχει, τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει η οργή και η αγανάκτηση μεταξύ των εκτοπισμένων ιθαγενών της Ευρώπης. Αυτό, φυσικά, δεν θα περάσει απαρατήρητο από τις δυνάμεις του συστήματος και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ελίτ πρόθυμα θα χρησιμοποιήσει όλο και πιο σκληρές μεθόδους για να συντρίψει την δημιουργία «ρατσιστικών» αισθημάτων και αυτό θα μεγαλώσει κι άλλο το χάσμα μεταξύ κράτους και λαού. Κάτι το οποίο φυσικά εξυπηρετεί τους σκοπούς μας.
Στο παρελθόν το κράτος ήταν σε θέση να καθοδηγεί τις μάζες προς τη σωστή κατεύθυνση, χρησιμοποιώντας το καρότο και το μαστίγιο – τώρα λόγω των προβλημάτων με την οικονομία το καρότο έχει αρχίσει και φεύγει και αυτό που έχει απομείνει είναι το μαστίγιο.
Η «Αραβική Άνοιξη» βοηθά τον σκοπό μας και με έναν άλλο ενδιαφέροντα τρόπο.

Δεδομένου ότι οι αραβικές κοινωνίες, η μία μετά την άλλη βυθίζονται σε παρατεταμένους εμφύλιους πολέμους, η απέραντη θρησκευτική βία λειτουργεί ως το τέλειο γόνιμο έδαφος για τη διεθνή τρομοκρατία, και ακόμα περισσότερο: Ένας αυξανόμενος αριθμός νεαρών μουσουλμάνων πάνε σε αυτές τις περιοχές και εντάσσονται στις ένοπλες συγκρούσεις.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι επιστρέψουν πίσω στις χώρες τους, θα έχουν περάσει από μια μετατροπή – θα έχουν γίνει μάχιμοι βετεράνοι της παγκόσμιας Τζιχάντ: Θα ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν τα όπλα Θα ξέρουν πώς να οργανωθούν και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο – δεν θα φοβούνται κανέναν και δεν θα φοβούνται να πεθάνουν.
Εκείνοι που είχαν μείνει στην Ευρώπη θα τους θαυμάσουν και θα μάθουν από αυτούς – και έτσι το κίνημα της τζιχάντ στην Ευρώπη θα κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Θα γίνει πιο τολμηρό, αποτελεσματικό και θανατηφόρο.

Καθώς το κίνημα της τζιχάντ θα μεγαλώνει και θα γίνεται μια πραγματικά τρομερή δύναμη, θα γίνει προσπάθεια να βγει κάποιο νόημα από αυτήν την κατάσταση. Τότε θα προσφέρονται δύο διαφορετικά είδη παραμυθιού για να μας κρατήσουν ήρεμους.
Θα υπάρχει η επίσημη γραμμή που θα τροφοδοτείται από το κράτος και θα είναι τα αισιόδοξα φιλελεύθερα λόγια περί «πολυμορφίας» και «πολυπολιτισμικότητας» – και «διαλόγου μεταξύ των θρησκειών» … και άλλα βαρετά που προξενούν χασμουρητά…
Η πιο νευρική έκδοση με κάποια αξιοπιστία σύγκρουσης πολιτισμών στους δρόμους, προέρχεται από την αριστερά, αλλά εξακολουθεί να είναι ουσιαστικά ο ίδιος παλιός σπασμένος αριστερός δίσκος, όπου είμαστε εμείς οι κατηγορούμενοι για ό, τι κακό έχει γίνει ή γίνεται σε αυτόν τον πλανήτη, και η λύση που μας προσφέρεται είναι ότι θα πρέπει απλά να αφεθούμε και να πεθάνουμε.

Περιττό να πούμε ότι, τελικά οι άνθρωποι θα αρχίσουν να κουράζονται από αυτές τις εξηγήσεις και θα αρχίσουν να αναζητούν εντελώς νέας μορφής απαντήσεις – και εμείς θα τους τις παρέχουμε.
Και τελικά.
Στον τομέα των μελετών των μέσων ενημέρωσης έχει προκύψει μια ενδιαφέρουσα θεωρία. Αυτή προτείνει ότι τα συναισθήματα γίνονται ολοένα και πιο σημαντικά στο δυτικό πολιτισμό και ο λόγος για αυτό είναι επειδή τώρα εισερχόμαστε στην εποχή του νεο-ρομαντισμού.
Και πράγματι, αν το σκεφτείτε – η Φαντασία και ο Μεσαίωνας είναι πολύ στη μόδα στη λαϊκή κουλτούρα και την ψυχαγωγία. Ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και παιχνίδια στον υπολογιστή είναι γεμάτα με μύθους και λαϊκές παραδόσεις. Τα παιχνίδια στον υπολογιστή διδάσκουν επίσης – ειδικά τους νέους άνδρες – την ιστορία, τον πόλεμο, τη στρατηγική, τη γεωπολιτική και την τέχνη να δημιουργείς αυτοκρατορίες. Και τότε προκύπτουν υποκουλτούρες όπως η Gothic και φυσικά η Heavy Metal σκηνή – ειδικά η Power Metal. Έχοντας όλα αυτά κατά νου, είναι σαφές ότι η αλλαγή είναι στον αέρα – κάτι στριφογυρνάει στο Βορρά.

Τώρα, αν πραγματικά κατευθυνόμαστε προς την εποχή του νεο-ρομαντισμού τα πράγματα γίνονται πραγματικά ενδιαφέροντα!!! Επειδή πρέπει να θυμόμαστε ότι ο εθνικισμός ήταν προϊόν της εποχής του ρομαντισμού.
Δεδομένου ότι η εποχή της λογικής και της διαφώτισης κατέληξε στο χάος και την τρέλα της Γαλλικής Επανάστασης, η συλλογική ψυχή των Ευρωπαίων άρχισε να αναζητά απαντήσεις σε άλλα σημεία με αποτέλεσμα να προκύψει το ρομαντικό κίνημα.
Έτσι, αν αυτή η θεωρία είναι αλήθεια, οι εθνικιστές είναι έτοιμοι να χτυπήσουν το motherload της συλλογικής ευρωπαϊκής ψυχής, μια τεράστια δεξαμενή συναισθηματικής ενέργειας και κρυμμένων υπόγειων ρευμάτων του νου. Επειδή οι εθνικιστές είναι η νέα ρομαντική κίνηση.
Και πράγματι, αν πραγματικά το σκεφτείτε, είναι σαφές ότι αφήνουμε πίσω μας την εποχή του ψευτο-αριστερού λόγου και του ψεύτικου φιλελεύθερου διαφωτισμού.

Ο αριστερισμός και ο αστικός φιλελευθερισμός, τα δίδυμα αδέλφια της Γαλλικής Επανάστασης, δείχνουν την αληθινή τους φύση για άλλη μια φορά – καθώς το απαραίτητο υλικό που χρησιμεύει για να στηριχθεί το παραμύθι τους «Ας-ενώσουμε- τα-χεράκια-μας-και-ας-πούμε-we-are-the-world» – καταρρέει.
Άρχισα την ομιλία μου, παραφράζοντας τον Καρλ Μαρξ* και τώρα θα ήθελα να ολοκληρώσω την ομιλία μου με μια άλλη προσφορά – αυτή τη φορά από τον Gandalf (“The Lord of the Rings”), επειδή πιστεύω ότι τα λόγια του συνοψίζουν πολύ καλά την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα:
“The board is set, the pieces are moving. We come to it at last, the great battle of our time.”
(“Η σκακιέρα έχει στηθεί, τα πιόνια κινούνται.

Ήρθε επιτέλους, η μεγάλη μάχη της εποχής μας”).
* Το «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη…» είναι φράση του Μαρξ με την οποία άρχιζε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Αναφέρονταν στο «φάντασμα του Κομμουνισμού» και στην προοπτική των «προλεταριακών επαναστάσεων» που θα ξέσπαγαν στην Ευρώπη και θα ανέτρεπαν τον καπιταλισμό.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
redskywarning