Σήμερα το πρωί ξυπνώντας, υπήρξε μια επιθυμία μέσα μου να
διαβάσω Καβάφη. Περίεργο για εμένα, καθώς όταν πήρα αυτό το βιβλίο,
διάβασα μόνο λίγες σελίδες και το παράτησα, όπως κάνω πάντα…. (Παρόλο
που μου άρεσε πολύ)
Είχα βάλει τον σελιδοδείκτη μου με τη γκραβούρα του Καβάφη, πάνω στο
ποίημα ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ:
Την μια μονότονην ημέραν άλλη μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί.
Θα γίνουν τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι — οι όμοιες στιγμές μάς βρίσκουνε

και μας αφήνουν.

5 Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει· είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει…

…Και επειδή λίγο πολύ την περιγράφει τη ζωή μου, και πάνω κάτω τον
καθένα μας, σκέφτηκα ευθύς αμέσως «εγώ δεν ήμουν έτσι»… Τι έχω
απογίνει;

Που είναι τα όνειρα μου και η λαχτάρα μου για ζωή; Πότε γέλασα
πραγματικά με τη καρδιά μου τελευταία φορά, πότε βίωσα πλήρως ένα
συναίσθημα; ότι και να ‘ναι αυτό ακόμα και πραγματική λύπη…

…Πώς οι καταστάσεις με έκαναν έτσι, αναίσθητη. Μέσα μου, μια ανάλατη
ανάγκη για ζωή, μια πείνα χωρίς την αίσθηση του κορεσμού, χωρίς κάποια
πληρότητα. Και δεν είναι ότι δεν έκανα ενέργειες για να το αλλάξω, ίσα ίσα
που παραιτήθηκα από τη τοξική δουλεία μου, μετακόμισα σε νησί, κάθε μέρα
βλέπω θάλασσα, αφοσιώθηκα στις σπουδές μου, τελείωσα τη σχολή
μου….και αυτά σε διάστημα 9 μηνών.

Έλα μου όμως που υπάρχει κενό.

Με τίποτα από αυτά δεν χάρηκα, και τότε κατάλαβα ότι έχασα την Ελπίδα…
… ΩΩΩ αυτή την έννοια που αγαπάω τόσο πολύ, όσο αγαπάω την Αλήθεια…
που πάντα με συντρόφευε στη ζωή μου και τώρα;

Που χάθηκε…. Την έψαξα λοιπόν κάτω από βιβλία, σε μακρινά ταξίδια, στη μουσική… δεν έψαξα όμως
μέσα μου και εκεί είναι που κρυβόταν… Και τώρα λοιπόν πρέπει να κάνω ένα
ταξίδι. Από την εσωτερική μου Αλεξάνδρεια στην Ιθάκη μου.

Οι περισσότεροι γνωρίζουν τη φράση «Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις» όμως
πριν από αυτό δεν ξέρουν ότι αυτός ο αποχαιρετισμός πρέπει να συνοδεύεται
με γενναιότητα, με θάρρος. Και όχι δεν μπορείς να πεις ότι δεν άκουσες καλά,
ότι η Αλεξάνδρειά σου ήταν ένα όνειρο, μια οπτασία, ένα ψέμα. Ότι ήταν
μάταιη η Ελπίδα. Μην το καταδεχτείς, να υποκύψεις σε δειλίες και άνανδρες
πράξεις.

…Αποχαιρέτησε την Αλεξάνδρεια και το ιδανικό σου. Ίσως και τη λογική σου,
εδώ που φτάσαμε. Με περηφάνεια προχώρησε μπροστά, και ξεκίνα το ταξίδι
σου για την Ιθάκη, το χάος. Την Ιθάκη που μπορεί να μη τη γνώρισες ακόμη,
να μη την έχεις δει ποτέ. Όπου θα συναντήσεις δυσκολίες μέχρι να φτάσεις,
αυτό είναι σίγουρο. Τα τέρατα όμως παίρνουν σάρκα από τη σκέψη σου.

Είναι τόσο μεγάλα όσο τα φαντάζεσαι. Αν τα δεις ως κόκκο άμμου, τόσο
μεγάλα θα είναι. Διάλεξε τον δρόμο που θα σου δώσει γνώση και εμπειρίες,
μυρωδιές και αισθήματα. Κάνε ταξίδια με το νου σου και φαντάσου ότι θες. Αν
μπορείς να το φανταστείς μπορείς και να το πράξεις. Και η Ελπίδα θα είναι
πάντα εκεί να σε οδηγεί, σαν φωτεινό αστέρι. Και εσύ ως καπετάνιος θα ξέρειςότι όταν ακολουθείς το αστέρι Ελπίς, κάποτε θα φτάσεις στην Ιθάκη σου. Κι ας
μη την έχεις δει ποτέ.

Likaki1 για Κατοχικά Νέα

Μουσικούλα κανεις?