Βάλε τον δίσκο να παίζει.

Σχεδόν κλείνει ένας χρόνος, από τη τελευταία φορά που έγραψα στα κατοχικά. Ήρθε λοιπόν η ώρα του απολογισμού. Καμιά φορά, εμείς οι άνθρωποι, καθόμαστε και σκεφτόμαστε που βρισκόμαστε στη ζωή μας, τι κάναμε τόσον καιρό, τι πήγε λάθος και δεν είμαστε εκεί που είχαμε θέσει ως στόχο… μέσα σε ένα χρόνο.

Τι είναι τελικά ο χρόνος. Που ξεκινάει και που τελειώνει αυτός ο κύκλος που ονομάζουμε χρόνο.

Για τον καθένα είναι μοναδικός. Για κάποιον είναι η αρχή και η λήξη μιας σχολικής χρονιάς.

Για κάποιον άλλο η έναρξη της σεζόν.  Για κάποιον άλλο, πάλι, είναι η πρωτοχρονιά. Παρότι είναι άπειρος ο χρόνος, εμείς πάντα πρέπει να του βάζουμε όρια. Γιατί το μυαλό μας έχει συγκεκριμένα κουτάκια που χωράνε μέσα μόνο 365 μέρες,  και έτσι είναι εκπαιδευμένο να κάνει. Και ενώ στα τετραγωνάκια του μυαλού μας προσπαθούμε να χωρέσουμε τους κύκλους του χρόνου, χάνουμε την ουσία.

Το ότι πλέον δεν ζούμε, απλώς επιβιώνουμε. Ναι την είπα κι εγώ αυτή την ατάκα πρόσφατα γιατί δεν υπάρχει σάλιο αυτή την εποχή, «τι να κάνω, κάπως πρέπει να επιβιώσω.» και έφαγα ένα δυνατό χαστούκι πραγματικότητας. Τι κατάντια Θεέ μου. Γυρίσαμε στην εποχή των σπηλαίων εν μέσω 2023, να σκεφτόμαστε ότι είμαστε στο έλεος τους, ότι θα ξημερώσει η μέρα του πολικού ψύχους στην Αθήνα, και θα αποκλειστούμε στην εθνική με δυο μέτρα χιόνι, γυρίζοντας από τη 12ωρη Δουλεία μας, ή ότι θα ξημερώσει η μέρα που θα παρασυρθούμε από τον χείμαρρο λόγω καταιγίδας ή ίσως και να μας πάρει και να μας σηκώσει ένας τυφώνας, στα νότια προάστια, και ενώ είμαστε στον αέρα, θα περάσει από δίπλα μας μια τρελή αγελάδα να μας κάνει μου. Ωστόσο αυτή τη στιγμή ζούμε το σενάριο των τρελών πυρκαγιών, οπού παίρνουν φωτιά κάτι δάση μακριά από εμάς και λεμέ ευτυχώς που δε ζω στη Ρόδο, στο Μάτι, στην Ηλεία, στην Εύβοια.

Ευτυχώς που γύρω μου υπάρχει τσιμέντο και είμαι ασφαλής…Ναι αλλά… κάποιοι ζουν εκεί. Και θα έρθει και η σειρά σου. Γιατί τα πιθανά καταστροφικά σενάρια αυξάνονται και πληθύνονται μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, κύκλο με τον κύκλο.( see what I did there…?) και τι α κανς…??? Τουλάχιστον οι άνθρωποι των σπηλαίων είχαν ως πιθανό σενάριο, να τους επιτεθεί ένα μαμούθ, να φάνε μανιτάρια μόνο μια φορά στη ζωή τους, ή να τα φάνε και να βλέπουν πολύχρωμα κυκλάκια, να τους τσουρουφλίσει κανένας κεραυνός… τέτοια πράγματα.

Εμείς πια το έχουμε παρακάνει. Δεν ξέρεις τι θα σε βρει. Θα έρθουν εξωγήινοι? Θα γίνει τρίτος παγκόσμιος ? Μετεωρίτες? θα έρθει ο αντίχριστος? Επέλαση των ζόμπι? Φονικός ιός, φωτιά και πλημμύρα? Σεισμός και καταποντισμός ? θα μας επιτεθούν τα ρομπότ? Οι τούρκοι? Θα πει καλή χρονιά ο Μητσοτακάκης και θα μας πάνε όλα @#$? ΠΟΥ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ? Και τι να πάρεις? Αντίσκηνο?

Σωσίβιο ? κιβωτό του Νώε? Καλαζνικοφ? Μαλ@κες κοστίζουνε όλα. Πρέπει να διαλέξεις σενάριο. Και να πεις, είμαι προετοιμασμένος για επισιτιστική κρίση. Για παγκόσμιο blackout. Αλλά κοίτα τώρα, όπως και στις εξεταστικές , αυτοί είναι μαλ@κες και θα πέσουν τα αντιsos …. Και εκεί που εσύ θα είσαι με το κανό έτοιμος για πλημμύρα, θα πάρει φωτιά ο κwλος σου. Και εκεί που θα είσαι με τη μάνικα, θα πέφτουν βόμβες από μια αποθήκη πυρομαχικών που εξερράγη, γιατί πήρε φωτιά το γρασίδι και εκεί πέρναγε μια γάτα, και έπιασε φωτιά η ουρά της γάτας, και αυτή πανικόβλητη πήδηξε τον φράχτη και μπήκε στην αποθήκη από το παράθυρο, και έκατσε πάνω στη βόμβα και άναψε το φυτίλι που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι, ντίλι ντίλι ντίλι.

Και ενώ μέσα στον ανάποδο κόσμο και το χάος δεν μπορείς να υπολογίσεις τίποτα, προσπαθείς με κάθε τρόπο να υπολογίσεις την ζωή σου, και ανησυχείς γιατί δεν σου βγαίνουν τα κουκιά. Το ξέρεις μέσα σου ότι κάτι πάει λάθος αλλά δεν μπορείς να το προσδιορίσεις αλλά ούτε και θέλεις γιατί είσαι και χesτης. Σε πείραξε? Εμένα καθόλου γιατί όλοι είμαστε.

Αν δεν ήμασταν θα είχαμε πάει μπροστά. Και όταν λέω μπροστά εννοώ πίσω. Αυτό το «εμπρός πίσω» που μας έβαλαν ηθελημένα  να κοροϊδεύουμε κάποτε και να γελάμε? Θα είχαμε περιφρονήσει την προσωρινή χαρά της τεχνολογίας και θα είχαμε στα χέρια μας την ουσία. Αλλά είμαστε μέσα σ’ όλα ΚΑΙ τεμπέληδες. Γιατί εκτός του ότι χρειαζόμαστε ένα μηχάνημα να μας πλένει τα ρούχα, χρειαζόμαστε και έναν σωτήρα να μας σώσει γιατί είμαστε ανίκανοι  να σωθούμε μόνοι μας. Ξέρω πολύ καλά, ότι το 98% θα πέσει στη παγίδα του σωτήρα γιατί ίσως έτσι είναι φτιαγμένοι, το 1% είναι η ελίτ και το άλλο 1% είναι αυτοί που θα κάνουν κάτι μόνοι τους, αλλά το 0,6% εξ αυτών θα τσακωθεί με το 0,4 γιατί στη μια ομάδα δώσανε τα κοντά όπλα και στην άλλη τα μακρυά…(μα ρε σεις είναι αστείο αλλά έτσι θα γίνει γιατί η κάθε τσουτσού έχει γνώμη…) και ενώ αυτοί μας έχουν βάλει να κυνηγάμε την ουρά μας γυρίζοντας γύρω γύρω όλοι, έχουμε στη μέση τον Μανώλη ο οποίος κρούει τον κώδωνα… ή μάλλον την καμπάνα του κινδύνου, και εμείς φοράμε ωτοασπίδες. Χιόνια στο καμπαναριό, και τι έπαθε το χωριό Σωσώκα μου….?

Μη μου τον ύπνο τάραττε. Έχω προβλήματα σας λέω. Έχω ενοίκιο και ρεύμα να πληρώσω, δεν μπορώ να δουλέψω μια ώρα τον μήνα έξτρα και να κάνω πέντε ευρώ συνδρομή στα κατοχικά. Ούτε να κάνω 24 τσιγάρα λιγότερα μέσα στον μήνα. Ούτε καν να πάρω δύο καφέδες λιγότερους. Και τι? Δε θα πάρω πιτόγυρο την Κυριακή?! Μμμμ μαζεύτηκαν αμέσως, αμέσως 20 ευρώ ε… καταπληκτικό. Συγνώμη ωρε παιδιά τρωγόμουν να το πω.

Το παρακάτω τραγούδι άθελα μου, ήταν πηγή έμπνευσης αυτού του άρθρου, καθώς δώδεκα παρά, έχοντας παρκάρει μετά από 12ωρη εργασία, στάθηκα να ηρεμήσω και να πάρω μια ανάσα. Αυτό το τραγούδι άρχισε να παίζει στο ραδιόφωνο. Αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε αυτό το άρθρο, δεν ήταν αυτός ο στόχος μου, αλλά τελικά ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να γράψω. Ένα κουνούπι δίπλα μου πετάει σε κάθετους κύκλους εδώ και μισή ώρα ακριβώς στο ίδιο σημείο. Το τραγούδι παίζει σε repeat και οι κάτοικοι των Αθηνών και του κόσμου, κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα που έκαναν και χθες, και κάθε μέρα, μέσα σε ένα κύκλο, ένα ρολόι, ατέρμων βρόχο, όλοι στη σειρά τους, κανείς δεν φεύγει από τον κύκλο, κανείς δεν παρεκτρέπεται, ξαναζώντας χίλιες ζωές, επ’ άπειρον.

@Likaki1 για Κατοχικά Νέα
Σας παραθέτω τη μετάφραση:

Υψηλές Ελπίδες

Πέρα από τον ορίζοντα στον τόπο που μέναμε όταν ήμασταν νέοι

Σ’ ένα κόσμο με μαγνήτες και θαύματα

Οι σκέψεις μας έτρεχαν συνεχώς και χωρίς όρια

Το κάλεσμα της καμπάνας του χωρισμού είχε αρχίσει

Στον μακρύ δρόμο και κάτω στον διάδρομο

Συναντιούνται ακόμα εκεί στην τομή

Μια παρέα ντυμένη με κουρέλια ακολουθούσε τα βήματά μας

Τρέχοντας πριν ο χρόνος πάρει να όνειρά μας μακριά

Αφήνοντας τα μυριάδες πλασματάκια να προσπαθούν να μας δέσουν στο έδαφος

Σε μια ζωή μαραζωμένη από την αργή παρακμή

Το γρασίδι ήταν πιο πράσινο

Το φως ήταν πιο έντονο

Με τους φίλους γύρω μου

Τις νύχτες των θαυμάτων

Κοιτάζοντας πέρα από τα αποκαΐδια από τις γέφυρες να λαμπυρίζουν πίσω μας

Μια ματιά του πόσο πράσινο είχε στην άλλη πλευρά

Κάνοντας βήματα προς τα εμπρός αλλά υπνοβατώντας προς τα πίσω

Μας τραβά μια δύναμη εσωτερικής παλίρροιας

Σ΄ ένα μεγαλύτερο υψόμετρο με σημαία να κυματίζει

Φτάσαμε τα ιλιγγιώδη ύψη αυτού του ονειρεμένου κόσμου

Φορτωμένοι για πάντα με επιθυμίες και φιλοδοξίες

Υπάρχει μια πείνα ακόμη ανικανοποίητη

Τα κουρασμένα μάτια μας θα περιπλανιούνται στον ορίζοντα

Αν και σ’ αυτόν τον δρόμο βρεθήκαμε τόσες φορές

Το γρασίδι ήταν πιο πράσινο

Το φως ήταν πιο έντονο

Η γεύση ήταν πιο γλυκιά

Τις νύχτες των θαυμάτων.

Με τους φίλους γύρω μου

Η πάχνη της αυγής έλαμπε

Το νερό έτρεχε

Το ατέλειωτο ποτάμι

Παντοτινά

Ki