Του σύμπαντος η ατέρμονη ύλη…

Αν δεν ανάψεις εσύ το φως εντός σου κανείς μην περιμένεις να το κάνει για εσένα. Όχι γιατί δεν θέλει αλλά το φως θα είναι ψεύτικο. Φως, δίχως λάμψη, φως δίχως φλόγα μα σαν διακόπτης αναμμένης λάμπας η μορφή του. Κι όλα εύθραυστα κι όλα εξαρτημένα από το πάτημα ενός κουμπιού. Ποιος πατάει το κουμπί, ποιος επιλέγει να δει, ποιος επιλέγει να φωτίσει; Εσύ ή κάποιος άλλος, εσύ το δικό σου φως ή ο διακόπτης που πάτησε κάποιος καταλάθος;
Μαθαίνεται να ανάβεις την φλόγα, είναι γραμμένο σε κάποιο βιβλίο;
Μα γιατί να ανοίξεις ένα ξένο βιβλίο και όχι το βιβλίο της δικής σου ψυχής γιατί να είναι πιο εύκολη η γνώση μακριά από το εντός σου; Φοβάσαι, δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις κι όμως σε ενοχλεί να βλέπεις ανθρώπους φωτεινούς γύρω σου.

Μετριέται το φως, έχει βάθος το σκοτάδι, δεν είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες και απέραντες στις διαστάσεις του σύμπαντός μας; Κιαν αγγίξεις το φως κιαν κάνεις την προσπάθεια να φωτίσεις τα μέσα σου, αυτομάτως σβήνεις το σκοτάδι σου; Έχει φως το σκοτάδι σου; Απελπισία! Μα ποιος είσαι εσύ που θες να γίνεις απέραντος;

Πάντα και παντού η αμφισβήτηση, πάντα και παντού μια φωνή να σε κρατά μέσα στα όρια της αναγνώρισης της φαινομενικής σου πραγματικότητας… Συρματοπλέγματα να σε κρατούν σε ένα μόνιμο ηλεκτροσόκ που αναγνωρίζεις ως φως στη ζωή σου μα είναι μόνο χρώσεις του δικού σου αυτοπεριορισμού, της δικής σου απόφασης πως όλο αυτό είναι η αλήθεια σου και παρακεί δεν έχει. Όσο φως έχεις τόσο και είναι!
Δεν ξέρω αν ξέρω πώς να σε πείσω για το διαφορετικό μέσα σου. Δεν ξέρω πώς μπορείς να αντιληφθείς πως όλοι είμαστε καμωμένοι από τα ίδια υλικά κι όλα είναι χημεία ή καλύτερα αλχημεία που αποδέχεσαι την δύναμή της και απλά τη χρησιμοποιείς.
Και τελικά δεν είναι ο ρόλος μου αυτός!

Η ζωή μας είναι σαν τη θάλασσα, ένας ζωντανός οργανισμός με επιφάνεια που λιάζεται από τον ήλιο μα και με βυθό πιο σκοτεινό κι από τις πιο καταπιεσμένες σκέψεις μας. Έχει και πλάσματα χαριτωμένα σαν τα πιο ξέγνοιαστα χαμόγελα, έχει και θηρία που αν τα αγγίξεις σε πλημμυρίζουν ενοχές και φόβους κι εμμονές… Μα έχει και φάρους που ανάβουν της στεριάς το δρόμο μα που δείχνουν και της ξέρας την απόγνωση, της ξέρας τον πόνο…
Εσύ είσαι η θάλασσα. Είτε στερεύεις και ενώνεσαι με του σύμπαντος την ατέρμονη ύλη, με του σύμπαντος την τελειότητα στο φως και το σκοτάδι ή συνεχίζεις να παλεύεις με της στεριάς την ακίνητη ψευδαίσθηση…

Σχετικά με Ρίνα Σερέτη

Όσες σκέψεις κιαν διαβούν από το μυαλό, μόνο οι λέξεις στο χαρτί, μου δίνουν τη δύναμη να ακυρώσω κάθε ψεύτικο και να καλέσω κάθε αληθινό. Με αξίες, σεβασμό και πίστη στην ελληνική ψυχή μου. Δείτε όλα τα άρθρα του/της Ρίνα Σερέτη →