ΠΏΣ Η ΚΡΙΤΙΚΉ ΚΑΤΑΣΤΡΈΦΕΙ ΤΗΝ ΈΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΜΠΛΟΚΆΡΕΙ ΤΗ ΡΟΉ ΤΗΣ ΕΝΈΡΓΕΙΑΣ

ΠΏΣ Η ΚΡΙΤΙΚΉ ΚΑΤΑΣΤΡΈΦΕΙ ΤΗΝ ΈΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΜΠΛΟΚΆΡΕΙ ΤΗ ΡΟΉ ΤΗΣ ΕΝΈΡΓΕΙΑΣ

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με τις αρνητικές σκέψεις γύρω από την ιδέα του εαυτού τους, προέρχονται από το γεγονός ότι οι επικριτικές σκέψεις εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση. Κάθε χαρακτηρισμός έναντι της ελεύθερης ροής της ενέργειας αποτελεί μια απόπειρα του νου να ακινητοποιήσει κάτι που δεν παύει ποτέ να κινείται.

Δεν είναι τυχαίο που ο Ηράκλειτος είπε “Τα πάντα ρει” και δεν είπε “Η πραγματικότητα είναι μια συνεχής ροή”. Δεν χαρακτήρισε την πραγματικότητα ως μία ροή (αλλαγή, μεταβολή), αλλά είπε ότι τα πάντα ρέουν (αλλάζουν, μεταβάλλονται). Χρησιμοποίησε δηλαδή το ρήμα “ρέω”, χωρίς να πέσει στην παγίδα να το μετατρέψει σε ουσιαστικό (“η ροή”) που θα δήλωνε ταυτότητα και, επομένως, ακινησία.

Αυτό εννοούν και οι βουδιστές όταν λένε ότι η φύση της πραγματικότητας είναι το τίποτα. Θέλουν να πουν ότι τίποτα δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Δηλαδή ότι είναι λάθος να χαρακτηρίζουμε κάτι, να του δίνουμε ταυτότητα και να το ξεχωρίζουμε από το όλο, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, ούτε όρια. Αυτή είναι και η στάση που αναπτύσσει κανείς κατά το διαλογισμό. Δεν κρίνει τις σκέψεις του, δεν χαρακτηρίζει και δεν ερμηνεύει. Απλά παρατηρεί. Τι παρατηρεί; Τα φαινόμενα που συμβαίνουν εντός του ενεργειακού του χώρου. Μία σκέψη, μετά άλλη μία σκέψη, μετά ένα συναίσθημα, μετά ένας πόνος στην πλάτη… η ροή των φαινομένων είναι ασταμάτητη. Όλα συνεχώς αλλάζουν και μεταβάλλονται.

Η επίγνωση όμως, η παρατήρηση όλων αυτών, είναι πάντα παρούσα. Η επίγνωση ρέει συνεχώς και ταυτόχρονα αποτελεί τον χώρο μέσα στον οποίο εμφανίζονται όλα τα φαινόμενα. Γι’ αυτό λέμε και ότι όλα είναι ένα. Αυτό που ονομάζουμε επίγνωση είναι το ίδιο πράγμα που μορφοποιείται και γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από τις μορφές που παίρνει. Αυτή η στάση είναι που μας απελευθερώνει και από τις προσκολλήσεις. Σε τι να προσκολληθεί κανείς εξάλλου; Όταν βλέπεις ότι όλα τα φαινόμενα είναι παροδικά, ότι τίποτα δεν είναι σταθερό, τίποτα δεν είναι μόνιμο ούτε ελεγχόμενο, ακολουθείς κι εσύ αυτή τη ροή. Και αυτή είναι η πραγματική ελευθερία. Να μην περιορίζεις με τον νου κάτι που ρέει συνεχώς.

Ας δούμε τώρα πώς λειτουργεί η κριτική και γιατί δρα τόσο περιοριστικά.

Στην αριστερή εικόνα αναπαριστάται η πραγματικότητα, δηλαδή η συνεχής κίνηση της ελεύθερης ενέργειας χωρίς κανέναν χαρακτηρισμό. Δεξιά είναι η πραγματικότητα όπως τη βλέπουμε όταν τη χαρακτηρίζουμε, όταν κρίνουμε κάτι, όταν βάζουμε μια ταμπέλα ή μια ταυτότητα. Για παράδειγμα, αν κάποιος κρίνει τον εαυτό του ως ανεπαρκή, ακόμα και αν το περιβάλλον γύρω του έχει αλλάξει, αυτός θα μεταφέρει στη νέα εξωτερική πραγματικότητα την ίδια εσωτερική, επειδή την έχει κρίνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Η κριτική δηλαδή είναι σαν να δημιουργεί ένα μπλοκάρισμα που δεν επιτρέπει στην ενέργεια να ρέει ελεύθερα. Είναι σαν να δημιουργείται ένα κομμάτι πάγου που εγκλωβίζει μέσα του ενέργεια.

Όταν λοιπόν κάποιος ζει έχοντας ως οδηγό τον νου που κρίνει και βάζει ταμπέλες, χάνει την επαφή με την πραγματικότητα η οποία ρέει και μεταβάλλεται συνεχώς. Αδυνατεί να δει τα πράγματα όπως είναι και τα βλέπει μέσα από τα φίλτρα αυτού του πλαισίου που δημιουργεί με τη φαντασία του. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν είναι πλέον ανοιχτός σε οτιδήποτε πάει να αγγίξει αυτό το προκαθορισμένο πλαίσιο.