Δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένο πως θα μείνουν αν εμείς δεν τους τοποθετήσουμε στη θέση που αξίζουν πραγματικά στη ζωή μας.
Αλλά ακόμα και αν μείνουν από επιλογή, κάποια στιγμή δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να μη μείνουν τελικά.
Αλλά ακόμα και αν μείνουν, ποιος μας λέει ότι συναισθηματικά δεν έχουν ήδη φύγει;
Είθε να έχω την κρίση να διακρίνω πότε έχω αδικήσει έναν δικό μου άνθρωπο, την ευγένεια να το παραδεχτώ και τη δύναμη να δείξω πόσο σημαντικός μου είναι.
Χρειάζεται τόση δύναμη για να δείξουμε πόσο σημαντικός μας είναι κάποιος. Γιατί τίποτα δεν είναι αυταπόδεικτο. Γιατί δεν είναι αρκετά τα συναισθήματα από μόνα τους. Γιατί οι πράξεις είναι αυτές που μιλάνε. Γιατί τα σ’ αγαπώ δεν είναι για να μένουν στα ανείπωτα.
Προτείνω λοιπόν να αγαπάμε τους δικούς μας ανθρώπους τόσο όσο τους αγαπάμε, έτσι όπως τους αγαπάμε. Αλλά να τους αγαπάμε.
Να τους δείχνουμε το πόσο τους αγαπάμε.
Να τους επιτρέπουμε να δουν πόσο σημαντικοί είναι για μας.
Να βρίσκουμε κάθε ευκαιρία για να τους διεκδικούμε.
Να μαθαίνουμε κάτι καινούριο για αυτούς κάθε μέρα.
Να ξοδεύουμε κάθε σ’ αγαπώ, κάθε συγγνώμη και κάθε ευχαριστώ που δικαιωματικά τους ανήκει.
Και είναι απλό: αρκεί να σκεφτόμαστε πως δεν είναι δεδομένο πως θα είναι για πάντα εδώ.
Γιατί δεν θα είναι.
Ούτε και εμείς.
Της Σταματίνας Σταθάκη – anapnoes.gr
healingeffect.gr
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Οι Αρβανίτες το έχουν αυτό. Με τους δικούς τους ειναι σκληρή,και με τους ξένους μόνο στα τέσσερα δεν κάθονται .Σπίτι μούτρα και γρίνια,έξω το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά .Ουστ…….
Να σκεφτόμαστε ότι το Τωρα δεν εχει Αυριο .Πραγματι σημερα διαβασαμε κατι πολύ ωραιο από την Σταματινα
Ειδαμε και τους δικους μας ανθρωπους,ολοι πουληθηκανε στο τελος,τι μας λες τωρα?απο αυτους να φυλαγεσαι.δεν υπαρχουν δικοι μας,συμφεροντα υπαρχουν μονο δυστυχως