Μωρίας Εγκώμιον

Στο Northumberland, δίπλα στο Crag Lough, στα λιβάδια κάτω από το ξεθωριασμένο φως, εκεί θα ήθελα να είχα βρεθεί εγκαίρως. Αχνό, βόρειο φως, που άπαντα τα χρώματα γεμίζει και τη φύση φτιάχνει παλέτα τολμηρού κολορίστα. Εκεί θα ήθελα να έχω περπατήσει, να συναντήσω ένα σπάνιο, αλλόκοσμο δέντρο, τη συκομουριά…

Μέχρι πριν απο λίγες ημέρες εκεί στεκόταν το μοναχικό δέντρο, στολίδι πάνω στο αρχαίο τείχος του Αδριανού, χωμένο μέσα σε ένα μικρό, ατομικό διάσελο. To Sycamore Gap Tree, “συκόμορος” στα δικά μας. Πλάτανος, σφένδαμος ή συκομουριά· τα περικλείει όλα αυτό τ’ όνομα, και το δέντρο αυτό ήταν σφεντάμι. Ένα σφεντάμι ψηλό και αιωνόβιο -μα παράξενα αειθαλές και ζωηρό- που δέσποζε εκεί σαν μοναχικός βασιλιάς, και η ασυνήθιστη γεωγραφία λες και σχημάτιζε θρόνο γύρω του. Τριακόσια έτη λένε ότι είχε στην πλάτη του. Ένα βράδυ, στα κρυφά, αφού το μάρκαρε με λευκό χρώμα, επιτήδειο χέρι -δεν ξέρουμε τι ή ποιανού ήταν- έκοψε και απέκοψε το δέντρο από τις ρίζες του.

Εκείνο το δέντρο ο Μύθος το είχε ζώσει με πολλές ιστορίες, και οι ιστορίες με πολλές αναμνήσεις. Πολλοί το είχαν φωτογραφήσει, κι ακόμη περισσότεροι το είχαν αγαπήσει. Άνθρωποι σε διάφορες διατάξεις και σχήματα πήγαιναν εκεί και κάθονταν πλάι στον κορμό του, κάτω από την επικράτεια της κόμης του, μπορεί και να το αγκάλιαζαν. Μια εποχή συναντήθηκε το έμπειρο σκαρί του, μάλιστα, με τον Ρομπέν των Δασών. Ποιός ξέρει τι είχε δει αυτό το πλάσμα στη ζωή του και τι ενέργειες είχε συλλέξει! Πόσες ιστορίες χαράς, αμεριμνησίας, νοσταλγίας, μελαγχολίας, στοχασμού, μεγάλων αποφάσεων, ακόμα αγάπης κι έρωτα. Κάποιοι πήγαιναν συστηματικά εκεί για να σκοπεύσουν τ’ άστρα και το Γαλαξία. Κι είχε ο έναστρος ουρανός κάτι για να μετριέται στο κάδρο του φωτογράφου! Θαρρείς πως το μοναχικό δέντρο σήκωνε όλο το στερέωμα από το μικρό του κοίλωμα. Θαρρείς πως χώνευε και αποθήκευε τη μνήμη γύρω από το βαθούλωμά του. Perseverance, reverence (εγκαρτέρηση και σεβασμιότητα) ακούγονται λέξεις κοντινές στη γλώσσα του…

Διαδίδονται σαν του νερού μηνύματα και συνθήματα για να στεγανοποιηθούν με σφιχτά ράμματα όλες οι πληγές του κόσμου. Υπέρτερον όμως του αίματος το νερό. Και το νερό δεν ξεχνά, δεν εξαιρεί, δεν συγχωρεί. Να ξεγελάσεις το νερό, δεν γίνεται.

Σχετικά με Καπάκι

Δείτε όλα τα άρθρα του/της Καπάκι →