Κάποιον Δεκαπενταύγουστο…μπορεί καί σήμερα…

Ένα βήμα και ξεδιπλώνεται το διάφανο πέπλο τής θάλασσας.Το λευκό εκκλησάκι στέκεται αγέρωχο στήν άκρη του βράχου,τόσο ευλαβικά σάν σιωπηλή προσευχή λουσμένο από μια χρυσαφί λάμψη,που ακτινοβολεί καθώς ακουμπάει νωχελικά στις άκρες των ματιών.Το ψαροκαίκο έχει ρίξει τα δίχτυα του στό λιμάνι παραδωμένο σε μια αλμυρή απεραντοσύνη Έτσι μοιάζουν σαν πίνακες ζωγραφικής που ζωγράφισε ένας ζωγράφος κάτω απο το πεύκο ένα αυγουστιάτικο πρωινό.

Τα πινέλα και τα μολύβια του απαλά ακουμπισμένα και ελαφρώς βυθισμένα στούς λευκούς κόκκους της άμμου.Οι μυρωδιές του καφέ σχεδόν γαργαλούσαν την ηλιοκαμμένη του μύτη.Τα τζιτζίκια ακούγονται να υμνούν περήφανα μπλεγμένα στα ξύλινα κλαδιά.Σε κάθε σπιθαμή και ο Θεός γλιστράει ανάμεσα στα βρεγμένα σου δάχτυλα αποτυπώνοντας κάθε εικόνα του μυαλού σου σαν μουσική που σε εξυψώνει αγκυροβολώντας στα βάθη της καρδιάς.

Πράσινο και μπλέ απο τα δέντρα που χαμήλωναν τα φύλλα τους στα ακίνητα νερά που αντανακλούσαν τον ουρανό,προσμένοντας την  δροσιά για να διώξουν την ακόρεστη δίψα τους.Παρέα με έναν κίτρινο ήλιο πρωταγωνιστούν σε ένα καρέ απο την ταινία της ζωής.Σάν να βυθίζεσαι στόν έρωτα ενώ βιώνεις την άνωση.

Σαν μια μνήμη οικέια που σου ξύνει τον εγκέφαλο,όνειρο που γίνεται πραγματικότητα ή,η πραγματικότητα δημιουργεί το όνειρο?Δεν μου άρεσαν ποτέ τα ρολόγια ίσως γιατί καταβάθος δεν εμπιστευόμουνα τον χρόνο.ισως γι αυτο να πίστευα πως η ύπαρξη μας ειναι άπειρη πέρα απο τον χρόνο πέρα απο τον χώρο και σίγουρα κουβαλάει μια αχτίδα απο μια ηλιόλουστη σκέψη.

Σαν κάθε ομορφιά που την κοιτάς εκ των έσωΑτόφια ομορφιά σε όσα μέσα σου ανθίζουνε Δίχως φόβο.δίχως λύπη,δίχως το κάθε ζευγάρι των αντιθέτων τους.Ισσορροπώντας στο σχοινί που θα χτυπήσει την καμπάνα χαρμόσυνα με την συνοδεία μιας αθάνατης αίσθησης,ανεξάρτητης και ανυπέρβλητης.

Σχετικά με Internalpeace

Δείτε όλα τα άρθρα του/της Internalpeace →