Ένα βήμα και ξεδιπλώνεται το διάφανο πέπλο τής θάλασσας.Το λευκό εκκλησάκι στέκεται αγέρωχο στήν άκρη του βράχου,τόσο ευλαβικά σάν σιωπηλή προσευχή λουσμένο από μια χρυσαφί λάμψη,που ακτινοβολεί καθώς ακουμπάει νωχελικά στις άκρες των ματιών.Το ψαροκαίκο έχει ρίξει τα δίχτυα του στό λιμάνι παραδωμένο σε μια αλμυρή απεραντοσύνη Έτσι μοιάζουν σαν πίνακες ζωγραφικής που ζωγράφισε ένας ζωγράφος κάτω απο το πεύκο ένα αυγουστιάτικο πρωινό.
Τα πινέλα και τα μολύβια του απαλά ακουμπισμένα και ελαφρώς βυθισμένα στούς λευκούς κόκκους της άμμου.Οι μυρωδιές του καφέ σχεδόν γαργαλούσαν την ηλιοκαμμένη του μύτη.Τα τζιτζίκια ακούγονται να υμνούν περήφανα μπλεγμένα στα ξύλινα κλαδιά.Σε κάθε σπιθαμή και ο Θεός γλιστράει ανάμεσα στα βρεγμένα σου δάχτυλα αποτυπώνοντας κάθε εικόνα του μυαλού σου σαν μουσική που σε εξυψώνει αγκυροβολώντας στα βάθη της καρδιάς.
Πράσινο και μπλέ απο τα δέντρα που χαμήλωναν τα φύλλα τους στα ακίνητα νερά που αντανακλούσαν τον ουρανό,προσμένοντας την δροσιά για να διώξουν την ακόρεστη δίψα τους.Παρέα με έναν κίτρινο ήλιο πρωταγωνιστούν σε ένα καρέ απο την ταινία της ζωής.Σάν να βυθίζεσαι στόν έρωτα ενώ βιώνεις την άνωση.
Σαν μια μνήμη οικέια που σου ξύνει τον εγκέφαλο,όνειρο που γίνεται πραγματικότητα ή,η πραγματικότητα δημιουργεί το όνειρο?Δεν μου άρεσαν ποτέ τα ρολόγια ίσως γιατί καταβάθος δεν εμπιστευόμουνα τον χρόνο.ισως γι αυτο να πίστευα πως η ύπαρξη μας ειναι άπειρη πέρα απο τον χρόνο πέρα απο τον χώρο και σίγουρα κουβαλάει μια αχτίδα απο μια ηλιόλουστη σκέψη.
Σαν κάθε ομορφιά που την κοιτάς εκ των έσωΑτόφια ομορφιά σε όσα μέσα σου ανθίζουνε Δίχως φόβο.δίχως λύπη,δίχως το κάθε ζευγάρι των αντιθέτων τους.Ισσορροπώντας στο σχοινί που θα χτυπήσει την καμπάνα χαρμόσυνα με την συνοδεία μιας αθάνατης αίσθησης,ανεξάρτητης και ανυπέρβλητης.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Ο καμβάς σου και τα χρώματα σου, η δική σου δημιουργία, το δικό σου μονοπάτι. Έστω και αν μείνεις με το μαύρο και το άσπρο φτιάξε το γκρι σου και βγες στο δρόμο της ολοκλήρωσης. Πρόσφατα ένας άνθρωπος μου πε να μην φοβάμαι, ας λέω ότι σκέφτομαι έστω και ας με απορρίψουν, ήταν εκεί κλεισμένος να με εμψυχώσει. Σήμερα μεταφέρω τη σκέψη του, την πράξη του … -> https://www.youtube.com/watch?v=_oJ4mSH5WpM
Ωραιο και αναλαφρο .καλοκαιρινο .Ευχαριστο και εαν υπαρχει ουφ αποσυμπιεσης τοτε δουλεψε το κειμενο .
Σκέψου ότι πάντα υπάρχει γύρω μας κάποιος που μπορεί να μας χαρίσει όλους τους 15 αύγουστους του κόσμου. Το θέμα είναι να δεχτούμε την προσφορά αγάπης. Ο φόβος κυριαρχεί παντού και τελικά μένουμε μόνοι. Το θέμα είναι η αποδοχή του ρίσκου, και η σχετική τόλμη. Κάθε μέρα και ένας 15 αύγουστος.