Και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε ω χαίρε ελευθεριά!

Στις εθνικές γιορτές του σχολείου πάντα δακρύζω. Θυμάμαι εμένα παιδί και τώρα δα βλέπω τα δικά μου παιδιά να τραγουδούν τα ίδια τραγούδια, να απαγγέλλουν τα ίδια ποιήματα.
Κρύβω τα δάκρυά μου πίσω από τα γυαλιά ηλίου κι όταν φτάσει η ώρα να βγουν στην σκηνή παίρνω μια ανάσα και λέω Θεέ μου βοήθησέ με να τα καταφέρω! Κάθε φορά η ίδια συγκίνηση, κάθε φορά και η ίδια απορία…
Ποιος πατέρας αντέχει να χάνει την γιορτή των παιδιών του;
Και οι φωνές των παιδιών ολοένα πιο μελωδικές, πιο δυνατές συντονίζονται κάθε φορά με το τρεμάμενο χαμόγελο στα χείλη μου και οι σκέψεις μπερδεύονται με οικογενειακές αναμνήσεις και κλονισμένη εθνική περηφάνια.
Πώς φτάσαμε ως εδώ Θεέ μου;
Με την πίστη τους οι μουσουλμάνοι σφάζουν, καταστρέφουν, σκορπούν φόβο και θάνατο! Εμείς οι χριστιανοί που μηνύουμε την θρησκεία της αγάπης γιατί δεν έχουμε καταφέρει με την πίστη αυτή να αναστήσουμε την καρδιά της ανθρωπότητας να ηχήσει από άκρη σε άκρη! Το μόνο που ακούγεται πλέον είναι η φωνή του δημοσιογράφου κάθε μέρα να μιλά για καινούργιες βομβιστικές επιθέσεις, για απελπισμένους μετανάστες, για χρωστούμενα χρήματα, για πόνο, μόνο πόνο….
Πού είναι η δική μας πίστη Έλληνα χριστιανέ; Μου λες πού πήγε;
– Πάντως αν είσαι δίπλα στο Θεό αλησμονείς πως είσαι άνθρωπος απαγγέλει με περηφάνια η μαθήτρια, θαρρείς πως έχει μπει μες στο μυαλό μου.
Πού είναι οι άνθρωποι που ξεστομούσαν αυτές τις κουβέντες; Πού είναι οι άνθρωποι που μάχονταν δεμένοι σαν μια γροθιά φωνάζοντας “γιουρούσι” για την πατρίδα και την θρησκεία;
-Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ζεις ελεύθερος πάρα να μάχεσαι για την λευτεριά, πάλι η παιδική φωνή μου απαντά… Ελευθερία ή θάνατος!..συνεχίζει.
Πώς καταντήσαμε ο ένας εδώ κι ο άλλος χιλιόμετρα μακριά μα στην ίδια αίθουσα για τον ίδιο λόγο, να καμαρώσουμε τα παιδιά μας!
Και πάλι η βροντερή παιδική φωνή της γιορτής ηχεί σαν χαστούκι στο μάγουλό μου…
– Η διχόνοια μας έφερε εδώ…
Σωπαίνω, μάταιος μου φαίνεται αυτός ο “μονόλογος”. Τελικά τα παιδιά ξέρουν περισσότερα από τους μεγάλους αρκεί να τα ρωτήσουμε!
Η κουρτίνα κλείνει κι όταν ξανανοίγει τα παιδιά έχουν μαζευτεί στην σκηνή. Κοιτιούνται στα μάτια με κλεφτά γελάκια, κοιτούν την δασκάλα και απλά σοβαρεύουν χωρίς καμμία κουβέντα της, μόνο με τα μάτια!
…Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή.
Σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετράει τη γη.
Απ´ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε ω χαίρε ελευθεριά!
“Όσο τα παιδιά τραγουδούν κάποιοι γονείς μιλούν ψιθυριστά στο τηλέφωνο, κάποιοι γράφουν μηνύματα, κάποιοι τραβούν βίντεο κι άλλοι σιγοτραγουδούν μαζί τους”
….και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε ω χαίρε ελευθεριά!