Αντίστροφα εμείς γνωριστήκαμε…

Μπήκα μέσα στο σπίτι που γινόταν το πάρτυ για τα γενέθλια της κολλητής που μοιραζόμασταν και το ίδιο θρανίο…άφησα βιαστικά την σακούλα του δώρου  και τα κορίτσια έπεσαν επάνω μου γεμάτες χαρά και ενθουσιασμο.θυμαμαι μετά από λίγο πέρασα το κατώφλι του σαλονιού και τα μάτια σου καρφώθηκαν επάνω μου αγνοώντας τις αντρικές συνομιλίες γύρω σου..έκανα μεταβολή και πήγα να αναζητήσω την εορταζουσα.

Γιάννα ποιος είναι ο τύπος με την μαύρη μπλούζα;θυμάμαι τα μάτια της να λάμπουν κι ένα σκουντηγμα με νόημα στον αγκώνα μου..κούκλος δεν είναι;είναι  ο κολλητός του αδελφού μου..έλα πάμε να σε συστήσω..πριν προλάβω να αντιδράσω με άρπαξε απτό χέρι και με τράβηξε στο δωμάτιο.. καθοσουν μόνος σου στον καναπέ και έπαιζες με την κλεψύδρα μου..ποιος το πήρε αυτό ρώτησες..είναι το δώρο που διάλεξα για την φίλη μου..μου θυμίζει πως κάθε φορά που κυλάει το υγρό είναι σαν τον χρόνο που περνάει κάθε σταγόνα και μια μοναδική στιγμή..και είναι πολυτιμη και γι’αυτό να την πίνουμε με δίψα και ευγνωμοσυνη..αν την γυρίσεις όμως ανάποδα είναι σαν να ξανακυλαει και ενώ πέρασε ξαναπερναει..και καθώς το υγρό  αλλάζει σχήματα μου θυμίζει πως κάθε φορά είναι και διαφορετικός.. έχεις γούστο είπες καθώς την στριφογυριζες στα χέρια σου..έπειτα έβγαλες μια κασέτα  απτην τσέπη σου και η λεπτή λωρίδα σαν φωτογραφικό φιλμ είχε τυλιχτεί γύρω της ακατάστατα..πρέπει ναναι πολύ καλή η κασέτα σου για να ξεχύθηκαν έτσι οι νότες στην τσέπη σου..θα θέλουν να ακουστούν ίσως στο σύμπαν..γέλασες και μου φωναξες σύμπαν

 
Πιάσε ένα μολύβι να γυρίσω την κασέτα..κάνει και το βέλος δουλειά τζόκερ φώναξε η Γιάννα..γυρνά την με αυτό που έφαγες..εσύ μπιζέλι πολλά λες αποκρίθηκε πετώντας της τα τσόφλια από ένα φυστίκι.. Πήρες στα χέρια σου δύο ξύλινες καρέκλες και τις ακούμπησες αποφασιστικά μπροστά απτό κασετόφωνο…ανοιξες το πορτακι με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού έβαλες μέσα την κασέτα και πάτησες το play…ο ήχος του μπάσου και της κιθάρας έσκασε σαν ορμητικό κύμα επάνω μου…paranoid black Sabbath…ξέρεις αυτός ο κόσμος με κάνει πολλές φορές να νιώθω ένας παρανοϊκός…με κοίταξες βαθιά μέσα στα μάτια και συνεχισες…νιώθω τα αγκάθια αυτού του κόσμου να τυλίγουν τα χέρια και τα πόδια μου…αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να συνεχίσω να περπατάω..κάποιες φορές μπαίνουν μέσα στην καρδιά μου..σαν τις στιγμές που πας να αγγίξεις ένα όμορφο λουλούδι και αυτό σε τσιμπάει…παίρνεις αυτόν τον κόσμο πολύ στα σοβαρά…είσαι τυχερός που σε πληγώνουν τα αγκάθια…είπα χαμηλόφωνα..χαμογελάσες και μου έκανες νεύμα να συνεχίσω…είσαι τυχερός γιατί άλλους τους πληγώνει η ομορφιά…εσενα σε πληγώνει αυτό που είναι φτιαγμένο για να λειτουργεί κατά αυτό τον τρόπο…δεν σε αιφνιδιάζει..ούτε έχει κρυμμένα τα αγκάθια του…

Αλλους όμως τους τσακίζει η ομορφιά σε τέτοιο σημείο που δεν μπορούν μετα να την αντέξουν…με αποτέλεσμα να την προσπερνούν η να θέλουν να την καταστρέψουν…σε φωνάζουν τζόκερ γιατί κρύβεις την θλίψη σου πίσω από αυτό το χαμόγελο..αυτό δεν το κάνεις γιατί ντρέπεσαι για την θλίψη σου..το κάνεις από ευαισθησία για να μην χαρίσεις μεγαλύτερη θλίψη σε αυτόν τον κόσμο…πιστεύω πως τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζει η στιγμή και όχι το σύνολο της πορείας του.η αγία στιγμή που αποφασίζει να μην ακούει τις φωνές της χαμηλης πτήσης της ύπαρξης του…η στιγμή που αγαπάει τα αγκάθια του και είτε τα βγάζει και ας ξέρει πως αφήνει χώρο για καινούρια..είτε τα αφήνει εκεί σαν ασπίδα και ενθύμηση της εμπειρίας…πάντα τον άνθρωπο τον κοιτάζω με τα μάτια της στιγμής..γιατί αυτό είναι η μόνη αλήθεια του..δεν είναι ο άνθρωπος του χτες ούτε ο αυριανός..
 

είναι αυτός που έχω απέναντι μου τώρα…αισθάνεσαι παρανοϊκός γιατί είσαι λογικός και αυτός ο κόσμος δεν έχει λογική γι’αυτό νιώθεις πως δεν ταιριάζεις μέσα του…όταν σε πνίγει αυτός ο κόσμος να στρέφεσαι στον αληθινό κόσμο…με κοίτουσε σιωπηλά με συγκίνηση..ξέρεις που είναι ο αληθινός κόσμος τον ρώτησα;θέλω να χορέψουμε μου είπε και έπιασε απαλά το χέρι μου…και με τράβηξε στον κήπο…βλέπεις εκεί ψηλά αυτό το μικρό κατσαρολάκι;αυτή είναι η μικρή άρκτος και το μεγάλο κατσαρολάκι είναι η μεγάλη άρκτος…έτσι μπορείς να μάθεις να τις ξεχωρίζεις…σε έβγαλα εδώ γιατί μοιάζεις με κορίτσι που μπορεί να χορέψει και χωρίς μουσική και αυτόν τον χορό είναι κρίμα να μην τον δούνε τα άστρα..έκανε μια βαθιά υπόκλιση και με πλησίασε με αργά βήματα έβαλε το χέρι του στην μέση μου και το άλλο ανάμεσα στα δάχτυλα μου..έπειτα ακούμπησε το μέτωπό του στο δικό μου…και ενώ με στριφογύριζε στον αέρα σταμάτησε ξαφνικά και με ρώτησε..πως μπορείς και είσαι τόσο ήρεμη με έναν παρανοϊκό;
 

συνηθως φοβόμαστε αυτό που δεν γνωρίζουμε..και εσύ μου φαίνεσαι οικείος..πιο πολύ φοβόμαστε τους εαυτούς μας..κυνηγάμε να συστήθουμε με τον εαυτό μας..αλλα αυτό το φοβόμαστε ακόμα περισσότερα..φοβόμαστε να γνωρίσουμε το εγώ μας και όταν το γνωρίσουμε πρέπει να το εγκαταλείψουμε…Η γνώμη που έχουμε για τον κόσμο είναι ο κόσμος που αντικρυζουμε..η καρδιά αυτού του κόσμου χτυπά και υπακούει στον ρυθμό της καρδιάς μας..από που νομίζεις πως έρχεται η μουσική του χορού μας;δεν μου είπες το όνομα σου..τι σημασία έχει;η μουσική σταμάτησε ξαφνικά αλλά τα μέτωπα μας ήταν ακόμα κολλημένα..Μειναμε σιωπηλοί στην ίδια θέση αρκετά λεπτα..λοιπόν σε ποια στιγμή τον γύρισες;ρώτησα χαμογελώντας..στην στιγμή που σε είδα να μπαίνεις μέσα στο δωμάτιο…μα κάθε φορά θα είναι διαφορετικός στο είπα στην αρχή θυμάσαι;..για μένα θα είναι πάντοτε το ίδιο απάντησες..και γιατί όχι στο τώρα;γιατί τώρα έχουμε περάσει ήδη στην αιωνιότητα.

 
Αυτή η ιστορία ίσως να μην συνεβει ίσως και να συνέβει σε έναν αληθινό κόσμο….