…ακριβώς σαν τον Γκόλουμ…

Αναρωτιεμαι… τι χρειαζεται να δει και να ακουσει καποιος για να καταλαβει αυτόν τον κοσμο; Ποσο τρομο, σοκ και δεος απαιτειται να βιωσει ενας μεσος ανθρωπος για να ξυπνησει από το ονειρο που ζει; Αν λοιπον καποιος μου ζητουσε να του περιγραψω τον κοσμο μας, θα του ελεγα ότι μοιαζει ακριβως σαν τον Γκολουμ από τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιων. Μαγεμενο σε τετοιο βαθμο από τον υλικο και ψευτικο κοσμο που ζει, που δεν λεει να ξυπνησει ακομη και όταν πεφτει στη φωτια, ακομη και δευτερολεπτα πριν το τελος. Είναι μια σκηνη από τη συγκεκριμενη ταινια-βιβλιο που πραγματικα δεν δειχνει μονο το τωρα, αλλα το πριν και το μετα.

Είναι επισης χαρακτηριστικη η φραση που ακουω παρα πολύ συχνα από τους γυρω μου αλλα και στη δουλεια μου «Μα τι ειμαστε Ουγκαντα;» «Μα είναι δυνατον να συμβαινουν τετοια πραγματα το 2022;» «Μα ειμαστε ανεπτυγμενη χωρα». Κοιτα γυρω σoυ λοιπον, δες τα γεγονοτα, δες τη ζωη σου χρονο με το χρονο… αλλαξε; Και πως; Ο χρονος μπορει να πηγαινει μονο μπροστα και η επιστημη και η τεχνολογια να εξελισεται, αλλα ο πολιτισμος πηγαινει προς τα πισω. Και όταν το εμψυχο δεν συμβαδιζει με το αψυχο, όταν η ζωη αδυνατει να ακολουθησει την προοδο της υλης, τοτε υπαρχει προβλημα. Μεσα στην κοινωνια της αφθονιας και την ψευδαισθηση του ωραιου και ειρηνικου κοσμου, δημιουργηθηκε ψευδης αντιληψη της πραγματικοτητας, ψευδης αισθηση της ασφαλειας και ψευδης αντιληψη της ιδιας της ανθρωπινης υπαρξης. Ο ανθρωπος ξεχασε βασικα ενστικτα όπως αυτό της προετοιμασιας και της επιβιωσης. Σταματησε να εμπιστευεται τη διαισθηση του. Και η παντελης ελλειψη πνευματικοτητας ή η ψευδης αντιληψη για το τι είναι πνευματικοτητα, είναι εν τελη το αποτελεσμα αυτης της μαζικης και γλυκιας υπνωσης απο την οποια δεν μπορει να υπαρχει πλεον τροπος αποδρασης.

Οι ανθρωποι δεν επιθυμουν να ξυπνησουν, δεν θελουν να ξυπνησουν, δεν θελουν να ακουσουν, δεν θελουν να δουν. Το εισπραττω καταμουτρα πλεον στις συζητησεις. «Δεν θελω ρε αδερφε να μαθω»… Και αυτή η απαντηση είναι κατι που δεν προκειται ποτε να ξεπερασω μεχρι να κλεισω τα ματια μου και λυτρωθω. Δεν μπορω να ξεπερασω το γεγονος να μιλας σε ανθρωπους που σε ξερουν και ξερεις χρονια και να σε απορριπτουν λεγωντας σου ποιος εισαι εσυ και τι ξερεις, όταν ο άλλος που μου τα λεει είναι επιστημονας, γιατρος και στρατηγος. Η απαντηση μου είναι ότι εγω φιλε μου ή συγγενη μου, σε ξερω, σε γνωριζω, σε αγαπαω και θελω το καλο σου. Δεν εχω κατι να κερδισω αν με πιστεψεις. Και σιγουρα δεν εχω καμια διαθεση να ξερω ότι πισω από την πλατη μου με λες καραγκιοζη, βλακα ή ψεκασμενο. Γιατι αποφασιζεις να πιστεψεις καποιον που δεν γνωριζεις, που δεν ξερεις αν εχει χρηματιστει και που δεν ξερεις εν τελη τι θα κερδισει από τη δικη σου υποστηριξη; Μηπως σου εδειξε όλα αυτά τα χρονια ότι θελει την ευημερια σου; Πως γινεται να ακολουθεις αυτους που φτυνεις όταν συζητας;

Επιλεγεις να ανηκεις στη μαζα και αυτό πιστεψε με είναι χειροτερος χαρακτηρισμος από το καραγκιοζης, βλακας και ψεκασμενος. Θα μου πεις εδώ ηρθε ο Χριστος… τον Σταυρωσες. Θα ξαναερθει… θα τον καταριεσαι. Και θα παρακαλας να πεσουν τα βουνα επανω σου να σε πλακωσουν παρα να πεις Κυριε Ελεησον με. Μιλαμε για τετοια αποχαυνωση, τετοιο εγωισμο, υπερηφανεια και επαρση. Όλα αυτά δηλαδη που σε καναν αυτό που εισαι τωρα… αληθεια, τι εισαι πλεον; Γιατι ζεις; Γιατι υπαρχεις; Με ποιο σκοπο; Σε ποιον θα στηριχτεις μεσα στο σκοταδι αραγε; Αλλα ξερω, θα κλεισεις τα αυτια σου και την πορτα του σπιτιου σου επιδεικτικα και όλα καλα. Εκει μεσα στο σκοταδι σου που τοσο αγαπας…