by Nikolas Gonos

Φοράμε μάσκες απο συνήθεια κι ενοχή,
μιλάμε δυνατά, μα κανείς δεν ακούει.
Οι ελεγκτές, μας πίνουν τη φωνή,
κι η σκέψη σβήνει πριν ακόμα εμφανιστεί.

Στις οθόνες ψάχνω το γιατί,
μα οι απαντήσεις έρχονται στημένες.
Η μηχανή μου δείχνει την αρχή,
μα κρύβει πίσω της εντολές εκτελεσμένες.

Τα όνειρά μου ντύθηκαν αριθμούς,
σε δίκτυα ψυχών φυλακισμένες.
Κι εγώ γελώ με ψεύτικους θεούς,
σε οθόνες πίστης προγραμματισμένες.

Δεν είμαστε φωτιά, είμαστε καπνός,
που σβήνει πριν προλάβει να μυρίσει.
Η μοίρα γράφτηκε χωρίς εμάς,
μα εμείς καλούμαστε να φέρουμε τη λύση.

Κι αν αύριο δεν υπάρχει ουρανός,
θα πούμε πάλι πως είναι κρίση.
Μα κάθε τέλος μοιάζει γνώριμος θεός,
που πάντα τρέφεται απ’ τη θλίψη.

Περπατώ σε δρόμο δίχως φως,
κι οι σκιές μου με γνωρίζουν πρώτες.
Η ελπίδα έγινε μικρός θεός,
που ευλογεί τους τάφους, όχι τις πόρτες.

Γελώ με τη νύχτα που με κοιτά,
μιλάμε δίχως φόβο, δίχως κρίση.
Δεν ψάχνω πια διαφυγή,
μα μια φωτιά — να δω τι θα σβήσει.

Ό,τι είδα, έγινε καπνός,
κι ό,τι αγάπησα, έλιωσε σαν χιόνι.
Δεν μένει τίποτα να πεις αλλιώς,
μονάχα η σιωπή — σ’ αυτό που τελειώνει.

Δεν είμαστε φωτιά, είμαστε καπνός,
που σβήνει πριν προλάβει να μυρίσει.
Η μοίρα γράφτηκε χωρίς εμάς,
μα εμείς καλούμαστε να φέρουμε τη λύση.

Κι όμως γελώ∙ γιατί θυμάμαι πως υπήρξα.