Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης
Περπατάς στον δρόμο και βλέπεις παντού στημένους με τα βιβλία τους και τα περιοδικά τους μάρτυρες του Ιεχωβά έτοιμους να προσηλυτίσουν κόσμο στηριζόμενοι στην άγνοιά του και στην αδιαφορία για την πίστη του. Αμάν πιά. Από την άλλη βλέπεις άλλους, που λένε ότι είναι ορθόδοξοι, να περνάνε έξω από ορθόδοξο Ναό και να ντρέπονται να κάνουν τον σταυρό τους ή τον κάνουν κρυφά και φοβισμένα. Από την μια, οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν μάθει κάποια βασικά και τα λένε και από την άλλη οι περισσότεροι ορθόδοξοι έχουν άγνοια για τις βασικές αρχές της ορθοδοξίας διότι έτσι μας θέλουν. Οπότε οι ανίδεοι ορθόδοξοι πέφτουν εύκολα θύματα αιρέσεων.

Εδώ θα δοθούν κάποιες γνώσεις για το όνομα Ιεχωβά ή Γιαχβέ που δεν θέλει κανείς (φανερός ή κρυφός διπλονόματος αλλόθρησκος στην Ελλάδα) να γνωρίζουμε εμείς οι ορθόδοξοι, διότι η γνώση είναι δύναμη και πολλαπλασιαστής αυτοπεποιθήσεως, ενώ όλοι όσοι μας επιβουλεύονται θέλουν εμάς τους Έλληνες φοβισμένους, αδαείς και κακόμοιρους. Όμως, έσεται ήμαρ.

Με τις παρακάτω γνώσεις μπορεί κάποιος να αντιπαρατεθεί με τους μάρτυρες του Ιεχωβά για το όνομα του Θεού. Η ερώτηση που θα τους κάνει θα τους βγάλει έξω από τα γνωστά ευφυολογήματά τους. Δεν αντέχουν την αλήθεια και κυρίως, δεν ερευνούν. Ενώ ο Χριστός είπε να ερευνούμε τας γραφάς.

Η Ιστορία για το όνομα του Θεού για το οποίο μας «πρήζουν» οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχει ως εξής και μην ακούτε «παραμύθια της Χαλιμάς». Υπεύθυνος για το θέμα του ονόματος του Θεού είναι ο Μωυσής. Κατ’ αρχήν ο Μωυσής ποτέ δεν είπε το όνομα του Θεού. Δεν είναι πουθενά γραμμένο το όνομα του Θεού. Ο Μωυσής μπορεί να ήταν κοντός, μπορεί να ήταν βραδύγλωσσος, μπορεί το μέτωπό του να είχε κλίση προς τα πίσω όπως του κριού, αλλά δεν ήταν ηλίθιος. Έπρεπε να ομοπνοήσει ένα δεισιδαίμονα λαό, και το έκανε.

Το αρχικό όνομα του Μωυσή ήταν Οσαρσίφ. Ήταν ιερέας στην Ηλιούπολη, στον Ναό του Όσιρι, εξ ου και το «Οσ» ως πρώτο συνθετικό του ονόματος Οσαρσίφ, διότι τα πρώτα γράμματα στα ονόματα των ιερέων ήταν του θεού που υπηρετούσαν, όπως συνέβαινε συνήθως και με τα ονόματα των φαραώ. Π.χ. Ο φαραώ Ραμσής, ήταν του θεού Ρα. Ως ιερέας Ηλιουπολίτης ο Οσαρσίφ ήξερε τ’ απόκρυφα μυστικά αιώνων σύμφωνα με τους αιγυπτίους διότι είχε την ευκαιρία να μελετήσει τα αρχαία βιβλία. Τους αρχαίους παπύρους.

Ο Οσαρσίφ έγινε «Μωυσής» όταν επέστρεψε στην φυλή του, και επέστρεψε στην φυλή του για να σωθεί. Είχε σκοτώσει με μαχαίρι έναν άλλο ιερέα και σύμφωνα με τον Νόμο της Αιγύπτου ιερεύς που σκοτώνει πρέπει να εκτελείται. Προκειμένου λοιπόν να σώσει την ζωή του ο Οσαρσίφ απέδρασε από τους Αιγυπτίους και πήγε στους ομόφυλούς του. Όταν πήγε στους δικούς του άλλαξε το όνομα, για να μην τον βρίσκουν, και από Οσαρσίφ έγινε λοιπόν Μωυσής.

Έφυγαν κάποια στιγμή από την Αίγυπτο όλοι αυτοί, πήγαν στο Σινά για 40 χρόνια με αρχηγό τον Μωυσή, κλπ, κλπ, γνωστή η ιστορία τους. Ο Μωυσής είπε ότι μίλησε με τον Θεό τον οποίο ποτέ δεν είδε. Ενώ εδώ τον αποκαλούν «Θεόπτη», ότι δηλαδή είδε τον Θεό. Όταν λοιπόν «είδε» τον Θεό, τον οποίο όμως ποτέ δεν είδε σύμφωνα με τις γραφές, κι επίσης δεν ειπώθηκε κανένα όνομα Θεού από τον Μωυσή. Ο Μωυσής το μόνο που έκανε σχετικά με το όνομα του Θεού ήταν το εξής. Αρχικά αντέγραψε από τους Αιγυπτίους την Κιβωτό κατασκευάζοντας μια παρόμοια. Απλώς άλλαξε τα γεράκια που είχαν οι Αιγύπτιοι στην επάνω επιφάνεια της Κιβωτού με αγγέλους των οποίων οι άκρες των πτερύγων τους ενώνονται επάνω από την άνω επιφάνεια, το πώμα, το καπάκι, της κιβωτού. (Το «καπάκι» είναι τούρκικη λέξη, από το “kapak”). Η γνησία αιγυπτιακή κιβωτός περιείχε βιβλία αρχαίας γνώσης και Ιστορίας της Γης, τα οποία διάβασε ο Μωυσής, κ’ έτσι έγινε γνώστης της παμπάλαιας γνώσης.

Ο Μωυσής, στην δικής του επινοήσεως χρυσή κιβωτό (ποτέ δεν δόθηκε εξήγηση πως βρήκαν οι εβραίοι τόσο χρυσάφι ως δούλοι των αιγυπτίων και ποτέ δεν μας εξήγησαν πως έχυσαν τον χρυσό στην έρημο), έβαλε μέσα, εντός του κιβωτίου, απ’ ότι λέγεται τις πέτρες με τις δέκα εντολές (τις οποίες μάς τις άλλαξαν για να είναι κάπως συμβατές με την ορθοδοξία), μάνα, το μαγικό του ραβδί, και ποιος ξέρει τι άλλο. Στις γωνίες του πώματος της κιβωτού ο Μωυσής έγραψε τέσσερα γράμματα. Τέσσερα σύμφωνα, διότι οι εβραίοι δεν χρησιμοποιούσαν φωνήεντα, τα οποία λένε ότι κρύβουν το όνομα του Θεού. Τα τέσσερα αυτά σύμφωνα όμως δεν ξέρουμε ποιο είναι πρώτο και ποιο τελευταίο για να γνωρίζουμε με ποια σειρά διαβάζονται. Τα τέσσερα αυτά γράμματα είναι τα יהוה‎ ή Υ, Η, W, και H. Αυτά προφέρονται ως “yod”, “he”, “Waw” και “He”. Το σύνολο των τεσσάρων αυτών γραμμάτων που δεν ήξεραν πώς να το ονομάσουν και ούτε είχαν την κατάλληλη λέξη, το ονόμασαν με την ελληνική λέξη «τετραγράμματον».

Με βάση αυτά τα τέσσερα σύμφωνα, κάθισαν κατόπιν οι σοφοί των εβραίων για να βρουν το όνομα του Θεού συνδυάζοντάς με τα φωνήεντα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι προέκυψαν 72 ονόματα του Θεού. Γι αυτό ο αριθμός 72 έχει ιδιαίτερη σημασία γι αυτούς και για τις τελετές τους. Γι αυτό και το Σανχεντρίν, το Συνέδριο των Ιουδαίων, αποτελείται από 72 αρχιραβίνους. Κάποιος απ’ όλους λογικά θ’ αντιστοιχεί στο όνομα του αληθινού Θεού.

Από τα 72 ονόματα του Θεού αναφέρονται εδώ κάποια, με σειρά όπως είναι καταχωρημένα. 2) Ιεχωβά, 3) Μεσσίας (καλύτερα που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι από που προέρχεται η λέξη), 5) Ια(χ), 6) Χε, 7) Βα(ου), 8) Ελοχίμ Ζιντκενου, 10) Ελοχίμ Γιμπόρ, 11) Ελοΐ, 19) Ιησούς, 33) Αδωνάι, 34) Αμπρέσα Δίας, 56) Ελοχέ, 57) Ελοχά, 58) Ελοχίμ Σαβαώθ, 67) Θεός Μεγκάλεμ, 68) Παράκλητος, 72) Ιησούς Ιεουα Αμενις.

Από τα ονόματα αυτά, όπως π.χ. Ελοχίμ, υπάρχουν και στο εβραϊκό Ψαλτήρι αλλά στις διάφορες μεταφράσεις, σε διάφορες χώρες, αποδίδονται διαφορετικά. Βλέπουμε λοιπόν ότι ανάμεσα στα ονόματα υπάρχει και το όνομα του Ιησού Χριστού, στην θέση 19. Στην θέση 2 είναι ο Ιεχωβά η Γιαχβέ. Στις θέσεις 5,6 και 7 σχηματίζεται πάλι το όνομα Γιαχβέ. Ο μέσος όρος των θέσεων αυτών μας δίνει το 666. Τυχαίο;

Από το Ευαγγέλιο πληροφορούμεθα ότι ο ραβίνος Ιωσήφ ζήτησε το σώμα του Χριστού από τον Πιλάτο για να ταφεί. Παρουσιάσθηκε ο Ιωσήφ στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του ξένου για να το θάψει. «Ξένο» αποκαλούσε τον Χριστό πολλές φορές στον Πιλάτο. «Ξένο» προς την εβραϊκή φυλή θεωρούσαν τον Χριστό οι εβραίοι, (αυτό φαίνεται και όταν πήγαν να του ζητήσουν φόρο για τον Ναό του Σολομώντος) και εν τούτοις υπάρχουν ορθόδοξοι, και μάλιστα ρασοφόροι, που πιστεύουν το αντίθετο, ντροπιάζοντας τον Χριστό. Μήπως, λέμε μήπως, ο Ιωσήφ ήταν ο Νο 19 ραβίνος του Σανχεντρίν που αντιστοιχούσε στο όνομα του Ιησού και ως τέτοιος ανέλαβε την ευθύνη της ταφής;

Έχουμε λοιπόν, με βάση την Κιβωτό της Παλαιάς Διαθήκης, του Μωυσή, 72 ονόματα για θεό ή θεούς (Ψαλμός 81). Η ερώτηση που πρέπει ν’ απευθύνουμε, εμείς οι Ορθόδοξοι, στους μάρτυρες του Ιεχωβά και σε όσους μισούν ημάς, είναι η εξής: Γιατί από το 72 ονόματα του Θεού διάλεξαν το Ιεχωβά ή Γιαχβέ και δεν διάλεξαν ένα άλλο από τα υπόλοιπα 71; Γιατί δεν διάλεξαν το όνομα Ιησούς, και που πάλι θα συμφωνούσαν με την θρησκεία του Μωυσή;

Τολμώ ν’ απαντήσω… «Αν δεν ταιριάζαν, δεν θα συμπεθεριάζαν».
Χρήστος Μαντζιάρης