Καλοκαίρι. Ευκαιρία για κάνα βιβλίο παραπάνω.

Το καλοκαίρι είναι μια ευκαιρία να διαβάσουμε κανένα βιβλίο. Καλό το διαδίκτυο, αλλά η παρέα του βιβλίου είναι διαφορετική, διαχρονική και μεγάλης αξίας. Είναι δε πάντα το βιβλίο ένα ισχυρό όπλο στον πόλεμο κατά της αποβλάκωσης και της προπαγάνδας για τις μάζες. Παρακάτω κάποια βιβλία που έχω (άλλα πιο «φρέσκα» και άλλα λιγότερο «φρέσκα», που τα κατεβάζω όμως συχνά από την βιβλιοθήκη) από τα οποία θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα τις επόμενες ημέρες.. Πολύ σημαντικό βιβλίο θεωρώ το βιβλίο του Ισραήλ Σαχάκ “Εβραϊκή Ιστορία – Εβραϊκή Θρησκεία”. Κυριολεκτικά κάθε σελίδα του ή κάθε παράγραφός του μία αποκάλυψη! Γράφει στον πρόλογο ο Έντουαρτ Σαΐτντ: «Ένα μεγάλο μέρος των κειμένων του (Σαχάκ) είναι αφιερωμένο στην αποκάλυψη της προπαγάνδας και των ψευδών της. Το Ισραήλ αποτελεί παγκόσμια εξαίρεση ως προς την ανεκτικότητα που επιδεικνύεται απέναντι του: οι δημοσιογράφοι δεν βλέπουν, ή δεν γράφουν την αλήθεια, είτε γιατί φοβούνται ότι θα τους βάλουν στη μαύρη λίστα είτε επειδή φοβούνται πιθανά αντίποινα. Προσωπικότητες του χώρου της πολιτικής, της διανόησης και του πολιτισμού, ειδικά στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, υμνούν το Ισραήλ και επιδεικνύουν προς αυτό μια τέτοια απλοχεριά που καμιά άλλη χώρα δεν έχει γνωρίσει σε παγκόσμιο επίπεδο, παρ’ όλο που οι ίδιοι έχουν συνείδηση της αδικίας που συντελείται. Γι’ αυτήν δεν λένε τίποτε. Το αποτέλεσμα είναι ένα ιδεολογικό προπέτασμα καπνού, που ο Σαχάκ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, προσπάθησε να διαλύσει. Θύμα και επιζών του ολοκαυτώματος ο ίδιος, γνωρίζει τι είναι αντισημιτισμός. Όμως, σε αντίθεση με πολλούς άλλους, δεν επιτρέπει στη φρίκη του ολοκαυτώματος να καλύψει τα εγκλήματα που, εν ονόματι του εβραϊκού λαού, το Ισραήλ διέπραξε ενάντια στους Παλαιστίνιους. Γι’ αυτόν, ο πόνος δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο κάποιων συγκεκριμένων θυμάτων και μόνο. Θα έπρεπε μάλλον να αποτελεί – αλλά αυτό σπάνια επιτυγχάνεται – μια αφετηρία για τον εξανθρωπισμό του θύματος, που θα αναλάμβανε την αποστολή να μην επιτρέψει την επανάληψη παρόμοιων φρικαλεοτήτων επί άλλων θυμάτων…. Δεν εκπλήσσει λοιπόν ότι δεν είναι και πολύ λαοφιλής, διότι με τα κείμενά του απαξίωνε ηθικά τους νόμους και τις πρακτικές του Ισραήλ προς τους Παλαιστίνιους».  Και  ο επιμελητής της έκδοσης στα ελληνικά Γιώργος Καραμπελιάς : «Έτσι ολοκληρώθηκε -ως να ήθελε να επιβεβαιώσει τόσα χρόνια μετά, και a contrario, τη μαρξική απόφανση- η στροφή της πλειοψηφίας των Εβραίων από διωκόμενους σε διώκτες, από θύματα σε θύτες, από συμμάχους της «Αριστεράς» στους κατ’ εξοχήν υπερασπιστές της Νέας Τάξης… Σήμερα, στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου, επικρατεί μια εκκωφαντική σιωπή σε ό,τι αφορά αυτή τη μετάλλαξη. Μια σιωπή την οποία απλώς διαπερνούν οι λίγες γενναίες φωνές των Εβραίων που διεκδικούν τη δημοκρατική παράδοση του εβραϊσμού του 19ου και 20ου αιώνα… Την ίδια στιγμή βιώσαμε, εξ ίσου, τη μεταβολή ενός μεγάλου μέρους της Αριστεράς, από δύναμη αντίστασης απέναντι στην εγγενή παγκοσμιοποιητική δυναμική του κεφαλαίου, στον κατ’ εξοχήν υπερασπιστή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης». Μεγάλες αποκαλύψεις περιέχει και το “Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειες της – Οδεύοντας προς τον ολοκληρωτικό έλεγχο”. Εδώ ο Γερμανός δημοσιογράφος Νόρμπερτ Χέρινγκ αναλύει διεξοδικά πώς η πολιτική και ο χρηματοπιστωτικός τομέας μετέρχονται κάθε μέσο για να αποκτήσουν απόλυτο έλεγχο όλων των πληροφοριών που αφορούν εμάς και τις ζωές μας.
Το «Ο Τεν Τεν στη χώρα των Σοβιέτ» κυκλοφόρησε επιτέλους στην ελληνικά!! (θαύμα!θαύμα!). Οι ιστορίες του νεαρού Βέλγου δημοσιογράφου με το χαρακτηριστικό τσουλούφι του υπήρξαν το αγαπημένο μου κόμικ στα νιάτα μου. Αυτό είναι το πρώτο τεύχος του Τεν Τεν! Θα κάνουμε ειδική αναφορά στην ιστορική αυτή έκδοση.   Να σταθώ λίγο στο «Ελλήνων Χριστώνυμη Δόξα», ένα μικρό, αλλά πολύ επίκαιρο και χρήσιμο βιβλιαράκι που εξέδωσε ο Χριστιανικός Ορθόδοξος Φιλανθρωπικός Σύλλογος Φίλων Ιερού Ησυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου «Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς». Είναι επίκαιρο και χρήσιμο γιατί πραγματεύεται περιληπτικά μεν αλλά όχι επιγραμματικά, θέματα που αφορούν την σχέση Ελληνισμού – Εκκλησίας μια σχέση για την οποία πολλές φορές δημιουργούν μεγάλες (και κατ’ εμέ ακατανόητες έως και ύποπτες) εντάσεις και αντιπαλότητες, προς όφελος των εχθρών και του Ελληνισμού και της Εκκλησίας.
Στην Εισαγωγή του διαβάζουμε:
Πολλοί από τους συμπατριώτες και αδελφούς μας, υπόκεινται σε θεολογική και γενικότερη εθνο-φιλοσοφική παραπληροφόρηση τέτοιας υφής, που σταδιακώς τους οδηγεί στο να διαπνέονται από ένα μικρό φανατισμό κατά της Εκκλησίας και ιδίως της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτός εκπηγάζει από την σχηματισμένη εσφαλμένη άποψή τους (λόγω άγνοιας, αλλά και επιπολαιότητας), ότι ο Χριστιανισμός διέπραξε νόθευση του Ελληνισμού με ανάμειξη εβραϊκών στοιχείων και ότι αποτελεί «δούρειο ίππο» των Εβραίων στην Ελλάδα.
Μεταξύ των θεμάτων που συχνά θίγονται είναι και τα εξής: (α) γιατί η Εκκλησία ονομάζει Προπάτορές μας τους Ιουδαίους Πατριάρχες, Προφήτες κ.λπ. της Παλαιάς Διαθήκης, (β) γιατί προβάλλει την εβραϊκή Ιστορία, δεδομένης της προσπάθειας του διεθνούς εβραϊσμού να κατακτήσει τον κόσμο, όπου εκδιώχθηκαν στο παρελθόν οι Εβραίοι, ακριβώς λόγω ή προφάσει της προσπάθειάς τους αυτής, (γ) γιατί η Εκκλησία δεν απαρνείται τις παλαιοδιαθηκικές διηγήσεις στις οποίες φαίνονται τα Ιερά πρόσωπα να παραβαίνουν κάποια εντολή του Θεού ή ένα γενικώς ισχύοντα ηθικό νόμο, (δ) πως είναι νοητή η αποδοχή παλαιοδιαθηκικών κειμένων, όπως των Μακκαβαίων, όπου γίνεται λόγος περί νίκης των Ιουδαίων κατά των Ελλήνων και (ε) γιατί οι Μοναχοί μεταβάλλουμε δια της μοναχικής κουράς τα ονόματά μας σε εβραϊκά, καταλείποντας τα αυθεντικά ελληνικά.
Σχετικά με την Παλαιά Διαθήκη, η Εκκλησία, αναφέρει το βιβλίο, την ερμηνεύει «εν Χριστώ», όχι εθνοφυλετικώς – δηλ. με αιώνια υπεροχή του παλαιού Ισραήλ, ενώ τις νομικές διατάξεις (του Νόμου του Μωυσή) τις ερμηνεύει και δέχεται συμβολικώς. Η Εκκλησία δέχεται ότι το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αναγκαστικώς αυστηρό, λόγω νηπιότητος των ανθρώπων, ενώ τώρα άλλαξε, όχι επειδή είναι «διαφορετικού Θεού» Διαθήκη, όπως έλεγαν οι πρόγονοι των Μασόνων και Νεοεποχιτών, οι αρχαίοι  αιρετικοί Γνωστικοί, αλλά επειδή άλλαξαν εν Χριστώ οι πνευματικές προϋποθέσεις της ανθρωπότητας.
Για όσους ενδιαφέρονται (τονίζω: ενδιαφέρονται) για την θέση της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχει και το βιβλίο «Η Παλαιά Διαθήκη στην Ορθόδοξη Εκκλησία» του Νικολάου Βασιλειάδη…
Αυτά.. Καλό καλοκαίρι, καλό διάβασμα και καλή δύναμη.

ΚΟ