H σκηνή σε μοναστήρι της Αχαΐας. Αύγουστος 2007. Ενας νεαρός κτηνοτρόφος της περιοχής, με την σύζυγό του αναζητούν κάποια πρόβατα που βγήκαν από την σπασμένη πόρτα στο μαντρί και φτάνει στην πύλη του μοναστηρίου και τότε εμφανίζεται ένας καλογέρος που βαστάζει στους ώμους του ένα μικρό προβατάκι …
O καλόγερος κινείται με γρήγορα βήματα και βρίσκεται μετά από λίγο πάνω από το σκυμμένο κεφάλι ενός νεαρού που ξαφνιάζεται όταν τον αντικρίζει μπροστά του, αλλά και χαίρεται όταν βλέπει το μικρό προβατάκι του πού είχε χάσει…
O μοναχός το αφήνει και ο νεαρός το παίρνει στην αγκαλιά του δακρύζοντας …
«Δικό σου πρέπει να είναι …» του λέει, και ο νεαρός δεν σταματήσει να χαϊδεύει με αγάπη το ζωντανό και να δείχνει την έντονη ικανοποίηση του …«ναι και σας ευχαριστώ που μου το φέρατε …»
Με ύφος απορίας λέει : «αλήθεια, πως εσείς από άδω; και πως το βρήκατε, όταν εγώ έψαχνα όλη την ημέρα μέσα στη φωτιά και δεν τα κατάφερα; »
Ο μοναχός του λέει:
—«Το έφερε στο δρόμο μου ο Θεός που αν δεν μας βοηθούσε θα καιγόμασταν και οι δυο μας…»
—«έρχεστε από το Μοναστήρι; »
—«Ναι και έπεσα μέσα στη φωτιά, καίγεται η Πάτρα παιδί μου …»
—«άσχημα τα πράγματα πάτερ, καήκαν περιούσιες και ζωντανά …θέλετε να σας κατεβάσω με το αγροτικό μέχρι κάτω, να έρθετε και στο σπίτι; πολύ θα χαρούν οι γονείς μου …»
—«ευχαρίστως, αλλά αυτή τη στιγμή θα μου αρκούσε να με άφηνες στη διασταύρωση πιο κάτω …»
Το μικρό αγροτικό με τον νεαρό, τον μοναχό και την «ματίνα» το μικρό προβατάκι κατευθύνεται στο χωριό όπου η καπνιά αραιώνει και ο αέρας καθαρίζει …
—«ευλογία είναι να έχεις σήμερα ζωντανά …»
—«ναι πάτερ και το λέω εγώ που μέχρι πριν από ένα χρόνο ήμουν γιατρός του ΕΣΥ, στην παραμεθόριο μακριά από το σπίτι μου αλλά τι να το κάνεις, απλήρωτος …Τα έφερε ο Θεός έτσι να βρίσκομαι σ’ αυτή την ερημιά, αλλά να ζω με άνεση, κάτι που δεν μου προσέφερε το επάγγελμα του γιατρού …η μοναξιά είναι το παράπονο μου και «δόξα τω Θεώ» τίποτε άλλο …». Αλλά , πες μου πάτερ τη γνώμη σου τι να κάνω με τις κοπέλες που συμπαθώ και δεν ξέρω ποια να διαλέξω γιατί έχω μπερδευτεί;
η μια δεν μου εμπνέει εμπιστοσύνη γιατί ζητεί μπουζούκια, κρουαζιέρες και λούσα …
η άλλη δεν ζητεί τίποτα, ειλικρίνεια, επικοινωνία και αγάπη και ας έχει στο τραπέζι της μια ελιά και ένα κομμάτι ψωμί …
είναι προσκολλημένη στην εκκλησία βεβαία, αλλά νομίζω ότι δεν είναι λόγος αυτός να την απορρίψω …»
— «δεν νομίζεις ότι απάντησες μόνος σου, αλλά θα σου πω και κάτι άλλο …
στις δύσκολες αυτές ήμερες που διανύουμε το χρήμα θα χάσει την άξια του και θα εκλείψουν πολλά από τον άνθρωπο …
ποια άξια θα έχουν οι διασκεδάσεις και τα λούσα όταν δεν θα υπάρχει ο επιούσιος;
ποια διάθεση θα σε σπρώχνει να γλεντάς όταν γύρω σου υπάρχει δυστυχία και πόνος;
φαντάζεσαι να έχεις μια γυναίκα που συνεχώς ζητεί και όταν δεν μπορέσεις να της τα προσφέρεις να σου ρίχνει και την ευθύνη;
ο κόσμος θα χάσει την εργασία του, την ηρεμία του και την υγεία του …
θα θρηνήσουμε πολλά θύματα …
δεν θα είναι μονό οι αρρώστιες όμως, αλλά θα έχουμε και τη βία, αφού η έλλειψη αγαθών θα ευνοήσει την παρανομία …»
—« Και με εκείνους τους λαθρομετανάστες πάτερ τι θα γίνει που έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτους; »
ο καλόγερος χλομιάζει και κομπιάζει να μιλήσει …σκύβει το κεφάλι και αναστενάζει …
—«παιδί μου υπάρχουν υπεύθυνοι για όλα αυτά …δυστυχώς ο αριθμός των ξένων είναι μεγάλος και μέσα σ’ αυτούς κρύβονται εντεταλμένοι πράκτορες άλλων χώρων που έχουν έρθει με σκοπό να κάνουν κακό στη χωρά, όταν ανάψει η πρώτη σπίθα …
Ο Θεός όμως θα τους στραβώσει και αλλά θα κάνουν αντί για εκείνα που έχουν διαταθεί …
—«με ανησυχείτε πάτερ γιατί καταλαβαίνω ότι μιλάτε για εσωτερικό πόλεμο που μπορεί να αναμειχτούμε και εμείς οι έλληνες;»
— «Ρέμπελο το ονόμασε ο πατροκτονίας, αλλά όχι, μεταξύ τους θα αλληλοφαγωθουν για το ποιος θα αναλάβει την κυριαρχία …
θα ζητήσουν όμως βοήθεια (τροφή, νερό, καύσιμα) και από τους ντόπιους που ενθαρρύνουν τώρα τον ερχομό τους και τους στηρίζουν υπακούοντας σε ευρωπαϊκούς νομούς …
βοήθεια όμως δεν θα πάρουν γιατί η έλλειψη αγαθών θα κυριαρχεί παντού και τότε θα στραφούν εναντίον τους …
Ο Θεός θα επιτρέψει να χαθούν πολλοί από εκείνους που υποστήριξαν την μετάβαση τους στην Ελλάδα, αλλά και άλλους που το έκαναν για να προξενήσουν κακό και χάος στη χωρά μας …θα κτυπηθούν σκληρά μεταξύ τους, Έλληνες και λαθρομετανάστες και
θα είναι ένα είδος απονομής δικαιοσύνης η ανοχή του Θεού που θα επιτρέψει να γίνουν αυτά ώστε να καταλάβουν το λάθος της ανεξέλικτης εισόδου των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων, αλλά και των πρακτόρων ταυτόχρονα …
Μη ξεγελιέσαι, γιατί δεν εξυπηρετείται η «χαμένη ανθρωπιά» των Ελλήνων που ενθάρρυναν τη προσέλευση τους, αλλά το εντεταλμένο σχέδιο των έχθρων της Ελλάδας … »
—«μένω έκπληκτος πάτερ …»
—«η χάρη του Θεού παιδί μου πολλές φόρες μας ανοίγει τα μάτια να δούμε την πορεία και την κατάληξη του δράματος που θα παιχτεί σε πολλές πράξεις στην Ελλάδα …
ο Θεός όμως έχει αλλά σχεδία για τη μαγιά του, τους πιστούς δηλαδή …»
—«θα γλυτώσουν πάτερ αυτοί που μένουν στις πόλεις, η θα πρέπει να πάρουν τα βουνά; ‘
—«η ευλογία του Θεού σε όλους τους πιστούς, είτε στις πόλεις, είτε στα βουνά, θα κτίσει ένα δίχτυ προστασίας γύρω τους και δεν θα κινδυνεύουν …
πάντως στις ώρες εκείνες δεν θα ήθελα να έχω διπλά μου μια γυναίκα που θα μου ζητεί ανέσεις και θα έχει απαιτήσεις για πλούσια ζωή …
η απελπισία βεβαία θα κυρίευση εκείνες που ζουν εκτός πραγματικότητας, αλλά τι να το κάνεις, οι σύντροφοι τους πληρώνουν ακριβά αυτές τις απαιτήσεις …
ειδές να αυτοκτόνησε καμία γυναίκα; μονό άντρες ! Και ξέρεις ένα σημαντικό λόγο; »
ο νεαρός κοιτάζει με ανοικτό το στόμα απορημένος …
—«όχι πάτερ, και είμαι περίεργος να μάθω …»
—«όλες οι γυναίκες δεν είναι ίδιες, άλλες έχουν αρχές και αγαπούν τους συζύγους και τα παΐδια τους, τους συμπονούν και συμπάσχουν, και άλλες έχουν μάθει διαφορετικά να ζουν …
απαιτούν υπερβολές, ανούσια και άχρηστα πράγματα …μαθαίνουν και τα παΐδια τους έτσι …
να μου πάρεις μπαμπά κινητό, η πλάι στάσεων, μονό 600 ευρώ έχουν και στέλνουν τον κακομοίρη τον πατερά που δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς στην απελπισία και αν δεν είναι κοντά στον Χριστό, αυτοκτονεί !!! τέτοια γυναίκα θέλεις και εσύ;
—«πάτερ ευχαριστώ, μου άνοιξες τα μάτια …»
—«να μη χάσεις την πιστή σου παιδί μου και να είσαι πάντα κοντά στον Χριστό, άφησε με τώρα εδω πιο κάτω …»
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Οι Έλληνες έχασαν το δικαίωμα να έχουν βασιλέα από τον Θεό. Εις Μίαν Αγία Ελλάδα της Θεότητας του ανθρώπου. Το Εν της Αλήθειας που ελευθερώνει την ψυχή από την πλάνη.
https://www.youtube.com/watch?v=Fgsel8003Bg
Τολμάμε την αλήθεια. Εσείς Σεβασμιώτατε Μεσογαίας κ. Νικόλαε;
«Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του Φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.
Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία!»
Ανδρέας Κάλβος
Νικολάου Μερτζάνη,
Καθηγητή Θεολόγου
Τολμάμε -στην εκκλησιαστική ζωή, ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο τόλμημα- να κρίνουμε λόγους και θέσεις Επισκόπου που δημόσια κατατέθηκαν.
Και μάλιστα, ενός ανθρώπου που προβάλλεται από τα ΜΜΕ για την επιστημοσύνη, τον πράο και μειλίχιο χαρακτήρα του, τη διαλλακτικότητα και τη ρητορική δεινότητά του.
Συγκεκριμένα, θα αναφερθούμε σε κάποιες από τις θέσεις του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, κ. Νικολάου, που εκτίθενται στο κείμενο – παρέμβασή του στη Σύνοδο της Ιεραρχίας (27.6.2017) με τίτλο «Ἀποτίμηση τοῦ ἔργου τῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸ ΜτΘ».
Ένα διπλωματικότατο κείμενο, στο οποίο ο συγγραφέας του, εξ΄ αρχής διατυπώνει καθαρά και ξάστερα τη συμφωνία του με τα νέα Προγράμματα του Μαθήματος των Θρησκευτικών, ενώ στη συνέχεια του κειμένου του, φαίνεται πάλι καθαρά ότι τα απορρίπτει! Δηλαδή και συμφωνεί και εγκρίνει και απορρίπτει; Βεβαίως!
Διότι πρώτα απ΄ όλα πρέπει να διατηρηθεί ένα συγκεκριμένο προφίλ. Να έχουμε και τους μεν και τους δε ευχαριστημένους. Και εκείνους που τα αρνούνται, διότι είναι αντορθόδοξα και εκείνους που τα υποστηρίζουν ως «ορθόδοξα», εξαπατώντας τους αδαείς και εξυπηρετώντας τους εργολάβους τους.
Αυτό σημαίνει να «ορθοτομεί κανείς τον Λόγο της Αληθείας»; Να είναι και με το ψέμα και με την αλήθεια, «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ»;
Η πρώτη δικαιολογία που βρίσκει ο Μητροπολίτης Μεσογαίας είναι η εξής: Τα αποδέχεται ως τετελεσμένα, συμβιβαζόμενος με την ιδέα ότι το μόνο που μπορεί να γίνει, προς το παρόν, είναι απλώς να βελτιωθούν κάποια σημεία τους και, ίσως μελλοντικά, να υπάρξουν αλλαγές, στα σχολικά βιβλία που θα συγγραφούν.
Τα βιβλία, όμως, γράφονται με βάση το Πρόγραμμα, το οποίο η Επιτροπή των Αρχιερέων το άφησε ανέπαφο, με απειροελάχιστες ανούσιες αλλαγές.
Η δεύτερη δικαιολογία: Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας επιρρίπτει, σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου, την ευθύνη στους Θεολόγους που τα συνέταξαν αλλά ταυτόχρονα και σ΄ εκείνους που αντιδρούν!
Έτσι, ο συγγραφέας του κειμένου, με το δικό του γνωστό επιβλητικό ύφος, εγκρίνει κατ΄ ουσίαν τα νέα Προγράμματα, αφού τα υιοθέτησε ως μέλος της Επιτροπής της Εκκλησίας, αλλά, από την άλλη, θέλοντας να βγει και αλώβητος από όλη αυτήν την ιστορία, μιας και όλοι περίμεναν ότι αυτός τουλάχιστον θα στήριζε τον Ορθόδοξο προσανατολισμό των Προγραμμάτων, αποσείει την ευθύνη του για το αποτέλεσμα και τη μεταθέτει στους «άλλους», κριτικάροντας, εκ του ασφαλούς, τους πάντες και τα πάντα.
Παράλληλα προτείνει λύσεις, που αφενός η πραγματοποίησή τους εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και, αφετέρου, μετατίθενται στις καλένδες, δηλαδή στον αόριστο μέλλοντα χρόνο, ενισχύοντας ουσιαστικά την άμεση εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων.
Ένα κείμενο, λοιπόν, πολύ καλό για να τονώσει το προσεκτικά κατασκευασμένο προφίλ του συντάκτη, διότι υποτίθεται ότι εκείνος εντόπισε τη «χρυσή, μέση οδό» μεταξύ των αντιμαχόμενων στρατοπέδων.
Έτσι, θεωρεί ότι μπορεί να ελιχθεί επιτυχώς μέσα σε μια συγκρουσιακή κατάσταση, πάντα για το δικό του προφίλ και όχι για να επιτύχει τα καλύτερα αποτελέσματα στον διεξαγόμενο διάλογο μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας για το μάθημα των Θρησκευτικών.
Παράλληλα, το κείμενο αυτό, ικανοποιεί και τη ματαιοδοξία μιας δήθεν «αμερόληπτης» κρίσης και γνώσης των γεγονότων όλων όσων παρακολουθούν ως θεατές τις εξελίξεις και τους αρέσει να παραμυθιάζονται με ανέξοδες αναλύσεις, που τους απαλλάσσουν μάλιστα από κάθε ευθύνη, στην πραγματικότητα, όμως, αυτές οι αναλύσεις, δεν αγγίζουν την ουσία του θέματος, που είναι η απόρριψη και μη εφαρμογή αυτών των «επικίνδυνων και ακατάλληλων» Προγραμμάτων.
Είναι, λοιπόν, σαν να μας έραψαν, χωρίς να μας ρωτήσουν, καινούργιο κουστούμι και ο Μητροπολίτης Μεσογαίας μας προτείνει να το φορέσουμε χωρίς να θέλουμε, κάνοντας μόνο κάποιες μικροδιορθώσεις στον γιακά και στο κούμπωμά του. Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε, με κάθε τρόπο θα το πολεμήσουμε και θα το αποβάλουμε το νέο Πρόγραμμα!
Αξίζει, όμως, να τεθούν κάποια ερωτήματα/ζητήματα στον Μητροπολίτη Μεσογαίας:
1. Αρχικά, να θυμίσουμε ότι τα ΦΕΚ του κ. Φίλη ήταν τετελεσμένο γεγονός, και ο ίδιος μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο και άλλους δύο Ιεράρχες, ως αντιπροσωπεία της Ιεραρχίας, συναντήθηκαν με τον Πρωθυπουργό και πέτυχαν την από μηδενική βάση συζήτηση του θέματος, την αξιολόγηση των Προγραμμάτων στο τέλος της σχολικής χρονιάς 2016-2017 και, τελικά, όπως τα ΜΜΕ συμπέραναν, την απομάκρυνση του κ. Φίλη από το Υπουργείο Παιδείας. Σήμερα, για ποιο λόγο θεωρείται ότι η κατάσταση δεν επιδέχεται δυναμικής παρέμβασης από μέρους της Εκκλησίας και δεν είναι δυνατή η αποτροπή της εφαρμογής των «επικίνδυνων και ακατάλληλων» Προγραμμάτων;
2. Τσουβαλιάζοντας στο ίδιο σακί θύτες και θύματα, με δηλώσεις του τύπου «τὸ νέο ΜτΘ σχεδιάζεται ἀπὸ θεολόγους ποὺ ἀγνόησαν τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, πολεμεῖται ἀπὸ θεολόγους ποὺ θέλουν νὰ τὴν χειραγωγήσουν», επιτυγχάνεται άραγε, ο διακηρυγμένες στόχος «νὰ ἑνώσουμε τὸν διχασμένο θεολογικὸ κόσμο καὶ νὰ βοηθήσουμε νὰ συνδεθεῖ ὑγιῶς μὲ τὴν Ἐκκλησία»; Μας προκαλούν ζωηρή έκπληξη οι παραπάνω δηλώσεις. Άραγε, αγνοήθηκε πράγματι η Ιερά Σύνοδος από τους συντάκτες των νέων Προγραμμάτων; Και η αντίδραση της ΠΕΘ, και όλων όσων απορρίπτουν τα Προγράμματα αυτά, είναι χειραγωγία της Ιεράς Συνόδου; Προφανώς Σεβασμιώτατε, είστε από εκείνους που διαγνώσατε αυτή την προσπάθεια χειραγώγησης της Ιεράς Συνόδου από την ΠΕΘ και από όσους αντιδρούν στα νέα Προγράμματα. Προφανώς, είστε από εκείνους που προτείνατε και σχεδιάσατε και την αποπομπή της ΠΕΘ από τον διάλογο, γνωρίζοντας σαφέστατα ότι ο ΚΑΙΡΟΣ συμμετείχε εκ προοιμίου σε αυτόν. Όμως, μας γεννάται το ερώτημα, αν η ΠΕΘ απομακρύνθηκε από τον διάλογο, αλλά ο ΚΑΙΡΟΣ συμμετείχε, τιμή και δόξα, τότε ποιος χειραγωγεί ποιον;;;
Αυτός που ζητά να ακούγεται ή αυτός που καταφέρνει να επιβάλει το δικό του και να είναι σε όλα μέσα; Αν η Ιερά Σύνοδος απομακρύνει την ΠΕΘ αλλά συζητά με τον ΚΑΙΡΟ, τότε η χειραγώγηση είναι από την ΠΕΘ; Σεβασμιώτατε σας ρωτάμε ευθέως, μας κοροϊδεύετε; Ή δεν βλέπετε ότι η ΠΕΘ εκτοπίζεται με πολλή μαστοριά από παντού, προκειμένου αυτοί που μεθοδεύουν τα πάντα να επιβληθούν;
Αναρωτιέται, τελικά, κάποιος, παρακολουθώντας την όλη αρθογραφία τη σχετική με το μάθημα των Θρησκευτικών: Μήπως, εκτελείται, ένα συμβόλαιο επικοινωνιακού θανάτου και εκκλησιαστικής απαξίωσης του μαθήματος και της ΠΕΘ, με στόχο την περιθωριοποίηση του μοναδικού εκφραστή της συντριπτικής πλειονοψηφίας των μάχιμων Θεολόγων καθηγητών που κυριολεκτικά θηριομαχεί για να κρατήσει τον ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος;
Μήπως τελικά ο λόγος που πολεμιέται η ΠΕΘ είναι γιατί παλεύει εναντίον των πολεμίων του μαθήματος κι εναντίον των υποτίθεται «ρεαλιστών» στην ουσία, όμως, εναντίον όλων εκείνων των ολότελα συμβιβασμένων με την ιδέα ενός εκκοσμικευμένου και άνευρου μαθήματος;
Μήπως ο πόλεμος αυτός συνδέεται τελικά με την «βούληση» που υπάρχει σε υψηλό επίπεδο να μετατραπεί το μάθημα σε μια διδασκαλία που το μόνο που θα του επιτρέπεται είναι να επιδίδεται σε ρηχές επιδερμικές κοινωνικο-πολιτικο-φιλοσοφικές αναλύσεις και ανούσιες αγαπολογίες, αλλά που, τελικά, δεν θα ενοχλεί και δεν θα προσφέρει μήνυμα και ελπίδα ζωής σε κανέναν, γιατί απλά δεν θα κηρύττει τον Ιησού Χριστό ως τον μοναδικό αληθινό Σωτήρα Θεό.
Και ένα τελευταίο σχόλιο, ενθυμούμενοι παλαιότερη συνέντευξη του Μητροπολίτη Μεσογαίας, στην οποία δήλωνε αυτοκριτικά ότι «Έχανα τον εαυτό μου με το ψευτομεγαλείο των γνώσεών μου».
Θεωρούμε ότι ο Μητροπολίτης Μεσογαίας, πράγματι διαθέτει τη σοφία να μην παρασύρεται από την ψεύτικη γνώση, αλλά να διακρίνει πρόσωπα και καταστάσεις, έτσι ώστε, τελικά, η κρίση του να βαρύνει υπέρ μιας πραγματικά ξεκάθαρης αντιμετώπισης των θεμάτων και των προσώπων, που δεν θα δολιχοδρομεί, αλλά θα ορθοτομεί με κάθε θυσία την αλήθεια των πραγμάτων.
Άλλωστε, ο λόγος του Θεού είναι σαφής και κατηγορηματικός ως προς αυτό το θέμα, σύμφωνα με όσα μας λέει ο Ιωάννης ο Θεολόγος, στην Αποκάλυψή του: «οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου.»(Αποκ. 3, 15-16)
romfea.gr
ΒΕΒΑΙΑ Ο ΓΙΔΟΒΟΣΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΑΦΟΥ ΤΟ ΨΕΥΔΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΛΕΦΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΤΟΥ ΡΑΒΒΙΝΟΥ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ ΑΞΕΛ ΤΣΙΠΡΑΧ! ΤΟΣΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΑΙ ΘΥΜΙΑΜΑΤΑ / ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΤΩΤΥΠΙΑ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΟΣ ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ/ ΔΕΝ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟΝ ΡΑΒΒΙΝΟΥ ΙΕΧΟΣΟΥΑ ΝΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΕΙ ΚΙ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟ ΤΩΝ ΚΩΛΟ ΕΚΠΡΩΣΟΠΩΝ ΤΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΩΡΙΑ ΣΕ ΑΦΟΡΟΛΟΓΙΤΑ ΥΠΕΡΛΟΥΞ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ……….
Αθηνά+++ Πιθανολογούμενα Ινδική ήταν και η καταγωγή των Αιγυπτίων. Μερικοί ταύτιζαν και τους Εβραίους με τους Ινδούς. Κατά τον Ιώσηπο, ο Κλέαρχος, μαθητής του Αριστοτέλη, κατέγραψε τα λόγια του δασκάλου του: «…αυτοί είναι απόγονοι των φιλοσόφων της Ινδίας, ονομάζονται μάλιστα, όπως λένε οι Ινδοί, οι φιλόσοφοι ΄΄Καλανοί΄΄ ενώ οι Σύριοι τους ονομάζουν ΄΄Ιουδαίους΄΄, παίρνοντας το όνομα από τον τόπο…» [14] Η Αθηνά, πχ, δεν είναι η Ινδική Αχάνα = φλογερή (επίθετο που θα ταίριαζε σε καμιά δεκαριά θεότητες) αλλά η Αιγυπτιακή Νειθ. Άλλωστε, αυτό πίστευαν και οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες, ειδικά ο Πλάτωνας και όλοι οι Αθη (νειθ) ναίοι.[11] Η θεά Εστία ετυμολογείται από Ινδική ρίζα, αλλά ο Όμηρος την αγνοεί. Πως λοιπόν, μπορεί να είχε μεταφερθεί από την Ινδία πολύ πριν τον Όμηρο, πριν καν την δημιουργία της Ελληνικής γλώσσας; Όλα αυτά τα… Ινδικά μαγειρέματα έγιναν για χάρη του Δία και του Απόλλωνα, μια που αυτοί οι θεοί αποφάσιζαν και αποφασίζουν ακόμη, ποιος από μας είναι Έλληνας… Αργότερα αποδείχτηκε από την μετάφραση της «Γραμμικής β΄» πως οι πραγματικά αρχαίοι Έλληνες των Μυκηνών, της Κρήτης και του Αιγαίου μίλαγαν… Ελληνικά, αν και δε λάτρευαν τον… Ινδό Δία, την Φοινικική Ζευς-Μύγα και τον Αιγύπτιο Ώρο-Απόλλωνα. Η διαπίστωση πως δεν υπήρξαν ποτέ «Προέλληνες», ανατρέπει αυτά που πιστεύουμε για την θρησκεία των Ολυμπίων, που αποδείχνεται πλέον πως είναι πολύ μεταγενέστερη από τη γέννηση της Ελληνικής Φυλής, ξενόφερτη, και σε καμία περίπτωση «πανάρχαια». Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει πλέον πόσες χιλιετίες πριν λατρευότανε ο Dyans στις Ινδίες ή στο όρος Μπεχιστούν της Περσίας («Το δε Βαγίστανον όρος εστί μεν ιερόν Διός».[12]) ή ο Ιαώ στο Ισραήλ. +++ ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Κυριακήν ημέραν μέλλει ο Κύριος να αναστήσει όλον τον κόσμον. . Ό,τι είναι αναγκαίο για την σωτηρία μας μας το εφανέρωσε ο Θεός «πολυμερώς και πολυτρόπως», καθ’ όλη την εξέλιξη του σχεδίου της Θείας Οικονομίας, από τους χρόνους της Π. Διαθήκης, κυρίως όμως στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Θεάνθρωπος Κύριός μας έγινε «υπογραμμός, ίνα τοις ίχνεσιν αυτού επακολουθήσωμεν» (Α’ Πέτρ. β’ 21). Γιατί μας απεκάλυψε εκείνο που αυτός ήταν (την οδό, την αλήθεια και τη ζωή) και έζησε εκείνο, που εδίδαξε. Δεν μας εξήγησε δηλαδή μόνο τί είναι αλήθεια, αλλά μας εφανέρωσε την ίδια την Αλήθεια, το Πρόσωπό του δηλαδή που είναι η μόνη και γι’ αυτό αιώνια αλήθεια. Απάλλαξε τον άνθρωπο από την αγωνιώδη προσπάθεια να βρει την αλήθεια. Γιατί βλέποντας τον Χριστό και το έργο του, έχει ενώπιόν του την Αλήθεια και δεν του μένει παρά ν’ ακολουθήσει τον Χριστό, για να είναι και αυτός «εν τη αληθεία» (Β’ Ιωάν. 3). Όποιος ζει μέσα στην Εκκλησία του Χριστού δεν φοβάται να πλανηθεί, γιατί η Εκκλησία ως το σώμα του Χριστού είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας» (Α’ Τιμ. γ’ 15). Αλλ’ ο Χριστός δεν είναι μόνο η κηρύττουσα και αποκαλύπτουσα, αλλά και η κηρυττομένη Αλήθεια. Στο πρόσωπό του συγκεκριμενοποιείται το κήρυγμα της Αληθείας. Για αυτό και οι Απόστολοί του τον Χριστό εκήρυξαν (πρβλ. Α’ Κορ. α’ 23 κ.ά.). Δεν ανέπτυξαν κήρυγμα φιλοσοφικό, αόριστο, νεφελώδες. Τί έλεγε ο Παύλος στους Κορινθίους; «Ου γαρ έκρινα του ειδέναι τι εν υμίν, ει μη Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον» (Α’ Κορ. β’ 2). Τον Χριστό παρέλαβε η Εκκλησία, από τον Χριστό ιδρύθηκε και αυτόν εκήρυξε. Γιατί το έργο του Χριστού συνέχισαν στον κόσμο και οι απόστολοι και οι πρώτοι χριστιανοί. Για να είναι όμως το έργο τους έργο Χριστού, έπρεπε και αυτοί να κηρύττουν ό,τι και ο Χριστός εκήρυξε, και να ζουν όπως ο Χριστός έζησε. Αν έλειπε αυτή η συνέχεια και συνέπεια, δεν θα ήταν οι χριστιανοί μέλη του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, αλλά ξένο σώμα. 3. Το έργο του Χριστού επολέμησε απ’ αρχής ο Σατανάς. Γιατί είδε να καταλύεται, να συντρίβεται η βασιλεία του. Ο Χριστός ήλθε να «λύση τα έργα του διαβόλου». Να συντρίψει το κράτος και την δυναστεία του και να χαρίσει την ελευθερία της ιδικής του βασιλείας. Γι’ αυτό ο Σατανάς, που θεωρεί τον εαυτό του άρχοντα και εξουσιαστή του κόσμου (πρβλ. Ματθ. δ’ 9), εκήρυξε ανοικτό πόλεμο ενάντια στη βασιλεία του Χριστού. Ως όργανά του -στρατιώτες του- χρησιμοποίησε τους άρχοντες του Ισραήλ και τους Ρωμαίους, την πολιτική εξουσία του κόσμου. Στόχος του ήταν στην αρχή το ίδιο το Πρόσωπο του Χριστού μας. Όταν όμως είδε να εξουδετερώνεται η επίθεσή του με την αναστάσιμη νίκη του Κυρίου και να γλυστρά το θύμα μέσα από τα χέρια του, εστράφηκε εναντίον του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Αν δεν συνέτριψε τον ίδιο τον Χριστό, να συντρίψει τη συνέχεια του Χριστού, την Εκκλησία. Όπλα του και πάλι οι διωγμοί. Σηκώνει διωγμούς εκ μέρους των Εβραίων και κατόπιν εκ μέρους των Ρωμαίων. Η Εκκλησία, ως συνέχεια του έργου του Χριστού, έρχεται σ’ αντίθεση και προς την ιουδαϊκή θρησκοληψία και τον εβραϊκό εθνικισμό, και προς την ειδωλολατρία και την ψευδοφιλοσοφία (π.χ. τον γνωστικισμό). Γιατί αυτή εκήρυττε την σώζουσα αλήθεια, την αληθινή μονοθεΐα και την αληθινή σοφία. Παρ’ όλο τον πόλεμο εναντίον της κατόρθωσε η Εκκλησία με την αποστολική σύνοδο (49 μ.Χ.) να μην υποδουλωθεί στον ιουδαϊκό εθνικισμό, γιατί αποστολή της δεν είναι να εξυπηρετήσει σχέδια εθνικιστικά, δηλαδή εθνοφυλετικά. Με την ενότητα της πίστεώς της μπόρεσε πάλι να κρατήσει την ψευδοφιλοσοφία έξω από τους κόλπους της. Έτσι, παρ’ όλους τους διωγμούς η Εκκλησία αντί να μειώνεται, αυξάνει και συνεχίζει την ενότητα πίστεως και ζωής των Αγίων Αποστόλων. Αναγκάζει μάλιστα η Εκκλησία, ως σώμα Χριστού, τους Ιουδαίους να σταματήσουν τον ανοικτό πόλεμο εναντίον της, τους ειδωλολάτρες να την παραδεχθούν και να ζητήσουν την συμμαχία της, τους φιλοσόφους να γίνουν χριστιανοί και το κράτος να την αναγνωρίσει. Τα αίματα των μαρτύρων της έγραψαν τον θρίαμβό της.
ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΑΣΚΟΥΝ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΚΩΛΟΠΑΡΑΣΙΤΑ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΜΑΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΙΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ! ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΕΙ ΤΙΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΚΩΛΟΓΕΡΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΥΓΙΣΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΠΑΨΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΒΑΠΤΙΣΙΑ, ΓΑΜΟΙ Κ. Λ. ΣΤΟ ΕΒΡΑΙΚΟ ΜΑΝΤΡΙ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΝ ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΚΟΡΑΚΕΣ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΣΙ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΣΑΣ ΓΙΑΤΙ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΑΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ/ ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΑ ΒΑΚΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ/ ΖΟΥΝΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΣΑΡΚΑ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΛΟΒΟΤΟΜΗΜΕΝΩΝ, ΟΠΩΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΤΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΠΟΤΕ ΙΕΡΗ ΕΛΛΑΣ……………
Αθηνά +++ Κύριε, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν. 22 έρχεται Φίλιππος και λέγει τω Ανδρέα, και πάλιν Ανδρέας και Φίλιππος και λέγουσι τω Ιησού. 23 ο δε Ιησούς απεκρίνατο αυτοίς λέγων: ΕΛΗΛΥΘΕΝ Η ΩΡΑ ΙΝΑ ΔΟΞΑΣΘΗ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»
15032904_10207469631850130_6653555002456591272_n(Κατά Ιωάννην, 12/ 20-23)
Με λίγη προσοχή στις φράσεις μπορούμε να δούμε πολλά κρυμμένα πράγματα: – Φίλιππος από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας (Γαλιλαίος κι αυτός, άρα Έλληνας με φυσιολογικό ελληνικό όνομα) – Ανδρέας: πάλι ελληνικό όνομα, χωρίς να αναφέρεται ο τόπος της καταγωγής του. – Δεν έχουν συμπεριληφθεί στα επίσημα Ευαγγέλια τα Ευαγγέλια μαθητών του Χριστού, ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ όπως του Φιλίππου, του Ανδρέα, του Νικόδημου… γιατί άραγε;;;+++
Η Ελλάδα δεν είχε αυτοκρατορία την εποχή που εμφανίστηκε ο Απόλλων. Έτσι, η εμπλοκή των Δελφών και των Σιβυλλών στο πολιτικό (κατά βάθος) παιχνίδι του «Ενός Θεού» είναι ένδειξη και απόδειξη πως αυτή η λατρεία μετέφερε ξένες, Αιγυπτιακές και Μεσοποταμιακές Αυτοκρατορικές και Προσωπο += θεο += κρατικές θρησκευτικές αντιλήψεις.
Το πραγματικό θρησκευτικό πλαίσιο
του Ισραήλ και οι Σίβυλλες
Οι Εβραίοι έζησαν για πολλές γενιές στην Αίγυπτο και γνώρισαν τη λατρεία του Ώρου-Απόλλωνα. Είναι ακόμα πιθανό πως συμμετείχαν ενεργά στη δημιουργία αυτής της θεότητας. Ο ίδιος Απαλιούνας-Απόλλωνας λατρεύονταν και στην Τροία, όπου διέμεναν τα Φοινικο-εβραϊκό-Ασσυριακά μαντικά γένη των Ασκανίων-Ασκενάζ, Κόων-Κοέν, Έλυμων –Ελύμα και Ερμιούθ-Ναβί. (δες ειδικά κεφ) Η Εβραϊκή θρησκεία περιέχει στοιχεία από τη Μεσοποταμία, όπου είχαν επίσης εκτοπιστεί για πολύ καιρό οι Εβραίοι, αλλά και από όπου κατάγονταν ο Αβραάμ.
Κλασσικές αφηγήσεις της Βίβλου, όπως αυτή του Κατακλυσμού, αποδείχτηκε πως είναι Μεσοποταμιακές, μια που αναφέρονται ήδη στο Έπος του Γιλγαμές.[7] Και ο μύθος του Μωυσή που εγκαταλείφθηκε στο Νείλο μέσα σε καλάθι, προέρχεται από τον βίο του Μεσοποτάμιου Σαργών.[8]
Αργότερα, ο Ιουδαϊσμός επηρεάστηκε και από την Ελληνική φιλοσοφία. Έκφραση και εκδήλωση αυτού του φαινόμενου, ήταν κείμενα όπως ο «Εκκλησιαστής», αλλά και μια σειρά εξελληνισμένοι Ιουδαίοι φιλόσοφοι που προσπαθούσαν να ενώσουν τους δυο τρόπους σκέψης. Πολύ πριν, υπήρχαν οι Σίβυλλες, ειδικά η Εβραία… Οι Σίβυλλες έδρασαν στην Ασία, Ελλάδα. Ιταλία, και παντού προπαγάνδιζαν το μονοθεϊσμό. Οι περισσότεροι, αντί να αναγνωρίσουν την Εβραϊκή τους καταγωγή, προτιμούν να λένε πως οι χρησμοί τους είναι κατασκευασμένοι από τους Χριστιανούς.
Στο Ισραήλ συνυπήρχαν για αιώνες και άλλες λατρείες με αυτή του Ιεχωβά. Οι Σίβυλλες ή οι Τρώες Μάντεις (Οι Έλυμοι, οι Κώες και οι Ασκάνιοι –ίσως και οι Δαρδά) μπορεί να ανήκαν σε αυτές. Το πρώιμο Ισραήλ ήταν γεμάτο Μάντεις, οιωνοσκόπους, Νεκρομάντεις, «προφήτες του Βαάλ» κλπ., παρόλο που οι «Προφήτες του Κυρίου» και οι (ελάχιστοι) Εβραίοι μονοθεϊστές βασιλιάδες, τους εξόντωναν περιοδικά. Δεν τα λέει κάποιος ιδιόρρυθμος ιστορικός, αλλά η Παλαιά Διαθήκη, κυρίως στα Βιβλία των «Βασιλειών».
Ο Σολομών, αφού έκτισε τον περίφημο Ναό, δεν παρέλειψε να κτίσει ναούς και για τους υπόλοιπους θεούς! [9] Στο χτίσιμο του ναού του Σολομώντα συμμετείχε ο βασιλιάς Χιράμ της Φοινικικής Τύρου,[10] όπου λατρεύονταν ο Απόλλωνας.[11] (γιατί δεν αισθάνομαι πια καμιά έκπληξη;) Οι Φοίνικες ήταν «σοφοί και γνώστες περί τα θεία…»[12], όπως είπε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, που και αυτός ανοικοδόμησε τον γκρεμισμένο ναό των Εβραίων, [13] μάλλον για να αποδείξει την σοφία του και την προσκόλλησή του στις Απολλώνιες παραδόσεις…
Στο Ναό του Σολομώντα υπήρχαν απεικονίσεις δώδεκα βοδιών (σύμβολο του Βαάλ, που παριστάνονταν συχνά με κέρατα, αλλά και της Ιώς-Σιών, γενάρχη των Εβραίων) κάτω από την «θάλασσα» (λεκάνη τελετουργικών πλύσεων στο θυσιαστήριο)[14] ενώ το Δευτερονόμιον προστάζει μάταια: «μη ανομήσητε και ποιήσετε υμίν εαυτοίς γλυπτόν ομοίωμα» /…/ «ομοίωμα παντός κτήνους των όντων επί της γης…»[15]
Οι Εβραίοι «εθυμίαζαν» και ένα χάλκινο φίδι (!) τον συμπαθέστατο Νεεσθάν, που είχε φτιάξει ο Μωυσής [16] (!!) με εντολή του Γιαχβέ (!!!) μέχρι που ο βασιλιάς Εζεκίας: «…εξήρε τα υψηλά και συνέτριψε τας στήλας και εξολώθρευσε τα άλση και τον όφιν τον χαλκούν όν εποίησε Μωυσής, ότι έως των ημερών εκείνων ήσαν οι υιοί Ισραήλ θυμιώντες αυτώ, και εκάλεσεν αυτώ Νεεσθάν.»[17] Φαίνεται πως και το όνομα Εύα, «κατά την ακριβή των Εβραίων φωνήν όνομα Έυια δασυνόμενον ερμηνεύεται όφις η θήλεια». [18] (η επίσημη ερμηνεία είναι «Ζωή») Συνεπώς η λατρεία του φιδιού από τους Εβραίους ήταν αρχέγονη – όπως και στους Έλληνες, που το θεωρούσαν γενάρχη τους.
«Ότι κατ’ αριθμόν των πόλεών σου ήσαν θεοί σου, Ιούδα, και κατ’ αριθμόν διόδων της Ιερουσαλήμ έθυον τη Βαάλ»[19] (κάθε πόλη σου είχε και άλλο θεό, Ιουδαία, και σε κάθε δρομάκι της Ιερουσαλήμ θυσίαζαν στη Βαάλ)
Ο βασιλιάς του Ισραήλ Μανασσής: «…ωκοδόμησε θυσιαστήριον εν οίκω Κυρίου ως είπεν. εν Ιερουσαλήμ θήσω το όνομά μου. και ωκοδόμησε θυσιαστήριον πάση τη δυνάμει του ουρανού εν ταις δυσίν αυλαίς οίκου Κυρίου. και διήγε τους υιούς αυτού εν πυρί» [θυσίασε τους γιούς του] «και εκληδονίζετο και οιωνίζετο» [έκανε μαντείες] «και εποίησε τεμένη και γνώστας πλήθυνεν του ποιείν το πονηρόν εν οφθαλμοίς Κυρίου παροργίσαι αυτόν»[20]
Οι Ιουδαίοι πιστοί των «ετέρων θεών» δεν έπαυαν να λατρεύουν και στον Ιεχωβά, και να συμβουλεύονται τους προφήτες του, όπως πολλά εδάφια της Π. Διαθήκης αποκαλύπτουν. Στην «Έξοδο», γλιστράει η γραφίδα του συντάκτη: «θεούς ου κακολογήσεις»[21] Και ο Ψαλμός του Δαυίδ: «Ο Θεός έστη εν συναγωγή θεών εν μέσω δε θεούς διακρινεί»[22] Συνεπώς, σε όποια ιουδαϊκή λατρεία (μονοθεϊστική ή πολυθεϊστική) και να ανήκαν, οι Σίβυλλες συνδέονταν με τον Ιεχωβά, όχι μόνο φυλετικά, αλλά και θρησκευτικά.
Η Μαντική τέχνη συγχέονταν με τη σοφία. Η ίδια ταύτιση υπήρχε και στην Ελλάδα, όπου οι φιλόσοφοι της τελευταίας περιόδου χρησμοδοτούσαν.[23] Λέει ο Κλήμης Αλεξανδρείας: «ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας της δια των προφητών λαλούσης»…[24] Γράφει η Παλαιά Διαθήκη: «ει δε και πολυπειρίαν ποθεί τις, οίδε τα αρχαία και τα μέλλοντα εικάζειν, επίσταται στροφάς λόγων και λύσεις αινιγμάτων, σημεία και τέρατα προγινώσκει και εκβάσεις καιρών και χρόνων. έκρινα τοίνυν ταύτην [την σοφία] αγαγέσθαι προς συμβίωσιν…» [25] (και αν κάποιος επιθυμεί να έχει πολλές γνώσεις, να μάθει να βλέπει το παρελθόν και το μέλλον, να ξέρει να γυρίζει τα λόγια και να λύνει τα αινίγματα, να προβλέπει τα σημεία και τέρατα, και να γνωρίζει τι θα φέρουν τα χρόνια και οι καιροί, κρίνω λοιπόν πως πρέπει να φέρει την σοφία για να ζήσει μαζί της)
Ο Βαβυλωνιακός θεός Ναμπού, συνδέονταν με τη Σοφία, και με τον πλανήτη Ερμή, που επίσης ήταν θεός της Σοφίας. (αλλά και της κλεψιάς, στην Ελλάδα – εδώ είναι Βαλκάνια) Ναμπί, ή Ναβή, η αντίστοιχη λέξη στα Εβραϊκά, σημαίνει «προφήτης», «ο αγγελιαφόρος του θεού» δηλ. «Σοφός σαν το Ναμπού-Ερμή»[26]. Ονόματα βασιλέων όπως «Ναβου-χοδονόσωρ», «Ναβο-παλασάρ», κλπ, σημαίνουν σοφοί και θεϊκοί. Αυτές ήταν οι έννοιες της Σοφίας στην αρχαιότητα. [27]
ΙΕΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ & ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΕΣ
Σε αυτή την σελίδα θα γίνει μια ιστορική έρευνα ενάντια στους ισχυρισμούς των νεοΕθνικών, περί θρησκευτικής ειρήνης, όπως προκύπτουν μέσα από τις δηλώσεις τους και οι οποίες θα επεκταθούν τόσο πριν τους Χριστιανικούς Χρόνους όσο επίσης και κατά την διάρκειά των. Σκοπός δεν είναι να κατηγορηθούν οι αρχαίοι Έλληνες, καθ’ άλλο, αλλά για ακόμη μια φορά να λάμψει η αλήθεια μέσα από τις νεοΕθνικές ψευδείς ιστορικές ειδήσεις, που οτιδήποτε άλλο παρά τιμούν το αρχαίο κλασσικό πνεύμα των ιστορικών Ηροδότου και Θουκυδίδη. Ο καθείς ας σκεφτεί γιατί και ο ποιος ο σκοπός της συνεχής και ασύστολης παραχάραξης, απόκρυψης και εξιδανίκευσης της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας μας. Επίσης θα γίνει μια εκτενής αναφορά στις Αμφικτιονίες και πως αυτές μετουσιάστηκαν και βρήκαν τελειότερη εφαρμογή κάτω από την επήρεια του μονοθεϊσμού της Ορθοδοξίας, ικανοποιώντας παλιές επιθυμίες των προγόνων μας. Τέλος και παράλληλα με τα παραπάνω η σελίδα αυτή είναι απολογητικά χρήσιμη ως προς τις κατηγορίες προδοτικής στάσης του Ορθόδοξου κλήρου κατά την επανάσταση του 21, τις κατηγορίες περί αναθεμάτων της Χριστιανικής Εκκλησίας, την καταγωγή του ονόματος Έλληνας, Γραικός και των Ελλήνων, την ιστορία των Δωριέων κ.α..ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΕΣ ή ΑΜΦΥΚΤΙΟΝΙΕΣ
Η διπλή γραφή της λέξης οφείλεται στην διπλή ετυμολογία αυτής από τους αρχαίους Έλληνες Αυτή με το «υ» είναι εκείνη κατά την οποία η μυθολογική παράδοση κατά την οποία η αμφικτιονία των Θερμοπυλών ήταν θεσμός που ιδρύθηκε από τον Αμφικτύνωα, υιό του Δευκαλίωνα και αδελφού του Έλληνα. Η δια του «ι» είναι η πραγματική και μαρτυρεί την προέλευση του θεσμού δηλαδή συνέλευση γειτονικών λαών (αμφικτιόνων, περικτιόνων, περιοικούντων δηλ.) σε κοινό ιερό χώρο κατά τακτή ημέρα προς τέλεση εορτής υπέρ του λατρευόμενου θεού στο ιερό. Το θρησκευτικό αυτό έθιμο ανάγεται σε πανάρχαια χρόνια και ίσως είναι αρχαιότερο της εγκαταστάσεως των Ελλήνων στις Ελληνικές χώρες, όταν αμφικτιονικός θεός ήταν ο Πελασγικός Θεός Ζευς. Από τους αρχαίους όμως Έλληνες οργανώθηκε ως πανίσχυρος και θρησκευτικός και πολιτικός θεσμός, των οποίων η πολιτική ιστορία μπορεί κανείς να πει ότι ξεκινά από αυτό το σημείο, διότι η αναγνώριση από τους αμφικτίονες κοινής λατρείας και ενιαίας προς κοινό θεό, επέβαλε στους μετέχοντες αυτής τακτές υποχρεώσεις, οι οποίες υπήρξαν τα πρώτα σπέρματα κοινού πολιτικού βίου των αμφικτιόνων αυτών. Η συνένωση των πρότερα διαχωρισμένων φύλων, με τα ίδια ήθη, την ίδια ύπαρξη, και τους ίδιους βωμούς θεών, εις ένα λαό δημιούργησε και την ανάγκη κοινού ονόματός τους, το οποίο θα ξεχώριζε αυτούς από τους μη λαμβάνοντας μέρος στις αμφικτιονίες. Γι αυτό δε και συναδέλφωσαν οι Έλληνες τους 2 συμβολικούς αντιπρόσωπους της Εθνικής και της αμφικτιονικής ένωσής τους, τον Έλληνα και τον Αμφικτύωνα, πλάθωντας αυτούς ως αδελφούς και υιούς του Δευκαλίωνα, του κοινού γενάρχη των Ελλήνων μετά τον μυθολογούμενο κατακλυσμό.
ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ
(Μυθ.) Υιός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας και αδελφός του Έλληνα, ο οποίος πιστεύονταν ότι γεννήθηκε από τον Δία και την Πύρρα, και της Πρωτογένειας, εκ της οποίας και του Διός γεννήθηκε ο Αέθλιος. Ο Αμφικτύων, είναι η συμβολική παράσταση της ενώσεως γειτονικών φύλλων, και πιστεύονταν ως ο ιδρυτής των Αμφικτιονιών και γι αυτός στις Θερμοπύλες, κοντά την πόλη Ανθήλην, είχε δικό του ιερό της Αμφικτιονίδος Δήμητρας. Ο Αμφικτύωνας βασίλευσε στην Λοκρίδα όπου νυμφεύτηκε την Χθονοπάτρα και απέκτησε υιό τον Φύσκο, τον πατέρα του Λοκρού, γενάρχη των Λοκρών. Κατά τους αττικούς μύθους ο Αμφικτύων, υιός του Δευκαλίωνα η αυτόχθονος κατά άλλους, ήταν ο τρίτος βασιλιάς της Αττικής που διαδέχτηκε τον υπό αυτόν εκβληθέντα πεθερό του Κραναό, τον διάδοχο του Κέκροπα (ΠΑυς. Ι, 2, 6). Ο Αμφικτύωνας βασίλευσε στην Αττική για 12 χρόνια και εκβλήθηκε μαζί με τον υιό του Ιτώνη από τον Εριχθόνιο, υιού του Ηφαίστου και της Αθηνάς ή Ατθίδος κόρης του Κραναού (Απολλ. ΙΙΙ 14, 6). Αυτός πιστεύεται ότι ονόμασε την μεγαλύτερη πόλη της Αττικής Αθήνα, θέτοντας αυτή υπό την προστασία της θεάς Αθηνάς και έθεσε στην πόλη την λατρεία του Διονύσου, φιλοξενώντας τον ιερά του θεού Πήγασου που κατάφυγε σε αυτόν από τους Ελευθέρους. Του Πήγασου, του Αμφικτύωνα, του Διονύσου και των άλλων φιλοξενημένων θεών από τον Αμφικτύωνα, υπήρχαν αγάλματα θεών από πηλό στην Αθήνα (Παυσ. I 2. 5.). Εκτός από τον Αμφικτύωνα από τους αρχαίους αναφέρονταν ως ιδρυτές αμφικτιονιών ο Ακρίσιος (Στρ. C. 420) και ο Κρισαίος Στρόφιος.
ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Η διαμόρφωση του Ελληνικού εδάφους, επέβαλλε ως γνωστό, την ίδρυση πολλών ανεξάρτητων απ’ αλλήλων πολιτείες και έτσι είχε επιβάλλει και την ίδρυση πολλών αμφικτιονιών, οι οποίες αργότερα ενώθηκαν σε λιγότερες. Παλαιότερες των ελληνικών αμφικτιονιών φαίνεται ότι ήταν (αν κρίνει κανείς από τις μαρτυρίες των αρχαίων ότι το πρώτο κοινό όνομα των ελληνικών φύλων ήταν το Γραικών, και με αυτό ήσαν γνωστοί αργότερα οι Έλληνες από τα συγγενή λατινικά φύλλα) η των Θεσπρωτών, Χαόνων και Μολοσσών
Κυρίως όμως φαίνεται ότι οι πρώτες αμφικτιονίες είχαν ιδρυθεί στα ιερά που βρίσκονταν δίπλα από τις παραλίες και στα οποία η δια θάλασσας επικοινωνία είχε φέρει και την πρώτη ημέρωση της ζωής. Έτσι τα πιο παλιά αμφικτιονικά ιερά φέρονται: του Ποσειδώνα στην Καλαυρεία (Πόρο), στην οποία συνέρχονταν οι αντιπρόσωποι των εξής 7 πόλεων Ερμιόνης, Επιδαύρου, Αιγίνης, Αθηνών, Πρασιών, Ναυπλίου και Ορχομενού του Μινυείου (Στρα. C 374), του Απόλλωνα στην Δήλο μνημονεύονταν και από τον ομηρικό ύμνο προς τον Απόλλωνα (στ. 146) στον οποίο «μεγάλη ξύνοδος ἦν τὸ πάλαι τῶν Ίώνων τε καὶ περικτιόνων νησιωτῶν∙ ξύν τε γὰρ γυναιξί καὶ πασὶν ἐθεώρουν Ἲωνες…» (Θουκ. Γ΄ 104) και του οποίο θεμελιωτή ονομάζει ο Πλούταρχος (Θησ. 21) τον Θησέα, της Δήμητρας αρχαιότερο πάντων κατά το πάριο χρονικό, στην παραλία του Μαλιακού Κόλπου, στον οποίο συνέρχονταν οι αντιπρόσωποι των φυλών της Οίτης, του Απόλλωνα στην Παγασά, του ίδιου θεού στην κοιλάδα των Τεμπών, του Ποσειδώνα στον Ογχηστό της Βοιωτίας, που αντικαταστάθηκε αργότερα από το «Κοινὸν τῶν Βοιωτῶν» και του Απόλλωνα στους Δελφούς. Από τις 7 αρχαιότερες αυτές αμφικτιονίες, οι 5 είχαν συγκροτηθεί σε ιερά που βρίσκονταν σε νησιά ή παράλιες χώρες. Άλλες αμφικτιονίες στην Ελλάδα που αμφισβητούνται είναι του Πυθέως Απόλλωνα στο Άργος (Παυσ. IV 5, 2), του Σαμίου Ποσειδώνα στο Σαμικό της Μεσσηνίας και στο οποίο συνέρχονταν όλοι οι Τρυφύλιοι (Στρ. C 343), του Ποσειδώνα στην Τήνο και της Αμαρυνθίας Αρτέμιδας στην Εύβοια (Στρ. C.448). Αμφικτιονικό τύπο είχαν παρά τις αμφισβητήσεις μερικών, το Πανιώνιο, συνέλευση των Ιώνων στο εν Μυκάλη ιερό του Ποσειδώνα, η συνέλευση των Δωριέων στην Μ. Ασία στο Τροπίω κοντά στο ιερό του Απόλλωνα και η των Αιολέων στο Γρύνειο στο ιερό του ίδιου θεού (Ηροδοτ. Α΄ 144 – 149) Με αμφικτιονικό τύπο οργάνωσαν στην αρχαία Ολυμπία και οι Δωριείς της Λακωνικής την Πελοποννησιακή Συμμαχία, στην οποία μετείχαν πόλεις της Πελοποννήσου, των οποίων τις διαφορές έλυναν Πελοποννησιακοί άρχοντες που καλούνταν Ελλανοδίκες και οι Ηλείοι κριτές των Ολυμπιακών αγώνων. Η απόπειρα όμως αυτή των Λακεδαιμόνιων δεν πέτυχε εξ αντιδράσεως των πόλεων παραλιακά της Πελοποννήσου.
Ο θεσμός των αμφικτιονιών εξαπλώθηκε και στην Μεγάλη Ελλάδα και έτσι ο Ομάριος ή Ομαγύριος Ζευς ήταν ο προστάτης των κοινών πολιτικών θεσμών αχαϊκών και ιωνικών αποικιών στην Κάτω Ιταλία, ιδίως δε η Λακινία Ήρα του Κρότωνα, της οποίας το ιερό υπήρξε κέντρο μεγάλων εορτών. Ο ναός της ήταν ιδρυμένος σε μεγάλο πυκνόφυτο δάσος ελάτων και ήταν το εντευκτήριο όλων των περιοίκων. Σε αυτόν απόστελλαν οι Ιταλιώτες τους θεωρούς τους για να συσκεφτούν για τις κοινές υποθέσεις και γύρω από αυτών εξέθεταν τα προϊόντα της βιομηχανίας και της καλλιτεχνίας τους. Στο ναό της Λακωνίας Ήρας κανονίστηκαν τα κοινά σταθμά των Ιταλιωτών και αναγνωρίσθηκε ως κοινό σύμβολο των νομισμάτων τους το κεφάλι της λατρευόμενης εν αυτό θεάς. Όπως όμως καμιά πόλη δεν κατάφερε να ενώσει τις διεσπαρμένες πόλεις των αποίκων της κάτω Ιταλίας, έτσι και τα αμφικτιονικά ιερά δεν κατόρθωσαν να συνενώσουν και να προλάβουν την διάσπαση και την οξεία αντίθεση Αχαιών, Ιώνων και Δωριέων της χώρας αυτής. Έτσι λοιπόν οι αμφικτιονίες είχαν γίνει πανελλήνιος θρησκευτικός και πολιτικός θεσμός στην μητροπολιτική Ελλάδα και στις αποικίες της. Από όλες όμως της αμφικτιονίες αυτές σπουδαία επέδρασε στις τύχες του ελληνισμού και στην ηθική του προαγωγή η αμφικτιονία της Δήλου και μάλιστα η αμφικτιονία των Δελφών.
ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΗΛΟΥ
Η αρχαιότατη αυτή αμφικτιονία της Δήλου, το θρησκευτικό κέντρο των Ιώνων της Μ. Ασίας και των Κυκλάδων, είχε περιπέσει σε αφάνεια, από όταν αποσύρθηκαν οι Ίωνες της Μ. Ασίας από αυτήν ιδρύοντας δικό τους θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο, στην Μυκάλη το Πανιώνιο. Από τα μέσα όμως του 6ου π.Χ. αιώνα, όταν ο μεγαλοφυής Πεισίστρατος διέγνωσε ότι το μέλλον των Αθηνών πρέπει να αναζητηθεί στο Αιγαίο και στις Κυκλάδες και ανέλαβε την εντολή από το μαντείο των Δελφών ανανεώσεως της παλαιότερης μεγαλοπρεπής λατρείας του Απόλλωνα στην Δήλο η θρησκευτική πανήγυρη και η αμφικτιονία της Δήλου απέκτησε την παλιά και πρότερη σπουδαιότητά της και ανήλθε σε μεγάλη ακμή όταν ο Αριστείδης μετά τους Περσικούς πολέμους, έδωσε στον οργανισμό της υπό αυτού ιδρυθείσας ναυτικής συμμαχίας, υπό την προεδρία των Αθηνών, εθνικό και ελευθερώτατο αμφικτιονικό τύπο, ο οποίος είχε κέντρο την Δήλο και σκοπό είχε την διάλυση των πειρατών, την διατήρηση της ελευθερίας της εμπορικής οδού μεταξύ του Εύξεινου Πόντου και του Αιγαίου και προ πάντων την απαλλαγή όλων των νήσων και όλων των παραλίων της Ιωνίας από την Περσική παρουσία. Αυτός ο θρησκευτικός θεσμός της αμφικτιονίας είχε μεταβληθεί σε εθνικότατο θεσμό που αποσκοπούσε στην προστασία από τους βαρβάρους, όπως άλλωστε είχε μεταβληθεί και η πελοποννησιακή συμμαχία, της οποίας ο στρατός συνέρχονταν στην Σπάρτη «Ελλήνιον» (Παυσ. ΙΙΙ 12.6) μετά την προηγούμενη αποτυχημένη προσπάθεια των Λακεδαιμονίων να επιτύχουν ώστε η υπό την προεδρία τους πελοποννησιακή συμμαχία αμφικτιονικού τύπου, να έχει κέντρο την αρχαία Ολυμπία. Τον αμφικτιονικό χαρακτήρα της συμμαχίας της Δήλου εμφαίνει και η ονομασία των αρχόντων «ἐλλληνοταμιῶν» που είχαν την διοίκηση του ταμείου των συμμάχων, οι οποίοι εκλέγονταν από τους Αθηναίους μόνο (Θουκ. Α΄ 96 και Γ΄10, Διοδ. XI 47, Πλουτ. Αρ. 24). Η αμφικτιονία της Δήλου απώλεσε την σημασία της όταν η ναυτική συμμαχία μετατράπηκε σε ναυτική ηγεμονία των Αθηνών η οποία μεριμνούσε διοικώντας τους άλλους και το ιερό για καθαρά λόγους πολιτικούς. Γι’ αυτό και η κάθαρση του νησιού επιχειρήθηκε κατά το 425 π.Χ., όταν οργάνωσαν την εορτή κατά τα μέγιστα και εισήγαγαν νέο αγώνα τα Δήλια και την ανάσταση των Δηλίων το 423 π.Χ. επανερχόμενοι ξανά έπειτα από κέλευσμα του εν Δελφών μαντείου. Το δικαίωμα της διοικήσεως του ιερού κατά τους χρόνους της 2ης τους ναυτικής ηγεμονίας των Αθηναίων από τους τελευταίους, αμφισβήτησαν οι φιλιππίζοντες της Δήλου τα έτη 377 – 343 π.Χ. αλλά οι Αθηναίοι απέτυχαν κατά του Δηλιακού Λόγου του Υπερείδη στους Δελφούς να επιτύχουν την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους κατόπιν απόφασης του αμφικτιονικού συνεδρίου (Δημοσθ. «περὶ τοῦ στεφάνου» 134).
Την διαλυμένη αμφικτιονία της Δήλου αντικατέστησαν αργότερα το «Κοινὸν τῶν νησιωτῶν» υπό την προστασία των Πτολεμαίων.
ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ή ΠΥΛΑΙΑ
Η αμφικτιονία αυτή προήλθε από την συγχώνευση άλλων 3 μικρότερων αμφικτιονιών, του Απόλλωνα της κοιλάδας των Τεμπών, της Δήμητρας στις Θερμοπύλες και του Πυθίου Απόλλωνα στους Δελφούς, όπου οι Κρήτες είχαν ιδρύσει ναό και μαντείο της Πυθίας. Η συγχώνευση αυτών των 3 αμφικτιονιών και η οργάνωση της εξ αυτής νέας προερχόμενης ήταν το μεγάλο έργο των Δωριέων, δια του οποίου η ιερατική πολιτεία των Δελφών, παρείχε ιδιάζουσα προστασία και εύνοια προς τους Δωριείς. Μεταναστεύοντας αυτοί από την Θεσσαλία όπου τόσο πολύ είχαν εγκολπωθεί την λατρεία του Απόλλωνα, ώστε και τον γενάρχη τους Δώρο κάλεσαν υιό του Απόλλωνα, πέτυχαν στην βόρεια πλευρά του Παρνασσού την συνένωση των 2 Αμφικτιονίων η οποία πέτυχε την ένωση λαών που κατοικούσαν από τον Όλυμπο μέχρι και τον Κορινθιακό Κόλπο. Για να συνενώσουν αυτά τα 2 ιερά και να επιτύχουν την επικοινωνία για την λατρεία του Απόλλωνα, έστρωσαν από τους Δελφούς από την Δώριδα και την Θεσσαλία μέχρι και τον Όλυμπο ιερά οδό, δια της οποία περνούσαν οι ιερές πομπές κάθε ένατο έτος. Έτσι στην ομάδα αυτών που ήταν δίπλα από τον Θεσσαλικό Όλυμπο και την Όσσα, επί της οποία κείτονταν το Ομόλιον, του οποίου το όνομα μαρτυρεί την συνένωση περίοικων φυλών, αμφικτιονιών Θεσσαλών και των παλαιότερων κατοίκων της Θεσσαλίας, Περραιβών, Μαγνήτων, και Αχαιών Φθιωτών, προσετέθησαν οι αμφικτίονες των Δελφών Φωκείς, Βοιωτοί, Δωριείς και Ίωνες. Μετά από την ένωση των 2 αυτών ομάδων και δια της μεγάλης προσπάθειας των Δωριέων, οι οποίοι θεωρούσαν την διάδοση της λατρείας του Απόλλωνος ως ιστορική τους αποστολή, αναγκάστηκαν και χάρη της ασφάλειάς τους, να ενωθούν και με την περί την Ανθήλη των Θερμοπυλών Αμφικτιονίδα Δήμητρα Οιταίοι λαοί και δηλαδή οι Μαλιείς, οι Αινιάνες, οι Δόλοπες και οι Λοκροί.
ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑΣ
Την αμφικτιονία διοικούσε ένα συμβούλιο, το «Αμφικτιονικὸν Συνέδριον» και η «ἀμφικτιονικὴ Ἐκκλησία». Το συνέδριο αποτελούνταν από 24 μόνιμα μέλη των «ἱερομνημόνων», που κληρώνονταν ανά 2 από κάθε μια από τι 12 φυλές, τα οποία απάρτιζαν την αμφικτιονία, (διότι ουδεμία διαφορά υπήρχε μεταξύ φύλων που την αποτελούσαν ακόμη και όταν μερικές από αυτές μετατράπηκαν σε ισχυρές πολιτείες), των «πυλαγόρων», του γραμματέα του συνεδρίου και ενός ιεροκήρυκα. Οι ιερομνήμονες, που αποκαλούνταν και «ἀμφικτίονες» και «σύνεδροι», ήσαν οι διαρκείς αντιπρόσωποι αυτών των φυλών που αποτελούσαν την αμφικτιονία η δε εκκλησία, που συγκαλούνταν εκτάκτως, ήταν η συγκέντρωση όλων των παρευρισκομένων στην εορτή για οποιοδήποτε λόγο. Το αμφικτιονικό συνέδριο επαγρυπνούσε για την περιουσία του ιερού, μίσθωνε τις οικίες, τα αμπέλια και τα κτήματά του, τα οποία για διάκριση έφεραν τρίποδες σκαλισμένους επί στηλών ή βράχων, μεριμνούσε για την κανονική τέλεση της εορτής και δια την πιστή τήρηση όλων των τύπων της λατρείας, επέβαλε πρόστιμα στους παραβάτες των διατάξεων της αμφικτιονίας, μεριμνούσε για την αποστολή θεωριών και όριζε την από αυτό ακολουθούμενη οδό, είχε την προεδρία των Πυθίων αγώνων, ενέκρινε τα σχέδια των προς ανέγερση μελλοντικών ιερών και όριζε το χρηματικό ποσό που όφειλε να καταβάλει κάθε πόλη (Ηρόδοτ. Β. 180), ανέγραψε την ιδιοκτησία του ιερού στους τοίχους του ναού, φύλασσε τους θησαυρούς και τα αναθήματα, δάνειζε με τόκο ιδιώτες και πόλεις, άμειβε τους ευεργέτες του ναού με ασφάλεια, ασυλία, προδικία, ατελείας, προεδρίας και χορηγούσε σε αυτούς κυρήκειον με την σφραγίδα του ως δείγμα προνομίου, κήρυσσε τον πόλεμο κατά των αρνούμενων πόλεων να καταβάλλουν το επιβεβλημένο πρόστιμο, όριζε την πολιτεία η οποία θα αναλάμβανε τον αγώνα κατά των ιερόσυλων και εν γένει είχε ανώτατη δικαιοδοσία επί όλων των αμφικτιονίδων ελληνικών πόλεων. Η δε συνερχόμενη εκκλησία είχε το δικαίωμα να εκδίδει ψηφίσματα.
Το αμφικτιονικό συνέδριο συνέρχονταν 2 φορές το χρόνο, την άνοιξη στους Δελφούς στο ιερό του Απόλλωνα, και το Φθινόπωρο στην Ανθήλη, δίπλα από τις Θερμοπύλες, στον ιερό χώρο της Αμφικτιονίδας Δήμητρας. Οι μετέχοντες αντιπρόσωποι των πόλεων σε αυτές τις αμφικτιονίες, δηλαδή οι πυλαγόροι ή αγορατροί (Αισχ. «κατὰ Κτησιφῶντος» 117), ποίκιλλαν κατά τον αριθμό και εκλέγονταν κύρια κάθε έτος και αντιπροσώπευαν τα συμφέροντα της πόλης από την οποία προέρχονταν, από την οποία στέλνονταν μετά από εκλογή. Και οι δύο οι σύνοδοι ονομάζονταν «Πυλαῖαι», Πυλαία εαρινή των Δελφών και Πυλαία μετοπωρινή η της Ανθήλης, από το οποίο φαίνεται ότι στην αρχή κατέρχονταν μόνο μια φορά στις Θερμοπύλλες, που στην αρχαιότητα καλούνταν Πύλας.
Από την μελέτη των υπαρχόντων στοιχείων για τον οργανισμό του Αμφικτιονικού Συνεδρίου, δεν έχει εξακριβωθεί ούτε ο τρόπος κατανομής των έργων του συμβουλίου μεταξύ των μελών του, ούτε ο τρόπος της ψηφοφορίας τους. Μένει δηλαδή άλυτο το πρόβλημα αν οι ιερομνήμονες μετείχαν στην ψηφοφορία για τις υποθέσεις που συζητιόνταν στην συνέλευση ή σε όλες ή μερικών μόνων. Από το είδος όμως των ψηφισμάτων που διασώζονται «ἐπὶ ἱερέως… Ἒδοξε τοῖς πυλαγόραις καὶ τοῖς συνέδροις τῶν ἀμφικτιόνων καὶ τῷ κοινῷ», εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι πυλαγόρες και οι ιερομνήμονες συναποφάσιζαν για όλες τις υποθέσεις της Αμφικτιονίας.
ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Δύο ήσαν οι θεμελιώδεις διεθνείς διατάξεις των αμφικτιονιών, δηλαδή νομίμων, που συμπληρώθηκαν αργότερα από άλλες:
1. η απαγόρευση της καταστροφής αμφικτιονίας πόλης από άλλη σε καιρό πολέμου «μηδεμίαν τῶν ἀμφικτιονίδων ἀνάστατον ποιήσειν»
2. και η απαγόρευση της καταστροφής υδραγωγείου αμφικτιονίδος πόλεως «μηδ᾽ ὑδάτων ναματιαίων εἴρξειν, μήτ᾽ ἐν πολέμῳ μήτ᾽ ἐν εἰρήνῃ»
Η παράδοση των διατάξεων αυτών προκαλούσε τον συνασπισμό όλων των αμφικτιονιών εναντίον του παραβάτη (Αισχ. «Περὶ παραπρεσβείας» 115). Οι δύο θεμελιώδεις αυτές διατάξεις, αρχαιότατα λείψανα δημόσιου δικαίου των Ελλήνων είναι οι πρώτες απόπειρες εισαγωγής κοινών ηθών μεταξύ εμπόλεμων γειτονικών πόλεων.
ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ΕΠΙ ΗΘΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΒΙΟΥ
Κανείς άλλος θεσμός στην αρχαία Ελλάδα δεν επέδρασε τόσο στα ήθη του πολιτικού και του εθνικού βίου, όσο εκείνος της αμφικτιονίας. Οι θρησκευτικές της διατάξεις χρησίμευαν ως βάση για την συναρμολόγηση των θρησκευτικών διατάξεων και άλλων εορτών, ολόκληρης της πίστης προς τους θεούς δια την αναγνώριση μερικών κοινών λατρειών και τον διακανονισμό 12 θεών ως αμφικτιονικών (Ερν. Κουρτ. Μετάφ. Σ. Λάμπρου «Ελληνική Ιστορία» Α΄ 159) και η οποία προέλαβε κάθε απόπειρα εισαγωγής νέων θεών και υπήρξε σωτήριος φραγμός ως προς την τάση των Ελλήνων προς την πολυθεΐα, διότι ήθελαν και στην θεολογία τους να έχουν κοινή τάξη και σταθερή οργάνωση όπως είχαν και στην ένσπονδη συμμαχία τους. Με τον καθαρισμό τακτών ημερών ως εορτών αναγκάστηκαν οι Έλληνες σε κοινό υπολογισμό του έτους, στην ανάθεση του Ελληνικού ημερολογίου στην επίβλεψη των Δελφών και στις πρώτες απόπειρες για τον συμβιβασμό της αντιθέσεως σεληνιακού και ηλιακού έτους δια των εμβόλιμων ετών. Με την κατάρα κατά των παραβατών του όρκου των αμφικτιονιών «ἡ γῆ των νὰ μὴν παράγῃ καρπούς, αἱ γυναῖκές των νὰ γεννῶσι τέρατα, νὰ ἐξαφανισθῶσιν αὐτοί τε, ἡ πόλις των καὶ ἡ φυλή των καὶ αἱ πρὸς τοὺς θεοὺς θυσίαι των νὰ μὴν γίνωνται δεκταὶ» συγκρατούνταν οι έλληνες στους μεταξύ τους πολέμους στο επίπεδο της επιείκειας. Με την επίδραση των Αμφικτιονικών νόμων εγκαταλείφθηκε η διηνεκές οπλοφορία, εξασφαλίστηκε η επικοινωνία μεταξύ των διάφορων ελληνικών πόλεων, αναγνωρίσθηκε η ιερότητα των βωμών και ναών, και προ πάντων συντελέσθηκε από τις πατρικές κώμες η μεγάλη πατρίδα. Γι’ αυτό πιθανότατα ο Όλυμπος θεωρήθηκε στην αρχαιότητα ως φρουρός των μεθορίων της κυρίως Ελλάδας, διότι από αυτόν και έπειτα άρχιζαν οι αμφικτιονικοί ελληνικοί λαοί.
«ἡ γῆ των νὰ μὴν παράγῃ καρπούς, αἱ γυναῖκές των νὰ γεννῶσι τέρατα, νὰ ἐξαφανισθῶσιν αὐτοί τε, ἡ πόλις των καὶ ἡ φυλή των καὶ αἱ πρὸς τοὺς θεοὺς θυσίαι των νὰ μὴν γίνωνται δεκταὶ»
Κατάρα κατά των παραβατών του όρκου των αμφικτιονιών (Δελφοί)
Η επισήμανση της εν λόγω κατάρας δεν έχει σκοπό να χλευάσει τον άλλωστε πολύ αξιόλογο από πλευράς πολιτισμού θεσμό των αμφικτιονιών, αλλά να καταδείξει ότι οι αρχαία ελληνική θρησκεία δεν μπορεί σήμερα να παρουσιάζεται σε σύγκριση με την Ορθοδοξία από τους νεοΕθνικούς ως άγγελος παντογνώστης με επιστημονική χροιά. Επιπροσθέτως θέλει να αποδείξει ότι Χριστιανικά αναθέματα φαντάζουν πράγματι πολύ ήπια μπροστά σε αυτά που οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν με την μορφή κατάρων εναντίων των Ελλήνων που καταπατούσαν τους όρκους τους προς το 12θεο. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση ενώ οι νεοΕθνικοί δείχνουν μια υπερευαισθησία προς κάθε Χριστιανικό ανάθεμα το οποίο βασικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΡΑ, όχι μόνο δεν δείχνουν ευαισθησία προς τις αρχαίες κατάρες αλλά δείχνουν κιόλας να τις αγνοούν είτε εσκεμμένα είτε από άγνοια. Αλλά καμιά και από τις 2 περιπτώσεις δεν τους τιμά είτε ως φιλαλήθεις είτε ως ιστορικούς.
Εφόσον κατά τον Γ.Δ. Καψάλη, Εκπαιδευτικό Σύμβουλο, Μ. Ε. Ε., τόμος Δ, σσ. 406: «Κανείς άλλος θεσμός στην αρχαία Ελλάδα δεν επέδρασε τόσο στα ήθη του πολιτικού και του εθνικού βίου, όσο εκείνος της αμφικτιονίας. Οι θρησκευτικές της διατάξεις χρησίμευαν ως βάση για την συναρμολόγηση των θρησκευτικών διατάξεων και άλλων εορτών, ολόκληρης της πίστης προς τους θεούς δια την αναγνώριση μερικών κοινών λατρειών και τον διακανονισμό 12 θεών ως αμφικτιονικών (Ερν. Κουρτ. Μετάφ. Σ. Λάμπρου «Ελληνική Ιστορία» Α΄ 159) και η οποία προέλαβε κάθε απόπειρα εισαγωγής νέων θεών και υπήρξε σωτήριος φραγμός ως προς την τάση των Ελλήνων προς την πολυθεΐα, διότι ήθελαν και στην θεολογία τους να έχουν κοινή τάξη και σταθερή οργάνωση όπως είχαν και στην ένσπονδη συμμαχία τους.»
Συμπέρασμα: Οι Αφορισμοί ή οι τα λεγόμενα Χριστιανικά αναθέματα αποσκοπούν στον ίδιο σκοπό, δηλαδή στην φραγή των Ελλήνων προς την πολυθεΐα και την εφαρμογή κοινής τάξης και σταθερής οργάνωσης μέσα σε ένα ΟΜΟΘΡΗΣΚΟ Εθνικό ή Πολυεθνικό Κράτος, υπό ενός ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΘΕΟΥ. Αυτό καταδεικνύεται ακόμη περισσότερο, διότι ως φαίνεται, τα αναθέματα δεν είναι κατάρες που αποσκοπούν στο κακό, αλλά αποπομπές από το Εκκλησιαστικό σώμα, οι οποίες αφήνουν τους αναθεματισμένους εκτός προστασίας του Θεού.
Οι αμφικτιονικοί λαοί της αμφικτιονίας των Δελφών, ως λαοί κατά το πλείστον μεσογειακοί, συνήθισαν πρώτοι να έχουν δική τους κοινή χώρα η οποία να έχει ορισμένα σύνορα και έμαθαν να αγαπούν και να την υπερασπίζονται ως ιδιαίτερη τους πατρίδα, εν αντιθέσει με τους ναυτικούς λαούς, οι οποίοι εφόσον περιπλανιόνταν σε διάφορες ακτές θεωρούσαν οικίες όλες τις χώρες και τους τόπους στις οποίες αποδημούσαν. Ότι ο Αμφικτύωνας, ο μυθικός ήρας που εκπροσωπούσε όλη την Θεσσαλική και την Δελφική αμφικτιονία, παρίσταται ως αδελφός του Έλληνα, είναι μια ισχυρή ένδειξη ότι η αμφικτιονία των Δελφών συνετέλεσα στα πλείστα ως προς την εθνική ενότητα των Ελλήνων και στην καθολικότητα του ονόματος έλληνας, αφού έλληνες ονομάστηκαν οι γενικότερα συμμετέχοντες στο συνέδριο της αμφικτιονίας των πέριξ φυλών. Γι’ αυτό και αυτοί που δεν συμμετείχαν στο Αμφικτιονικό συνέδριο προς Β. και Δ. ελληνικές χώρες με τον χρόνο αποξενώνονταν από τον ελληνικό κόσμο και θεωρούνταν ημιβάρβαροι, όπως η Μακεδονία, η Ήπειρος και αυτή η Θεσσαλία όταν έπαψαν να συμμετέχουν σε αυτή την αμφικτιονία, οι περί τον Αχελώο ελληνικές χώρες, ενώ οι μετέχοντες σε αυτήν είχαν κοινή εθνική συνείδηση, διότι είχαν την συναίσθηση ότι ανήκαν στο ίδιο έθνος. Από αυτή την αντίληψη και από την στενή σχέση αμφικτιονίας και Δελφών πήγασαν οι διατάξεις κατά τις οποίες απαγορεύονταν ο χρηστηριασμός ελληνικής πόλης εναντίων άλλης ελληνικής πόλης, η απαθανάτιση ενός πολέμου με μόνιμα τρόπαια, ο εξανδραποδισμός Ελλήνων από άλλους Έλληνες κ.τ.λ. Είναι αλήθεια ότι το αμφικτιονικό Συνέδριο δεν πρόλαβε ούτε την καταστροφή των Μυκηνών από τους Αργείους κατά το 468 π.Χ., ούτε των Θεσπιών και των Πλαταιών από τους Θηβαίους κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, ούτε των Θηβαίων από τον Μέγα Αλέξανδρο. Αλλά η αποδεδειγμένη αυτή ηθική αδυναμία των Αμφικτιονιών δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απόδειξη ότι δεν εξασκούσαν ουδεμία ηθική επιβολή επί των εμφυλίων ελληνικών πολέμων.
Από την αντίληψη ότι άνηκαν στο αυτό έθνος πήγαζε η δύναμη του πυθικού ιερού, ως πνευματικού και ηθικού κέντρου των Ελλήνων, συμβολικά παριστάμενη ως ο ομφαλός, ορίζοντας πολλές φορές τα πεδία της αποικιακής δράσης των Ελλήνων, να δίνει εντολές διώξεως των πειρατών, την εντολή προς τους Αθηναίους να κομίσουν τα οστά του Θησέα στην Αθήνα από την Σκύρο για να τιμωρηθούν οι ληστές των Θεσσαλών εμπόρων Σκύριοι πειρατές, να εκδικάζει όχι μόνο τα του θείου δικαίου (ιδίως τα φονικά) αλλά και τα του κοινού δικαίου των ελλήνων και να εκπροσωπεί τον Ελληνισμό απέναντι στους μη Έλληνες. Γι΄ αυτούς τους λόγους οι Έλληνες είχαν συμφέρον να διατελεί το πυθικό ιερό σε ακμή δυνάμεως, τιμής και σεβασμού εκπροσωπώντας το ελληνικό έθνος και τα δε ιερά γένη των Δελφών να καλλιεργούν την ιδέα και τους δεσμούς της εθνικής ενότητας, διότι η δύναμη και η επιβολή τους στηρίζονταν στην Εθνική δύναμη των ελληνισμού. Μολονότι όμως οι αμφικτιονίες καλλιέργησαν και προήγαγαν το πνεύμα της εθνικής ενότητας, το ατομιστικό πνεύμα της φυλής δεν επέτρεψε σε αυτές να λάβουν χαρακτήρα εθνικής Διαίτης.
ΡΕ ΒΛΑΜΜΕΝΟ ΚΙΝΕΖΟΜΟΓΓΟΛΟ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΟ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΔΗΘΕΝ “ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ” ΑΡΛΟΥΜΠΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΟΥ ψευδοθεος Γιαχβεχ – Ελοχιμ – Σιν -Σιων, δημιουργός ολων των θρησκειων του πλανητη ;;Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΔΩ ΚΑΙ 11600 ΧΙΛ. ΧΡΟΝΙΑ ΛΗΣΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΕΙ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΙΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ;;ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΣΑΣ Η Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ,Ο ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ,ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΣ,ΓΕΝΟΚΤΟΝΟΣ ΗΛΙΑΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΥΡΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ.
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΧΒΕ-ΓΙΟΥΝΤ-ΣΙΝ-ΣΙΩΝ-ΣΙΝΑ-ΣΕΝΤΑΙ-ΤΖΟΥΝΤ-ΤΖΕΝΤΑΙ-ΙΟΥΔΑΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΒΑΣΗ-ΕΔΡΑ ΤΟΝ ΥΒΡΙΔΙΚΟ-ΦΥΣΙΚΟΤΕΧΝΗΤΟ ΔΟΡΥΦΟΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ-ΓΑΙΑΣ-ΔΗΜΗΤΗΡΑ, ΣΕΛΗΝΗ Η ΙΕΡΑ ΣΕΛΗΝΗ Η ΑΝΩ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ. ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ Η ΓΑΛΑΞΙΑΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΤΟΝ ΓΑΜΗΣΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΦΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΓΛΥΤΩΣΕΤΕ ΤΟ ΕΡΠΕΤΟΕΙΔΗ ΕΓΚΑΙΦΑΛΟ ΣΟΥ ΠΙΑΝΕΙ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ‘Η ΕΧΕΙ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΑΠΟ Σ@@@@@Α;;;;;
ΒΟΥΒΑΣΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΟ!!
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, Η ΑΛΗΘΙΜΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΘΑ ΣΕ ΑΝΕΒΑΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΧΛΟΚΟΥΔΟΥΝΟ ΘΑ ΣΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ. ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΒΑΡΗ ΠΡΟΣΓΕΙΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΩΡΙΜΗ ΜΕ ΠΟΛΥ ΙΣΧΥΡΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΜΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΗΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ. ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΟΝΤΑ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ, ΣΑΧΛΟΚΟΥΔΟΥΝΑ ΚΑΙ ΞΕΒΡΑΚΩΤΑ ΠΟΡΝΙΔΙΑ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΧΛΙΔΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ ΛΑΒΕΙ ΤΕΛΟΣ Η ΧΛΙΔΗ, ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΑΛΑΚΑ. ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΜΑΚΡΥ ΟΛΩΣΩΜΟ ΦΟΡΕΜΑ, ΝΟΙΩΘΕΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΕΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΞΕΒΡΑΚΩΤΗ ΓΙΑΤΙ ΝΙΩΘΕΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΥΜΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΜΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΗΣ. ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΑΝ ΑΕΡΙΚΟ, ΣΕ ΜΑΓΕΥΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ, ΣΕ ΜΑΓΕΥΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ, ΣΕ ΜΑΓΕΥΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ, ΣΕ ΜΑΓΕΥΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΚΑΤΙ, ΣΕ ΜΑΓΕΥΕΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΙΤΑΕΙ, ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗ ΣΑΣ, ΣΕ ΜΑΓΕΥΕΙ Η ΧΡΟΙΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ, ΣΕ ΓΑΛΗΝΕΥΕΙ Η ΕΥΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΗΣ, ΣΕ ΗΡΕΜΕΙ Η ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ . ΝΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΤΗΣ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΟΝ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ ΠΟΥ ΠΟΝΤΑΡΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΣΚΕΛΙΑ ΤΗΣ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΝΕΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΒΡΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ.
θεολόγοι ….και θεολόγοι …και Επίσκοποι ….Όλοι μιλάνε το Θεό …αλλά ένα περίεργο πράμα …Ο λαός παραμένει ακατηχητος …Γιατί;;; ….Γιατί δε λέτε στο λαό, στον ορθόδοξο λαό σε τι Πιστεύει ….αν δε γνωρίζετε …ας μη ξαναμιλησετε ποτέ ….Η Ησυχία του Θεού μας διδάσκει. ..Από ανέκαθεν μας δίδασκε την Αλήθεια ….να φτιάξετε λοιπόν δικιά σας πίστη όπου να τσακωνεστε ελεύθερα και να μιλάτε ακατάπαυστα …αηδιασαμε πια ….
Ωραίο σενάριο για πατημενες μαϊμούδες!ο νεαρός γιατρός που έγινε κτηνοτρόφος και στην φωτιά έφυγαν τα πράματα και βρήκε ο καλόγερος το αρνί(που θα είχαν καη όλα μέσα στην στανη και γκρέμισαν οι προβατίνες την πόρτα……!)και ενω έχει σύζυγο δίπλα του,συζητάει για εξεύρεση συζύγου!και δεν του έφερε η σύζυγος μια πέτρα στο δόξα πατρί….;και πανω στον κακό χαμό με τις πυρκαγιές,που πεταγοντουσαν τα κουκουνάρια 500 μετρα απόσταση,είχαν τέτοια συζήτηση;χμμμμ…τι να σας πω τώρα ρε κοπριτες!γιατί ρε καραγκιοζηδες δεν πάτε στα χωρια της Αχαίας να τα πείτε αυτά;πως το’πιασε ο καλόγερος το αρνί, που θα πιλαλαγαν όλα, με πλονζον;αει στο διάολο,προσέχετε τι γράφετε και μην κοροιδευετε τις μαιμουδες(σε ποιο μοναστήρι μόναζε ο γέρος;ναι!εκει! στις φωτιές της Αχαίας το 2007!σε ποιο ρε;σε ποιο τυροκομείο έδινε το γάλα ο “γιατρός”;,είσαστε ρε,για ραβδί!
Ακριβώς φίλε.σε εκεινο το σημειο εκοψα το διαβασμα τηε μαλακιας του καθενος:κτηνοτροφος με την γυναικα του…ρωταγε το τραγοπαπα ποια να παντρευτει!!!χαμηλης νοημοσυνης ,παιδικο λεξιλογιο ,χωρις δομη ,στην σκεψη και το λόγο..
Καποτε,καπου εκει,ηταν ενας και ξαφνικα γινανε δυο…..και ”τσαφ” φανερωνετε κι ενας τριτος κι ολοι μαζι παιζανε ”μηλα”……κι εκει που παιζανε ”μηλα” εμφανιζετε ενας καλογηρος,πηδαει κι αρπαζει το ”μηλο” και ξεκιναει τις προφητειες……(τωρα εσεις αυτο που σας ειπα,θα το πιστεψετε….??? ελεος !!! ) λιγο ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΑΔΕΡΦΙΑ σε ο,τι κι αν διαβαζουμε……αραγε,ειναι αληθες το αρθρο αυτο?? ειλικρινα δεν γνωριζω….αλλα χρειαζεται ΔΙΑΚΡΙΣΗ σε ολα !!!
Είστε μεγάλα γίδια!… Αποκτηνωθηκατε παντελώς!!
Συγνωμη αλλα με τη γυναικα του δεν εψαχνε το αρνι?
Τι ρωταει μετα ο τυπος.Κανεις δεν το ειδε?
Ενας νεαρός κτηνοτρόφος της περιοχής, με την σύζυγό του αναζητούν κάποια πρόβατα που βγήκαν από την σπασμένη πόρτα στο μαντρί και φτάνει στην πύλη..
“είσαστε ρε,για ραβδί!” είπε ο ΜΝΗΚΑΝΔΡΟΣ….
“ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ!!!!” να συμπληρώσω κι εγώ…
εκμεταλευτειτε τους ανθρωπους, οι ανθρωποι ειναι ηλιθοι. ελεγε ο τεραστιος George Carlin κ αυτο κανουν οι θρησκειες, οι πολιτικοι, οι ομαδες, οι εφημεριδες, οι τηλεορασεις, τα ραδιοφωνα, ακομα κ ο (μπουζουκ)εμπερκ με το κολοφειστσιμπουκ του. καλη λευτερια..
Προφητειες και ξανα ντουκου προφητειες… Καλο παραμυθι για να μενει ο ραγιας φοβισμενος.
https://dionysoszagreas.blogspot.gr/2017/07/to.html